menu

Hier kun je zien welke berichten E-Clect-Eddy als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Y La Bamba - Ojos del Sol (2016)

4,5
Sinds gisteren te beluisteren bij de NPR first listen

Ik kende deze experimentele band al van een eerder album die ik gedeeltelijk beluister heb maar weer vergeten ben. Deze Amerikaanse band heeft een zangeres met roots in Mexico en dat verwacht je ook wel met zo'n naam. Het is in essentie een traditionele folk band, met roots invloeden, maar men durft te experimenteren met indie pop/indie rock, traditionele Mexicaanse muziek maar ook lo-fi en psychedelica. Ook durven ze nummers te maken die tweetalig zijn, de meesten zijn in het Engels maar Spaans wordt niet geschuwd.

Zangeres Luz Elena Mendoza durft ook op een wat huilende manier te zingen zoals bijvoorbeeld in Flamenco of Mexicaanse Ranchero muziek. Ze gebruikt haar stem bovendien als een instrument, dus niet alleen teksten zingen maar ook oo-oo-oo, oe-oe-oe-oe, ie-ie-ie etc. Ik vermoed dat dit album in de smaak zal vallen bij degenen die van Paul Simon's albums genieten met wereld invloeden of het Nederlandse Skip&Die.

Vooral het openingsnummer Ojos del Sol is wonderschoon, mooier dan de singles, alhoewel Ostrich wel een goede indicatie geeft voor het album.

Yello - Toy (2016)

3,5
Toy is the new Yello is the new Toy!

Heel veel nieuw(s) is er niet, niet vernieuwend, wel vermakelijk en ook nog met de droge humor die ik van ze ken. De jongens worden officieel begeleid door een tweetal dames in een viertal nummers maar op andere nummers is er ook vrouwelijke inbreng te vinden, gelukkig maar. Vroeger plakte men nog wel eens een sticker met de tekst "PLAY LOUD" op de hoes dat moet je hier ook doen want als het volume omlaag gaat dan klinkt het te koel en berekenend.

Limbo heeft iets dat leent van Shakatak zo met die zangeres. 30.000 Days is Jazzy. Electrified II geïnspireerd door Kraftwerk, de meeste nummers eindigen koud/abrupt, einde van drumpatroontje en hop, stop. Cold Flame met medewerking van Sade-achtige zangeres. Veel nummers hebben ook funky invloeden. Starlight Scene beste nummer, voor mij.

De Latin invloeden lijken wel verdwenen, blijkbaar is Jazz de dominante inspiratie geworden en ook wel wat 80s synthpop zoals in Dialectical Kid. Vanaf track 11, gaat het dan weer richting Ambient, late-night-sensual-pop zoals in Dark Side. Het wordt enigszins filmisch in de instrumentaal Pacific AM. Blue Biscuit, is dit nog Yello? nauwelijks onderscheidend, niet slecht ofzo maar kan ook van een ander zijn. Gelukig is Lost in Motion dan weer wel op en top Yello. Magma, ook al weer Ambient en Kraftwerk geïnspireerd en verzand in vaagheid op het eind. Toy Square, is gelukkig levendiger maar instrumentaal en zo ook Frautonium.

Het album is voor mij gewoon 20-30 minuten te lang, hoef die ambient nummers niet te vaak te horen. Er staan een aantal leuke nummers op maar als ik ze nooit meer hoor dan mis ik ze ook niet.

Yoko Ono - Yes, I'm a Witch Too (2016)

4,0
Op de luisterpaal... de opening is in elk geval niet onaardig. Yoko is geen geweldig zangeres maar toch beter dan wat ik herinner van vroeger. Eigenlijk is het meest schokkende aan dit album dat het riekt naar commerciële pop/rock, en daar is niets mis mee!

Eerste kennismaking met solo werk van Yoko Ono. Ken haar eigenlijk alleen van haar medewerking aan een paar (solo) albums van John Lennon, ook van Lennon ken ik niet alles.

Het nummer met Sparks (Give Me Something) is ook niet onaardig alleen op het einde is voor mijn gevoel te veel de sampler gebruikt.

Het nummer met Penguin Prison (She Gets Down On Her Knees) is zelfs als Funky aan te merken en ook niet onaardig.

Op Move On Fast klinkt ze zelfs een beetje á la Patti Smith en het rockt daar lekker.

I'm Your Angel klinkt een beetje als de Yoko die ik ken van vroeger maar hier klinkt het beter.

Het album is veel leuker dan ik dacht dat het zou zijn, het is eclectisch en dus krijg je het gevoel naar een verzamelalbum te luisteren maar daar is ook niets mis mee als je daar van houdt. Wel is het album aan de lange kant en 13-14 nummers hadden ook volstaan. De rest zou je ook als b-kantjes van singles kunnen gebruiken of voor Deluxe versie voorbehouden.

Ik werd door vooroordelen, oude herinneringen en het plakkaat Avant-garde op het verkeerde been gezet. Ik kan hier wel van genieten en ik denk dat ik niet de enige zal zijn.

PS lees net dat dit eigenlijk een remix album is de meeste gast-artiesten alleen de vocalen van Yoko leenden om een compleet nieuw nummer van te maken. En verder verklaart de auto-tune waarom Yoko hier beter klinkt dan de originele opnames. Desondanks leuk om naar te luisteren in elk geval het eerste uur.

Young Dreams - Between Places (2013)

3,5
Zo op het eerste gehoor beïnvloed door The Beach Boys en Todd Rundgren, zowel vocaal als de muzikale collages. Nu hou ik van "A Wizard, A True Star" en kan ik dit avonduur wel waarderen. Ook de fijne ritmes die doen denken aan Budgie's werk in The Creatures is erg fijn. De arrangementen doen me soms denken aan die van Ron Mael van Sparks. De vocalen lijken ook meer als instrument ingezet dan als medium om de teksten / gevoelens te dragen. Het klinkt allemaal erg up en daar is niets mis mee. Erg toegankelijk, wel een wereldse mengelmoes als ik al die invloeden aanhoor. Na één luisterronde al bijna geneigd om er 4 sterren aan te geven, maar hou het voorlopig op 3,5.

Young Gun Silver Fox - West End Coast (2015)

3,5
Retro 70s soulvolle Soft Rock / Jazz Rock met een flinke dot Funk door een Engels duo waarvan zanger / gitarist Andy Platts ook al deel uit maakte van Mamas Gun. Terwijl Shawn Lee ook al een heel lange lijst aan Funky / Electronic verdiensten heeft. De heren kunnen dus wel wat en hebben al eerder succes gehad.

Beste nummer op het album: The Long Way Back, maar ook Better is uitstekend

En In My Pocket doet denken aan een nummer van de allereerste albums van Prince For You (1978) Terwijl op So Bad het klinkt alsof zowel Stevie Wonder even op zijn mondharmonica blaast over een basis van iets van Earth, WInd & Fire / The Jacksons 5.

Er valt heel wat te genieten aan dit album maar zoals eerder opgemerkt overklast het nergens de oorspronkelijke 70s bands die als inspiratiebron dienden. Doet er blijkbaar niet toe want binnenkort staan twee uitverkochte optredens in de Bitterzoet op de agenda. Men kan daarvoor ook nog terecht in Utrecht in mei.

Youngblood - Feel Alright (2016)

3,5
Dream Pop / Pop Rock / Synthpop en verder live met subtiele Indie Rock / New Wave invloeden uit Canada doet denken aan acts zoals Metric. Zangeres Alexis Young heeft ook een fysieke gelijkenis met frontvrouw Emily Haines. Maar op podium doet Alexis nog meer herinneren aan Blondie's Deborah Harry, zowel in seksuele uitstraling als fysieke gelijkenis. Debbie heeft/had alleen een echte Rock-stem, die van Alexis is meer Pop/Rock.

Het Franse AIR wordt als inspiratie genoemd maar ik hoor daar niet veel van in terug. Die hebben Dromerige Downtempo Electronic Synthpop. Youngblood heeft een echte gitarist en bassist en drummer/percussionist/Mix-console-jockey en lijkt dus op een echte band. De stem van zangeres Alexis is wat dunner maar ze kan er toch genoeg mee uithalen.

Feel Alright was de single, zelf vind ik Razor Fine en Easy Nothing dichter bij mijn persoonlijke smaak zitten (meer drive, iets meer Rock). Live was Easy Nothing ook één van de uitblinkers.

Prima debuut en live kunnen ze met vele nummer genoeg indruk maken, al mag het een tandje meer 'power' gebruiken.

Yungblud - 21st Century Liability (2018)

3,0
Pop / Punk / Alternative Rock / Beats en zeker geen Hip Hop als nu hier als tweede genre gekoppeld is aan dit album. Wellicht door de dominate Beats dat dit Hip Hop suggereert maar zonder de raps/rapper, ook als Yungblud soms wel wat vertellend zingt.

Live is deze boom van een jongen een ADHD stuiterbal die met zijn Punk attitude heel snel de zaal in beweging krijgt. Om in de buurt te komen van die live ervaring moet het volume flink opgedraaid worden bij het luisteren van dit album. Live staan er een gitarist en drummer op het podium en die neigen in hun manier van spelen meer naar Alternative Rock zoals op het titelnummer 21st Century Liability dat wat het werk van de Red Hot Chili Peppers lijkt.

Hier op het album zit er ook een R&B zweem over de nummers en hier en daar zelfs een vleugje Reggae in de mix met Drum and Bass als in Psychotic Kids. Yungblud leent / jat van heel wat stijlen en genres die voornamelijk verbonden worden door zijn stem, zijn accent, zijn teksten vol frustratie en de beats. Yungblud heeft de platenkast omgekeerd en plakt van alles aan elkaar maar het is net iets te glad en al eens gedaan toen de sampler was uitgevonden en Hip Hop acts die veelvuldig gingen gebruikten. Hier zijn de oorspronkelijke bronnen wat moeilijker te herkennen.

Ik principe ben ik niet geïnteresseerd in acts / artiesten die enorm om aandacht schreeuwen en dat is Yungblud zeker. Maar het heeft ook een zekere vermakelijkheid was mijn conclusie al tijdens een live optreden onlangs in de Paradiso. Misschien ook wel afwachtend of de act een slip-up zou maken en "af zou gaan" maar dat gebeurde niet. Wel moet het optreden niet te lang duren want dan valt het in herhaling en is de diepgang nog niet breed of gevarieerd genoeg om meer dan 30-40 minuten te boeien. Dat geldt ook voor het album, vooral leuk genoeg voor tieners maar als je meer jaren op de klok heb dan ben je na een paar keer wel uitgeluisterd. Een aardig debuut maar vooral leuk om live ervaren.

I Love You, Will You Marry Me is de catchy single die wel op mijn jaarlijst van 2018 mag staan.