menu

Hier kun je zien welke berichten E-Clect-Eddy als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Fac. Dance (2011)

Alternatieve titel: Factory Records 12" Mixes & Rarities 1980-1987

3,5
Eerste (dans) verzamelaar van het beroemde Factory label uit Manchester, er is ook nog een tweede verzamelaar. Op deze weinig ruimte voor zang en zoals te verwachten veel ruimte voor dansbare nummers uit de periode 1980-1987. Een hele zit van 2,5 uur, en iets aan de brave kant...

Discogs zegt: Leftfield, New Wave, Funk, Disco - en een verdwaald Reggae-achtig nummer.

Een belangrijk deel klinkt gedateerd maar stoort me niet, ik hou wel van het 80s geluid. Het is vooral een ontdekkingstocht geworden van voor mij nagenoeg allemaal onbekende nummers en acts.

Erg fijn: Abecedarians - Smiling Monarchs, Minny Pops - Time, Swamp Children - You've Got Me Beat

Faith No More - Sol Invictus (2015)

4,5
In de zomer van 1990 had ik The Real Thing (1989) op mijn walkman (toen nog een cassettespeler) helemaal grijs gedraaid gedurende vier maanden. Was een fan sinds We Care A Lot maar het album Introduce Yourself (1987) pas veel later gekocht. En aangezien Angel Dust 3 jaar op zich liet wachten was TRT lange tijd het enige wat ik kende. Alle albums daarna ook stuk voor stuk grijs gedraaid maar toch is TRT voor mij een soort toetssteen. Niet verwacht dat FNM ooit nog met een nieuw album zou komen en was erg wantrouwig toen deze toch werd aangekondigd. De singles maakten me niet echt happy maar slecht vind ik ze ook weer niet.

Prettige verrassing dat Sol Invictus (overwinnende zon?) op de luisterpaal staat en nog aangenamer dat het al bij de eerste beluistering bevalt. Nu staat de teller op 10x beluisterd en bevalt me steeds meer ook omdat ik deze het meest associeer met TRT dan eerdere of latere albums. Matador is voorlopig favoriete nummer met zijn deinende piano doet me denken aan nummers van Alice Coopers eerste albums (1968-1971).

In eerste instantie dacht ik dat dit album rustiger was dan andere albums maar ik besef nu dat het eigen gewenning aan een zwaarder geluid is dat deze fata morgana oproept. Dat er een akoestische gitaar op From The Dead wordt gebruikt mag dan misschien het tegendeel bewijzen maar het is wel het slotnummer. Dan wil men vaak genoeg reflecterend en ingetogen eindigen. Deze heeft al een plek in mijn voorlopige Top 25 albums van 2015 bemachtigd en misschien komt ie ook nog wel in mijn Top 10.

Faith No More - We Care a Lot (1985)

3,5
Heb ooit deze in de cd-speler gehad en daarna snel doorverkocht. Ik werd pas bekend met FNM vanaf de Mike Patton versie van We Care A Lot en een fan sinds The Real Thing.

Vandaag is de heruitgave van dit album met bonustracks. Het album was lang niet meer beschikbaar en omdat ze zelf de masters hadden verloren (eigenlijk op een vergeten plek opgeborgen) is het 20 jaar sinds deze voor het laatst beschikbaar was. Het is digitaal afgestoft van wat demos voorzien (gelijk 1995?) plus 3 opnieuw gemixte versies van nummers, alsmede 2 live versies daarvan uit 1986.

Denk dat dit album vooral in de smaak zal vallen bij fans van de Red Hot Chili Peppers eerste albums, voor ze doorbraken. Voor mij neigt dit album met de zang/stem van Chuck naar het werk van Fishbone maar dan met minder humor. Het klinkt wonderwel beter dan ik me kan herinneren van destijds maar toen zal waarschijnlijk teleurstelling veel meer meegespeeld hebben. Ik begon met TRT en toen Angel Dust, pas daarna ben ik bekend geworden met Introduce Yourself en dit album eigenlijk als laatste. De omgekeerd volgorde en dan ervoer ik dit album als veel minder interessant. Wel duidelijk te horen zijn alle elementen die op latere albums zo heerlijk hoekig en agressief uit de speakers kwamen/komen. De zang van Chuck is nog steeds deels onverstaanbaar gemompel van een dronkaard maar misschien door deze speakers/stereo dat het wat verstaanbaarder klinkt als toen.

De 2016 mixen klinken meer zoals Mike Patton ze zou doen, in elk geval in We Care A Lot, maar Mikey heeft nog altijd meer bereik en fantasie dan Chuck met het gebruiken van de stem. Pills for Breakfast en As the Worm Turns in de 2016 mixen klinken meer als FNM ten tijde van Introduce Yourself en The Real Thing, iets scherper / agressiever en helderder dan op de originelen.

Zou ik 20 jaar geleden dit album waarschijnlijk 2,5* of 3* hebben gegeven nu rond ik het af naar boven en geef het 3,5* ivm de nieuwe mixen, het afstoffen en toch de daad om je fans tevreden te stellen die graag ook dit album in hun collectie wilde hebben, niet alleen streamen. Veel zal er wel niet verdient worden aan deze heruitgave en dat is dan toch een mooi gebaar.

fDeluxe - AM Static (2014)

4,0
fDeluxe stonden voorheen bekend als The Family, één van de vele projecten die van Prince in de 80s een beetje liefde kregen. Zo kregen zij het origineel van "Nothing Compares 2 U". De vrouwelijke vocalen kwamen voor rekening van Susannah Melvoin, de tweeling zus van Wendy Melvoin (Wendy & Lisa). Meer dan één album kwam er niet, Prince stapt snel over van project naar project. In 2011 werd de bandnaam aangepast en kwam er een opvolger "Gaslight", gevolgd door "Relit" een jaar later en vorig jaar een live album. Nu via een crownfundingproject is er een album vol met covers.

Een album met covers is niet meteen iets waar ik heel enthousiast van wordt maar ik had in eerste instantie niet in de gaten dat het alléén covers waren. Ik herkende maar 2 nummers aan de titel en herkende later nog eens 3 bij het beluisteren ervan. Toch ben ik blij met dit album. Deze rasmuzikanten kunnen gewoon goed spelen en kunnen ondanks of juist door alle funkgenre trucjes een eigen draai geven aan nummers die als origineel nauwelijks te overtreffen zijn in schoonheid.

Ik ken niet alle originelen en kan dan ook niet zeggen of die (nog steeds) beter zijn dan deze maar het luistert lekker weg. Zo ver ik weet hebben de originele nummers nooit een funky make-over gehad en daarom klinkt met misschien wel allemaal heel bijzonder.

Het album opent met de Public Enemy classic "Fight The Power", die nu minder radicaal klinkt. Gevolgd door "Baby Love" van The Supremes die je in deze bewerking ook niet meteen terug herkend maar niet te min lekker klinkt, alle nummer eigenlijk. Degene die me meteen aanspraken waren de Eric Carmen classic "All By Myself" en het voor mij onbekende Bill Withers "Who Is He (And What Is He to You)". Ook PJ Harvey's "We Float" klinkt erg lekker. Evenals die lekkere gitaarsolo als afsluiting van het licht groovende Stevie Wonders' "Maybe Your Baby". Een leuk album voor bij de kerstboom als je niet meer een kerstlied kunt horen.

Fear of Men - An Audiotree Live Session: July 7, 2016 (2016)

3,5
De stijl en stem van zangeres-gitarist Jessica Weiss is vergelijkbaar met die van Dolores O'Riordan van The Cranberries. Dat wil zeggen dat ze bewust ook niet zuivere noten gebruikt om meer expressie te geven aan haar teksten. Het nadeel daarvan is dat onzuiver soms overkomt als vals en dus moet je er van houden. Ooit was er een moedige Poolse deelneemster aan het Eurosong Festival die dat live deed maar daar helaas geen waardering voor kreeg.

De nummers op dit live album kunnen me minder overtuigen dan de originele die op het album Fall Forever staan. Hier en daar lijkt het dan ook eerder vals dan bewust onzuiver. Vanavond staan ze in Rotterdam op het podium van Lichtschip V11 en ik twijfel. De originelen vind ik prima en het nieuwe album past wel in mijn straatje, ouder werk ken is slecht. Dus wel een risico.

Toch zou ik graag Sane, Undine en Ruine een keer live willen meemaken.

Fear of Men - Fall Forever (2016)

4,0
De stem van Jessica Weiss bevalt me prima zeker zoals op de single Sane, haar stem brengt verlichting en bevrijding van de bijna industriële ritmische dominerende drums. Shoegaze en Ethereal naast elkaar maar dan zonder gitaargeweld. Misschien ook interessant voor fans van Daughter?

Deze ga ik zeker nog een paar keer luisteren want past precies in mijn straatje.

Femminielli - Double Invitation (2012)

4,0
Is het kitsch? is het überkitsch? is het fout? is het zo 'fout' dat het weer 'goed' is?

Vorig jaar deed La Femme - Mystère (2016) me enorm verwonderen en dit album klinkt als de voorganger of inspiratie daarvan. Van een Canadees die dan weer in het Frans brabbelt a la Serge Gainsbourg, dan weer in het Engels en ook niet beroerd is om dat ook in het Spaans te doen.

Discogs zegt: Electronic; Synthpop, Electro, Disco (herinneringen aan 70s Giorgio Moroders werk voor Sci-fi soundtracks). Het is ook Experimenteel, hier en daar Downtempo Ambient, Nu Wave.... soms ook zeer dansbaar zoals A Que Quieres Jugar maar vaker vooral 'fout' a la een Franse softporn soundtrack maar dan door Robert Smith. En wel zo goed gedaan dat er zeker van te genieten valt, heel veel zelfs.

Favoriet: Performance Vidéo slechts 12:49 minuten lang (als A Forest van The Cure geproduceerd zou zijn door Giorgio Moroder en ingezongen door Serge Gainsbourg?), A Que Quieres Jugar dansbaar donker beetje Clan of Xymox achtig

Wie weet iets voor DjFrankie of Alicia?

FFS - FFS (2015)

4,5
Het album FFS is het cadeautje van Franz Ferdinand aan de gebroeders Mael (Sparks), zo zie ik dit. De leden van FF spreken al vele jaren hun bewondering uit voor de band die vooral in de 70s hits scoorde (zoals This Town Ain't Big Enough For Both Of Us). Deze samenwerking wordt al jaren besproken vooral onder de trouwe Sparks fans die ook FF zien zitten. Een toevallige ontmoeting vorig jaar in Los Angeles (waar de Maels wonen) zorgde dat er dan eindelijk iets aan gedaan werd.

Toen ik begin dit jaar hier van hoorde dacht ik dat dit een april-grap was, en zeker nadat er later een track-list verscheen met nummers als Piss Off en Collaborations Don't Work. Ron en Russell staan bekend om de humor die ze in hun nummers verwerken en dus ging ik er al vanuit dat het een grap was of maximaal een single. Het is dus een heel album geworden en die bovendien een week voor de officiële aangekondigde release al beschikbaar is nadat er al 4 singles uitgebracht waren.

Waarom ik dit het cadeautje van FF aan Sparks noem? Simpel, Ron en Russell Mael zijn veel meer aanwezig dan FF zowel vocaal, piano als teksten en het gevoel van het geheel. Heel herkenbaar voor trouwe Sparks fans zoals mijzelf. De nummers waarin Alex meer op de voorgrond klinkt, Little Guy From The Suburbs en Things I Won't Get, zijn de enige waarin de invloed van FF meer als een samenwerking klinken. Op de andere nummers klinkt FF als de begeleidingsband in het geheel en met Alex als gast vocalist. Ik had gehoopt dat het precies anders om zou zijn zodat er een indie-rock-achtig album zou opleveren verwant aan Big Beat (1977) of Whomp That Sucker (1981) van Sparks. Alleen Piss Off en The Power Couple hebben iets van die energie van indie rock, maar raar genoeg zijn dat toch niet mijn favorieten.

Met al mijn vooroordelen en aannames was het wel even wennen toen de singles en album er waren. Maar na 4-5 luisterbeurten werd het me duidelijk dat het gewoon een erg fijn album is. Juist omdat voor een Sparks fan er heel veel invloed van de Maels in zit en het ook het eerste album in 6 jaar is met nieuw materiaal van de broers. Hier en daar klinkt het wat geforceerd en sommige nummers zijn iets te simplistisch van structuur maar het is ook anders dan andere albums van de Maels en volgens mij ook afwijkend voor Franz Ferdinand, alhoewel mijn kennis van FF zich beperkt tot een drietal singles. Ondertussen heb ik het album 15 keer gehoord en deze gaat dus zeker in mijn Top 10 van 2015 eindigen ondanks de vele concurrentie. Op dit moment zijn The Man Wihout A Tan en Collaborations Don't Work mijn favoriet maar dit wisselt nog per dag.

Voor mij kan 2015 nauwelijks beter worden met zoveel van mijn favoriete bands (The The, Metric, The Helio Sequence, Mini Mansions, Lila Downs, José Gonzaléz, Calexico, Natalie Walker) die een nieuw album uitbrengen. En de eerst helft van het jaar is nog niet om

En die andere fans van Sparks, Faith No More natuurlijk niet vergeten en de 'ontdekker' van Sparks , Todd Rundgren. Alsmede Giorgio Moroder die op het hoogtepunt van zijn producer carrière in 1979 de Sparks met het album No. 1 in Heaven weer aan succes liet ruiken (Beat The Clock). Het lijkt erop dat Franz Ferdinand nu hetzelfde doet als Giorgio, Sparks weer in de schijnwerpers zetten. Gezien de vele uitverkochte concerten die de komende maanden plaatsvinden. Zelfstandig lukt dat de gebroeders Mael niet meer zo eenvoudig of zo veelvuldig. Vandaar... een cadeautje van Alex en kornuiten.

First Breath After Coma - Drifter (2016)

3,5
De andere Portugese act die vanavond optreed in Amsterdam, Post Rock die zijn inspiratie zo te horen haalt bij Sigur Ros, Explosions in the Sky, Mogwai en iLiKETRAiNS.

Klinkt lekker, gitaar-gedreven met af en toe bombastische explosies zoals ik ze ook ken van Coldplay. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe dit live klinkt.

Fischer-Z - Building Bridges (2017)

4,0
Derde beluistering pas...

Hey..Hey... beetje Neil Young daar in Damascus Disco. En vuige rock in Easy Money dit nummer klinkt alsof dat hun Post-Punk debut-single had moeten zijn ergens in 1977! Wild Wild Wild Wild en het album gaat alle kanten op, veel afwisseling tussen de eerste 3 nummers.

In Barbera Sunlight klinkt Fischer-Z als de Pop Rock / Indie Rock versie van John Watts. En in Umberella krijg ik zelfs een Killing Joke flashback als ik naar de drums luister. Let's Put the Pressure On wat vuige 60s rock en ook wel iets Beatlesque (Get it Back vs Get Back?). Shrink klinkt weer als beïnvloed door John Lydon, ik hou wel van de tekst, stem en de stijl van het nummer. Invite Me to Your Party klinkt als de b-kant van Damascus Disco maar ook als iets wat op één van de eerste albums had kunnen staan. Row Boys Row een anthem met Elbow invloeden.

Het lijkt me dat de vele crashes/cimbalen/hi-hats en wat blazers op dit album een muur of tapijt neerleggen daar waar dat op de eerste albums door een synth werd gedaan. Deze drummer klinkt bovendien als die van op Peace Trail van Neil Young wellicht twee oude Folkies die hetzelfde idee hadden voor een nieuw album.

Verder klinkt Fischer-Z met deze incarnatie van John Watts weer als een band. Ondanks dat John vaak roept dat er geen verschil is tussen Fischer-Z en John Watts en dat hij beiden is, klonken de eerste albums toch als het werk van een band al dan niet gedomineerd door John. Voorlopig 3,5 maar verwacht dat die snel doorgroeit naar 4* ...mooi vervolg op het laatste album. John Watts stapt uit de schaduw en wil weer gehoord worden.

Fischer-Z - Destination Paradise (1992)

4,0
Ben een fan van John Watts sinds het horen van de 'The Worker' maar vooral de eerste 3 albums van Fischer-Z. Ook de eerste 2 solo albums 'One More Twist' en 'The Iceberg Model' lijken veel op zijn werk als Fischer-Z (helaas nog steeds niet digitaal verkrijgbaar). Daarna werd het stiller wat betreft nieuw werk op de radio. De laatste 10 jaar toert hij weer langs kleine zalen en waag ik het af en toe om een recenter album te luisteren, inmiddels via Spotify/Deezer etc beschikbaar. Meestal haak ik af na een paar nummers maar dit album, uitgekozen vanwege betere score, geheel kunnen luisteren maar wel met het besef dat het nooit meer als de oude Fischer-Z zal klinken en meer richting singer-songwriter / folky neigt: denk aan Amy MacDonald.

Was wennen maar boeit wel vooral omdat 'Will You Be There?', 'Say When' lekker meezingen en 'Further From Love' als een tripje richting de beginjaren aanvoelt. Van 3 sterren naar 3,5 en naar 5x luisteren op 4 sterren uitgekomen.

Fischer-Z - Ether (2002)

3,5
Na 'Reveal', 'Stream' en 'Destination Paradise' de volgende kennismaking met een onbekend album van John Watts / Fischer-Z. Ook dit album staat ver weg van de eerste 3 albums van Fischer-Z. Gevoelsmatig is dit een solo album van John want de aankleding is overwegend minimaal, een drummachine / sequencer / synth, een gitaar en zijn stem: bijna Lo-Fi. Ondertussen is het me duidelijk dat elke verwachting overboord gegooid moet worden om te hopen dat John ooit weer met iets komt dat aansluit bij die eerste albums. Dan is het zeker wel mogelijk te genieten van John Watts' recente werk.

Helaas klinken de meeste drumbeats als 13 in een dozijn en dat ontkracht de singer-songwriter songs en dat is jammer want de rest van de aankleding van de meeste nummers is wel goed. Hij is in staat mooie sferen te creëren in de meeste nummers zoals 'Supernatural' en 'Famous'. Het is zeker geen slecht album maar die drums, zoals op de eerste twee nummers, brengen het geheel om laag. Tenslotte is er nog steeds die stem, prachtig helder op de voorgrond en iets wat soulvoller dan op andere albums. Hier en daar is het zelfs inderdaad funky en met vleugjes gospel. Een andere tracklist zou zeker de waardering verbeteren en ook een echte drummer of in elk geval iemand met meer fantasie bij drum programmering .

Fischer-Z - F01 (2018)

3,5
John Watts heeft een nieuw project voor dit jaar en dit is de eerste van 4 releases die uitkomen, je kunt er meer over lezen op zijn website.

Het is verschenen op een bijzonder medium: een USB-kaart ter grootte van een creditcard. Als het niet al 1 april was geweest had ik gedacht dat dit een grapje was, maar helaas lijkt dit echt serieus bedoeld. De zin hiervan anders als collectable ontgaat me. Onzin om dit in je portemonnee te hebben. Bovendien lijkt het dat je een apart kabeltje nodig hebt om het aan te sluiten. Die zal je dus ook bij je moeten hebben. Ik zou de nummers overzetten naar een MP3-speler of mobiel (of PC) want dan kan ik ook nog naar andere muziek luisteren dan de 3 nummers die hierop staan.

Dan de muziek zelf is ook al licht teleurstellend bij de eerste beluistering, het lijkt dat John een eigen studiootje aan huis wil hebben waar met computers / samplers / sequencers etc. nummers gemaakt worden. Niets nieuws, miljoenen anderen doen dit ook op hun 'zolderkamer'. De samples zijn van goede kwaliteit en de zang en teksten zijn op zich aardig tot prima. Alleen die drum(computer)patronen zijn soms bedroevend saai. Naar mijn mening zou je altijd de voorkeur aan een drummer moeten geven als je een wat levendige ritme in je nummers wilt. Drums uit een kastje zijn goed voor strakke Dance nummers maar te saai / voorspelbaar als je een singer-songwriter bent die ze gebruikt.

Ook ben ik minder te spreken over het type galm(kastje) dat John gebruikt heeft, iets te kil en koud. Nu heeft John Watts geen echt warme stem, nooit gehad, maar dat past ook goed bij de vaak kritische en maatschappij observerende teksten.

Wel goed is het gebruik van de backing-vocals waar diverse dames hun bijdrage aan leveren. Het lijkt er dan ook op dat hij andere muzikale paden gaat bewandelen op zijn 'ouwe' dag. Niks mis mee, maar dit is dus niet in het verlengde van de laatste albums en klinkt gedeeltelijk nog als een beginner. John kan beter er iemand anders bij halen voor de drumbeats (programmeren is een aparte kunst weet ik uit eigen ervaring) dan wel een echte drummer erbij.

Big Wide World tekstueel de meest interessante, alleen de galm op de zang vind ik niet zo geweldig, de bas lijkt uit een kastje te komen.

No Bohemia - ingetogen, rond de piano gemaakt, lijkt een echte drummer te hebben, dan wel er eentje gesampled te hebben. Hier nauwelijks galm op John's stem en hier klinkt hij vocaal op zijn best / warmst.

Vitriol Skies vooral hier hier hoor ik de drumcomputer, verder klinken het koor (samples) soms wel mooi en ook iets anders van John, richting Gospel met koper-samples, het transponeren van diverse koor samples vind ik goedkoop, laat het echte koor gewoon diverse noten zingen en sample en gebruik dat dan.

Ik zou zeggen dat dit meer klinkt als het werk dat John solo maakt als Fischer-Z zo eind van de 80s.

Ben een groot fan van John Watts, maar vermoed dat ik dit niet vaker dan 10-15 keer ga luisteren. Heb het nu 5x beluisterd en het groeit gelukkig wel... van 3* al opgewaardeerd naar 3,5*

Fischer-Z - Reveal (1987)

3,5
Dit vergeten Fischer-Z album weer eens een paar luisterbeurten gegeven. Eigenlijk zou ik alleen de eerste 3 albums willen luisteren want die zijn heerlijk maar met 'Destination Paradise' heeft John Watts bewezen dat toch nog meer goede nummers in hem schuilen. Volgens de waarderingen op Last.fm en hier op MuMe zou dit de minste populaire van zijn hand moeten zijn. Voorlopig sluit ik me daar bij aan.

Ik vind het wel heerlijk hoe zeer de algehele sound / productie / gebruik synths / sampling van dit album de late tachtiger jaren vertegenwoordigd, zowel het beste als slechte daarvan. De mooiste nummers: 'realistic man' & 'fighting back the tears' maar ook 'big drum' en 'so far' zitten boven het gemiddelde. Vervelend op dit album zoekt John vaak de hogere noten op van zijn stem en loopt dan tegen de limieten daarvan op. Ben ook niet happy met het type galm dat op zijn stem zit. Lang dit album 3 sterren willen geven maar de betere nummers compenseren de mindere nummers om er 3,5 van te maken.

Fischer-Z - Stream (1995)

3,5
Deze week waag ik me aan de minder bekende albums van John Watts / Fischer-Z na het prachtige 'Destination Paradise' en late-80s gedateerde 'Reveal' op naar 'Stream'. De eerste keer dat ik het album hoorde dacht ik 'heeft John Watts een Grunge album gemaakt?' het klinkt enigszins smeriger / rauwer. Ik hoor ook invloeden van Neil Young & Crazy Horse alsmede Bruce Springsteen vooral in het gitaarwerk van sommige nummers.

Het staat gevoelsmatig ver af van het werk van de eerste 3 albums die ik zo heerlijk vind. Toch is het geen slecht album, het is zelfs een goed album maar wel heel anders dan die eerste drie. Dat is wennen. Na 3 luisterbeurten geef ik het 3,5 sterren maar misschien wordt het later meer. Op 'Destination Paradise' en 'Reveal' vond ik het gemakkelijker om mijn favoriete nummers te vinden maar hier vind ik dat moeilijker. Wellicht dat ik alle nummers als even sterk ervaar en het dus een consequent gebalanceerd album is. Voorlopig zijn dat 'Jesus Give Me Back My life' en 'No Strings' maar het wisselt constant en geen nummer blijft echt lang hangen. Ik vermoed dat ze daarvoor wel 10 keer beluisterd moeten worden en dat is dan weer jammer.

Flock of Dimes - If You See Me, Say Yes (2016)

4,0
De komende dagen te beluisteren op NPR first listen Een solo-project van de zangeres en lead-gitariste van Wye Oak. Doet me denken aan het kleurrijke nieuwe album van Y La Bamba en soms Laurie Anderson.

Een interessante combinatie van stijlen, niet heel experimenteel maar wel gevarieerd. Vanuit een niet dominante elektronische basis uitwaaiend naar Synthpop / Indie Rock / Singer-Songwriters een meer ingetogen versie van Electro-Pop.

Voorlopig track 11 het mooiste met de rare naam: You, Vatican.

Ook het rijtje Semaphore, Ida Glow en Flight is prima.

Flor de Toloache - Las Caras Lindas (2017)

3,5
Tweede album van de Amerikaanse all-female Mariachi band Flor de Toloache, iets minder traditioneel in de zin dat er ook Cumbia invloeden en ook wat Latin Pop en andere genres om de hoek komt kijken. Het doet denken aan een Mexicaanse versie van het Noorse Katzenjammer maar dan met traditionele Mexicaanse (Wereld) muziek en instrumenten als uitgangspunt. Weinig (bekende) covers zover ik kan ontdekken maar waarschijnlijk geen eigen werk. Als musici weten ze hun mannetje te staan, al is het wel veel binnen de lijntjes blijft. Veel meerstemmige samenzang ook als het duidelijk is dat het één zangeres soms meerdere keren op tape staat.

Op zich prima vermaak maar er zijn dames die mooier zingen als de lead-vocaliste op dit album en ook hoor ik een accent (uitspraak) die duidelijk maken dat deze dame niet continue Spaans spreekt.

Juan Ga is een mooie medley / hommage aan de vorig jaar overleden Mexicaanse zanger van het levenslied Juan Gabriel

Florence + the Machine - Songs from Final Fantasy XV (2016)

4,0
Florence heeft een nieuwe EP uit en ik ben de eerste die post!? Zal wel liggen aan het feit dat er een soort typo in de artiestennaam zit/zat.

Okay, dus Florence mocht nummers leveren voor een videospel/game Final Fantasy XV en een paar zijn hier op EP gezet samen met de cover van de klassieker Stand By Me. Veel violen, harpen en volle bak orkest en koren, dat maakt het meer een release voor rond de Kerst! Allemaal heel erg mooi, maar dijken van hits staan er niet op, is ook niet nodig voor een game. Is wel even wennen de eerste luisterbeurt maar daarna valt het op z'n plek. Weinig ruimte voor bass of drums maar wellicht dat dit moest vanwege het spel?

Die cover is prima gedaan maar zal wat mij betreft het origineel niet vervangen als favoriet, denk dat er ook wel een paar anderen acts zijn die het gecoverd hebben en dat het beter blijft hangen.

I Will Be is prachtig groots met opera-achtige neigingen, meer klankentapijt dan een echt nummer.

Too Much Is Never Enough is dus het enige echte volwaardig nieuwe nummer van Florence, ethereal, engelachtig, harp, het past allemaal prima bij een sprookjes spel. Eigenlijk is het een bombastisch nummer maar men heeft het goed beteugeld en gaat het nergens over-the-top.

Fofé Y Los Fetiches - La Juventud (2016)

4,0
Als je de hoes ziet dan zou je denken dat er hier sprake is van een Gothic-rock band of in elk geval iets met alternatieve muziek. Maar ondanks de fuzz-gitaren komt deze Latin Rock erg poppy over.

Doet denken aan een mix van The Screaming Blue Messiahs uit de VS en Café Tacvba uit Mexico, misschien niet raar voor een act die zijn roots in Puerto Rico heeft. Het is zowel lekker als fris, met hier en daar een oude synth erbij en ook de springerigheid van Ska/PunkPop. Zeer toegankelijk, maar wel allemaal in het Spaans gezongen, dus niet voor iedereen.

Zelf noemen ze het Indie Pop, de stem van de zanger van Fofé heeft veel hoog en de nummers klinken dan ook erg UP (Pop).

Favorieten: Zumbador, Perro Capitán

Fratta - Nubosidad Variable (2016)

4,0
Een nieuw album van deze Mexicaanse Jazzy bassist Jorge Fratta die al bijna 25 bezig is, en dit is het eerst album met nieuw werk in 7 jaar. Uitgebracht via een plaatselijke crowdfunder met slechts 181 participanten en dan toch 148% van je doel halen, oftewel een overschrijding, er was maar 5 duizend euro nodig dat wel. Hij heeft duidelijk een paar die-hard fans.

Ik ken zijn werk sinds 2002 en was meteen verliefd op deze muziek en vooral die stem. Elk album is hetzelfde en toch anders. Deze wordt door Discogs als en mix van Pop en Rock aangemerkt, maar Jazz is ook heel duidelijk aanwezig maar ook de Elektronica vind z'n weg in de composities. De teksten zijn persoonlijk en soms breekbaar over het bereikbare en het onbereikbare in de liefde en het leven.

Rond hem musici die buiten de spotlight ook bij andere Mexicaanse bands van naam spelen zoals Sr. González en Café Tacvba

Fratta - Nubosidad Variable EP (2016)

4,0
Als enige op MuMe ben ik al jaren fan van deze Mexicaanse bassist die prima muziek maakt naast zijn medewerking te verleden aan diverse acts in de Mexicaanse sub-underground. Vooral zijn album Motel vind ik erg fijn om naar te luisteren. Meestal een mix van Pop / Rock onder een Latin Jazzy sausje met prima teksten en zijn fijne stem.

Deze wijkt iets meer af van het oude werk en is via een Mexicaanse crowdfunding site gerealiseerd. Op deze EP een voorproefje van het volledige album dat later zal verschijnen, waarschijnlijk in februari 2017. Op Youtube staan wat akoestische versie van enkele van deze nummers plus ook een live versie van Ofrenda

Fred Falke - Alpha (2015)

4,0
Franse Electro, variërend van een funky Disco House tot Synthpop met House/Dance neigingen a la Daft Punk. Gewoon erg lekker voor de dansvloer...

Fred Falke - Part IV (2012)

3,5
Franse House met Electro en Disco invloeden, de meesten zonder zang/tekst en daardoor minder interessant voor mij. Hier en daar verwantschap met de dansbare nummers van M83 en Daft Punk

De betere tracks: Bare Knuckle, Back to Stay
Wait for Love
met collega bandlid Savage (=Geraud Lafarge) die de zang voor zijn rekening neemt.

Freur - Doot-Doot (1983)

3,5
Heerlijk 80s album, New Wave, Electro, Synthpop, Avant-Garde, maar het helpt als je van Tuxedomoon en Japan / David Sylvian houdt. Maar ook die synths van Tears For Fears, Gary Numan en Ultravox hoor ik hier terug.

Ook de fretless bass van Pino Palladino is zelfs hierop terug te vinden, die man lijkt wel op elke album uit de vroege 80s te spelen. Ook die typisch 80s zwoele jazzy sax zoals Sade gebruikt is hier te horen. Jammer dat de galm/effect op de stem van Hyde zo dof/metalic klinkt. Duidelijk weg van de mainstream en te veel breaks en tempowisselingen voor Pop of Dance, kan begrijpen dat Underworld fans hier niet veel aan vinden. Voorlopig 3,5* maar misschien meer.

FRIGS - Slush (2016)

3,5
Een beginnende Alternative Rock, Post-Grunge, Post-Punk, Psychedelic Rock band uit Canada met een zangeres met een wat lage stem die niet zou misstaan bij een Shoegaze act.

God Hates a Coward hier lijkt ze / zij op Courtney Love van Hole, iets meer energie en variatie.

TV een wat lome / traag nummer maar heeft wel zijn charme met die open gitaarakkoorden, en dan blijkt ze toch wel iets meer in het hoog te kunnen zingen.