menu

Hier kun je zien welke berichten E-Clect-Eddy als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

P!nk - Beautiful Trauma (2017)

3,5
Ook deze is net als de nieuwe van Beck (Colors) een behoorlijke bombastische aanslag op de oren. Beiden zijn van die albums die je kunt op zetten zo vlak voor je gaat stappen, om in de stemming te komen.

Dat P!nk een behoorlijke strot kan opentrekken was al bekend, en daardoor krijg je er meer een Rock gevoel bij dan een Pop gevoel. Maar het is wel degelijk bombastische Pop met wat snufjes van andere genres. Ook als ik naar de stem luister hoor ik dat er aan gesleuteld is, wat gladder gemaakt en er klinkt ook wat kunstmatig daarin... subtiel gebruik van de auto-tune? Wel vind ik dat ze elke keer zo beetje dezelfde stem/noot/stijl gebruikt in elk nummer en dat gaat vervelen.

Als Pop plaat is het goed genoeg, maar toch valt de eerste beluistering wat tegen. Ben geen echte fan van P!nk en dit is pas de eerste keer dat ik een compleet album van haar luister. Dat voelt als een hele zit. Af en toe een hit horen is waarschijnlijk voor mij genoeg van deze ras-entertainer. Mijn vriendin zal me wel naar één van haar shows willen slepen... misschien dat dit beter bevalt. Een avondje P!nk en dan hoef ik weer een paar jaar niet meer zo.

Palehound - A Place I'll Always Go (2017)

4,5
Het opent met het iets Lo-Fi jengelende en Psychedelische Hunter's Gun... dat smaakt meteen naar meer. Ken haar niet eerder voor vandaag, ook niet de 3 singles Room , If You Met Her en Flowing Over. Carnations rockt prima met lichte neiging naar Indie Rock en Shoegaze. De nummers zijn kort en bondig zo rond de 3 minuten elk dus geen moment dat het verveelt... voor mij dan. Ook het afwisselend spelen met genre-invloeden houdt het interessant.

Op Spotify wordt ze in het rijtje geplaatst me Mitski, Girlpool, Diet Cig, Chastity Belt en Allison Crutchfield dat is prima gezelschap.

Ook favo: Backseat iets wat ingetogen, doet denken aan Jay Som.

Panteón Rococó - Infiernos (2019)

4,0
Al ruim een jaar kijk ik hier naar uit... niet dat ik een fan van de band ben maar vanwege die bloedmooie afsluiter Deja Vu (Tonantzin) die terecht als eerste single verscheen.

Panteón Rococó is een plek die echt bestaat, een begraafplaats (Panteón) waar bekenden uit de Mexicaanse geschiedenis hun laatste rustplek vonden.

Gezien de bezongen thema's voelt dit aan als een afscheidsalbum, hun eerste release in 6 jaar.

Panteón Rococó is officieel een Ska act maar heeft in de loop van hun lange muzikale carrière ook aan andere genres (Punk / Reggae / Rock / Folk) geroken en in hun geluid opgenomen. Wat dat betreft verschillen ze niet zoveel van hun tijdgenoot Café Tacvba alleen begonnen die als een Punk band. Maar de optredens van deze twee acts zijn één groot feest en behoren tot de meest populaire Mexicaanse acts, waarbij Café Tacvba iets meer internationale bekendheid geniet. Beide acts raken sociale- en politieke thema's aan.

Het opent nog wel feestelijk met Miradas (blikken), Ska met en flinke dot Rock en ...trompetten. Het titelnummer Infierno (hel), tevens derde single, geeft meer ruimte aan synths en een Surf-gitaar-geluid. Botellas (flessen) mixt afwisselend Ska en Reggae. El Último Ska (de laatste Ska-dans) was de wat teleurstellende tweede single, maar tekstueel prima nummer.

Questo Que'lotro (???) het meest energieke nummer, met Psychobilly invloeden, Manifestación (betoging) houdt het tempo en energie vast, nu met Punk Rock invloeden. De sfeer slaat om op Soy Peligroso (ben gevaarlijk) opent donker, maar rebels ritmes dringen al snel aan. Met een sample van een (politieke) uitspraak die de inspiratie lijkt voor het nummer. Bum (boem>als in "boem is hó") Big Band, Samba en Disco(!?) invloeden zorgen voor veel afwisseling, ze krijgen hulp van hun Argentijnse Ska/Rock broeders Los Auténticos Decadentes.

Alma Cromática (gekleurde ziel) heeft nog meer tropische Latin invloeden, de Ska is hier wel heel dun gesmeerd maar verder een prima nummer met gastvocalen van Jonaz. Tus Demonios (je demonen) heeft meer met Pop Rock dan Ska te doen. Nummers die dienen als overgang naar de afsluiter die een stijlbreuk maakt met de rest van het album.

De afsluiter dan: invloeden uit de Mexicaanse inheems cultuur met fluit en oerwoud geluiden. Niets aan dit nummer doet denken aan Ska. De gedempte zware gitaargeluid met daarover een oproep voor een betere wereld en tolerantie, stemmig "spoken word" pamflet, maar prachtig ingetogen uitgevoerd met ruimte voor een solerende gitaar. Had gehoopt meer van dit soort nummers te vinden op dit album, in die zin is het een teleurstelling al is het geen slecht album. Meer voor de Ska/Rock feestbeesten op leeftijd.

Ik kende deze band slechts van een paar nummers en dus kan ik dit niet met ouder werk vergelijken. Vergeleken bij hun tijdgenoten Café Tacvba is dit minder experimenteel, minder gevarieerd en ook vocaal minder interessant. De afsluiter maakt veel goed maar de eerste beluistering brengt een lichte teleurstelling ook als de tweede en derde single al voorspelden dat de stijl en kwaliteit van de afsluiter eenmalig zou zijn.

Parade of Lights - Feeling Electric (2015)

3,5
Deze werd me aangeraden als fan van CHVRCHES, daar heeft het inderdaad wel wat van weg maar dan met een zanger i.p.v. een zangeres. Het nummer Feeling Electric schijnt via het spel FIFA16 heel populair te zijn geworden. Hoor ook wat vleugjes M83 in dat nummer. Is iets wat aan de bombastische kant maar niet zo over-the-top als hun landgenoten van St. Lucia. Gelukkig zijn de nummers kort en hier en daar wordt het gas iets terug genomen zodat de bombast dragelijk is.

Valt goed te genieten van dit album, alleen geef ik zelf de voorkeur aan een zangeres, hier is die vaag op de achtergrond te horen. De prologue //// opent prachtig maar is eigenlijk gewoon de intro van Feeling Electric verder vind ik Can't Have You zeer smakelijk en Memory een prima afsluiter.

Paté de Fuá - Película Muda: Segunda Parte (2016)

4,0
Twee jaar na het zeer geslaagde eerste deel Película Muda: Primera Parte is er nu het destijds al aangekondigde vervolg. Het eerste deel is wat mij betreft een instant klassieker waar Latin Jazz Tango en Pop op een heerlijke manier samenkwamen en met de hulp van een aantal gastmuzikanten en gastvocalen er een prachtig mix gesmeden werden. Dat evenaren of te toppen lijkt een onmogelijk uitdaging en dat is het ook geworden.

Het is een prima vervolg maar het verse van het eerste deel klinkt nu vooral als een herhaling met minder inspiratie. Het project lijkt me echt te hoog gegrepen en ook al is er weinig mis met de nummers ze klinken gewoon niet zo warm als op het eerste deel. Zelfs in het openingsnummer kan Lila Downs, die meestal wel voor een toegevoegde waarde zorgt, niet imponeren.

De single Nosotros Dos is beter dan het gemiddelde. Ik hoop dat een aantal beluisteringen verder er meer positieve zaken naar boven komen.

Paul Heaton + Jacqui Abbott - Crooked Calypso (2017)

3,5
Pop / Indie Pop / Pop Rock met de focus op de teksten en vocalen.

Af en toe 'pak ik eens een album op' van Paul Heaton om te horen waar hij nu mee bezig is want doorgaans is dat wel degelijk en vermakelijk. Toch prefereer ik zijn werk in The Housemartins maar ook een aantal nummer van The Beautiful South

De video voor de singel I Gotta Praise heeft een paar leuke visuele verwijzingen naar Paul's 'oude' band The Housemartins waaronder de titel van hun debuutalbum "London 0 Hull 4" die als kop verschijnt op de voorpagina van een krant. Verder opent de video met Paul achter de piano op een haast identieke manier zoals hij dat ook deed in een video van zijn voormalige band. Paul als priester en Jacqui Abbott als gedetineerde in een vrouwengevangenis, is verder aardig braaf maar dan leent de muziek en tekst ook niet voor veel vertier.

Silence "silence bangs the loudest drum" hij kan (zij kunnen?) nog steeds prima teksten schrijven.

De eerst beluistering valt goed, maar betwijfel of ik dit meer dan 5x zal luisteren.

Er schijnt ook een connectie te zijn Nederland, Paul zou diverse nummer geschreven te hebben in Monnickendam en Volendam! En vervolgens opgenomen op Gran Canaria!!

Paul McCartney - Kisses on the Bottom (2012)

4,0
musician schreef:
Je mag van het album vinden wat je wilt, maar dit is echt klinklare onzin. Wie zijn live optreden in Nederland heeft gezien in 2012 weet wel beter.

We hebben blijkbaar verschillen ervaringen en/of meningen. Heb dat concert gemist, ik heb hem diverse keren live op TV gezien in 2012 en hoe jammer ik het ook vind, het klinkt gewoon veel minder, gelukkig niet elk nummer maar toch, de jaren gaan ook voor hem tellen.

Paul Weller - Jawbone (2017)

3,5
Na de ruim 20 minuten lange sfeervol donkere Ambient openingsnummer Jimmy / Blackout ben je compleet vergeten dat dit van Paul Weller is want het klinkt nergens als z'n oude werk. Ook The Ballad of Jimmy McCabe klinkt eerder als Folk dan als het werk van een (ex)Mod-Rocker. Op Jawbone worden de Psychedelische Rock registers opgetrokken. Op Bottle komt de Folk / Singer-Songwriter / ballad aan bod. Jawbone Training klinkt als een jamsessie. Ambient / Neoklassiek in Man on Fire en End Fight Sequence een stukje stemmig Downtempo muziek om de boel te laten bezinken.

De film gaat, als ik het goed heb, over een man met een identiteitscrisis en zo klinkt het album ook, het gaat alle kanten op en in die zin levert het precies wat de film nodig heeft. Maar zonder de film is het album moeilijk als één geheel te ervaren. Vandaar dat die stukjes dialoog er waarschijnlijk ook tussen de nummers zitten, om de boel aaneen te rijgen. Vanuit het perspectief van de film zal dit allemaal waarschijnlijk wel geslaagd zijn (heb de film niet gezien). Als luisteraar van de soundtrack waarschijnlijk alleen boeiend als complementenring van de Weller verzameling in de wetenschap dat de beste man dit ook kan. Maar eigenlijk is alleen de 'single' The Ballad of Jimmy McCabe het enige volwaardige nummer dat je zou missen als je het niet kende, en misschien het iets te korte Bottle.

Paul Young - Rock Swings (2006)

Alternatieve titel: On the Wild Side of Swing

3,5
Die arme Paul Young, heb je jaren lang problemen met je stembanden en dan heb je toch de moed verzameld om een nieuw album op te nemen en dan krijg je deze koude douche.

Doet me ook denken aan het album van Sinéad O'Connor - Am I Not Your Girl? die kreeg destijds (1992) ook al een koude douche om iets te doen wat totaal anders was dan we van haar gewend waren. Studiobazen waarschuwen artiesten vaak om dat niet te doen en helaas hebben ze ook regelmatig gelijk. Donna Summer heeft diverse Rock en Jazz albums in de kluis zien belanden, ik had ze graag gehoord.

Vraag is dan is dit echt een slecht album? Nou, ten eerste moet je van crooners en Swing houden en dat zijn toch wel behoorlijke hordes. Hier staan dus ook veel violen en trompetten op en dat gaat voor sommige al te veel neigen naar mierzoete romantiek. Dus wat Paul Young gedaan heeft dan moet je toch wel een paar hebben. Je maakt het je fans niet gemakkelijk. Gelukkig is de muziek verdomd goed gespeeld, er is nergens bezuinigd om er stiekem een synth in te proppen waar je een viool zou moeten horen. Klinkt als een echte big band met een fatsoenlijke drummer. De keuze van de nummers is ook zeer te spreken, ik vermoed dat de meeste nummers nog nooit een Swing/Jazz bewerking hebben gehad, zoals Eminem's Loose Yourself, dus wel uniek. Maar ja dan heb je pas twee-derde van het resultaat. Als Paul Young fan wil je natuurlijk ook hem horen en horen wat hij nog wel kan na al die nare verhalen over zijn stem en jaren zonder een enkel fatsoenlijke release. Ja, er is en was Los Pacaminos, Paul's Tex-Mex / Americana vriendenbandje sinds 1992 maar daar lijkt bijna niemand in geïnteresseerd. Een zanger moet zingen en albums en concerten verkopen om zijn brood te verdienen, dus ook Paul. Dit is waarschijnlijk toen het meest haalbare met zijn stem, Jazz / Swing.

Ja, zijn stem heeft duidelijk niet meer de kracht die het had, klinkt eigenlijk 20 jaar ouder dan hij is. Het is niet meer zo vloeiend en erg rauw en hees. Smokey zou ik kunnen zeggen als ik niet beter wist. De muziek en arrangementen zijn tip-top in orde en zeer genietbaar en de stem is helemaal zo slecht nog niet, velen kunnen niet wat hij kan met zijn stem(-problemen).

Tainted Love (Soft Cell) iedereen kent het dus het album opent met deze meezinger... 'tease'.... Paul red het net niet maar komt heel ver. Bennie And The Jets (Elton John), fijn koperwerk en het nummer klinkt prima, hier klinkt hij misschien nog het meest als vroeger. Enter Sandman (Metallica), onherkenbaar maar werkt wonderbaarlijk net wel. Why Does It Always Rain On Me (Travis) eerste nummer waar Paul's stem duidelijk moeite mee heeft, hij kan niet meer uithalen. Isn't It A Pity (George Harrison) de intro klinkt als iets van Viola Wills disco-hit If You Could Read My Mind en daardoor moeilijk voor mij om het op zichzelf te behoren, de trompet solo klinkt dan weer als Herb Alpert. The Boys Of Summer aan deze klassieker van Don Henley zou eigenlijk niemand iets meer mogen veranderen, dus Paul krijgt van mij dan ook een onvoldoende, ook om de stem het duidelijk te vaak niet red. Lose Yourself (Eminem) de variatie van de originelen is werkelijk verrassend maar ja als alles tot Swing wordt omgebouwd dan maakt het ook niet uit of het origineel Pop, Rock, Metal of Hip Hop was. Deze is half gelukt, de eerste helft totdat hij een gesproken woord plaatst waar ooit de rap zat. Hungry Heart (Bruce Springsteen) tweede meezinger, dus hier kan je moeilijk iets fout aan doen, maar deze is te langzaam. I'd Better Get My Coat is een eigen compositie van Paul, zijn stem komt hier het best tot zijn recht. Niet slecht maar is verder geen hoogvlieger. In The Ghetto Elvis deed het beter, weer een klassiek waar je nooit eer mee kan behalen door het te coveren. Dat geldt ook voor The Jean Genie van Bowie, wel de leukste cover op het album wat mij betreft, beetje rockabilly feel. Walk On The Wild Side Nog zo'n klassieker maar die hebben velen al gecoverd dus is niet meer een ontheiliging. 'The Girls' zijn vervangen door 'The Guys' is een leuk detail, eigenlijk niet slecht gedaan, zeg ik als Lou Reed fan.

White Christmas niet gehoord, is niet als stream beschikbaar.

Kortom, het is helemaal niet zo slecht als menigeen hier zegt, ook als mis ik Paul's stem zoals die was tot 1997. 3,5*

Peluché - Unforgettable (2018)

3,5
Gewaagd om een nummer of een album Unforgettable te noemen want grote kans dat je dat niet gaat waarmaken. Het is een beetje flauw om te zeggen dat na de eerste beluistering dit GEEN onvergetelijk indruk heeft gemaakt. Zoiets is wellicht alleen weggelegd voor een Nat King Cole

Maar de drie dames van Peluché (=Spaans voor pluche knuffeldier) hebben echt wel hun best gedaan om er iets moois van te maken. Bovendien was Dan Carey voor het nummer Scared After All erbij betrokken: wel bekend van SIA, Emiliana Torrini, Lily Allen, CSS, Brazilian Girls en nog vele andere bekende acts. Maar er is weinig verschil tussen dat nummer en de rest van het album. Rhapsody Gonzalez, Amy Maskell, Sophie Lowe hebben de rest zelf uitgevoerd, geschreven en geproduceerd.

Want dit is zeker geen slecht album, sterk nog dit is een prima tot zeer goed album. Deze musici weten indruk te maken door de subtiele manier waarop de muziek is gearrangeerd waardoor er continue kleine veranderingen plaatsvinden om het boeiend te houden. Om het te benoemen is een stuk lastiger, zo wordt Keep Making Me Happy op Discogs verbazingwekkend met Hip Hop / Rock aangemerkt. Op hun eigen Bandcamp wordt het ook al wat vreemd getagd: Alternative, Funk, Hip Hop, Latin, Psychedelia, Soul, Trip-Jam. Veel van die stijlen hoor ik er niet echt in terug en het is ook goed toegankelijk dus Alternatief lijkt me niet van toepassing ook als dit zeker niet mainstream is.

Het is meer een mix van Jazz, Dub, Ambient met wat dromerige zang met licht zweverige teksten. Geen onvertogen woord op het album te vinden, veel 'uplifting' en positieve vibes en het zou me niets verbazen als de dames aan mindfulness doen. Wellicht zou het voor een variant op New Age kunnen doorgaan. Muzikaal doet het soms denken aan de Jazzy / Avant-garde van Tuxedomoon, maar daar zit een 'donkere' kant aan, terwijl dit juist 'licht' is.

Het klinkt prachtig maar er blijft ook bitter weinig hangen... maar dit was pas de tweede complete beluistering ook al had ik de 5 singles wel al eerder elk +10 keer beluisterd. Ik vermoed dat deze door alle prachtige platen die al eerder zijn verschenen buiten mijn Top 50 van dit jaar zal worden gehouden. Geen schande want dat is 300 plekken hoger dan de laagst genoteerde album in die lijst.

Naast de singles: Scared After All (Touch My Body), To Be a Bird, Keep Making Me Happy is ook het lang uitgesponnen Is It Gonna Rain prachtig.

Peluché - Utopia Village (2016)

3,5
Indie Pop / Dream Pop uit Londen door het trio Amy, Rhapsody, Sophie.

Soms ook wel Jazzy / Ethereal invloeden (inclusief saxofoon) en een prominente plek voor de bas waardoor het ook wel naar Franse Indie neigt, iets wat experimenteel.

Ben hier wel door gecharmeerd, alhoewel ik vind dat de zang iets meer voor in de mix had gemogen en iets minder verdronken in de galm.

singles: Swim en Muchachito (Spaans voor jongetje), ook de moeite is de live video versie van Family.

Pépite - Les Bateaux (2016)

4,0
It's only Pop but I like it

Deze fijne Franse Pop, met voor de verandering eens een zanger ipv een 'zuchtmeisje'. Heeft Psychedelische invloeden maar ik hoor er ook wel 80s Dreampop invloeden in. Ook neigingen naar Indie Rock maar dan wel met een wat iele gitaar die subtiel verwerkt is in de nummers.

Peter Sarstedt - Playlist (2016)

Alternatieve titel: The Best Of

5,0
Een verzamelaar nog recentelijk uitgebracht op Parlophone, het label die ik sterk associeer met de 60s. Van de vandaag overleden Brits-Indische zanger Peter Sarstedt (10 December 1941 – 8 Januari 2017 RIP) een maand na zijn 75ste verjaardag. Voornamelijk bekend van de klassieker uit 1969 Where Do You Go To (My Lovely).

De Folk nummers, met Pop en Rock invloeden, zijn prima, de man kon goede teksten schrijven waarmee vaak een kleine glimlach kan ontloken aan deze luisteraar. Er zit ook vaak een twist in het laatste couplet die je niet altijd ziet aankomen. Wat mij betreft doet Peter Sarstedt op zijn beste nummers niet onder voor Al Stewart, alleen is deze laatste productiever geweest.

Naast de klassieker zijn ook de volgende nummers zeer te pruimen: You're a Lady, As Though It Were a Movie, Frozen Orange Juice, Boulevard en Take Off Your Clothes

Pharrell - G I R L (2014)

Alternatieve titel: Girl

4,0
aERodynamIC schreef:
G I R L is gewoon een lekker luchtig modern discoplaatje geworden

helemaal mee eens, doet me denken aan CHIC (en in mindere mate: Foxy, Barry White en Debbie Harry's Koo Koo).

Is meer een zomer plaat dus komt goed uit dat de lente wat vroeger begint dit jaar.

Waardeer N*E*R*D goed maar er zijn nummers die ik liever oversla, dat heb ik nu niet. Is volgens mij best knap om iets te maken dat lekker voortkabbelt en toch niet saai of als meer van hetzelfde klinkt.

Phobophobes - Miniature World (2018)

4,0
Deze Londense band moet nog 'doorbreken' maar dit is een alleraardigst debuut.

Doet ergens denken aan Joe Jackson wat betreft de muziek maar kan het niet precies aanwijzen, maar ook aan Squeeze (door de humor en dat (Farfisa) orgeltje) en ook wat artsy-fartsy, maar ze durven ook wel wat smerig te zijn zoals in Child Star, fuzz-gitaar en soms overstuurt, herinnert aan The Limiñanas.

Het is Rock maar dipt zijn tenen in diverse stromingen (Surf / New Wave / Indie Rock). Uptemp nummers worden afgewisseld met midtempo en slow nummers. Als het tempo omlaag gaat doet het ook denken aan Tindersticks, de stem van de zanger is wat laag en iets droog maar zeker niet saai.

"Where's My Owner?, I thought I Came with One"

Ik zou dit wel eens live willen zien.

Volgens Spotify voor fans van HMLTD, Goat Girl en The Moonlandingz

Phoebe Bridgers - Killer (2015)

4,0
Door NPR opgemerkt als potentieel doorbraak jaar voor deze zangeres. De stem klinkt prima, en lijkt wat op Angel Olsen - My Woman (2016)

Beetje vreemd dat dit als Rock wordt aangemerkt, in het openingsnummer Killer met bijna uitsluitend een akoestische gitaar naast de zang (en een Country slide-gitaar die 2-3 keer opkomt). Klinkt eerder Country of Folk dan Rock. "can the killer in me, kill the fire in you"

Ook Georgia klinkt als Country/ Folk/Singer-Songwriter dan als Rock, wederom zang en akoestische gitaar. Pas in de laatste minuut komt er minimale inzet van een honky-tonk banjo(?). "Georgia, Georgia, I like your son, when he grows up he might be the one"

Steamroller ook zeer ingetogen en mooi de zang vóór in de mix over een akoestische gitaar. Voorlopig favoriete nummer: "I won't fall, unless you ask me to" fijne tekst.

Er is ondertussen een nieuwe single uit sinds vorige week, Smoke Signals, wellicht voorbode van een nieuw album. Die is iets meer aangekleed, subtiel, meer richting Folktronic een doet wat denken aan Daughter - If You Leave (2013) wat violen erbij af en toe en een wat 70s bas/gitaar die sporadisch inspringt met noten/tonen die me doen denken aan Twin Peaks theme.

Pedal Steel Guitar, Resonator Guitar [Dobro] by Stephen Patt en geproduceerd door Ryan Adams

Eéntje om in de gaten te houden.

Phoenix - Ti Amo (2017)

3,5
Veel zomerse klanken op dit album, een prominente rol voor de synth Indie Pop met wat Indie Rock.

Variatie komt van het spelen met het tempo in de nummers af te wisselen. Ook gooit deze Franse act de nodige Italiaanse woordjes en teksten door hun nummers voor wat extra afwisseling.

Niet te lang bij nadenken en niet te vaak draaien dan is dit prima te verteren.

Phoenix Lights - Phoenix Lights (2015)

3,0
~ Art rock from outer space ~ aldus henzelf, kan me daar wel in vinden

Gaat richting de Prog zeg ik als niet-expert. Onder meer Pink Floyd naast Queen, Tool, Opeth, Bach, Dire Straits worden als inspiratie genoemd op hun Facebook pagina. Zelf hoor ik ook wel wat Jean-Michel Jarre / Vangelis / YES in terug en een vleugje Keltisch.

Ben niet onder de indruk van deze zangeres en haar accent, maar de combinatie van alleen piano en gitaar (plus af en toe wat zang) klinkt wel prima in de meeste nummers. In elk nummer zitten er wel mooie momenten maar iets te dun bezaaid over het geheel. Dit project moet nog verder rijpen, maar er is wel enige potentie. Misschien iets meer Folk en Keltische invloeden in percussieve vorm, want hier is daar niets van te vinden.

Gratis te beluisteren via hun website en verder bandcamp

Pictorial Candi - fOREVER TILL YOU DIE (2016)

Deze Pools dame weet niet precies hoe ze haar eigen muziek moet beschrijven gezien de tags op haar Bandcamp pagina: Pop, dirty techno, dreampop, enlightenment, experimental pop, forever gaymenchoir, lovevisors, notbeyonce, notdreampop, pop, psychedelic, punk, richandfamous, this love womanwithmoustache, Warszawa

Mmmh... nobeyonce!? is dat niet alles behalve...die dame!? dreampop EN not dreampop... - make up your mind already. Het is in elk geval geen van de tags die ze zelf gebruikt.

Wat dan wel; Lo-Fi Ambient Pop met wat Synthpop en ...vooruit ....wat Dreampop en een dotje Soul. Het is wat Lo-Tech donkere Pop, de drumcomputer patroontjes zijn me eigenlijk iets te simpel, Experimenteel dus in het verlengde van Jenny Hval - Blood Bitch (2016) maar wel iets minder goed. Wat mij betreft.

Picture Book - At Last EP (2012)

3,5
Picture Book een samenwerking opgezet in het Engelse Londen tussen de van oorsprong New Yorkers Dario Darnell, zoon van August Darnell (beter bekend als Kid Creole die van ...and The Coconuts) en Lorne Ashley (van Stony Browder Jr.) ook al verwant aan voorgenoemde act.

House met een Electronic Pop element en ook nog met een zangeres Greta Svabo Bech. Ondanks dat het meer House muziek is (en iets waar ik niet warm voor loop) bevallen de nummer me beter dan die op de volgende EP.

Jealousy is spannender maar gaat wel alle kanten op met breaks, eerder stevige iets groovende Electronic Pop dan House is geproduceerd door de Franse house-, nu-disco- en electropopmusicus Madeon die ook als DJ werkzaam is.

Surrender [Dreamy Version] bevalt beter dan de versie waarmee de EP begint.

Ondertussen is zanger Dario Darnell een solo carrière begonnen en zit zijn partner-in-crime in een andere band Stony Browder Jr.

Picture Book - Songs About Aimee (2012)

3,0
Picture Book een samenwerking opgezet in het Engelse Londen tussen de van oorsprong New Yorkers Dario Darnell, zoon van August Darnell (beter bekend als Kid Creole die van ...and The Coconuts) en Lorne Ashley (van Stony Browder Jr.) ook al verwant aan voorgenoemde act.

House / Electronic Pop dus dansbaar maar past niet helemaal in mijn straatje door het House element waar ik weinig waardering voor heb. Slecht is het niet, maar nergens echt bijzonder. had eigenlijk gehoopt op meer Tropische of Caribische invloeden maar is me te weinig.

In My Head is wel te pruimen, is meer een dansbaar Pop nummer met House invloeden.

Ondertussen is zanger Dario Darnell een solo carrière begonnen en zit zijn partner-in-crime in een andere band Stony Browder Jr.

Pien Feith - Tough Love (2013)

3,5
Ze staat op dit moment op de eerste plek in het overzicht van 3voor12's populaire albums en laat ik me verleiden om dit dan ook maar te beluisteren.

Ik heb twee jaar geleden haar album Dance on Time een keer beluisterd maar blijkbaar heeft het me niet geraakt. Het is bij die ene keer gebleven. Nu, halverwege de eerste luisterbeurt, weet ik nu al dat ik het nog eens zal moeten horen alhoewel ik vermoed dat dit niet helemaal mijn ding is. De stem doet me aan talloze Engelse singer-songwriters denken die ook de uitstapjes maken naar indie of electronica, maar ook Björk duikt op in mijn gedachten. Ook David Byrne sluimert in de verte maar zonder zijn wereld muziek elementen.

Ben niet echt een fan van haar stem en dat bepaald wel het gehele indruk van het album. Want daar waar sommige artiesten geen mooie of interessante stemmen hebben weten ze dat te compenseren of verbergen met andere talenten. Showmanship, dansbaarheid, aansprekende teksten of een gimmick als een bijzondere video. Haar stem staat duidelijk voorop in de mix en dus staat of valt de aantrekkelijkheid van het album met of je van haar stem houdt of niet. Er zijn geen zeer dansbare nummers, noch hooks, of teksten die mij erg aanspreken, misschien dat dit op podium mij meer doet.

Het eerste nummer dat ik kan waarderen is "Come On, Fight!" het lijkt compacter dan de voorgaande nummers. Het interesseert me genoeg om het album nog eens te luisteren.

PiL - What the World Needs Now... (2015)

3,5
In mijn Top 100 lijst van favorieten acts staat PIL zo rond de 20e plek, relatief hoog. Een drietal albums scoren erg hoog (4,5*) en drie andere 4* maar het vorige album slechts 3*.

Dit jaar heb ik al een 20tal fantastische nieuwe releases gehoord en de single Double Trouble deed me hoopvol stemmen. Maar na de eerste beluistering ben ik minder vrolijk gestemd, net als bij het vorige album vraag ik me soms af hoe lang het duurt tot het volgende nummer. De stem van John Lydon lijkt soms boven op de muziektrack geplakt en geen echt geheel ermee te vormen. De spanningsboog in de eerste en laatste minuten van Big Blue Sky schiet voor mij tekort (flirt PIL daar met Coldplay?). Graag had ik het anders gehoord want ik hou wel van de grilligheid van John die af en toe ook met DANCE flirt maar het op dit album weer heel save speelt om maar aan het bekende geluid van PIL te voldoen. C'est La Vie... maar ja, als What The World Needs Now... PIL is, dan maar een oud album opzoeken. Ik zal deze nog een paar keer beluisteren maar zal het niet tot in mijn top 25 van 2015 redden. Denk wel dat ik deze iets beter vind dan het vorige maar ook nu niet meer dan 3*.

Naast het openingsnummer is Spice of Choice het betere werk en C'est la Vie, ook The One is niet onaardig, positief nummer van PIL!

Pink Martini - Je Dis Oui! (2016)

3,5
Een vrolijk tripje ronde de wereld in het Frans, Farsi, Armeens, Portugees, Arabisch, Turks, Xhosa en Engels (aldus hun website) levert een album op met een bonte mix aan invloeden.

Leuk om een keer te horen, het doet nergens pijn, en stoort nergens, bijna 20 jaar bestaan ze dus ze kunnen het prima musiceren en arrangeren. Een multiculturele nachtclub met dito midtempo Latin / Jazzy / Tango / Poppy nummers, voor later op de avond. Ik laat het bij deze ene kennismaking.

PINS - Bad Thing (2017)

3,5
Twee jaar terug was Iggy nog te horen op een nummer van Le Butcherettes - A Raw Youth (2015) en hier doet hij dat nog eens over, wel iets minder psychedelisch.

PINS : Indie Rock neigend naar Garage Rock uit Engeland, met een beter dan gemiddelde drummer / ritmes.

Dead Souls is een Joy Division cover.

Pixies - Head Carrier (2016)

3,5
Ben geen echte Pixies fan maar heb wel de meeste van hun cds hier liggen en ook wat van Frank's solowerk. Dus best wel geïnteresseerd in dit album, het vorige album ken ik nauwelijks, heb het een keertje geluisterd. Luister nauwelijks nog naar de Pixies; toevallig kwam Monkey Goes To Heaven gisteren voorbij op een verzamelaar.

NPR zwemt tegen de stroom in en is redelijk positief over het album die velen al hebben afgeschreven. De eerste dagen was de stream niet beschikbaar voor Nederland maar nu dus wel. Hu! NPR streamt de nummers in een andere volgorde dan op het album, okay dan. Pas bij derde poging krijg ik de volgorde goed.

Head Carrier gromt me beschaafd tegemoet. Vertrouwd geluid, bekende stem, iets ouder. Classic Masher album track, niet slecht. Baal's Back de oude Pixies maar dan door oude Pixies veel meer pit en dat bevalt prima, ondanks dat Frank's stem niet meer zo hard kan uithalen. komt iets geforceerd over. Might As Well Be Gone doet denken aan de Smashing Pumpkins, op een trip naar de 60s.

Oona is prima, misschien beste van de set, net iets te lang. Talent classic old Pixies door iets minder oud klinkende Pixies. Tenement Song pas als de zware gitaren erbij komen kicked het nummer. Bel Esprit classic old Pixies door iets minder oude klinkende Pixies alleen wel wennen aan die zangeres.

All I Think About Now lastige, zangeres klinkt hier beter, maar is ook vreemd hier geen Frank te horen, maar wel de Pixies sound. Um Chagga Lagga en herinneringen aan I wanna be a Flintsone van The Screaming Blue Messiahs komen naar boven. Daarom kan ik het wel waarderen. Plaster Of Paris Pixies die 80s/90s IndieRock doen? Klinkt muzikaal nog het minst als een Pixies nummer. All The Saints prima nummer om mee af te sluiten. Maar ook de intro van dit nummer is a-typisch voor de Pixies, richting Surf-Rock. Maar hier glippen ze wel stilletjes weg met dit einde.

Er is meer aan te genieten dan ik vooraf had verwacht maar het is duidelijk dat de bandleden ouder zijn geworden en je kan en mag dan ook niet meer dingen van hen verwachten als toen ze twintigers waren. Hier en daar hadden de nummers iets meer pit kunnen gebruiken maar de stem van Frank Black is één van de karakteristieke elementen van het geluid van de Pixies en die lijd een beetje onder de ouderdom. Daar valt weinig aan te doen en dus zal het geluid van elk toekomstige nummer daar ook rekening mee moeten houden. Dit is waarschijnlijk gewoon het beste wat in het vat zit.

Zoals eerder geroepen: Prima album voor een beginnend band maar voor de Pixies stelt het iets teleur. Het album is gemaakt door oudere Pixies voor de oudere Pixies fan.

Pixvae - Pixvae (2016)

4,5
IndieRock meets Shakira! is wel heel kort door de bocht.

Latin invloeden bij een Indie Rock basis waar ook wel invloeden uit Afrika terug te horen zijn of is dat toch Vallenato? Een boeiende combinatie in het openingsnummer, meerstemmig maar met een vrouwelijke lead. Repetitieve dansbare ritmes zoals ik ook wel herken van de weinige Afrikaanse nummers die ik ken.

Iets wat donkerder en neigingen naar Avant-Garde en Free Jazz, broeierig met meervoudige vrouwelijke stemmen. Tekstueel minimaal in Este Niño Quiere / Monte en el Reloj en tweede deel een wisseling en dan toch een echt nummer met meer tekst. Iets pompende sax / drum combinatie.

Voor iedereen die graag Wereld muziek hoort met invloeden uit zowel Latijns-Amerika als Afrika over een basis die enigszins Indie Rock te noemen is. Anderzijds zoveel invloeden toevoegt, mixt dat je het nauwelijks met een 'gewone' Indie Rock act kan vergelijken maar meer met een Free Jazz of Avant-Garde act. Een Wall of Sound Latin-style!

Garcita Morena gaat in elk geval op mijn playlist van fijne songs van 2016.

Wellicht dat zelfs Mjuman hier nog een positief woord voor over zou kunnen hebben, ook al wordt het niet in de mans landstaal gezongen

Placebo - Life's What You Make It (2016)

4,0
Placebo's tweede release op dezelfde dag dat ze ook al een uitgebreide verzamelaar presenteerden. De hoes van die verzamelaar is prachtig maar deze mag er ook zijn.

Het opent met een uitmuntende cover van Talk Talk's Life's What You Make It eigenlijk een prima samenvatting of sub-titel voor dat verzamelalbum. Prefereer het origineel desondanks de inzet van Brian / Placebo maar deze versie met iets meer kloten mag er zijn.

Omdat ik tegenwoordig maar weinig Placebo luister komt veel nummers enigszins nieuw over en is wel leuk om ze opnieuw kennis mee te maken.

Poni Hoax - A State of War (2013)

4,0
Heerlijk album kan ik wel zeggen na 8 keer gehoord te hebben, eigenlijk al na de derde keer.

De hypnotiserende afsluiter The Word is echt mijn favoriet en doet mee met de beste nummers van 2013. Het nummer Young Americans doet me denken aan het Bowie nummer maar het is geen cover, zover ik kan nagaan. Ook Marida, Winter Seal en There's Nothing Left for You Here bevallen prima in hun toevoegen van elektronische elementen aan indie / pop / rock nummers.

Doet in de verte denken aan wat het Canadese Metric doet.

Poni Hoax - Tropical Suite (2017)

4,0
Met een lichte bombast in All My Girls opent het album Tropical Suite maar het eindigt slaapwandelend met het instrumentale titelnummer. Sinds vorig jaar kijk ik weer iets vaker uit naar releases van Franse bands vooral uit de hoek van Electro en Indie Rocks bevallen me prima. Acts zoals : La Femme, Las Aves, Balladur, General Elektriks en Team Ghost

Poni Hoax is een Indie Rock band met neigingen naar Synthpop en Alternative Pop. Af en toe een 70s saxofoon, af en toe Retro 80s, en soms ook invloeden van Dance Punk, maar niet deze keer. De heren onder leiding van Nicolaas Kir brengen vaak nummers die iets meer diepgang hebben dan een gemiddeld Indie Rock bandje en dat was vooral te horen op hun vorige album A State of War (2013). Dit album klinkt veel meer ingetogen in het verlengde van het nummer Marida waar ditmaal bijvoorbeeld The Wild aan doet herinneren. Maar op dit album geen vergelijkbaar nummer voor het magische The Word van het vorige release. Misschien te hoge verwachting om die topper te evenaren.

Er staan 3 instrumentale nummers op die de sfeer meer ingetogen maakt en het tempo wat omlaag halen en doen denken aan het werk van AIR met een vleugje dromerige M83. Ook Who Are You is een gesproken woord intermezzo zwevend op een minimum aan synth akkoorden. Daarna wordt het bedompter in Through the Halls of Shimering Lights, de wereld laat zich niet veranderen.. of toch wel? Ik hou van de stem van Nicolaas Kir en dan zit ik eigenlijk niet te wachten op instrumentale nummers. Dat is dus minder aan dit album die helemaal niet slecht is. Zelfs een prima album alleen minder spannend dan het vorige.

De single Everything Is Real heeft een heerlijke percussieve drive die wat Braziliaans aandoet en gecombineerd wordt met een onheilspellende synth, werkt prima. I Never Knew You Were You heeft zowel 80s neigingen met wat ElectroClash. Gezien hun video's voor de singles hebben de heren diverse plekken op de planeet bezocht tijdens het tot stand komen van dit album: India/Thailand en Brazilië zijn daar in te herkennen. Die lijken niet heel veel muzikale invloeden achtergelaten te hebben, anders dan wat subtiele accenten in de percussie en een stukje zang in Lights Out met een onbekende Thaise(?) gast vocalist.

Gevoelsmatig zit er minder energie in dit album ten opzichte van de vorige ook als er hier en daar wat bombastische synths op komen stomen, het zijn vaak maar accenten. De singles: All My Girls en Everything Is Real zijn de beste nummers van het album, rijker aangekleed. Verder zijn The Music Never Dies en The Wild ook fijn retro 80s. De energie zit vooral in de eerste helft.