menu

Hier kun je zien welke berichten E-Clect-Eddy als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Valerie June - Pushin' Against a Stone (2013)

3,5
Vorige week op Valerie June gestuit via Last.fm concerttip en na het lezen van haar profiel geïnteresseerd geraakt om iets te horen. Zij zou in haar rootsy nummers een mix verwerken van blues, folk, gospel, soul, Appalachian en bluegrass. Na het horen van Workin' Woman Blues meteen verliefd geworden op dit nummer. Ook You Can't Be Told kon me wel boeien maar verder is er weinig beschikbaar op streaming sites dus kon de dorst niet stillen. Nu staat het nieuwe album op de luisterpaal met twee van de drie nummers die ik reeds ken erop.

Na een eerste beluistering blijkt er inderdaad een brede variatie van invloeden te zitten in haar werk. Het geluid op het titelnummer Pushin' Against a Stone heeft iets 60s pop en soul ondanks de elektrische (fuzz?)gitaar die weer 70s aandoet. Terwijl andere nummers weer hele singer-songwriter gevoel hebben. Haar wat nasale stem geeft dat African-American roots gevoel mee aan haar werk. Trails, Trouble, Rribulations doet me denk aan de soundtrack van O Brother, Where Art Thou?.

Het doet wel wat vreemd aan dat meteen na het juweeltje dat het openingsnummer is, het trage Somebody to Love volgt. Dat gebeurd verderop nog een keer, ze wil blijkbaar niet alle rustige nummers bij elkaar groeperen. Folky violen, gospelachtige koortjes en orgels, akoestische gitaren, trompetten, het komt allemaal voorbij. Verdient van mij zeker 3,5 maar neig naar meer.

VCO '80 (2014)

Alternatieve titel: Voyage en France

3,5
Fijn overzicht van Franse synthesizer acts uit de 70s en 80s, met daarop de ultieme Synthpop / Disco nummer van 1977 Magic Fly van Space.

Verder goed te pruimen de nummers van: Sapho, Jacno, Arto en Ellie & Jacno.

Velvet Acid Christ - Wrack (2017)

3,5
Is al weer een hele lang tijd geleden dat ik naar een compleet album heb geluisterd van Velvet Acid Christ en was dus wel verbaasd dat ik deze voorgeschoteld kreeg van Spotify. Waarschijnlijk omdat ik recentelijk nog wel een paar nummers van Blutengel heb geluisterd.

Het is gewoon EBM / Industrial ...als vanouds?

Pill Box neigt naar zware Electro herinnert aan :wumpscut: en Wrack is het betere nummer op deze EP... niets vernieuwend maar een fijne trip down memorylane. Verder is Despotic heerlihk zompig duister.

Venus Tropicaux - Lycra Pants (2016)

3,5
Lo-Fi from The Netherlands, beetje schreeuwerig maar op zich amusant vermakelijk.

Hun Facebook pagina ziet er behoorlijk fout uit dus zal wel bedoelt zijn voor tieners, de PowNED! generatie zullen we maar zeggen.

Vera Lynn - Her Greatest from Abbey Road (2017)

4,5
Ter ere van haar 100ste verjaardag op 20 maart 2017 heeft Parlophone haar oudste(?) contractant Dame Vera Lynn geëerd met een verzamelaar. Alle nummers zijn digitaal afgestoft, geremastered en zo te horen bijna allemaal stereo versies. En ik moet zeggen het klinkt (via Spotify) echt prachtig.

Vera Lynn is bij mij vooral bekend van het slotnummer over de afsluitcredits van de Stanley Kubrick klassieker (welke eigenlijk niet?) Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb. We'll Meet Again klinkt terwijl in beeld er nucleaire bommen afgaan in deze komische thriller over de Koude Oorlog anno 1964.

Nu ben ik niet vies van Oldies en Vintage Pop van de jaren 40 tot en met de mid 60s maar zelden denk ik daarbij aan Vera Lynn. Ten onrechte want de nummers in deze uitvoeringen zijn prima, nergens te zoet en ook haar stem is prachtig. Ze was toen ondertussen al 45 - 57 want deze opnames zijn uit de periode 1962-1974 aldus het label.

Maar het is niet zo maar een verzamelaar maar heeft ook nog 5 nog nooit eerder uitgebrachte versie's van nummers en wel tracks: 1, 6, 7, 22 en 23. De eerste 3 zijn outtakes en de 2 laatsten zijn mixen door Ted Carfrae. Er is geen info over waarom deze versies destijds als outtake zijn beschouwd en ook niet wat de mix inhoud van Ted Carfrae, het klinkt allemaal prima. Een mooi eerbetoon.

Victor Jara - En Mexico (1971)

3,5
Was benieuwd naar deze strijdlustige Nueva Cancion folk poëet uit het Chili van Allende die wordt bezongen in het nummer van Calexico Victor Jara's Hands op dit album uit 2008

Waar te beginnen bij zijn discografie vanzelfsprekend voor mij bij dit live album opgenomen in 1971 in Mexico. Twee jaar later was de beste man dood, vermoord vanwege zijn opruiende en sociaal bewogen commentaren op het leven in Chili wordt aangenomen.

De mono-naar-stereo opnames klinken matig door het vele ruis. Maar de remastering heeft wel de boel verbeterd om een goed beeld te krijgen van wie hij was en hoe hij klonk. De kwaliteit van zijn akoestisch gitaarspel is vaak goed te horen. Hij heeft veel interactie met zijn publiek en het plezier spat er dan ook vanaf. Luister bijv. naar Con el Poncho Embravecido

Víctor Jara - Víctor Jara (1966)

4,0
Victor Jarra had een licht huilerige stem en verbuigt die boven die ook met regelmaat zoals ik dat ook ken van traditionele Jarocho muziek uit Veracruz, alsmede Mariachi en Ranchera muziek uit Mexico. Heerlijk om te horen in nummers zoals Jai Jai dat erg Peruaans aandoet.

De eerste kennismaking met dit album bevalt meer dan prima. Andere favoriete nummers naast Jai Jai, El Cigarrito en La Flor Que Anda de Mano en Mano

Virginia Wing - Forward Constant Motion (2016)

3,5
Staat op de luisterpaal

Een beetje vergelijkbaar het werk van Jenny Hval met experimentele Electronic meer dan Pop / Rock / Shoegaze dat gesuggereerd wordt dat het is. De teksten van Jenny vind ik dan interessanter dan wat ik hier hoor.

Favoriete nummer: Sonia & Claudette, de singles zijn: Grapefruit en Local Loop

Visage - Darkness to Diamond (2016)

4,0
Darkness to Diamonds is het remix album van het Demons to Diamonds album dat in 2015 postuum werd uitgebracht na Steve Strange overlijden op 12 februari eerder dat jaar. Het is duidelijk dat iedereen zijn best heeft gedaan om dit tot een prachtig eerbetoon te maken waarop Steve trots zou kunnen zijn.

Muzikaal klinkt de Bowie cover Loving the Alien [Invasion Remix] prima tot geweldig maar de zang laat het op bepaalde momenten afweten, Steve kan er net niet bij met z'n stem. Hier en daar heeft het neigingen naar Ultravox zoals in een paar bruggen voor het eerste refrein. Ook het vroege werk van Japan hoor ik erin terug. Alsmede het geluid van Giorgio Moroder / Keith Forsey ten tijde van hun werk met Sparks.

Your Skin Is My Sin [Antidote Version] klinkt weer heerlijk als de Visage van de 80s met gitaar alsof Billy Currie , Dave Formula, Midge Ure en Rusty Egan er nog bij zijn.

Eigenlijk zijn de meeste nummers gewoon heerlijke dansbare midtempo Synthpop nummers. De vocalen staan er vaak wel wat onderbelicht in maar dat is te verwachten op een remix album waar het draait om de energie en dansbaarheid.

Visage - Demons to Diamonds (2015)

4,0
Demons to Diamonds, is dus de eerste release die postuum is uitgebracht nadat voorman Steve Strange eerder in 2015 plots overleed. Het is het derde album na de comeback in 2013 met Hearts And Knives en het live/symfonische verzamelalbum Orchestral in 2014 dat daarop volgde.

Helaas was dit album lange tijd niet beschikbaar via Spotify of Deezer dus heeft het even geduurd voor ik er kennis van kon nemen. Dat is jammer want op het eerste gehoor klinkt dit album sterker dan het vorige album, die na bijna 30 jaar stilte de comeback betekende van Visage.

Alhoewel de line-up van Visage in 2013 compleet anders is geworden met uitzondering van zanger Steve Strange waren er wel meer bindingen met hun verleden, de nieuwe leden waren zelf ook actief in die dagen bij collega acts. Dat vorige album was vooral hedendaagse Synthpop met invloeden uit de House en Dance cultuur van het ogenblik. Dit album is een hedendaagse variant van de 80s Visage met veel meer ruimte voor gitaren. Het klinkt dan ook retro of zoals je wilt als een vervolg op de eerste drie 80s albums. Sterker nog het kan concurreren met de eerste twee albums en overklast het derde album. Al kan ik dat laatste niet zelf beamen want ik heb het nog niet gehoord.

Het album was gedeeltelijk al opgenomen voor de dood van Steve en afgerond door de overige leden van de nieuwe line-up van Visage. Die hebben meer dan hun best gedaan om dit een prachtig eerbetoon te maken aan hun overleden voorman. Ook het remix-album die hierop volgde Darkness to Diamonds is uitstekend. Veel van wat eind 70s en begin 80s te horen was in Synthpop komt hier naar boven. Herinneringen aan Gary Numan en Ultravox komen naar boven maar ook aan Giorgio Moroder / Sparks uit de periode 1978-1984. Dus verder niet vernieuwend zelfs de productie doet 80s aan maar de geluidskwaliteit is wel beter. De vocalen van Steve Strange staan niet helemaal in de spotlight, maar dat kan je ook niet verwachten als het opnemen nog in volle gang was toen hij kwam te overlijden.

Become is van de hand van Midge Ure, voormalig lid van Visage en Ultravox. Maar mijn favorieten zijn: opener Before You Win, Your Skin Is My Sin en ook de Bowie cover Loving the Alien (ook al klinken Steve's vocalen niet overal geweldig daarin).

Visage - Orchestral (2014)

4,0
Twee van de classic hits van de 80s staan op naam van Visage: 'Mind of a Toy' en 'Fade To Grey'. Voorman Steve Strange wist toen een groep van creatievelingen rondom zich te scharen die later terug te vinden waren bij andere 80s helden, Gary Numan, Ultravox en Culture Club om er maar een paar te noemen. Maar zij waren daar alleen bij voor de eerste 2 albums, na het onsuccesvolle derde album werd het stil.

Bijna 30 jaar daarna was er dan vorige jaar een comeback. Maar die kan evenzeer tippen aan het succes van toen. Dus leeft Visage voort bij de gratie van verzamelalbums. Die komen er in diverse vormen en steeds vaker kijken bands naar een orkest voor een herbewerking te maken van hun hits. De Sparks deden dit bijvoorbeeld in 1997 al met succes op 'Plagerism'. Vaak werden de oorspronkelijke gitaar en drumpartijen weggelaten en rekruteerden zij ook enkele gast-artiesten om het karakter van een nummer nog verder om te gooien. Dat leverde een prachtig resultaat op alhoewel alleen de fans en critici dit wisten te waarderen.

Dit album is Steve Strange's poging om hetzelfde te doen met zijn erfenis. De essentie van de oorspronkelijke nummers is prima behouden gebleven maar de nieuwe versies zijn vooral op hun best in de minder bekende nummers. Er is gekozen om de stuwende drumpartijen zo veel mogelijk te behouden waardoor het orkest soms klinkt als een laagje dat er bij zit. Vaak zijn de oorspronkelijke synth partijen nu door (echte) blazers of violen vervangen. De nummers klinken wel alsof ze bijna geheel opnieuw zijn opgenomen of zelfs een live studio registratie zijn. Soms klinkt het ook of er een echte drummer is. Het resultaat is vooral goed in de onbekendere nummers. Bij nieuwe versies van 'Fade to Grey' en 'Mind of a Toy' vraag ik me of waarom ze zo gemaakt zijn. Ik zou nog meer van het orkest gebruik hebben gemaakt. Slecht is het resultaat niet als je eenmaal na een paar nummers gewend bent geraakt aan het nieuwe geluid. Zo goed als de Sparks productie is het niet maar fans kunnen zich hier prima mee vermaken.

Visage - The Wild Life (2016)

Alternatieve titel: The Best of 1978 to 2015

Deze moest er natuurlijk een keer komen, een overzicht van het werk van Steve Strange tot aan zijn overlijden bijna 2 jaar geleden.

Het in 2015 postuum uitgebrachte album Demons to Diamonds is niet op Deezer of Spotify te beluisteren. Alleen het matige comeback album Hearts and Knives uit 2013 en Orchestral uit 2014. Die 3 albums zijn oververtegenwoordigd op deze verzamelaar met 7 nummers. Maar wel begrijpelijk want op vorige verzamelaars stonden alleen de 80s nummers.

Als dit album hopelijk beschikbaar komt bij Deezer en Spotify dan is Aurora het enige onbekende nummer voor mij waar ik nog naar uitkijk. Visage en Steve Strange zullen eeuwig gekoppeld worden aan die Underground klassiekers Fade to Grey en Mind of a Toy. Dit overzicht zal dat alleen maar meer benadrukken.

Vitalic - Voyager (2017)

4,0
De scherpste randjes zijn er bij Vitalic nu wel af.

De singles Waiting for the Stars en Use It or Loose It zijn de nummers waarmee Vitalic aantoont dat hij het nog altijd stampende Electro/Dance nummers kan maken, maar zijn niet helemaal representatief voor het album. De opener El Viaje is bijvoorbeeld al een stuk groove'nder misschien zelfs funky te noemen.

Levitation doet wat aan zijn oude hit Dario denken maar dan met een Disco sausje. Prima dansbaar maar niet zo catchy. Op Hans is Driving met Miss Kittin gaat het tempo onderuit en lijkt het wel haast en nummer wat AIR had kunnen maken.

Lightspeed lijkt een beetje op Funkytown van Lipps, Inc. - Mouth to Mouth (1979) en Sweet Cigarette is in de stijl van klassieker Warm Leatherette van The Normal, een soort eerbetoon... want hij had al eens een live cover van dat nummer gedaan.

Eternity ook hier gaat het tempo omlaag, minder zang, en een elektrische piano die centraal staat, schuift wederom op richting AIR. Ook als in de tweede helft bij zich plots lijkt te bedenken en er dan toch scherpe hoekige synths uit de mouw komen rollen.

Nozomi (de naam van een sexy Japanse actrice) instrumentaal, die opschuift naar het werk van Jean Michel Jarre. Blijft helaas niet hangen. Ook Don't Leave Me Now klinkt in essentie als een traag Synthpop nummer waarin ik ook het 70s geluid van Jean Michel Jarre terug hoor ondanks dat er een zangeres in zingt, en eindigt het in een stijl die dan weer doet denken aan de oude M83.

Voyager lijkt een overgangsalbum waarmee hij naar een iets minder rauw geluid wil. Er zitten hints naar Synthpop op want in Use It or Loose It hoor ik fragmenten van Depeche Mode uit hun begin periode terug, Ook worden de nummers iets langer en instrumentaler, verder gaat het tempo ook iets omlaag en beukt het ook veel minder.

Het is een prima album alleen hou ik zelf van iets meer zang en mag het ook wel wat catchier.

Vive la Fête - 2013 (2013)

Alternatieve titel: Deux Mille Treize

3,0
Vive La Fête associeerde ik ooit met Electroclash maar schijnt nu onder de noemer Electropop te behoren. Ik ben nooit echt een fan van ze geweest maar ze maken af en toe een nummer dat me wel bevalt. Ook dit nieuwe album 2013 (in spiegelbeeld spelt dat Eros) vind ik maar saai het vorige album Produit de Belgique van 2012 beviel iets meer.

De opener La Vision klinkt nog wel aardig en heeft net als het slotnummer iets van New Wave / 80s maar de rest gaat aan me voorbij zonder veel indruk te maken na de eerste beluistering. Zal het nog eens op moeten zetten misschien dat het beter valt waarschijnlijk meer voor laat op de vrijdagavond. Het enige echt spannende is het experimentele album-only slotnummer Tics Nerveux dat na circa 4 minuten overgaat in een collage van Jazzy trips. Sommige iets meer geslaagd dan andere.

Void Vision - Sub Rosa (2014)

3,5
Zag deze ergens voorbij komen op Spotify bij het uitpluizen van vergelijkbare acts van Agent Side Grinder. Discogs zegt: Minimal, Synthpop, New Wave en daar kan ik me wel in vinden, het geluid is wat van mid tot late 80s en ook wel begin 90s en dat spreekt me wel aan. Het tempo is goed dansbaar. Zelf benoemen ze het ColdWave op hun Bandcamp pagina... wat zang klopt dat wel maar door de dansbaarheid klopt het niet helemaal en zo Minimal vind ik het ook niet.

De muziek is heerlijk, de teksten houden niet over en helaas is de zangeres niet al te getalenteerd maar ze kan wel genoeg Ethereal sfeer toevoegen aan de nummers om de spanning er in te houden.

De singel was Sour, zelf vind ik Hidden Hand ook erg fijn plus The Source

Volumen Cero - I Can See the Brite Spot (2015)

3,5
Een Latijns-Amerikaanse Alternatieve Rock band met leden uit Chili, Peru en Mexico, licht beïnvloed door Post-Rock maar ook door veel Indie Rock zoals Tenazas waar ze zelfs verdraaid goed klinken als hun land-genoten Café Tacvba. Volumen Cero (volume nul) bestaan al sinds 1998 maar ze hebben slechts enkele albums uitgebracht in die tijd. Dit is het meest recente op het moment van schrijven en een zeer prettig kennismaking.

Als je van Café Tacvba houdt, zoals ik, dan vind je dit goed te pruimen ook al bekruipt me het gevoel dat ze zich wel heel erg daardoor laten inspireren. De Latin invloeden zijn dus ook aanwezig en de zanger heeft ook wel iets van de licht jammerende manier van zingen die in veel traditionele Mexicaanse muziek is te horen. En in Movimientos zit zelfs een hint van Surf, één van de betere nummers op het album.

Het enige Engelstalige nummer Strangely Ways is lichtelijk Psychedelisch. En Bellevue is een prima afsluiter met fijn gitaarspel in de opening.

In afwachting van het nieuwe album van Café Tacvba is dit een heel fijn tussendoortje.