menu

Hier kun je zien welke berichten Gajarigon als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Beck - Odelay (1996)

3,0
Odelay is een vrolijke mengelmoes van genres en instrumenten, waar je als luisteraar met plezier in verdwaalt. Samples, grungy gitaren, saxofoon, het passeert allemaal. Zoals dan wat te verwachten valt is de flow van het album niet echt geweldig, en vanaf Minus zakt het hele album eigenlijk ineen als een soufflé die te heet gebakken is. 4* voor de eerste helft, 2* voor de laatste geeft 3* .

Beck - Sea Change (2002)

4,5
Tompie schreef:
Het relatief laag gemiddelde voor deze plaat (3.75) heeft volgens mij als oorzaak dat je er ofwel wild van bent ofwel helemaal niet.
Voor mij zal dit wellicht altijd zijn onovertroffen plaat blijven.


De stemverdeling zegt dat de meeste mensen het gewoon een zo-zo album vinden.

Daar reken ik mezelf echter niet bij. Het was voor mij liefde op het eerste zicht met Sea Change. Twaalf prachtige melancholische popnummers met straight-to-the-soul lyrics van mr Hansen die me meer dan eens doen terugdenken aan het werk van Nick Drake.

Beck schreef dit album na een serieuze break-up. Ergens geeft het wel een wrang gevoel om zo te genieten van 's mans leed, maar wat is het toch oh zo mooi. Hier en daar balanceert Sea Change op het randje van het zielige zelfmedelijden, maar gaat er gelukkig nooit over. Uiteindelijk slaagt Beck er hier in, meer dan ooit te voor, een sfeerplaat te maken die de luisteraar weet te raken. Het hoogtepunt komt met Little One, een echt bittersweet nummer.
Drown, drown
Sailors run aground
In a sea change nothing is safe
Strange waves/Push us every way
In a stolen boat we'll float away

Hulde aan Beck voor dit tijdloze document van hartzeer!

Between the Buried and Me - Colors (2007)

2,5
Zie, zo krijg ik dus zin om een album nog eens een kans te geven. De link met the Dillinger Escape Plan betwist ik nog altijd. De zang is echt niet te vergelijken, en ook qua sound zijn ze serieus verschillend. Dit is regelrechte metal met progressieve rock invloeden (als één van de vele invloeden), terwijl DEP hardcore is met (tegenwoordig erg sterke) metalinvloeden. Dit album is ook véél veelzijdiger. Meer afwisseling, meer rustmomenten en minder chaos, ten voordele van songstructuur. Maar uiteindelijk blijf ik bij mijn mening van 2,5 jaar geleden: De muziek heeft (vooral door de zang) iets uitermate zwaar en logs zodat ik er slechts met grote moeite naar kan luisteren. Ik hoor natuurlijk wel dat er technisch fantastische muziek gespeeld wordt, ook veel gave riffs enzo, maar die zang... dat klikt echt niet.

blink-182 - Enema of the State (1999)

2,5
Gladde productie, geinige punkrock, niets speciaals maar amusement verzekerd. 2,5*

Bonnie 'Prince' Billy - I See a Darkness (1999)

4,0
Zelden zo'n lastige plaat gehad om te beoordelen. Mijn appreciatie van 'I See a Darkness' heeft al heel wat gejojood, omdat het zo'n typische plaat is waarvoor je in de stemming moet zijn. De breekbare stem van Will Oldham, het zachte gitaarspel, het trieste pianogepingel, het draagt allemaal bij tot een intieme sfeer die elk ander album laten klinken als een vloek in een kerk - zie ook 'Pink Moon' van Nick Drake. Als je niet in de stemming bent klinkt het voor geen meter. Als je wel in de stemming bent - ik wens het niemand toe - dan is dit een vrij geniale plaat. Er staan enkele fantastische nummers op, zoals de opener 'A Minor Place' en 'Death to Everyone', dat met een verrassende gelaagdheid je als luisteraar laat meegenieten van Oldham's morbide fantasieën. Helaas zijn er ook wat mindere nummers, zoals 'Song for the New Breed' die net iets te vrijblijvend voortkabbelen.

Booka Shade - Movements (2006)

4,0
Movements is waarschijnlijk mijn favoriete electro-plaat. Ik heb nog twee extra nummers trouwens, 'Shimmer' en 'Hide and seek in geisha's garden', die toch wel een mooie extra vormen. Een rustig sfeerplaatje schijnbaar, dat ideaal is om op de achtergrond te spelen, maar dat hier en daar toch wel erg dansbaar uit de hoek kan komen ('In White Rooms') en enkele fantastische melodieën herbergt. Minpuntjes zijn het erg zwakke 'Take a Ride' en 'Lost High', en met de koptelefoon is het ook wat te eentonig.

Boris - Boris at Last -Feedbacker- (2003)

4,5
Het Japanse rockfenomeen Boris staat voor slome stonerrock, traag slepende muren van feedback die rustig aanzwellen en met zachte druk proberen geluidsmuren te slopen. Of toch op dit album, want hun muziek is erg divers - zelf ben ik buiten dit album nog niet echt overtuigd van hun kunnen. Maar Boris At Last: -Feedbacker- is alles wat men kan verwachten van het genre. Drone metal, dus erg lang aangehouden tonen die traag muteren en de muziek een soort massief, robuust karakter geven. Boris gaat ook prat op psychedelische invalshoeken, die af en toe voor een uitbarsting zorgen. Niet voor het ongetraind oor, want zoals de titel al aangeeft is de essentie van het nummer feedback, dus geluid dat uit de versterkers komt en dan opnieuw in de ingang wordt gestuurd, zodat een vicieuze cirkel wordt gemaakt waar de resonanties de klankevolutie bepalen.

Boris At Last: -Feedbacker- is één grote compositie van 43 minuten, die opgesplitst is in vijf segmenten. In het eerste deel wordt de opbouw voorzien met zachte golven feedback die als een soort ambient fungeren. Boris slaagt er wonderwel in om de tien minuten vol te krijgen zonder te vervelen - een hele prestatie. In het tweede en langste segment valt de drum in, met de ride cimbaal die als metronoom de pas aangeeft in een begrafenisoptocht. Geleidelijk aan komen de achtergrondversieringen van de gitaar meer naar de voorgrond. Ze bouwen rustig de spanning op, om na acht minuten met stille trom de solo in te zetten. Dat is het hoogtepunt van de plaat, met virtuoos scheurende psychedelische gitaar. Zang is er nog niet geweest tot dusver, het is pas aan het eind van het tweede deel dat Takeshi invalt, quasi onverstaanbaar met een mengeling van Japans en Engels (denk ik). Het einde van het kwartierlange nummer is dan de opbouw naar deel drie, waar pas echt alle remmen losgelaten worden. Niet echt mooi, maar wel gruwelijk intens. Het tempo gaat met een ruk omhoog, en de muziek transformeert volledig. Op dit moment valt pas echt op hoe uitstekend de productie is. De riff op 2:14 klinkt ontzettend zwaar, zonder scherpte te verliezen. Het hele album door is het verwonderlijk dat ze erin slagen om het effect van zwaarte te bewaren.
Deel vier is het meest controversiële. Een echte orgie van gitaarlawaai wordt na een minuut bijgestaan door trage drums, de schrille klanken blijven het gehoor teisteren totdat ze zelfs de drums overstemmen, waarna ze eindigen met vier minuten van nagalmende elektrisch gitaar - het saaiste stuk van de plaat. Het einde is dan een herneming van de ingetogen melodie van deel twee, en biedt een soort instrumentale nazorg voor de gehoorschade die na deel vier imminent is.

Ik las eens de vergelijking van deze muziek met traag stromend lava, en die dekt best de lading. Vunzige noiserock van de bovenste plank.

Brand New - Deja Entendu (2003)

4,0
Déjà Entendu is een leuke, catchy emorocker, die niet niveau haalt van de opvolger, maar wel duidelijk beter is dan het debuut. Op de afsluiter na is het allemaal iets minder matuur dan The Devil and God are Raging Inside Me, maar gelukkig zijn de bij vlagen geniale teksten van Jesse ook hier aanwezig, al zitten er ook wel wat missers tussen. Muzikaal is het ook allemaal wat meer punkrockachtig, met enkele extreem leuke melodietjes. De bas van Sic Transit Gloria... Glory Fades is zo een voorbeeld, die blijft meteen in je hoofd zitten. Een ander hoogtepunt is Okay I Believe You, But My Tommy Gun Don't, met de sarcastische tekst en een schitterend meebrul-refrein. Niet alle nummers halen dit niveau, maar slechte nummers zitten er niet tussen. Bescheiden 4*

Brand New - The Devil and God Are Raging Inside Me (2006)

5,0
Verslavend. Destijds had ik wel van dit album gehoord - het werd voorafgegaan door de nodige hype, mede gecreëerd door gelekte demo's, en de reviews waren ook erg positief. Ik zat toen met mijn hoofd echter ergens tussen the Beatles en Pink Floyd waardoor ik dit album, na het eens met halve aandacht te hebben gehoord, links liet liggen. Drie jaar later dan nog eens geprobeerd en het is alweer een tijdje geleden dat ik zo verslaafd ben geweest aan een album als ik nu ben aan 'The Devil and God Are Raging Inside Me'.

Brand New is een amerikaanse rockband die af en toe wat durven aanschurken tegen de post-hardcore en de emorock. Dit album zou ik beschrijven als een opgekuiste, gladde versie van Modest Mouse, met hier en daar wat van de rustige At the Drive-In in verwerkt. De gitaar varieert van prachtig getokkel op de single 'Jesus Christ' tot noisy rock zoals 'Welcome to Bangkok'. De drums zijn simpel maar onderhoudend, en verder passeert er hier en daar ook een viool, een cello en zelfs een theremin. Wat het album echter maakt is de zang. Jesse Lacey heeft een uitstekend gevoel voor dynamiek en melodie, en de samenzang met gitarist Vincent Accardi is uitermate geslaagd (zoals het refrein van het schitterende 'Millstone'). Het is ook voornamelijk in die expressieve zang dat het emo kantje bovendrijft, iets wat niet iedereen even veel zal bevallen.

Criticasters zullen ook wijzen op de niet zo opbeurende teksten, edoch: zij dwalen. 'The Devil and God Are Raging Inside Me' is gewoon een erg persoonlijke plaat, een blik in de ziel van Jesse Lacey zoals ook 'In the Aeroplane Over the Sea' dat is. Verder wordt er heel wat gerefereerd naar films en gedichten, wat sommigen als pretentieus zullen afdoen. Het resultaat is een donker, emotioneel, intiem en volwassen album, en al de rest doet er dan niet toe, toch?

Yeah! De opener 'Sowing Stone' is al meteen schot in de roos. "I was losing all my friends / was losing them to drinking and to driving". Tijdens de opnames ging Magere Hein hevig tekeer onder de vrienden van de band. Zo gaat 'Limousine' over de zevenjarige Katie die omkwam in een verkeersongeval veroorzaakt door een dronken rijder. Het maakt het afsluitende mantra waarin de jaren worden afgeteld een gitzwart stuk muziek.
Nog zo'n ontroerend mooi nummer is 'Jesus Christ' waarin Lacey een geloofscrisis bezingt. Daartussen staat 'Degausser' dat welhaast op 'Relationship of Command' had kunnen staan. Het einde van het eerste deel van het album is 'You Won't Know', dat hier op MuMe erg populair is maar eigenlijk een van de mindere nummers van het album is. Het is opgebouwd rond een simpel melodietje van viool en gitaar en is een erg catchy emorockertje maar er is zoveel beters te vinden op dit album.
Het gruizelige, instrumentale 'Welcome to Bangkok' bijvoorbeeld dat Kurt Cobain waarschijnlijk wel op In Utero had willen hebben, of het post-punk uitstapje 'Not the Sun'. Nog een hoogtepunt komt er met 'Luca', waar weer een glansrol is weggelegd voor de zang, met de intieme passage in de helft, fluisterend en kwetsbaar. Het einde wordt dan ingeluid met het instrumentale 'Untitled', dat me wat aan Sigur Ros doet denken, alleen is het maar twee minuten lang en geen dik uur.
'The Archers Bows Have Broken' is het laatste levendige nummer, want 'Handcuffs' is een merkwaardige afsluiter; kalm en toch intens.

Eindoordeel is dat het een album is waarop alles in de plooi valt, geen slechte nummers, onderlinge samenhang, genoeg afwisseling, ... en wat misschien wel het leukste is, dat is dat ze nog een hele hoop andere albums hebben die ik nu kan gaan ontdekken. Tot over een week ofzo!

Brant Bjork - Keep Your Cool (2003)

2,5
Toch wat minder dan zijn werk met the Bros, maar nog altijd volkomen ontspannende laid back stonerrock. Sommige van de met sloomheid doordrenkte rocknummers kruipen voorbij zonder echt te blijven plakken. Uitschieters zijn voor mij "I Miss My Chick" en "Gonna Make the Scene".

Brave Bird - Ready or Not (2010)

3,0
Eén van de nieuwe emo groepjes uit de Michigan scene, net zoals Pity Sex (is dat dezelfde kat?). Naar mijn mening ook de beste band, al zal dat wel door de gelijkenis van de vocalen met die van Jesse Lacey (Brand New) zijn. Een beetje te vergelijken met Prawn dus, en dat bevalt me wel. Deze EP bieden ze gratis aan trouwens.

Nummertje proberen.

Broken Social Scene - You Forgot It in People (2002)

3,5
Met You Forgot It In People heeft Broken Social Scene in 2003 toch wel het nodige indiestof doen opwaaien. Ze bringen lichtvoetige alternatieve rockmuziek, met een erg rijkelijke instrumentatie, wat resulteert in een gevarieerde plaat. Rode draad blijven weliswaar drums, bas en gitaar, maar er komen verder (en ik spiek even op wikipedia) langs: orgel, harmonica, piano, viool, fluit en saxofoon. Een enorme potpourri dus, dat daarom even tijd nodig heeft om in te zinken, maar uiteindelijk - wanneer het klikt - wel voor een verfrissend geluid zorgt. Zeker niet alle nummers zijn een even geslaagde mix, maar het goede overheerst zeker het slechte. De teksten zijn bijna even bevreemdend als de instrumentatie, al verpesten regels als "I swore I drank your piss that night to see if I could live" wel een beetje de sfeer.

Burial - Untrue (2007)

3,5
Dubstep dus, ik had er eerlijk gezegd nog nooit van gehoord voor ik me aan Untrue waagde. Reden dat ik er aan begon was het feit dat men het welhaast onder de waarderingen en sterren bedolf, en overal zag je het opduiken in de best-off lijstjes (van 2007 en zelfs van het decennium). Ook hier op MuMe is men er precies wel enthousiast over, zij het in iets mindere mate misschien.

Op het eerste gehoor klikte het niet echt, het album klonk me veel te rustig en repetitief in de oren. Af en toe heb ik het nog eens geprobeerd, en voorwaar het begint me al beter te smaken. De puntjes van kritiek zijn nog steeds dezelfde. Als je me een stuk laat horen zou ik het erg kwaad krijgen om er een nummer op te plakken, het klinkt allemaal nogal erg gelijkaardig. Sfeervol is het wel, de muziek heeft een aangenaam rustige, atmosferische vibe die laat op de avond uitstekend tot zijn recht komt. Niet echt mijn genre dus, maar ik kan het wel appreciëren, en ik kan zeker begrijpen dat mensen dit top vinden.