menu

Hier kun je zien welke berichten Tonio als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Mac Gayden - Come Along (2020)

3,5
Mac Gayden heeft in 1976 met Hymn to the Seeker een waar meesterwerk afgeleverd. Toevallig was ik aan het kijken of deze nu dan toch eindelijk eens op Spotify zou staan. Dat was natuurlijk niet het geval. Dus moet ik er maar op vinyl of CD naar luisteren.

Maar zo zag ik wél dat hij in 2020 zowaar een nieuw album heeft uitgebracht. Let wel: da's dus maar liefst 44 jaar later! De eerlijkheid gebied te zeggen dat hij er nog in de jaren negentig een heeft uitgebracht, maar die oplage was zo klein dat die waarschijnlijk alleen maar vrienden en kennissen heeft bereikt

Ik verwachtte er niet veel van, de goede man was in 2020 met zijn 79 jaar echt niet meer de jongste. En de eerste drie nummers bevestigden mijn geringe verwachting. Best aardig songs, maar niet bijzonder. Behalve dat je goed kunt horen dat hij nog altijd een meester op de snaren is.

Ik stond op het punt om te stoppen, maar om de een of andere reden ben ik toch maar door gegaan. En dat is maar goed ook: vanaf dat moment worden de nummers veel interessanter en heb ik het album met plezier verder beluisterd. Ik begin eens met drie-en-een-halve ster, maar ga dit album beslist nog vaker luisteren ...

Mac Gayden - Hymn to the Seeker (1976)

5,0
Ik ben een fervente MM-er, maar kom vrij weinig op de wat drukker bezochte delen, zoals metal, of bands als Arcade Fire, Radiohead, Pink Floyd, Coldplay, U2 en dergelijke. Nee, ik zit voor een groot deel in de hoek van de singer-songwriters, roots, countryrock, americana of hoe je het ook wil noemen (ik vind dit soort labels weinig zinvol).

Nou zijn dit de wat stillere delen van MM, dus ik ben wel gewend dat mijn posts heel weinig worden gelezen. Maakt me niet uit: het gaat me om over mijn liefde voor muziek te schrijven, en als iemand dat leuk vind en aanzet tot luisteren, dan is dat mooi meegenomen. Op diezelfde manier heb ik zo kennis genomen van artiesten die mij onbekend waren en waarvan ik nu geniet.

Maar ja, je hebt 'stillere' delen van MM, en ook wat meer obscure delen. Maar de pagina van dit album is wel heel erg obscuur. Toch wil ik graag wat meer kwijt over dit vergeten meesterwerk uit de jaren zeventig.

Mac Gayden was samen met Buzz Cason verantwoordelijk voor de jaren zestig-hit Everlasting Love. Het meest bekend in de versie van The Love Affair, maar door heel veel artiesten gecoverd: van Gloria Estefan via Gerard Joling tot Jamie Cullum. Verder was hij vooral in de countryscene erg actief als sessiegitarist. En hij was een van de betere. Hij speelde op albums van Elvis, Simon & Garfunkel, Bob Dylan (op Blonde on Blonde!), Loudon Wainwright, John Hiatt, Linda Ronstadt, Kris Kristofferson en vele anderen. Het bekendst is die wah-wah-slide gitaar op Crazy Mama op het debuutalbum van JJ Cale. Die kon best wel aardig gitaar spelen, maar die wah-wah, da's dus Mac Gayden (destijds een volstrekt nieuw snaargeluid).

Zijn debuutalbum is in een oplage gemaakt die waarschijnlijk verspreid is onder familie en bekenden. Maar in 1976 ging hij het professioneler aanpakken. Op Skyboat is hij nog voorzichtig wat aan het verkennen, maar op Hymn to the Seeker komt hij tot volle bloei.

Op dit album komt werkelijk alles langs, van rock en soul, wat country, wat symfonisch, dan weer singer-songwriter, dan heavy gitaarwerk, ja zelfs mediëval en sacrale kerkorgel komt langs. En hoewel bijna alle nummers in elkaar overvloeien, weet hij er toch een eenheid van te maken. Waanzinnig knap. Het album doet hierin een beetje denken aan Children of the Future van The Steve Miller Band.

Het album opent rustig met Rejoice the Dawn: scheepshoorn, belletjes en dwarsfluit zetten de toon. Hij schakelt in een moeite door op het stevig rockende, zelfs wat funky Steppin' Stone, met een grote rol voor de blazerssectie.

Die speelt ook een grote rol in het swingende Someone Whispered, dat begint met een treinritme, dat in de verte wat doet denken aan Long Train Running van The Doobie Brothers. Het nummer gaat gelijk over in de ballad Standing in the Background. Ineens horen we blue-eyed-soul, zoals die in die jaren erg populair is gemaakt door Hall & Oates en Boz Scaggs. Life Is Just a Pantomime begint dan weer met een erg swingend, maar ook erg strak en dwingend ritme, dat niet stopt tot de laatste noot

Dat was kant A, waar hij wisselende stijlen gebruikt, maar zich nog vrij goed houdt aan de gangbare structuren. Maar op kant B laat hij die geheel los en gaat hij helemaal los, speelt hij intuïtief en laat zich niet meer hinderen door wat de luisteraar 'normaal' verwacht.

Dat begint met het middeleeuws aandoende Here We Meet Again, met de dominante rol voor (ik denk) een klarinet. Rustig, gedragen, maar o, wat mooi! Diezelfde sfeer trekt hij door op To Our Ancestors. Maar hier laat hij alle vormen los en laat zich leiden door onconventionele geluiden. De combinatie van beide nummers vormt voor mij een van de twee hoogtepunten van het album.

Colors of the Rainbow begint a capella. En hoewel hij een heel beperkte zanger is, slaat hij zich hier erg fraai doorheen.

Maar vervolgens komt het pièce de résistance in de vorm van het ruim 9 minuten durende The Minstrel Is Free at Last. En zelf knoop ik hier het daarna volgende korte titelnummer aan vast, zij vormen voor mij een grote luistertrip. In die ruim 10 minuten durende trip vliegt het werkelijk alle kanten uit: van verstild, naar rockend, dan weer wat symfonisch, dan een gierende gitaarsolo en moeiteloos eindigend in een sacrale sfeer met een kerkorgel. Ja, je leest dit goed, een kerkorgel! Wat een epos, wat een muzikale kracht!

Met het verstilde If I Could I'd Set You Free kunnen we gelukkig weer een beetje bijkomen en wordt dit meesterwerk fantastisch afgesloten.

Tja, en wat moet ik hier nou mee? De kans dat iemand dit leest is wel heel erg klein. Wellicht doet de naam Mac Gayden een belletje rinkelen bij de muziekliefhebber die ouder is dan 60. Maar stel dat iemand dit leest en er eens naar wil luisteren? Dan wordt het lastig: niks iTunes/Apple Music, niks Spotify, niks Bandcamp. Volgens mij wel op last.fm. Heel erg triest eigenlijk ...

Magna Carta - Milestones (1994)

4,5
In 1973 hoorde ik voor het eerst muziek van Magna Carta. Mijn broer en zijn vriend waren 4 jaar ouder en luisterden naar Simon & Garfunkel, Ferré Grignard en Magna Carta. Ik was 17, vond dat allemaal veel te soft en was meer bezig met steviger muziek, zoals Jimi Hendrix, The Who, Yes, Emerson, Lake & Palmer, Rolling Stones en Led Zeppelin.

Seasons was dus veel te soft voor mij, maar met Lord of the Ages kwam hier verandering in door het tweetal meer stevige nummers: Father John was best oké en de titelsong vond ik zelfs erg fraai. Maar daar bleef het de jaren daarna dus bij.

Eind jaren negentig kwam ik ergens in de uitverkoopbak deze Milestones tegen. Een dubbel CD voor een paar gulden, daar kon ik me geen buil aan vallen. En toen bleek dat mijn muzikale smaak in de loop der jaren flink verbreed was. De muziek kon mij ineens erg bekoren. Dus ben ik mij ook gaan verdiepen in de reguliere albums. Dat beviel prima.

Maar omdat dit toch de ultieme verzamelaar is bleef dit album regelmatig terugkeren: 2 à 3 keer per jaar beluister ik het met veel plezier.

Met het klimmen der jaren ben ik meer van deze softfolk gaan waarderen, zoals het gehele oeuvre van Al Stewart, Simon & Garfunkel of America (de Amerikaanse tegenhanger van Magna Carta).

Magna Carta - Seasons (1970)

4,0
Wat is het toch fijn om 's ochtends wakker te worden en te lezen dat er toch nog enkele muziekliefhebbers zijn die zich niet alleen het werk van Magna Carta kunnen herinneren, en er na al die jaren ook nog zo van kunnen genieten. Ook al is het muziek die nu niet bepaald in het huidige muzikale tijdperk past.

Nu is natuurlijk niet al hun werk van een constant hoog niveau. Dat geldt wel voor de drie albums Seasons, Songs From Wasties Orchard en natuurlijk Lord of the Ages. De andere albums zijn echt wel minder, maar bevatten desondanks altijd wel een paar pareltjes.

En juist om die reden geef ik altijd de voorkeur aan een tweetal verzameloverzichten. Zo is Milestones een bijna perfect overzicht van hun oeuvre. Bijna, omdat het lange Seasons en het stevige Father John er niet op staan. En helaas niet beschikbaar op Spotify.

Dat laatste geldt wel voor Love on the Wire. Deels live en deels onbekendere opnames, maar alles met een kristalhelder geluid, en dat is ook erg fijn. Tenslotte moet je toch echt eens luisteren naar een van hun beste nummers, namelijk hun versie van Dylan's Tomorrow Is a Long Time, dat de goedkeuring van de meester wel zou kunnen krijgen.

Malcolm Holcombe - Bits & Pieces (2023)

3,5
Ik ben Malcolm gaan beluisteren met Down the River. En dat vind ik nog altijd een prachtalbum, dat de tand des tijd goed heeft doorstaan.

Pitiful Blues vond ik al een tik minder, en de 2 albums daarna ging voor mij het speciale er een beetje af.

Toch maar weer eens deze Bits & Pieces beluisterd. Zeker niet verkeerd. Muziek uit het hart en met veel passie gezongen. Maar toch doet het mij vrij weinig. En dat vind ik zelf een beetje tegenstrijdig met de zin hiervoor. Maar ja, dat is nu juist het mooie van muziek: de koppeling tussen hoofd en hart is bij iedereen weer iets verschillend.

Mary Gauthier - Dark Enough to See the Stars (2022)

4,5
Vandaag al enkele keren beluisterd, en ja: het is een prachtplaat die zich gemakkelijk met haar beste werk kan meten.

Bij de eerste twee nummers had ik dat nog niet zo. Bij Fall Apart World dacht ik ook even dat ik een nieuwe van Lucinda Williams op had staan. En Amsterdam is ook best een fijn nummer, maar beide zijn niet echt bijzonder.

Maar met haar liefdesverklaring Thank God for You verandert dit al een beetje. En met het prachtige How Could You Be Gone bereikt ze een belachelijk hoog niveau dat ze vervolgens gedurende alle volgende nummers gemakkelijk aanhoudt. O, wat ga ik hier de komende tijd nog flink van genieten!

P.S.: waar blijft overigens de tweede plaat van Jaimee Harris?

Matthews' Southern Comfort - The Woodstock Album (2023)

Alternatieve titel: 13 Songs of Peace, Love & Understanding

3,0
A Trip down Memory Lane, zo zou ik dit album willen omschrijven. Best leuk om te horen. En Iain's stem is ook nog prima voor zijn leeftijd.

Toch denk ik dat ik dit niet zo snel opnieuw ga beluisteren.

Mercy John - Nights on Fire (2022)

3,5
Eerste aandachtige luisterbeurt erop zitten. En eerste indruk: valt me niet mee. Ik was erg enthousiast over zijn eerste twee albums, maar merkte dat ik ze na een eerste jaar eigenlijk nooit meer opzette. De enthousiaste reacties hierboven zorgden ervoor dat ik met verwachtingen aan dit album begon.

Het eerste nummer is al een tegenvaller: nét iets te popiejopie, nét iets teveel concessies naar Spotify (die eerste 30 seconden mag niemand wegklikken), en nét iets teveel lijkend op Bryan Adams. Het tweede nummer klinkt wel aardig maar ook niet meer dan dat. Dan volgt het eerste interessante nummer. Wat steviger, en doet meer denken aan (een betere) Ryan Adams, die zonder de "B".

Normaal gesproken wil ik na drie min of meer matige nummers stoppen, maar het is goed dat ik dat niet heb gedaan. Want nu volgen er drie erg fraaie hoogtepunten: eerst het mooie Give Me All You Got, gevolgd door het prachtige Death Is in the Air. Het mooiste nummer van de plaat. Ik zou me bijna verheugen op mijn eigen begrafenis (niet letterlijk, en ook positief bedoeld). Wellicht zijn beste nummer ooit. Een fantastisch strijkarrangement leidt me naar een mooi einde. En de koek is nog niet op: ook Nighttime Walk is een mooi nummer, met een mooie gitaarpartij.

Maar dan wordt het weer een stuk minder: Ghost in the Machine lijkt wel erg op Enemy Fire van (weer!) Ryan Adams, maar dan een stuk minder. En het daarop volgende I Am a Lover is best fraai, maar ook hierboven zweeft de geest van Ryan Adams, de 'betere Ryan' (dat dan weer wel). En dat begint mij toch een beetje tegen te staan.

Dan volgt het zeer matige titelnummer. Maar daarna is On with the Parade weer een van de betere songs. En het afsluitende A Place We Can Go To is aardig, maar niet zo bijzonder.

Ik ben er niet uit: wegen de paar prachtige songs wel op tegen enkele matige nummers? Is de invloed van Ryan Adams niet te hinderlijk? De tijd gaat het uitwijzen. Ik wacht nog even met mijn sterren ...

Micah P. Hinson - I Lie to You (2022)

4,0
Micah's eerste drie platen waren allemaal prachtig. Maar daarna zakte het peil flink.

Zijn laatste album ging al weer de goede kant op, maar met dit nieuwe album heeft hij de smaak weer te pakken. Nog niet dat het niveau van de eerste drie benaderd wordt, maar een fijn album is het zeker.

Midlake - For the Sake of Bethel Woods (2022)

3,0
Het album The Trials Of Van Occupanther vond ik geweldig. Ook na al die jaren blijf ik die nog zeer regelmatig draaien.

De albums daarna kocht ik allemaal, maar na enkele malen draaien bleven ze op de plank liggen. Ze waren gewoon over de hele linie minder. Met de hierboven genoemde waterscheiding tussen mét en zonder Tim Smith ben ik het niet eens. Want ook Bamnan And Silvercork en The Courage Of Others vond ik een stuk minder.

Normaal gesproken zou ik dit nieuwe album van Midlake links hebben laten liggen. Maar vanwege enkele positieve reacties ben ik toch gaan luisteren. Helaas met hetzelfde resultaat als alle andere albums van Midlake (natuurlijk met uitzondering van The Trials Of Van Occupanther).

Niet dat het slecht is. Er wordt best goed gemusiceerd en de productie is ook in orde. Het punt is dat er gewoon geen enkel nummer blijft hangen. Geen looks, riffs of melodielijnen die als een weerhaakje aan je oren blijven hangen.

En dat kenmerkt The Trials Of Van Occupanther nu juist wél. Misschien was dat een van die zeldzame keren dat alles bij die band op dat moment op zijn plek viel. Soms gaat dat zo ....

Mountaineer - Lewis & Clark (2022)

4,0
Bedankt voor wéér een mooie tip, erwinz. Kort beluisterd, meteen via het onovertroffen bandcamp aangeschaft en inmiddels al een aantal keer aandachtig beluisterd.

En ik moet zeggen: het album maakt indruk. Prachtige rustige popliedjes, met een mooie instrumentatie en heldere productie. En inderdaad moest ook ik bij Marcel's stem gelijk aan Elliott Smith denken, en dat is geen straf.

Kleine kanttekening: ik ben benieuwd hoe dit album zich na een half jaar of zo houdt. De muziek op het hele album (incl.bonusnummers en EP) blijft nagenoeg geheel in eenzelfde tempo en eenzelfde toonsoort. En dát, gecombineerd met de ook constante fluisterzang zou wel eens kunnen leiden tot een algehele vervlakking. Maar mocht dat zich zo ontwikkelen dan heb ik nog altijd een album met superieure achtergrondmuziek.

We shall see ...