menu

Hier kun je zien welke berichten Ataloona als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

La Düsseldorf - La Düsseldorf (1976)

4,0
Uiterst genietbaar album. Een stuk toegankelijker dan de meeste prachtige muziek die in de jaren 70 uit Duitsland kwam. Komt natuurlijk ook wel omdat de krautrock vanaf midjaren 70 eigenlijk zich steeds meer ging ontwikkelen tot bv. het electronic genre zoals op dit album. Doet me vooral dan ook denken aan de opzwepende rockkant van Neu! (hoe kan het ook anders ) en een klein snufje electronics á la Cluster. Dat levert een unieke mix op met enorm mooie melodiën zoals op bv. Silvercloud. De elektronica levert een heerlijke harmonie op die mij op ieder moment blij kan maken. De begeleiding van de andere instrumenten is dan ook zeker perfect te noemen. Een perfecte balans tussen opzwepende nummers en relaxte uitgebalanceerde nummers als Time. Lennonlover maakt dan ook terecht de opmerking over Time en dat piano'tje. Dat is echt prachtig gevonden en blijft maar in je hoofd rondspoken. Dit kan ik eigenlijk ook wel zeggen van de rest van dit album. Het zijn de kleine dingetjes die het doen bij La Düsseldorf. Met recht een klassieker in de - toch al inmense lijst - Duitse jaren 70 albums. Ik ben overtuigt en geef een 4* met kans op meer. (overigens blijven die teksten in wisselende talen erg leuk)

Lida Husik - Bozo (1991)

4,0
Bozo is eigenlijk precies wat je verwacht van een album dat geproduceerd is door Kramer en waarop Lida Husik compleet onder de invloed van hallucinogene middelen haar composities inzingt. Ze is niet helemaal verbonden met de wereld, ze zingt haar teksten in op een neerslachtige afstandelijke manier en de psychedelica is nooit ver om de hoek. Lida Husik is misschien daarin toch wel een beetje de Syd Barrett van de vrouwelijke popmuziek.

Ze verpakt haar fragiele dromerige popliedjes in surrealisme en experimenteert breed met het begrip popmuziek. Ze eindigt de plaat met For Virginia en slaakt de kreet ''It sucked'' uit, waarop Kramer vraagt: ''You hated it?''. ''Well...'' Deze nonchalante opmerking weerspiegelt eigenlijk de hele plaat. Maar dat is misschien ook wel de reden waarom dit mij zo goed ligt. De reden waarom ik dit album moeiteloos kan blijven luisteren en ik in de verte Syd Barrett hoor, elke keer als ik naar Bozo luister. Dat zelfde ''under the influence'' gevoel.

4/5

Lionel Marchetti - 23 Formes en élastique (2013)

3,0
Poeh, dit is bijzonder zwaar en taai werk. Het is soms zelf behoorlijk moeilijk om door de noise-collages heen te komen. Gelukkig wordt dat echter vaak wel afgewisseld met drones en prettige elektronische breisels. Op vele momenten komen daar vreemde intermezzo's bij met spraak, field recordings, feestelijke folkmuziek en een Spaans gitaartje. Tussen de gestoorde krassende elektronische geluiden vallen er ook vaak enige onheilspellende rustgelegenheden. Een apart mengsel dat Marchetti's idee van musique concrete vormt. Iets dat ook duidelijk tot uiting komt in zijn compositie My Dream, My Drone dat door merg en been gaat. Punt blijft dat het zeer knappe brouwsels zijn die Marchetti op zijn laptop in elkaar heeft gezet, maar het is uitermate lastige muziek dat mij eigenlijk vaker niet dan wel raakt. Bewonderen kan ik het, maar voelen kan ik deze excentrieke muziek nochtans niet.

3/5

Lisa Germano - Geek the Girl (1994)

5,0
Geek the Girl is voor mij een album geweest wat ik bij de eerste beluistering al erg goed vond, maar die mij niet is weten te beklijven. Echter zette ik 'm vrij snel daarna al weer op. Een weekje daarna weer en uiteindelijk nu bij deze herbeluistering weet Geek the Girl zich volledig te openbaren aan mij.

Lisa Germano is op dit album de verteller van een opgroeiend meisje die van het ene dillemma in het andere beland. De onzekerheden, bang zijn om nergens bij te horen, seksuele ongemakkelijkheden, de problemen van het opgroeien en ga zo maar door. Het meest beklemmend is nog wel het vrijwel autobiografische ...A Psychopath. Constant kippevel. Het meisje is na Geek the Girl en Just Geek opgegroeid tot volwassene, maar word op de proef gesteld door haar stalker die haar huis binnendringt. Wat hierna volgt is een een neerwaardse spiraal van zelfverwoesting, schaamte en prostitutie in Sexy Little Girl Princess. Cancer of Anything is een schreeuw om aandacht, een schreeuw om hulp. Met een kinderlijke stem zingt Lisa:

This is a happy song
'Cause I want cancer of everything, yeah right
And if I fall down in a face of scars, I get attention
Cancer of everything


A Guy Like You is één van de mooiste parels die ik ken. Het straalt een sombere sfeer uit en het gaat over de moeizame relatie met een geliefde. Echter kan ik toch niet helemaal plaatsen over wie het gaat. Gaat het nou om Lisa's vader of om een één of andere geliefde? Ik hoop het eerste, want de tekst lijkt er perfect voor:

What makes me angry
just makes you sad
This should be easier
Maybe if I could hear


...Of Love and Colors geeft stof tot nadenken. Een indrukwekkende tekst, ''all-us fucked up people.'' Alles wat mensen elkaar aandoen, de pijn die men elkaar laat voelen. Alle problemen die niet nodig zijn. De ballade van een eenzaam en gefrustreerd meisje. Het album wordt afgesloten met Stars dat verrassend genoeg wat meer hoop biedt, maar ook dat er een uitweg is...

Lisa Germano weet zichzelf op een ontroerende manier bloot te geven. Ze verteld een verhaal vol depressies, zonder daar echt tot in het naargeestige over door te gaan. Haar prachtige stem samen met de emotievolle viool en de - eerst nog - dissonante elektrische gitaar (Met een geluid dat aan Roy Montgomery doet denken) die gaandeweg het album steeds warmer word, steeds openbaarlijker. Cry Wolf, ...A Psychopath en A Guy Like You zijn mijn favorieten op Geek the Girl. Ik ben overtuigd door Germano en geef haar dan ook een verdiende plek in mijn top 10. 5*

Little Steven - Soulfire (2017)

3,0
Eens. Ga nog wel naar een concert van de man (zeker omdat mijn metgezel nogal fan is), maar dit album vind ik wat minder. Betekend niet dat dit album niet genietbaar is; opener Soulfire is wellicht man's beste song waarbij zijn krakkemikkige stem geweldig past; I Don't Want to Go Home is een Ashbury Park klassieker van jawelste en na wel tientallen versies van oa. Southside Johnny, Bruce Springsteen en Miami Steve himself te hebben gehoord blijft het een heerlijk aanstekelijk nummer. Typisch zo'n song waarbij die drukke blazers genieten zijn. Dat geldt bijvoorbeeld ook voor I'm Coming Back.

In principe is de stijl van het album identiek aan zijn albums met Southside Johnny uit de jaren 70 (toen de Boss en Little Steven zelf vrijwel alle songs schreven). Veel zwoele blazers en heel veel invloeden uit zwarte doo wop, soul- en r'n'b-muziek. Alsof je op een warme dag midden in jaren 70 Harlem, NY staat. Punt is alleen dat die albums door de minder volle en simpelweg goedkopere en eenvoudigere producties authentieker klinken. Groot pluspunt van die albums is ook dat er meer rustpunten waren (zelfs het bluesnummer op dit album is nog ontzettend druk) en dat ze eenvoudigerweg een half uur korter zijn dan deze worp van Little Steven. Hij wil erg graag een indruk van zijn muzikale smaak geven door een verzameling van oudere door hem geschreven nummers en invloedrijke (op hem althans) covers te bundelen, maar daardoor heeft hij juist een te vol schijfje afgeleverd. Als de productie ook zo overmatig benauwend op je afkomt, dan werkt dat niet.

Ik denk dat het wel werkt met een dampend live-optreden waarmee hij de beste songs van dit album afwisselt met songs van zijn jaren 80 platen. Met alle kwaliteitsongs die de man geschreven heeft kun je immers met gemak een Greatest Hits als dubbelalbum persen. En op het podium is de man sowieso zo authentiek dat je het niet op plaat kan uitdrukken.

Locean - Object / Disco? (2018)

4,0
Fantastisch plaatje. Gaat wel lastig worden om dit ooit eens live te zien. Behalve de frontdame bestaat de complete band uit muzikanten van onder andere Gnod, Terminal Cheesecake, Luminious Beings en je kunt zo uren doorgaan (nogal een rage momenteel in de improv scene van Manchester om tegelijkertijd in 100 andere bands te zitten...). Hopelijk vinden ze ooit ergens de tijd om samen op een festivalletje met hun bands op te treden en dit met Lauren Bolger (een poëet die ook in de band Water speelt) te performen. Heerlijke vrije no-wave met enerzijds strakke ritmesectie (krautrock present!) en anderzijds zeer vrije gitaar- en geluidexperimenten. Ondertussen klinkt Bolger als een Lydia Lunch op lsd. Of nou ja, gewoon als Lydia Lunch dus. Contender voor plaat van het jaar.

Luister hier: Object / Disco? | Box Records - box-records.com

Lonnie Holley - MITH (2018)

4,5
Lang, maar toch wel redelijk verpletterend. Zwaar; ook dat inderdaad - de tegenstanders zullen er mogelijk weinig mee kunnen aanvangen, maar de liefhebbers zullen dit waarschijnlijk redelijk geniaal vinden. Lange piano suites onder lange lappen tekst á la Joanna Newsom op Have One on Me, politiek geëngageerd zingende en prekende als Gil-Scott Heron en toch ook jazzend (het trombone/drums duo Nelson Patton doet immers mee) als Max Roach met zijn Freedom Now Suite (met thema's die nu helaas nog net zo actueel blijken als ten tijde van het opnemen van We Insist!).

En die stem, die gaat zo nu en dan door merg en been. Heerlijk zwaar, doch zeer melismatisch gebracht. Hij gebruikt veel polyfonie in zijn zang (non-imitatief; door meerstemmigheid toe te passen, doch in verschillende toonhoogten die door elkaar zingen en soms inzetten terwijl de laatste zin eindigende is) en brengt zijn teksten nogal op een stream-of-consciousness manier (dit alles goed te horen in het meest up tempo nummer: Sometimes I Wanna Dance). Dikwijls herhaalt hij een kernzin vaak in een dezelfde nummer, verdwijnt deze zin vervolgens, om later in het nummer weer herhaald terug te komen. Dat geeft een paradoxaal gevoel - het klinkt zowel in-the-moment speels alsook intens. Die stream-of-consciousness manier van voordragen/zingen past ook goed bij zijn mantra bij live-optredens; nooit vaker dan twee keer op dezelfde manier een compositie ten gehore brengen.

Goed, ik zit weer lekker te bazelen. Laat ik mij in simpele taal uitdrukken: dit is allicht alvast het album van het jaar.

Lorde - Melodrama (2017)

3,5
Prima plaat inderdaad. Sterke pop en er zit duidelijk progressie in sinds het - ook prima zijnde - debuut. Wel mis ik een beetje de lege productie van die eerste plaat. Op Melodrama (ja, met zo'n titel verwacht je het ook niet...) staat een vollere aankleding en orkestratie. Ik was met het zwakke, te dik aangezette The Louvre en Liability bang dat het album flink in zou kakken na het sterke begin, maar daarna gaat de kwaliteit juist sterk omhoog met een flink aantal goede songs. Verwacht eigenlijk niet snel een betere pure popplaat te horen over 2017.

Vooral Writer in the Dark Met kopstem! Doet qua opzet denken aan een piano gedreven ballade versie van Angel Olson's Windows. Of Jane Siberry, Kate Bush achtige ballades vol theaterachtige dramatiek. Net als op het debuut van Lorde hoor je echt de potentie er zo nu dan hard doorheen druppelen. Er zit meer in het vat. Net als op het debuut is Lorde hier nog wat zoekende en probeert ze misschien wel uit teveel verschillende vaatjes te tappen (beetje ballade, trap, rock, elektropop, barok etc.). Dat heeft natuurlijk ook wel charmes. Kan echter haast niet anders dan dat er later echt een briljant - eigenzinniger - project gaat komen. Tot die tijd maakt ze echter hele fijne muziek dat direct aanslaat. Daar kan ik mij prima mee vermaken. Bovendien kan ik hard gaan op dingen als Green Light, Perfect Places en Homemade Dynamite. Kan mij moeilijk dergelijk ultieme adolescentenanthems voorstellen anno 2017.