menu

Genres / Rock / De metal top 100 van...

zoeken in:
avatar van Cryotank
De enige echte top 40!

40. Metallica – Blackened

Een wonderschone fade-in gaat over in bot geweld zonder minder melodieus te worden. Vlak voor de zang begint, wordt het gitaarwerk soberder. Daarna volgt het ene geweldige stuk na het andere, en elk stuk sluit naadloos aan op het vorige. De zang van Hetfield is hier op zijn best: boos en nog niet pogend melodieus te zingen. Lars Ulrich wordt vaak als slechte drummer neergezet, maar ik smul hiervan hoor! De drumaccenten vliegen je om de oren. De solo is natuurlijk ook geweldig met die zompige powerchords eronder en dan die tempoversnelling.
Album: Metallica - ...And Justice for All (1988)

39. Evil Invaders – Broken Dreams in Isolation

Een handjevol zware bands uit België krijgt veel lof, en een aantal daarvan is al langsgekomen in dit topic. Maar de retrothrash van Evil Invaders ontbrak nog. Toen ik ze live zag, waren ze op dreef maar hadden ze een ontzettend slecht zaalgeluid. Gelukkig hebben we de studio-opnamen nog. Broken Dreams in Isolation trapt af met een van de coolste melodieën uit de metal. Maar daar blijft het niet bij. De zang kronkelt en springt tussen de octaven heen en weer. Voor de nodige afwisseling wordt het lage tempo halverwege opzij gezet, waarna een flitsende solo wordt ingezet waar geen einde aan lijkt te komen, sterker nog, hij gaat door als de zang weer begint en stopt pas als de stekker uit het nummer wordt getrokken.
Album: Evil Invaders - Feed Me Violence (2017)

38. Dimmu Borgir – Vredesbyrd

De drums staan als een huis. Wat een geweld! Het veelvuldige gebruik van de double-bass werkt verpulverend onder de catchy melodieën en goed getimede bombast. Zanger Shagrath klink alsof hij een preek geeft voor een duivelskerk. Zijn demonische gepraat en gekrijs is desalniettemin vrij toegankelijk, waardoor het niet naargeestig wordt en het gewoon een plezierig nummer blijft om naar te luisteren. Hij houdt ook af en toe zijn mond, zodat de rest van de band kan shinen.
Album: Dimmu Borgir - Death Cult Armageddon (2003)

37. Korn – Clown

In Clown komt alles samen wat Korn leuk maakt: De funky slap bass zet een beweeglijk ritme neer samen met het effectieve drumwerk van David Silveria, waaronder een goed gekozen, springerig snaredrumgeluid. De lage gitaren zorgen voor zwaarte. En Jonathan Davis laat zien wat hij in huis heeft met een woede die door zijn poriën naar buiten komt. Hij brengt die woede fluisterend, zingend, (soort van) rappend en schreeuwend.
Album: Korn - KoЯn (1994)

avatar van jasper1991
44-37 zijn allemaal degelijk, geen missers wat mij betreft. Goede goth van The Sins of Thy Beloved. Ghost klinkt gek genoeg als The Beatles hier, toch altijd wel vermakelijke band. Had Blackened niet meer zo op mijn netvlies, maar toch eigenlijk een prima Metallica-nummer.

avatar van Cryotank
36. Type O Negative – My Girlfriend’s Girlfriend

Wat een stem had die Peter Steele toch. Diep, sexy, hypnotiserend. De toetsen zijn ook erg sterk in My Girlfriend’s Girlfriend. Zo’n fout orgeltje komt niet iedereen mee weg; hier is het precies goed. Tel daarbij op een gitaargeluid dat mooi en lelijk tegelijk is. En dan is het ook nog eens heel catchy.
Album: Type O Negative - October Rust (1996)

35. Paradise Lost – Pity the Sadness

De basis van Pity the Sadness bestaat een simpel gehak op de achtste tel waarbij aan het eind van elke frase een twin melodie de aandacht trekt. Ook op de rest van het nummer zijn het de gitaren die het nummer dragen met een overvloed aan melodie, waaronder een lange en onvoorspelbare solo tegen het eind. Nick Holmes had in deze periode een kenmerkende grom die niet echt clean te noemen is maar ook geen grunt. Uptempo en downtempo wisselen elkaar succesvol af.
Album: Paradise Lost - Shades of God (1992)

34. Anathema – Empty

Anathema veranderde in de loop van haar carrière langzaam maar zeker van een zware doom/death band in een soort postrock hippies. En midden in die overgang maakten ze de mooiste nummers, zoals Empty, dat tegen de rock aan zit maar wel nog doordrongen is van de doomy roots. Daar zorgen de tekst, klaagzang en huilerige gitaren wel voor samen met de verstillende piano tegen het eind. Het abrupte einde met de regel “Nothing left but to kill myself again / because I’m so empty” vind ik erg mooi.
Album: Anathema - Alternative 4 (1998)

33. Front Line Assembly – Millennium (duurt van 1:07:00 tot ca. 1:17:40)

Front Line Assembly is geen metalband maar geniet onder metalheads wel enige bekendheid doordat Rhys Fulber als producer werkte met onder ander Fear Factory en Paradise Lost. En onder de noemer Delerium scoorden de heren van FLA een hit die nota bene de top 2000 bereikte. Met name in de jaren 90 wilde Front Line Assembly hun EBM (electronic body music) nog weleens aanvullen met elektrische gitaar. Het resultaat: retestrakke industrial metal, maar dan wel met next level synths. Millennium werd als videoclip uitgebracht, maar zelf vind ik de liveversie leuker, want daar mondt het nummer uit in een minutenlange, naargeestige soundscape met een echte cyberpunk-sfeer. Je ervaart het alsof je met een plug in je nek bent aangesloten op een virtual reality waar alles grauw is. Betonnen gebouwen verbrokkelen en hebben glasscherven om zich heen gestrooid, neonlichten knipperen epileptisch, hologrammen flikkeren en loopen eindeloos, en het regent 23 uur per dag, zodat je laarzen decimeters wegzakken in de modder. Maar wacht, de verlossing is nabij! Je weet jezelf te bevrijden uit deze ellende, je kunt je loskoppelen van de mainframe! Eindelijk zie je dan de echte wereld! En dan besef je het. De werkelijkheid is nog veel grauwer en troostelozer dan de virtuele illusie. Met een zucht plug je jezelf weer vast aan de machines...
Album: Front Line Assembly - Live Wired (1996)

avatar van jasper1991
Lekker goth/doom-drietal, vooral Type O Negative biedt een mooi nummer met een lekker toetsenloopje. Peter Steele doet de rest, ondanks de niet zo frisse tekst. Ook wel onderhoudende, duistere industrial van FLA.

avatar van Cryotank
Het volgende viertal:

32. Fear Factory – What Will Become

Als je Digimortal opzet, denk je even dat je per ongeluk een cd van Korn hebt gepakt. Na een halve minuut bevestigt de drummer dan dat het toch echt om Fear Factory gaat. Voor een nummer dat zo ontzettend strak is, heeft What Will Become een groove waarbij je gewoon niet stil kunt zitten. Daarbovenop wordt in verschillende zangstijlen een echte cyberpunktekst gezongen zoals Burton C. Bell ze zo graag schrijft. Een in-your-face nummer met attitude en een feilloze productie.
Album: Fear Factory - Digimortal (2001)

31. Exodus – Toxic Waltz

Toxic Waltz is als een klotsende oksel die je in de pit tegen je kanis geduwd krijgt terwijl je zelf met je kisten vastgeplakt zit aan een laag bier op de vloer. Het is vies en rommelig, maar geeft het gevoel dat je leeft. De rauwe stem van Steve Souza, de punky riffs en de gang shouts zijn ouderwets aanstekelijk. Geen moeilijk gedoe, gewoon onvervalst raggen.
Album: Exodus - Fabulous Disaster (1989)

30. Moonspell – Lickanthrope

Natuurlijk heeft Moonspell een nummer over weerwolven! Het enige verrassende daaraan is misschien de spelling van de titel. En natuurlijk krijg je dan, als je daar een clip bij maakt, de kwaliteit van een B-film. Geeft niks, het gaat om de muziek. Lickanthrope heeft geen rustige opbouw. Uit het niets wordt de aanval frontaal ingezet met een voor Moonspells doen vrij fel nummer dat zelfs een beetje richting de black metal neigt, maar uiteindelijk licht verteerbaar blijft. Fernando Ribeiro is op dreef met een grommende stem. Op de refreinen huilt een gitaar op de achtergrond als een wolf. Kort en krachtig.
Album: Moonspell - Alpha Noir (2012)

29. Scorpions – Alien Nation

Alien Nation is een van de zwaarste nummers die ik van de Scorpions ken. De staccato basgitaar aan het begin van het nummer klinkt zo monsterlijk vet als een Moog-synthesizer en brengt de nek in een repeterende knikbeweging. Het gitaarspel is vanaf de eerste noot fenomenaal en blijft het hele nummer lang op de achtergrond tekeergaan. Een synthesizerstuk in het midden injecteert de sfeer van Maiden’s Seventh Son of a Seventh Son voordat een korte maar geweldige solo losbarst. En dan is er nog het hoge meezinggehalte van het refrein.
Album: Scorpions - Face the Heat (1993)

avatar van jasper1991
Lekker nummer van Scorpions

avatar van Rudi S
Het wordt wel steeds beter

avatar van Johnny Marr
Alien Nation

avatar van Cryotank
28. Dragonforce – Three Hammers

Three Hammers spreekt tot mijn innerlijke Dungeons & Dragons-nerd met zijn tekst over zwaarden, strijdhamers en glorie. Voor je geestesoog zie je dappere krijgers ten strijde trekken voor het grotere goed. En hoe cheesy dat ook is, ik kan niet ontkennen dat ik daar blij van word en zin krijg een nieuw character te gaan rollen Het meezinggehalte van Three Hammers overstijgt dat van een gemiddeld songfestivalnummer, en ondertussen spelen de gitaristen een wedstrijdje wie het snelste kan spelen. Een episch nummer.
Album: Dragonforce - Maximum Overload (2014)

27. Overkill – Elimination

Wat een stem heeft die Bobby Ellsworth toch! Je zou het eigenlijk niet serieus nemen, ware het niet dat hij zo geweldig kan zingen. Elimination is thrash op zijn best. Het heeft veel weg van wat Metallica in de jaren 80 maakte, maar dan wat speelser; een soort feelgoodvariant op Master of Puppets zo je wilt. De productie is misschien niet geweldig, maar luister eens naar de opzwepende drums en de furieuze baspartijen. En dan zijn daar nog de flitsende solo’s halverwege en dan nog een kort stukje aan het eind. Die laatste 10 seconden behoren tot de beste metalpassages ooit.
Album: Overkill - The Years of Decay (1989)

26. The Kovenant – Pantomime

Met een opening van rollende drums en monotone basnoten zit de sfeer er meteen goed in. Het hele nummer lang zit er een duistere ondertoon die net niet aan de oppervlakte komt. De gitaren zijn gedoseerd, zodat de zang en synths de ruimte krijgen. Vocoders, achtergrondzangeressen en legio effecten worden uit de kast getrokken. Blackmetaldrummer Von Blomberg/Hellhammer houdt zich in ten dienste van het nummer en tilt Pantomime daarmee naar een hoger niveau.
De productie is ook om van te smullen.
Album: The Kovenant - S.E.T.I. (2003)

25. Paradise Lost – Grey

Als je het titelloze album van Paradise Lost opzet, lijken alle nummers een beetje op elkaar (behalve de afsluiter) en het heeft dan ook heel wat luisterbeurten geduurd voordat dit pareltje boven kwam drijven. Op Grey laat Nick Holmes horen hoe goed zijn cleane zang is. Zo veel beter dan zijn grunts vind ik. De drummer houdt ondertussen de energie van het nummer op peil. Grey is heel compact en bevat geen noot teveel. De solo komt pas aan het eind en rondt het allemaal schitterend af.
Album: Paradise Lost - Paradise Lost (2005)

avatar van jasper1991
Wat een leuke ontdekking van The Kovenant, echt een lekker nummer. Ook die van Overkill was goed. Dragonforce is op zijn tijd leuk, maar ben ze al jaren uit het oog verloren. Was een van de eerste metalbands waar ik fan van was. Toch wel een aardig nummer ondanks de overdreven hoge zang.

avatar van Cryotank
jasper1991 schreef:
Wat een leuke ontdekking van The Kovenant, echt een lekker nummer.


Altijd leuk als iets bevalt!

En over The Kovenant gesproken: The Kovenant heette eerst Covenant. Omdat er in Zweden al een groep rondliep met die naam, moesten ze hun naam aanpassen. Het debuutalbum van die Zweedse Covenant heette Dreams of a Cryotank. En nou mogen jullie raden waar mijn gebruikersnaam vandaan komt.


Over tot de orde van de dag:

24. Theatre of Tragedy – Black as the Devil Painteth

Met Middel-Engelse teksten, stemmige strings, lange aanslagen op de gitaar en galmende tokkels zet Theatre of Tragedy een echte gothic sfeer neer. Vocalisten Raymond Rohonyi en Liv Kristine vullen elkaar perfect aan, waarbij de zanger zijn ‘gezongen spoken word’ afwisselt met lekker volle grunts. Sneller dan midtempo wordt het niet. Black as the Devil Painteth is een dikke druipkaars in muziekvorm.
Album: Theatre of Tragedy - Velvet Darkness They Fear (1996)

23. Tiamat – Mount Marilyn

A Deeper Kind of Slumber is één lange trip, een donkere, sombere hallucinatie. Het langste nummer, Mount Marilyn, voelt als een droomwereld waarin je in benevelde toestand gevangen zit. Alsof je in een Chinees opiumhol ligt en op de grens van een bad trip balanceert. Bewegen lukt niet meer; nog meer opiumdampen inhaleren is het enige wat nog rest. Het leven buiten deze nevel is toch zinloos; beter om er gewoon in te blijven hangen.
Album: Tiamat - A Deeper Kind of Slumber (1997)

22. Moonspell – Vampiria

Voor Vampiria heeft Moonspell graaf Dracula zelf laten invliegen, zo lijkt het. Met zijn accent heeft Fernando Ribeiro veel weg van dat Transsylvaanse heerschap. De gotiek druipt er als kaarsvet vanaf, niet alleen in de zang maar bijvoorbeeld ook in de toetsen. De horrorelementen worden vakkundig gesmeed tot een nummer vol afwisseling, als een hartslag nu eens in rust en dan weer actief. Maar in de buurt van een vampier kan een hart niet blijven slaan. Een ontmoeting met een vampier kan maar op één manier eindigen en zo eindigt Vampiria ook: met een langgerekte angstkreet.
Album: Moonspell - Wolfheart (1995)

21. Marduk – The Blond Beast

Wat is dit toch een geweldig ritme voor black metal! Het heeft een gigantische headbangbaarheid, dansbaarheid zelfs, zonder af te doen aan het pure kwaad dat zich via folkmelodieën je oren je lichaam binnen wurmt. De zang van Mortuus lijkt buitenwerelds, alsof hij een paar minuten verlof uit de hel heeft gekregen om naar de studio te gaan. Maar de grootste pluim gaat naar de drummer, die soms niets meer doet dan een hihat laten tikken, maar daarmee precies de juiste dynamiek geeft aan The Blond Beast.
Album: Marduk - Frontschwein (2015)

avatar van jasper1991
Vampiria is een beetje fout, maar toch episch. Marduk bood een aparte polkablackmetal, werkt op zich wel. Theatre of Tragedy en Tiamat maken altijd wel sfeervolle doom/goth.

avatar van AOVV
Ik ga, teneinde een inhaalbeweging te ondernemen, in blokjes van 10 werken!

100-91

Waar Barney Rubble’s lijst grossierde in lange composities, trapt Cryotank af met een nummertje dat nog geen halve minuut duurt. Een grap? Misschien. Een goeie song? Goh, kan er niet zoveel over kwijt eigenlijk. Laat het ons op “best geinig” houden.

R.I.P., Lars Göran Petrov. De oude Entombed heb ik vrij hoog zitten, met natuurlijk Left Hand Path, maar ook Wolverine Blues is erg gaaf. Deze reïncarnatie ken ik niet echt, maar dit nummer klinkt best goed; gruizig is inderdaad een goeie term om dit te benoemen.

Dan een aardig nummer van Sodom, hoewel niet helemaal m’n ding. Tekstueel wel een interessant onderwerp, natuurlijk.

Septic Flesh (later Septicflesh) is ondertussen ook al 30 jaar bezig. Dit nummer stond op hun eerste EP, met dezelfde titel. Naargeestig sfeertje, goeie opbouw, maar ik vind de latere Septic Flesh (Septicflesh dus) sterker, net door de symfonische accenten.

:wumscut: is niet alleen door de bandnaam, maar ook door het aangebrachte nummer een wat vreemde eend in de bijt. Ik kan zeker begrijpen dat dit heftig binnenkomt bij heel wat mensen, mij doet het allemaal wat minder. Het potentieel is aanwezig, maar wordt niet helemaal benut, vind ik.

Leuk nummer van Heavenwood, toffe goth-invloeden, het duurt me alleen een beetje te lang. Verder hoor je me niet klagen; de song zit goed in elkaar, met vooral erg fraai en kleurrijk gitaarwerk.

We blijven nog even hangen in Portugal, voor Inhuman. Bevindt zich in hetzelfde kamp als Heavenwood, al is dit nummer wat compacter, en misschien iets stemmiger (meer uptempo).

Taake brengt een stevige pot black metal; de riffs gieren je rond de oren als wervelende sneeuwstormen, de vocalen zijn lekker guur, het bas- en drumwerk klinkt behoorlijk dynamisch. Toptrack!

1349 brengt hier black metal met een lekkere groove in gitaar- en drumspel. De kille sfeer is aanwezig, hier kan ik wel van, euh, genieten!

Had ik het over groove? Enter Pantera! Dit is één van hun bekendste, onweerstaanbaar vet.

avatar van Cryotank
Hoe meer zielen, hoe meer vreugd

Ondertussen ga ik verder met het volgende blokje:

20. Saxon – Let me Feel your Power

De titel is goed gekozen want Let me Feel your Power is een en al power. Geen rustige middenstukken of subtiliteit, maar gewoon rammen. Vuist in de lucht en zwiepen met dat haar! Het tempo van de drums en gitaren ligt flink hoger dan in de begindagen van deze iconische band. Bill Byford heeft een stem en zangstijl die je uit duizenden herkent. Opgezweept door zijn bandgenoten zorgt hij weer voor zeer meezingbare vocalen.
Album: Saxon - The Inner Sanctum (2007)

19. Annihilator – Alison Hell

Bandleider Jeff Waters laat altijd graag horen wat hij kan. Het schijnt dat hij met zijn muziek een complexere variant op Metallica wilde maken. Op Alison Hell pakt dat goed uit. Naast een zeer hoge instrumentbeheersing hoor je een rauwheid die inderdaad wel wat wegheeft van de oude Metallica. Het nummer blijft verrassen omdat het steeds een nieuwe wending neemt. Na drieënhalve minuut zit er bijvoorbeeld een wat theatraal stuk dat me altijd aan Queen doet denken. Zowel zang als gitaar maken tijdens de refreinen een octaafsprongetje omhoog en het zijn zulke details die dit nummer zo goed maken.
Album: Annihilator - Alice in Hell (1989)

18. Falkenbach – Heathen Foray

Er zijn maar weinig nummers die bij mij het Vikinggevoel zo goed opwekken als Heathen Foray. Dat Falkenbach dan niet uit Scandinavië komt, maakt me niks uit. De zanglijn is werkelijk perfect. Overtuigend zonder bombastisch te zijn. Je krijgt zin om mee te gaan met zo’n expeditie, op zoek naar schatten, landbouwgrond en glorie. Als de zang stopt, speelt de fluit een aanstekelijk wijsje. Het lange middenstuk maakt je gretig om de zangmelodie weer te horen, en kijk, uiteindelijk komt die ook weer tevoorschijn.
Album: Falkenbach - Heralding - The Fireblade (2005)

17. Iron Maiden – Be Quick or be Dead

Iron Maiden vond ik (samen met Korn) de moeilijkste band om een favoriet nummer van te kiezen. Het zijn er uiteindelijk twee geworden: een favoriet van vroeger (dit nummer) en een favoriet van nu (komt nog). Gedurende het grootste deel van mijn tienerjaren was Fear of the Dark mijn lievelingsalbum en dat had veel te maken met de titeltrack, het epische Afraid to Shoot Strangers en dit nummer, de snelle openingstrack. Be Quick or be Dead wordt lekker fel gezongen en raast aan één stuk door onder leiding van de opzwepende slagen van Nicko McBrain. Een energiebom.
Album: Iron Maiden - Fear of the Dark (1992)

avatar van jasper1991
Mooi setje. Dat eenmansproject van Falkenbach maakte met Heralding - The Fireblade zijn beste album, heb ik ooit nog eens voorgesteld als Metalalbum van de week, dat met dit fraaie paganmetalnummer Heathen Foray grandioos opent. Alison Hell is echt zo'n nummer dat ik van dit soort spelletjes ken, zit meesterlijk in elkaar, loopt lekker en heeft subtiele klassieke invloeden. Deze Maiden is ook lekker vlot en effectief, en dat geldt eigenlijk ook voor die van Saxon.

avatar van Cryotank
16. Turnstile – Drop

Turnstile vind ik een van de leukste nieuwkomers van het afgelopen decennium. Voor zover ik überhaupt bands heb ontdekt natuurlijk... Ik vind het lastig uit te leggen waarom dat is, maar ik zal een poging doen. In een genre waar vernieuwing lastig is, valt Turnstile op doordat ze niet alleen goed klinken, maar ook weten hoe je attitude omvormt tot een nummer, ook al duurt dat nummer maar anderhalve minuut. Hun hardcore neigt naar de grunge (waar ik dol op ben), is uitstekend geproduceerd, kort en ongelofelijk krachtig. Zo ook Drop, dat snel begint maar al gauw overschakelt op een aanstekelijke groove. Het nummer heeft daardoor een hoog kijk-daar-een-vogel-gehalte: je wordt op het verkeerde been gezet en zodra je weer bij de les bent, is het voorbij. Geen probleem: luister gewoon nog een keer.
Album: Turnstile - Nonstop Feeling (2015)

15. Samael – The Cross

The Cross is zo’n nummer dat me al bij de allereerste tel grijpt. Wat een opbouw, prachtig. Eerst subtiel met die piano en dan die synthetische drum die invalt. De gitaren zijn goed gedoseerd met losse powerchords gevolgd door een korte melodie, waardoor de zang en toetsen alle ruimte krijgen. De drums blijven af en toe op de achtergrond en komen op andere stukken weer naar voren als felle zweepslagen. Ondanks het lage tempo zit er ontzettend veel kracht in dit nummer.
Album: Samael - Eternal (1999)

14. My Dying Bride – The Dark Caress

The Dark Caress is pure poëzie in muziekvorm. Poëzie in vrije vorm welteverstaan, want het nummer heeft eigenlijk een hele rare opbouw. Het gaat van doomy treurnis snel door naar lompe powerchords en na nog geen anderhalve minuut komt er al een ‘middenstuk’. De gitaren vallen op geniale wijze in op dit middenstuk en brengen het nummer weer op gang, om dan meteen in nog weer een ander stuk te komen. De viool zorgt voor extra melancholie bovenop de toch al gepijnigde zang van Aaron Stainthorpe. En zo volgen nog meer stukken, variërend van lomp tot sfeervol en slepend, terwijl alles één geheel blijft.
Album: My Dying Bride - Like Gods of the Sun (1996)

13. Cradle of Filth – Cruelty Brought Thee Orchids

Dit is een nummer met de spanningsboog van een Stephen King-roman en de mystiek van een Hans Klok-voorstelling: opwindend en spectaculair met een vleugje duisternis. Ik houd erg van de luchtige kwaadaardigheid van een nummer als Cruelty Brought Thee Orchids. Het is allemaal wel demonisch, zondig en evil enzo maar wel op een manier dat je er een bak popcorn bij eet. Je wordt op het puntje van je stoel gehouden met allerlei verschillende riffs, drumpatronen, melodieën, zanglijnen en sfeervolle toetsenpartijen. En alles past naadloos achter elkaar.
Album: Cradle of Filth - Cruelty and the Beast (1998)

avatar van Don Cappuccino
Ik lig inmiddels enorm achter, omdat ik mijn vrije tijd vooral voor het beluisteren van nieuwe releases gebruik. Deze lijst ga ik later nog in grotere blokken inhalen, gelukkig zijn de tracks niet zo lang als bij mijn lijst.

avatar van jasper1991
Ja leuk setje weer hoor. Samael vond ik goed. Ook wel een van de betere van Cradle of Filth, hoewel ik niet zo van die 'krijsgrunt' houd.

avatar van Cryotank
Don Cappuccino schreef:
Deze lijst ga ik later nog in grotere blokken inhalen, gelukkig zijn de tracks niet zo lang als bij mijn lijst.


Ik ben benieuwd. Maar het heeft natuurlijk geen enkele haast, kijk maar wanneer het uitkomt.

Intussen is hier het volgende blokje met - jawel - twee lange nummers achter elkaar, gevolgd door de eerste stapjes in de top 10:

12. Moonsorrow – 1065: Aika

Nummers over Vikingen zijn dikwijls episch en strijdbaar, maar 1065: Aika vertelt het verhaal van de andere kant: het verhaal van een verloren strijd. Dappere krijgers liggen met ingebeukte schedel tussen hun levenloze kameraden. Het kan niet altijd feest zijn. Het nummer begint heel zacht en rustig en kan nog alle kanten op gaan tot een ijzige krijs de stilte doorbreekt. 1065: Aika bouwt traag op en neemt de tijd om je in 11 minuten mee te nemen in de sfeer van de nederlaag, waar toch ook wel de hoop van het hiernamaals doorheen gloort. Het ultrakorte refrein komt welgeteld één keer voor, pas na meer dan 7 minuten, arm in arm gezongen door de overlevenden.
Album: Moonsorrow - Suden Uni (2001)

11. Opeth – Blackwater Park

Ik luister altijd graag naar Åkerfeldts grunts en screams. Zo diep en vol, heerlijk. In Blackwater Park zijn ze goed gedoseerd en is er veel ruime voor instrumentaal werk. Er zit ontzettend veel dynamiek in de titeltrack van een van hun meest geroemde albums. Een van de mooie aspecten van dit nummer is hoe thema’s zich ontwikkelen en op een iets andere manier terugkomen. Zo is na een minuut of twee alleen nog een bluesy gitaar te horen, die al snel wordt opgepikt door de rest van de band, die er een monsterlijke groove omheen bouwt. Na drie minuten begint een rustige tokkel; delen daarvan komen later in veel agressievere vorm weer terug. Het wordt allemaal smaakvol gedaan. Het voelt natuurlijk, niet bedacht. En dan is daar niet alleen het gitaarspel maar ook het gitaargeluid, en sowieso de productie als geheel: stevig maar in balans. Ik heb Blackwater Park al tig keer gehoord maar ik blijf er nieuwe dingen in ontdekken, bijvoorbeeld in de basgitaar. Het stuk vanaf de laatste scream tot de tokkel aan het wegstervende eind is snoep voor de oren.
Album: Opeth - Blackwater Park (2001)

10. Suicidal Tendencies – Nobody Hears

Suicidal Tendencies begon zijn carrière ruig en punky, maar op The Art of Rebellion schakelden Mike Muir en kornuiten een tandje terug ten gunste van een toegankelijkere sound. De zang op Nobody Hears is zelfs rustig te noemen, maar daardoor niet minder goed. Er wordt continu geschakeld tussen kalme en stevigere passages en elk gedeelte is even catchy. En passant word je ook nog op wat subtiele, smaakvolle solo’s getrakteerd. Nota bene de bassist is de bekendste van het stel, maar alle muzikanten zijn hier in topvorm.
Album: Suicidal Tendencies - The Art of Rebellion (1992)

9. Skull Fist – Shred’s not Dead

In het instrumentale Shred’s not Dead laat retroband Skull Fist zien horen hoe fijn het klinkt als iemand goed kan shredden. Drie minuten lang word je non-stop getrakteerd op meesterlijk gitaarspel. De hoofdthema’s van het nummer worden aangevuld met allerlei slimme licks. Flitsend, energiek en opbeurend.
Album: Skull Fist - Chasing the Dream (2014)

avatar van jasper1991
De betere paganmetal van Moonsorrow is op zijn tijd toch om van te genieten. Blackwater Park is een van de betere van Opeth, spannende en sfeervolle afsluiter van hun gelijknamige magnum opus. Deze van Suicidal Tendencies vind ik een lekker rocknummer. Skull Fist deed me niet zoveel, hoewel ik op zich niets tegen shredden heb.

avatar van Cryotank
De ontknoping nadert...

8. Testament – Low

Testament had Alex Skolnick niet nodig om goede muziek te maken, vooral niet omdat daar de eveneens zeer getalenteerde James Murphy voor in de plaats kwam. Met Low wordt niet alleen de stergitarist losgelaten; ook de traditionele thrash moet plaats maken voor een diepere sound met meer groove. Het is knap dat Chuck Billy’s zanglijn tegelijk zo stevig en zo catchy is. In Low wordt elke seconde ten volste benut; al het overtollige vet is weggesneden zodat alleen het hoognodige overblijft.
Album: Testament - Low (1994)

7. Iron Maiden – Aces High

Ik weet dat de epische nummers van Maiden doorgaans meer lof krijgen, maar ik heb een zwak voor hun openingstracks. Kort gezegd: ik word blij van Aces High (hé, dat rijmt!) Deels is dat omdat als ik dit nummer hoor, ik al weet dat de rest van Powerslave eraan komt en dat mij 50 minuten muziekgenot te wachten staat. Aces High geeft alvast een voorproefje van de Egyptische sferen die verderop zullen worden uitgebouwd. Maar ook los beschouwd zit er een ontzettende energie en positiviteit in het nummer met zijn springerige basgitaar, majeurmelodieën en opzwepende drums. De solo brengt niet zomaar wat geneuzel, maar is een melodie op zich. En Bruce Dickinson is hier ook perfect bezig. Alsof het niks is weet hij de energie nog verder op te voeren.
Album: Iron Maiden - Powerslave (1984)

6. Samael – Samael

Als je meer dan 25 jaar na je debuutalbum nog komt met een nummer dat de naam van je band draagt, dan kun je maar beter zorgen dat het een goed nummer is. Nou dat is het! Samael heeft dezelfde combinatie van industrial en gothic/black metal die voor de band al jaren zo vertrouwd is. Bij industrial wordt dikwijls gekozen voor één tempo dat van begin tot eind wordt aangehouden. Hier niet. Snelle, dansbare, zelfs bijna vrolijke passages worden afgewisseld met midtempo-passages waar je nekspieren als bij toverij in beweging worden gezet en je vuist plotseling in de lucht loopt te pompen. De mechanische drumpartij gunt je geen rust. De perfecte combinatie van sfeer en energie.
Album: Samael - Hegemony (2017)

5. Judas Priest – The Sentinel

The Sentinel trekt je meteen bij de eerste noten het nummer in. De gitaristen zijn perfect op elkaar ingespeeld met kleine variaties op elkaars spel. Het hele nummer door spelen ze net wat anders dan je verwacht. In dat opzicht doet het me aan Depeche Mode denken: ze laten het simpel klinken maar door de vele details zit het ingewikkelder in elkaar dan je denkt. Halverwege slingeren ze een reeks solo’s op je af die eindigen in een rustmoment. Het nummer wordt daar vakkundig opnieuw opgebouwd. En wat hebben die gitaren een mooie klank! Messcherp. Ondertussen hebben de drums juist iets machinaals over zich, kil en krachtig. Halford zingt met overtuiging, of het nu de rustige passages zijn of de latere gedeeltes waarin hij zijn fenomenale uithalen kan laten horen. In The Sentinel is elke noot raak.
Album: Judas Priest - Defenders of the Faith (1984)

avatar van jasper1991
Alle vier weer degelijk. Aces High is heerlijk energiek, net zo genietbaar als de epics van de band. Deze Priest is ook lekker, net als het groovy Low van Testament.

avatar van Rudi S
Do or die
Won't you run?
Live to fly
Fly to live
Aces high



En dan moet die gitaarsolo van Murray nog komen, eigenlijk best wel episch fit allemaal

avatar van Johnny Marr
ACES HIGH

avatar van Cryotank
En daar is dan de ontknoping: de 25e vierkwartsmaat!

4. Testament – Electric Crown

Ik schreef eerder dat Testament Alex Skolnick niet per se nodig had, maar potverdorie, wat kon (en kan) die man spelen! Flitsend en melodisch schudt hij terloops de nodige noten uit de mouw, en toch stelt hij zich ten dienste van het nummer. Er zijn veel bands die hun op zich briljante riffs niet kunnen samensmeden tot een fatsoenlijk nummer met kop en staart. Op Electric Crown laat Testament zien dat wel te kunnen. Wellicht onder invloed van het mainstream succes van Metallica? Het is in elk geval een van hun minst heftige en meest toegankelijke nummers. Je kunt erop headbangen maar ook op dansen als je dat zou willen. Chuck Billy zingt voor zijn doen beheerst. Waarom? Omdat dat het beste past bij het nummer. En zo wordt Electric Crown meer dan de som van de delen. Het ragt niet aan een stuk door maar heeft een opbouw waaraan alle muzikanten meewerken. Alles komt op het juiste moment: de solo, het einde; de korte breaks zijn perfect getimed, de refreinen wordt vakkundig naartoe gewerkt. Vakwerk.
Album: Testament - The Ritual (1992)

3. Theatre of Tragedy – Cassandra

Telkens als ik de eerste drumslagen van Cassandra hoor, voel ik een rust in me neerdalen. Er straalt een kalmte uit van de galmende slagen en de tokkels eronder. Die vredigheid blijft ook als zanger Raymond Rohonyi zijn Middel-Engelse gedicht voordraagt. Op het album Aégis gaat elk nummer over een mythe. De Cassandra (Kassandra) in kwestie is de zieneres uit de Griekse mythologie. Zij kon de toekomst voorspellen – I ken tomorrow – maar haar vloek was dat niemand haar geloofde en voor gek versleet – Prophetess or fond. Die vloek had Apollo haar opgelegd – Apollo’s bane – omdat zij niet wilde buigen voor zijn oneerbare voorstel en hij daar verbolgen over was – her naysay raught his heart. Ik smul van zo’n tekst. En ook van de manier waarop deze wordt voorgedragen: ingetogen, respectvol bijna, waarbij ook weer goed is nagedacht over de wisselwerking tussen Rohonyi en, daar heb je haar weer, Liv Kristine. Beide doen eer aan de uitzichtloze treurnis van Cassandra’s situatie, maar zonder te overdrijven. Ook erg mooi in dit nummer zijn de toetsen. Zorgvuldig geplaatste noten zorgen ervoor dat het nummer blijft ademen. De bijna new-wave-achtige gitaren dringen zich niet te veel op. Zo valt alles als een puzzel in elkaar.
Album: Theatre of Tragedy - Aegis (1998)

2. My Dying Bride – From Darkest Skies

Zo’n 15 jaar lang was My Dying Bride mijn favoriete band, The Angel and the Dark River mijn favoriete album en From Darkest Skies mijn favoriete nummer. Ik kan songteksten vaak niet goed onthouden, maar dit nummer heb ik zo vaak meegezongen dat ik het kan dromen. Ik heb een tijdje zelf in een band gezongen en had mij dezelfde klaaglijke stijl aangemeten. Het is voor iedereen trouwens het beste dat daar geen bewijs meer van te vinden is op internet. De ‘wee mij’-tekst druipt van de pathetiek en die wordt nog extra aangedikt door de trage gitaren en de kippenvel en treurnis opwekkende viool. Als er dan ook nog een kerkorgel bijkomt is de ultieme gotische doem bereikt in een nummer dat klein en kwetsbaar begint.
Album: My Dying Bride - The Angel and the Dark River (1995)

1. Judas Priest – Electric Eye



Daar is ie dan. De nummer 1! Weer Judas Priest! Daar wil ik toch iets over toelichten. Met 5 Priest-albums in de kast ben ik verre van een kenner. Toch maakt de band grote indruk op me. Zoals ik eerder al schreef bij respectievelijk Empyrium en Wolf, kende ik in mijn jeugd maar weinig metalbands en richtte ik me daarna op de gothic scene. Metal kwam op een zijspoor tot Wolf me weer in die richting leidde. Een van de bands die ik al die tijd niet kende, was Judas Priest. Een vriend liet me ooit Painkiller horen, maar omdat ik in die tijd meer van de doom en gloom was, ging dat nummer volledig langs me heen. Pas jaren later, met een veranderde muzieksmaak, merkte ik dat Judas Priest precies was wat ik zocht.

Wie deze lijst heeft gevolgd, weet dat ik een voorliefde heb voor nummers die kort, toegankelijk, energiek en catchy zijn. Het zal dan niet als een verrassing komen dat de toppositie geen episch magnum opus van een kwartier is, maar aan al deze kenmerken voldoet. Electric Eye is compact, ligt makkelijk in het gehoor, heeft een uptempo ritme en is van begin tot eind aanstekelijk. De drums stuwen het nummer onophoudelijk voort, waardoor je wel in beweging moet komen. De solo behoort tot de mooiste uit de metal. Er is geen noot te veel of te weinig. En het beste van alles: Electric Eye is opbeurend, voor mij althans. En dat vind ik de beste reden om naar muziek te luisteren. Sombere muziek kan prachtig zijn, en daar is een tijd en plaats voor. Maar opbeurende muziek is altijd goed. Iets wat je in drie minuten vrolijk maakt, is beter dan welk doktersrecept dan ook. Muziek waarvan je je beter gaat voelen, moet je jezelf niet ontzeggen.
Album: Judas Priest - Screaming for Vengeance (1982)


Ik hoop dat jullie met plezier naar deze lijst hebben geluisterd. Dank met name aan jasper1991 voor de trouwe reacties na elke post, en natuurlijk aan de andere luisteraars en likers! En ook alvast bedankt voor de reacties die misschien nog komen van de achterliggers.

Dan rest mij alleen nog het stokje over te dragen aan jasper1991!

avatar van ASman
Bedankt Cryotank voor opnieuw een mooie lijst
Zat veel herkenbaar spul tussen, maar zeker ook meer dan een handvol verrassingen.

avatar van Rudi S
Thanks Cryotank voor een leuke reis , toch voor mij een verrassende nummer 1 ( Tja jouw top 10).

avatar van Rudi S
Cryotank schreef:


Er is geen noot te veel of te weinig. En het beste van alles: Electric Eye is opbeurend, voor mij althans. En dat vind ik de beste reden om naar muziek te luisteren. Sombere muziek kan prachtig zijn, en daar is een tijd en plaats voor. Maar opbeurende muziek is altijd goed. Iets wat je in drie minuten vrolijk maakt, is beter dan welk doktersrecept dan ook. Muziek waarvan je je beter gaat voelen, moet je jezelf niet ontzeggen.




avatar van jasper1991
Van de beste vier vind ik Cassandra van Tristania de beste, prachtige meeslepende doomgoth op een mooi album. De nummer één vind ik gewoon een lekker rocknummer, eigenlijk net als die van Testament. Rock, energiek, catchy - het is veel waard als een nummer dat weet te zijn. Moet ook maar eens wat meer Judas Priest luisteren. Dan is er nog de aardige doom op het magnum opus van My Dying Bride, misschien niet zo mooi als The Cry of Mankind, maar From Darkest Skies is zeker wel aardig.

Hartelijk dank voor alles, heb ervan genoten!

Ik begin vandaag of morgen met mijn lijst, heeft iedereen nog even de tijd om het een en ander in te halen

avatar van jasper1991
We gaan van start. Het worden er 80 met evenzo veel artiesten.

80. Xandria - Sacrificium (2014)

Lekker episch en toch catchy symfonisch metalnummer dat het prima gelijknamige album en mijn metaltoplijst inluidt. Uit Duitsland, maar je zou kunnen zeggen in de Hollandse stijl (Epica, Within Temptation, After Forever, Delain, etc.).

79. Kamelot - Karma (2001)

Weer een titelnummer, en wel dat van mijn favoriete album van de powermetallers Kamelot. Het bewijs dat ook Amerikanen catchy powermetal kunnen maken. Toen nog met Roy Khan, tegenwoordig met de ook niet onverdienstelijke Tommy Karevik op zang.

78. Therion - The Perennial Sophia (2007)

Deze is afkomstig van de dubbelaar Gothic Kabbalah van het Zweedse metalopera-achtige project Therion. Lekker meeslepend met vuige zang van ene Snowy Shaw.

77. Cradle Of Filth - Nymphetamine Fix (2004)

Ik heb niet heel veel met de symfonische gothblack van Cradle of Filth, maar deze Nymphetamine weet mij altijd wel te raken door de prettige opbouw en dynamiek tussen couplet, pre-refrein en versnelling in het refrein.

76. Thy Majestie - Through Heat and Fire (2004)

Italiaanse bombastische soort powermetal, met een refrein dat in autotune gezongen is, evenzo gewaagd als effectief wat mij betreft. Begint ook wat apart met die piano. Bouwt mooi op al met al.

Gast
geplaatst: vandaag om 07:24 uur

geplaatst: vandaag om 07:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.