menu

Hier kun je zien welke berichten Sir Spamalot als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Earthshaker - Earthshaker (1983)

3,5
En eindelijk heb ik dit debuutalbum van deze Japanse groep te pakken, want het is wel degelijk de moeite: de songs zijn in orde, het geleverde werk van de heren muzikanten is in orde en ik hoor goede hardrock, hoewel de ballad I Feel All Sadness op mijn zenuwen werkt maar dat heb ik bij quasi alle ballads. De zang is in het Japans, zoals bij de collega's van Loudness destijds.
Earthshaker vind ik ietsje melodieuzer maar de gitaarsolo's zijn wel heel mooi ingespeeld. Deze groep bestaat nog altijd en behalve enkele interims van onder andere Loudness zanger Minoru Niihara, in dezelfde bezetting. De productie op mijn "versie" is wel niet om naar huis te schrijven, met name het drumgeluid kan veel beter maar om dit te kunnen vergelijken met de "echte versie" zal moeilijk zijn, want dit debuutalbum zal je niet zo snel te pakken kunnen krijgen. Favoriet op dit album is het uptempo Dark Angel (Animals).

Elements - Northern Echoes (2009)

3,0
In oktober heb ik dit debuutalbum toegevoegd en ik ben er eindelijk eens toegekomen om dit te beluisteren. Mix tussen Heavy Metal en Power Metal uit Finland met zangeres Ida Lindell. Ik ben niet altijd gecharmeerd van haar stem op dit album, maar op One in the Dark doet ze het bijzonder goed, wat tevens voor mij het beste nummer op dit album is. Het accent moet je er natuurlijk bijnemen, welke niet-Engelstalige spreekt er perfect Engels? Het muzikale aspect is zeker in orde, hoor je graag Nightwish, dan zul je hier ook mee wegkunnen hoewel Elements veel minder bombastisch is wegens weinig of geen keyboards maar wel twee gitaristen. Ik vrees alleen dat ze niet genoeg uitsteken boven de massa en/of het maaiveld.

Elvenking - Heathenreel (2001)

3,5
Een tijdje geleden werd door collega Devoo de topic “Het Metal Album van de Week” gestart en deze Elvenking mag de aftrap geven. Elvenking geldt als powermetal, normaal gezien een stroming binnen de metalbeweging waar ik niet zo veel affiniteit mee heb. Na een aantal luisterbeurten kan ik wel een aantal vergelijkingspunten vinden met de powermetalbands die ik wel ken zoals een Gamma Ray of (de oude) Helloween. Eigenlijk vind ik hier ook elementen terug van een Ensiferum of een Korpiklaani, natuurlijk door de aanwezige folk-elementen. Muzikaal zit alles bijzonder knap in elkaar hoewel ik nog veel moet wennen aan de zanger die voor mijn oortjes een beetje een saaie stem heeft. Voor mij zijn de hoogtepunten op dit album The Regality Dance en Seasonspeech.
Zeker een positieve verrassing en voor navolging vatbaar en ik ga zeker Two Tragic Poets uit 2008 proberen te pakken te krijgen, want ik hou wel van folk (wie had dat van mij gedacht) en Two Tragedy Poets is blijkbaar volledig akoestisch.

Emmure - Goodbye to the Gallows (2007)

2,0
Album nummer 7 in de onze reeks “Het Metal Album van de Week” en weeral is het zo’n snoeihard haast onbeluisterbaar album: loodzware riffs, weinig of geen melodie en weeral zo’n zanger waarvan je je afvraagt wie met welke hamer op zijn vingers en tenen heeft gemept. Toch heb ik de hele rit uitgezeten, maar dat viel dan ook mee met een speelduur van een half uur. Mocht dit album langer duren, werd ik misschien even psychotisch als die zanger. Mensen, mensen, wat is er mis met een beetje variatie en melodie in een song, of het nu rock, metal, pop, jazz of wat dan ook is. Toch één klein lichtpuntje: de eerste veertig seconden van Rusted Over Wet Dreams (je hoort een song komen) en zowaar een melodielijn maar dan weer die stoere zanger die het voor mij verkloot. Ik vergelijk dergelijke zaken met sommige zogenaamde performance art: heel intens allemaal maar de mensen gaan naar huis met koppijn. Ik begin een oude man te worden. Waar staan de aspirines?

Empyrium - Songs of Moors and Misty Fields (1997)

4,0
De groep Empyrium kende ik al een tijdje: uit nieuwsgierigheid naar de naam van één van onze MuMe-collega's heb ik toen Where at Night the Wood Grouse Plays gedraaid en dat was me heel goed bevallen: rustgevende sfeervolle akoestische muziek.
Dit is geen akoestisch album maar een elektrisch album (rare term) met de nodige akoestische instrumenten hier en daar. Ik vind het een album om te draaien wanneer de tijd rijp is: voor de één de winter, voor de ander de zomer, herfst of lente. Ik hoor natuurlijk geen ingewikkelde partijen en daar doen deze brave mensen het ook niet voor: de sfeer bepaalt de impact van dit album. Mooie afwisseling tussen gewone zang en schreeuw, maar ik heb een voorkeur voor de zeer melancholische gewone zang.
Bij mij schieten Mourners Ode to Melancholy de hoofdvogel af en ik denk soms aan een ander geweldig sfeervol album van de groep Agalloch: The Mantle. Twee albums waar ik stil van wordt.

Enforcer - Into the Night (2008)

4,0
Niettegenstaande de ongetwijfeld goede bedoelingen van de band vrees ik dat twee zaken in hun nadeel werken: het ligt er te vingerdik op en ik mis de authenticiteit die hun voorbeelden wel hebben. Wel is dit een album om nu en dan eens op te leggen, volumeknop naar rechts, niet nadenken maar gewoon meedeinen met de muziek. Gezien er onderling weinig variatie is, kan de verveling snel toeslaan, maar de speelduur van deze plaat is perfect om dit tegen te gaan.
Het beste vind ik ook het instrumentale City Lights (heel goed geluisterd naar Iron Maiden, denk ik) en Scream of the Savage. Voor de rest is alles in orde, mooi geluid, alle instrumenten perfect in balans met elkaar en deze plaat is geen slachtoffer van de heersende loudness war. Een plaat die doet verlangen naar langzaam terugkerende tijden...

ENorm - The First Run Live (2017)

4,0
Na twee studioalbums The First Run uit 1994 en Norm uit 1996 kwam in 1999 het livealbum Live uit, tevens het einde van de groep Marathon met twee nieuwe groepen als gevolg. Jacques Suurmond (bass) en Tony Ten Wolde richtten La Villa op. Ferry Built (drums), Ronald Ten Bos (gitaar) en Eric Ten Bos (zang) gingen samen verder onder de naam ENorm.

The First Run is gewoonweg een fantastisch album dat bij mij al jaren de maximumscore blijft behouden en dat zal wellicht nooit meer veranderen. Op het album Live lieten ze al horen wat ze in hun mars hadden met nauwelijks twee studioalbums op hun conto. Maar hoe klinkt dit bijna 25 jaren later?

Uit die line-up van Marathon anno jaren negentig spelen hierop nog steeds de originele leden Eric Ten Bos (zang), Ronald Ten Bos (gitaar) en Ferry Built (drums). De opnames dateren van 4 november 2016, plaats was de Boerderij in Zoetermeer. Setlist.fm vermeldt hierbij de volledige tracklist van dat optreden dat veel langer was met zijn 24 nummers: ENorm Concert Setlist at De Boerderij, Zoetermeer on November 4, 2016 | setlist.fm.

En dan heb ik twee opmerkingen: waarom niet alle opnames uitbrengen als dubbelaar? Waarom worden trouwens hier en daar stukjes tussen de nummers weggeknipt? Juist, om het op één cd te krijgen maar dan verwijs ik terug naar mijn eerste opmerking. Catch 22.

In het begin zit het geluid niet 100% goed, soms tamelijk dof met een gitaar die soms niet duidelijk te horen is, maar eens die balans in orde is, hoor je gewoon live wat het album The First Run is: nogal fantastisch. Hoor je trouwens nog steeds de aanwezige kwaliteiten bij de heren muzikanten. Het studioalbum The First Run kan ik van harte aanbevelen, dit iets minder omwille van voorgaande opmerkingen, de muziek in het straatje van het Canadese Saga blijft geweldig.

Enslaved - Frost (1994)

3,0
Enslaved is een groep uit Noorwegen en speelt progressieve black/viking metal. Dit is hun tweede album. Met zijn drieën zijn ze: Grutle Kjellson (bass en zang), Ivar Bjornson (gitaar) en Trym Torson (drums). Enslaved kende ik wel van naam maar zoals tientallen groepen had ik er nog geen noot van gehoord.
Nadelen van dit album, deze groep en deze stijl zijn de typische black metal zang en de drums die klinken als op hol geslagen rendieren. De drumsfills vliegen werkelijk alle kanten uit en staan op mijn exemplaar vooraan in de mix. De zanger is onverstaanbaar en dat vind ik jammer. Zijn teksten gaan blijkbaar over Noorse mythologie maar zelfs met de Engelse teksten bij mij kan ik niet volgen of het zou moeten zijn dat hij in het Noors zingt?
Mooie nummers vind ik Fenris (mooie basisriff, mooie akoestische stukken en een intrigerend middenstuk met electronica) en Svarte Vidder (eigenlijk om dezelfde redenen). Yggdrasil staat voor mij op de perfecte plaats als rustpunt in woelige wateren, met zijn folky inslag en waarempel cleane zanglijnen. Zou dat pling ploing instrument een mondharp kunnen zijn? Ander gesmaakt nummer is Gylfaginning.
Mindere nummers vind ik vooral deze waarin het tempo onnavolgbaar wordt opgetrokken en waar ik eerder chaos ervaar dan strak samenspel zoals in Loke en Jotunland. Het gaat te snel voor mij. Meer terughoudendheid op de drums zou bij mij wonderen doen, maar die blastbeats horen er nu eenmaal bij. Voorlopig hou ik het bij een drie tot ik dit een beetje meer gewoon kan worden.

Ethel the Frog - Ethel the Frog (1980)

3,0
Dit Britse Ethel the Frog ken ik voornamelijk via de verzamelaar Metal for Muthas, welke ik een kleine eeuwigheid geleden op vinyl heb gevonden en waarop ze zich voorstelden door middel van het redelijk toffe nummer Fight Back.

Metal groepen zijn berucht voor hun goede smaak, qua groepsnamen, qua albumtitels en zeker qua albumhoezen. Jezelf Ethel de Kikker noemen is toch apart, de naam komt echter van een sketch van Monty Python, de “Piranha Brothers”.

Inderdaad, Eleanor Rigby is een cover van The Beatles en was ook de single lang, lang geleden. Ik vind het mooi gedaan met mooie samenzang vooral, toch een kenmerk van The Beatles. Fight Back blijft echter het hoogtepuntje op deze verder onopvallende plaat.

Europe - Europe (1983)

4,0
Van Europe ken ik twee albums: dit debuut en opvolger Wings of Tomorrow. Natuurlijk heb ik ook al gehoord van die megahit The Final Countdown maar mij interesseren meer beide voorgangers.
Je hoort een meer dan aardige hardrockgroep met een ferme gitarist (John Norum), Europe voor het tienermeisjes-syndroom. Ik ben blij dat op dit album de keyboards nog mooi op de achtergrond staan. Tenslotte waren ze toen nog maar met zijn vieren. Prijsbeest is voor mij ook Seven Doors Hotel.

Evil Sinner - Evil Sinner (1989)

3,5
Evil Sinner is een Thrash Metal groep uit Kortrijk (bijnaam “De Leiepissers”), West-Vlaanderen, Belgenland. Behalve een aantal demo's is dit hun eerste en enig album, nadien veranderde de naam naar Insufficient Memory. Van de introductie naar waar het om gaat: de muziek.

Wel, de Thrash Metal vind ik aardig in de buurt liggen van landgenoten Cyclone en dat is een compliment, geen verwijt. Cyclone bevat iets meer melodie. Tijdloos is dit niet, maar niets is dat, daar blijf ik bij. Het gaat enkel om het plezier dat je aan iets beleeft. De productie is loodzwaar en nogal rommelig maar dat hoort bij deze old school Thrash, een te proper geluid is ook niet goed voor deze muziek. Langste en meest afwisselend nummer is The Gang met intro en rustig middenstuk. De andere nummers komen met volle snelheid op je af. Mosh (Part One) is een kort instrumentaal nummer.

Pilum Records is vooral en slechts bekend van deze Evil Sinner en Sixty Nine, waarvan het debuutalbum Just for the Fun al op mijn agenda staat voor de komende dagen. De namen van beide groepen sluimerden nog in mijn geheugen, maar in weinig andere mensen hun geheugen, zo blijkt hier.

Excalibur - The Bitter End (1985)

4,0
Kreeg hun album One Strange Night uit 1990 van mij een welverdiende vier sterrekes dan jeukt het vanaf de eerste minuut om hier een zelfde oordeel te vellen, want wat klinkt deze EP typisch NWoBHM-achtig lekker.

“Schijn bedriegt” (althans, soms), luidt het spreekwoord en dat geldt voor het tweede nummer dat kalmpjes begint, maar dan zich nestelt in het NWoBHM tempo. Uitleg: niet te snel, niet te traag, zo een tempo waarop één van de voetjes haast automatisch meestampt op de grond. Wat ook geldt voor het volgende nummer, dat halverwege een hoger tempo krijgt. Ik blijf er een goed gevoel bij houden, wat ik niet wetenschappelijk kan uitleggen. En als ik dan toch een hoogtepunt moet uitpikken, dan is dat het meer uitgesponnen Haunted by the Shadows, afwisselend en met dat fel gesmaakt gitaarwerk.

Echt tof is dit, zeker voor de liefhebbers van dit tijdperk, misschien minder voor de moderne metaalhoofd maar ook jullie moeten onthouden, het ongrijpbaar fenomeen “gedateerdheid” staat jullie favoriete muziek ook te wachten. Geniet gewoon van het moment (en van dat typische geluid van die stroming). Ik had toen in Groot-Brittannië moeten geboren zijn, zoals mijn peetzoon annex kleine god later in 2008.

Exciter - Heavy Metal Maniac (1983)

3,5
Enkele jaren geleden was ik hier verre van tevreden over, vele zaken stonden mij tegen waaronder dat krakkemikkig geluid met die echo op de zang maar dit blijft toch één van de pioniers in de door mooi geliefde Speed Metal. Bij mijn eerste bericht in 2010 wist ik toen niet dat de demo (WWWIII Heroes) gewoon op plaat werd gezet, daar hield ik toen geen rekening mee. Het label is wel Shrapnel, het label van de latere donderende-drums-productie en de obligate axeshredder.

In de Hard Rock en Heavy Metal Encyclopedie van 1989 (de tweede met James Hetfield op de cover) vind ik volgende uitleg: “Shrapnel-baas Mike Varney is erg onder de indruk van Exciter’s demo en zet het nummer World War III op zijn U.S. Metal 2-verzamelaar, om de rest van de demo meteen op elpee te persen.” Interessant weetje. Dit nummer verschijnt later als één van de bonustracks op de heruitgave uit 2005.

Het zal mijn perceptie van dit album nochtans niet radicaal veranderen: dit is geen kanjer van een album maar het is redelijk genietbaar bij de snelle nummers. Wel ontberen ze een betere gitarist, dat had misschien kunnen wonderen doen, want de kunsten van John Ricci vind ik maar gewoontjes. Het ontbreekt hem als finesse en opbouw. Laat de lekker snelle nummers zoals zo dikwijls mijn goedkeuring dragen: Stand Up and Fight, Mistress of Evil, Under Attack, … Black Witch is veel toffer geworden sinds de vorige luisterbeurt en brengt enige variatie op dit album teweeg.

Achtendertig minuten vind ik hier de perfecte speellengte. Belang voor de metalgeschiedenis? Niet buitengewoon belangrijk maar wel met generatiegenoten Anvil toch de eerste Metal groepen die uit het prachtige Canada kwamen of ik moet me lelijk vergissen. À propos, hoeveel groepen kun je opsommen waar de drummer tevens de zanger is?

Exciter - Unveiling the Wicked (1986)

3,0
En na een Europese tournee in het voorprogramma van Accept is gitarist van het eerste uur John Ricci weg, laten we zeggen om persoonlijke en muzikale meningsverschillen. Zijn vervanger is Brian McPhee, een oude bekende van Dan Beehler en Allan Johson.
Ietwat melodieuzer en gepolijster dan het eerdere werk maar met prima gitaarwerk van de nieuweling, getuige de korte gitaaruitspatting Brainstorm en zijn solo's op de andere nummers.
De songs variëren nog altijd van middelmatig tot redelijk, niet onvergetelijk maar best wel eens aangenaam om te beluisteren met de opmerking dat het tussen wal en schip is, tussen thrash en power metal. Over de teksten en nummer vier (I Hate) School Rules zullen we maar niet te veel zeggen zeker?
De hoes werd ontworpen door een brave mens die te veel science fiction films heeft gezien. Kent iemand nog die serie "V"? Een drie is mijn waardering.
In 1986 is deze uitgekomen via Music For Nations, in 2005 kwam een heruitgave via Megaforce, ik ken enkel de originele uitgave maar volgens mij gaat het om dezelfde nummers zonder bonusmateriaal.

Exciter - Violence & Force (1984)

3,5
Dit tweede album van het Canadese Exciter is een deel van mijn jeugd geweest: iedere week ging ik bij een kameraad een partijtje tafeltennissen en deze plaat is dikwijls uit zijn kast gekomen. Het is een stevig heavy metal album met een godsgruwelijklelijke cover maar toch vind ik de muziek nog heel aardig: je mag niet nadenken, gewoon het volume opkrikken en headbangen maar. Hou er ook rekening mee dat ze met zijn drieën zijn: Dan Beehler (zang en drums, wat een combinatie!), John Ricci (gitaar) en Alan Johson (bass). De frontman staat/zit achteraan, dat zul je ook niet veel zien.
Het album opent met Oblivion, instrumentaal scheurwerk op de gitaar, en knalt er op los tijdens Violence and Force. Pounding Metal is een midtempo stampend nummer typisch voor die jaren tachtig, maar vandaag de dag hoor ik zoiets niet al te graag meer. Bij Evil Sinner (waarschuwing: dit nummer staat niet op alle versies van dit album) gaat het tempo opnieuw de lucht in, het bevat tevens een heel mooie gitaarsolo. Het album bevat voor het overgrote deel uptempo nummers met vette riffs. Nog een mooi pareltje is de akoestische opening van Delivering to the Master.
Ik beloon dit album van een dikke 3,50 neigend naar een kleine 4,00 en voor liefhebbers van Anvil kan ik maar de tip geven om dit eens te beluisteren. De productie mag een beetje dof heten – ik heb de originele versie in mijn pollen – maar de (meestal uptempo) songs zijn goed, er wordt goed gespeeld en de nodige kracht en melodie zit erin. Minpuntje vind ik de lage kwaliteit van de gitaarsolo’s, want behalve bij Evil Sinner ontdek ik wel snel en scheurend werk maar weinig opbouw en afwerking.

Exhorder - Slaughter in the Vatican (1990)

3,5
Uit New Orleans, Louisiana in de Verenigde Staten komt Exhorder, mij bekend in die tijd maar nooit iets van gekocht. Dit is een album met snoeiharde en agressieve thrash. Ik hoor vergelijkingspunten met Pantera en Nuclear Assault. De hoes toont hoe de paus naar een schavot wordt gesleept, ik ben benieuwd of ze hiermee ooit problemen hebben gehad.
Muzikaal zit het wel snor, het bevalt mij wel hoewel de drums soms niet genoeg in de mix staan, voilà, dat was dan mijn “kniesmoment” met dit album. Voor de rest bevalt het mij wel, er staat genoeg vuurwerk op om mijn oortjes te bekoren. De teksten, inderdaad ik heb digitale tekstvel erbij genomen, doen mij eerder glimlachen dan wat anders, grote literaire verhalen moet je hierop niet verwachten, getuige het banale Anal Lust. Nummers die mij bekoren zijn Homicide, Exhorder en Legions of Death, de rest vind ik niet zo memorabel. De zanger vind ik niet altijd even strak de vette riffs van de muziek volgen. Best wel een leuk album.

Exodus - Bonded by Blood (1985)

4,5
Ooit in de volgende eeuw zal iemand op MusicMeter misschien vragen: “Sir Spamalot, wie was dat?” “Dat was die kerel die zot was van jaren tachtig metal, de twintigste eeuw welteverstaan, en veelal debuutalbums.” En hier is er weer zo enen.
Een in-your-face productie, dreigende chaos, een zanger (RIP Paul Baloff) die rijp lijkt voor het gekkenhuis, twee gitaristen die vetter dan vet riffs uit hun gitaar halen, smerig klinkende songs, een ritmesectie die schijnbaar de grootste moeite ter wereld doet om de boel bij elkaar te houden maar schijn bedriegt … and I love it! Moderne albums kenmerken zich door de loudness war, waar is die afstandsbediening om het volume zachter te zetten. Hier niet, waar is die afstandsbediening om het volume de hoogte in te jagen, potverdomme! Dit is puur genieten van klassiekers, heilige songs zoals … bijna alle songs eigenlijk maar in het bijzonder Exodus, Metal Command, Piranha (fabelachtigfantastischfenomenale klap tegen de kop) en de lichtsnelheidbrekende Strike of the Beast. No Love tot aan de tempoversnelling is een kleine smet op een verder geweldig album.
Ik hoor deze duizend keer liever dan de remake Let There Be Blood uit 2008, technisch perfect, perfect geluid maar het kan er niet aan tippen. Wat kan nostalgisch enthousiasme een heerlijk gevoel zijn. Groeten, de zot.

Exodus - Fabulous Disaster (1989)

4,0
Album nummer drie met een ongewijzigde line-up: Steve "Zetro" Souza (zang), Gary Holt (gitaar), Rick Hunolt (gitaar), Rob McKillop (bass) en Tom Hunting (drums).
De eerste drie nummers The Last Act of Defiance , Fabulous Disaster en The Toxic Waltz zijn lekkersmakende thrashnummers maar een eerste dieptepunt vind ik de War-cover Lowrider: ik ben al geen voorstander van covers op albums, het origineel ken ik niet maar deze song past totaal niet op dit album. Breng het uit als een B-kant van een single of EP, maar zet dit niet op een album. Cajun Hell heeft een bizar intro (kikkers, slidegitaar en mondharmonica) maar verandert dra in een thrasher. De lijn wordt verdergezet met het (iets te) lange Like Father Like Son. Dan bevallen de gebalde volgende drie nummers (die break en solo’s bij Open Season zijn prachtig) mij veel meer. Overdose? Zie mijn commentaar bij Lowrider.
Exodus is een goede groep, de gitaristentandem Holt en Hunolt hebben bij mij dezelfde status als Murray en Smith bij Iron Maiden, ze maken goede nummers en geweldige riffs, ze hebben een gevoel voor humor, maar deze plaat laat een ietwat rare smaak achter door een paar missers. Een album van twee uitersten (goed eigen materiaal en twee overbodige covers).

Exotic Animal Petting Zoo - I Have Made My Bed in Darkness (2008)

2,5
Metal uit de Verenigde Staten deze keer. Welk etiket er nu op hun stijl mag geplakt worden, ik weet het niet. De groepsnaam is intrigerend en alleszins origineel. De muziek is het ook, het is te zeggen origineel, maar intrigerend smaakt het mij niet.
Cut the crap, Sir Spamalot. Dit is echt niets voor mij: het gaat mij gewoon niet af. Ik beluister dit en ik krijg er gewoon geen zin in. I have tried, Lord knows I have tried maar ik vind het te chaotisch, zeker die zanger, ik noem het ondertussen al dat berucht B-syndroom. Ik blijf er moeite mee hebben, behalve bij Arendering.
Ik vind de stukken muziek waarop hij niet staat te brullen best wel goed, alhoewel het voor mij van de hak op de tak springen blijft. Ik vraag me af hoe dergelijke muzikanten, net zoals bij andere albums in onze topic, dit allemaal kunnen onthouden en volhouden. Ik zou zot worden, het zegt ongetwijfeld meer over mij dan over de heren muzikanten. Met mijn definitieve quotering wacht ik nog even af, want mijn kop eraf dat ik het opgeef.