menu

Hier kun je zien welke berichten Sir Spamalot als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Obsession - Scarred for Life (1986)

3,5
Weinig opzienbarende heavy metal / power metal uit de Verenigde Staten met weliswaar één bekende naam. Zanger op dit debuutalbum is Mike Vescara, die onder andere gezongen heeft op albums van Loudness en Yngwie Malmsteen. Hier en daar hoor ik wel leuke solo’s van beide gitaristen, vooral In The End, maar de betere nummers blijven voor mij toch de nummers waar meer snelheid in zit: Bang them 'til they Bleed, dat laatste is een puik nummer en Take No Prisoners. Tomorrow Hides no Lies is de ballad op dit redelijk album. Het gitaarwerk doet mij soms wel aan Judas Priest denken, raar maar waar.
De Amerikaanse versie telt de eerste negen nummers, de Europese bevat tevens nummer tien en elf, dus het wordt weeral opletten mocht je deze tegenkomen en aanschaffen. Dit is zo’n album dat een betere luisterervaring oplevert na een flinke draai naar rechts aan de volumeknop.

Omen - Battle Anthems (1998)

3,5
Battle Anthems is ook één van mijn toevoegingen van het Amerikaanse Power Metal combo Omen en ik vraag me nu af of deze wel op MusicMeter mag want... dit is een mini-cd uitgekomen bij het magazine Metal Invader, dus nergens afzonderlijk te koop, veronderstel ik.

De zes nummers zijn afkomstig van drie albums. Be My Wench en Battle Cry staan op het eerste album Battle Cry uit 1984, Warning of Danger en Don't Fear the Night staan op het tweede album Warning of Danger uit 1985, Teeth of the Hydra en At All Cost staan op het derde album The Cruse uit 1986. Veel variatie is er niet bij, de zang kan klagerig overkomen en het heeft het geluid van die jaren, waarmee ik persoonlijk nooit een probleem heb.

Het gaat om bestaande versies, niets nieuws onder de zon en op die drie albums staan best wel aardige songs waarvan deze EP/verzamelaarke een aardig aperitiefhapje vormt. In 2003 stierf de toen 45-jarige zanger J.D. Kimball aan de gevolgen van kanker. Smerige ziekte.

Opeth - Blackwater Park (2001)

5,0
Het moet er toch eens van komen maar hoe uit je je gedachten na al die jaren bij één van je favoriete albums omdat je het altijd maar uitstelt, omdat er al zoveel mooie dingen hier over dat album zijn gezegd, omdat je meer dan eens de juiste woorden niet vindt, spijts al mijn langere berichten van bij tal van albums, roemrucht of net onder het maaiveld?

Kun je zo diep gaan in een album dat een zo blijvend merkteken achterlaat in je muziekbeleving, in je diepe roerselen, in je persoonlijkheid? Het is haast als die Alpenwandelingen, wetende dat je bloed, zweet en soms tranen zult laten bij het bestijgen maar ook wetende dat de beloning volgt in een kleine euforie na die zware inspanning: de climax met het wondermooie uitzicht (en pijnlijke knieën).

Dit album is een inspanning, omdat hier weer een aantal vooroordelen de kop opsteken en vooroordelen dienen om de kop in te slaan, daar blijf ik bij: stel je open voor iets nieuws. Progressieve Death Metal luidt vaak de omschrijving van deze geweldenaar van een album ingeblikt door een groep met een niet in hokjes in te delen naam, met een albumtitel dat.. nieuwsgierigheid opwekt.

Wat is progressief? Wat is Death Metal? Het woord Death is aan de orde, vaak een bittere smaak in de mond toebedeeld door minder Metal gezinde mensen, omwille van die negatieve bijklank. Niemand houdt van de Dood, ik ook niet en als hij in mijn weg durft lopen... Muziek dient om de innerlijke mens te sterken, met soms droevige muziek, met liever opgewekte muziek, maar het mag geen pastiche worden. Het moet uit het hart komen, primordiaal voor mij.

Natuurlijk was ik als hopelijk waardig ouder wordende metaalhoofd destijds bekend met dat ultrazwaar geluid en dat grunten bij een aantal groepen in die niche wereld, maar mijn voorkeur lag toen elders, andere muzikale uitspattingen, andere zangers met een krachtig loepzuiver geluid. En dan kom je dit tegen, ook al een aantal jaren geleden, en een nieuw universum openbaart zich. Dit album leerde mij omgaan met het fenomeen “grunten” en het genre (inderdaad, dat lelijk woord alweer), een openbaring.

Al mijn hele leven horende dat ik vaak afwijkend gedrag vertoon omdat ik mijn weg volg en niet die van de verwachtingen van anderen beschouw ik dit album als één lang nummer met verschillende tussenstadia, een enkel nummer beluisteren op dit album vind ik nog altijd tijdverlies door de bijkomende honger om alles hierop te degusteren. Ik kan nog altijd niet uitleggen waarom een dergelijk zwaar album met hevige punches me tot rust brengt. Natuurlijk is het de muziek zelf, ik denk dat het de totaalbeleving is om hier rustig voor te zitten met de soms droevige teksten voor mij maar vaak sluit ik gewoon de ogen en dwaal ik mee op de melodielijnen, inderdaad, dit album zit tjokvol geweldige melodieën maar ook met de “hooks”. Wat zijn “hooks”? Herkenningspunten telkens opnieuw van vaak geniale muziek. Voorbeelden in overvloed dus ik ga me tegen mijn karakter in beperken: het zoemend intro waarop alles losbarst, het mijn adem stokkende Bleak met dat machtig middenstuk, gevolgd door twee “rustigere” nummers om dan weer flink op te bouwen naar de ultieme climax met de moeder van alle grunts in Blackwater Park zelf, de Apocalyps nabij. En dan is het weer rustig inademen, de ogen opendoen en merken dat je koffie koud staat of je drankje lauw is en de wereld is blijven ronddraaien.

Even teruggrijpen voor de aandachtige lezer hiervan: de juiste woorden, een te leveren inspanning met de beloning, een geweldenaar, uit het hart, een nieuw venster in het leven. Mijn favoriet blijft mijn favoriet tot in de eeuwige dagen en dat is Don't Break the Oath van een nog zo haast unieke groep, Mercyful Fate. Dit album blijft één van mijn andere favorieten omdat Blackwater Park dat waard is, het wordt eeuwig, het is eeuwig, dat voel ik. Een master class in Metal. Basta.

Opeth - Deliverance (2002)

4,0
Album nummer zes van deze Zweedse meesters met 5 gezongen nummers en 1 instrumentaaltje (For Absent Friends) die afklokken op bijna 62 minuten. De rode draad in alle Opeth albums is de pure vakmanschap en muzikaliteit. Het ene moment is briljanter dan het andere. Zeer heavy stukken worden afgewisseld met zeer rustige akoestische stukken en op geen enkel moment wordt de dynamiek uit een nummer gehaald, wat ook al een hele prestatie is gezien de lengte van de 5 gezongen nummers. Mijn favorieten op dit album zijn Wreath en Master’s Apprentices. Prima album maar toch enkele kritische kanttekeningen: het instrumentaaltje For Absent Friends (mooi rustpuntje maar voeg weinig toe aan het geheel) en het laatste nummer By the Pain I See in Others (effecten op de stem) bevallen mij minder.

Opeth - Garden of the Titans (2018)

Alternatieve titel: Live at Red Rocks Amphitheatre

4,0
Krap anderhalf lijkt weinig voor een optreden van Opeth gezien hun discografie en zeker gezien hun vaak lange nummers maar uiteindelijk duurde het livealbum The Roundhouse Tapes uit 2007 niet veel langer. De bill bevatte trouwens ook Gojira en Devin Townsend, ik denk dat er die avond op 11 mei 2017 genoeg muziek te horen was.

Drie nummers uit Sorceress op een totaal van vijf nummers uit hun Progrock Periode, vijf nummers uit hun Death Metal Periode maar geen enkel nummer van hun bekendste album Blackwater Park, misschien raar maar ja, begin maar eens die setlist samen te stellen en je krijgt anderhalf uur. Trouwens werd Blackwater Park al eens volledig live uitgevoerd op In Concert at the Royal Albert Hall uit 2010.

Ingrediënten van een Opeth optreden zijn weinig verrassend geworden: quasi perfecte uitvoering van de nummers, de kurkdroge humor van frontman Mikalel Åkerfeldt, hoewel ik meer en meer hoor dat het grunten hem niet zo meer legendarisch hoogstaand afgaat op dit album, nog altijd een maatstaf maar niet meer zo overdonderend als vroeger. Begrijpelijk is dit want ieder mens verandert.

Opeth - Morningrise (1996)

4,0
Twee jaar geleden kwam ik in contact met Opeth via het album Ghost Reveries en ik heb het als mijn taak beschouwd om terug te gaan naar het begin, dus album per album in omgekeerde volgorde beluister ik met volle aandacht deze Zweedse topgroep. Eén iets moet ik altijd uit mijn gedachten zetten: de productie van vandaag is niet de productie van gisteren en zal ook nooit de productie van morgen zijn, dus enkel en alleen luisteren naar de muziek.
Vijf nummers (dat demo-nummer Eternal Soul Torture tel ik voor het gemak niet mee), zesenzestig minuten muziek zonder te vervelen, je moet het maar doen. Dat is voor mij het verschil, zoals hierboven reeds gezegd door een MuMe-collega, met bijvoorbeeld Dream Theater, waar het gefreak mij soms op de zenuwen werkt. Dat gevoel ervaar ik nooit bij Opeth, of het nu deze Morningrise is of gelijk welk album van die mannen. Ik ervaar die lange instrumentale stukken als iets om de ogen bij te sluiten en van te genieten.
Over het grunten heb ik alles al gezegd bij Blackwater Park, eens je die grens overgaat, dan gaat een nieuwe wereld voor je open. Hoe duid je twee favorieten aan op een album met vijf meesterlijke tracks? Het is toch geen waar dat ik weer het maximum zal moeten geven, maar ik begin voorzichtig met vier: dit is namelijk de eerste intensieve luisterbeurt van mij en een mens mag niet overdrijven.

Opeth - The Roundhouse Tapes (2007)

4,5
Ik ben bijna twintig jaar een trouwe lezer geweest van de Aardschok (1986-2005), toen ze bestonden als Aardschok, als Metal Hammer-Aardschok en toen ze opnieuw solo gingen. Een van de jaarlijkse tradities was de eindejaarslijstjes van zowel redactie als lezers met als constant terugkerende naam in 2001 Blackwater Park en ik begreep het niet want ik kende Opeth niet (death metal, grunten dus “niet aan beginnen”).
In 2005 gaf ik het op met de Aardschok te lezen, want de toenmalige muziekscene kon me alsmaar minder boeien en – laten we eerlijk zijn – alles staat op internet. Via diverse muzieksites bleef dezelfde naam opduiken: Opeth. Opnieuw begreep ik het niet want ik kende het niet (death metal, grunten dus “niet aan beginnen”).
Op 25 november 2006 liet ik mij registreren op deze site, want ik was op zoek naar de complete discografie van U.F.O. en meestergitarist Michael Schenker. Opnieuw kwam ik dezelfde naam tegen: Opeth. En ik probeerde het te begrijpen en ik begreep dat ik mijn twee bezwaren diende te laten vallen: dit is geen death metal en het grunten van Mikael is een kunstvorm.
Na deze (te lange – sorry!) intro mijn gedachten over dit klasse-album. Dit moet één van de beste live-albums aller tijden zijn: de balans zit gewoon goed en ik kan nog altijd niet geloven hoe de tijd vliegt bij dit album. Laat u meevoeren op een wonderlijke reis langs een album met enkel maar hoogtepunten, met bloedmooie versies van Opeth klassiekers, met de kurkdroge intro’s en humor van Mikael (Blackwater Park), met de muur van perfect geluid die dreigend op je afkomt, met … Dit album had voor mij dubbel zo lang mogen duren en nog zou het geen moment vervelen, maar dit anderhalf uur genot is zo intens. Die dvd moet ik hebben. Er zullen altijd minpuntjes zijn, inderdaad collega’s, ik mis ook bepaalde nummers maar met zo’n rijk scala aan songs om uit te kiezen is dit niet te vermijden.
Het begon bij mij in 2006 met Ghost Reveries (goed album), maar lichaam en geest werd compleet omvergeblazen door het album Blackwater Park: hoe kon ik dit jaren lang negeren? Ondertussen heb ik mijn scha en schande ingehaald en nu ken en begrijp ik Opeth.

Orchid - Chaos Is Me (1999)

2,5
Het is maar dat dit album wordt voorgesteld in Het Metal Album van de Week want anders ging ik dit niet vaak beluisteren om de gekende redenen: te chaotisch voor mij en weeral dat geschreeuw waar ik niet kan aan wennen. Over de voorbije weken heb ik het toch een zestal draaibeurten gegeven.

18 minuten is meer dan voldoende voor dit album, het is kort, krachtig en intens hoewel ik dit volkomen emotieloos vind. Ik begrijp niets van de zanger. Een eerste keer knik ik rustig mee met New Jersy Vs Valhalla, de eerste minuut dan toch tot de hel weer losbreekt. Hetzelfde ervaar ik met de eerste twintig seconden van Framecode. Ik kan moeilijk onderscheid maken tussen de andere nummers, het blijft niet hangen. De eerste anderhalve minuut Epilogue of a Carcrash is een oase van rust voor tere buizen van Eustachius.

Aparte ervaring alweer, bijgeleerd, maar het is muziek die mij niet aanspreekt.

Original Sin - Sin Will Find You Out (1986)

4,0
Aha, nog zo'n iconische hoes van een jaren tachtig Metal plaat waar ik eindelijk de naam heb kunnen op plakken en die ik te pakken heb gekregen, virtueel weliswaar. Vier Amerikaanse dames besluiten deze en overigens enige Speed Metal plaat te maken, dat zou je denken maar volgens Metal Archives zit de waarheid anders in elkaar:

A faked "Metalploitation" band. All the music on Sin Will Find You Out was written and recorded by the musicians responsible for Exorcist's Nightmare Theatre, with the assistance of David DeFeis's sister Danae as lead vocalist.

Songs reworked and re-recorded by Virgin Steele:
"Conjuration of the Watcher" and "The Succubus" on the compilation The Book of Burning.
"The Curse" on 2008 re-release of Age of Consent as bonus track.
"To the Devil a Daughter" and "Bitches from Hell" on 2011 re-release of Noble Savage as bonus tracks.


Enkel de zangeres is dus een dame en nog de zuster van David DeFeis, bekend van Virgin Steele, de muziek werd door mannen ingespeeld met een vrouwennaam als pseudoniem. Ik ken geen andere groep waar zoiets ook voorkomt. Twee instrumentale nummers staan hierop met A Slice of Finger (een gitaarsolo) en Thunder War (een bassolo), de rest is uptempo speedy muziek met een monotone toch verstaanbare zangeres, de galm op haar stem helpt ook een handje. Edward Pursion van Virgin Steele is verantwoordelijk voor het smakelijke gitaarwerk.

Een beetje surfen op het wondere web levert alvast een interessant artikel op betreffende het begrip “Metalploitation”: THE CORROSEUM - David Defeis on EXORCIST, PILEDRIVER and ORIGINAL SIN - thecorroseum.com. Hetzelfde zou dus gelden voor het album Stay Ugly van Piledriver en het album Nightmare Theatre van Exorcist. Wat gaan we nog allemaal meemaken?

Orion the Hunter - Orion the Hunter (1984)

3,5
Blijkbaar kennen weinig mensen deze band uit de Verenigde Staten. Laten we dan maar enkele namen noemen: Fran Cosmo (zang en ex-Boston), Barry Goudreau (gitaar en ex-Boston), Bruce Smith (bass en) en Michael DeRosier. Barry Goudreau was het lange wachten tussen de albums door bij Boston beu en vormde dan maar deze groep. Op basis van dit album zou Fran Cosmo later bij Boston terechtkomen. Het is bij dit ene album gebleven. Verwacht rock in het straatje van Boston: hoge zanglijnen, melodieuze songs, veel keyboards en koortjes maar ook lekker krachtig kamerbreed gitaarwerk. Hierop was So You Ran de hitsingle, maar dit album heeft nooit potten gebroken. Dark and Stormy en Joanne zijn de obligate powerballads, maar de rest zijn gewoon lekkere hardrocksongs.

Ostrogoth - Ecstasy and Danger (1984)

4,0
In 1983 bracht het Belgische Ostrogoth uit Gent de EP Full Moon Eyes uit, een hebbedingetje geworden ondertussen. In 1984 kwam dan dit debuut uit met volgende line-up: Marc De Brauwer (zang), Mario Pauwels (drums), Hans van de Kerckhove (gitaar), Rudy Vercruysse (gitaar) en Marnix van de Kauter (bass).
Zoals reeds qezegd is dit één van de betere Belgische metalalbums, want deze mannen hadden talent zat: strak, melodieus en uitstekend ingespeeld met lekker lange solo’s en twinsolo’s. Absoluut hoogtepunt is opener Queen of Desire, openend met een gitaarsolo is dit bijna 8 minuten puur genot. Stormbringer is blijkbaar live opgenomen, of mij lijkt het toch zo: raar om op een studioalbum tussen de andere nummers een livenummer te plaatsen. Ander hoogtepunt is Scream Out. Het instrumentale nummer Lords of Thunder is ook heel mooi gedaan. Misser vind ik The New Generation (die chorus werkt op mijn zenuwen).
Het geluid van deze plaat ademt bijna identiek sfeer als The Warning van Queensrÿche of Sad Wings of Destiny van Judas Priest, klinkt dit logisch? 100% origineel is het niet, men heeft goed geluisterd naar Judas Priest en Iron Maiden, maar wie niet in die tijd. Jammer genoeg was al hun kruit nadien verschoten, ook al omdat de zanger zijn biezen pakte / moest pakken maar ik ben trotse bezitter van deze plaat.

Ostrogoth - Feelings of Fury (1987)

4,0
Derde album en zwanezang van deze traditionele heavy metal groep uit Gent (België) met een sterk gewijzigde line-up: Peter De Wint (ex-Crossfire, zang en nieuw), Rudy Vercruysse (gitaar), Juno Martins (gitaar en nieuw), Sylvain Cherotti (bass en nieuw), Kris Taerwe (toetsen en nieuw) en Mario Pauwels (drums).
De basisingrediënten blijven dezelfde, na het toetsenintro Conquest volgen een trits uptempo-nummers met uitspattingen van de heren gitaristen (elk apart en samen) en de ietwat schreeuwerige zang van De Wint: ik vind hem ietwat minder zuiver dan zijn voorganger Marc De Brauwer hoewel hij meer agressie en présence bijbrengt.
Negatief vind ik het drumgeluid Mausoleum stijl, vandaag de dag niet meer tolereerbaar. Verbazend vind ik ook de sporadische toevoeging van keyboards, niet echt een meerwaarde (We Are the Ace, Get Out of My Life), moeten ze daarvoor iemand in dienst nemen? Schitterend vind ik het gitaarwerk van beide gitaristen, heel goed luisteren aub. Het is allemaal nog heel goed verteerbaar maar ik mis een beetje het gevoel van het debuutalbum.
Love Can Wait heeft een bedrieglijke titel: “Oh neen, daar is die powerballad weer.” Integendeel, het is een stuwend nummer en daar verbaast Peter De Wint me een beetje! What the Hell Is Going On vind ik de zwakste worp op dit album, tot aan de tempoversnelling althans.
Een drieëneenhalf misschien later nog een halfje bij voor dit raszuiver Belgische speed metal album dat het niveau van hun debuutalbum benadert … volgens mijn bescheiden mening. Met hun EP en drie albums kan ik toch een aardige verzamelaar maken.

Ostrogoth - Full Moon's Eyes (1983)

4,0
Cult-EP van een Belgische metalgroep met een cultstatus maar met een zeer aardig debuut-EP en debuut-album (Ecstacy and Danger). Voor de fans en voor de zij die het zich nog kunnen herinneren is het absolute topnummer hierop Full Moon's Eyes: hard, snel en melodieus met vlammende gitaarsolo's. Het is nog altijd een misser dat Full Moon's Eyes niet op het debuutalbum stond, want die EP is verdomd moeilijk te vinden: toen al en nu nog meer. De drie andere nummers zijn meer dan behoorlijk geweldig en liggen in het straatje van Iron Maiden en Judas Priest (wie haalde destijds daar geen inspiratie uit?) maar staan in de schaduw van het eerste nummer. Het debuut is een aanrader, dus mijn zegen hebt u.

Ostrogoth - Too Hot (1985)

3,5
Het Belgische antwoord op Queensrÿche en een beetje Iron Maiden brengt met deze Too Hot zijn tweede album uit. De EP en het debuut hebben mijn oortjes kunnen bekoren. De line-up is ongewijzigd: Marc De Brauwer (zang), Mario Pauwels (drums), Hans van de Kerckhove (gitaar), Rudy Vercruysse (gitaar) en Marnix van de Kauter (bass).
Too Hot is warm maar niet heet. Opnieuw staan hierop een aantal prima nummers met veel scheurwerk en gitaarsolo’s, onder andere een instrumentaaltje The Gardens of Marrakesh, maar ook een aantal missers.
Tot en met nummer vier kan ik opnieuw meegenieten van goedklinkende Belgisch metal, maar de eerste misser is de chorus van Love in the Streets, dat het nummer voor mij verpest. Night Women is in hetzelfde bedje ziek: redelijk goed nummer met mooie solo’s maar de chorus gooit een roet in het eten. Endless Winter Days krikt het niveau opnieuw omhoog: uptempo nummer met break en mooie gitaarsolo’s. Catch the Sound of Peace is een draak van een nummer: beter kan ik het niet omschrijven, het staat me echt tegen. Wat doet die vervormde stem in het laatste nummer Halloween?
OK, korte samenvatting: halverwege heeft dit album een serieuze dip: de nummers blijven aardig maar een aantal zanglijnen doen mij schuimbekken. Dat is jammer, maar het blijft een goede groep. Minder goed dan voorganger Ecstasy and Danger.

Ouroboros - Glorification of a Myth (2011)

3,5
Ah, weer eentje uit het land van de kangoeroes en de weidse vlakten, vorig jaar brak “mijn” Alchemist de ban als eerste inzending van Down Under. De hoes van dit album vind ik een misbaksel, ik houd niet van die stijl.

Over de muziek kan ik positiever zijn: ik kan hier wel van genieten omdat er tempo, melodie, technische vaardigheid en songs inzittten. Na de eerste “schok” van de hoes en het wederhoren van een goed verstaanbare gruntende zanger is dit knap gemaakt, getuige mijn favorieten Animal, Man… Machine, Sea to Summit en Edifice of Tyranny. Het drumwerk vind ik bijzonder geslaagd op dit album!

Voorlopig zet ik 3,50 maar het kan nog een 4,00 worden. Deze maakt een goede kans om in mijn top tien van deze ronde van HMAvdW te eindigen.

Overdrive - Metal Attack (1983)

3,5
Stoere Heavy Metal uit het Hoge Noorden in 1983 Godbetert met overwegend melodieuze nummers en flitsend scheurend gitaarwerk van beide gitaristen. Een verse doos “galm” werd opengetrokken met betrekking tot de hoge zang, ietwat typerend voor die periode. The Battle is een knap instrumentaal nummer met inspiratie van de oude Iron Maiden. De oudere metaalhoofden onder ons mogen dit eens beluisteren en lekkere spek voor mijn bek .

Overdrive - Swords and Axes (1984)

3,5
Overdrive, afkomstig uit Karlshamm en mooi Zweeds voorbeeld van heavy metal welke stevig werd beïnvloed door de NWOBHM. Het is een amalgaam van Judas Priest en Iron Maiden en de heren gitaristen Janne Stark en Kjell Jacobsson strooien kwistig bijzonder mooie solo’s uit. De zanger staat op mijn (originele) versie, maar weliswaar op cassette, iets te veel in de mix maar hij irriteert verder op geen enkel moment met die voor tijdperk hoge vocalen. Bijzonder mooi vind ik het titelnummer, Missions of Destruction en het tweeluik Ode to Juliette, een akoestische instrumentaal nummer, en Broken Hearted. Afwisseling troef tussen midtempo, uptempo en lekker snel en veel breaks en tempowisselingen met veel melodie en stevig.
In 2003 werd dit album heruitgegeven met opgepoetst geluid en 6 extra songs. Die for Love, Mighty Lord, Back to Basics en Lock of Gold zijn afkomstig van hun demo in 1993 ter gelegenheid van hun reünie. Trapped Under Ice en Ride The Fire waren destijds bedoeld voor het in 1985 te verschijnen derde album.
Een aanrader voor old school metalheads.

Overkill - Feel the Fire (1985)

4,0
Men neme een Amerikaanse thrash groep met een charismatische zanger Bobby "Blitz" Ellsworth (die grijns blijft in mijn hoofd gegrift), een gitarist die een heel arsenaal riffs en solo’s uitgooit en een ritmesectie die ook van wanten weet.
Vijfentwintig jaar geleden heb ik dit een beetje over het hoofd gezien maar dit album heeft zeker zijn hoogtepunten: Rotten to the Core, Feel the Fire en Overkill. Nu noemen we dit old school thrash, begrijpe wie men kan, het is gewoon degelijke melodieuze en soms gejaagde thrash.
De vinylversie bevat volgens mij de eerste negen nummers, nummer tien is een bonustrack op de cd-uitgave – cover van Dead Boys, waarvan ik nooit heb gehoord. Blij weerzien na al die tijd en een heerlijk geluid.

OZ - Fire in the Brain (1983)

3,5
In de jaren tachtig ben ik een "tapetrader" geweest, met vrienden namen we de gekochte albums op en deelden we de tape onder elkaar, zo ook met deze Fire in the Brain, de tweede worp van de Finse groep Oz. Navolger III Warning vond ik alles behalve sterk en na het toevoegen van de voorgaande twee albums kan ik hierover mijn gedacht zeggen.
Fire in the Brain is geen wereldschokkend album, daarvoor zijn de zanger en de productie verantwoordelijk, maar er staan hier wel verdomd goede songs op die in het collectief geheugen zouden moeten zitten van de zichzelf respecterende hardrocker: opener Search Lights en nummer 5 Gambler. Black Candles is een episch nummer over zwarte magie, rrrr. Hoewel dit een Finse groep is, ademt dit de sfeer uit van de NWOBHM. Fortune en Megalomaniac vind ik maar zus en zo. Wel een ultrakort album met zijn acht nummers en 28 minuten, de dag van vandaag noemen ze dit een EP.

OZ - III Warning (1984)

3,0
Je hebt van soorten in het leven en dat moet ook zo zijn. Je hebt voortrekkers, je hebt grijze muizen en je hebt nalopers. Het is hun derde album, na HM Heroes (1982) en Fire in the Brain (1983) die hier vreemd genoeg nog niet op deze site staan, dus een werkje voor later.
Ik vind deze groep op basis van dit album gewoon grijze muizen en wat een miserabele zanger en productie, ik oordeel op basis van de originele versie, de remaster bevat een versie van Turn the Cross Upside Down, afkomstig van een EP uit 1985. De muziek is ook verre van schokkend hoewel de heren gitaristen een aardig potje kunnen spelen, een kleine uitzondering voor de eerste twee nummers. Deze zal nog een tijdje in mijn kast blijven liggen (in bezit op cassette).
Op de hoes staat de kalende zanger met een hakmes in zijn pollen, volgens een fansite had hij die nodig voor zijn stageact om de gitaren aan stukken te hakken. Why ruin a perfectly good guitar?

OZ - Turn the Cross Upside Down (1984)

4,0
Finse groep dat NWOBHM in- en uitademt. Eigenlijk heb je met deze drie nummers het beste uit hun catalogus te pakken. Search Lights en Gambler komen van hun tweede album Fire in the Brain (1983) en vind ik nog altijd geweldige nummers. Turn the Cross Upside Down was destijds een nieuw nummer. Krakkemikkig geluid, matige zanger maar een best genietbaar EP'tje.

Ozzy Osbourne - No More Tears (1991)

3,5
Dit is een Ozzy Osbourne album die ik niet veel meer opleg, misschien omdat ik ook nog altijd die nostalgie over Randy Rhoads bezit. Dit is niet geheel terecht want Ozzy of eerder Sharon heeft al een neus gehad voor goede gitaristen. Randy wordt als nummer één beschouwd, terecht omdat hij zo goed was maar ook vanwege zijn korte levensspan en de eraanhangende tragiek. Na No Rest for the Wicked mocht Zakk Wylde verder zijn gang gaan en hij doet dit met brio: het is een andere stijl dan Randy Rhoads en Jake E. Lee maar hij moet bovenal zichzelf blijven, dat duurt het langst.
Dit album klinkt zeer goed maar gepolijst, het bevat goede songs maar ook een aantal mindere songs, het bevat een subliem (titel)nummer. Ik heb een voorkeur voor de rockende Ozzy, dus ik heb weinig met Mama I'm Coming Home en Time After Time. Hellraiser vind ik ordinair. De rest is gewoon meer dan degelijk en meer verwacht ik ook niet van hem. Ik verwacht geen plotse koerswijzigingen, geen experimenten, geen geneuzel maar oerdegelijk hardrock en dat krijg ik met dit album.
Hierop mis ik wel het drumwerk van een kaliber Tommy Aldridge, die Bark at the Moon inspeelde. Geen kwaad woord over Randy Castillo (RIP) maar ik ben verre van onder de indruk van zijn drumwerk.
Na dit album heb ik Ozzy Osbourne niet meer zo gevolgd, nog een inhaalwerk erbij.

Ozzy Osbourne - Speak of the Devil (1982)

Alternatieve titel: Talk of the Devil

4,0
Ik moet bekennen dat ik tot voor deze week deze plaat nog nooit had beluisterd. Waarom? Dat weet ik nu zelf niet. Ok, het is een live-album met Black Sabbath nummers, opgenomen op 26 en 27 september 1982 in New York. De Wiki, voor zover die 100% betrouwbaar is, leert ons nog andere interessante feiten: Speak of the Devil - Wikipedia, dus klik er maar eens op. Volgende bezetting speelt hierop: Ozzy Osbourne (zang), Brad Gillis (gitaar), Rudy Sarzo (bass) en Tommy Aldridge (drums). Het was tevens de eerste plaat na het overlijden van meestergitarist Randy Rhoads, de dubieuze redenen voor de toer en het album werden hier al reeds uitgelegd, dus over naar het album.
Een dubbel gevoel overheerst bij mij, want hoewel het allemaal lekker strak is ingespeeld (goeie muzikanten), denk ik altijd: Black Sabbath, dat is de loden riffs van Tony Iommi en dat mis ik hier wel een beetje. Ik onderschat Brad Gillis niet want ik ken maar al te goed zijn werk bij Night Ranger, maar ik mis een Tony Iommi of een Randy Rhoads. Het is niet fair van mijnentwege, maar dat gevoel heb ik nu eenmaal. Wel vind ik de versies van War Pigs, N.I.B. en Never Say Dy goed gedaan. Genoeg klassiekers staan hierop maar mijn voorkeur gaat echter uit naar het live-album Randy Rhoads Tribute.