Zo zie je maar dat je af en toe gewoon in de war kan raken bij het bekijken van een discografie van een band. Ik zat met het idee dat '74 Jailbreak het eerste wapenfeit van de Australische rockers was, maar het werd pas uitgebracht midden jaren 80 in een periode dat er een aantal van de grote successen (Highway to Hell en Back in Black) al achter de rug lagen. De inhoud daarentegen is wel van wat vroeger, want dit zijn nummers die eerder enkel op de Australische edities van High Voltage en Dirty Deeds Done Dirt Cheap te vinden waren. In dat opzicht is '74 Jailbreak wel een ironische titel, want laat dat nummer nu net uit 1976 stammen. In ieder geval is dit een kort album (erg jammer trouwens dat dit gewoon klakkeloos op CD is uitgebracht, 5 nummers is dan wel erg pover en er hadden wel wat extra tracks toegevoegd kunnen worden als bonus) en zelfs dan nog steekt het aloude euvel dat ik met AC/DC heb weer de kop op: ik kan er mijn aandacht niet bij houden. Ik ken redelijk veel van hun nummers en heb ze een aantal jaren geleden nog op de wei van Dessel gezien (met Brian Johnson en niet met Axl Rose), maar in de ontdekking van hun oeuvre is er tot nu toe geen enkel album dat me volledig kan bekoren. Voor '74 Jailbreak zit het venijn hem dan ook in het begin en in de staart. Jailbreak oogt een beetje knullig (die break in "rifles firing"), maar klinkt alsnog heerlijk en die cover van Baby, Please Don't Go is fenomenaal. De drie songs ertussen boeien me minder en is You Ain't Got a Hold on Me wel overduidelijk het zwakke broertje.

Het kan soms raar verkeren in het leven. Ik begon me pas te interesseren voor AC/DC toen ik ontdekte dat een medestudente waar ik een oogje op had enorme fan was van You Shook Me All Night Long en voor ik het goed en wel doorhad bevond ik me op een festivalweide om naar één van de laatste Belgische AC/DC concerten met Brian Johnson als zanger te kijken. Dat concert is ondertussen al een aantal jaar geleden, met die medestudente is het niets geworden, maar het was hoog tijd om AC/DC nog eens te gaan opzoeken en waar beter starten dan met Back in Black? De eerste plaat die gemaakt werd na het overlijden van Bon Scott en met de eerste seconden van Hell's Bells wordt meteen de juiste toon gezet. Nadien volgen nog een paar heerlijke knallers maar valt het aloude "if you've heard one AC/DC song, you've heard them all" gezegde wel op. Bij Have a Drink on Me hoor ik altijd Hell's Bells invloeden (ironisch ook om zo een nummer op te nemen als je vorige zanger aan een alcoholverslaving is gestorven) en een nummer als Shake a Leg is volstrekt inwisselbaar. Betekent dat dat je Back in Black links moet laten liggen? Neen, absoluut niet! De stem van Johnson klinkt loepzuiver, de gitaren scheuren en ik persoonlijk denk met veel plezier terug aan een knappe blondine wanneer die eerste strofe van You Shook Me All Night Long start. De laatste song is misschien nog het meest toepasselijk op AC/DC: Rock 'n' roll ain't noise pollution / Rock 'n' roll ain't gonna die / Rock 'n' roll ain't no pollution / Rock 'n' roll it will survive

Ik zat altijd met het idee dat Highway to Hell het meest gelauwerde en ook het meest populaire album was van de Australische rockers, maar blijkbaar is die eer weggelegd voor Back in Black. Het is in ieder geval wel duidelijk dat de heren er in die jaren in een sneltempo het ene na het andere album uitpersten en dat de kwaliteit hoog bleef. Titeltrack en opener Highway to Hell zet meteen de toon (en je hebt meteen één van de leukste mopjes uit de muziekgeschiedenis, namelijk A Stairway to Heaven en A Highway to Hell), maar er is nog zoveel meer te beleven. Het geluid van Bon Scott past perfect voor nummers als Girls Got Rhythm en het valt meteen ook op hoeveel nummers van deze plaat eigenlijk klassiekers in hun oeuvre zijn geworden. Waar ik bij Back in Black een aantal nummers nog niet kende, is Highway to Hell één groot feest van herkenning. Betekent dat dat dit dan ook een perfecte plaat is? Dat nu ook weer niet. AC/DC blijft voor mij altijd een beetje een one-trick pony, maar hier zit op zich nog wel voldoende afwisseling in. Naar het einde toe zakt het een klein beetje in (Night Prowler als afsluiter had voor mij niet gehoeven, dan had ik daar liever bijvoorbeeld Love Hungry Man of If You Want Blood gehad. Night Prowler is me iets te gezapig) maar ik blijk meer gecharmeerd te zijn door Bon Scott dan door Brian Johnson. Had ik zelf niet helemaal verwacht, dus ik ga me eens storten op het oudere werk. Qua algemeen gemiddelde moet Highway to Hell zelfs nog twee platen (Powerage en Let There Be Rock) voorgaan, ben benieuwd!

Admiral Freebee live zien, het is altijd een heuse gebeurtenis. Ik denk dat ik hem ondertussen zo’n 6x heb gezien waaronder een paar keer Linkerwoofer maar ook intiemere concerten zoals bij Record Store Day en een miniconcert in een lokale vestiging van FNAC. Dat miniconcert in FNAC was ter promotie van de release van deze A Duet for One en dat was - met onder andere een akoestische versie van Blues from a Hypochondriac, één van zijn beste nummers - een veel leukere zit dan alles uit A Duet for One. Onvoorstelbaar dat een man die live zo indrukwekkend kan zijn, zo’n makke liveplaat uitbrengt. Zeker omdat er gewoon zoveel beter livemateriaal te vinden is. Op Youtube staat bijvoorbeeld de show van 26 oktober 2011 in de Ancienne Belgique (met de immer geweldige Filip Kowlier op bas) en dat is de Admiraal zoals ik hem het liefst hoor. Opzwepend, intiem maar vooral op alle vlakken bezwerend en dat aspect komt in deze plaat absoluut niet tot zijn recht. Het nummer Man in the Long Black Coat (een cover van zijn grote idool Bob Dylan) is het eenzame hoogtepunt, al heb ik hem dat ook al beter weten brengen. Nu moet ik zeggen dat de laatste keer dat ik hem live zag ook al een beduidend mindere show was. Veel onsamenhangend gebrabbel, makke uitvoeringen en een publiek dat er ook weinig van leek te begrijpen. Ik blijf fan maar het is jammer dat net dit zijn enige officiële liveplaat is. Ik zag dat Ancienne Belgique het concert van 9 oktober 2020 ook online heeft gezwierd, eens checken of de Admiraal het nog altijd in zijn vingers heeft en dat Linkerwoofer 2019 gewoon een offday was.

Er zijn zo van die artiesten die met hun debuutalbum meteen hun kenmerkende stijl vasthebben en er zijn artiesten die je in de loop der jaren ziet groeien. Admiral Freebee is er voor mij eentje van de eerste categorie. Opener Get Out of Town is het schoolvoorbeeld van wat ik juist fijn vind aan het alter ego van Tom Van Laere en dat is dat hij perfect die balans weet te vinden rustige nummers en gewoon heerlijke stevige gitaarmuziek. Hij rekruteerde zijn toenmalige lief Nathalie Delcroix (die met Laïs een aantal jaar ervoor een monsterhit had met ’t Smidje) voor een aantal nummers en die vormen voor mij dan ook het hoogtepunt van deze titelloze plaat. Ever Present is van een ongekende schoonheid in het oeuvre van de Admiraal en ook Rags ‘n’ Run raakt de juiste snaren, hoewel Delcroix sowieso inbreng heeft in meer dan deze twee nummers. Betekent dat dan dat de overige nummers minder goed zijn? Neen, dat nu ook weer niet. Misschien dat het tweede deel van het album iets te gezapig is met onder andere Admiral for President en Serenity Now maar tekstueel zitten die nummers gewoon zo enorm goed in elkaar. Fijn ook dat die kenmerkende humor al ruimschoots vertegenwoordigd is (de tekst van Mediterranean Sea met onder andere I said come on! Baby please, can I have your telephone number? / She said no I snore when I sleep and I puke when I slumber doet me altijd wel lachen) maar ik heb alleen nooit begrepen waarom net Einstein Brain tot zo’n popular nummer is uitgegroeid. Toffe song, maar absoluut niet zijn beste.

Dat 2020 een vreemd jaar voor iedereen was, is ondertussen wel duidelijk. 2021 is er niet veel beter op geworden en ook 2022 lijkt geen goede vooruitzichten te hebben, maar gelukkig is er nog altijd wel muziek! Veel artiesten trokken opnieuw de studio in doordat de culturele sector op slot ging en eentje daarvan was Admiral Freebee. Die had door het vele gitaarspelen een tenniselleboog opgelopen, schafte zich een resem nieuwe instrumenten (onder andere keyboards, drumcomputers en nog andere elektronica) aan en liet zich omringen door een resem gastartiesten waaronder Mario Goossens van Triggerfinger en Sloper. De hoes (van goede vriend Rinus Van de Velde) breekt al qua stijl met het andere werk van Den Admiraal en ook de muziek is heel wat andere koek. Hier en daar hoor je nog een flard van die typische Freebee sound (die solo in On a Day Like This One!) maar algemeen gezien is het me toch allemaal net iets te kabbelend. Dat hij zich laat vangen aan woorden schrijven met cijfers (Not in It 4 Love) vind ik ook een jammerlijke zaak, maar gelukkig is het nummer zelf wel een lekkere oorworm. Het hoogtepunt zit hem dan ook in track 3 & 4 en als EP van nog geen 20 minuten luistert dit wel vlotjes weg. Het feit dat hij alle nummers hergebruikt heeft voor zijn volgende studioalbum vind ik echter wel een slechte zet. The Gardener duurt bijna 1 uur en daarvoor is deze sound toch niet pakkend genoeg. Ik ben benieuwd in hoeverre de stijl van Don't Follow Me, I'm Lost nog doorklinkt in The Gardener. Het schijnt dat hij ondertussen terug volop gitaar speelt en dat stemt me dan toch weer hoopvol...

Toen de tracklist voor The Gardener bekend werd, vond ik het een vreemde keuze van den Admiraal om zijn volledige Don't Follow Me, I'm Lost EP op het nieuwe album te zetten. Zeker omdat je dan alsnog met 10 nieuwe nummers overblijft en eerlijk gezegd, ik denk dat ik The Gardener hoger had gewaardeerd moesten de 5 songs van de EP hier weggelaten zijn. Ik had in eerste instantie schrik dat The Gardener door de toevoeging van die nummers niet als één geheel ging aanvoelen, maar dat is gelukkig niet het probleem. Neen, het is (en zeker naar het einde toe) gewoon allemaal net iets te gezapig, te langzaam en teveel van hetzelfde. Het is duidelijk dat Admiral Freebee nog altijd de kunst van geweldige songs schrijven beheerst - hoogtepunt is No One Can Stop Me Now, maar ik ben misschien bevooroordeeld omdat ik dat in een geweldige live-uitvoering heb gezien in Kavka waar hij Jan Jambon, de Belgische minister van Cultuur, er eventjes in verwerkte - maar het is gewoon een te lange plaat die mijn aandacht niet kan vasthouden. Wel interessant om te zien hoe hij er een andere stijl op nahoudt en dat het toch nog altijd wel als Admiral Freebee klinkt. Hij switchte naar een meer elektronische sound doordat hij een tenniselleboog had opgelopen (door het gitaarspelen dan nog, niet door het tennissen) en ik denk misschien wel dat dit door de andere sound nog een groeiertje kan zijn. Dat is met Don't Follow Me, I'm Lost tenslotte ook gebeurd.

Vraag me naar mijn favoriete Admiral Freebee nummer en ik zal lang twijfelen, maar ik zal voor eeuwig en altijd Blues from a Hypochondriac in overweging nemen. Hoogstwaarschijnlijk is dat ook het nummer dat ik dan uiteindelijk zal voordragen als "favoriet". Het is blijkbaar wel een statement waar de meeste mensen hier het mee eens zijn (of ze bekijken het - afgaande op het aantal stemmen voor het nummer - toch op zijn minst als het beste nummer van dit album. Een beetje verrassend ook dat Blues het wint van Always on the Run, wat toch misschien één van de meest gelauwerde nummers van den Admiraal is, maar ik ben er niet rouwig om. In ieder geval: een perfect studioalbum is The Honey & the Knife niet geworden, daarvoor zit er hier en daar net iets teveel een inzakking in. Het is een euvel dat me wel vaker voorvalt bij de hersenspinsels van Tom Van Laere. Blues is dus misschien wel het beste dat hij ooit heeft gemaakt (vreemd genoeg heb ik zelf enkel nog maar een akoestische versie meegemaakt bij een promotieoptreden voor A Duet for One anno 2017), maar er staan genoeg andere pareltjes op. Green Light Shines bijvoorbeeld rockt ook weer lekker weg, maar ook de rustige nummers zoals Look at What Love Has Done is wondermooi. Naarmate het album vordert, zakt het jammer genoeg dus wel een tikkeltje in. Fools Like Us is het zwakste nummer op het album en het trio The Art of Walking Away/Hymns for Demons/Home blijft ook iets te inwisselbaar.

Ik heb Wake Up and Dream lange tijd een wat teleurstellende plaat gevonden. De nummers die indertijd bij de release frequent werden gedraaid (Too Much of Everything, Let It Shine en Bad Year for Rock 'N' Roll [Part 2]) vind ik stuk voor stuk het beste dat den Admiraal in zijn (toch al lange) carrière heeft gemaakt, maar het totaalplaatje klopte toen naar mijn gevoel niet. Naar aanleiding van The Gardener ben ik het album nog eens wat meer beginnen draaien en ik weet niet juist waarom, maar nu klikt het wel netjes in elkaar. De echt rockende nummers zoals bijvoorbeeld het Kim Basinger hebben nog altijd mijn voorkeur, maar het wordt mooi afgewisseld met van die typische rustige Freebee nummers. Zo'n Hesitation heeft een aantal geweldige zinsneden, maar het is ook wel interessant om te zien in welke mate er wordt teruggegrepen naar ouder werk. Bad Year for Rock 'N' Roll is gewoon een meer stevige variant van het gelijknamige nummer uit de debuutplaat en de zin "And you like yourself best now at times you don't try" in Buddy is een doorslagje van eenzelfde zin uit Blues From A Hypochondriac dat op The Honey & the Knife staat. Je zou dat erg lui kunnen noemen, maar eigenlijk is dat hetgeen dat me zo aantrekt in Admiral Freebee. Je hoort zinnen, strofes en soms heelder songs (en heel soms komen zelfs bindteksten bij een concert later terecht in een nummer) evolueren door de jaren heen en dat maakt het net interessant. Overmorgen heb ik tickets gewonnen voor een showcase voor The Gardener, ik ben toch weer benieuwd wat hij weer uit zijn mouw schudt.