Ik moest een tijd geleden nogal veel met de auto rijden en ik had zin in zo van die typische automuziek. Het is een specifiek subgenre dat niet meteen aan bepaalde regels voldoet (het kan bij mij variëren van Blood on the Tracks van Bob Dylan tot het werk van Brutus), maar het zonnetje scheen en ineens wist ik het: The Allman Brothers Band! In plaats van opnieuw naar At Fillmore East te grijpen, besloot ik op goed geluk een studioalbum op te zetten. Dat bleek deze Brothers and Sisters te worden en met onder andere Jessica en Ramblin' Man op de tracklist kan ik begrijpen dat dit één van de meer populaire en gewaardeerde releases van de groep is. Niet dat (het merendeel van) de andere nummers moet onderdoen trouwens. Wasted Words is een erg leuke opener waarbij ik vooral het Your wasted words already been heard/Your wasted words so absurd/Your wasted words will never be heard een leuk trucje vind. Enkel nummers als bijvoorbeeld Pony Boy en Jelly Jelly doen het bij mij niet. Misschien is het net omdat de kwaliteit van de andere nummers zo enorm hoog is dat die gezapigheid me hier minder ligt? Ik heb duidelijk mijn Allman Brothers Band nummers wat swingender en als je dan die eerste noten van Southbound hoort? Ja, dan veer ik toch helemaal op en dat heb ik bij Jelly Jelly toch heel wat minder. In ieder geval: dit smaakt naar meer. Als grote fan van de Grateful Dead schrikt die live catalogus me niet zo af, maar ik denk dat ik me toch eens wat meer aan de studioalbums ga wagen.

Wanneer het over het oeuvre van The Band gaat, dan wordt Stage Fright nog wel vermeldt maar vaak als een soort van vermakelijk tussendoortje terwijl de twee voorgangers (de titelloze tweede plaat en het debuut Music from the Big Pink) als must-haves worden beschouwd. Noem me tegendraads maar ik deel die mening absoluut niet. Misschien ligt het aan het feit dat Stage Fright mijn eerste album was dat ik solo van The Band kocht (na geïntroduceerd te zijn geweest dankzij hun werk met Bob Dylan zoals The Basement Tapes maar ook het onderschatte Planet Waves) maar nummers als The Shape I'm In en Time to Kill moeten echt niet onderdoen voor eender welke track op de vorige platen. Sowieso ook een plaat met een aantal verhalende nummers en dat doet het bij mij eerlijk gezegd ook altijd wel goed. Daniel and the Sacred Harp bijvoorbeeld is gewoon een magnifiek kortverhaal op zichzelf en daar zie je toch ook die perfecte combinatie tussen Robertson en de anderen terugkomen. Ik heb zelf de reissue uit 2000 in bezit met een alternate take en 2 alternate mixes (+ een radiopromo, een leuk hebbedingetje maar de gimmick daarvan is er na 1x luisteren ook wel vanaf) maar als ik zie wat er op die 50th Anniversary als extra's staat.. Dan begint het toch te kriebelen om dit opnieuw aan te schaffen! Voor mij zijn de eerste 3 albums dus de echte must-haves. Onder andere Cahoots en en Northern Lights-Southern Cross hebben nog wel hun opflakkeringen maar niet van dit kaliber.

Een titelloze plaat associeer je vaak met het debuut van een groep maar niet bij The Band. Dat de heren het zich soms nogal gemakkelijk maakten bij het geven van namen bewijst hun groepsnaam maar wat boeit het allemaal als ze zo'n geweldige muziek maken? Het maakt het soms gewoon wat moeilijker om iets te Googlen maar daar konden ze natuurlijk geen rekening mee houden. Ik heb echter wel een vreemde verhouding met dit album. In theorie zou het één van mijn favoriete platen moeten zijn dankzij kleppers zoals The Night They Drove Old Dixie Down en Up on Cripple Creek maar toch draai ik deze beduidend minder dan Stage Fright. Het is ook een album dat ik de ene moment gewoon beter kan waarderen dan op een ander moment en dat ligt vooral aan het kwintet nummers dat start met Whispering Pines. Ik heb het al wel vaker gehad dat een kwartje pas na geruime tijd valt maar bij bijvoorbeeld Jawbone moet het kwartje elke luisterbeurt opnieuw vallen en soms gebeurt dat eenmaal niet. Dat "Ooooooh, Jawboooooooone, when did you first go wroooong?" vind ik 7 van de 10 keer tenenkrommend en 3 van 10 keer doe ik dan weer lekker mee. Gelukkig is King Harvest (Has Surely Come) wel een fenomenale afsluiter maar ik ga bij mijn digitale kopie wel de bonustracks weglaten. Get Up Jake (naar het schijnt een b-kant van een single en oorspronkelijk ook bedoeld voor de plaat) mag blijven maar de rest heeft geen toegevoegde waarde.

Eigenlijk is het gestoord om te zien hoeveel albums de Beatles in hun al bij al korte carrière hebben uitgebracht. De jongens uit Liverpool hadden de gave om menig memorabel popnummer af te leveren en tegelijkertijd heb ik altijd een dubbel gevoel gehad bij hun oeuvre. Vooral omdat er voor mezelf een periode is dat ik de eerste "simpele platen" (niet denigrerend bedoeld trouwens) het liefste hoorde en opeens keerde dat volledig om en ging ik voluit voor albums als Rubber Soul en Abbey Road. Ik had het gevoel alsof ik de vroege albums aan de kaak moest stellen om er echt bij te horen, maar ondertussen zijn we meer dan 10 jaar verder en ben ik oud (en semi-) wijs genoeg om te zeggen: fuck dat shit, ik luister zelf wel naar wat ik goed vind. Al moet ik daar dan ook eerlijk bij zeggen dat ik me hier af en toe toch een beetje stoor aan de gemakkelijkheid van sommige nummers. Als een jaren negentig kind heb ik natuurlijk nooit die aardschok ten volle gevoeld die de Beatles waren toen ze in de vroege jaren 60 ten tonele verschenen, maar er zit gevoelsmatig een wereld van verschil in nummers zoals A Hard Day's Night en Can't Buy Me Love ten opzichte van I'll Cry Instead en When I Get Home. Die laatste twee zijn meer niemendalletjes dan wat anders of misschien is het gewoon omdat de kwaliteit van de andere nummers wel zo hoog ligt? Things We Said Today blijft een wondermooie tekst hebben en zo'n Any Time at All is misschien wel één van de mooiste liefdesliedjes die ik ken. Misschien niet helemaal relevant, maar ook qua film vind ik A Hard Day's Night niet zo'n topper.

Ik zei het bij A Hard Day’s Night ook al, maar ik vind het zo indrukwekkend dat ik het nog eens wil vermelden: in wat voor een rottempo hebben de Beatles uitstekende platen uitgebracht? Naar mijn gevoel zat er veel meer tijd tussen Help! en Rubber Soul, maar nee: gewoon in hetzelfde jaar uitgebracht… Sinds begin dit jaar moet ik wat verder fietsen naar mijn werk en ik merk dat dat nog wat aangenamer wordt met de Beatles in de oren. De openingstrack is natuurlijk een oorwurm van jewelste, maar eigenlijk zijn dit allemaal wel nummers die blijven hangen. Dat betekent niet dat er geen onderling verschil in kwaliteit zit. Zo’n Tell Me What You See bijvoorbeeld is charmant, maar moet het wel afleggen tegenover Tell Me What You See of You've Got to Hide Your Love Away. Over charmant gesproken, is het erg dat ik Act Naturally één van de leukste nummers van deze plaat vind? Het heeft er misschien sowieso al mee te maken dat ik het origineel van Buck Owens niet ken, maar ik vind het om de een of andere reden gewoon enorm goed bij de stem van Ringo Starr passen. Ik vraag me af of ik een versie door John Lennon of Paul McCartney ook zo had kunnen waarderen. In ieder geval heeft Help! ook wel één van de leukste afsluiters van een Beatles plaat met Dizzy Miss Lizzy. Wel trouwens een beetje onverwacht dat Yesterday hier ook al op te vinden is, om de een of andere reden een nummer dat ik meer in de iets latere periode van de Beatles situeer. Het is in ieder geval samen met het titelnummer één van de meest bekende tracks uit hun oeuvre, maar er valt gewoon in het algemeen veel leuks te beleven bij Help! Ook een toffe albumhoes trouwens, maar in tegenstelling tot wat ik altijd dacht vormen ze niet het woord "help"… Blijkbaar zag dat er niet zo tof uit op foto en hebben ze dan maar wat willekeurige poses aangenomen en zou dit nog het dichtst aanleunen bij NUJV of NVUJ. Dat bekt wel niet zo lekker in een liedje natuurlijk.

Hoog tijd om eens wat albums van The Beatles te gaan reviewen dacht ik een tijd geleden bij mezelf. Er was een tijd dat ik volledig idolaat was van de groep - zo rond de tijd dat die grootschalige boxset uitkwam - en de albumcover van Abbey Road heeft jarenlang gediend als wallpaper (ik heb zelfs ooit eens een schoudertas voor mijn laptop laten maken met die afbeelding op) maar zoals wel vaker bij mij het geval is verdween de groep de jaren daarop wat naar de achtergrond. Op een beetje goed geluk maar Rubber Soul uitgekozen omdat daar twee van mijn favoriete nummers opstaan: Michelle en Run for Your Life. Die blijven nog altijd als een huis overeind staan, maar ik was alleen vergeten dat Nowhere Man hier ook op staat.. Misschien wel één van de zwakste nummers van de groep maar gelukkig is er op Rubber Soul weinig fout te noemen. Drive My Car is een heerlijke opener en in het algemeen is dit gewoon één van die klassieke Beatles albums die ze in hun latere jaren zouden maken. Je voelt toch dat ze hier een wat andere richting zijn aan het uitgaan ten opzichte van de meer "eenvoudige" nummers die bijvoorbeeld op Please Please Me en With The Beatles staan. Geen slecht woord over die platen trouwens, die hebben ook hun charme, maar Rubber Soul is gevoelsmatig toch andere koek. Een foeilelijke albumcover trouwens, maar ook dat was standaard bij de jongens uit Liverpool. Ik verwacht dat Abbey Road de kwaliteit van Rubbel Soul nog wel eens kan overtreffen maar verder zie ik weinig kanshebbers.

The Clement Peerens Explosition is ondertussen ter ziele gegaan, ze deden in januari 2023 hun laatste optredens in de Roma in Borgerhout, maar ik denk dat het ondertussen wel duidelijk is dat de heren een aantal Vlaamse klassiekers uit de grond hebben gestampt. Masterworks kwam reeds 15 jaar geleden uit en zou zogezegd "Alles van CPeX" bevatten. Dat klopt niet. Logischerwijs ontbreken nummers zoals Boormachien dat pas in 2014 werd gereleased en naar aanleiding van de afscheidstournee werd ook Afscheid Van Het Platteland nog uitgebracht, maar ook vanop de toenmalige EPs ontbreken een aantal nummers. Het is te hopen dat er eindelijk dan ook eens een echt volledige verzamelaar wordt uitgebracht waar wel al die nummers opstaan. Dat terzijde is dit wel een verzamelaar waar (met uitzondering van Boormachien dan) wel alles opstaat wat ik graag hoor van CPeX. Uiteraard de nummers die toen al klassiekers waren zoals Dikke Lu, Foorwijf, Vinde Gij Mijn Gat Niet Te Dik In Deze Rok en Boecht van Dunaldy, maar ook nieuwkomers zoals Smeerkeis en Leve de Clement Zijn Wijf mogen er absoluut zijn. Vreemd trouwens dat op de versie van Spotify Beats of Love ontbreekt. Ik dacht eerst dat er een fout in de tracklist stond, maar volgens de cover gaat het toch echt wel om een tracklist van 18 nummers. Ik heb ze een aantal keren live mogen meemaken en hoewel het telkens toch eenzelfde soort show was/het vernieuwende er wel wat af was, blijft dit toch een erg leuk uit de hand gelopen hobbyproject.

Ik twijfel altijd welk album van The Doors nu eigenlijk mijn favoriet. Sowieso hebben ze in hun Morrison periode geen slechte albums gemaakt, ik heb me nooit aan Other Voices en Full Circle gewaagd, maar zowel hun titelloze debuut en deze L.A. Woman zijn zo onweerstaanbaar goed. Het titelnummer met die hypnotiserende "Mr. Mojo Risin" (wat natuurlijk een anagram is van Jim Morrison), het beukende Been Down So Long of het sublieme Hyacinth House.. Het zijn allemaal nummers waar maar weinig op is aan te merken en dan moet het meest bekende nummer van de plaat nog komen: Riders on the Storm. Een nummer dat de inspiratie is gaan halen bij het bekende Ghost Riders in the Sky - dat ik eigenlijk vooral in de Johnny Cash versie kan appreciëren - maar waar in de loop der jaren veel mystiek aan is gehangen. Het was namelijk het laatste nummer dat werd uitgebracht terwijl Morrison nog leefde en het was meteen ook het laatste nummer dat de band in deze hoedanigheid heeft opgenomen. Ik heb de twee bonustracks bij mijn digitalisatie dan ook weggelaten, hoewel (You Need Meat) Don't Go No Further nog wel een vermakelijk B-kantje is van de Love Her Madly single. Ik hou er wel van dat het album eindigt met Riders. Misschien zeg ik morgen iets anders maar voor vandaag: L.A. Woman boven!

Het titelloze debuut van The Doors was meteen een schot in de roos en waar andere bands dan soms in een kramp schieten omdat ze met de opvolger eenzelfde status willen bereiken, dachten ze bij The Doors: weet je wat? We brengen gewoon onze tweede plaat in hetzelfde jaar als ons debuut uit. Een gevaarlijke zet, want je kan wel eens met wat net-niet ideeën overblijven en even lijkt dat het geval te zijn. In tegenstelling tot het debuut is Strange Days echt wel een groeiertje. Er zijn een aantal nummers die meteen als een huis staan (Love Me Two Times, Moonlight Drive en People Are Strange) maar bij een aantal anderen duurde het toch even vooraleer het spreekwoordelijke kwartje viel. When the Music's Over is het eerste nummer dat overstag ging (wat een fijne epische afsluiter eigenlijk, daar hadden The Doors toch echt wel patent op) maar ook My Eyes Have Seen You met die geweldige laatste strofe waarin Morrison de woorden in een sneltempo uitspuwt om te eindigen met een continu herhalende "endless roll" is de moeite. Het zijn dat soort momentjes die achteraf nog uren en soms zelfs dagen in mijn brein durven rondspringen. Horse Latitudes is uiteindelijk het zwakke nummer op de plaat, dan vind ik het soortgelijke Petition the Lord with Prayer uit The Soft Parade indrukwekkender. Is die Original Mono Album mix trouwens de moeite? Ik heb zelf enkel de 40th Anniversary in huis.

Ik was de laatste tijd nogal veel Grateful Dead en Janis Joplin aan het luisteren en opeens stelde Spotify bij de Album Picks me deze A Long Time Comin' van The Electric Flag. Zo af en toe krijg je iets voorgeschoteld waarbij je in eerste instantie totaal geen idee hebt vanwaar het komt, maar in Wine wordt zelfs la Joplin zelfs letterlijk vermeld. Dan moet je het niet al te ver gaan zoeken en ik ben zelfs erg blij met deze recommendation! Killing Floor is het beste nummer van de plaat en zou ik zomaar ettelijke uren op repeat kunnen zetten. Wat me echter nog het meest opvalt, is hoe The Electric Flag een aantal artiesten voor was. Zo'n Texas doet me erg hard denken aan werk van Gary Moore, She Should Have Just doet me denken aan iets van de Rolling Stones dat ik niet helemaal kan thuisbrengen en ga zo nog maar even door. Het is een bonte mix die jammer genoeg naar het einde wat begint in te zakken. De aantrekkingskracht van Sittin' in Circles snap ik niet helemaal en Another Country valt volledig door de mand wanneer het om psychedelische vibe gaat. Neen, dan zijn er op dat vlak leukere voorbeelden uit deze periode te ontdekken als je het mij vraagt. Easy Rider is een nutteloos niemendalletje, maar gelukkig zijn de bonustracks ook nog wel de moeite waard. Sunny had wat mij betreft dan ook altijd, maar echt zonder enige twijfel zelfs, op de reguliere release moeten staan. Wel fijn dat deze versie van het nummer, want het is één van vele versies, alsnog te horen is. Erg fijne ontdekking dit! The Electric Flag is daarna helemaal uit elkaar gevallen, maar het is en blijft wel een intrigerend tijdsdocument.

Een tijd geleden eens toevallig op deze Playing in the Heart of Gold Band gestoten en het trok meteen mijn aandacht omdat het een verzameling is van nummers die werden opgenomen in 1979 en 1980 in diverse groepen van Keith & Donna Godchaux. Het interessante daaraan is dat het materiaal na hun vertrek uit de Grateful Dead is. Het is wat een soepje om uit te maken wat van waar komt, maar voor zover ik kan terugvinden is track 1 tot en met 5 van The Ghosts en die bestonden bij de oprichting in 1979 uit:
- Greg Anton - drums
- Keith Godchaux - keyboards
- Donna Jean Godchaux - vocals
- Greta Rose - vocals
- Billy Travis - vocals
- Bill Middlejohn - guitar
- Larry Klein - bass

Een jaartje later (1980 dus) werd Middlejohn, Travis en Klein vervangen door Steve Kimock (guitar) en Dexter LeBlanc (bass) en kreeg de groep de naam Heart of Gold Band. Tracks 6 tot en met 9 bestaan uit die samenstelling. Na het ongeluk waarin Keith Godchaux zou sterven werd de groep opgedoekt, maar in 2004 volgde er nog een revival met onder andere de zoon van Donna & Keith (Zion, de baby die op hun selftitled album staat) en de nieuwe man van Donna als bandleden. Die nieuwe bezetting heeft echter niets te maken met Playing in the Heart of Gold Band. In ieder geval een album met veel Grateful Dead invloeden (drummer Mickey Hart wordt bedankt in de credits, Dan Healy is de mixing engineer en er staat een cover van Scarlet Begonias op) en eerlijk gezegd: het klinkt allemaal erg lekker. Het is weliswaar een verzameling aan covers en doordat het dan ook nog eens twee verschillende bands zijn en doordat het tweede deel live opnames zijn, oogt het niet als één vloeiend geheel maar Ride Out is een erg toffe opener en House of Wax heeft een fijne charme.

Mijn voorkeur ligt echter wel net iets meer bij de tracks van de Heart of Gold Band. Is het misschien omdat het materiaal is waar ik meer bekend mee ben (Solid Rock en Knockin' on Heaven's Door zijn covers van Bob Dylan, die laatste werd trouwens ook regelmatig door de Dead gespeeld, en ik kan al niet meer op 10 handen tellen hoeveel keer ik naar Scarlet Begonias heb geluisterd. Het is ook daar dat de term "Heart of Gold Band" vandaan komt trouwens) maar ook die live feel komt veel beter tot zijn recht met deze muzikanten. Het blijft eeuwig zonde dat Keith Godchaux ons zo snel heeft moeten verlaten. Het was een goede beslissing om de Dead te verlaten en opnames zoals deze (en ook wat dingetjes met de Jerry Garcia Band) bewijzen dat hij toch weer plezier in spelen had gevonden. Volgens de liner notes van Donna heeft hij maar 1 optreden onder de Heart of Gold Band gedaan, wie weet wat hadden we nog kunnen krijgen. DIe versies van Knockin' on Heaven's Door en Scarlet Begonias met zijn vocals zijn in ieder geval intrigerend

In 1998 bracht Grateful Dead Records trouwens een "Heart of Gold" album uit. Om de een of andere reden kreeg die release dezelfde hoes als deze Playing in the Heart of Gold Band (minus het "Playing in the") maar daar staan wel nog 2 nummers (Gommorah en Show Boat) op die niet terug te vinden zijn op Playing in the Heart of Gold Band en ook niet op het The Heart of Gold Band album uit 1986. Showboat staat dan wel op het selftitled Keith & Donna album en Gomorrah werd gespeeld met de Jerry Garcia Band. Zou het om die versies gaan? Het lijkt van niet, ze zouden eerder van hetzelfde 7/10/80 concert komen als waar tracks 6 tot en met 9 ook uit komen. Ik hoop dat er ooit een volwaardige boxset uitkomt met alle Keith & Donna materiaal en dat dat op een gestructureerde manier gepresenteerd wordt. Ik vrees echter dat het ijdele hoop is. In ieder geval: interessant materiaal om eens te horen (je hoort Keith niet zo vaak zingen terwijl hij het wel kan) en hoewel deze versie van Scarlet Begonias niet kan tippen aan het origineel van de Dead, is hier toch wel wat fijns te ontdekken.

Het was in 1979 dat Keith en Donna Godchaux besloten om uit de Grateful Dead te stappen en in de korte tussen toen en de dood van Keith, hebben ze een aantal keer live gespeeld onder verschillende namen. Zo heb je The Ghosts en die zijn nadien dan van naam gewijzigd naar The Heart of Gold Band, maar Keith & Donna brachten ook zelf nog een studioalbum uit. In de loop der jaren zijn er een aantal vage releases uitgebracht (vaag in de zin van dat het een allegaartje is zonder structuur) waarvan deze The Heart of Gold Band de tweede is. Deze release (hoewel dus onder een andere naam uitgebracht) ligt dan ook perfect in het verlengde van The Ghosts - Playing in the Heart of Gold Band (1984) doordat het allemaal livemateriaal is. Eigenlijk hadden ze dan ook beter tracks 6 tot en met 9 van dat album hier mee op gereleased, maar bon. Wel een vermakelijk, doch veel te kort, album trouwens. Allemaal covers (waarvan 2 van Bob Dylan) en het zwoele Stir It Up heeft een echt lekkere groove. Watching the River Flow is een vreemde keuze van Dylan cover (het is een nummer dat nooit op een regulier album is uitgekomen), maar It Takes a Lot to Laugh, It Takes a Train to Cry ligt me toch wel wat beter in het gehoor. Strange Man is nog erg mooi en Lonesome Highway kabbelt een beetje voorbij. Het hoogtepunt zit hem voor mij dan ook aan het begin met Stir It Up.

Om het allemaal nog wat moeilijker te maken; op het Heart of Gold album uit 1998 staan trouwens nog eens twee extra livetracks (Gommorah en Show Boat) die nergens anders te vinden zijn, ik hoop ooit eens het volwaardige 7/10/80 concert te vinden. Dat zou namelijk het enige live optreden zijn dat met deze bezetting is gespeeld en waarvan alle livenummers vandaan komen. Donna Godchaux noemt het althans toch het concert at the Back Door, San Francisco, CA het enige liveconcert in de liner notes van dit album (The Heart of Gold Band began with Keith. After one concert he was gone and we were left with this one night stand. Who knows what might have been. Here is the raw beginning. For those who loved and remember Keith, this record is for you. God Bless You.) maar Solid Rock en Golden Road (allebei te vinden op The Ghosts - Playing in the Heart of Gold Band) schijnen uit een live registratie in Arcata anno 1980 te zijn... Ergens klopt er iets niet, maar geen idee waar. Ik neig er eerder naar de liner notes van Donna te geloven.

De derde release die iets te maken heeft met de verschillende groepen waar Keith & Donna Godchaux lid van waren nadat ze waren vertrokken bij de Grateful Dead. De overige twee releases zijn The Ghosts - Playing in the Heart of Gold Band (1984) & The Heart of Gold Band - The Heart of Gold Band (1986) en deze release is eigenlijk een soort verzamelaar van beide albums. Of toch niet helemaal... De laatste 4 tracks van het Playing in the Heart of Gold Band worden terug opgepikt en dat is logisch aangezien dat album bestaat uit 5 tracks toen de groep nog The Ghosts heette en 4 tracks toen ze hun naam hadden gewijzigd naar The Heart of Gold Band. Ook het volledige The Heart of Gold Band (1986) album wordt onder het stof vandaan gehaald, maar dan zit je natuurlijk nog altijd maar aan 9 tracks. Dat betekent dus dat je 4 tracks hebt die op geen enkel ander album staan en dat zijn: Gomorrah, Show Boat, Maybellene en Ride Out. De eerste twee tracks zijn songs die Keith & Donna ooit hadden opgenomen voor hun selftitled debuutalbum (Keith and Donna Godchaux - Keith & Donna (1975)) en hier live worden gebracht, Maybellene is een cover van Chuck Berry die in de studio opgenomen lijkt te zijn en Ride Out lijkt me eigenlijk gewoon de versie te zijn die The Ghosts speelden en die te vinden is als eerste track op Playing in the Heart of Gold Band... Een ietwat chaotische release dus die langs de ene kant wel twee live nummers extra brengt ten opzichte van de vorige releases van The Heart of Gold Band, maar nog steeds geen volwaardig concert en wat dan dat nummer van The Ghosts hier weer staat te doen? Ik ben eerlijk gezegd de draad kwijt in deze releases.

Het is eigenlijk toch vreemd hoe je soms om een compleet willekeurige reden een album uit de kast haalt dat je al lang niet meer hebt geluisterd. Ergens eind april 2022 overleed Cynthia Plaster Caster, een vrouw die naam had gemaakt door het maken van gipsafgietsels van stijve penissen. Ze zou later vereeuwigd worden in de song "Plaster Caster" van Kiss (te vinden op Love Gun) en in het begin waren een aantal vrienden nog haar onderwerp. Niet lang daarna zouden er een aantal grote namen (over de grootte van de penissen spreek ik me niet uit) volgen en het meest bekende lid behoort toe tot ene Jimi Hendrix. Wat later zou Noel Reding, de bassist van de Jimi Hendrix Experience, ook nog volgen en om een lang verhaal kort te maken: ik had nog eens zin om wat Hendrix door de luidsprekers te laten knallen! Mijn favoriet album van de Experience is altijd Axis: Bold as Love geweest, maar Are You Experienced mag er toch ook wel zijn. Een ietwat onevenwichtig album weliswaar doordat een aantal van de beste songs oorspronkelijk enkel als single zijn uitgebracht en pas later als bonustrack op de CD zijn terecht gekomen. Om het album nu af te zetten na de laatste tonen van Are You Experienced? is me dan ook een brug te ver, maar ik vraag me af of ik dit album even goed zou vinden mocht ik een originele release (dus zonder bonustracks) in handen hebben. Genoeg persoonlijke favorietjes met onder andere Manic Depression, Red House en Fire, al zakt het naar het einde toe toch ook wel allemaal wat in met het uitgesponnen Third Stone from the Sun.

Vandaag de dag wordt er wel eens gevloekt op albums die in verschillende versies (in speciaal gekleurd vinyl, limited editions, inclusief boekwerk, inclusief tweede CD of DVD, ...) uitgebracht, maar eigenlijk is dat iets van alle jaren. Getuige daarvan zijn de vele US/UK-releases en hoewel die op zich niet zijn uitgebracht met het oog op eens lekker dubbel langs de kassa gaan, zijn het wel releases waarbij de fan zich genoodzaakt voelt om ze allebei in huis te hebben. Zo bevat deze US-versie van Are You Experienced wel de singles die in de UK release niet op het album verschenen (onder andere The WInd Cries Mary en Hey Joe), maar moesten er daardoor weer andere nummers sneuvelen. Hoogstwaarschijnlijk om aan eenzelfde speelduur voor de UK-versie te raken? Ik heb geen idee, maar ik zie wel dat het fenomenale Red House ontbreekt bijvoorbeeld en dat geeft dit album al meteen wat mindere waarde. Daardoor kun je eigenlijk maar het beste gewoon voor de UK-versie met de 6 bonustracks gaan. Oké, qua flow zit dat dan net wat minder goed aangezien de UK-versie naar het einde toe wat begint te kabbelen en je hebt dan wel een albumhoes waarvan Hendrix zelf niet tevreden was (hij vroeg aan fotograaf Karl Ferris om een meer psychedelische variant te maken en dit is daar het resultaat van), maar laat ons eerlijk zijn: beide hoezen zijn vrij lelijk en je interesse is automatisch terug gewekt wanneer je de bonustracks hoort starten.

Schreef ik bij (Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd) van Lynyrd Skynyrd dat het zo'n groep is die ik via Guitar Hero heb leren kennen, dan geldt dat even goed voor The Jimi Hendrix Experience. Ik kende Jimi Hendrix op zich al wel daarvoor (wie kent niet de beelden van de brandende gitaar) maar het was de eerste keer dat ik naar zijn groepswerk op zoek ging. Spanish Castle Magic was het nummer op Guitar Hero en Axis: Bold as Love was dan ook het eerste album dat ik kocht. Genieten van begin tot einde en hoewel dit algemeen net wat lager wordt beoordeeld dan Are You Experienced of Electric Ladyland, vind ik Axis er met kop en schouders bovenuit steken. EXP is een gimmick maar wel een leuke en wat valt er nog te zeggen over de schoonheid van Little Wing? Als ik dan toch een minder nummer moet aanduiden, dan is dat If 6 Was 9 dat vooral wat oeverloos aanvoelt. Verder ook gewoon een leuke mix van stijlen, inclusief een nummer dat door bassist Noel Redding wordt gezongen, en met Bold as Love speelt Hendrix en co op het einde werkelijk alles aan diggelen. Altijd fijn wanneer het voelt alsof je echt wordt vooruit geduwd door de muziek. Tot slot toch ook nog even een vermelding voor het grappige Wait Until Tomorrow maar eigenlijk zijn hier bitter weinig minpunten op te ontdekken.

Ik ben de laatste tijd terug wat meer naar Jimi Hendrix aan het luisteren dankzij de herontdekking van het fenomenale Band of Gypsys en het viel me op dat ik Electric Ladyland nog niet gereviewed had. Het is het slotstuk van het oeuvre dat ten boek stond als The Jimi Hendrix Experience en vroeger vond ik het de minste plaat in de trilogie. We zijn echter ondertussen zo'n 15 jaar verder en misschien kon ik er deze keer meer mee? Wel, daar kan ik kort in zijn: nope. Er staan absoluut geweldige nummers op deze Electric Ladyland. De cover van All Along the Watchtower is geweldig (en dat zeg ik niet zo vaak over een Bob Dylan cover) en voor nummers als Crosstown Traffic, Long Hot Summer Night en Gypsy Eyes mag je me altijd wakker maken. House Burning Down is misschien wel één van de beste nummers die in deze formatie zijn uitgekomen en over Voodoo Child (Slight Return) moet ik zelf niets zeggen om mijn waardering te laten blijken. Het is echter al hetgeen dat ertussen zit dat me compleet uit het album haalt. Dat Hendrix graag een potje jamt is me uiteraard gekend, maar ik vind het hier allemaal nogal oeverloos. Is het echt nodig dat 1983... (A Merman I Should Turn to Be) bijna een kwartier duurt? Het middenstuk pakte me toen niet en het pakt me nu nog altijd niet. Het is dan misschien ook niet zo verwonderlijk dat ik Axis: Bold as Love vroeger (en nu) nog altijd met kop en schouders boven de rest vind steken. In een ideale wereld had Electric Ladyland ook getrimd geweest tot een plaat van pakweg 3 kwartier en (indien ze natuurlijk de juiste keuzes hadden gemaakt) dan had Axis wel eens van de 1e plaats verstoten kunnen worden. Het heeft niet mogen zijn.

Smash en Conspiracy of One zullen voor mij door bepaalde sentimenten altijd de twee ultieme The Offspring platen zijn, maar ik heb indertijd wel meer gegrasduind in het oeuvre van de band. Als jonge tiener vond ik die albumcover met het ontploffende standbeeld wel cool en toen ik de tracklist erbij nam, bleek er nog veel overeind te staan. Het refrein van The Noose kon ik nog woord voor woord meezingen, Da Hui is nog altijd een erg leuk bommetje en voor nummers als Hit That, (Can't Get My) Head Around You en Spare Me the Details blijf ik wel charmant vinden. Je voelt weliswaar dat het een groep is die misschien een beetje krampachtig teruggrijpt naar wat er in het verleden succesvol was, maar er zitten nog best wel leuke momenten in. Het probleem is echter dat dit a) een speelduur van een halfuurtje heeft - wat toch bijzonder weinig is voor een hedendaagse plaat - maar b) er zitten ook echt gewoon een paar vreselijke nummers tussen. Never Gonna Find Me en Lightning Rod lijken een duo te moeten zijn doordat de ene eindigt op dezelfde manier als de andere start en zijn volstrekt inwisselbaar, maar het ergste moet nog komen: When You're in Prison. Tekstueel gezien een redelijke infantiele poging tot humor, maar het nummer valt muzikaal gezien zo uit de toon met de rest... Ik heb het één luisterbeurt gegeven en sindsdien skip ik het nummer. Mis ik daardoor een pareltje waar je meer moeite voor moet doen? Ik betwijfel het. Samengevat: een handvol fijne (en typische) The Offspring nummers maar als volledig album? Dan valt Splinter door de mand.

Wanneer je je voor Belgische muziek interesseert, dan kan je eigenlijk amper om The Radios heen. Een band die maar een aantal jaar heeft bestaan en toch een stempel op de muziekgeschiedenis heeft gedrukt. Nummers als She Goes Nana en I'm into Folk zorgen nog altijd voor een feestje en naar het schijnt was het concert op Marktrock anno 1992 niets minder dan legendarisch. Bij toeval deze CD in de Kringloopwinkel gevonden en aangezien ik enkel een verzamelaar van de band in huis heb, leek dit me een uitstekende kennismaking. Het resultaat is echter maar zozo. De nummers die ik eerder kende (She Goes Nana en I'm into Folk, maar ook onder andere Gimme Love, Dreaming Wild, Swimming in the Pool en natuurlijk die geweldige cover van Non, non Rien N'a Changé) zijn ook hier geweldig, maar de overige nummers? Zelfs na herhaaldelijke luisterbeurten (in het gedacht dat het gewoon aan het feit lag dat ik de nummers eerst niet kende) blijft er weinig hangen. De cover van Does Your Mother Know - één van mijn favoriete ABBA-nummers - oogt wat zoutloos en verder voel je vooral dat het publiek er erg veel zin in heeft.

Is dit zo'n registratie die de realiteit oneer aandoet of was het gewoon zo'n concert waar je de sfeer simpelweg niet van kan capteren? Het zijn allemaal mogelijkheden, maar uitnodigen om op zoek te gaan naar de studioalbums doet het niet. Het klinkt allemaal wel degelijk en je hoort een band die er overduidelijk zin in heeft, maar het songmateriaal doet het hem voor mij niet. Vreemde keuze ook om SOS to an Angel hier nog aan toe te voegen. Het boekje bij de CD biedt geen soelaas, maar je hoort dat het hier niet om een versie gaat die effectief live is gespeeld. Ook de (qua beeldkwaliteit uitstekende) captatie op YouTube eindigt bij Non, non Rien N'a Changé. Het vreemde is echter dat het een kortere versie is dan die te vinden is op The Sound of Music en het CD-boekje (waar verder wel erg weinig informatie in te vinden is trouwens) spreekt enkel over een "Forbidden Word" versie. Wat dan dat verboden woord zou zijn? Ik heb werkelijk geen enkel idee. Een leuk hebbedingetje alleszins, maar ik denk dat dit vooral het beste tot zijn recht komt met beeld. Ik ga in ieder geval binnenkort nog eens met het volledige concert op Youtube bekijken, misschien valt het kwartje dan wel.

De verbazing was groot toen ik een review wou schrijven bij Aftermath en op de tracklist van MusicMeter geen Paint It Black zag staan. Wanneer je dit bericht leest, dan ben je reeds op deze albumpagina gestoten en ben je tot dezelfde conclusie gekomen als ik: die verdekselde rollende stenen hebben net als The Beatles en Jimi Hendrix UK/US edities van hun albums waar een aantal verschillen te ontdekken zijn. Ik ben benieuwd wat de "officiële" Aftermath gaat geven, want ik moet toegeven dat ik niet echt kapot ben van de US variant. Er zijn slechtere keuzes in het leven dan openen met Paint It Black en de eerste helft van het album kent met onder andere Stupid Girl, Lady Jane en Under My Thumb een aantal heerlijke Stones nummer. Vooral Lady Jane blijft een nummer van ongekende schoonheid maar in de tweede helft zakt het toch wel wat in als een kaartenhuisje. High and Dry is nog een opflakkering maar afsluiter Going Home is me toch net iets te kabbelend om meer dan 10 minuten mijn aandacht vast te houden. De single van Paint it Black heeft naar het schijnt ook wel de nodige controverse te hebben opgeroepen, want Decca maakte een klein foutje in de titel. "Paint It Black" kreeg een extra komma waardoor het "Paint It, Black" werd en dan krijg je wel een compleet andere context. Voor het volledige album lijkt het te zijn rechtgezet maar ik heb hier jammer genoeg geen fysiek exemplaar van in huis.

Normaal gezien pluk ik een willekeurig album uit het oeuvre van de Rolling Stones om het dan grondig te beluisteren, maar Some Girls lag echt wel goed in het gehoor en dan kom je automatisch terecht bij de opvolger: Emotional Rescue. Een album dat voortborduurt op de stijl en klank van Some Girls, maar dat algemeen wel heel wat slechter beoordeeld wordt. Met de eerste luisterbeurt(en) was ik daar volledig mee akkoord. Er zat niets memorabel in de nummers, alles leek één lange brij te zijn en ik vroeg me echt af hoeveel luisterbeurten ik dit ging kunnen volhouden. Wel, veel luisterbeurten blijkbaar! Opeens klikte er iets en begon ik de individuele nummers meer en meer te waarderen. Niet alles komt even goed binnen (zo vind ik All About You één van de meest inwisselbare nummers dat ik al heb gehoord van de band en is het het enige nummer op de plaat waar ik werkelijk niets mee heb), maar nummers zoals Emotional Rescue, Where the Boys Go en zeker She's So Cold zijn heerlijk. De manier waarop Jagger de laatste strofe bijna brult (I'm the burning bush, I'm the burning fire, I'm the bleeding volcaaaaaaaaanoooooo) in She's So Cold is hoe ik de groep het liefst heb. Een aantal nummers uit de opnamesessies voor Emotional Rescue zijn dan weer op Tattoo You belandt. Een album dat qua gemiddelde weer stevig omhoog is geschoten ten opzichte van Emotional Rescue, dus ik ben benieuwd hoe dat album me gaat bevallen.

Ik heb al wel eens vaker het commentaar gehoord dat er te veel liveplaten van The Rolling Stones uitkomen. Als iemand die The Grateful Dead tot één van zijn all-time favoriete groepen heeft, dan vind ik dat eerlijk gezegd allemaal wel meevallen. Ik vind het dan ook gewoon tof om een groep in verschillende periodes van hun carrière te horen en bij deze registratie in de El Mocambo is dat dus 1977. Wat wel meteen opvalt, is dat de heren hier duidelijk zin hadden om nieuw materiaal te spelen en niet meteen terug te grijpen op hun klassieke tracks. Vandaar dus bijvoorbeeld geen Paint It Black of Gimme Shelter en daardoor is dit misschien een liveplaat die ik momenteel niet op waarde kan schatten. Ik vind het an sich erg tof trouwens dat ze niet op veilig spelen qua setlist, maar het is niet wat ik verwacht wanneer ik een concert van de Stones opzet. Het klinkt allemaal wel lekker, de band is duidelijk in vorm en hebben veel plezier in en toch… Toch word ik er niet warm of koud van. Ik wil deze registratie echter nog niet volledig afschrijven. Ik vermoed dat ik me gewoon nog wat meer moet onderdompelen in het imposante oeuvre van de rollende stenen en nadien nog eens naar de El Mocambo moet terugkeren. Misschien dat het kwartje dan wel valt. Al ga ik van Little Red Rooster nooit gelukkig worden, maar dat terzijde. Zelfs de Grateful Dead kunnen me daar zelden mee bekoren.

Ik ben langzaamaan eens wat meer van The Rolling Stones aan het ontdekken en ga eigenlijk vooral af op de platen waar een aantal nummers op staan die ik echt goed vind. Dankzij Beast of Burden en vooral Miss You kwam ik bij Some Girls terecht en eerlijk gezegd: het is een rommeltje, maar wel een goed rommeltje. Een album dat langs de ene kant de populariteit van de groep weer aanzwengelde, maar dat dankzij zinnen zoals "Black Girls just want to get fucked all night/I just don't have that much jam" in het titelnummer ook weer op de nodige controverse kon rekenen. Het probleem zit hem echter vooral in het gevoel dat dit niet echt als een volledig album aanvoelt, daarvoor zijn er teveel vreemde eenden in de bijt. Far Away Eyes bijvoorbeeld is een vette knipoog naar country, maar staat wat geforceerd tussen Lies en Respectable. Op zich wel een fijn nummer hoor, maar het is het nummer waar ik de minste klik mee heb en als ik dan helemaal eerlijk ben, dan telt dat eigenlijk voor het merendeel van de plaat. Best allemaal wel vermakelijke songs maar met Beast of Burden en Miss You heb je de echte hoogtepunten wel gehad en oogt de rest nogal inwisselbaar. Hoewel, When the Whip Comes Down heeft ook nog wel de potentie om een persoonlijke favoriet in het brede oeuvre te worden. Op naar de volgende! Ik heb alleszins nog veel te ontdekken. De echt grote platen zoals Exile en Banquet ga ik alvast nog even links laten liggen, daar vond ik vroeger niet veel aan.

Sticky Fingers is eigenlijk het enige studioalbum dat ik in bezit heb van de Rolling Stones. Ik heb nog wel de verzamelaar genaamd Stones Story op LP liggen (zou ik eigenlijk ook nog is moeten digitaliseren maar dat terzijde) maar de voornaamste reden tot de aanschaf van Sticky Fingers een aantal jaar geleden was de aanwezigheid van Eric Clapton bij de alternate version van Brown Sugar. Vandaag de dag zet ik die bonusdisc eigenlijk zelden op en laat ik me veel liever onderdompelen in het oorspronkelijke album. Een schoolvoorbeeld van hoe de volgorde van de tracks ook enorm belangrijk is, want de Stones maken er hier een heerlijke flow van. Beginnen met het heerlijk opzwepende Brown Sugar waar je onmogelijk op kunt blijven stil zitten en gaandeweg afwisselen tussen rustigere nummers als Sister Morphine of het stuwende Can't You Hear Me Knocking. Dat laatste nummer heeft echt alles wat ik in een song zoek en de manier waarop het langzamerhand ontspoort is werkelijk fenomenaal. Alleen die cover van You Gotta Move kan me echt niet bekoren, het is echter een kleine smet op een voor de rest uitstekend geheel. Ik heb vroeger veel albums van de Stones geprobeerd maar geen enkele kon me zo bekoren als deze Sticky Fingers. Is dit trouwens nog in de oorspronkelijke LP versie te vinden (dus met een bewegende zipper) of zijn al die exemplaren kapot gegaan in de loop der tijd?

Je kan moeilijk zeggen dat The Runaways een groep was die een lang leven was beschoren. De groep zou slechts 4 jaar bij elkaar blijven, en zelfs in die periode waren er wat personeelswissels, en toch hebben ze in die korte bestaansperiode van 1975 tot en met 1979 zowaar 4 studioalbums en 1 livealbum op het publiek losgelaten. Live in Japan is logischerwijs het livealbum en is samengesteld uit nummers van hun optredens van 5, 6 en 12 juni 1977. De keuze voor Japan was snel gemaakt, want dat was eigenlijk de enige echt grote fanbase die de dames hadden en dat verbaast me toch ergens wel. Ik zou denken dat er meer animo is voor zo'n all-female rockband als deze en nu zo'n goede 45 jaar na datum is dit nog altijd wel een genietbaar album. Je voelt dat de overgangen niet altijd even soepel lopen (de Rock & Roll cover - origineel van Lou Reed - is duidelijk aan het eind van een concert opgenomen getuige het dankwoord aan het publiek, maar is hier aan het einde van de A-kant van de plaat geplaatst) en het klinkt soms erg rommelig, maar net daardoor heeft dit wel zijn charme. Die cover van Wild Thing is ritmegewijs dan weer compleet om zeep geholpen, maar die zang geeft er dan weer een eigen smoel aan. Nummers als Cherry Bomb of Neon Angels on the Road to Ruin (wat een fantastische titel trouwens en misschien wel mijn favoriete nummer op de plaat) maken sowieso ook veel goed en eigenlijk is gewoon heel de B-kant top. De groep zou dus twee jaar later splitten en vooral Joan Jett zou nog hoge toppen scheren, maar dit is toch een fijne tijdcapsule. Trouwens, wat is dat met die flard van een Sinterklaasliedje (Daar wordt op de deur geklopt) bij de intro van C'Mon? Blijf het altijd grappig vinden om dat opeens te horen.

Misschien is het enkel een persoonlijk gevoel, maar Jumping the Tracks wordt niet vaak genoemd wanneer het over The Scabs gaat. De meeste aandacht gaat vaak naar Royalty in Exile en hoewel dat ook een dijk van een plaat is, heb ik altijd een zwak gehad voor Jumping the Tracks. Is het misschien omdat dit een album is dat ik vaak in de auto heb geluisterd? Dan komt zo'n openingsnummer als Keep on Driving wel goed binnen natuurlijk, maar er is gewoon zoveel meer te beleven. Robbin' the Liquor Store is misschien één van de meest herkenbare gitaarrifjes in de Belgische muziek en blijft na al die jaren nog overeind staan, maar ook Don't You Know (hebben we niet allemaal eens het gevoel gehad dat Swinnen beschrijft met Don't you know / I tried to make it right with you / But i should go / After everything that we've been trough) is een geweldige meezinger en dan heb ik het nog niet over nummers als Hard to Forget en Nothing on My Radio gehad. Jammer genoeg ook een aantal tussendoortjes die soms verrassend goed uitpakken (ik heb altijd wel een zwak gehad voor So en dan voornamelijk door die So if your boss is passing by / Try to take him by surprise / Ask a raise before he dies strofe) en soms gewoon slecht (Read the Magazine en You Got My Name, You Got My Number) uitpakken. The Scabs live in volle glorie zien is jammer genoeg anno 2022 niet meer mogelijk, maar ik prijs me toch ook gelukkig met de studioplaten.

Sisters of Mercy komen eind januari 2024 naar Trix in Antwerpen en mijn ticket ligt al een aantal dagen klaar. Het is niet van mijn gewoonte om voor groepen waar ik niet al te veel van ken toch een ietwat prijzig ticket te betalen, maar ik ben al zo vaak in mijn keuken compleet losgegaan op Temple of Love... Dan wil ik dat live ook wel eens doen. Het leek me echter geen slecht idee om eens een verzamelaar op te zetten, kwestie van toch ook van de andere songs te kunnen genieten. De conclusie? Ik kan niet wachten! Geen idee of Andrew Eldritch en zijn Doktor Avalanche vandaag de dag live nog veel voorstellen, maar songs als Under the Gun, Temple of Love (uiteraard), Vision Thing en This Corrosion kunnen volgens mij echt gewoon niet kapotgemaakt worden. Meteen ook iets bijgeleerd over Temple of Love en namelijk dat dit een heropgenomen versie uit 1992 is. Ik hoorde eerlijk gezegd geen verschil met de versie zoals ze in mijn hoofd zit en dan blijkt dus dat ik altijd de versie met Ofra Haza heb gehoord en niet de oerversie zoals die op Some Girls Wander by Mistake terug te vinden is. Het is waarschijnlijk vloeken in de kerk ook, maar ik prefereer de Haza versie. Interessant wel dat ze een omgekeerde volgorde hanteren voor deze verzamelaar, dus in de zin dat het oudste materiaal vanachter staat. Ik vind het een beetje een vreemde keuze omdat ik liever de evolutie van een band hoor in dit soort zaken en vooral ook omdat ik niet zo'n fan ben van het trio No Time to Cry/Walk Away/Body and Soul waarmee A Slight Case of Overbombing eindigt. Wat me dan wel meteen ook tot de conclusie brengt dat ik vooral de platen Floodland en Vision Thing eens moet gaan checken!

Ik zou er toch goud voor geven om een vlieg op de muur te zijn bij albums zoals deze Traveling Wilburys, Vol 1. Een supergroep met onder andere Bob Dylan, Tom Petty en Roy Orbison (en eigenlijk moeten George Harrison en Jeff Lynne ook vermeld worden, want dat zijn toch ook niet van de minsten) die besloten om samen eens een plaatje op te nemen. De geschiedenis hoe de groep zich vormde, is ondertussen al vele malen verteld en is in al zijn eenvoud juist zo geweldig te noemen. Dat kan ook van de nummers gezegd worden: in al hun eenvoud zijn ze juist geweldig goed en hier staan toch een aantal heuse kleppers op. Als groot Dylan-fan neig ik het meest naar zijn nummers (met Tweeter and the Monkey Man voorop, wat een geweldig nummer blijft dat toch), maar dat betekent niet dat de rest van de nummers daarvoor moeten onderdoen. Iedereen krijgt zijn eigen tijd om te shinen en dat resulteert dan in nummers zoals Handle with Care. Die stem van Roy Orbison daarbij... Het klinkt gewoon geweldig. Als ik dan toch één minpunt zou moeten noemen, dan zou ik voor Margerita gaan. Het is een nummer dat me niet zo heel veel doet en dat kan ook wel gezegd worden van Congratulations. Al is daar wel het kwartje gevallen eenmaal ik wat aandachtiger naar de tekst luisterde. Dit eerste volume staat al een aantal jaren regelmatig te draaien, ik zou eigenlijk is een fysieke release op de kop moeten tikken, maar Volume 3 heb ik vooralsnog aan mij voorbij laten gaan. Daar ga ik ook is achteraan gaan, al lijkt die The Traveling Wilburys Collection me interessanter te zijn als fysieke release voor iemand die nog niets in huis heeft.

Eigenlijk is het best grappig, ik heb in de loop der jaren al een aantal keren deze Live Drugs van The War on Drugs geprobeerd. Ik kende een aantal nummers van op de radio en een liveplaat is altijd wel leuk om een groep te leren kennen, maar het kwartje viel niet. Het was me te kabbelend, het leek allemaal wat op elkaar, ... Kortom: het was niet mijn ding. Flashback naar afgelopen zomer in het Middenvijverpark op Linkeroever waar The War on Drugs een headliner is bij Live is Live. Het was niet de groep waar ik speciaal mijn ticket voor had gekocht, maar kom: we hadden toch frontstage tickets en het was een prachtige avond die eindelijk wat was aan het afkoelen. Om het met de woorden van Raymond van het Groenewoud te zeggen: Wat ik daar zag heeft mij blij gemaakt, wat ik daar zag heeft mij diep geraakt. De "ole, ola" mag je er zelf bij denken, maar ik was werkelijk zo enorm onder de indruk van dat concert. Het heeft zijn plaatsje veroverd in mijn top 10 van concerten dat ik al heb gezien en ik wilde nu toch eens terug die Live Drugs proberen. Hoewel het gevoel van die avond onbeschrijflijk is en het een combinatie van talloze factoren was die niet met mijn thuisinstallatie terug tot leven gewekt kan worden, moet ik zeggen dat het kwartje nu wel is gevallen. Ik vind nog altijd niet alles even goed, zo kan Accidentally Like a Martyr - oorspronkelijk van Warren Zevon - me nog altijd niet bekoren, maar wat is het werkelijk genieten van de andere songs. Hoewel dit een allegaartje is van verschillende shows, voelt dit enorm vloeiend aan en kan ik bijna niet geloven dat dit niet één geheel is. De flow is indrukwekkend en zelfs zo'n buitenbeentje als Buenos Aires Beach heeft een plaatsje in mijn hart veroverd. Ik heb nog altijd geen studioalbum van de band geluisterd en ik heb er eerlijk gezegd echt schrik voor: ik betwijfel echt of je dit gevoel in een studio kan oproepen en ik lijk precies liever de illusie in stand te willen houden.

The Warriors staat al jarenlang op nummer 1 in mijn lijst van beste films en dat is in zekere zin toch ook wel dankzij die geweldige soundtrack. Ik vroeg me een tijd geleden af in hoeverre de soundtrack overeind ging blijven zonder de bijhorende beelden, maar eigenlijk ben ik daar niet de juiste persoon voor. Al vanaf de eerste seconde dat het geweldige Theme from "The Warriors" van Barry De Vorzon door de speakers knalt zie ik meteen de respectievelijke scènes voor mijn ogen. Tof ook dat ze een aantal klassieke dingetjes uit de film mee hebben verwerkt in de soundtrack (onder andere het tegen elkaar klinken van de glazen flesjes op het einde van You're Movin' Too Slow of de radio DJ bij het begin van Fight maar het is toch wel jammer dat ze de iconische speech van Cyrus niet op de een of andere manier hebben toegevoegd) maar hier zitten ook gewoon een aantal erg fijne oorwurmen tussen die perfect op zichzelf staan. Nowhere to Run is meteen toegevoegd aan mijn meezing-playlist en In the City moet daar eigenlijk weinig voor onderdoen. Sowieso was De Vorzon (die een aantal nummers voor zijn rekening neemt als performer maar ook meeschreef aan In the City) zijn tijd ver vooruit. Zijn eigen nummers zou je perfect in de jaren '80 kunnen plaatsen door die synthesizers. Ben ik trouwens de enige die aan Bruce Springsteen moet denken bij hekkensluiter Last of an Ancient Breed van Desmond Child?