Als liefhebber van de Grateful Dead moet je af en toe toch redelijk diep in de geldbuidel tasten. Deze titelloze liveplaat van de Jerry Garcia Band is anno 2021 opnieuw uitgebracht op een 5LP set, maar daar betaal je toch ook alweer gauw tussen de 120 tot 150 euro voor. Aangezien ik vooral probeer om volledige concerten in mijn collectie te hebben (en dit album is een mix van verschillende concerten uit 1990) besloot ik om dit eerst eens wat digitale draaibeurten te geven. Ik zit een beetje met een dubbel gevoel eerlijk gezegd. Garcia klinkt hier bij vlagen geweldig en er zijn momenten dat hij zijn beste niveau van bij de Grateful Dead weet te benaderen, maar er zijn toch ook nummers bij die echt kant noch wal raken. Ik was enorm blij met Simple Twist of Fate toen ik de setlist zag en toch is deze uitvoering werkelijk niet vooruit te branden. Wat vreemd is, want de Jerry Garcia Band bevat toch echt wel een aantal erg sterke muzikanten met onder andere John Kahn op bas. Diens solo tijdens Simple Twist of Fate is echter tenenkrommend. Sowieso wel veel Dylan covers in de tracklist met onder andere Tangled Up in Blue, I Shall Be Released en Señor (die laatste heb ik altijd al een ondergewaardeerde Dylan track gevonden, ik ben blij dat Garcia en co hem opdiepen) maar ook zelfs een uitstapje naar de Grateful Dead met Deal en The Band met The Night They Drove Old Dixie Down. Veel persoonlijke helden dus en dan ben ik eerlijk gezegd altijd al wel wat bevooroordeeld. Geef mij echter maar die GarciaLive releases, daar ben ik meer door gecharmeerd.

Er zijn zo van die albums die echt een totaalpakketje zijn. Een band op het hoogtepunt van zijn kunnen, geen enkel nummer dat misplaatst aanvoelt en artwork dat tot de verbeelding spreekt. Iedereen zal wel zijn eigen voorbeelden hebben, maar Aqualung van Jethro Tull hoort absoluut in dat lijstje voor mij. Het was één van mijn eerste kennismakingen met de heren van Tull en na al die jaren blijft dit nog altijd één van mijn go-to albums als ik even iets door de boxen wil laten knallen om mijn gemoedstoestand te verbeteren. Aqualung - en dan heb ik deze keer specifiek over de openingstrack - leent zich daar dan ook perfect voor met die heerlijke gitaar in de intro, maar sowieso zitten er hier een aantal geweldig rockende nummers tussen. Sowieso een aantal klassiekers in het oeuvre van Jethro Tull (wat is en blijft Locomotive Breath toch een geweldig stuwend nummer), maar sowieso vind ik hier geen enkel zwak nummer op staan. Het is dan ook moeilijk om hier favorieten aan te duiden, maar ik ben misschien alsnog net iets meer gecharmeerd door de eerste helft van het album. Die eerste 6 tracks zijn het beste wat Tull te bieden heeft, maar daar doe ik dan onder andere zo'n Hymn 43 weer oneer mee aan. Schrap die laatste zin dus maar. Ik heb zelf de 1996 reissue in huis (dus die met onder andere het interview met Anderson) en daar staat dan ook nog eens Lick Your Fingers Clean bij op. Een nummer dat werd opgenomen tijdens de Aqualung sessies, maar uiteindelijk niet op het album is terecht gekomen. Zonde, want ook dat is één van mijn favoriete nummers van Anderson en co en had hier ook niet op misstaan.

Ik heb altijd het gevoel gehad dat Jethro Tull wat wordt gereduceerd tot twee albums: Aqualung en Thick as a Brick. Ik ben lange tijd grote fan geweest en heb in de loop der jaren flink wat albums bijeen gekocht (zit nu geloof ik - live en verzamel inclusief - aan zo'n 23 stuks) maar de laatste jaren eigenlijk weinig gedraaid. Ik weet dat ik de eerste platen ook erg indrukwekkend vond en dus maar eens opnieuw aan Benefit begonnen. Het was vooral Sossity; You're a Woman dat me nog helder bijstond (vooral omdat ik lange tijd heb gezocht achter de betekenis van Sossity, dat blijkt uiteindelijk gewoon een verzonnen woord te zijn) maar opener With You There to Help Me bijvoorbeeld is ook gewoon indrukwekkend mooi en dan nog maar te zwijgen over To Cry You a Song. De remaster uit 2001 heeft nog 4 bonusnummers waaronder 2 unreleased Benefit recordings (Singing All Day en Just Trying to Be) en de single Teacher/Witch's Promise. Toch ook nog even een vermelding maken voor de hoes trouwens. Dit is een album dat ik nog op LP zou willen hebben, gewoon voor dat geweldig artwork. Zo'n kleinere CD doet daar toch afbreuk aan maar dat is wel vaker bij Tull, zie maar naar het verschil tussen LP/CD van Thick as a Brick..

Voor zij die zich afvragen hoe je vandaag de dag nog in godsnaam aan Life Is a Long Song kunt geraken: koop het album Living in the Past! Dat is geen verzamelaar is met de nodige hits op, het is een verzamelaar met deze EP (tracks 15 tot en met 19) en nog een hoop materiaal dat nooit op CD was verschenen. Een EP die rond de periode van Aqualung (de EP is ook te vinden is als bonustracks op de 2011 & 2016 remix van Aqualung trouwens maar ik prefereer toch Living in the Past wegens een aantal andere interessante nummers plus het feit dat ik Aqualung al in een normale versie in bezit heb) is gemaakt en dat qua kwaliteit daar niet veel voor moet onderdoen. Opener Life Is a Long Song zullen sommigen onder ons wel herkennen - het nummer komt op een aantal verzamelaars voor - en verder is dit gewoon een kwartiertje genieten. Anderson is nog geweldig in vorm qua stem en die typische Jethro Tull sound is duidelijk aanwezig met Dr. Bogenbroom als hoogtepunt. Er is gewoon iets heerlijks aan die snijdende gitaar, die dwarsfluit en de manier waarop Anderson zingt maar ook het instrumentale From Later mag er zijn en ben ik de enige die bij het begin van afsluiter Nursie aan het begin van Thick as a Brick moet denken? In ieder geval een erg fijn tussendoortje waarbij ik me vooral afvraag waarom geen enkele van deze nummers uiteindelijk op een regulier album is beland. Past in ieder geval perfect bij de eerste platen van Tull, zo tussen Benefit en Thick as a Brick.

Ik dacht eerlijk gezegd dat ik de meeste officiële live-releases van Jethro Tull wel in huis had of toch op zijn minst al eens naar geluisterd had. Blijkbaar niet, want opeens kwam ik terecht bij deze Live at Madison Square Garden uit 1978. Een periode waarin Tull op hun artistieke hoogtepunt was (kijk maar eens wat voor fenomenale platen ze in de jaren 70 uitbrachten) en qua setlist is dit dan ook echt gewoon om van te smullen. Die dreigende gitaar in Sweet Dream, die ingekorte maar daarom niet minder indrukwekkende versie van Thick as a Brick (ik moet altijd wel lachen als Ian Anderson dat nummer introduceert met een kwinkslag of ze dit wel gaan herkennen), die geweldig uitgesponnen versie van No Lullaby en dan moeten het rauwe Aqualung en het alles verwoestende Locomotive Breath nog komen. Ik zal altijd een enorm zwak hebben voor Bursting Out, dat ook uit de Heavy Horses tour komt, maar daar speelt eerder de nostalgie me nog wat te parten denk ik. Puur objectief gezien zou ik dit zelfs het beste officiële (want in bootlegs zijn ook nog heel veel toffe dingen te ontdekken) concert van Jethro Tull willen noemen, al is Live at the Isle of Wight ook wel weer heel goed. Ach, waarom moet ik kiezen? Ik draai het gewoon allemaal! Live is Tull vandaag de dag an sich nog wel tof, maar wat had ik graag bij deze concerten bij geweest... Zelfs de drumsolo bij de Dambusters March is nog wel leuk om te horen! Ook dat is al anders geweest al ik helemaal eerlijk ben.

Ik heb Living in the Past eigenlijk nooit een volwaardige kans gegeven. Ik kocht de CD in mijn Jethro Tull begindagen en bij thuiskomst bleek ik me vergist te hebben. Ik wou namelijk het livealbum Living with the Past hebben en had geen zin in een verzamelaar. Recentelijk ben ik echter wat meer naar Jethro Tull aan het luisteren en pakte deze nog eens uit de kast en verbaasde me wat over de tracklist. Ik ga niet zeggen dat ik alles van Tull ken, maar met zo'n kleine 30 albums in de collectie had ik niet verwacht dat er een flink aantal nummers gingen zijn die geen belletje deden rinkelen. Dat blijkt echter logisch te zijn aangezien Living in the Past geen verzamelaar is met de nodige hits op, het is een verzamelaar met de Life Is a Long Song EP (tracks 15 tot en met 19) en nog een hoop materiaal dat nooit op CD was verschenen. Het gaat voornamelijk over singles (bijvoorbeeld tracks 1 tot en met 3, hoewel A Song for Jeffrey natuurlijk op het debuut uitkwam) en twee live nummers uit het concert van 4 november 1970 in de Carnegie Hall. Die laatste twee vallen een beetje uit de toon omdat ze er zowat halverwege tussen gepropt staan - het volledige concert werd trouwens in 2015 gereleased onder de naam Live at Carnegie Hall 1970 - en ik vind het sowieso altijd wel jammer als er zo één of twee live opnames worden toegevoegd aan een gewoon album. Jammer dat het me zolang heeft geduurd om dit naar waarde te kunnen schatten maar wijsheid komt met de jaren zeker?

Er zijn zo'n paar festivals waar ik graag had bij geweest en Isle of Wight in 1970 is er daar eentje van. Als je bekijkt wie daar allemaal heeft gespeeld? Jimi Hendrix, The Doors, The Who, Miles Davis, Joan Baez, Leonard Cohen en natuurlijk ook Jethro Tull. Die mochten op de 5e en laatste dag komen optreden en hun volledige optreden werd bijna 35 jaar na datum gereleased op CD en DVD in de vorm van deze Nothing Is Easy: Live at the Isle of Wight 1970. Ik merk dat ik zelf niet altijd de behoefte heb om beide vormen van het optreden in huis te hebben, maar in het geval van deze show is dat wel absoluut een meerwaarde. Waarom? Omdat er verdorie wel wat verschil tussen beide uitvoeringen blijkt te zitten!

Zo heeft de CD een geknipte versie van My God en Dharma for One (die laatste duurt zelfs bijna 5 minuten langer, My God duurt zo'n 2 minuten langer dan de CD-versie) waardoor je voor die twee nummers dus best de DVD opzet. De DVD bevat bovendien ook nog de soundcheck van zondagochtend (Bourée) en die staat dan simpelweg niet op de CD, maar om de een of andere bizarre reden ontbreekt op de DVD dan weer With You There to Help Me en To Cry You a Song en is de afsluitende medley ingekort. Als vreemd extraatje hebben ze op de DVD dan ook nog een versie van A Song for Jeffrey toegevoegd, maar die komt uit The Rolling Stones Rock and Roll Circus! Fun fact: dat is beeldmateriaal met Tony Iommi (van Black Sabbath faam) tijdens zijn twee wekend durend lidmaatschap van de band, al speelt hij hier niet echt gitaar aangezien het om een playbackversie gaat.

Wil je dus het volledige concert kunnen verorberen, dan moet je het volgende doen:
DVD: Bourée (Soundcheck)
CD: My Sunday Feeling
DVD: My God
CD: With You There to Help Me
CD: To Cry You a Song
CD: Bourrée
DVD: Dharma for One
CD: Nothing Is Easy
CD: We Used to Know/Guitar Solo/For a Thousand Mothers

Dat allemaal terzijde, het optreden zelf is natuurlijk ook belangrijk en laat dit nu net Jethro Tull op hun best zijn. De groep wordt (te) vaak naar mijn gevoel gereduceerd tot Thick as a Brick en Aqualung (het toen nog onbekende My God dat hier wordt gespeeld zou een jaartje later op dat album eindigen), maar ook in hun eerste 3 albums is nog zoveel kwaliteit te ontdekken. De drumsolo in Dharma for One is misschien net iets te lang, maar ik moet daaraan toevoegen dat ik sowieso geen liefhebber ben van lang uitgesponnen drumsolo's. Het valt het in dit geval best nog mee trouwens als je de Grateful Dead gewend bent qua drumsolo's, maar verder is dit van de eerste tot de laatste seconde genieten. Ian Anderson is geweldig goed bij stem, de band rockt erop los en de muzikanten (met Martin Barre op kop, ongelooflijk hoe goed die kerel is) zijn geweldig op elkaar ingespeeld. Puur afgaande op de setlist lijkt dit niet zo'n uitgebreid concert te zijn, maar vergis je niet: de nummers worden heerlijk uitgesponnen en stilzitten is simpelweg onmogelijk.

Aangezien het niet altijd de meest gekende periode van Jethro Tull moet zijn, had ik wel eens zin om nog eens zo'n jaren 80 plaat van de band uit de kast te halen. De keuze viel op Rock Island vanwege Kissing Willie. Die openingstrack stond me meer dan 10 jaar na aanschaf nog altijd voor de geest en is nog altijd het hoogtepunt van het album. Sowieso een wat vreemde plaat eigenlijk. De nummers hebben allemaal wel een soortgelijke sound, maar dan is er opeens zo'n Another Christmas Song die echt niet in het geheel lijkt te passen en verder heb ik vooral het gevoel dat in sommige nummers wel wat meer geknipt had mogen worden. Met een gemiddelde van 5 minuten per nummer is Rock Island best een lange plaat voor Tull normen (eigenlijk zijn ze vooral in de jaren 80 met Under Wraps en Crest of a Knave langere albums beginnen te maken) en ik merk dat ik toch meer naar de korte nummers neig. The Rattlesnake Trail en Heavy Water zijn dan ook twee persoonlijke favorieten en als ik er dan toch één van de lange nummers moet uitkiezen, dan valt de keuze op Big Riff and Mando. Een nummer dat geïnspireerd werd doordat de mandoline van Martin Barre ooit effectief gestolen is. Vreemde bonustracks ook. Weliswaar uit de Rock Island tour (de nummers stammen uit een concert van 13 oktober 1989 in Zurich), maar dan had ik toch wel een live registratie van één van de 6 Rock Island nummers verwacht die ze toen hebben gespeeld en niet deze oude nummers.

Is het misschien het koude weer, maar ik had opeens zin om terug eens wat Jethro Tull te draaien. Sowieso een band die bij mij de laatste jaren aan een heropleving bezig is. Ik ben een tijdje erg grote fan geweest, maar merkte dat ik mezelf limiteerde tot Aqualung en Thick as a Brick wanneer het om het oeuvre van Tull gaat. Onterecht natuurlijk, want er zijn meer interessante platen dan enkel hun jaren 70 werk. Al klinkt dat nu wel ironisch bij een review over Songs from the Wood, want laat die nu net uit 1977 stammen. In ieder geval een plaat waarvan het titelnummer denk ik wel het meest bekende nummer is. Het meest bekend is echter geen synoniem voor het beste, want met Hunting Girl, Jack-In-The-Green en zeker The Whistler zijn er nummers die ik gemakkelijk tot bij het beste van Tull in het algemeen zou willen bestempelen. Je voelt dat Tull hier een bepaalde weg is aan het inslaan die nog verder uitgewerkt zou worden met opvolgers Heavy Horses uit 1978 en Stormwatch uit 1979. De Engelse folklore krijgt de bovenhand en het enige nummer dat gevoelsmatig wat uit de toon valt is Pibroch (Cap in Hand). An sich een fijn nummer, daar niet van, maar het klikt niet zo goed samen met de rest van de nummers. Vreemd trouwens dat Beltane als extra nummer op de remaster uit 2003 is toegevoegd. Volgens de liner notes van 20 Years of Tull gaat het om "an unreleased track that did not make it to the Heavy Horses album. Recorded at Maison Rouge Studios, London in 1977". Qua jaartal kun je dit inderdaad wel linken aan Songs from the Wood, maar ik zou dit zelf dan eerder bij Heavy Horses hebben toegevoegd. In ieder geval, op naar de volgende!

Ik ben de laatste tijd weer wat meer Jethro Tull aan het draaien in (ongeveer) volgorde van uitkomen en dan blijkt toch hoe enorm sterk hun beginjaren waren. Veruit mijn meest favoriete periode van de band, al zitten er in hun latere jaren ook nog vaak pareltjes tussen zoals Big Riff and Mando op Rock Island. In ieder geval waren Ian Anderson en co hier nog fris en fruitig om het zo te noemen en hadden ze de niet zo eenvoudige taak om een vervolg te breiden aan This Was, hun uitstekende debuutplaat. Dat vervolg werd uiteindelijk Stand Up en dat blijkt een profetische titel te zijn, want hier kun je onmogelijk bij blijven stilzitten. Opener A New Day Yesterday zet meteen de toon, Bourée is een geweldig instrumentaal visitekaartje, die drums in Nothing is Easy zijn heerlijk beukend en wie kan er nu geen fan zijn van nummers zoals Fat Man? Een leuke mix ook tussen een aantal stevige nummers en wat meer rustige nummers zoals Look Into the Sun. Wat echter nog het meest merkwaardige is, is dat er een aantal steengoede nummers enkel en alleen als single zijn uitgebracht. De 4 bonustracks uit de 2001 remaster zijn de Living in the Past/Driving Song en Sweet Dream/17 singles en hadden absoluut niet misstaan op het reguliere album. Zeker 17 is misschien wel één van mijn favoriete Tull nummers tout court. Die bonustracks bij Tull zijn toch elke keer wel de moeite waard eigenlijk, al kriebelt het wel om die nieuwe release(s) ook in huis te halen.

Qua stijlbreuk kan het wel tellen, eerst This Was luisteren en dan overgaan naar The Broadsword and the Beast. De bluesband is ingewisseld voor de synthesizers variant en eerlijk gezegd? Het werkt best goed. Het is een stijl die in latere albums (zeker met Under Wraps) nog uitgewerkt ging worden, maar gevoelsmatig - al is het erg lang geleden dat ik Under Wraps nog heb geluisterd - prefereer ik Broadsword. Het album wordt effectief onderverdeeld in twee segmenten (Beastie en Broadsword, genoemd naar de eerste track op elke kant en een trucje dat ze ook al uithaalden bij Aqualung) en dat zijn meteen ook twee van de beste songs op het album. Verder nog wel een aantal uitschieters zoals Fallen on Hard Times en Pussy Willow, maar jammer genoeg ook een aantal missers zoals Seal Driver en Clasp. Niet dat dat echt slechte nummers zijn, maar het zijn zo van die songs waar bitter weinig van blijft hangen. Cheerio is ook een niemendalletje van twee keer niets, maar ken ik vooral als encore bij een aantal live concerten van de groep en heb ik wel een zwak voor. Het originele album kende slechts 10 tracks, maar de remastered CD voegt er daar zowaar 8 (!) aan toe. Allemaal nummers die uit de Broadsword sessies komen en hoewel je inderdaad bij sommige nummers wel snapt waarom ze zijn weggelaten, zo'n Jack Frost and the Hooded Crow past niet echt in de algehele stijl, zitten hier ook nog een paar pareltjes tussen. Geweldige hoes trouwens, is samen met die van Aqualung toch één van mijn favoriete albumcovers van de band.

Er zijn naar mijn gevoel maar weinig albums die met de eerste zin uit de eerste strofe al meteen de juiste sfeer weten te definiëren. Er is gewoon iets opzwepends aan de manier waarop Ian Anderson de strofe "I really don't mind if you sit this one out. My words but a whisper your deafness a SHOUT" brengt en het straffe is, ik moet die zin maar horen en ik weet dat ik vertrokken ben voor een kleine 45 minuten aan plezier. Ik kan het album gewoon niet afzetten. Thick as a Brick was indertijd mijn eerste kennismaking met een "conceptalbum" en zal altijd mijn favoriet in dat genre blijven. Het is dan ook zo'n album waar alles netjes in elkaar lijkt te passen, ook op meer dan enkel het muzikale vlak. De LP-hoes die je als een soort van uitvouwbare krant (inclusief kruiswoordraadsel en een connect the dots) kunt lezen versterkt het album en het album versterkt de verpakking. Onvoorstelbaar dan ook dat ze voor de CD-release gekozen hebben voor een simpel linkje waar je de originele verpakking kunt zien, maar gelukkig klinkt die Steven Wilson stereo remix wel als een klok en zijn de liner notes nog wel interessant.

Ik kan dan ook onmogelijk een favoriet moment uit Thick as a Brick kiezen, al vind ik het wel interessant om te zien dat er voor de 40th anniversary release blijkbaar een poging is gedaan om de suites onder te verdelen in 8 verschillende delen. Ik vraag me af wie dat heeft bekokstoofd. Ter info, dat wordt dan zoiets:
1. "Really Don't Mind" / "See There a Son Is Born" – 5:00
2. "The Poet and the Painter" – 5:29
3. "What Do You Do When the Old Man's Gone?" / "From the Upper Class" – 5:25
4. "You Curl Your Toes in Fun" / "Childhood Heroes" / "Stabs Instrumental" – 6:48
5. "See There a Man Is Born" / "Clear White Circles" – 5:58
6. "Legends and Believe in the Day" – 6:34
7. "Tales of Your Life" – 5:24
8. "Childhood Heroes Reprise" – 2:56

Jaren later zou Ian Anderson met zijn soloproject een sequel maken (met de wel erg flauwe Thick as a Brick 2 titel) en dat werkt op zich nog wel vrij behoorlijk. Het idee van de hoes na te maken in de vorm van een internetpagina is hopeloos gedateerd, maar dat terzijde. Een aanrader op dat vlak is dan wel de Live in Iceland registratie uit de Thick as a Brick Tour van 2012. Daarin krijg je beide albums voorgeschoteld als één geheel, maar nu ben ik wel aan het afdwalen. Samengevat: Thick as a Brick blijft bijna 50 jaar na datum nog altijd als een bakstenen huis overeind staan. Het is het orgelpunt van een geweldige band en hoewel er nog goede albums zouden volgen, zou geen enkele nog de impact op mij hebben als deze Thick as a Brick.

Jethro Tull is een band met vele vormen en gezichten en naar aanleiding van hun Belgische passage in november 2022 (onder voorbehoud uiteraard), ben ik bezig om eens terug wat meer van hun albums te draaien. Ik ben altijd meer fan geweest van hun jaren 70 spul (hoewel op zo'n Rock Island ook echt geweldige nummers staan) en This Was heb ik dan ook altijd wat een mengelmoes gevonden. Dat ligt echter niet volledig aan het album zelf, hoewel je merkt dat het een band is die nogal veel richtingen uitgaat, maar wel aan het feit dat ik de 40th Anniversary Release in huis heb. Een geweldige uitvoering qua inhoud (die twee John Peel Sessions - track 11 tot en met track 15 is die van 23 juli 1968 en track 16 tot en met track 19 is die van 5 november 1968 - zijn geweldig), maar de volgorde steekt me wat tegen. Ik hoor persoonlijk niet zo veel verschil tussen de mono en de stereo-uitvoering en had de singles dan ook bij het originele album toegevoegd. Nu moet je eigenlijk het album 2 keer in zijn volledigheid luisteren om echt alle unieke nummers te horen en zelfs dan herhalen sommige nummers zich nogal snel. Dat allemaal terzijde is het wel een debuut om U tegen te zeggen.

Je verwacht niet dat deze band slechts 4 jaar later met zo'n meesterwerk als Thick as a Brick zou afkomen (ook wel omdat Tull wel wat personeelswissels onderging), maar This Was heeft achteraf gezien ook absoluut zijn charme. Een aantal geweldige instrumentals (het blijft vreemd om Dharma for One op deze manier te horen, ik verwacht altijd dat Ian Anderson gaat invallen met "Dhaaarmaaaaaaa") en zeker Cat's Squirrel blijft toch o zo'n lekker nummer. Round daarentegen is een wat inwisselbare flard van +/- een minuut, maar ook in de nummers waarin Ian Anderson zingt is hij op dreef. Song for Jeffrey is denk ik het bekendste nummer van de plaat, maar ik denk dat ik nog net iets meer fan ben van Beggar's Farm en natuurlijk My Sunday Feeling. Hoe Anderson daar al tekeer gaat op zijn dwarsfluit... Het is één van de weinige aspecten dat zich doorheen de geschiedenis van Tull herhaalt en het is net daardoor dat ik zo'n fan ben. Die singles mogen er trouwens ook nog wel zijn. Digitaal heb ik hier dan ook wat mee geschoven en een mooi setje van gemaakt, maar jammer genoeg gaat dat met de fysieke schijfjes niet.

Ik was erg blij toen ik een tijd geleden ontdekte dat er een monumentale boxset was uitgekomen van de Fillmore East concertenreeks waar Band of Gypsys ook deel van uitmaakt. Het is het album dat mijn interesse in Jimi Hendrix terug opwekte en dat ik vandaag de dag als één van mijn favoriete liveplaten beschouw. Ik had de boxset bijna meteen blindelings aangeschaft, maar mijn kleine teleurstelling met The Rolling Thunder Revue: The 1975 Live Recordings van Bob Dylan in het achterhoofd houdende, besloot ik om eerst eens even online wat draaibeurten te doen. Eerlijk gezegd? Voor mij is dit niet de aanschaf waard, want de songkeuze van Band of Gypsys is onnavolgbaar. Geen idee wie er indertijd de keuze heeft gemaakt om net die specifieke nummers uit de concerten op plaat uit te brengen, maar het is duidelijk dat er bijvoorbeeld geen enkele Machine Gun kan evenaren aan de versie die ik reeds al zo lang ken. Dat gezegd zijnde, dit is natuurlijk nog altijd wel een enorm interessante boxset voor de liefhebbers. Sony levert een verzameling songs af die voorheen nog niet waren gereleased waren of die over zoveel verschillende media verspreid waren (Band of Gypsys, Band of Gypsys 2, Machine Gun, Live at the Fillmore East, ...) dat het fijn is als fan om nu een groot deel van de concerten te kunnen horen zoals ze initieel bedoeld waren. Niet geheel onbelangrijk ook: het gaat soms ook nog om langere versies, want Changes duurt bijvoorbeeld bijna dubbel zo lang als de versie op Band of Gypsys. Het blijft dan echter wel erg vreemd dat er nog steeds een aantal songs (het concert van 31 december is niet volledig) ontbreken. Dat is dan toch een gemiste kans...

Ik moet zeggen, dat is nu toch wel een gigantisch voordeel aan Spotify: ik kan eindelijk vrij makkelijk de verschillende nieuwe Jimi Hendrix releases eens een luisterbeurt geven zonder fortuinen uit te geven. De laatste jaren komt er elk jaar wel weer een nieuw live-album uit en in 2023 is het de beurt aan een registratie uit de Hollywood Bowl op 18 augustus 1967. De voornaamste reden om dit uit te brengen lijkt dan ook meer een historische reden te zijn. Are You Experienced zou pas enkele dagen later uitkomen waardoor de concertgangers - die voornamelijk voor The Mamas & The Papas gingen - opeens geconfronteerd werden met het gitaargeweld van een stel onbekende mannen. Zo wordt Fire wordt nog aangekondigd als een nummer dat terug te vinden zal zijn op de nieuwe plaat en je merkt wel dat ze nog niet veel concerten in de vingers lijken te hebben. Are You Experienced is en blijft een dijk van een album, maar Fire (wat nochtans toch één van mijn favoriete nummers uit het oeuvre van Hendrix is) klinkt enorm rommelig en belabberd. Bij The Wind Cries Mary lijkt Hendrix de helft van zijn tekst te vergeten en de rest van het concert is eerlijk gezegd ook niet om over naar huis te schrijven. Tof om de band een aantal covers te horen spelen zoals Killing Floor, een zeer korte Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band en natuurlijk Like a Rolling Stone van Bob Dylan maar het lijkt wel alsof het hier om een gelegenheidsband gaat die totaal niet op elkaar is ingespeeld. Bijzonder genoeg schijnt geen enkele van deze tracks ooit op een bootleg te zijn verschenen, dus in dat opzicht is het idee achter deze Hollywood Bowl registratie echt wel een fijne release. Alleen jammer dat de kwaliteit best wel wat te wensen overlaat, al wil ik nog wel een lans breken voor dat fijne einde van Purple Haze.

Johannes Verschaeve is bij het grote publiek voornamelijk bekend als frontman van The Van Jets, maar die stopten anno 2019 ermee. Wat ik altijd zeer jammer heb gevonden, want als er nu één groep was die ik graag live zag spelen… Dan waren het The Van Jets wel. Verschaeve startte al gauw met een soloproject en leverde voor Masqué (Songs Inspired by James Ensor) reeds een song af onder de naam Johannes Is Zijn Naam. James was een niet zo bijzonder nummer en de klik was er nog niet. Vooral ook omdat het echt iets volledig anders is ten opzichte van het geluid van The Van Jets. Het was pas toen de eerste single van Verschaere’s debuutplaat werd gelost dat ik zoiets had van “aha, hier zit meer in”. Laat je niet verwarren door de Engelstalige titel, want Johnny Will Be King is een volledig Nederlands nummer (met uitzondering dan van een klein stukje in het refrein) en is meteen ook het beste nummer van heel de plaat. De Kooi is nog tof met dat zeer awkward gesprek in het midden en Kamer heeft ook nog zijn momentjes, maar verder zijn de songs me net iets te veel hetzelfde qua klankkleur. Wel een fijne opener/afsluiter trouwens met respectievelijk De Geboorte van Johannes/Lukas 1 63-66. Het zijn geen nummers, maar eerder spoken word (hoewel het hem volgens mij niet is, doet de stem me toch aan Luc Janssen denken) en het geeft een soort van samenhang die perfect bij de plaat past. Het lijkt er trouwens ook op dat dit in een soort van eigen beheer is uitgebracht, want Klokwerk Oranje (het label van de plaat) wordt door niemand minder dan een zekere Jan Verschaeve gemanaged. Johannes Is Zijn Naam is vooralsnog ook de enige plaat op dat label, ben benieuwd of ze nog meer artiesten gaan aantrekken.

Ik zat altijd met het idee dat All Aboard the Blue Train een "normaal" album was van Johnny Cash. Oké, er staan een aantal nummers op die ik reeds op andere albums heb maar wie het oeuvre van Cash een beetje kent weet dat dat niet zo atypisch is. Een song zoals Country Boy nam hij bijvoorbeeld op voor zijn debuutplaat Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar uit 1957 maar werd in een nieuw jasje gestoken voor American II: Unchained uit 1996. Deze All Aboard the Blue Train is echter een verzamelalbum dat vooral lijkt te zijn uitgebracht om in te haken op het succes van Cash bij Columbia. Hij was namelijk in 1960 geswitcht van Sun naar Columbia en scheerde daar hoge toppen. Je zal op dit album dan ook enkel nummers uit de Sun periode terugvinden. Drie nummers (Rock Island Line, (I Heard That) Lonesome Whistle en The Wreck of the Old '97) zijn terug te vinden op het hierboven reeds genoemde debuutalbum.

Het interessante is echter het volgende: de overige nummers zijn singles! Of toch praktisch allemaal, want van openingsnummer Blue Train is eigenlijk vrij weinig informatie te vinden. Merkwaardig genoeg zijn een aantal van die singles uitgebracht voor Johnny Cash Sings the Songs That Made Him Famous: een compilatiealbum dat in 1958 door Sun werd uitgebracht nadat Cash het label had verlaten.. Sun is dus nog een flink aantal keer langs de kassa gegaan met de hulp van onze Man in Black, want ook de single voor Greatest! (opnieuw een compilatiealbum) moest eraan geloven. Voor de volledigheid:

01) Blue Train
Nooit eerder uitgebracht?

02) There You Go
-> Single "There You Go" b/w "Train of Love"
-> van The Songs That Made Him Famous (1958)

03) Train of Love
-> Single "There You Go" b/w "Train of Love"
-> van The Songs That Made Him Famous (1958)

04) Goodbye Little Darlin' Goodbye
-> Single "Goodbye Little Darlin'" b/w "You Tell Me"
-> van Greatest! (1959)

05) (I Heard That) Lonesome Whistle
-> reeds uitgebracht op Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar (1957)

06) Come in Stranger
-> Single "Guess Things Happen That Way" b/w "Come in Stranger"
-> van The Songs That Made Him Famous (1958)

07) Rock Island Line
-> reeds uitgebracht op Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar (1957)

08) Give My Love to Rose
-> Single "Home of the Blues" b/w "Give My Love to Rose"
-> van The Songs That Made Him Famous (1958)

09) Hey Porter
-> Single "Cry! Cry! Cry!" b/w "Hey, Porter"
-> van Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar (1957)

10) Folsom Prison Blues
-> Single "So Doggone Lonesome" b/w "Folsom Prison Blues"
-> van Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar (1957)

11) The Wreck of the Old '97
-> reeds uitgebracht op Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar (1957)

12) So Doggone Lonesome
-> Single "So Doggone Lonesome" b/w "Folsom Prison Blues"
-> van Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar (1957)

Op zich een erg gemakkelijke release voor Sun maar ergens ben ik toch wel blij om dit in bezit te hebben. Zo'n nummer als Goodbye Little Darlin' Goodbye is in deze versie enkel en alleen maar als single uitgekomen. Cash zou het nummer later nog wel opnieuw opnemen voor I Walk the Line (1964), altijd fijn dat grasduinen in het oeuvre van Cash.

Van de Unchained reeks is deze nummer II eentje die ik best weinig draai. Ik weet zelf niet meer goed waarom, want als ik die tracklist bekijk… Dan denk ik altijd toch dat hier een aantal heerlijke nummers opstaan. Vandaag de CD weer eens flink wat toertjes laten draaien en inderdaad, hier staat veel goeds op! Ik denk alleen dat het een beetje een probleem is dat dit niet echt als een geheel aanvoelt. Cash gaat van links naar rechts en laat in zowel de rustige alsook de meer uptempo nummers geweldige dingen horen, maar ik heb altijd het gevoel dat dit een veel langer album is dan slechts 43 minuten. Het hoogtepunt (en meteen ook het perfecte voorbeeld van die links/rechts/rustig/uptempo split waar ik het hierboven heb) zit ongeveer in het midden van het album. Cash is de enige artiest die mij niet verveelt met spirituele nummers en die uithaal op het einde van Spiritual (All my troubles/All my pain/It's gonna leave me once again) gaat door merg en been. Om daarna gewoon meteen te knallen met zo’n geweldig funky nummer als The Kneeling Drunkard's Plea. Sowieso ook wel weer een interessante groep muzikanten waar Cash mee speelt. Als je op je album gewoon even gebruik kan maken van onder andere Tom Petty en zijn Heartbreakers, Lindsey Buckingham en Mick Fleetwood van Fleetwood Mac-faam en Flea van The Red Hot Chilli Peppers… Daar zou menig artiest jaloers op zijn. In ieder geval: ik ga dit toch eens terug wat meer draaien. Naast bovengenoemde tracks zijn ook Unchained, Mean Eyed Cat, Sea of Heartbreak en Rusty Cage toch ook echt toppers.

Zou Johnny Cash ooit hebben verwacht dat hij op het einde van zijn carrière zijn populairste en meest gelauwerde platen zou maken? Ik ben fan van nagenoeg alles wat hij heeft gemaakt, maar net als bij vele anderen was de American Recordings reeks (samen met de 2 prison albums) mijn Cash-doop en oooh, wat blijven die toch geweldig goed! Met I See a Darkness maakt Cash één van zijn donkerste nummers maar sowieso is dit gewoon een album waar de emotie vanaf spat. Gewoon al de manier waarop de stem van Cash soms breekt (zijn gezondheid was tussen American II en American III al serieus achteruit gegaan) doet mijn hart breken, maar nummers als I Won't Back Down, The Mercy Seat, Solitary Man en natuurlijk die geweldige versie van Wayfaring Stranger... Het is nagenoeg onmogelijk om een beperkt aantal favoriete nummers aan te duiden, want werkelijk alles raakt de juiste snaar. Zelfs Nobody (een nummer dat ik vroeger altijd wat geforceerd vond staan tussen het magistrale One en I See a Darkness) kan me vandaag de dag wel bekoren. Fijne guestlist ook met onder andere Tom Petty (nog zo'n held van mij) maar ook Merle Haggard en Sheryl Crow zijn een goede toevoeging. Die laatste staat hier trouwens vermeld bij 3 nummers (Field of Diamonds, Mary of the Wild Moor en Wayfaring Stranger) maar ze zingt enkel mee op Field of Diamonds. Op de twee andere nummers speelt ze accordeon.

Het einde van de jaren 60 staan bij de Johnny Cash liefhebber voornamelijk gekend als de periode waarin hij twee van zijn meest bekende concerten bracht: in 1968 in Folsom Prison en in 1969 in San Quentin. Beide zijn gevangenissen en je zou bijna vergeten dat Cash ook nog wel in andere zalen optrad. Dat dat niet de minste zalen waren, bewijst deze live-release (uit 2002 alweer, wat gaat de tijd toch snel) van het concert in Madison Square Garden dat ook uit 1969 stamt. Een concert waarin je merkt dat Cash hier toch echt wel op het toppunt van zijn kunnen was en bovendien ook een uitstekende band rond zich had verzameld. Geweldig eigenlijk ook hoe Cash met veel plezier zijn plaats afstaat aan zijn schoonfamilie en bandleden (onder andere Carl Perkins en de Statler Brothers) zodat zij ook even hun time to shine hebben. Een kans die ze volledig nemen, want ik heb in de loop der jaren een enorm zwak ontwikkeld voor songs als Flowers on the Wall. Cash doet hier verder ook gewoon perfect wat je van hem verwacht. Zijn bindteksten zijn grappig en emotioneel (en soms zelfs tegelijkertijd!), het tempo zit erg goed, het is een leuke afwisseling qua songs en zijn stem klinkt nog altijd als een klok. Als ik dan een klein minpuntje moet noemen, dan is het wel dat June Carter er hier niet bij is. Zoals echter tijdens het concert zelf al wordt aangegeven: die zat op dat moment zwanger thuis. Ze zou uiteindelijk 3 maanden later bevallen van John Carter Cash. Het is haar dus vergeven dat ze er niet bij was, maar ik mis haar toch in het geheel. Er is iets tussen die twee dat zo heerlijk knettert.

Ik durf het niet meer met de volle 100% zeggen, maar ik denk dat At San Quentin mijn eerste echte (niet-verzamelalbum) kennismaking met Johnny Cash was. Het kan misschien ook één van de American Recordings zijn geweest, maar ik weet nog wel perfect dat ik het album samen in één pack met At Folsom Prison kocht. At Folsom Prison staat algemeen gezien hoger aangeschreven, maar voor mij is At San Quentin altijd het (officiële) livealbum waar ik naar teruggrijp wanneer ik iets van de Man in Black wil horen. Big River zet meteen de toon en Cash weet perfect de balans te bewaren tussen meer rustige nummers zoals I Still Miss Someone en Darlin' Companion tot heerlijk uptempo uitvoeringen van Wreck of the Old 97 en die fe-no-me-na-le medley van Folsom Prison Blues/I Walk the Line/Ring of Fire/The Rebel-Johnny Yuma. Daar kun je toch onmogelijk bij blijven stilzitten? Ook het twee keer spelen van San Quentin - geweldig toch ook dat ze net dit nummer besluiten te spelen - blijf ik na al die jaren nog geweldig vinden. Verder is dit ook een album dat echt die heerlijke typische live-feel heeft. Ik kan sowieso urenlang naar Cash luisteren, volgens mij zou hij zelfs gewoon het telefoonboek kunnen voorlezen en ik zou nog aan zijn lippen gekluisterd hangen, maar die interactie met het publiek en het personeel blijft toch gewoon erg leuk.

Het enige minpuntje dat ik kan opnoemen is dan ook dat het jarenlang heeft geduurd voordat we een volledige versie van het concert kregen. De originele release in 1969 moest het doen met maar 10 nummers (die dan bovendien ook nog eens in de verkeerde volgorde werden geplaatst, want die versie opent met Wanted Man), in 2000 kwam er dan een versie met 8 extra nummers en werd de trackvolgorde aangepast om dan in 2006 dan met de meest complete versie te komen. De Legacy Edition voegt voornamelijk nummers van "publieksopwarmers" Carl Perkins, The Statler Brothers en The Carter Family toe, maar hier krijgen we dan ook eindelijk de Long Black Veil/Give My Love to Rose medley en Orange Blossom Special. De medley past perfect bij de locatie waar Cash optreedt en voor Orange Blossom Special (het gelijknamige album is één van mijn favoriete studioalbums van Cash) heb ik altijd een enorm zwak gehad. Waarom die twee nummers nooit op de 2000 editie (die zogezegd compleet zou moeten zijn) zijn gekomen, het is me een raadsel. Toch ook nog even een vermelding voor twee iconische foto's die uit dit concert zijn gekomen. De albumhoes is één van Cash mooiste (inclusief basgitaar van Marshall Grant), maar tijdens dit optreden is ook de bekende "fuck you" foto genomen. Ik heb er altijd wat een haat/liefdeverhouding mee gehad (ze is te pas en te onpas gebruikt naar mijn gevoel), maar wel fijn om de origine te weten.

Het debuutalbum van Johnny Cash is tegenwoordig in vele vormen te vinden. Ikzelf heb een versie uit een Greatest Hits 3CD box en ook nog eens in een Storyteller box met dan telkens ook nog eens andere bonustracks. Gelukkig gaat het telkens wel om het originele album en dat betekent Country Boy in de versie zoals ze oorspronkelijk op LP gereleased is. Voor degene die twijfelen welke versie ze hebben, de Definitive Expanded Remastered Edition uit 2017 (volledig te beluisteren op Youtube) bevat beide versies waarbij track 3 de originele is en track 13 de demoversie die op sommige latere releases te vinden is. Ik prefereer de originele versie trouwens maar wat een heerlijk album is dit eigenlijk! Bij sommige debuutalbums voel je dat de artiest nog wat aan het zoeken is naar zijn/haar stijl maar met Cash is het vanaf het eerste nummer prijs. Rock Island Line blijft sowieso al één van mijn favoriete nummers tout court uit de Cash catalogus maar Cry Cry Cry, The Wreck of the Old '97 en natuurlijk I Walk the Line en Folsom Prison Blues zijn nummers die zijn hele carrière zouden meegaan. Uitstekend debuut en ook gewoon lekker kort, heerlijk voor een fietstochtje of een wandeling en doen we dat nu allemaal niet in deze barre tijden.

Altijd een beetje oppassen wanneer je The Man in Black wilt aanschaffen, want naast een studioalbum is het ook de titel van minstens 4 Johnny Cash verzamelaars en ook nog eens de titel van een (uitstekende) liveplaat. Het begon echter allemaal in 1971 met het toen al 38e (!) studioalbum van Cash en hoewel ik het titelnummer al wel kende, ben ik eigenlijk nog het meest gecharmeerd door de andere nummers. De Cash-elementen zijn allemaal aanwezig maar The Man in Black is vooral een politieke plaat geworden. Persoonlijke favoriet van het album is Orphan of the Road maar de anti-Vietnam song Singin' in Viet Nam Talkin' Blues is Cash op zijn best. Tel daar dan ook nog eens twee nummers waar hij wordt bijgestaan door June Carter (liefhebbers van de combinatie Cash/Carter moeten sowieso eens Carryin' On uit 1967 beluisteren, één van mijn favoriete albums van hen beide) en je hebt gewoon een heerlijk halfuurtje voor de boeg. Grappig detail dat hij Billy Graham in The Preacher Said Jesus Said al vermeldt en dat die een beetje later dan ook effectief meedoet op het nummer. Het is echter vooral die unieke stem van Cash die het hem keer op keer doet. Dear Mrs. is eigenlijk bijna gewoon een monoloog maar laat Cash het telefoonboek voorlezen en ik blijf nog geboeid luisteren. Zelfs religieuze nummers, iets waar ik op zich niet altijd voor sta te springen, worden in zijn handen gewoon erg aanstekelijk. Hij gebruikte ze live wel eens vaker als afsluiter maar blijkbaar dus ook in de studio. Heerlijk!

Ik kan het niet juist pinpointen waarom maar er is iets aan Orange Blossom Special dat me erg aantrekt. Het is kwalitatief niet zo veel verschillend ten opzichte van andere albums van de Man in Black maar het klinkt allemaal gewoon o zo goed! Opnieuw een resem traditionals die Cash naar zijn eigen hand zet (onder andere The Long Black Veil, When It's Springtime in Alaska, Danny Boy en Wildwood Flower) maar ook de adoratie voor het werk van Bob Dylan (met It Ain't Me Babe, Don't Think Twice, it's Alright en Mama, You've Been on My Mind) kan ik - als groot liefhebber van het oeuvre van his holy Bobness - ten zeerste appreciëren. De waardering tussen beide sterren zou alleen maar groeien met onder andere Cash die meezingt op het fenomenale Girl from the North Country uit Nashville Skyline en de recent uitgekomen Travelin' Thru bootleg van Dylan. Soit, ik dwaal af. Orange Blossom Special is een album waarin alle elementen die ik zo goed vind aan Cash het best tot zijn recht komen.

Van het verhalende element in The Long Black Veil of The Wall tot de kenmerkende humor in When It's Springtime in Alaska (It's Forty Below). Die laatste strofe doet me altijd wel lachen en Cash + June Carter is altijd de moeite. Ook weer een aantal meer religieus getinte nummers, ook dat kun je vaak verwachten bij Cash, maar bij hem werkt het altijd wel en het opzwepende Amen is dan ook een fijne afsluiter. In 2002 werd er een re-issue uitgebracht met daarin 2 nummers uit de Orange Blossom Special opnames (Engine 143 en (I'm Proud) the Baby Is Mine) die nooit op de originele plaat zijn gekomen. Terecht vind ik, het zijn kwalitatief gezien toch mindere nummers, en ook de originele versie van Mama, You've Been on My Mind is een betere keuze. Al is het opnamegewijs wel een recentere versie aangezien track 15 werd opgenomen tijdens de sessie van 27-28 juli 1964 terwijl track 7 pas op 17 december 1964 werd opgenomen. Die spoken word intro bij Danny Boy - een nummer dat ik hier eigenlijk het minste vind - is ook wel erg geslaagd trouwens.

Het kwam anno 2014 toch redelijk onverwacht: een nieuwe plaat van Johnny Cash. The Man in Black was al een aantal jaar overleden maar zoonlief John Carter Cash vond in het archief van zijn vader een flinke dosis jaren '80 opnames die Columbia indertijd nooit heeft uitgebracht. Het zal me altijd een raadsel blijven waarom Columbia hier de kwaliteit niet van zag, want wat is dit toch weer genieten! Het is één van mijn meest gedraaide Cash albums en vooral omdat het hier allemaal zo verhalend is. Bij praktisch elk nummer lijkt het alsof Cash je een mini-verhaal vertelt en nummers als Out Among the Stars en I Drove Her Out of My Mind worden daardoor echt tot leven gewekt. Het zijn allemaal nummers in die typische Cash-stijl (ongelooflijk in welke mate de man zich iemand anders zijn/haar nummer compleet eigen kon maken) en wanneer June Carter Cash dan ook nog eens begint mee te zingen.. Ja, dan ben ik helemaal gelukkig. Interessant is ook die She Used to Love Me a Lot bonus track. Een remix van het derde nummer op het album (door niemand minder dan Elvis Costello!) dat indertijd werd uitgebracht als B-kant voor de She Used to Love Me a Lot single. Ik prefereer de studioversie maar de remix mag er ook absoluut zijn. Volgens John Carter Cash had hij nog een aantal dingen gevonden in het archief die een volwaardige release zouden krijgen maar helaas, tot vandaag de dag is het bij Out Among the Stars gebleven.

Johnny Cash en een gevangenis, het is een thema dat doorheen heel zijn oeuvre loopt. Hij heeft sowieso een paar nachtjes in de cel doorgebracht (onder andere ooit eens voor het plukken van bloemen op een privaat terrein, maar dat is een verhaal dat hij zelf beter vertelt in de show van San Quentin bij de introductie van het nummer Starkville City Jail), maar hij bracht in de loop der jaren een aantal concerten uit waarbij de gevangenen zijn publiek waren. At Folsom Prison en San Quentin zijn de bekendste releases, På Österåker (in een Zweedse gevangenis) is al een stuk onbekender en dan heb je dus nog deze A Concert Behind Prison Walls. Ik heb zelf enkel de DVD in huis, maar kwam dit een tijdje geleden tegen op Spotify en vroeg me af waarom ik dit eigenlijk zo weinig draai. Het feit dat minder dan de helft van de setlist van Johnny Cash is, is al een grote indicatie. An sich is er weinig op zijn performance op te merken, al blijf ik het wel vreemd vinden hoe hij op het einde bij Orange Blossom Special en A Boy Named Sue compleet lijkt door te draaien. Zeker het "but I got a baaaaad baby" stuk uit Orange Blossom Special vind ik juist altijd erg leuk en dat wordt hier vervangen door chaotisch geroep. Hoewel dit concert reeds in 1973 werd opgenomen, werd het pas in 2003 (luttele dagen na de dood van Cash) uitgebracht. Ik dacht eerst dat onze Man in Black een snuifje van het een of het ander achter de coulissen had genomen, maar normaal gezien zou dit uit de periode moeten stammen dat Cash met drugs gestopt was.

Een setlist van 16 nummers dus, maar dat horen er eigenlijk meer te zijn. A Concert Behind Prison Walls was namelijk al eens eerder gereleased onder de naam A Flower out of Place (enkel maar te vinden op obscure VHS tapes) en om de een of andere onduidelijke reden is alle input van Glen Sherley geknipt in de re-release. Wat vreemd is, want Sherley was in een specifieke periode best goed bevriend met Cash. Het was namelijk hij die in de gevangenis het nummer Greystone Chapel schreef. Een nummer dat Cash coverde tijdens het concert in Folsom Prison en dat zorgde ervoor dat Sherley in één klap bekend werd. Hij is dan ook degene die heel het concert aan elkaar praatte en bovendien zelf ook een aantal nummers speelt. Zo brengt Sherley de nummers Greystone Chapel en Flower Out Of Place, maar haalt hij ook iedereen terug voor een gezamenlijke versie van het nummer I Saw the Light. Zonde dat zeker dat laatste nummer de re-release niet heeft gehaald, want daar ben ik echt wel benieuwd naar. De rest van de performances van onder andere Linda Ronstadt en Roy Clark zijn niet echt memorabel en dat komisch intermezzo van Foster Brooks had gerust geknipt mogen worden.

De vriendschap tussen Cash en Sherley was niet van eeuwige duur trouwens. Het kwam Cash via Marshall Grant ter ore dat Sherley leden van de Cash-entourage bedreigde en Cash besloot om de vriendschap te laten bekoelen, deels ook uit schrik voor de gewelddadige uitstraling van de ex-gevangene. Sherley verdween nadien in de obscuriteit en zou commercieel geen succes meer kennen. In 1978 stond hij stijf van de drugs en in een waas besloot hij een andere man neer te schieten. Hij verschanste zich voor de politie en besloot om liever zelfmoord te plegen dan terug naar de gevangenis te moeten gaan. Hoewel ze elkander dus al een aantal jaar niet meer hadden gezien, besloot Cash wel om de kosten voor de begrafenis voor zijn rekening te nemen. In ieder geval: als je moet kiezen uit één van de 4 officiële gevangenisplaten, dan zou ik voor één van de drie andere gaan.

Ik zat altijd met het idee dat Silver vooral bestaansrecht had voor het feit dat dit de eerste opname was van (Ghost) Riders in the Sky. Ik leerde het nummer initieel kennen via het vermakelijke VH1 Storytellers concert dat Johnny Cash samen met Willie Nelson deed maar het Silver album viel me bij aanschaf toch een tikkeltje tegen. Met de beste wil ter wereld, ik kan me echt niet herinneren waarom en ik deel die mening nu dan ook absoluut niet meer. The L&N Don't Stop Here Anymore is Cash op zijn best en hij kan weer zijn vertrouwde verhalende stijl bovenhalen, maar ook Bull Rider en het opnieuw opgenomen Cocaine Blues (dat eerder verscheen onder de titel Transfusion Blues op Now, There Was a Song!) is ook gewoon erg degelijk. Genoeg hoogtepunten dus - want ook (Ghost) Riders in the Sky is en blijft een heerlijk nummer waarbij ik me meteen allerlei beelden voor de geest kan halen wanneer ik Cash hoor zingen - maar na Muddy Waters zakt het wel een beetje in. Dat nummer heeft trouwens niets met de gelijknamige bluesartiest te maken, maar is gewoon een nummer over een overstroming zoals Cash er wel een aantal heeft uitgebracht. In 2002 kwam er een re-release van het album en kregen we nog nieuwe versies van I Still Miss Someone en I Got Stripes als bonustrack. Deze zijn vermoedelijk opgenomen op hetzelfde moment (de 2e sessie op 14 februari 1979) als I'll Say It's True dat wel op het reguliere album verscheen. Waar Jones in I'll Say It's True nogal op de achtergrond blijft, zijn de twee bonustracks veel meer een duet en het werkt uitstekend. Fijne toevoegingen!

Ik moet zeggen dat ik toch altijd de kriebels krijg van de eerste seconden van I Been to Georgia on a Fast Train. Nochtans een fijn nummer met een leuke tekst (Cash wijzigde een aantal dingen ten opzichte van het origineel en maakte er bijvoorbeeld They say my mamma left me, the day before she had me van) maar een jodelende Johnny Cash.. Ik kan zeggen dat het toch niet echt aan mij besteed is. Dat kan bovendien gezegd worden van het volledige album, want er is weinig dat echt blijft hangen. Het is weliswaar tof om Paradise eens op studioplaat te horen (het is één van de vier nummers uit de degelijke The Pride of Jesse Hallam televisiefilm uit 1981 waar Cash de hoofdrol in speelt) maar over het algemeen plakt het toch niet zoals andere Cash albums dat wel doen. Dat is op zich niet zo verrassend, want The Adventures of Johnny Cash was de 68e (!) studioplaat van onze geliefde man in het zwart en dan durft de inspiratie wel eens opdrogen. De jaren '80 is sowieso een periode in het oeuvre van Cash die wel vaker wat onderbelicht is maar bijvoorbeeld Johnny 99 is in mijn herinnering toch beter. Het is en blijft echter Cash en naar die stem zou ik een ganse dag kunnen luisteren. De eerste helft met onder andere Paradise en Fairweather Friends zijn het hoogtepunt. Veel verschillende backing vocals trouwens waaronder (uiteraard) June Carter maar ook Cindy Cash! Een dochter van Cash uit zijn eerste huwelijk met Vivian Liberto en zuster van Rosanne Cash.

Met The Fabulous Johnny Cash komen we aan een speciale periode in het oeuvre van de Man in Black, het is namelijk het eerste album dat uitkwam onder het Columbia label. Hij zou uiteindelijk bijna 30 jaar later bij het label blijven en aantal van zijn meest gelauwerde platen maken. Interessant is dat Cash al na 1 studioalbum (Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar uit 1957) wegging bij Sun, maar dat die nog jaren later ervan hebben geprofiteerd om allerlei materiaal (waaronder bijvoorbeeld het verzamelalbum All Aboard the Blue Train waarin heel veel singles bij elkaar zijn gezet) uit te brengen. Dat soort releases gebeurt wel eens vaker, maar Cash is toch één van de weinige artiesten waarbij het echt interessant kan zijn om verschillende releases te vergelijken. Genoeg afgedwaald echter, nu echter terug naar The Fabulous Johnny Cash!

Een plaat waarin je eigenlijk al veel van die typische Cash-nummers tevoorschijn ziet komen. Een aantal ballads die bij eenieder ander hopeloos gedateerd zou lijken (Run Softly, Blue River) maar in zijn handen heerlijk nostalgisch klinkt, nummers waarin de humor de bovenhand heeft (Frankie's Man, Johnny), nummers waarin hij met enkele zinnen meteen een hele wereld lijkt te scheppen (Don't Take Your Guns to Town) en een dosis religieuze nummers (onder andere Suppertime) waar het Cash lukt om een atheïst zoals mezelf vrolijk te laten meezingen met refreinen als "I've got Jesus and that's enough". Meer dan genoeg kwaliteit op dit album en dan heb ik zo'n onverwoestbare klassieker zoals I Still Miss Someone nog niet genoemd. Het lijkt sowieso wel alsof Cash hier en daar de 'gebroken hart' kaart lijkt te trekken, maar het is op die momenten dat hij het beste is.

Mijn versie heeft niet de 6 bonustracks die hierboven staan vermeld, maar wel 2 andere nummers: All Over Again en What Do I Care. Twee nummers die uit dezelfde sessies komen waarin de andere nummers zijn opgenomen (All Over Again werd op 8 augustus opgenomen, samen met onder andere Run Softly, Blue River en Frankie's Man, Johnny, en What Do I Care komt uit dezelfde sessie van Suppertime) en het is interessant om te zien hoe deze opnamesessies voor andere albums hebben gezorgd. Zo komt bijvoorbeeld Drink To Me uit Songs of Our Soil ook van dezelfde opnamesessies. Een vruchtbare periode dus en jammer dat de reissue uit 2002 niet alle unreleased nummers uit die periode bevat. Voor zij die All Over Again en What Do I Care willen in huis halen: beiden staan (samen met het album minus de 6 bonus tracks) op de Storyteller boxset, All Over Again is officieel uitgebracht op Bootleg Vol II in 2011 en What Do I Care is officieel uitgebracht op Ring of Fire, een verzamelaar van Columbia uit 1963.

Johnny Cash maakte wel vaker eens een korter plaatje, maar in het geval van The Sound of Johnny Cash is het een wel erg korte zit. Ik verwacht van een studioalbum toch minstens een halfuur aan speelplezier, maar kom: hier is het dan wel 25 minuten erg veel speelplezier. Een album dat, zoals de titel inderdaad reeds doet vermoeden, een doorsnede is van het kunnen van de Man in Black en met uitzondering van Mr. Lonesome is er geen enkel nummer dat tegenvalt. Fijn om een aantal American Recordings nummers in een ouder jasje terug te horen en in het geval van Delia's Gone zou ik dit zelfs een superieure versie noemen. Ben ik trouwens de enige die bij In Them Old Cottonfields Back Home aan Daddy Sang Bass moet denken qua melodie? Cottonfields is oorspronkelijk van Lead Belly en Daddy Sang Bass is geschreven door Carl Perkins, maar de gelijkenis is wel erg treffend. Dit album is trouwens in een dubbelpack met Blood, Sweat & Tears te vinden met bonustracks. De bonustracks voor The Sound of Johnny Cash zijn echter nummers die op Ride This Train terug te vinden zijn (enkel Old Doc Brown en Going to Memphis ontbreken) maar volgens de credits zouden de nummers pas in 1961 zijn opgenomen terwijl Ride This Train in 1960 uitkwam.. Binnenkort eens een vergelijk doen maar ik vermoed dat het dezelfde zullen zijn. Om nog even terug te komen op het album zelf: Cash covert er weer op los en doet dat zoals vanouds uitstekend maar Sing It, Pretty Sue (een eigen compositie) is het hoogtepunt.

Dat het grote liefde was tussen Johnny Cash en June Carter was al langer duidelijk en in 1967 besloten ze samen een album uit te brengen. Ze hadden in de loop der jaren al wel een aantal nummers samen opgenomen (zo dateert deze versie van It Ain't Me Babe eigenlijk uit 1964 en werd die al eens eerder gereleased op Orange Blossom Special in 1965) maar kropen nu terug samen de studio in. Het resultaat mag er in ieder geval zijn en het is toch erg fijn om te horen hoe hun stemmen zo heerlijk matchen. Niet alle nummers zijn even goed gekozen, al vind ik dat eigenlijk vooral voor de twee Ray Charles covers (What'd I Say en I Got a Woman) opgaan, maar nummers zoals Long-Legged Guitar Pickin' Man en Jackson behoren tot mijn favoriete nummers in het brede oeuvre van Cash. Sowieso zijn de live uitvoeringen van Jackson ook altijd erg tof, het plezier spat er altijd van af. En dat kun je eigenlijk wel over deze volledige plaat zeggen. Er zit zoveel fun dat ik er altijd goedgezind van word. Misschien wat aan de korte kant - de reissue uit 2002 voegt nog twee tracks toe - maar dat is wel vaker het geval bij albums van Cash. Ik merk alvast dat het nooit bij maar 1 draaibeurt blijft wanneer ik dit uit de kast haal. Die twee bonustracks stellen verder weinig voor trouwens, maar het is nog altijd Carter + Cash en ik zou veel geld geven voor een boxset waarin alle duetten verzameld worden.

Er is toch altijd iets intrigerend aan liveplaten. Het is voor mij het perfecte materiaal om een artiest te leren kennen en een liveconcert kan je - losstaand van het feit of je er zelf wel of niet bij bent geweest - jarenlang bijblijven. Deze VH1 Storytellers heb ik indertijd niet gekocht als kennismaking met Johnny Cash, maar het leek me wel een ideaal opstapje naar Willie Nelson. Het is echter bij enkel deze CD gebleven, want eerlijk gezegd: ik vond er niet veel aan. Fast forward naar vandaag de dag en ik besluit deze om nog eens te draaien, want die versie van Ghost Riders in the Sky was toch goed? Wees daar maar zeker van! Een ingetogen versie, al ben ik wel even door een gekleurde bril aan het kijken door de Cash 90 versie die ik in augustus zag, maar er gebeurt veel interessant tijdens dit concert. De dynamiek tussen beide heren is erg lekker met veel mopjes en anekdotes en de setlist is ook gewoon erg fijn. Ik neig voornamelijk naar de Cash nummers, maar wanneer ze samen zingen... Er gebeurt af en toe iets magisch en het maakt me des te droeviger dat ik Cash nooit live heb kunnen aanschouwen. In dat opzicht is het eigenlijk onvoorstelbaar ook dat Willie Nelson bijna 25 jaar (!) later nog altijd muziek uitbrengt. In ieder geval, hoog tijd dus om dit eens terug wat frequenter te draaien. Ik vraag me af of de anekdotes/het gepraat misschien op den duur de flow niet teveel gaan verstoren, maar langs de andere kant weet ik dat ik ga kunnen blijven genieten van Bob Dylan die perse een bepaalde strofe in I Still Miss Someone wil hebben om die dan uiteindelijk alsnog anders te zingen. Ik moet in ieder geval ook eens dringend op zoek naar dat Highwaymen materiaal...

Ik viel daarnet toch eventjes van mijn stoel toen ik zag dat Painkiller uit 1990 is, ik had dit eigenlijk heel wat ouder geschat. Niet dat het verouderd klinkt, eerder gewoon dat ik dacht dat de glorieperiode van Judas Priest meer in de jaren '70 a jaren '80 lag. Het maakt verder gelukkig niets uit aan het feit wat voor een geweldig album dit is. Het was indertijd mijn eerste Priest plaat die ik luisterde en ik had het gevoel dat ik meteen de hoofdvogel in hun carrière had afgeschoten. Albums als British Steel en Defenders of the Faith trek ik heel wat minder, maar op Painkiller is bitter weinig op aan te merken. De titeltrack is legendarisch door die strot van Halford (dat viel toen op Graspop 2008 wel lelijk tegen) maar ook nummers als Hell Patrol en Leather Rebel zijn geweldig te noemen. Merkwaardig genoeg staat één van mijn favoriete tracks niet op het initiële album. Living Bad Dreams werd wel opgenomen tijdens de sessies die uiteindelijk tot het album zouden leiden, maar werd om een mij onduidelijke reden geskipt. Gelukkig dat het nummer werd toegevoegd aan de remaster van 2001, die live versie van Leather Rebel daarentegen vind ik een beetje nutteloos. Dat komt ook wel een beetje omdat ik het sowieso vrij nietszeggend vind om één live nummer als extra toe te voegen.