menu

Hier kun je zien welke berichten Brunniepoo als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Agnieszka Swita - Sleepless (2014)

2,0
Agnieszka Swita, de zangeres die al twee Alchemy-platen om zeep heeft weten te helpen met haar vreselijke stemgeluid en dito accent, heeft nu een solo-album uit. Er zal wellicht een markt voor zijn, maar ik vind het werkelijk niet om aan te horen. De muziek klinkt weer erg theatraal en niet bijster origineel en vijftig minuten Swita zonder de afwisseling met andere vocalisten is veel te veel van het goede. Daarnaast is het me echt een raadsel waarom iemand met zo'n rotaccent niet gewoon in het Pools zingt, want veel potten in de Engelstalige markt zal ze hier toch ook niet mee breken.

Albert Ayler - Bells (1965)

3,5
Bij ESP waren ze hier indertijd zo van onder de indruk dat ze het niet de moeite vonden om de B-kant ook nog te vullen. Logisch dat ze daar wilden voortbouwen op het (relatieve) succes van Spiritual Unity, maar ik hoor de urgentie toch niet zo.
Ja, het thema in het laatste stuk van het nummer is sterk (maar dat lijkt soms ook wel erg sterk op Ghosts) maar verder is het eerder lang dan overdreven spannend. Sterker, het klinkt zeker in het middenstuk nogal incoherent en af en toe zelfs wat doelloos.

Albert Ayler - Live on the Riviera (2005)

4,5
Je kunt Ayler in ieder geval niet verwijten dat hij op oude successen bleef teren, want met uitzondering van afsluiter Ghosts is alles afkomstig van zijn laatste drie albums (inclusief het toen nog niet uitgebrachte Last Album).

Het was een van zijn laatste optredens voor zijn dood en in de liner notes probeert zijn bassist Steve Tintweiss de magie van zijn laatste optredens samen te vatten. Dat stukje is ongeveer net zo wazig als de muziek, en met de conclusie dat het optreden op de 25e juli slechts een opwarmertje was voor het veel betere optreden twee dagen later kun je helaas niet zo veel.

Vergeleken met de studio-uitvoeringen komt de muziek live meer tot leven. Het saxofoon-duet tussen Ayler en partner Mary Maria op Oh! Love of Life pakt wel lekker uit, alleen jammer dat onze Albert nog steeds niet door heeft dat hij geen al te beste zanger is. Gelukkig doet Parks dat beter, bijvoorbeeld op Heart Love. Ook bijvoorbeeld Birth of Mirth bevalt veel beter dan op plaat, ook omdat het hier veel meer ruimte krijgt om zich te ontvouwen. Toch blijft uiteindelijk Ghosts het hoogtepunt. Uiteraard.

Albert Ayler - Love Cry (1968)

3,5
Geen topper binnen Aylers oeuvre. De opener Live Cry is wel fijn, maar verder is het toch wat twijfelachtig dat Ghosts en Bells hier hergebruikt worden. Al met al geen hele sterke A-kant.
De ommezijde kent mooi lyrisch saxofoonspel op Zion Hill, maar dat nummer wordt helaas ernstig ontsierd door een nogal misplaatst klavecimbel. Gelukkig weet afsluiter Universal Indians - ondanks wat rare chants van Albert zelf - de boel nog redelijk te redden, maar al met al is dit toch wel het begin van het einde voor Aylers.

Albert Ayler - Music Is the Healing Force of the Universe (1969)

4,0
Ik heb deze samen met New Grass op een 2-on-1-schijfje van het Impulselabel. Bij New Grass schreef ik zojuist al dat ik de vrijheid die Ayler neemt, erg kan waarderen en dat geldt evengoed voor dit album. Geweldige expressie, ook in de vocalen.

Ik ben het alleen wel eens met Ik Doe Moeilijk: dat bluesritme op Drudgery misstaat nogal op deze plaat, ondanks dat er verder wel lekker doorheen gesoleerd wordt. Maar goed, ik kan Ayler toch moeilijk prijzen om zijn eigenzinnigheid en daar dan een punt van maken

Albert Ayler - New Grass (1969)

4,0
In zijn andere albums lijkt Ayler de vrijheid binnen de jazz gevonden te hebben, maar New Grass kent een ander soort vrijheid. Het is inderdaad eerder een cross-over met soul en funk, met een Ayler die volgens mij lekker aan de stimulerende middelen heeft gezeten, maar die op de een of andere manier ook volkomen op zijn gemak lijkt.

Zijn zang is sowieso - meer nog dan zijn saxofoonspel - de ultieme zelfexpressie: het gaat er niet om of je er goed in bent, maar of je er zelf lol aan beleeft. Natuurlijk had hij de zang prima aan de zeer competente zangeressen over kunnen laten, maar waarom zou hij, het is toch zijn plaat? Dus krijgen we zijn weinig toonvaste zang. Het is even wennen, maar ik kan de schoonheid er wel van inzien.

Verder vind ik New Grass in zijn composities eigenlijk niet veel onder doen voor zijn eerdere werk, Spiritual Unity uitgezonderd. Fijne plaat derhalve!

Amon Düül II - Düülirium (2014)

3,5
Leuk dat Amon Düül II na zoveel jaar weer een nieuw album uit heeft gebracht. Uiteraard is het lang niet zo vernieuwend als hun eerste drie albums, maar het is tegenwoordig sowieso stukken lastiger om binnen het rockidioom nog echt nieuwe dingen te doen. Wel is het verheugend dat Chris Karrer veel van de oorspronkelijke leden bereid heeft gevonden op dit album mee te doen: John Weinzierl, Renate Knaup, Lothar Meid en Daniel Fischelscher.

Düülirium grijpt terug op het geluid uit de periode van Tanz der Lemminge, dus lang uitgesponnen stukken met veel psychedelische effecten en veel ruimte voor de gitaar. De eerste drie nummers zitten goed in elkaar, maar het 26 minuten durende sluitstuk mist een goede spanningsboog. Verder begint de geknepen zang me op een gegeven moment wel wat tegen te staan. Dit was al nooit het sterke punt van de Amon Düül II, dus iets meer dosering had geen kwaad gekund.

De plaat heeft niet veel teweeg gebracht en ik heb eigenlijk geen idee er nog een vervolg gaat komen.

Amon Düül II - Vortex (1981)

3,5
Nog best een lekkere plaat, al zijn de hoogtijdagen van Amon Düül II hier toch wel ver voorbij. Geëxperimenteerd wordt hier al lang niet meer en sommige nummers zijn wel erg magertjes. Van de oorspronkelijke formatie is volgens mij ook alleen oprichter Chris Karrer hier over, en oudgedienden John Weinzierl en Lothar Meid doen beide op drie nummers mee.

Het begint eigenlijk allemaal wel lekker, maar Wings of the Wind combineert een lekker stevig gitaarnummer met een zangpartij van het grote gebaar en daar heb ik helemaal niets mee. Mona heeft een tamelijk vervelende jaren '80-sound en een matige tekst. Das Gestern Is das Heute von Morgen is dan weer een erg lekker nummer, had volgens mij best hitpotentie gehad eigenlijk.

Anathema - A Sort of Homecoming (2015)

4,0
Niets over gehoord. Zelf hoop ik op een concert uit de Distant Satellites-tournee.

Dit album is absoluut de moeite waard, maar nou ook weer niet direct een verplichte aanschaf als je Universal al hebt. Verder heb ik alles hier al opgeschreven.

Andrew Lloyd Webber & Richard Stilgoe - Starlight Express: Original London Cast (1984)

3,0
Visueel is het wel een spektakel, maar als soundtrack mist het nogal wat.

Het verhaal gaat over een jongetje dat zijn treintjes westrijdjes tegen elkaar laat rijden (althans, zo herinner ik het me). Een grappig gegeven voor een musical en leuk uitgewerkt op het podium, waar groepjes rolschaatsers achter elkaar aan scheuren op een parcours boven het publiek. Ik moet alleen echt die beelden voor me zien om nog iets van de muziek te kunnen maken. Alleen het slotnummer is wel aardig, maar is van een stijl die Lloyd Webber wel beter gedaan heeft in andere musicals.

2,5* + een halfje extra voor de herinnering

Andrew Lloyd Webber & Tim Rice - Evita: The Complete Motion Picture Soundtrack (1996)

3,5
Wow, is het alweer zeventien jaar geleden dat deze film uitkwam? Ik kan me herinneren dat ik deze film in de bioscoop gezien heb (Tuschinski denk ik) en aangenaam verrast was door de vocale prestaties van zowel Madonna als Antonio Banderas. Of ik de soundtrack kocht voordat ik de film zag of erna kan ik me niet meer herinneren.

Bij herbeluistering ben ik hier eigenlijk nog steeds behoorlijk enthousiast over, wat voor een behoorlijk deel te danken is aan de ijzersterke songs van Lloyd Webber en Tim Rice. De teksten van Ché zijn zo heerlijk sarcastisch en goed gebracht door Banderas, of in het geval van Peron's latest flame en Rainbow tour door Banderas en een ensemble, en veel interessanter dan de verkoopteksten van Evita.

Madonna valt ook absoluut niet tegen, hoewel ze niet het bereik van bijvoorbeeld een Julie Covington heeft. Toch slaagt ze goed in de hoge noten in bijvoorbeeld Rainbow high en is ze goed op dreef in de ballads, iets waar ik normaliter bij Madonna juist nooit zo'n fan van ben. You must love me behoort zeker tot de hoogtepunten van dit album.

Bij het uitkomen heb ik de dubbelaar gekocht en niet de enkele cd-versie die hier, als ik me goed herinner tenminste, ook van bestaat. Die dubbelaar bevat helaas wel een heleboel vrij vervelende stukken, die met de beelden erbij best te doen zijn maar die los daarvan niet veel toevoegen en de vaart uit het album halen.

Toch een ruime voldoende. 3,5*

Andrew Lloyd Webber & Tim Rice - Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat: London Palladium Cast Recording (1991)

Alternatieve titel: Andrew Lloyd Webber's New Production of Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat

4,5
Er zijn zoveel goede musicals, dus het is lastig om één favoriet aan te wijzen. In de regel helpt het om een musical in het echt gezien te hebben en dat heb ik met Joseph nog niet gedaan. Ik kan deze musical dus alleen op basis van de muziek beoordelen en dan ook nog eens alleen op basis van deze versie. Wellicht is de originele versie veel beter, ik kan het niet zeggen.

Voor het debuut van Lloyd en Webber is dit in ieder geval al een knap staaltje muzikale vertelkunst. Natuurlijk, het helpt dat ze een bestaand verhaal als uitgangspunt genomen hebben, maar het lukt hen wel om dit een goede muzikale vertaling te geven. De samenhang door de steeds terugkerende thema's, de interessante koortjes, en de afwisseling in tempo's en stijlen maken Joseph een overtuigende musical.

Sterren in deze uitvoering zijn popster Jason Donovan en Linzi Hateley. Donovan is echt niet de beste zanger uit de geschiedenis, maar wat mij betreft komt hij hier niets te kort. Hateley heeft een wat dynamischere stem. Ik ken haar niet, maar ik krijg het idee dat zij meer muscialervaring heeft.

De afsluitende megamix is een beetje loze mosterd na de maaltijd en de Benjamin Calypso past ook niet echt, maar dan nog blijft ruim een uur aan topmuziek over.

Andrew Lloyd Webber & Trevor Nunn - Cats (2019)

3,0
Ik ben groot fan van Cats, zag de musical niet al te lang geleden nog in de RAI en dat was echt fantastisch.

De film die vorig jaar in de bioscopen draaide, geldt als één van de slechtste films ooit. Ik heb hem gezien en dat vond ik persoonlijk nogal overdreven. Er valt veel te zeggen over de matige special effects en de cgi heb ik ook wel eens beter gezien. Maar goed, het blijft voor mij uiteindelijk een musical en als ik het op die merites beoordeel, dan valt het allemaal nog wel mee. Het nadeel is alleen dat de nadruk te veel lag op grote sterren verbinden aan de film. Nu is dat in een normale film niet zo'n probleem - al blijft James Corden toch vooral een acteur die James Corden speelt, met of zonder poezenpak. Het probleem is vooral dat Ian McKellen en Judi Dench niet echt kunnen zingen, en dus blijven hangen in een praatzang. Ik word daar dan weer niet zo blij van. Ook van Idris Elba en Rebel Wilson als zangers was ik niet onder de indruk.
Jennifer Hudson kan wel zingen, maar overdrijft mijns inziens te veel in de klassieker Memory. Vocaal moet het mijns inziens vooral komen van Taylor Swift (viel niet tegen), Robbie Fairchild en Francesca Hayward. Die laatste twee zijn mij verder onbekend, maar ik vermoed dat beiden een flinke musicalachtergrond hebben.

Beautiful Ghosts komt niet voor in de oorspronkelijke musical - net als overigens het hele karakter Victoria, maar dat was cinematografisch hard nodig om wat meer samenhang aan de nummers te geven. Ik vind het een mooi nummer, dat heel goed past binnen het verhaal en dat goed vertolkt wordt door Hayward.

Met Beautiful Ghosts, de performance van Swift en de koorstukken zijn de hoogtepunten van dit album ook eigenlijk wel benoemd. Verder haalt geen enkele versie het bij de musicalversie(s) en sommige nummers worden redelijk ontsierd door matige zangkwaliteiten en/of onnodige verhipping, zoals discobeats.

Ane Brun - Live at Stockholm Concert Hall (2009)

4,5
Prachtige liveregistratie van mevrouw Brun. De dvd ademt een en al sfeer door de mix van een stijlvolle locatie, warme belichting en niet in het minst Ane Brun, die op mij een redelijk verpletterende indruk heeft gemaakt met haar warme stemgeluid.

Van de twee covers bevalt True Colors me prima, een enkel door piano begeleide versie waarmee Brun het concert uitluidt. In dit nummer blijft ze vrij dicht bij de oorspronkelijke melodielijn maar zet het nummer toch volledig naar haar hand. De andere cover, Alphaville's Big in Japan vind ik de enige miskleun op dit album. Hier weet ze het catchy origineel dusdanig a-melodieus neer te zetten dat er weinig van het nummer overblijft dan een wat geforceerd gezongen matige tekst. Een klein smetje op een verder uitstekend album.

Overigens, even voor de statistieken: spreekt Ane nou Noors of Zweeds tegen het publiek?

Ange - À Propos de... (1982)

3,0
Ange gaat op de covertour.

Ik kende zelf maar twee versies in de originele vorm (Le Moribond en Il Est Cinq Heures, Paris S'Eveille) en zeker van de cover van de eerste word ik niet gelukkig. Hun versie van het eveneens van Brel afkomstige Ces Gens-La is een klassieker geworden in hun eigen oeuvre ze spelen het nog steeds. Dat nummer hebben ze dan ook in zijn kracht gelaten en dat is bij Le Moribond helaas geenszins het geval, dat is slappe hap geworden en bovendien extreem gedateerd.

De rest van nummers zijn wel aardig - in ieder geval als je de originelen niet kent - maar ook niet meer dan dat. Vooralsnog het minste album dat ik van deze band ken.

Ange - Escale à Ch'tiland (2011)

4,5
Vorige maand besloot ik na lang beraad een concert van Ange op ruim vijf uur reizen aan me voorbij te laten gaan, wetend dat het onwaarschijnlijk is dat ze dichter in de buurt zullen komen.

Om mezelf maar eens in te wrijven wat ik ongetwijfeld gemist heb, heb ik net de bij dit album horende dvd gekeken en man, wat is Ange toch een geweldige liveband!

Onder de bezielende leiding van Christian Decamps is Ange al meer dan veertig jaar een van de vaandeldragers van de symfonische rock in Frankrijk, een genre dat daar nog meer een nichemarkt is dan hier. Het optreden op dit album had plaats op 19 maart 2010 in het Sébastopoltheater in Lille en was ter gelegenheid van het veertigjarig bestaan van de band.

Ange is muzikaal traditioneler ingesteld dan die andere Franse grootheden, Magma, maar de optredens worden flink verlevendigd door de bijdrages van Caroline Crozat, die een nogal typische Franse clownesque stijl hanteert, maar tijdens de schaarse vocale bijdragen toont een mooie stem te hebben, enigszins lijkend op Edith Piaf. Ook zijn er humoristische intermezzo's zoals het eindigen van de eerste set toegiften met Frère Jacques of het zeemansachtige duet tussen Crozat en de zichzelf op accordeon begeleidende Decamps in Fou (dat op de cd-versie ontbreekt.)

Hoogtepunten blijven echter toch vooral de lang uitgesponnen Ange-klassiekers als Capitaine coeur de miel en Hymne à la vie, met eervole vermeldingen voor (eveneens klassiekers) Le cimetière des arlequins, Sur la trace de fées en de Brel-cover Ces gens là. Dat al deze nummers onderhand ook al minstens 35 jaar oud zijn, zegt ongetwijfeld iets over het afgenomen creatief vermogen van Decamps cs maar live staat de band nog immer zijn mannetje want dit album is bijna net zo goed als Tome VI uit 1977. En natuurlijk had ik er vorige maand bij moeten zijn, dat weet ik nu helemaal zeker.

Ange - Escale Heureuse (2019)

3,5
De eerste en vooralsnog enige keer dat ik Ange live aan het werk heb gezien was tijdens deze tournee, in Verviers. Op basis van alle live-albums die ik van de band heb, had ik er hoge verwachtingen van.

Het viel wat tegen. Ik was sowieso niet helemaal gelukkig, na een dag werken en een flinke treinreis in het tamelijk deprimerende stadje beland en vervolgens in een zaal die ik eigenlijk helemaal geen fijne sfeer vind hebben. Maar goed, het is nou niet alsof Ange naar Nederland komt ofzo...

Tijdens het optreden herkende ik ook maar weinig nummers. Heureux, het laatste album, was nog niet echt in gedaald (en is dat nog steeds niet). Ze speelden er flink wat van. Op deze registratie zes nummers, maar ik weet eigenlijk niet meer wat de setlist van die avond was. Verder best veel relatief vergeten jaren '80 werk (geen idee waarom, niet bepaald hun beste periode, maar op zich valt het te prijzen dat ze variëren).

Dan staan "Aujourd'hui, c'est la Fete" en "Ballade pour une orgie" hier nog op, wel uit hun beste periode maar verder ook niet echt de toppers. Ja, en dan is het wachten tot het einde, als het met "Captaine Coeur de Miel" en de geëigende afsluiter "Ce Gens La" toch nog leuk wordt.

Tijdens zo'n eerste en misschien wel enige optreden hoop je natuurlijk dat ze al je favorieten spelen. Zou ik ze al geregeld gezien hebben dan was ik waarschijnlijk blij geweest met zo'n verrassende setlist.

Het wat teleurstellende optreden kan ik nu dus herbeleven met deze cd/dvd-set. Tja, mede door die ervaring is dit toch de minste van de vele live-albums die de band in de afgelopen jaren heeft uitgebracht. Ik vrees dat ik er niet vaak meer naar zal luisteren.

Anima Mundi - Live in Europe (2012)

Alternatieve titel: Lakei in Helmond - June 2011

5,0
Registratie van het gedenkwaardige concert dat deze band in Helmond gaf. Door een niet echt handige planning (te laat aanvangstijdstip voor drie bands) duurde het optreden van Anima Mundi tot half twee maar van mij had het toen zelfs nog wel langer mogen duren.

Gespeeld werden alle nummers van het album The Way, twee nummers van voorganger Jagannath Orbit en een van het debuut, La Montana del Vigia, waarop ook het oorspronkelijke lid Anaisy Gómez meedoet op doedelzak. The Return was toen nog onuitgegeven maar staat op het zopas verschenen The Lamplighter. Firth of Fifth vormde een leuke afsluiter en toont eens te meer aan dat Roberto Diaz een uitstekend gitarist is.

Het geluid is behoorlijk goed, zeker gezien de zeer beperkte middelen waarmee een en ander is opgenomen. Een mooie herinnering aan een memorabel optreden.

Overigens is er ook een DVD van dit concert. Ook hiervan is de beeld- (en geluids)kwaliteit prima. Enige nadeel van deze dvd is dat er geknipt is tussen de nummers, waardoor elk nummer als een aparte track wordt gepresenteerd in plaats van als een onderdeel van het geheel, wat toch een beetje afbreuk doet aan het idee van een concertregistratie.