menu

Hier kun je zien welke berichten Tramps like us als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Bark Psychosis - Independency (1994)

Bark Psychosis ken en volg(de) ik al sedert den beginne. Hun oorspronkelijke cds staan hier en inmiddels ook diverse lps, Hex, Codename Sucker en hun verzanelaar Independency. Deze dus hier. Enkel en alleen voor hun tour du force met Scum zou je deze moeten aanschaffen of hebben aangeschaft. Een experimentele ambient song, 21.15 minuten en je bent weg van de realiteit ja. Nog immer een waan nummer. Destijds weinig aandacht voor band en muziek want het was niet bepaald te categoriseren neen, waarop het label post-rock er maar werd aangehangen. Deels zeker niet terecht. Elk nummer heeft zijn eigen sfeer, elk nummer even verrassend. Van stilte naar een voller geluid, waar dan bijvoorbeeld de gitaren naar voren gehaald worden. Men schuwt het experiment niet, men blijft volhouden in eigenzinnigheid. Uniek bandje dan ook. Toen en nu. Fire Records bracht hun muziek opnieuw uit op vinyl, deze zelfs op rood gekleurd vinyl. Toegegeven, je moet er wel voor in de mood zijn hoor, het luistert alles niet even prettig weg neen. Maar waarlijk prachtig en avontuurlijk blijft het wel. Nog steeds. Zou zo zeggen, go check it out.

BBM - Around the Next Dream (1994)

Indien correct geïnformeerd betreft het op deze lp dezelfde bonustracks, 3, als op de cd remaster van 2013 of 2014. Zover niet echt iets nieuws neen, ofschoon ik zelf de oorspronkelijke jaren 90 cd heb staan, zonder de bonus. Meerwaarde voor mij puur de vinyl versie, daar ging, gaat en zal toch niks boven gaan. Staat dagelijks op sedert aanschaf, een trip down memory lane o zo beautiful yes.

Be Bop Deluxe - Drastic Plastic (1978)

Niet de beste neen, dat was, is en blijft Sunburst Finish, maar wel hun meest experimentele ja. Veel keys, stemvervormingen, maar nog immer zeer te genieten ja. Prijsnummers toch wel Panic in the World en Electrical Language. Hun zwanenzang meteen, waarna Bill Nelson ruim solo verder ging

Be Bop Deluxe - Sunburst Finish (1976)

5,0
Geen berichten bij dit absoluut fantastische album, gestoken in een van de mooiere hoezen welke ik ken. Wie dem auch sei, ken de band sedert hun begindagen, onder bezielende leiding van master gitarist Bill Nelson. Per album werd het steeds beter, mooier, de sound verfijnder en alles komt dan tesamen op Sunburst Finish. Destijds verliep de kennismaking via e.o.a. radioprogramma, de Maandagavond. Helaas ben ik dat voor nu ff kwijt. Maar het begon hier met Sleep that Burns, een juweel van een nummer. Toen de lp uit kwam dan ook right away naar de lokale platenboer, koptelefoon op, genieten en, of course, kopen die plaat. Nog steeds staat dat ex. hier. Niet meer gloednieuw, neen, te vaak gedraaid maar nog immer zeer goed te beluisteren. Uitschieters noem ik maar niet, dan zou ik ze allemaal moeten opnoemen. Briljante schijf no steeds, prachtig gitaarspel en ook de rest van de band in bloedvorm. Volgens mij very soon een re-release op vinyl, dus wie weet. En passant mag, kan en wil ik ook de rest van hun oeuvre aan bevelen.

Belly - Star (1993)

5,0
Enkel met Dusted en Feed the Tree en Gepetto absolute aanwinst. Ofschoon hier zo'n beetje alles staat van Belly blijft dit een top album, mooi, melodieus, fraaie zang, kortom een parel op 4AD destijds. Breeders en co blijven ver achter, muzikaal zit dit ook muchos beter in elkaar, ja ja, ik schrijf weer eens wat hè. Rain on me...

Ben Frost - Broken Spectre (2022)

Zijn soundtracks van Dark zijn subliem. Staan dan ook hier. Meteen ook mn kennismaking met Frost. Deze ga ik dus zeker checken. Zeer benieuwd dan ook. Dark1-3 staan nog geregeld op.

Beth Hart - A Tribute to Led Zeppelin (2022)

4,0
Als er een stem past bij menige LZ song dan die van BH wel. Al ooot eerder live geknald met Whole Lotta Love, ruom 9 minuten destijds, keek ik hier wel naar uit ja. Geen fan zijnde van covers im allgemenen wel wat gedachten vooraf maar dan, ja, wow gewoon. Als je luistert naar de opener WLL die knalt meteen eruit en dan weet je, het is goed. De nummers deels wellicht een veilge keuze maar, what the heck, we zijn soms never tevreden neen, verwend as we are. Wie dem auch sei, hij knalt lekker met haar rauwe stem erover heen, heerlijk ja. Gaat bij herhaling op, gekozen voor het orange vinyl. Het oog wil kennelijk ook wat daar waar het oor meer dan tevreden ware. Dus weer een uitermate goed album van de dame.

Big Country - The Buffalo Skinners (1993)

5,0
Uit inmiddels met ook de 3lp van Without a safety net. Lang gewacht maar wat een feest. En mijmeren over al dat moois wat was. Stuart zeer gemist. Briljant gitarist dan ook, zelfs op dat vlak onderschat. We're not in Kansas blijft zowat mijn favo BC song, vooral deze gedreven, harde, sprankelende versie. Genieten keer op keer. Das waren also Zeiten, owee....

Big Country - Without the Aid of a Safety Net (1994)

Alternatieve titel: [Live]

Inmiddels uit op 3lp. De eerste lp unplugged, vervolgens knalt en spat het de speakers uit. Na de eerdere cd nu dus het volledige gebeuren, iets van 136 minuten aan WOW momenten. Geweldig concert, thuispubliek, laaiend enthousiast, goede sound, geweldige set, ja, wat nog meer. En dan denk ik nogmaals, wat een gemis zeg. Adamson veel te jong heen gegaan, zonde zonde. Wat gebrek aan succes al niet kan doen. En te bedenken dat hun lp Buffalo Skinners, ook uit nu op 2lp, met bonus, een der beteren is, wellicht hun beste. Maar verkoop, ho maar. Schaf aan die hap, nu nog verkrijgbaar. En mijmeren over al dat moois dat was...

Big Thief - Dragon New Warm Mountain I Believe in You (2022)

4,0
Voor mij nu al grote kanshebber voor plaat des Jahres. Prachtig, machtig , zeg. De enorme variatie tussen de 20 nummers, de sfeer van het gehele album maar ook van elk nummer afzonderlijk. De instrumentaties, ja, het grote geheel dus ademt iets uit van lang geleden, hoor ik Joni Mitchell zelfs, eb het nu moment dan, BT zelfver. Less is more vaak maar hier is toch echt more, 20 songs, more more ja. Genieten dus en onverwachte topper dan ook. Geslaagd album maar ook een gelaagd album. Diversiteit aan stijlen dan ook. Hun beste tot nog toe ja. Aanrader. Absoluut.

Blackberry Smoke - Homecoming: Live in Atlanta (2019)

Helaas bij mijn 3lp geen plectrum. Als gitarist zijnde was dat wel cool geweest. Ansonsten prima opname, fraaie songkeuze, sfeervol optreden en One Horse Town blijft toch een waan nummer, hoor. Zeker nu hier met de publieksparticipatie. Kippenvelmoment hoor. Verder of course een meer dan uitstekende band gebleken door de jaren heen ja. En ook, Southern Rock ligt mij wel, al decennia lang ja, denk ook aan Marshall Tucker Band, Atlanta Rhythm Section, ofschoon deze muzikaal wel iets verder gaan, Lynyrd Skynyrd of course,prachtig machtig. Deze in elk geval bijna 2 uur genieten. Oh yeah

Blackbird - Pink Shades (2023)

4,0
Blackbird, Merel dus, uit het Limburgse Kessel, bij mij, Venlo, just around the corner. De eerste plaat viel al op, deze tweede dan nog iets meer. Waarom? Wellicht vanwege track 10, Built and Broken. Muzikaal EN tekstueel een werkelijk amazing song. Gisteren nog een instore optreden bij Sounds te Venlo, zang, gitaar en daar straalde de klasse al vanaf zeg. Mooie ietwat melancholische song, prima stem, kortom prachtig ja. Muziek met kop en staart en een verademing temidden van alles wat er zoal tegenwoordig verschijnt. Aanrader absoluut en niet enkel voor de Limburger in ons. Binnenkort met band te Grenswerk, Venlo dus zeker heen ja. Pracht tweede plaat dus.

Blood Incantation - Timewave Zero (2022)

4,0
Je houd ervan, je houd er niet van, zo gaat dat. Blood Incantation levert met deze Timewave Zero een opmerkelijk album af. Opmerkelijk in meerdere opzichten. Hun Death Metal altijd al vrij sferisch te noemen, met duidelijke accenten buiten die DM dus. Uiteindelijk komen we dan in deze TZ terecht. Een donker instrumentaal album met veelal keys, zelfs de oude moog werd naar voren gehaald, een akoestisch gitaar riedeltje, en bang a gong her en der, kortom bijna terug naar de analoge klanken from mighty 70's. Want ja, bezie de sci-fi hoes eens, beluister dan de slechts 2 tracks, Io en Ea, beiden plaatkant vullend en hoppa de oude Tangerine Dream ware never echt ver weg. Zelfs de oude Floyd kijkt mee om de hoek en het duistere doet denken aan bijv. ene Lustmord. Nou, roer dit door elkaar, verhit het kort en je hebt Blood Incantation dus op deze. De lp voor gekozen, incluis cd dan ook nog. Nogmaals, je houd ervan of niet, indien YES dan heb je hier een pracht schijf aan. Aangeduid als EP ware dit gewoon full lp lengte met 41 minuten. Staat hier bij herhaling op. En ik maar om me heen kijken of er hier somewhere geen alien zit, one never knows, does one????

Bob Seger & The Silver Bullet Band - Night Moves (1976)

Seger's antwoord op Springsteen's BTR. Terecht of niet, laat ik in het midden. Ook hij bezingt de stad en problematiek daar. Er zijn zeker paralellen te trekken dus de heren. En ja in Amerika was ie werkelijk heel groot want miljoenen platen daar verkocht. De hoes vind ik werkelijk iconisch. De muziek spreekt voor zichzelf. Nummers als Night Moves en Main Street, waan ja. Nostalgisch ook terug blikkende met de ogen en oren van nu. Maar ff eerlijk, dit soort van platen worden niet meer gemaakt. Helaas. Tekstueel en muzikaal sterk. Gelijk aan Springsteen ook Seger met een eigen band. Eigen geluid en smoel dus ook. Kant A zeer zeer sterkt. Kant B kan dat niveau helaas niet worden aangehouden, ondanks Main Street en ja, Ship of Fools. Sunburst welhaast majestueus, incluis dwarsfluit, gok ik op dan. Zo'n beetje al de BS output hier staan, zelfs zijn meest recente werk. Want ja, elke 5-6 jaar verscheen er nog wel wat, vaak met een aansluitende tour. In the States dan wel. Helaas. Een van die rasartiesten welke nog immer op mn lijst staan maar daar zal het wel bij blijven aangaande deze BS. Ook de muziek daarvoor zeer goed, moeilijker to vinden. Check maar eens Back to 72. De plaat met Lizzy's Rosalie, Seger's song trouwens en het machtige Turn the Page. Tijdloos nummer werkelijk. O.a. gecovered door, yes yes, Metallica.

Breathless - Between Happiness and Heartache (1991)

5,0
Bij mij of course ook, torenhoog dan wel.

Breathless - Green to Blue (2012)

Zoals alle Breathless platen is ook deze weer een klein juweeltje ter ontdekking. Melancholie naast verdriet gaan muzikaal gezien wonderbaarlijk samen. Ook voor mij zijn de langere nummers vaak de toppers. Er valt veel te genieten. En de stem van Appleton, ik blijf het schrijven, fenomenaal. Mijn kennismaking liep via This Mortal Coil met the Jeweller, hun beste, voor mij dan ooit. Ja, of courseet Song to the Siren. Ook daar word ik stil van

Breathless - See Those Colours Fly (2022)

5,0
Na iets van 10 damned lange jaren verwelkomen we een nieuwe Breathless. Deze unieke band uit good old England timmert al sedert de jaren 80 aan de weg. En terug kijkende hebben ze dan eigenlijk maar damned weinig uitgebracht. Tussen deze nu en de laatste zitten ook al iets van 10 jaren. Ze nemen er dus de tijd voor en stellen dan ook never teleur neen. Mij tenminste niet. De zanger Dominic Appleton is gezegend met een machtige stem. Hem kennen we ook nog wel als een der zangers bij This Mortal Coil waaronder het magische The Jeweller van Filligree and Shadow. Dit is nu muziek welke voor mij totally waan is. Vlak voor de opnames had de drummer en zwaar ongeluk waarvan hij nu nog herstellende ware. Weken in een coma gelegen. Voeg daarbij nog de wereldwijde pandemie Covid-19 en ja daar ga je dan met een nieuwe plaat. Deze dan ook zonder drummer opgenomen en verder dus voorlopig als trio. Vandaag het fraaie red vinyl binnen en staat dan ook op nu
Wat kan ik zeggen, het klinkt vertrouwd, het klinkt dromerig, ethereal, dromerig, het klinkt waan ja. De songs beklijven aan alle kanten. 9 nummers in 45 minuten dus redelijk aan de lengte waar de afsluiter richting de 8 minuten gaat. Prachtige gitaarlijnen zitten er doorheem op basis van keys en soms pompende bas. Kwalitatief zeer hoogstaan. De muziek verfijnd en gelaagd, sfeervol en om ff de dingen om je heen helemaal te vergeten ja. Machtig mooie plaat geworden en nog geen review, ja dat kan natuurlijk niet en mag ook niet. Correspondeer al jarenlang met de bassiste en staat dan ook alles van hier, op cd en vinyl. Dat laatste steeds meer want de afgelopen jaren was er dan wel geen nieuw werk maar werd menig album opnieuw uitgebracht op fraai vinyl. Label Tenor Vossa werd en wordt door de band zelf gerund dus thuis van tenminste vele markten. De soundscapes nemen op deze plaat een bijzondere en prominente plek in. Nogmaals absoluut great en aanrader voor de oudere 4AD fanaten, denk ook Cocteau Twins en eerder genoemde This Mortal Coil. Dan geef ik dus gewoon het maximaal aantal ☆☆☆☆☆.

Bridget St. John - Ask Me No Questions (1969)

3,5
Geen reviews nog. Kan het nog gekker. Bij toeval vandaag op vinyl opnieuw aangeschaft. Debuut van deze Engelse folklady. Destijds uit op label dacht ik van John Peel. Dandelion denkelijk. Tis ook damned lang geleden. John Martyn ook nog van de partij op wat nummers op de 2e gitaar. Sfeervol album destijds en nog. Edoch geen succes want compleet ondergesneeuwd in...ja...waarin eigenlijk. Sfeer van Nick Drake zeker aanwezig. Vergelijkingen dan ook regelmatig in die richting. Een ietwat lage stem en zeer verdienstelijk getokkel op de snaren. Naar voorbeeld van...justement...John Martyn. Mij ligt dit wel net als Drake. Sobere begeleiding hier. Pas op latere platen kwamen er wat meer muzikale omlijstingen bij. Maar geen reviews, nou ja zeg. Kan niet. Mag niet. Dus eentje moet de eerste zijn. Kennelijk.

Brighter Death Now - Necrose Evangelicum (1995)

Vergeten parel jazeker, enkel voor de liefhebber. You hate or love it. Industriële vervormde klanken, je moet er maar tegen kunnen. Volg de band van Roger Karmanik al sedert hun prille begin en nog steeds min of meer actief. CMI label helaas ten ziele gegaan, wat ik nog altijd zeer jammer vind. Fenomenaal label, briljante, veelal, output. Door de jaren heen ook steeds meer afwisseling binnen hun label, uiteindelijk te veel en wellicht mede daardoor weg gevallen. Te veel bands daar destijds waar je blij of gek van werd. Dark folk zat er ook steeds meer bij en neen, hoe fraai ook soms, echt geen pure CMI muzak. Edoch er staat veel hier en voor zover ik zie alles van BDN ja, zo vergeten zijn deze parels hier te huize niet. Ofschoon, ik jaag er soms wel mensen mee weg.

Bruce Cockburn - Dancing in the Dragon's Jaws (1979)

Mijn eerste kennismaking met deze singer songwriter gitarist. Waanzinnig destijds, waanzinnig nu. Begenadigd gitarist, vele stijlen hoor je voorbij komen op de diverse albums. Met dit album werd ook Nederland bereikt en hoorde je zelfs op de radio een pracht song als Wondering where the lions are voorbij komen. Nog steeds een zeer zeer fraai album, de tand des tijds goed doorstaan. En dat hij een meester gitarist is staat buiten kijf. Prachtig. Bijzonder. Nog steeds. Opvolger Humans, o.a. Tokyo, zeer aan te bevelen. De productie wat verfijnder ook, de eighties wellicht.

Bruce Springsteen - Letter to You (2020)

4,0
Late reactie mijnerzijds. Als Bruce follower vanaf '75, tja, wat mag of kun je dan nog verwachten. De mam heeft of course een zeer uitgebreid songboek liggen op ook nog eens hoog niveau. Een enkel minpuntje daar gelaten. Na het, voor mij dan, magical Western Stars dan een echte retro E-Street sound, beetje back to basics ook wel. Het geluid gaat duidelijk terug in de tijd, denk ergens River en zelfs wat BITUSA. Nummers als Letter to You en Ghosts lieten al duidelijk horen welke richting. Typisch E-Street geluid weer, of course in andere tijden. Ghosts vond en vind ik erg goed, titelnummer kon en kan mij niet zo bekoren. Het pakt me ergens niet zo. Net als Bruce inmiddels ook jaren ouder. En dan luister je toch anders als destijds ja. Toen BtR uitkwam was ik 16, en dat nummer en dat album hebben me toen omver geblazen. Dat effect is er nu niet meer, kan wellicht ook niet. Nieuw is het allemaal ook niet, Bruce is never de vernieuwer geweest daar waar anderen dat wellicht wel zijn. Maar om goede muziek te maken hoeft dat ook niet. Wie dem auch sei, een prima album voor mij en ook naar Bruce maatstaven. Een ouwe rocker op leeftijd en dat hoor je ook. Beschouwende teksten dat ook voor hem het leven niet oneindig is. Zeker ook als je Born to Run was. Dat rennen hoeft en kan ook niet meer. Lees ook veel vergelijkingen met zijn Western Stars, wat is beter, wat is dit en dat, maar ja, beiden zijn niet te vergelijken hè. Dus wie of wat beter moge zijn, niet zo relevant denkelijk. Ik geniet van deze op gezette tijden net zoals ik ook van andere albums geniet op weer andere tijden. Welkome aanvulling op zijn oeuvre dan ook, plaat die zeker overeind blijft, gekeken naarde alledaagse crap welke ik weleens om me heen meekrijg. De uitschieters voor mij zijn, toeval of niet, de oudjes hier, Janey, Priest en Orphans. Wellicht zegt dat toch iets. Of gewoon toeval hè. Zo mogen er nog wel een paar komen yes.

Bruce Springsteen - Only the Strong Survive (2022)

Alternatieve titel: Covers, Vol. 1

Springsteen staat of course op een dusdanige plek dat ie kan doen wat de beste man wilt doen. Daar is niks fouts aan. Verder is dit album een behoorlijke stap buiten zijn reguliere oeuvre dus denkelijk moeten we het ook zo zien. Niet te vergelijken met het E Street geluid, absoluut niet. Ook niks fout mee. Aandacht op de zang en heel eerlijk, het pleizier spat er toch wel vanaf. Van de muziek. Van de clips die zijn vrij gegeven. Volgens mij haf hij, buiten reguliere paden, the time of his life. En dat op zijn leeftijd. Geef hem eens ongelijk. Geloof ook niet dat het album gemaakt is voor de gemiddelde Springsteen fan. Je hoeft het niet leuk of goed te vinden. Hij kennelijk wel, prima toch. De aanduiding van Vol.1 doet natuurlijk ook een Vol.2 vermoeden, ook prima toch. Heb de oranje lp inmiddels binnen, mooie retro look hoes trouwens, kennelijk wel over nagedacht. En of zo'n cover het origineel nu overtreft of niet, so what. It's fun time. De meeste covers leggen het af tegen het origineel, dus waarom zou dat nu anders moeten zijn. Bezie het gewoon als een tussendoortje waar de beste man veel lol mee had. En wij als fan, liefhebber beslissen zelf wel wat we ervan vinden. Met deze plaat worden voor mij deze darker days weer net iets lichter van kleur. Niks meer. Niks minder

Bruce Springsteen - The Essential (2003)

Deze release destijds uit als 2cd, voor de fan niet zo interessant, bekende songs en ook op 3cd, zie hierboven de bonustracks. Dan wordt ie pas echt interessant ja. Niet dat elk nummer onbekend ware maar de verkrijgbaarheid lag wat moeilijker ja. Geweldige uitvoeringen van bijv. Viva Las Vegas en Code of Silence, waarvan ik denk, dat DAT nummer nu never op een reguliere plaat stond. Erg goed dus qua tekst en muziek... maar het geschonken nummer aan Dave Edmunds, From Small Things, fraai te kunnen beluisteren. Waarbij Dead Man Walking, van de film, een zeer indringende song ware. Wellicht hoogstens nog te vinden 2e hands, geen idee maar de 3cd destijds was een ltd. editie ja. Lucky me

Bruce Springsteen - The Wild, the Innocent & the E Street Shuffle (1973)

Gekocht toen ie uitkwam, yes, nog voor BtR dus. De eerste gewoon gemist destijds. Lang verhaal maar kort houden, denkelijk een der meest ondergewaardeerde platen van the Boss. Uitgaande dus van de kopers hiervan VOOR BtR. Afwisselend, vele muziekstijlen, swingend, ingetogen en ja, U mag nu gaan reageren....met de beste lp kant ever, kant 2 dus, Incident, Rosie, Serenade. Man oh man, live ook in die volgorde werkelijk WAAN, dat maakt de rest bijna overbodig. De vele kopers na BtR, denkelijk ook vooral na BITUSA, die gingen gewoon mee op de gekte destijds. Wereldroem, nietwaar. Meesterlijk, nogmaals.

Bruce Springsteen - Western Stars (2019)

5,0
De WS trailer doet veel beloven met prachtige opnames van nu en iets langer geleden, nummers live gezongen, ook van WS ja, dus absolute aanrader voor de liefhebber. Resteert, voor mij tenminste, de vraag, waar gaat ie draaien. Aangezien WB erachter zit mag je toch wel de nodige airplay verwachten ja. Met smacht maar wachten op de things to come. Wat me opviel is wel dat zijn stem nu echt oud begint te klinken. Wellicht hoorden anderen dat ook zo, tenzij het enkel aan mij moge liggen. Lees dat dus gaarne.

Bruce Springsteen - Western Stars: Songs from the Film (2019)

Als longterm Springsteen fan, '75 was het, de tijd van BtR, is deze een hele snelle maar ook een wel hele fraaie ja. Kan me goed vinden in meningen hier, de live versies overtreffen de studio versies. Los van Western Stars zelf, dat blijft studio wel zo ontzettend mooi, niet te evenaren. De plaat zelf moet nog gaan komen, geloof over een week maar genieten is het al. De verschillen zijn niet immens, zit 'm meer in de details dus. Live staan ze als een huis, de man, 70 ja, nog damned goed bij stem. Op die leeftijd nog zo dergelijke kwaliteit leveren, jazeker, wie oh wie nog meer dan????

De film natuurlijk ook gezien, met dochterlief, zelfs zij, ware metal-head vond het erg fraai allemaal.

Op naar live, hopelijk hier ten lande, ergens herfst 2020, naar wat ik las. Wellicht dan niet al.te veel van deze WS maar hopelijk toch iets ja. Time will tell.