menu

Genres / Rock / De metal top 100 van...

zoeken in:
avatar van madmadder
Leuke lijst om te volgen, ja!

avatar van ASman
45. Mayhem - Freezing Moon

Tussen alle kerkelijke brandstichtingen door lieten de hongerige jonge wolven van Mayhem ook weleens horen dat niet alleen het imago maar ook de muziek wel degelijk van belang was. De klassieke periode van de Noorse belhamels is met recht en reden een mijlpaal in de geschiedenis van de black metal. De Mysteriis Dom Sathanas is - en ik ga even weinig origineel doen - nog steeds de culminatie van het kunnen van de band. "Freezing Moon" is een track die dankzij de kille sound, de uitgesponnen intro, de doordachte compositie, het memorabele drum- en riffwerk en de maniakale vocalen nog steeds een buitengewoon kwaadaardig klinkend werkje genoemd mag worden.

Mayhem - De Mysteriis Dom Sathanas (1994)

44. Burzum - Det Som Engang Var

Onze Varg Vikernes zijn persoonlijke uitspattingen laat ik hierbij even links liggen, maar feit is wel dat zijn eenmansproject Burzum verantwoordelijk is voor enkele regelrechte krakers die aan de basis stonden van zowel de "lo-fi" als de "DSBM" stijlen binnen de black metal. De track "Det Som Engang Var" is wat mij betreft een buitengewoon indrukwekkende muzikale uiting van melancholie en treurnis aan de ene kant en frustratie en waanzin aan de andere kant.

Burzum - Hvis Lyset Tar Oss (1994)

43. Primordial - The Coffin Ships

Het blijft interessant om te horen hoe Primordial typisch Ierse elementen steeds weet te vertalen binnen een metalen kader. De sound van de band kan in een adem volks, bezield, melancholisch en grimmig genoemd worden. Steeds weer opnieuw gebracht in weldoordachte composities. Hoewel de band op een buitengewoon consistent sterke discografie kan buigen, blijft het indrukwekkende "The Coffin Ships" overweldigen.

Primordial - The Gathering Wilderness (2005)

42. Nevermore - This Godless Endeavor

Nevermore was jarenlang het populaire antwoord voor zij die power metal in zijn algemeenheid iets te "fruitig" vonden klinken. Instrumentaal gezien was de band gretig in het doorspekken van de sound met elementen uit de groove metal tot zelfs de technische death metal. Dit terwijl de eigenzinnige maar meteen herkenbare vocalen van Warrel Dane maatschappelijke klaagzangen over het geheel lieten zweven. Nevermore wist zonder al teveel gekkigheden vooral als zichzelf te klinken en dit bracht meteen een hele reeks trouwe schare fans met zich mee. "This Godless Endeavor" is in een repertoire vol juwelen wat mij betreft het ultieme kroonjuweel.

Nevermore - This Godless Endeavor (2005)

41. Morbid Angel - Maze of Torment

Een plaats voor deze Floridiaanse legende mocht ook niet ontbreken. Hoewel de band in haar latere dagen wel wat flaters beging, blijft het klassieke werk van ongekende klasse. Ik had evengoed iets van de volgende albums kunnen kiezen, maar het Lovecraftiaanse thrashy labyrinth dat ze op het debuut lieten horen laat toch altijd weer mijn energiepijl tot zulke ongekende hoogten stijgen dat ik zelfs geen pre-workout meer nodig heb. "Maze of Torment" hadden ze als je het mij vraagt evenzogoed "Maze of Riffs" kunnen noemen.

Morbid Angel - Altars of Madness (1989)

avatar van ASman
40. Paradise Lost - Enchantment

Met het fenomenale Draconian Times vervolmaakten de voormalige Yorkshire death-doomers hun volledige transformatie naar een doom metal-versie van Sisters of Mercy. Openingstrack "Enchantment" laat al meteen horen dat de band in deze rol schitterde. Greg Mackintosh mag misschien niet de technisch meest frivole gitarist zijn en Nick Holmes mag dan wel niet technisch de allerbeste zanger met het grootste bereik zijn...beiden weten op hun best wel de juiste noten te raken. En dat is uiteindelijk al dat van tel is.

Paradise Lost - Draconian Times (1995)

39. Dismember - Dismembered

Dismember was nog zo'n band die een rabiaat, maar op een vreemde manier ook erg sfeervol werkstukje Stockholm death metal afleverde. De gitaar klinkt als de voor die sound gekende door-vlees-en-bot snijdende cirkelzaag en de vocals zijn compleet hondsdol, maar met momenten "verfijnen" ze de sound met memorabele melodieën. De track "Dismembered" wordt gekenmerkt door een alom gelauwerde intro die je aandacht trekt voordat je rechtstreeks naar de krochten van de hel geschopt wordt.

Dismember - Like an Everflowing Stream (1991)

38. Meshuggah - Bleed

Meshuggah stelt in mijn beleving nooit teleur. Een keuze maken, bracht dus weer bijzonder veel hoofdpijn met zich mee. Uiteindelijk toch voor het legendarische "Bleed" gegaan. Het was uiteindelijk een van de nummers die me met het Shuggah-virus besmette en waarvan de live moshpit een van de meest memorabele fysieke overlevingsgevechten was die ik tot dusver meemaakte (en ik heb nochtans in het leger gezeten).

Meshuggah - obZen (2008)

37. diSEMBOWELMENT - Your Prophetic Throne of Ivory

Meer dan een enkel album zat er voor het bijna mythische diSEMBOWELMENT niet in. Sommige bands starten en stoppen meteen op hun hoogtepunt en deze gang van zaken was ook hier het geval. Nog steeds voelt de muziek van de Australiërs op een obscure manier aan als vooruitstrevend: funeral doom wordt afgewisseld met grindcore-achtige passages en van tijd tot stond wordt er ook een heuse ambient inslag in verweven. Hierdoor voelt het geheel groots, maar tegelijk ook behoorlijk luguber aan. Nergens wordt het klankenpallet van de band beter getoond dan in "Your Prophetic Throne of Ivory". Een track die zich op een bevreemdende wijze in je onderbewustzijn weet te nestelen.

Disembowelment - Transcendence into the Peripheral (1993)

36. Dark Tranquillity - Lost To Apathy

Dark Tranquillity is ook weer een gevalletje dat me zo goed als nooit teleurstelt. Op vlak van "catchiness" kwam de band ten tijde van het trifecta Damage Done - Character - Fiction vervaarlijk dicht in de buurt van radio-vriendelijke hard rock, maar ze verpakten dit dusdanig in een snedig Göteborg-melodeath kostuum dat weinigen daarom zouden malen. Meer nog: deze formule bleek en blijkt nog steeds onweerstaanbaar verslavend verrukkelijk te zijn. "Lost To Apathy" is zowel een absolute oorwurm als een complete bottenkraker. Stanne laat ook hier weer horen dat hij zeker op vlak van "delivery" wat mij betreft de beste vocalist is die achter een Göteborg-microfoon staat en heeft gestaan.

Dark Tranquillity - Character (2005)

avatar van Kondoro0614
ASman top 100

100 - 96

100. Solstice - Cimmerian Codex

Ik wist eigenlijk niet echt wat ik moest verwachten, je verhaal was interessant al maakte het me nog niet echt nieuwsgierig. Ik ben een mengelmoes als het gaat om de doom metal. Toen ik deze avond nog even 1.500 stappen moest zetten heb ik deze songs aangezet en deze kwam uiteraard als eerste. Ik moet zeggen dat ik van de zang niet direct weg was, het drukte me eigenlijk zelfs een beetje opzij. Echter na een gegeven moment pakte het me opeens en is dit soort clean-vocal doom metal wel echt vet te noemen. Dit is de eerste song van je lijst, en direct eentje die ik opsla, en overigens ook het album die ik later bij een wandeling eens ga luisteren, om zo maar te zeggen ; heerlijke wandel muziek, niet te grauw waardoor je in deze tijden van het jaar dit geschikt op kunt zetten.

99. The Chasm - In Superior Torment

De achtergrond informatie die je geeft vind ik erg interessant. Ik lees het nu echter pas nadat ik de song heb geluisterd. Deze plaat blijkt dus death metal te zijn? Als ik Last.fm moet geloven, ik had het ook makkelijk in een black metal hoekje kunnen drukken. Niet qua zang maar, de productie is erg grauw en guur wat deze song (en wellicht ook de hele plaat) toch wel een kenmerk mee gaat geven. Ik vond het overigens wel erg tof, dit soort tracks doen me altijd goed.

98. Reverend Bizarre - Sodoma Sunrise

Ik heb niet echt een goede band met Reverend Bizarre. Voor de doom metal fans is het smullen geblazen maar dat ben ik niet. Deze track moet ik dan ook uitzitten, en dat klinkt als een hele verplichting (dat is het niet overigens). De plaat hakt en slaat er door, en weet me nergens goed te boeien, tot er ineens een omzwaai wordt gemaakt en men met hele vette gitaarsolo's aankomen zetten. Dit zette mijn interesse wel wat aan, helaas dat de band dat niet echt verder oppakte.

97. Misery Signals - Five Years

Degelijke metal- hardcore maar, niet echt iets voor mij. Ik ben niet zo'n hardcore fan, en metalcore kan ik ook moeilijk behappen. Deze track lukt het ook niet. Gelukkig niet het slechtste wat ik ooit gehoord heb in deze scene maar, ik zou het nou ook niet zo snel meer opzetten. Toch heeft de plaat soms wel wat, hoe het in elkaar is gezet is van een mooie klasse, niet van dat simpele muziek gelukkig die menig metalcore bandjes produceren. Nog steeds, heb ik er wat moeite mee. Echt haten deed ik het ook niet.

96. Dragged Into Sunlight - Boiled Angel/Buried With Leeches

Dragged Into Sunlight is meer mijn smaak. En daar scoor jij pluspunten mee ASman. In 2021 pas ontdekt, deze plaat en sindsdien niet meer weg te denken uit mijn black metal lijsten. Deze black doom death metal band en plaat zijn echt waar om te smullen, en dan kies je ook nog track één en twee uit. Wat dacht je van het hele album? Valt me op dat ze aardig laag in je lijst staan. Opmerkelijk maar, dat wekt toch de nodige verwachtingen op. Neemt niet weg dat het een fantastische keuze is, en in mijn ogen de beste van de vijf. Voor mij niet de ontdekking, dan ga ik toch weer terug naar het begin van de lijst, met Solstice. Ik hoop trouwens echt dat deze gasten nog met een nieuwe plaat gaan komen, in deze jaren.

avatar van madmadder
Ik ga ook proberen mee te luisteren en te schrijven en zo mijn verschrikkelijk uitdijende luisterlijst nog verder uitbreiden (metal is bij mij op dit moment bij uitstek het genre waarvoor geldt: hoe meer je ervan luistert, hoe meer liefde je gaat koesteren voor het genre en al haar vertakkingen).

100. Solstice - Cimmerian Codex
Dit doet me qua epiek wel wat denken aan Bathory's Hammerheart, maar dan wat minder vals gezongen haha. Alsof je je zojuist in je harnas hebt gehesen en op weg bent naar de plek waar een beslissende veldslag uitgevochten zal worden. Ik weet niet of ik het goed vind, de vocalen doen me niet veel (niet vals genoeg ) maar het logge en het grootse karakter intrigeren me genoeg om dit album eens een kans te willen geven.
Score: 7.3

99. The Chasm - In Superior Torment
Ook ik hoor - naast death metal - black metal invloeden op dit nummer, denk vooral dat dat komt omdat het het geschifte en lugubere van black metal heeft. Als je ergens zou lezen dat deze bandleden iedere woensdagochtend om 4:13 uur bloederige en zeer strafbare rituelen uitvoeren, zou het niemand verbazen. Het nummer moet wat op gang komen, maar wanneer de waanzin eenmaal rondkolkt (die vocalen! ) is dit echt genieten geblazen. Hoor graag eens het hele album.
Score: 8.2

98. Reverend Bizarre - Sodoma Sunrise
Oja, het eerste deel van dit nummer gaat er bij mij heel erg goed in. Deze band heeft begrepen dat voor doom toch wel geldt dat hoe langzamer het gespeeld wordt, hoe grootser het effect is. Jammer daarom dat het tempo halverwege wat opgevoerd wordt en dat er zowaar een heel dynamische song ontstaat. Voor mij zit de schoonheid van dit soort muziek hem juist in de vadsige eentonigheid die - als je er maar lang genoeg naar luistert - de kracht heeft om je helemaal op te slokken. Gelukkig keert de band richting het einde weer toe naar een alles verzwelgende traagheid. Ja, hier wil ik wel meer van horen.
Score: 7.9

97. Misery Signals - Five Years
Ik heb zo'n enorm zwak voor dit soort muziek, omdat het me meteen weer terugbrengt naar mijn tienerjaren toen ik langzaamaan steeds meer in aanraking kwam met hardere muziek. Er zit een zekere pracht in het herbeleven van al die teenage angst dus ik kan helemaal begrijpen dat dit een plek heeft binnen iemands top100. Het is voor mij met dit soort muziek wel een beetje een kwestie van: je moet er toen bij geweest zijn. Ik had bepaalde bands die ik toen veel beluisterde en waar ik nog steeds van kan genieten, maar Misery Signals hoorde daar niet bij en ik zal dan ook altijd de voorkeur geven aan mijn eigen jeugdsentiment.
Score: 6.5

96. Dragged Into Sunlight - Boiled Angel/Buried With Leeches
KILL EVERY CUNT!!!!11!!!!!1 Verontrustende, maar zeer boeiende mengeling van allerlei extreme vormen van metal. Bij 'Boiled Angel' denk je al: ok, edgy, maar dat is nog helemaal niks vergeleken bij de totale waanzin van 'Buried With Leeches'. Dat nummer deed mijn flatje net flink trillen, en zo vaak gebeurt dat niet met metal. Dit is het soort metal dat bij mij die gouden combinatie van fysieke afkeer en (morbide) fascinatie teweegbrengt. Echt krankzinnig dit. Krankzinnig vet ook wel.
Score: 8.4

avatar van madmadder
ASmans top100

95. Akercocke - Verdelet
Dit is alleszins een zeer gevarieerd nummer waar flink wordt gespeeld met tempo's en zang- en speeltechnieken waardoor het aanvoelt alsof je binnen die vijf minuten een heel scala aan verschillende metalen subgenres op een presenteerblaadje aangereikt krijgt. Ik juich de poging toe, maar het komt op mij uiteindelijk toch een beetje te veel over als een allegaartje zonder sturing. Bovendien vind ik de cleane zang en het half-schreeuwen-half-zingen niet zo mooi, bij mij doet het het beter wanneer de zanger zich volledig laat gaan en zich een slag in de rondte krijst.
Score: 5.8

94. Lykathea Aflame - Elvenefris
Fijn nummer dat ook alle kanten op springt, maar hier voelt het veel meer als een geheel aan. Een vrij waanzinnig geheel dat wel, maar ik kan het erg goed hebben. Hier vind ik het rustige middenstuk ook daadwerkelijk wat toevoegen, omdat het het contrast met de zeer gewelddadige passages eromheen nog groter maakt en het als geheel daarmee nog krachtiger overkomt. Ik weet niet helemaal of ik zit te wachten op een heel album, daarvoor is het misschien net niet genoeg mijn ding, het is een sound die ik niet al te lang kan hebben, maar deze track kan ik zeker waarderen.
Score: 7.7

93. Botch - C. Thomas Howell as the "Soul Man"
Dit brengt me ook wel weer terug naar mijn tienerjaren. Botch nooit echt goed naar geluisterd, maar Dillinger Escape Plan deed het hier erg goed (Converge wat later ontdekt) en ook naar Every Time I Die heb ik best veel geluisterd. Deze track heeft wel alles wat het genre interessant maakt: meedogenloze uitspattingen, technisch gepriegel en rustigere, sfeervolle stukken. Op dit moment luister ik niet echt veel meer naar het genre, ik weet daarom ook niet of ik zin heb in een heel album, maar dit nummer met plezier naar geluisterd.
Score: 7.4

92. Vinterland - Our Dawn of Glory
Dit ligt meer in het straatje van waar ik op dit moment graag naar luister. Het heeft die lekker kille Scandinavische sound en dat getormenteerde gekrijs is precies wat mijn hartje sneller doet kloppen. Vooral de tempoversnellingen in combinatie met die vocalen maken dit toch wel tot een serieus intense trip. Alsof een sneeuwstorm je vol in je gezicht blaast. Ik houd ervan. Zeker toegevoegd aan de luisterlijst.
Score: 8.3

91. Demolitiono Hammer - Skull Fracturing Nightmare
Haha, die hoes bij dit album. Ik hoor vooral heel veel hardcore punk op deze track en dat zorgt ervoor dat zelfs ik - die geen groot liefhebber is van thrash - veel kan met dit nummer. Die agressieve boosheid die zo kenmerkend is voor hardcore voert hier de boventoon en daar ga ik altijd enorm lekker op. Richting het einde verliest de track me wat, maar interessant genoeg om dit eens aan nadere inspectie te onderwerpen.
Score: 7.7

avatar van ASman
35. Crowbar - Planets Collide

Zit er na 12 albums wat sleet op de beproefde Crowbar formule? Misschien een beetje, maar ik ga er niet om malen wanneer de formule in kwestie mij nog steeds zo enorm goed smaakt. Het meest smakelijke brouwsel dat de sludge-giganten uit het diepe zuiden van de VS met het bekende recept hebben opgekookt, blijft wat mij betreft "Odd Fellows Rest" uit 1998. De band weet loodzwaar, melancholiek en vooral ook heel "humide" te klinken. Om dit aan te tonen, kan geen beter voorbeeld aangehaald worden dan "Planets Collide".

Crowbar - Odd Fellows Rest (1998)

34. Immolation - Close To A World Below

Van "humide" gaan we naar "gloeiend heet". Want Immolation is de death metal band bij uitstek die je het gevoel kan geven dat je lekker krokant gebakken wordt in de diepste krochten van de hel. De verschroeiende riffs en ziedende brulvocalen laten over de intentie van de band dan ook geen twijfel bestaan. Een goeie 11 albums ver en slechts een semi-missertje te bespeuren is een repertoire wat niet veel death metal bands deze New Yorkers zal nadoen, maar van alle hittegolven die de band op me afstuurde, werd tijdens de eerste keer dat ik dit "Close to a World Below" hoorde mijn gezicht toch nog net dat beetje extra verschroeid.

Immolation - Close to a World Below (2000)

33. Candlemass - Demon's Gate

Candlemass wisselde doorheen de jaren meermaals van frontman en leverde ook meermaals knappe resultaten op het metalen rapport af. Het vaakst zet ik toch nog steeds het debuutalbum op. De kenmerkende sound van de band - extra zware doom voorzien van een kruidige dosis theatraliteit - werd hier al meteen gevestigd. Het sfeervolle "Demon's Gate" blijft wat mij betreft hierop het pronkstuk.

Candlemass - Epicus Doomicus Metallicus (1986)

32. Celtic Frost - Obscured

Trendzetters van de extreme metal Celtic Frost konden zich in hun vroege jaren al beroepen op een sound die omschreven als "eigen" kon worden. Na enkele misuitstapjes op vreemd terrein kwam de band dan nog een keer terug in de vroege jaren 2000 om het absolute meesterwerk "Monotheist" af te leveren. Een gitaartoon die klinkt alsof gesmolten lood in je oren komt binnendruipen en een sfeer die een bevreemdende grens tussen gruwel en tragiek bewandeld maken dit album wat mij betreft tot een onvergetelijke ervaring. Ik kon zowat ieder nummer van dit album selecteren om mijn punt duidelijk te maken, maar de duistere droefenis van "Obscured" weet me toch nog net dat extra beetje naar de strot te grijpen.

Celtic Frost - Monotheist (2006)

31. Carcass - Corporal Jigsore Quandary

"Necroticism" was duidelijk een overgangsalbum tussen de lekker smerige deathgrind van "Symphonies of Sickness" en de melodieuzere sound die de band met "Heartwork" ging bewandelen. Wanneer Carcass op niveau presteert, gaat het er bij mij allemaal wel in als zoet orgaanvlees (om maar in de sfeer te blijven), maar de overgang tussen de twee periodes zorgde misschien toch wel voor mijn favoriet van de band. De thematiek en de algehele sfeer voelen nog steeds lekker gortig aan, maar het geheel wordt voorzien van een onweerstaanbare portie groove. Dit "Corporal Jigsore Quandary" serveer ik met plezier.

Carcass - Necroticism: Descanting the Insalubrious (1991)

avatar van madmadder
90-81

90. Necrophobic - Unholy Prophecies
Tof nummertje, hoor. Vooral op instrumentaal vlak vind ik dit heel fijn. Heerlijke riffs, heel fijn beukend drumwerk. Toch kan ik wat minder met de stem merk ik. Komt voor mij een beetje over als net-niet. Had voor mij nog wel een stuk duivelser mogen klinken. Het album speelt nu door via Spotify en de vocalen op 'The Nocturnal Silence' vind ik al heel wat vetter. Ben nu wel benieuwd geraakt naar het album en ook naar de koerswijziging die ze op een gegeven moment in hebben gezet, van wat ik begrijp uit je verhaal.
Score: 7.5

89. Dir en Grey - Vinushka
Ik ben erg geïnteresseerd in Japanse muziek maar deze band kende ik alleen van naam. Enorm fijne kennismaking die nog maar eens onderstreept waarom ik zo van Japanse kunstuitingen houd. Dit is volledig wars van conventies en klinkt volkomen eigengereid. Er zitten enorm veel leuke wendingen in dit nummer en ik vind de vocalen echt magistraal. Zingen, grommen, krijsen, hij kan het allemaal, hoor. Natuurlijk wil ik dit hele album horen.
Score: 8.1

88. Eyehategod - Blank
Ha, eindelijk een band die ik redelijk goed ken, al ken ik vooral de albums voor en na dit album. 'Blank' overtuigt me in ieder geval van het feit dat ik Take as Needed for Pain ook nodig eens moet beluisteren. Ik vind de overduidelijke hardcore-invloeden in combinatie met de loggy, doomy passages echt vreselijk vet. Alles ademt een immense haat voor alles en iedereen om je heen. Een ongelooflijk vies en vuig nummer, precies zoals ik mijn sludge graag heb.
Score: 8.3

87. Pagan Altar - Judgement of the Dead
Dit klinkt inderdaad heel erg als Black Sabbath. Nu vind ik vroege Sabbath wel erg leuk, en ik vind het ook wel leuk dat dit zo lekker brakkig klinkt, het heeft inderdaad een lekker occult sfeertje, maar het doet me weinig. Het leunt mij wat te veel op die Sabbath sound en ik hoor er niet echt iets eigens in. Het verhaal om het album vind ik wel tof, maar ik voel niet direct de neiging om het album ook daadwerkelijk op te zetten.
Score: 6.3

86. Infester - Chamber of Reunion
Haha, dit vind ik echt geweldig. Het doet me denken aan de death metal versie van Blasphemy. Het klinkt allemaal zo krankzinnig bezeten dat je er naar van wordt. Echte spookhuismetal dit, met een speciale vermelding voor de vocalen. Wanneer het diepe gegrom plaats maakt voor uitzinnig gegil, dat geeft me echt de rillingen. Geniaal nummer.
Score: 8.8

85. Dying Fetus - Subjected to a Beating
De drums klinken bijna mechanisch hier, echt geweldig hoe bevreemdend die klinken in het geheel. Erg lekker nummertje, waarbij ook het diepe gegrom van de zanger me zeer aanstaat. Mooie combinatie van gewelddadig gebeuk en technische skills, iets waar ik langzaamaan steeds meer waardering voor begin te ontwikkelen en die me steeds meer van death metal laat houden.
Score: 8

84. Khanate - Pieces of Quiet
Ik heb nog nooit iets gehoord van Khanate, maar ik ben de naam wel vaak tegengekomen als ik op zoek was naar noise. Nu ik dit nummer hoor, begrijp ik de link met noise zeker. Dit is helemaal in mijn straatje. Een flinke dosis feedback gecombineerd met drums die zich hortend en stotend door het nummer heen worstelen en afgetopt met fijne angstaanjagende vocalen. Ik ben direct fan.
Score: 8.5

83. Esoteric - A Worthless Dream
Ongelooflijk sfeervol nummer dat voor mij het metalen equivalent van ambient is. Maar waar ambient dan vaak iets hoopvols of meditatiefs heeft, is dit alleen maar helemaal slecht gaan. Het tempo ligt heerlijk laag en biedt alle ruimte om je helemaal over te geven aan de miserie die dit nummer uitstraalt. Ik zie dat het album bijna twee uur duurt. Ik kan me niks aangenamers voorstellen dan dit twee uur lang te ondergaan.
Score: 8.7

82. Fates Warning - Still Remains
Prachtig melancholisch begin van dit nummer. Als het nummer loskomt vind ik het heel wat minder worden, vooral de synths vind ik irritant. Ik ben in de laatste jaren prog steeds meer gaan waarderen, maar dit nummer heeft alles wat ik vervelend vind aan prog. Het klinkt mij allemaal veel te uitgedacht met al die geforceerd klinkende wendingen en dat komt de emotionele lading zeker niet ten goede. En dan zijn die 16 minuten echt een lange zit.
Score: 4.8

81. YOB - Adrift in the Ocean
Deze vind ik dan wel weer heel tof. Lang uitgesponnen compositie die je langzaamaan steeds dichter naar de afgrond sleurt. Het nummer krijgt steeds meer body maar de overgangen naar de verschillende fasen voelen organisch aan. Ik weet nog niet zo goed wat ik van de vocalen vind, die komen een beetje geknepen over en ik kan er niet heel veel mee. Maar verder staat dit als een huis.
Score: 7.8

avatar van ASman
30. Entombed - Left Hand Path

Als een van de voornaamste exponenten van de Stockholmse death metal liet Entombed met hun debuut meteen weten dat het menens was. En hoe menens maakten ze nog eens extra duidelijk met deze absolute reetschopper van een titelnummer. Want zelfs heden ten dage blijft "Left Hand Path" een gezichtsverwoestende beuker die ook niet meer door de band zelf - hoe geweldig het ook nog werd tot en met Wolverine Blues - overklast werd.

Entombed - Left Hand Path (1990)

29. Amenra - Razoreater

Met bijvoorbeeld Aborted en Thurisaz heeft het Belgenland zeker en vast wat metalen zwaargewichten in huis, maar het absolute paradepaard bij uitstek blijft het Kortrijkse Amenra. Over het internationale aanzien van de band hoef ik niemand nog een les actualiteit te geven. Het was hier mijn taak om de verplichte Amenra-inclusie in mijn lijst te presenteren en de keuze viel na veel wikken en wegen uiteindelijk op "Razoreater". Sfeervol, duister, melancholisch, met momenten bijna angstaanjagend...over de hele lijn absolute topklasse.

Amenra - Mass IIII (2008)

28. The Angelic Process - Dying in A-Minor

Het tragische leven van het The Angelic Process-duo vertaalde zich in absoluut tragisch klinkende muziek. "Dying in A-Minor" laat je hulpeloos boven een vortex drijven voordat het je genadeloos te pletter laat storten in de afgrond. Niet de juiste deuntjes om in een emotioneel kwetsbare toestand te beluisteren, maar desalniettemin een van de meer unieke ervaringen die je binnen de sludge zal tegenkomen.

The Angelic Process - Weighing Souls with Sand (2007)

27. Kyuss - Gardenia

Na de voorbije ingetogen momenten is het toch weer tijd om de zonnebril op te zetten, de leren jas aan te trekken en de Harley Davidson aan de gang te brengen. En dit doen we met de Californische stoner rock/metal-legendes Kyuss. "Gardenia" blijft voor mij buiten het ultieme resultaat van opgroeien in de woestijn op een dieet van Black Sabbath en Black Flag ook vooral de ultieme muzikale uitdrukking van het woord "cool".

Kyuss - Welcome to Sky Valley (1994)

26. Alice In Chains - Would

Opnieuw kom ik op de proppen met een "als het goed genoeg is voor de Metal Archives is het goed genoeg voor mij" selectie. Alice In Chains werden indertijd aanzien als een van de grote exponenten van de grunge, maar vonden mede dankzij hun overweldigend broeierige sound en sludgy instrumentatie ook aanhang bij menig metaalhoofd. "Would" was ook op de radio een behoorlijke hit en misschien niet het beste voorbeeld van de sludge-invloeden van de band, maar het blijft me keer op keer zo naar de keel grijpen dat ik er gewoon niet omheen kan.

Alice in Chains - Dirt (1992)

avatar van ASman
25. Death - The Philosopher

Een top 100 metal lijst zou niet compleet zijn zonder Death. Met welke nominatie ik zou komen was weer eens wikken en wegen, maar uiteindelijk besloot ik om voor "The Philosopher" te gaan. Alleen al omdat het nummer een perfecte balans weet te raken tussen technische frivoliteit en hongerige snedigheid mag het zichzelf met gerust geweten bestempelen als een onbetwistbare Death klassieker.

Death - Individual Thought Patterns (1993)

24. Electric Wizard - Funeralopolis

Weinig bands weten je zo te katapulteren naar een dimensie waarin je terechtkomt in een occulte hellekrocht waar smeulend vuurrook vervangen is door THC-nevel van een uit de kluiten gewassen bong. "Funeralopolis" is een Electric Wizard staple en als geen ander een vaandeldrager van de vibe die de band op topniveau weet neer te zetten.

Electric Wizard - Dopethrone (2000)

23. Godflesh - Devastator / Mighty Trust Krusher

Godflesh wist met "Streetcleaner" op muzikale wijze vorm te geven aan de Britse post-industriële council estate ellende. De "Devastator - Mighty Trust Krusher" combo blijft een met momenten ronduit angstaanjagend werkstukje dat na zoveel jaren nog steeds een huiveringwekkende indruk op me achterlaat.

Godflesh - Streetcleaner (1989)

22. Down - Stone The Crow

Als een van de harde muziekwereld zijn meest vooraanstaande superbands wist Down een op zichzelf staande fanbase op te trommelen. Met een attitudevolle combinatie van Black Sabbathiaanse metal en southern rock in de beste Lynyrd Skynyrd traditie leveren de heren uit New Orleans een brok macho testosteron af voor de doorwinterde Harley Davidson liefhebber. "Stone The Crow" is een klasbak waar de band zich ook eens van de meer contemplatieve kant laat horen.

Down - NOLA (1995)

21. Type O Negative - World Coming Down

Met "World Coming Down" leverde het meesterlijke Type O Negative - volgens een beschrijving die ik ooit ergens las - "A lesson in how to laugh at your own sad self" af. Meer woorden toevoegen, is eigenlijk niet nodig en ik ga bij deze de muziek voor zichzelf laten spreken.

Type O Negative - World Coming Down (1999)

avatar van Johnny Marr
Meesterlijke lijst!

avatar van ASman
20. Katatonia - Brave

Katatonia onderging verschillende gedaantewisselingen welke allen bijzonder mooie resultaten met zich meebrachten. In een oeuvre vol hoogtepunten blijf ik "Brave Murder Day" toch nog het absolute Katatonia hoogtepunt vinden. Het Opeth-opperhoofd nam hier voor het grootste deel van het album de vocalen voor zijn rekening - Jonas Renkse had naar verluid zijn stembanden tijdens de opnames van het klassieke debuutalbum aan flarden gereten - en deed dat zoals altijd met verve. Deze "Brave" blijft als je het mij vraagt een meesterstukje in stikdonkere maar hypnotiserende treurnis.

Katatonia - Brave Murder Day (1996)

19. Agalloch - Not Unlike The Waves

Agalloch stond eveneens altijd garant voor een meesterlijke portie melancholie. "Not Unlike The Waves" mag dan een nummer zijn dat het beter zou doen in de herfst dan in het jaartij waarin we momenteel verkeren, maar de klasse blijft overeind staan. Een beter voorbeeld van hoe het metalgenre - ondanks de reputatie van louter zware gitaarmuziek te zijn - je als geen ander kan onderdompelen in een bad van sfeer, kan ik eigenlijk niet aanhalen.

Agalloch - Ashes Against the Grain (2006)

18. Dissection - Where Dead Angels Lie

Van alle bekende Zweedse melo-black/death bands uit de jaren '90 mocht Dissection zich de ongekroonde koning noemen. Bedwelmend, maar op gezette tijden wordt het gaspedaal ook niet vergeten. Zeggen dat Nödtveidt meer dan een paar schroeven los in het hoofd had zitten, zou gerust een understatement genoemd mogen worden. Dat terzijde laat een nummer zoals deze "Where Dead Angels Lie" een weergaloos vakmanschap horen.

Dissection - Storm of the Light's Bane (1995)

17. My Dying Bride - Your River

Als een van de founding fathers van de gotische death/doom stijl heeft deze band uit Yorkshire een legendarische status binnen de metalen wereld verworven. Een nummer als "Your River" laat wat mij betreft horen waarom deze status meer dan terecht is. Weinig bands weten het concept mistroostigheid om te zetten in muzikale expressie zoals My Dying Bride dat kan wanneer ze op top van hun kunnen presteren.

My Dying Bride - Turn Loose the Swans (1993)

16. Pantera - Cemetery Gates

Ik zal op dat vlak wel niet de enige zijn, maar ook voor mij was Pantera een van de eerste harde gitaarbands waar ik fan van werd. En wat mij betreft blijft die liefde overeind. Was het de meest creatieve en originele band? Zeker niet. Was de attitude van de band en muziek nogal uitgesproken "knuckle dragger"? Dat kan ik niet tegenspreken. Het zal daarbij ook vast wel kloppen dat Pantera de favoriete band is van zowat 95% van de bevolking in om het even welk trailer park in Texas. Dat terzijde wist Pantera wat ze deden gewoon heel erg goed te doen. Dat ze ook hun weg kenden in de ballad sector lieten ze in 1990 horen, want "Cemetery Gates" kan ik met de beste wil van de wereld niet uit mijn persoonlijke top 100 laten.

Pantera - Cowboys from Hell (1990)

avatar van ASman
15. Sepultura - Beneath the Remains

Een plaats voor deze Braziliaanse legendes mocht niet ontbreken en zeg eens eerlijk: aan deze klassieke klepper kan toch geen mens weerstaan? Een stemmige intro vooraleer je volledig aan gort geschopt wordt door een thrash-aanval op volle snelheid. Dit is wat mij betreft helemaal zoals het hoort.

Sepultura - Beneath the Remains (1989)

14. Cult of Luna - Leave Me Here

Cult of Luna leerde ik toevallig met dit "Leave Me Here" al kennen als 13-jarige snotaap toen ik van een vriend des huizes een van de Rock Tribune compilaties in de CD-speler schoof. De toen opkomende jonge band is uiteindelijk uitgegroeid tot een van de giganten binnen de post-metal. Niet moeilijk als je klasbak op klasbak weet af te leveren. Deze even allesverwoestende als hartverscheurende track weet me zelfs nu op 32-jarige leeftijd compleet in te pakken.

Cult of Luna - Salvation (2004)

13. Acid Bath - The Blue

Ik kan hier beter een disclaimer bij zetten dat je snel moet zijn, want het label van de band heeft de neiging om alle tracks onmiddellijk offline te halen. Niet moeilijk wanneer je de enige cash cow van het label in kwestie bent, want ondanks de korte carrière van de band worden ze beschouwd als cult-iconen met een mythische status. De heren uit de bayou brachten een agressieve vorm van sludge doorspekt met southern rock en grunge elementen met als uiteindelijke effect dat het klinkt alsof het daadwerkelijk enkel en alleen in de swamps van Louisiana had kunnen ontstaan. Om een lang verhaal kort te maken: een sound die mij voor de volle 300% op het lijf geschreven is.

Acid Bath - When the Kite String Pops (1994)

12. Converge - Jane Doe

Ten tijde van Jane Doe had Bannon heel wat frustraties te verwerken en dit kwam duidelijk tot culminatie in het afsluitende titelnummer van het vernoemde album. Woede, angst en treurnis worden tot uiting gebracht in een verwrongen meesterstukje waar Bannon hoorbaar zijn stembanden op een pijnlijke manier aan gort schreeuwt. Wat mij betreft een van de meest iconische tracks van de hand van een van de meest iconische bands binnen de metalcore wereld.

Converge - Jane Doe (2001)

11. Deftones - My Own Summer

Deftones is een band waarvan ik al het grootste deel van mijn leven fan ben - zelfs van in de tijd dat ik niet zo diep in de metal zat. De band komt voor het grootste deel uit een ghetto-achtige omgeving en riep altijd wel associaties met het indertijd absurd populaire skate-gebeuren op...en als jeugdige belhamel die iedere avond naar Jackass op MTV keek en Tony Hawk's Pro Skater games speelde, sprak dit alles wel tot mijn leefwereld. Het imago terzijde valt de sound van Deftones nog behoorlijk uniek te noemen: uitbarstingen van hardcore agressie worden vermengd met atmosferische post-punk elementen en dit alles wordt gebracht in compacte nummers die op een onweerstaanbare manier in het gehoor liggen. De band is een van de voorbeelden bij uitstek van zaken die niet alleen een onderdeel van mijn jeugd waren, maar uiteindelijk ook een onderdeel van mijn hele leven zullen blijven.

Deftones - Around the Fur (1997)

avatar van Johnny Marr
Lekkeeeer!!

avatar van Kondoro0614
Deftones, fuck yeah

avatar van ASman
10. Judas Priest - Victim of Changes

Een lijst van metalen favorieten zonder vermelding van het legendarische Judas Priest met aan de micro de "Metal God" in hoogsteigen persoon Rob Halford? Dat zou niet correct zijn. Tussen een waslijst aan Judas Priest krakers blijft de lokroep van "Victim of Changes" voor mij onweerstaanbaar. De band speelt hier nog een vorm van proto-metal waar de blues rock invloeden nog hoorbaar zijn en waar op vlak van constructie toch een licht progressieve invloed te bemerken valt. Halford laat in deze vroege incarnatie al meteen horen waarom de status van legendarisch zanger volkomen terecht is. Een absoluut topnummer.

Judas Priest - Sad Wings of Destiny (1976)

9. Mercyful Fate - A Dangerous Meeting

En we komen al meteen aan bij de volgende legende die niet mag ontberen. Mercyful Fate wist op geheel eigenzinnige wijze stevig hard rockende metal onder te dompelen in een haast cryptische sfeer. Niet in het minst werd dit effect bewerkstelligd door de ongeëvenaarde vocalen van King Diamond en het spetterende gitaarwerk van Shermann en Denner. "A Dangerous Meeting" opent op weergaloze wijze een mijlpaal in de metalen geschiedenis.

Mercyful Fate - Don't Break the Oath (1984)

8. Isis - In Fiction

Een van de groten binnen de post-metal en bij uitbreiding in de gehele post-rock stratosfeer. Isis waren absolute meesters in het creëren van spanningsvelden en in het scheppen van intens bevreemdende soundscapes die op meerdere emoties tegelijkertijd weten in te spelen. De zacht-luid dynamiek werd naar mijn inziens nooit beter gedaan dan dat deze band het deed en ik kan geen beter voorbeeld geven dan dit prachtige "In Fiction". Ik wil absoluut niet klinken alsof ik dit met de fedora-hoed op zit te typen, maar dit is voor mij kunst.

Isis - Panopticon (2004)

7. Opeth - Bleak

Opeth heeft met recht en reden de status van grootheden binnen de progressieve muziek verworven. Doorheen de jaren zijn wel meer bands op de proppen gekomen die de combinatie van extreme metal met prog maakten, maar er is toch maar een Opeth. "Bleak" is een track van hun klassieke album "Blackwater Park" dat dit punt enkel en alleen maar kan verstevigen. Ruig maar verfijnd, krachtig maar delicaat, toegankelijk maar ergens ook weer ongrijpbaar.

Opeth - Blackwater Park (2001)

6. Tool - Parabol/Parabola

En hier komen we nog eens aan bij een van die bands waarvan ik al sinds mijn jonge jaren fan van ben. Kan ik hier nog iets van zeggen wat ik (en andere fans) nog niet gezegd heb? Tool heeft zo zijn voor- en tegenstanders, maar wanneer je een voorstander bent, ben je dat doorgaans in hart en nieren. Voor mezelf is dat althans zeker het geval. De "Parabol/Parabola" combo weet nog steeds een effect op mij te hebben dat ik met weinig anders kan vergelijken.

Tool - Lateralus (2001)

avatar van Johnny Marr


Ik ben nu wel heel benieuwd geworden naar die top 5!

avatar van ASman
Hier zijn we met de eerste drie van de Top Vijf;

5. Iron Maiden - Infinite Dreams

Iron Maiden mag zonder te knipperen met de ogen een van de allergrootste instituten binnen de metalen wereld genoemd worden. De band heeft niet alleen de uitermate briljante marketingmachine achter zich om dit te staven, maar kan op muzikaal vlak ook gewoonweg bogen op een briljante output. Op vlak van dat laatste blinkt de band niet alleen uit in het maken van anthemische rockers, maar ook op vlak van de meer uitgesponnen progressief-aandoende werkstukken worden knappe prestaties neergezet. "Infinite Dreams" is de track die mij dat laatste volledig duidelijk maakte: bijna buitenaards mooie melodielijnen en een fantastisch verhalend karakter zonder de vuist-in-de-lucht adrenalinestoot uit het oog te verliezen.

Smaken verschillen en een mening hebben staat vrij, maar een zelfverklaarde metal fan die helemaal niets genietbaars kan vinden in Iron Maiden...ik kan het niet helpen dat ik daar met enig scepticisme tegen kijk.

Iron Maiden - Seventh Son of a Seventh Son (1988)

4. Metallica - For Whom The Bell Tolls

Metallica is dan wel al zo'n 30 jaar geen lievelingetje meer van de metal-critici, maar toch blijft de band een van de populairste metal bands die ooit op deze aardbol hebben rondgelopen. Wat mij betreft hoef je om daarvoor een reden te vinden maar te kijken naar de bijna buitenaardse topkwaliteit die de band in de jaren '80 afleverde. Vanaf het moment dat de eerste klokken luiden in "For Whom The Bell Tolls" krijg je al een elektrische stoot van overweldigende adrenaline. Een shot adrenaline die door het botversplinterende riffwerk en de oorlogstaal die opperhoofd Hetfield met panache uitspuuwt doorheen heel de track aangehouden wordt. Absolute topkwaliteit.

Om maar eens extra te illustreren hoe hoog ik "For Whom The Bell Tolls" in het vaandel draag;
In een Netflix wanproduct genaamd "Triple Frontier" wordt de song in het begin van de film gebruikt maar zonder enige vorm van respect voor kwaliteit afgebroken voordat de beste riff nog moet komen. Ik heb daarom die film maar meteen gequoteerd met een 1/10 en dat ene sterretje is dan alleen nog maar omdat ik niet minder kon geven.

Metallica - Ride the Lightning (1984)

3. Slayer - Angel of Death

Wanneer er al schuimbekkend geheadbangd moet worden, is Slayer steevast van de partij. Ondanks het feit dat er doorheen de jaren der metalen evolutie wel hardere en lompere bands zijn ontstaan, kan ik geen enkele band opnoemen die luisteraars zo wist te veranderen in een horde psychopathische hooligans zoals Slayer dat kon. Ieder Slayer optreden transformeerde tot aan het einde van hun farewell tour op een gegeven moment altijd ergens wel in een ware overlevingstocht als je op de "verkeerde" of (afhankelijk van wie je het vraagt) "juiste" plek terechtkwam. Het werd altijd nog net wat gevaarlijker vanaf het moment dat "Angel of Death" om de hoek kwam loeren. Het tegelijk rabiate als gecalculeerd dreigende karakter van de muziek gekoppeld aan een legitiem kwaadaardige tekst woekert op een of andere manier allesverwoestende oerinstincten aan. Een absoluut nietsontziende klassieker van een band zoals er maar een zal zijn.

Slayer - Reign in Blood (1986)

avatar van ASman
2. Neurosis - Through Silver in Blood

Weinig muzikale ervaringen hebben dezelfde directe angstaanjagende impact op me gehad als de eerste keer dat ik het in 1996 verschenen "Through Silver in Blood" van post-metal giganten Neurosis in de CD-speler stopte. Angstaanjagend niet omdat de band een verhaal neerpent over ongure figuren of fictieve surrealistische demonen, maar omdat ze op een of andere manier het paniekgevoel weten te vatten dat er zou moeten heersen wanneer de aardbol begint te imploderen. Van de modderige primordiaal-aandoende riffs en drones, het hypnotiserende tribal drumwerk, de vocals die in een soort van angstpsychose door mekaar heen roepen en brullen tot de industriële soundscapes waaronder het gepiep en gekraak die zo van de originele The Texas Chainsaw Massacre geplukt lijken te zijn...alles voelt zo huiveringwekkend panisch aan. Dit blijft voor mij persoonlijk een van de beste dingen die ik al ooit gehoord heb.

Neurosis - Through Silver in Blood (1996)


avatar van Johnny Marr
Ik hou het niet meer, ASman, wat is de nummer 1!?!?

avatar van ASman
Vandaag zijn we dan uiteindelijk aanbeland bij de dag dat ik mijn lijst - hopelijk in schoonheid - kan afronden. Deze eer zal voor niets of niemand minder weggelegd zijn dan voor *tromgeroffel*

1. Black Sabbath - Black Sabbath

Ja, ik weet het, een metalen best of-lijst afsluiten met de track waarmee het volgens een bepaald contingent onder de liefhebbers "allemaal mee begon" valt misschien niet bijster origineel te noemen. Laat het nu net zo zijn dat ikzelf een simpel en instinctief wezen ben, analyseren en argumenteren voor het grootste deel liever overlaat aan personen die ik daartoe wat bekwamer acht en alle goedkeuring die ik al dan niet draag voor kunst - waaronder muziek - gaat puur uit van de fysieke reactie die ik ervaar tijdens het consumeren.

Mijn fysieke reactie op dit nummer zegt dat het nu meer dan 50 jaar na datum nog steeds staat als een huis en zich nog steeds mag meten met om het even wat heden ten dage in het genre - of wat mij betreft in de hele muziekwereld - wordt uitgebracht. Zowel op vlak van sfeer als op vlak van "oomph".

De opening met het geluid van de vallende regen en de kletterende klokken welke gevolgd wordt door die iconische verwrongen riff der verdoemenis geldt nog steeds als een van de meest dreigende in de geschiedenis van de populaire muziek. Ozzy Osbourne's declamerende vertelling weet nog steeds beelden van buitenaardse terreur in het onderbewustzijn op te roepen. De tempowisseling met de even iconische gitaarsolo op het einde zorgt nog steeds voor een welgemeende schop in de reet.
Als dit in 2023 nog steeds een buitengewoon donker werkstukje is, moet het ronduit angstaanjagend geweest zijn toen het uitkwam in 1970.

Zwaar en log gitaarwerk, een tastbare dosis sfeer, een oncomfortabele neiging tot dramatiek, tempowisselingen...stuk voor stuk elementen waarop menig subgenre binnen de harde muziek is gaan bouwen.

Wat mij betreft is dit een legende waarmee ik met plezier hier mijn verhaal afsluit.

https://www.musicmeter.nl/images/cover/0/400.jpg

Black Sabbath - Black Sabbath (1970)

avatar van madmadder
Was heel leuk om te volgen! Veel dank daarvoor, moet eigenlijk weer eens tijd vinden om je lijst verder te bespreken, haalde er al een aantal toffe tips uit!

avatar van Johnny Marr
Een prachtige nummer 1 van een fantastische top 100, waarvoor hulde!

avatar van AOVV
madmadder schreef:
Was heel leuk om te volgen! Veel dank daarvoor, moet eigenlijk weer eens tijd vinden om je lijst verder te bespreken, haalde er al een aantal toffe tips uit!


Idem!

avatar van ASman
Het heeft een hele tijd geduurd, maar we hebben het uiteindelijk toch kunnen afronden. Ik hoop dat degenen die het topic nog zijn blijven volgen er toch enig plezier hebben kunnen uithalen

avatar van AOVV
Nu ASman zijn lijst heeft afgewerkt, zal ik eens aan een inhaalslag beginnen. Dit om de leemte op te vullen die nu ontstaat tot er een nieuwe kandidaat zich geroepen voelt on te vereren met zijn/haar metalen toppers. Dat was geheel en al de bedoeling, uiteraard…

Ik moest even gaan zoeken, maar ik was blijven steken bij nr. 71 blijkbaar. Bij deze duik ik dus de top 70 binnen (70-66):

Trouble serveert meteen een lekkere portie doom, mét de nodige variatie. Het Amerikaanse antwoord op Sabbath, al worden de monumentale riffs van Iommi niet geëvenaard en klinkt de zanger (wat mij betreft) ook net wat minder onderscheidend dan Ozzy. Maar ik hoor een driftige ritmesectie en een lekkere stop-startdynamiek, dus dat zit wel goed!

Gaan we meteen door met The Ruins of Beverast. Dit project van de Duitser Alexander von Meilenwald was van meet af aan duivels interessant, net omdat het zich op enkele kruispunten bevindt. Een bijzonder fijne kruisbestuiving van black, doom en goth is daarvan het resultaat. Deze bezwerende opener van het debuut trekt je meteen de demonische onderwereld binnen met een naargeestig intro, de eigenlijke track lijkt pas na goed drieënhalve minuut te beginnen. “Nachtmerrieachtig” is een goeie omschrijving, waarbij ik gelijk aan een band als Akhlys moet denken.

Moddervette nekbreker van Bolt Thrower, het betere riffwerk vliegt je om de oren. Daar moet deze band het toch vooral van hebben, mijns inziens. Kan er erg van genieten, meer moet het soms ook niet zijn.

Pig Destroyer klinkt ontiegelijk hard hier. Ik knap bij grind- en hardcore soms wat af op het gebrek aan “zuurstof” in de songs (ruimte/dynamiek), maar dat is hier niet het geval. Na minuut 3 lijkt er een compleet andere song te zijn ingezet, al is song misschien niet het goeie woord.. Bezwerend, lichtelijk angstaanjagend zelfs.

Ulcerate sluit dit blokje af, een bekende naam voor mij, al leerde ik de Nieuw-Zeelanders kennen door de opvolger van het album waarop deze song staat, The Destroyers of All uit 2011. Wist gelijk indruk op me te maken, en ook de albums daarna vond ik zonder uitzondering sterk, met als hoogtepunt hun meest recente worp uit 2020. Het vroegere werk van de band ken ik niet, maar dit klinkt toch weer vintage Ulcerate. Avant la lettre dan, in mijn geval. Heerlijk destructief drumwerk, grafzang en enkele sterke riffs zetten samen een beklemmend sfeertje neer.

avatar van AOVV
65-61

Beginnen doen we met een redelijk kort nummer van het vermaarde Demilich, maar dat wil niet zeggen dat het rechttoe-rechtaan is, verre van zelfs. Heerlijk kronkelende death metal riffs, gutturale vocalen, intens dreigend sfeertje, bijzonder veel variatie – er gebeurt veel in een kleine 4 minuten, en dat is dan nog maar het eerste nummer van het album.

Op naar de volgende cultband die slechts één langspeler wist uit te brengen – je zou daar rouwig om kunnen zijn, maar evengoed dat ene album ontzettend kunnen koesteren natuurlijk. En ook Weakling levert, wat mij betreft, maar dan in de black metalhoek. De vocalen zijn niet zo extreem als bij bv. Shining en – vooral – Silencer uit Zweden, maar voor mij eigenlijk net extreem genoeg. Het gitaarspel is absoluut een troef, geweldig!

Dan Sacramentum, met de titelsong van hun debuut. Als ik die hoes bekijk, moet ik gelijk denken aan het debuut van Emperor én Dissection.. En qua geluid is dat eigenlijk ook wel zo. Meer black dan death, maar de Zweden van Sacramentum wisten daar een geweldige mengelmoes van te maken. Ik hoor veel drive en emotie in de melodieën. Dát deden ze toch heel erg goed daar, in het Scandinavië van de jaren ’90.

Sacrificial Suicide van Deicide’s debuut is een lekkere beuker, voor mij wel de minste van dit vijftal. Wat hardcore-invloeden lijkt me, maar vooral ziedende death metal met een flitsende gitaarsolo en bezeten vocalen.

Incantation mag het slotakkoord inzetten, en wat voor één. (Dubbel)track van ruim een kwartier, een loodzwaar death/doom metal-epos. Moet ik nog wat meer van gaan beluisteren, in deze song worden tragere stukken meesterlijk afgewisseld door genadeloze versnellingen, en de getergd klinkende vocalen lijken rechtstreeks uit de helleput te komen.

avatar van AOVV
60-56

Glenn Danzig ken ik vooral van Misfits, een band waar ik van mijn 15-16 jaar naar ben beginnen luisteren, denk ik – in die woelige levensfase waarin je zelfs Misfits-schoenen draait, je kent het wel. Van de band die hij eind jaren ’80 oprichtte en prompt naar zichzelf noemde heb ik een pak minder meegekregen, maar dit is gewoon een lekker bluesy heavy metaltrack met een fijne gitaarsolo en de kenmerkende echoënde stem van Danzig.

Nile ken ik dan een stuk beter – ik mag dit soort oosters getinte technische death metal wel. De bulderstem van Karl Sanders draagt ook bij tot de onheilspellende sfeer.

Brute track van Pestilence vervolgens, een band die zijn naam niet heeft gestolen. Gave albumhoes ook!

Cryptopsy schotelt dan weer een waanzinnige splinterbom van een track voor. Het begin is een beetje atypisch misschien, met die piano-intro (wel erg fraai), maar daarna schiet Phobophile als een malle uit de startblokken. Het drumspel lijkt wel het werk van twee man, de gitaar snijdt als een mes, de vocalen klinken demonisch. Om met een dreigend gegrom af te ronden. Bijzonder effectief!

Lekker catchy nummer van Faith No More om mee af te sluiten, al heeft deze band van Mike Patton me nooit echt voor zich weten winnen.

avatar van Johnny Marr
Wow, geen fan van FNM AOVV?? Die komt binnen!

Gast
geplaatst: vandaag om 15:51 uur

geplaatst: vandaag om 15:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.