menu

Hier kun je zien welke berichten frolunda als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

G.B.H. - City Baby Attacked by Rats (1982)

4,5
Blijft toch wel een leuk en ook zeker een erg goed album waarbij ik nog steeds opveer als ik het hoor.Inmiddels toch een klassieker in het genre met het titelnummer,Sick boy en Slut als uitschieters.Bij de sommige versies komt daar ook nog de geweldige single No Survivors bij.Betere Betonpunk als deze bestaat niet of ik heb hem nog niet gehoord.

G.B.H. - From Here to Reality (1990)

3,5
Hun debuut City Baby Attacked by Rats uit 1982 is voor mij een echte punkklassieker in het beton genre,die ik destijds grijs gedraaid heb.De twee albums daarna en de single verzamelaar Leather, Bristles, No Survivors & Sick Boys waren ook dik in orde en vervolgens heb ik Charged GBH (dat charged wordt de laatste jaren nauwelijks nog gebruikt) niet meer zo gevolgd.
Totdat ik de band uit Birmingham,Engeland min of meer bij toeval in 2005 live zag bij Emo's in Austin,Texas,samen met Poison idea.Een uitstekend optreden en ook met de twee albums die ze naderhand uitbrachten,Perfume and Piss in 2010 en Momentum in 2017,was absoluut niks mis.
From Here to Reality (1990) heb ik toen dus gemist maar ook dit album blijkt nu qua niveau nauwelijks onder te doen voor hun klassiek materiaal.De heerlijk,rauwe productie en zanger Colin die hier in uitstekende vorm steekt zijn de blikvangers,en ook kent het album voor GBH's doen opmerkelijk veel variatie.
Na de fantastische opener New decade is het songmateriaal zo nu en dan wel wat wisselvallig maar Mass Production,The Old School of Self-Destruction,de titeltrack en Destroy zijn nummers die er zijn mogen.En het country-achtige slotakkoord is ook helemaal niet verkeerd.
Goede tot zeer goede punkplaat.

G.B.H. - Momentum (2017)

3,5
Aangezien ik ze volgende week (als het allemaal een beetje meezit) toch live ga zien,leek het me wel slim om nog even hun laatste album te leren kennen.Momentum is het elfde album (verzamelaars,EP's en dergelijke niet meegerekend) van GBH en klinkt weer direct lekker herkenbaar.De punkers uit Birmingham hanteren tegenwoordig wel vrij regelmatig een wat lager tempo maar door de kenmerkende stem van zanger Colin,die nog steeds erg goed op dreef is,is dit toch nog steeds op en top GBH.
Ze spelen op dit album vrij vaak een vorm van harde,vuige rock en dat bevalt me best goed.Ook is het allemaal niet meer zo strak als voorheen maar als ze dan toch even het gaspedaal indrukken,zoals op No news en de titelsong levert dat prettige punkrock op.
Maar ook Population Bomb,Us Against the World en the Perfect storm zijn sterke songs en daarvan mogen ze er volgend weekend best wel een aantal van tussen klassiekers als City baby attacked by rats,No survivors en Race against time gooien.
Lekker album.

G.B.H. - The Punk Singles 1981-84 (2002)

3,5
Generals is misschien niet hun bekendste nummer maar ik blijf het geweldig vinden.Andere toppers op deze aardige verzamelaar zijn Give me fire,No survivors en Race against time.De versie van Sick boy is minder als die op City baby attacked by rats.Betonpunk van het betere soort.

G.G. Allin & The Murder Junkies - Hated (1993)

2,5
Met mijn visie van punk heeft het allemaal maar weinig te maken of het zou het trappen tegen heilige huisjes moeten zijn.Daarnaast is de geluidskwaliteit vaak matig en heeft het muzikaal gezien ook niet veel om het lijf.De commentaren tussen de nummers door zijn nog wel interessant,iets wat ook nog wel voor sommige nummers geldt.Tja dan blijft alleen nog het shockeren (of is het choqueren) over en dan kan ik eigenlijk maar één conclusie trekken..........I'm just getting too old for this shit. P.s. Als overzicht over de 'goede' man overigens wel een geslaagd album.

Gang Green - You Got It (1987)

3,5
Aanstekelijke combinatie van Speedmetal en Hardcorepunk waarvan de zang de zwakste schakel is (alhoewel ie wel goed bij de sound past) maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door het spelplezier,wat er vanaf spat en een twaalftal sterke songs.
In het midden jaren tachtig leken deze notoire bierdrinkers uit Boston het even te gaan maken met dit album en We'll give it to you,dat toen nog wel eens op MTV te zien was en ook de opvolger Older Budweiser deed het nog best aardig maar daarna waren ze weer snel uit het gezichtsveld verdwenen.
Best jammer want dit is een prima album met naast de knaller We'll Give It to You ook sterke nummers als Ballerina Massacre,Whoever Said en Party with the Devil.
De insteek is duidelijk ; feesten maar,maar wel met kwaliteit want dankzij het fijne gitaarspel en de mooie tempowisselingen verveelt You Got It geen moment.
Toch wel een beetje een ten onrechte vergeten semi crossover klassieker.

Garth Brooks - Ropin' the Wind (1991)

2,5
Gladde country waar alle scherpe randjes vanaf zijn.Desalniettemin erg succesvol want Ropin' the wind ging maar liefst 17 miljoen keer over de toonbank.Aan de hand van de eerste helft van het album is dat nog wel te begrijpen want dat bevat met Against the grain,Burning bridges en vooral What she's doing now enkele sterke nummers.Ook de Billy joel cover Shameless is nog aardig maar daarna wordt wel erg zoetsappig en zakt het behoorlijk in.Conclusie; Middelmatig country album.

Gary Moore - Run for Cover (1985)

3,5
Een aantal ijzersterke nummers (Military man,Out in the fields,Nothing to lose,All messed up),spetterend gitaarwerk en vocale bijdragen van Philip Lynott en Glenn Hughes maken van Run for cover een erg fijn album.Blijft nog steeds een plezier om hem op te zetten.

Gary Numan - Dance (1981)

3,0
Redelijk album dat zeker zijn momenten kent maar op een gegeven moment wordt het wel veel van hetzelfde.Ritme box,funky bas riedeltje en daar gaat weer een langzaam voortkabbelend nummertje.Iets meer afwisseling was hier wel welkom geweest.Neemt niet weg dat er met de opener Slow car to China,Moral,de single She's got claws en lekker voortstuwende Stormtrooper in drag enkele prachtige nummers op Dance staan.

Gary Numan - I, Assassin (1982)

3,0
Aardig album van Numan met een hoofdrol voor Pino Palladino op de fretloze basgitaar.Meer funk en jazz invloeden dus dan op zijn andere albums (op Dance werd er al een begin meegemaakt) en het song materiaal is redelijk met de singles Music for chameleons en vooral We take mystery to bed als uitschieters.Verder zijn het titelnummer,het jazzy the 1930's rust en A dream of Siam nog de moeite waard.Toch blijft Beserker nog steeds mijn favoriet.

Gary Numan - The Pleasure Principle (1979)

2,5
Vandaag nog eens opgezet en dat viel me niet mee,de echt goede nummers zijn op 1 hand te tellen (cars,conversation) en voor de rest is het simpele wegwerp synthi-pop.Zijn latere platen waren beter en gevarieerder.

Genesis - We Can't Dance (1991)

3,5
Na die jaren verveelt me dit album nog steeds niet.Misschien wel hun commercieelste-in elk geval meest succesvolste-album maar tergelijkertijd ook één van de leukste.Korte poppie nummers worden mooi afgewisseld met langere stukken als Driving the last spike en Dreaming while you sleep.Zelfs de singles Jesus he knows me en No son of mine hoor ik nog steeds graag (I can't dance niet) en dat wil toch wel wat zeggen.Dit is gewoon een goed Genesis album van hun laatste 10 jaar,niks meer maar zeker ook niet minder.

George Jones - Still the Same Ole Me (1981)

3,0
Daddy come home,inclusief tenenkrommende kinderzang en het titelnummer zijn inderdaad te glad/zoet.Voor het overige had het muzikaal wat avontuurlijker gekund maar de teksten zijn zoals vanouds geweldig.You can't get the hell out of Texas en Together alone zijn zelfs erg sterk te noemen.In zijn totaliteit wel een stuk minder dan zijn voorganger I am what i am.

George Jones - The Battle (1976)

4,0
The Battle (uit 1976) kwam niet te lang na zijn scheiding met Tammy Wynette uit terwijl George Jones toen ook qua gezondheid (alcohol/drugs gebruik) in zwaar weer kwam te zitten.
Nochtans vind ik het een prima album ; zijn zang klinkt hier erg gepassioneerd,de teksten lijken vaak te refereren aan zijn gebroken relatie en zijn,dat daargelaten gewoon erg goed en ook muzikaal zit het allemaal uitstekend in elkaar,en is sfeervol en biedt voldoende afwisseling.
Vooral de twee uptempo nummers The Nighttime (And My Baby) en I'll Come Back kunnen me erg bekoren en ook het bijna epische titelnummer (met prachtige tekst) mag er wezen.
Echte missers heb ik sowieso niet kunnen ontdekken op the Battle dus ik vind het een beetje vreemd dat de plaat commercieel gezien niet echt een succes was.
Hoe dan ook,dat doe niets af aan de kwaliteit want the Battle is desondanks een erg mooi George Jones album geworden.

George Jones - The Grand Tour (1974)

4,0
Het klinkt allemaal behoorlijk zoet en glad (al is dat gedeeltelijk maar schijn) maar toch weet George Jones me elke keer weer met zijn stem en teksten te pakken.
Zo ook weer op the Grand tour waarop hij het liefdesleven qua tekst weer net iets anders weet neer te zetten als gebruikelijk.Daarnaast weet hij je vocaal gezien ook echt te raken en dan is de al eerder genoemde,soms wat kitscherige muzikale begeleiding ineens een stuk aangenamer of,zoals je wilt minder storend.
Vooral met Borrowed Angel,She'll Love the One She's With en She Told Me So weet hij op dat gebied weer enkele erg mooie nummers neer te zetten.Ook de song Our Private Life,over het leven van Country muzikant is bijzonder sterk.
En eigenlijk geldt dat wel voor heel de Grand tour want hoe zeer ik ook in het begin ook moest wennen aan de soort country stijl van George Jones,minder dan vier sterren kan ik hier echt niet voor geven.
Heel goed.

George Jones - Too Wild Too Long (1987)

3,5
Degelijk album van George Jones,weliswaar niet zo sterk als bijvoorbeeld I am what i am maar ten opzichte van Still the same (de enige andere twee albums die ik uit die periode ken) is dit toch wel een flinke verbetering.
Muzikaal gezien is het allemaal vrij standaard maar de songs zijn dankzij de zowel ontroerende als grappige teksten wel van een behoorlijke kwaliteit.Dit,te samen met de stem (waar je van moet houden) van George en diens altijd meespelende achtergrond brengen Too Wild Too Long op een zeer acceptabel niveau.Vooral the Real McCoy,het titel nummer en mooie slotakkoord U.S.A Today mogen er wezen.

George Strait - Honky Tonk Time Machine (2019)

3,0
Hele beroemde naam in de Country muziek en dan vooral de Nashville scene maar voor mij is Honky Tonk Time Machine min of meer mijn eerste volledige album van George Strait.
Het eerste wat in bij mij opkomt na een paar draaibeurten zijn de woorden degelijkheid en vakmanschap en verder vind ik het wel wat in het verlengde liggen van Garth Brooks,met wiens materiaal ik iets beter bekend ben.Voor mij is het meestal net iets te glad maar bijvoorbeeld het openingsnummer Every Little Honky Tonk Bar en Honky Tonk Time Machine bevallen me prima,hebben ook net dat beetje scherpte en/of pit wat het merendeel van de songs op deze plaat,voor mijn gevoel toch wel een beetje mist.
Maar voor het overige laat George Strait hier weinig steken vallen zodat ook dit,alweer negenentwintigste album van de veteraan uit Poteet,Texas in zijn thuisland ongetwijfeld prima zal scoren.
Ruim voldoende.

George Thorogood & The Destroyers - 30 Years of Rock (2004)

Alternatieve titel: Greatest Hits

4,0
In 1981 was George Thorogood & The Destroyers de eerste echte band die ik ooit live zag.Ze speelden toen in plaats van UB40 en samen met de J. Geils band in het voorprogramma van de Stones in de Kuip.Ik was toen pas een jaar of dertien en de J. Geils band maakte op mij de meeste indruk (ook omdat ik de elpee Freeze frame had) maar George Thorogood,alhoewel ik er me niet al te veel van herinner ben ik ook nooit vergeten.
Nu zo'n 36 jaar (!) later dan toch maar deze verzamelaar aangeschaft en dat bevalt eigenlijk uitstekend.De klassiekers Bad to the Bone en I Drink Alone kent natuurlijk bijna iedereen en die zijn niet kapot te krijgen maar verder staat hier nog veel meer moois op.
Zowel One Bourbon, One Scotch, One Beer,Gear Jammer,Who do you love en If You Don't Start Drinkin' (I'm Gonna Leave) zijn voor mij na enkele luisterbeurten al direct bluesrock krakers.En ook de twee live nummers,beide uit 1986 zijn ijzersterk.
Ik kan dan ook niets anders dan tot de conclusie komen dat George Thorogood & The Destroyers een zowel prima als ook wat onderschatte Bluesrock band is en dat ze ondanks wat technische beperkingen een imposant oeuvre (mede door de vaak lekkere,rauwe productie) neergezet hebben.
Met gemak vier sterren voor deze heerlijke verzamelaar die bij nog heel wat draaibeurtjes te goed heeft.

Ghostface Killah - Apollo Kids (2010)

3,5
Met Apollo kids uit 2010 kwam Ghostface Killah weer aardig in de buurt van het niveau van zijn eerste twee albums (Ironman en Supreme Clientele),ruim tien jaar eerder.De plaat opent al direct sterk met Purified Thoughts ; fijne beat,mooie klassieke soul sample en bijdragen van GZA en Killah Priest.Ook nummers als Black Tequila,In tha Park en Troublemakers zijn van datzelfde hoge kaliber en er zijn er nog een aantal die redelijk dichtbij komen.
Minpunten van Apollo Kids is het feit dat sommige songs wel erg druk zijn en dat de flows niet allemaal even lekker lopen.Nu heb ik dat bij Ghostface Killah wel vaker maar nu vind ik het af en toe echt storend.
In zijn geheel slaat de balans voor dit album echter ruimschoots naar de positieve kant door,met dank aan de eerder genoemde uitschieters.
Sterke plaat.

Gill Landry - Love Rides a Dark Horse (2017)

3,5
Vrij donker en ingetogen country album dat soms zelfs een gevoel van neerslachtigheid oproept.Dat is mede te danken aan de wat sombere teksten die veelal gaan over mislukte relaties en gedeukte illusies.
Gelukkig is de voor mij nog vrij onbekende Gill Landry ( uit Lake Charles, Louisiana) wel een vakman,hij weet het allemaal erg sfeervol te brengen en is ook nog in het bezit van een goede stem.
Dit alles resulteert dan ook in een sterke country plaat die af en toe,mede door het zeldzame gebruik van een trompet soms wat jazzy aandoet.En dat komt de kwaliteit uiteindelijk alleen maar ten goede.
Al leveren prima nummers als Berlin,The Women You Are en Broken Hearts and Things We'll Never Know natuurlijk ook een wezenlijke bijdrage.
Zeker een artiest om in de gaten te houden deze Gill Landry.

Gill Landry - Skeleton at the Banquet (2020)

3,5
Ligt wat betreft sound en stijl in het verlengde van zijn vorige album Love Rides a Dark Horse en daar heb ik geen enkele moeite mee.Met zijn donkerbruine stem en de ontspannen en ingetogen muzikale invulling wekt Gill Landry met Skeleton at the Banquet een erg fijn en sfeervol gevoel op.En dat hij zich hier dan niet laat verleiden tot nieuwe experimenten qua geluid en stijl neem ik graag voor lief.
Vooral de eerste twee nummers I Love You Too en The Wolf zijn erg sterk en dat niveau weet hij,met hier en daar wat variatie in zijn Folk/roots sound,redelijk te consolideren.
Wie eens lekker veertig minuten tot zich zelf komen heeft aan Skeleton at the Banquet een prima bondgenoot.

Gluecifer - Automatic Thrill (2004)

4,0
Over de hele linie net iets minder dan the basement apes maar toch;het rockt weer heerlijk lekker weg.Jammer dat ze er niet meer zijn.

God - Sweet Life (1988)

4,5
Geweldig album van Nederlandse bodem,geweldige breaks,spectaculair drumwerk en prima songs.Wat wil je nog meer?Zwaar onderschat rock/punk album..............Is de opvolger trouwens nog ergens te krijgen?

God Lives Underwater - Up Off the Floor (2004)

3,5
Ik blijf een zwak houden voor deze band,Up off the floor heeft dan wel niet meer de impact van hun debuut Empty maar toch is ook dit weer een sterk album.Het is allemaal wat Nine inch nails-achtig maar de meeslependheid van de songs,het goede gebruik van de elektronica en de fijne zang geven er toch een originele draai aan.Vooral de drie nummers in het hart van het album You must understand,1% en 72 hour hold maken veel indruk bij mij.

Godspeed You! Black Emperor - G_d's Pee AT STATE'S END! (2021)

4,0
Had even wat tijd nodig om er weer in te komen, Godspeed You! Black Emperor een tijd niet gedraaid, maar nu zo'n drie weken na de release van G_d's Pee AT STATE'S END! (2021) ben ik toch weer om. En hoewel ik er niet echt iets nieuws op kan ontdekken is de plaat weer een erg boeiende luisterervaring die je langzaam maar zeker steeds hechter in je hersenpan weet te nestelen. Na het min of meer intro achtige nummer A Military Alphabet (Five Eyes All Blind) doet wat dat betreft Job's Lament meteen grondig werk. Zonder meer één van de sterkste songs op het album.
In de daaropvolgende tracks heeft de band uit Montreal, Canada wat moeite om dat hoge niveau opnieuw te benaderen/bereiken, alhoewel het allemaal zeker de moeite waard blijft. Vanaf het lange "Government Came" wordt de weg omhoog weer ingezet en weet de post rock formatie met Cliffs Gaze / Cliffs' Gaze at Empty Waters' Rise / Ashes to Sea or Nearer to Thee, een nummer dat me wel wat aan de Duitse pioniers van Neu deed denken, en het bezwerende Our Side Has to Win (For D.H.), weer twee hoogtepunten aan hun oeuvre toe te voegen. Valt ook op dat dit duo wat lichter en optimistischer van toon is.
Alles te samen levert dat een plaat die misschien wat tijd nodig heeft maar per draaibeurt steeds meer weet te overtuigen.
Zeer goed.

Godspeed You! Black Emperor - Luciferian Towers (2017)

4,0
Bij de overvloed aan releases mis je nog weleens iets moois en afgelopen week kwam ik er achter dat dat bij mij het geval was met Godspeed You! Black Emperor .En dat dus gewoon al zo'n ruim 20 jaar.
Luciferian Towers is dus mijn eerste kennismaking met de band en die bevalt prima.Hun muziek onderga ik als een soort van meeslepende post-rock met als belangrijkste kenmerk dat ie een zeer positieve invloed heeft op mijn gemoedstoestand,met andere woorden albums waar iedereen heel zijn leven al naar op zoek is.Daarbij heeft ook het hypnotiserende/trance effect van de sound een belangrijke invloed.
Ben wel benieuwd hoe dit album staat ten opzichte van de rest van hun oeuvre maar Luciferian Towers beloon ik alvast met vier sterren en de rest onderga ik zeer binnenkort.

Gojira - Magma (2016)

3,0
Een logge,krachtige vorm van metal met een niet al te hoog tempo en hier en daar een paar originele invalshoeken.Zo hoor ik op Magma Stoner en Doom invloeden terug.
Gojira valt verder op door de ijzersterke ritmesectie en de mooie dynamiek.Aangezien dit mijn eerste album is van de band weet ik niet hoe ze voorheen klonken.Minpuntje vind ik de zang die ik niet echt bijzonder vind.
De eerste helft met onder meer Silvera en Stranded vind ik het sterkst,tegen het einde lijkt Magma een beetje dood te bloeden.
Desondanks zit het geheel ergens tussen ruim voldoende en goed in.Voor mij net geen 3,5 sterren.

Golden Earring - Grab It for a Second (1978)

3,0
Degelijk album van the Earring,helaas blijven de songs wat achter bij het geweldige gitaarwerk.Ik kan dan ook geen band klassiekers ontdekken op Grab it for a second al zijn Movin' down life en Cell-29 wel vrij sterk.Ook vind ik de zang van Barry Hay wat schel klinken (had overigens Kooymans ook graag een nummertje horen zingen).
Verder wel een aangenaam album maar het hoort zeker niet bij de beste van de Golden Earring.
Voldoende.

Gorki - Hij Leeft (1993)

3,5
Opnieuw een mooie en sterke plaat van Gorki.Ik denk dat ik nu zo rond de vijf albums echt goed ken en deze,Hij leeft (hun tweede) verschilt niet zoveel van de anderen.Alleen de muzikale omlijsting van sommige nummers is wat anders dan ik gewoon ben.
Dat pakt bijvoorbeeld op het titelnummer met een prachtige akoestische/flamenco gitaar erg goed uit maar de Afrikaanse drums op In het Grote Dierenboek vind ik dan weer minder geslaagd.
Gelukkig zijn de indringende zang en eigenzinnige teksten van Luc de Vos gebleven en dat is toch voornamelijk wat Gorki voor mij zo aantrekkelijk maakt.
Hij Is Alleen,You'll Never Walk Alone en Beste Bill vind ik de schoonste nummers.

Government Issue - Boycot Stabb (1983)

Alternatieve titel: Boycott Stabb Complete Session

3,5
Subtopper in het Hardcore/punk genre in de eerste helft van de jaren tachtig.Korte,snelle songs met goede teksten en een zanger die wel wat aan die van SNFU doet denken.De invloeden van Minor threat zijn ook hoorbaar,niet gek want Government issue kwamen ook uit Washington en brachten hun eerste platen uit op het Dischord label.Live schenen ze een sensatie te zijn maar helaas,nooit gezien.Er is ook nog een uitgebreidere versie van Boycot Stabb met bijna dubbel zoveel nummers en die gaat bij mij voor vier sterren.