menu

Hier kun je zien welke berichten frolunda als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

D.O.A. - Hard Rain Falling (2015)

4,0
Prima album van deze Canadese punk veteranen.Hard rain falling klinkt fris en gejaagd als een debuut en is een flinke stap voorwaarts ten opzichte van hun vorige plaat We come in peace.Alleen de cover van Johnny too bad is wat overbodig,iets wat niet geldt voor San Quentin van Johhny Cash dat hier wel overtuigend door de mangel gehaald wordt.Verder is het devies kort maar krachtig (en snel) wat onder meer resulteert in krakers als Not Gonna Take Your Crap No More,Punk rock hero en het actuele the Cops shot a kid.Knappe prestatie voor een band die al in 1978 debuteerde.

D.O.A. - Let's Wreck the Party (1985)

2,0
Matig album van de Hardcore houthakkers uit Canada.Een gebrek aan overtuigingskracht,agressiviteit en een aantal wel erg flauwe nummers (Singin' in the rain,Dance o' death).Een duidelijke stap terug ten opzichte van hun eerdere albums.Gelukkig werd het hierna weer beter.

D.R.I. - Crossover (1987)

3,5
Sterk derde album van de Dirty Rotten imbeciles dat in vergelijking met de vorige meer de metal kant opgaat met als gevolg ook meer langere nummers.
De hardcore 'attitude' blijft wel behouden,evenals de kwaliteit en ook muzikaal is de band een stuk gegroeid.Vooral het drumwerk imponeert.
Wel bevat de plaat geen echte klassiekers meer zoals I don't need society,Mad man of Who am I aLl blijven nummers als Decisions of the Five year plan wel live favorieten.
Goed,al blijf ik wel de voorkeur houden voor de voorgangers.

D.R.I. - Dirty Rotten EP (1983)

4,5
Toen de Engelse punk ergens in het begin van de jaren tachtig toch een beetje uit 'schwung' raakte,bij ons in ieder geval,verlegden we onze interesse gedeeltelijk naar de hardcore/punk van Amerikaanse bands als Millions of Dead cops,Dead Kennedys,Suicidal tendencies,Misfits en Hüsker Dü.Geloof dat de hardrockers op school ons toen attendeerden op de Dirty rotten imbeciles (of D.R.I.).Erg korte nummers,supersnelle hardcore en teksten die ons toen wel aanspraken.De snelheid was toen ook duidelijk belangrijker als de productie.Er kwam een jaar of vijf later ook een opgepoetste versie op cd uit maar ik blijf toch de voorkeur houden voor deze originele Dirty Rotten EP (voor mij met 22 nummers gewoon een volledig album).
Blijft ook nu nog een erg sympathiek en energiek plaatje dat ik toch nog best wel regelmatig draai.
De beste nummers staan op kant twee met natuurlijk de punk klassieker I Don't Need Society,die weer terug kwam in een beter geproduceerde versie op de opvolger Dealing with it.Andere hoogtepunten van deze,ruim een kwartier durende orkaan van geluid zijn Capatalist Suck,Who Am I,Money Stinks en Commuter Man.
Heb de band,die naar ik dacht oorspronkelijk uit Houston,Texas kwam,een aantal jaren later ten tijde van hun derde album Crossover nog eens live gezien in Nijmegen.En naast een goed concert bleken het ook zeer geschikte lui te zijn.
Met hun werk daarna (het derde album) heb ik minder omdat het toch steeds meer richting metal ging maar deze (en het nog betere Dealing with it) blijft toch zeer krachtig jeugdsentiment.

Dag Nasty - Can I Say (1986)

4,0
Muziek ligt duidelijk in het verlengde van label genoten Minor threat maar is inderdaad wat melodieuzer.Toch een verdomd lekker plaatje dat bol staat van agressiviteit,prima teksten en natuurlijk goede songs.Behoort tot het betere hardcore/punk werk en is met een beetje goede wil zelfs een klassieker te noemen.Helaas wist Dag nasty zelf dit uitstekende debuut nooit meer te evenaren.

Damageplan - New Found Power (2004)

3,5
Sterk vervolg op Pantera waar de broers Dimebag Darrell (gitaar) en Vinnie Paul Abbott (drums) destijds mee voor de dag kwamen na de breuk met zanger Phil Anselmo.Diens rol is hier weggelegd voor Patrick Lachman en dat doet ie verdienstelijk,al heeft ie naar mijn mening een net iets mindere karakteristieke stem dan Anselmo.Waar we hier wel weer van kunnen genieten is het fantastische gitaarwerk van Dimebag Darrell,tal van vette grooves,riffs en solo's die voor een groot deel verantwoordelijk zijn voor de kracht van New Found Power.Ik hoor er niet direct een nieuwe klassieker tussen zitten maar Pride ,Save me en vooral Fuck you komen aardig in de buurt en zouden hier nog wat kunnen groeien.
Hoever Damageplan echt had kunnen reiken,daar hebben we gezien de tragische dood van Darrell natuurlijk nooit een antwoord op gekregen.Spijtig maar New Found Power was in ieder geval een veelbelovende start die ongeveer gelijktijdig met hun Country metal project Rebel meets rebel de laatste wapenfeiten waren van de broertjes Abbott.

Dan Le Sac VS Scroobius Pip - Angles (2008)

4,0
Nog steeds een erg goed en sympathiek album met erg mooie,beschouwende teksten.Vind de sound ook nog altijd origineel en daar draagt ook zeker het fijne stemgeluid van Scroobius Pip toe bij.
Thou Shalt Always Kill,Fixed en The Beat That My Heart Skipped,om er een paar te noemen,blijven toch schitterende nummers.
Een prima hiphop plaat van de soort die je niet al te vaak tegenkomt en dat gold ook voor Dan Le Sac VS Scroobius Pip zelf,want het succes en de kwaliteit van hun debuut Angles wisten ze niet meer te evenaren.
Draai hem de laatste tijd weer erg vaak (met veel plezier).

Daniel Romano - If I've Only One Time Askin' (2015)

4,0
Prima album dat me een stuk beter bevalt dan meer recentere als Mosey en (vooral) Modern pressure,albums die toch gedeeltelijk ten onder gaan aan,naar mijn mening dan,Romano's eigen vernieuwingsdrang.
Op If I've Only One Time Askin' nog niets van dat alles want deze plaat staat vol met traditionele country met een flinke scheut Gram Parsons,helder geproduceerd en voorzien van sterke teksten over al dan niet gebroken liefdes en andere relatieperikelen.Daarnaast past de fijne stem Van Daniel Romano prima bij dit genre en weet hij het één en ander ook nog om te zetten in sterke songs als Old Fire Die,Strange Faces en het titelnummer,al moet ik er wel bij zeggen dat het elkaar allemaal niet veel ontloopt.
Heerlijke plaat derhalve en wat mij betreft (voorlopig) zijn laatste topper.

Daniel Romano - Modern Pressure (2017)

1,5
Na het tegenvallende Mosey hoopte ik op betere tijden wat betreft Daniel Romano en nu blijkt dat ik nog wat langer kan wachten want dit trekt op niks.Modern pressure is een irritante plaat geworden die het aanhoren nauwelijks waard is.
De vreselijke productie en dat rare stemmetje boren elk luisterplezier bij voorbaat de grond in.Songs als Impossible Green of Jennifer Castle zijn in aanzet nog best aardige nummers maar worden door dat vreemde,vervormde en blikkerig geluid vakkundig de nek omgedraaid.
Eigenlijk best jammer want Daniel Romano heeft best talent (denk ik) maar dat weet hij hier goed te verbergen.Vandaag al de tweede artiest,na Linkin park waar voorlopig en misschien wel definitief een streep door kan.
Zeer matig.

Daniel Romano - Mosey (2016)

2,5
Een afwisselende,wisselvallige en bij vlagen soms zelfs irritant album,die nieuwe van Daniel Romano.De voornaamste reden daarvoor is voor mij dat het niet echt country meer is alhoewel ik ter gelijkertijd besef dat anderen in dit nieuwe geluid ongetwijfeld een meesterwerk gaan horen.
De eerste twee nummers vind ik al niks; blazers,overdadige productie en matige songs.Toulouse is gelukkig een stuk beter maar daarna gaat het weer langzaam bergafwaarts
In de verte hoor ik nog wel ergens sterke invloeden van the Byrds en vooral the Flying buritto brothers maar een nummer als Mr. E. Me bevat weer zo''n enge,blikken,elektronische pop sound.
Pas met I'm Alone Now en Sorrow (For Leonard and William) weet Daniel Romano me weer te overtuigen maar het is dan eigenlijk al te laat om het album nog te redden.
Misschien had ie met Mosey één of ander eclectisch pop/rock album in gedachten maar ik vind het uiteindelijk vlees noch vis.Gemiddeld.

Danko Jones - A Rock Supreme (2019)

3,0
Na hun derde album Sleep is the enemy uit 2006 heb ik er in de loop der jaren wel eens ééntje overgeslagen van Danko Jones.Erg veel veranderd er wat betreft de sound toch niet bij het trio uit Canada,oerdegelijke stevige rock met de prima zang van frontman Danko jones plus stoere teksten over z'n capaciteiten op de inmiddels bekende gebieden.
Op het vorig jaar verschenen A Rock Supreme doen ze dat voor de negende keer met eigenlijk weer het zelfde resultaat.Solide rock,die voor mij wel wat harder,en qua productie wat scherper had gemogen,maar verder is er weinig mis met deze plaat.I'm in a Band,We're Crazy,You Got Today en Burn in Hell bevallen me het best en voor het overige mag je Danko Jones best een klein beetje bewonderen voor het constante niveau wat ze al jaren aan een stuk weten te halen.

Danko Jones - Wild Cat (2017)

3,5
Ik had een paar albums overgeslagen maar veel maakt dat niet uit want Wild cat brengt niets nieuws onder de zon.Met dien verstande dat Danko Jones ons hier wel elf aanstekelijke rock songs voorschotelt.
Vooral de eerste drie nummers knallen er heerlijk in en zijn wat mij betreft ook meteen de beste van de plaat.Vervolgens levert de band constante kwaliteit met You are my woman en Do This Every Night als lichte dissonanten.
Daarna wordt de draad weer opgepakt met diverse sterke songs maar het niveau van het openingstrio wordt niet meer overtroffen.
Verder had ik wel graag iets meer variatie in de teksten gehad want die gaan wel heel veel over hetzelfde,maar goed dat is niet voor het eerst.
Maar ach blijft staan dat dit gewoon goede rock 'n' roll is en tevens één van hun betere albums.

Danzig - 4 (1994)

3,5
Op dit album begon de wisselvalligheid een beetje toe te slaan,en daarom ook iets minder dan zijn drie voorgangers.Wel moet ik er bij zeggen dat 4 met onder meer Dominion,Little whip,Can't speak en Idon't mind the pain enkele geweldige uitschieters kent.Daartegenover staan enkele ballads die niet helemaal overtuigen en de eerste,lichte industrial invloeden die de opvolger van dit album zo overheersten.Blijft over een sterke combinatie van rock en doommetal en een flink aantal sterke songs.Goed.

Danzig - Black Laden Crown (2017)

3,0
Met de productie,en dat heb ik al eerder gezegd heb ik nooit veel moeite bij Danzig,eerder het tegenovergestelde maar mans stem begint nu toch wel behoorlijk achteruit te gaan en ook het materiaal is op Black Laden Crown niet altijd even overtuigend.
En dan heb ik het nog niet over Tommy Victor's bij tijd en wijlen erg irritante gitaarspel,ik wordt af en toe gek van die piepjes.
Sterke songs als Last Ride,Skulls & Daisies en vooral But a nightmare redden het album nog een beetje en trekken het nog bijna naar 3,5 sterren (= goed) maar jammer genoeg zie ik mij genoodzaakt er een halfje af te trekken voor de overvloed aan de al eerder genoemde ergerlijke gitaarpiepjes.

Hoop dat ie op een volgend album weer wat richting het Samhain geluid gaat,past ook beter bij zijn huidige stem bereik.

Danzig - Danzig (1988)

4,5
Onverwoestbare plaat die mede door de heerlijke,kale productie maar niet verveelt.De songs zijn van een constant hoog nivo met Am i demon,Soul on fire,Mother enPossession als uitschieters.Dit is zoals rock moet klinken;het zoveelste hoogtepunt in de carriere van Glenn Danzig.

Danzig - Sings Elvis (2020)

3,0
Het verwachtingspatroon was hier niet echt hoog,ondanks het feit dat ik Glenn Danzig's interpretatie van het Elvis Presley nummer Let Yourself Go op zijn Skeletons album best goed vond.Maar dat was in 2015 toen zijn stem al tanende was en die is er sindsdien bepaald niet op vooruitgegaan.Ook de berichten en recensies over Danzig sings Elvis waren voor de overgrote meerderheid vernietigend,dus dat stemde voorwaar ook niet hoopgevend.
En toch,hoe vaker ik het album hoor denk ik steeds meer 'dit is zo slecht nog niet' .....Waarom?
Nou ten eerste lukt het Glenn Danzig vrij aardig om een eigen invulling aan 14 Elvis songs te geven.De nummers zijn ontdaan van alle instrumentale franje en eventuele achtergrond vocalen,en zijn in plaats daarvan voorzien van een ingetogen en bescheiden muzikale invulling,plus de voor Danzig vaak kenmerkende,wat rammelende productie.Aangezien de zanger uit Lodi,New Jersey zijn krachtige bariton stem met groot bereik eenvoudigweg niet meer bezit kiest hij voor mijn gevoel voor het beste alternatief ; een sobere,lijzige en wat matte (in de goede zin van het woord) vocale invulling.Dat hij daarbij vaak kiest voor wat minder bekende Presley nummers is een verstandige keuze.
Dat betekent nu niet meteen dat we hier met een voortreffelijk album te maken hebben maar slecht of mislukt vind ik deze Elvis coverplaat van Glenn Danzig zeker ook niet.Vooral de uitvoeringen van onder meer Fever,Love me,Loving Arms en Girl of my best friend bevallen me steeds beter.
Minimaal een voldoende en dat zou nog best eens kunnen oplopen.

Danzig - Skeletons (2015)

3,5
Niet echt een heel bijzonder album en bij de productie kun je ook je vraagtekens plaatsen maar toch kent Skeletons zeker zijn momenten.Zo is de sterke opener Devil's angels gezegend met een typische Misfits geluid.Verder een sterke Elvis presley cover (waarvan ik het origineel nog niet ken) in de vorm van Let yourself go en ook Action woman en Black sabbath's N.I.B. mogen er zijn.De rest is aardig maar haalt het inderdaad niet bij Danzig's eerder werk.Misschien niet ieders smaak maar als je Skeletons ziet als een tussendoortje is het best een leuk en vermakelijk album.

Daryl Hall & John Oates - Voices (1980)

3,0
Aardig album van Hall & Oates waarmee ze hier weer wat in de belangstelling kwamen en vooral in de Verenigde Staten erg succesvol waren.Goede pop/rock met hier en daar wat soul en disco invloeden wat resulteert in een aantal sterke tracks.Vooral You make my dreams en United State liggen lekker in het gehoor en ook de single Kiss on my list is een leuk radio nummer.Ook staat hier de originele uitvoering van Every time you go away op en die kan me toch meer bekoren dan de latere cover van Paul Young.Al met al een redelijk goed album dat zo af en toe nog best in de cd speler kan.

David Bowie - "Heroes" (1977)

3,5
Heroes blijft nog steeds één van zijn allerbeste nummers wat me nog bij elke draaibeurt kippevel bezorgt.Het trio Neuköln,Sense of Doubt en V-2 Schneider kan me na al die jaren ook nog steeds boeien.Tel daar nog de twee sterke nummers Secret life of Arabia en Beauty and the Beast bij op en je hebt een album dat ook in 2012 blijft intrigeren.

David Bowie - Lodger (1979)

3,0
Redelijk Bowie album dat het vooral moet hebben van zijn veelzijdigheid.Er staan wel wat mindere broeders op maar Boys keep swinging en Look back in anger blijven fantastisch

David McComb - Love of Will (1994)

3,5
Een zeer verdienstelijk solo debuut van de voormalige Triffids frontman en zanger David McComb,al had ik er gezien zijn geschiedenis en reputatie toch wel iets meer van verwacht.Misschien dat hij toen al met zijn gezondheid worstelde (wat hem een aantal jaren later fataal werd) of we,domweg Love of will iets te veel gerelateerd hebben aan de twee laatste Triffids albums met hun grootse,bombastische en brede sound.
David McCombs solo-debuut klinkt veel meer 'Down to earth' en heeft een mooie,organische popsound die wel wat terug lijkt te gaan naar de beginjaren van de band uit Perth.
Zijn prachtige,romantische stem heeft hier in ieder geval niet onder geleden want die is hier nog steeds prima,iets wat ook voor het voortreffelijke,op single verschenen nummer Setting you free geldt.Daarnaast staan er ook een paar songs op,zoals bijvoorbeeld The Lord Burns Every Clue en inside of me,die niet helemaal het niveau halen wat we van David McComb mogen verwachten.
Het merendeel echter met Clear Out My Mind,Nothing Good ,Leaning en het al eerder genoemde Setting you free voorop doet recht aan zijn indrukwekkende werk bij de Triffids en zorgt ervoor dat we hier kunnen spreken van een geslaagd eerste album van de Australische zanger/songschrijver dat dicht tegen de vier sterren aan zit.
Jammer genoeg bleef het hier ook bij.

David Sylvian - Died in the Wool (2011)

Alternatieve titel: Manafon Variations

3,5
Zo midden in de nacht,en nog behoorlijk ziek ook is dit toch wel een fijn en sfeerbepalend album.Ik ben min of meer blijven hangen bij zijn werk met Japan en het eerste gedeelte van zijn solocarrière maar nu ik in de stemming ben kan ik ook zeker van het recentere Died in the Wool genieten.
Het is vooral de aangename en rustgevende stem van David Sylvian die hier voor mij de meerwaarde vormt.
Met de muzikale invulling heb ik soms meer moeite,die is vrij minimaal,iets wat niet altijd even goed uitvalt (zeker bij ruim een uur speeltijd) maar zo nu en dan,zoals bij onder meer I Should Not Dare of Snow White in Appalachia valt alles precies op zijn plaats.
De nummers zijn bewerkingen van het twee jaar eerder (2009) verschenen album Manafon,echter Secrets of the Beehive (1987) is het laatste album wat ik van Sylvian gehoord heb (Nine horses) uitgezonderd,dus die inhaalslag moet ik nog maken.
Deze bevalt intussen alvast goed.

Dawn Brothers - Classic (2018)

3,5
Gewoon Pim schreef:
Dit album verdient veel meer aandacht dan dat het krijgt.
Misschien om wat mensen te overtuigen hierbij de recensie die ik schreef voor Nieuweplaat:
[url=https://www.nieuweplaat.nl/album/dawn-brothers-classic/]Dawn Brothers - Classic - nieuweplaat.nl[/u
.


Helemaal mee eens wat het eerste betreft want dit is gewoon één van de beste uit Nederland afkomstige albums van het moment.De Dawn brothers zijn duidelijk gegroeid ten opzichte van hun eerste plaat.De raakvlakken met the Band (wat ik overigens prima vind) zijn er nog steeds maar er is deze keer een flinke en lekkere scheut soul aan toegevoegd en ook schuift het viertal uit Rotterdam steeds meer richting eigen geluid.
Ook wordt er prima gemusiceerd op Classic en ook de zang bevalt me prima.
Dit alles resulteert in sterke songs als Holy Water,Summer jam en How come maar eigenlijk is het niveau van alle nummers vrij hoog.Slechts af en toe weten de Dawn brothers niet helemaal te overtuigen doordat (tenminste die indruk heb ik) ze soms misschien iets te veel willen.
De uiteindelijke score is echter goed en ik sluit een verhoging in de toekomst zeker niet uit.
Erg lekker album.

Dead Can Dance - Dionysus (2018)

4,0
Mooie en sfeerrijke cd,al deed Dionysus me,vooral in het begin nogal eens aan Passion van Peter Gabriel denken.Later worden er ook andere muzikale invloeden aangeboord en krijgt dit negende Dead can dance album een wat meer oorspronkelijke en diverse sound.Naast de Oosterse muziek betekent dat Russische,Bulgaarse,Latijns Amerikaanse en middeleeuwse ingrediënten waarbij ook,de daar gebruikte en niet altijd even bekende instrumenten een rol toebedeelt krijgen.
Dat levert een prachtig resultaat op,al hadden de vocalen van Lisa Gerard,voor mij wel een wat grotere inbreng mogen hebben.
Nu is Dionysus een luisterplaat pur sang waarbij je heerlijk bij kan wegdromen,en eerlijk gezegd zulke albums kan je eigenlijk niet genoeg in huis hebben.

Dead Cross - Dead Cross (2017)

2,5
Klinkt weer al zo'n uit de hand gelopen hobby clubje dat zo nodig een cd moet maken.En de bekende namen zorgen alleen maar voor hooggespannen verwachtingen die uiteindelijk vaker niet als wel waar gemaakt worden.
Het eindresultaat op Dead cross valt me uiteindelijk nog alleszins mee.De combinatie van old school hardcore,metal en daar tussen nog flink wat gefreak kent best wat aardige momenten.Vooral in het begin met onder meer Idiopathic en Shillelagh weet de band nog best te overtuigen en ook de Bauhaus cover Bela Lugosi's Dead kan er mee door.Een ander pluspunt is het spelplezier dat er werkelijk vanaf spat en je de plaat doet beleven als een sneltrein die voorbij gaat.
Daar komt echter ook meteen de keerzijde van het album om de hoek kijken,want al duurt het allemaal maar een klein halfuur het wordt op een gegeven moment toch wat vermoeiend.Zeker als de krijsende vocalen weer worden opgezet.
Uiteindelijk is het met Dead cross,kort en krachtig maar ter gelijkertijd wisselvallig en op het eind zelfs behoorlijk uitputtend.

Deadstoolpigeon - This World (1995)

3,5
Sterk hardcore album van Nederlandse bodem.Verschillende leden waren/zijn volgens mij ook actief in Human alert en NRA maar dit klinkt een stuk steviger.Nummers als Die empty en Hunt down zijn gewoon top hardcore nummers.Enigste minpuntje is dat de zang op een gegeven moment wat ééntonig wordt maar verder is hier helemaal niks mis mee.

Death Angel - Killing Season (2008)

3,5
Degelijk,sterk maar ook niet echt verrassend album van de jongens van Death angel.Of het zou het nummer God vs God moeten zijn wat in de verte wel wat aan Pantera deed denken.Voor de rest verschilt Killing season niet echt veel van de voorgaande albums al vind ik hem wel iets beter dan the Art of dying.Kortom lekkere,vlotte trashmetal met een niet altijd overtuigende zang maar muzikaal zit het allemaal prima in elkaar.Hoogtepunten: Resurrection Machine,Carnaval Justice en vooral Sonic Beatdown.Goed.

Death Angel - The Evil Divide (2016)

4,0
De laatste twee albums van Death angel heb ik gemist maar nu met de release van The Evil Divide de draad weer opgepakt en dat bevalt uitstekend.Het album bevat tien goede tot zeer goede nummers die uitblinken in mooie tempowisselingen,prachtige jankende solo's van gitaristen Rob Cavestany en Ted Aguilar en een prima productie.
Dat begint al met de ijzersterke opener the Moth dat een onvervalst ouderwets stukje Bay area Trash metal is.Andere uitschieters zijn de prima single Hatred United / United Hate en It Can't Be This,beide afwisselende songs gezegend met mooi gitaarwerk en sterke tekst.Valt me sowieso op dat de zang van Mark Osegueda een stuk beter en volwassener klinkt dan vroeger.
Ook het wat rustigere Lost bevalt maar kan niet aan het niveau tippen van Hell to pay en de afsluiter Let the Pieces Fall mijn laatste twee favorieten.De rest is goed maar brengt verder niet al te veel nieuws onder de zon.
Dikke vier sterren voor de beste (onder voorbehoud van de vorige twee) Death angel plaat sinds hun wederopstanding in 2001.

Death Wolf - II: Black Armoured Death (2013)

3,5
Niet echt bijster origineel deze Zweedse metal versie van Danzig maar wel verrassend goed.II: Black Armoured Death brengt een mooie balans tussen snelle metal songs en wat rock-achtiger werk en als de band de kwaliteit van de songs nog iets kan opkrikken kan het nog heel wat worden.Death wolf is zeker een band om in de gaten te houden.

Deep Purple - Fireball (1971)

4,0
Werd per draaibeurt beter en beter zodat ook deze Fireball weer een voltreffer is in mijn aankoopbeleid.Haalt niet het niveau Machine Head maar is weer wel iets beter dan Who Do We Think We Are (1973),het andere album van Deep purple dat ik ken uit de periode 1970-1975.
Doordat ik nooit geen grote liefhebber was van Child in time (door die vreselijke hoge uithalen van zanger Ian Gillan) ben ik eigenlijk pas heel laat aan de albums van de band begonnen,maar toen Machine Head (1972) al meteen een meesterwerk bleek werden de overige platen ook direct een stuk aanlokkelijker.
Het grappige is dat de vocalen van Gillan,waar ik in eerste instantie geen liefhebber van was,nu juist een grote meerwaarde blijken te zijn voor het geluid van Deep purple.
Zo ook op Fireball waar de man in uitstekende vorm verkeert en daar mede door zijn grote bereik en heerlijk,losse zangstijl het album een flinke kwaliteitsinjectie geeft.Want het songmateriaal op deze vijfde plaat van Deep purple mag dan niet altijd tot het allerbeste van de band behoren,maar door de al eerder genoemde vocalen van Ian Gillan,de veelzijdigheid van zowel de songs als het totaalgeluid en het muzikale vakmanschap van de overige groepsleden is Fireball een prima plaat geworden.
Fireball en Demon's Eye vind ik de top nummers,met in hun kielzog Fools en No one came en zelfs het buitenbeentje Anyone's Daughter heeft een toegevoegde waarde.
Op naar de volgende.....