menu

Hier kun je zien welke berichten WoNa als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Kacey Musgraves - Golden Hour (2018)

3,0
In het recente verleden ben ik al een paar maal gewezen op dit album, maar door de grammy shower van deze week heb ik Golden Hour dan toch maar eens beluistert. Tsja, Ik hoor het niet. Wel hoor ik op zich prima songs, hier en daar met een jaren 70 Fleetwood Mac sausje. Er is aandacht aan deze plaat besteed, zoveel is zeker duidelijk.

Wat ik toch voornamelijk hoor, is de volledige ongevaarlijkheid, uitzonderlijke gladheid en geen enkel avontuur, dat vele zangeressen in dit genre wel in durven te brengen en dus zoveel interessanter zijn. Als ik mocht kiezen dan wist ik het wel.

Ik vraag me dus oprecht af wat deze plaat dan zo bijzonder maakt.

Kane Strang - Blue Cheese (2015)

3,5
Een album dat voorbij vliegt, maar tegelijkertijd in staat is om verschillende sensaties af te geven. Precies zoals een goede blauwe kaas dat doet. Scherpe randjes worden afgewisseld met zachte stukjes. Kane Strang mengt zijn alternative rock met new wave van circa 1980 en smeert daar af en toe wat jaren 60 psychedelia overheen. Totaal verschillende namen als DIIV, XTC, Ian Dury en Jacco Gardner komen daarom bij me boven als ik Kane Strang met anderen moet vergelijken.

Een nadeel van Blue Cheese is de manier waarop Strang zingt, alsof hij nooit een blauwe hoed zal hebben als de hemel naar beneden komt. Daar moet je tegen kunnen en zal voor veel mensen een afknapper kunnen zijn. Als je daar doorheen komt, valt er veel te ontdekken en genieten op Blue Cheese. Daar is het album divers en interessant genoeg voor.

De sfeer op Blue Cheese is overwegend donker. De doom van 1980 klinkt goed door. Wel vraag ik mij af wat de doom in 2016 dan is. Het Internet en alles daar omheen? Er komt niet echt een antwoord.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine

Karen Jonas - Butter (2018)

4,5
Echte country is mijn ding helemaal niet en dan heb je Karen Jonas of beter de zangstem van Karen Jonas. Als ze gaat zingen, ben ik vrij snel verkocht. Of dat nu in het jazzy titelnummer is of in een (country) ballad het maakt me bijna nooit uit.

Op Butter slaat Jonas haar vleugels echt uit en laat zich door weinig conventies tegenhouden. Samen met haar muzikale partner Tim Bray en co-producer Jeff Covert heeft ze een warm getint album gemaakt dat tekstueel de liefde voor haar kinderen en het bedrijven ervan, haar rock en roll kant en whiskey bezingt, terwijl muzikaal haar liefde voor verschillende muzieksoorten bedreven wordt. Dit samen zorgt voor een album dat laat zien dat mensen die gelukkig zijn ook een goed album kunnen maken. Hiervoor werd geregeld afgerekend met een voorbije relatie. Ook dat leverde prima albums op, maar wel eensoortiger.

Zo "gewoon" als het album opent, met een herkenbare country lick op de gitaar, zo gevarieerd is de rest van het album. Een aantal nummers slaat een totaal andere richting in. Stevige country rock, een Grace Slick geïnspireerd nummer, big band jazz, met een overeenkomst, al die nummers zijn raak. Eigenlijk valt één nummer uit de toon, het klassieke country nummer 'Mamma's First Rodeo'. Dat wordt zelfs niet gered door die stem.

Al sinds ik de The Parlor Soldiers (met Alex Culbreth) ontdekte, met dank aan erwinz, heb ik de muziek van Karen Jonas hoog zitten. Die lat ligt inmiddels weer een plaat hoger. De vraag is dan ook wanneer deze vrouw eindelijk doorbreekt. Een tweede wanneer ze eindelijk eens de oceaan over steekt.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog:

WoNoBloG: Butter. Karen Jonas - wonomagazine.blogspot.com

Karen Jonas - Country Songs (2016)

4,5
Over de titel song van 'Oklahoma Lottery' schreef ik ooit dat het lied een standbeeld verdiende. Wat moet ik dan aan met Country Songs het nieuwe album van Karen Jonas? Ik heb het hier over een album met de naam Country Songs en als ik ergens niet van houd, zijn het traditionele country songs. Daarvan staan er een paar op deze plaat. En er staan er diverse die zeer aangename variaties daarop zijn. Een halve * minder vanwege die echte country, maar eigenlijk is dat niet eerlijk. Dit lijkt op dit moment, na de eerste kennismakingen niets minder dan een ***** plaat.

Karen Jonas heeft een fantastische stem, waarmee ze allerlei kanten op kan en allemaal overtuigend. Van een boze, gewonde vrouw, naar een verleidelijke vamp of gewoon op een warme avond, relaxt, loom en licht dronken. Het komt allemaal voorbij op een uitzonderlijk hoog niveau. Zet daar een meester gitarist achter, Tim Bray en een dienende band die alles doet om de zangeres te laten schitteren en het valt allemaal perfect op zijn plaats.

Van een knallende hardrock solo in een softe song met brushes op de drums, tot zomerse drawls in 'Why Don't You Stay', het creëert samen een eigen geluid. Het is Karen Jonas in een van haar vele voorkomens. Samen maakt het zelfs de pure country dragelijk en haar stem sleept me overal doorheen.

Dus wat te doen met dat standbeeld? Volgens mij is het tijd een pantheon te bouwen. Country Songs is de beste rootsplaat van 2016 en een van de beste platen van de jaren 10 en een enorme stap voorwaarts ten opzichte van 'Oklahoma Lottery' (ook in mijn top 30 van de jaren 10). Karen Jonas behoort een hele grote te worden.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Karen Jonas - The Restless (2023)

4,5
Eens met je conclusie erwinz. Met dit album zet Karen Jonas een nieuwe standaard waarin grenzen vervagen en schoonheid gevangen. Ze zingt zo relaxed en zelfverzekerd. "More rested than restless", zou ik in goed Nederlands zeggen. Met het uiterst spannende 'Rock The Boat' slaat zij een nieuw hoofdstuk open. Ook meer traditioneel wordt het niet veel beter dan 'Lay Me Down'. Echt, heel erg prachtig.

Karen Jonas - The Southwest Sky and Other Dreams (2020)

4,5
In de afgelopen jaren heb ik alle platen van Karen Jonas gerecenseerd, vanaf de duoplaat 'The Parlor Soldiers'. Met iedere plaat wist zij me weer te verrassen. Niet omdat het genre op zich veranderde, het blijft, country, roots, Americana, om het beestje een naam te geven, maar wel door de accenten die daar binnen in aangelegd worden. En die zijn zeer weids te noemen.

Ook op The Southwest Skies ... gebeurt het. Eigenlijk is dit misschien wel haar meest traditionele plaat tot op vandaag. Meer rust, meer countryballads en geen nummers die er echt in knallen, zoals vroeger 'Oklahoma Lottery' of 'Butter'. Op enkele nummers na is deze nieuwe plaat zelfs ingetogen te noemen. Daarin neemt ze het op tegen 1 miljoen andere zangeressen en in mijn ogen laat ze ze vrijwel allemaal de rug zien. The Southwest Skies ... is een indrukwekkende plaat. Deels door de fantastische stem van Karen Jonas, deels door het fantasievolle gitaarspel van haar vaste muzikale partner Tim Bray en uiteindelijk door de composities zelf. Er is geen enkele aarzeling te bespeuren.

Van de opener, een echte country & western song over de laatste cowboy in een bowling alley, out of date and out of time, tot de rustigere nummers in de tweede helft van de plaat, het staat allemaal als een huis. Tussendoor een country rock and roll nummer dat heerlijk knalt en een paar prachtige songs die al eerder op single zijn verschenen (wat dat vandaag de dag waard is. Het zijn meer sneak previews).

Dit is het soort plaat die normaal tot een grote doorbraak zou moeten leiden. Maar, dat vond ik eerder ook al eens. Tot op heden blijft het sappelen voor Karen en Tim met eindeloze optredens in kleine zaaltjes rondom Fredericksburg in Virginia. Het is tijd.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Kate Bush - Never for Ever (1980)

4,0
Nu, bijna 40 jaar later, is het makkelijk om te constateren dat Never For Ever een overgangsplaat was naar het werk dat Kate Bush vanaf 'The Dreamer' zou gaan maken. Complexe muziek waar niet altijd makkelijk naar te luisteren is. Op Never For Over staan daar een aantal aankondigingen van, die echte makkelijk over het hoofd waren te zien in 1981. Het album staat nog vol met "klassieke" Kate Bush nummers, als de rocker 'Violin', het prachtige 'The Infant Kiss' (met een tekst die echt niet meer kan), 'Babooska', etc. Vandaag heb ik hem weer eens uit de kast getrokken, geïnspireerd na het spelen van 'Soliloquay' van Lou Doillon. Eigenlijk was ik direct verkocht bij het horen van 'Babooshka'. Ik heb geen idee wanneer ik de plaat voor het laatst heb gespeeld, het zou zo maar in het vorige millennium kunnen zijn, maar hij heeft niets van zijn aantrekkingskracht verloren, merkte ik. Kate Bush op het voor mij toch favoriete niveau en beter dan 'The Kick Inside' en 'Lionheart', maar niet verrassender dan met name 'The Kick Inside' was. Dat was een mindblowing experience zoals de Engelstaligen dat zo mooi zeggen.

Kate Bush - The Kick Inside (1978)

4,5
Van een fladderend wicht in een mistige zwartwit video, bij ons thuis dan, bij Toppop, naar wereldster. (Ik zag bij 50 jaar Toppop in december pas dat de video in kleur is geschoten.) Het gebeurde allemaal via 'Wuthering Heights' en The Kick Inside. Deze plaat blijft geweldig, al draai ik hem nooit meer. Als ik de tracklist zie, dan gaan alle nummers direct aan in mijn hoofd. De twee hits komen natuurlijk nog heel vaak voorbij ergens. Al vind ik 'Never For Ever' op zich de beste plaat, deze blijft toch mijn favoriet. De eerste en de mooiste. Daarna haakte ik langzaam af, Vanaf 'The Dreaming' had ik steeds meer moeite haar te volgen. En 'Wuthering Heights'? Dat blijft een majestueus nummer natuurlijk. Episch!

Ken Fox & Knock Yourself Out - Ken Fox & Knock Yourself Out (2020)

4,5
Wat een enorm plezier geeft deze mini LP van Ken Fox. Bij sommigen bekend als de bassist van The Fleshtones of van Jasons Scorchers, voor mij een nieuwe held die als 50er de popwereld even opschudt met zijn mix van punk, rock, soul en pop met daar doorheen een lading enthousiasme die zorgt voor totale uitputting na vijf liedjes. Meer zou onverstandig zijn voor artiest en fan.

Ken Fox is een matige zanger, zoveel is duidelijk, maar zijn stem past precies bij wat hij ons presenteert. Het is gewoon zo lekker en het stuitert alle kanten op. Hij pakt het beste van de post punk U.S. powerpop, van de betere punk en koppelt dat aan de beste jaren 60 melodieën, waarbij hij eigenlijk een perfecte mix maakt van U.K. en U.S. populaire muziek uit de jaren 60, 70 en begin 80. Die combinatie maakt het album voor mij zo leuk.

Waar de grote hits van Joan Jett, The Romantics en The Knack grotendeels draaien om een riff of ritmisch effect, kende de Engelse hits uit de tijd altijd een melodie boven de riff. Dat laatste past Ken Fox heel goed toe, waardoor tussen al het muzikale geweld het liedje overeind blijft. Als Knock Yourself Out vervolgens uit gaat met knallende toeters, is het album voor mij helemaal af. Wat een spelplezier en wat een luistergenot.

Rum Bar heeft weer een plaat uitgegeven, die direct in competitie is met hun beste ever. Prachtig label, dat in de marge heel veel artiesten, wier tijd tijd muzikaal gezien eigenlijk ver achter zich ligt, de kans geeft te blijven schitteren. En dat is precies wat ze doen in dat nicheje dat Malibu Lou voor hen heeft gecreëerd. Vijf jaar sappelen in de muziekindustrie en "niet teveel geld verloren te hebben".

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Kevin Krauter - Toss Up (2018)

3,0
Toss Up is een aardig album, dat het beste werkt als ik me er mee terugtrek van de wereld. Als ik er absolute aandacht aan schenk. Op deze momenten kom ik in de stemming om Toss Up in zijn geheel te beluisteren.

Zoiets gaat echter niet vaak. Daarom zal Toss Up niet heel vaak voorbijkomen in de toekomst. Krauter heeft een aardig album gemaakt, zonder echte missers, maar ook zonder songs die er volledig uit knallen. Een aantal nummers kabbelt rustig verder, maar nooit onaangenaam.

Qua muziek hoor ik veel synthpop invloeden uit de 80s. Denk China Crisis en de hits van OMD. Enigszins vrolijke muziek met semi-depri zang. Vreemd genoeg kan daar de rustige disco van Bee Gees en de latere Doobie Brothers bij worden opgeteld. Het gevolg is een album dat refereert aan een tijdgeest dat niet mijn favoriete is, maar modern genoeg klinkt om in 2018 te overtuigen.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog:

WoNoBloG: Toss Up. Kevin Krauter - wonomagazine.blogspot.com

Kewi University of Swing - Terracotta Me, Baby (1983)

4,0
Gisteren heb ik mijn LP opgezet. Waarom 'Crown Of Creation' van Jefferson Airplane mij inspireerde hiertoe, kan ik met geen mogelijkheid uitleggen. Het gebeurde gewoon.

Wanneer ik de plaat voor het laatst heb gespeeld? Heel, heel lang geleden. Hij klonk nog steeds fantastisch overigens. Als ik op mijn herinnering afga, dan vond ik het grootste deel van de plaat toen helemaal niets. Kant 2 luisterde ik hooguit één keer naar, denk ik. Wat was de single die, ongetwijfeld de VARA, speelde in 1983? 'Little Asia'? Ik weet her niet meer. De eerste paar nummers vond ik leuk en daarna sloeg de verveling toe, zoals zo ontzettend vaak met LPs in de jaren 80 bij mij.

Enter 2020. Eigenlijk vond ik de hele plaat leuk. Ik hoorde hoe modern de plaat geweest moet zijn, omdat ik sommige van de geluiden nog steeds hoor in moderne nummers. Daarnaast hoe groot de invloed van Gruppo Sportivo en Frank Zappa op de Kewi's was. Het ligt er allemaal iets minder dik op dan bij Gruppo eind jaren 70, maar die humor in de muziek en liedjes zijn wel degelijk aanwezig. Dat maakte de plaat allemaal zeer verrassend voor me in 2020.

Hiervoor en daarna heb ik nooit meer iets van de band gehoord. Het was een duo uit Amsterdam, met Fay Lovsky die achtergrond vocalen verzorgde, als bekendste naam voor mij.

En wat de hoes betreft. Mij verbaast het nog steeds dat er nul vlekken lijken te zitten op de sjieke pakken die de heren aanhebben.

Kids with Buns - Waiting Room (2022)

3,0
Een mini album met groei potentie. Ik zet misschien ietwat laag in, maar dat kan zeker nog bijgesteld worden. Het album luistert zes songs lang prettig weg, maar maakt geen verpletterende indruk. Daarvoor klinkt het net te bekend. Als debuut voldoet het volkomen.

Kim Churchill. - Weight_Falls (2017)

2,5
Live is Kim Churchill een sensatie, althans als hij solo speelt. Wat de man allemaal aan geluiden weet te produceren in zijn eentje met behulp van loops, stompboxes en percussie is geweldig. Daarnaast kan hij als een razende op zijn akoestische gitaar te keer gaan. Ik heb geregeld met open mond staan toekijken in de Q-Bus te Leiden een paar jaar terug.

Op de plaat is een andere Kim Churchill te horen. Dan blijkt dat de kwaliteit van zijn songs het in sommige gevallen zwaar moeten afleggen tegen de performance. Dat valt op zich live ook op. Zodra ik met een kritischer oor stond te luisteren dan alleen met bewondering voor het optreden en de energie die erin werd gestopt, merkte ik dit direct.

Dit klinkt wellicht negatief, maar het is wel wat Weight_Falls met mij doet. Dat neemt niet weg dat hier integer muziek wordt gemaakt, met een paar prettige uitschieters waarin alles samenkomt. 'Second Hand Car' is daar het beste voorbeeld van en het beste nummer op het album. Dat Churchill ergens een Coldplay doet is vergeefbaar en niet storend.

Uiteindelijk neemt Kim Churchill risico's. Hij is er niet uit om op eenvoudige wijzen te scoren en zijn luisteraars te behagen door wat muzikale trucs. Hij blijft zichzelf en overtuigt uiteindelijk voldoende. Wat het luisteren naar Weight_Falls rechtvaardigd. Toch blijft sterk het gevoel hangen dat Kim Churchill een betere artiest dan songschrijver is. Dus als hij een keer in de buurt is, zou ik me de kans niet laten ontlopen, lezer.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog

Kim Janssen - Cousins (2017)

3,0
Ik merk dat ik mijn weg dit album in niet vind. Ondanks dat ik hoor dat het met heel veel zorg voor detail en liefde voor de muziek is gemaakt. Het is als bij het lezen van het standaardwerk voor de middelbare school van Arnold Heertje bij het vak economie. Ik kon lezen wat ik wilde, maar halverwege een bladzijde wist ik al niets meer van het voorgaande. Dat is hier ook. Ik kan na vele luisterbeurten nog steeds geen enkele melodie reproduceren. Er is niets in mijn hoofd achter gebleven. Een kwestie van helaas. Deze plaat is gewoon niet voor mij.

Misschien geeft michello01 een goede verklaring: Sigur Ros. Daar heb ik precies hetzelfde mee. Ik hoor dat het bijzonder is, maar heb geen mogelijkheid om het positief te verwerken.

In mijn recensie op WoNo Magazine probeer ik er achter te komen waarom Cousins niet goed valt. Dat kun je hier lezen. Waar ik op uit kom is de stem, de melodieën die niet voor mij zijn weggelegd, een soort gelijkheid van emoties, alsof ze zijn uitgeschakeld en het spelen met de rem erop.

Tot het laatste nummer, 'Rama VI'. Dat is luchtig en vrij van alles wat hier voor kwam.

Waarom toch zoveel moeite gedaan voor een album? Omdat ik hoor dat het goed is gemaakt en ik mijn best heb gedaan mijn weg naar binnen te vinden. Dat dat niet is gelukt, is jammer, omdat ik hoor dat Cousins een goed gemaakte plaat is van een artiest die het waard is gehoord te worden door mij.

Kim Thompsett - The Hollows (2019)

4,0
Kim Thompsett is al 20 jaar actief in de muziek, voor mij is zij een volledig nieuwe naam. 11 Jaar geleden leverde zij haar eerste solo plaat af. Nu is er dus The Hollows, met een song genaamd 'Woebetide Hill'. Prachtige titel alleen al en een goed begin voor een relatie met een album.

Meteen bij de eerste beluistering van de eerste song, het uitermate statige 'Moonchild's Lullaby', kreeg ik een beeld uit het intro van 'Flikken Maastricht' voor ogen. Daarin zit een klein stukje waarin bureauchef Frieda Mechels, een rol van Ria Eimers, te zien is. Zij lijkt te schrijden of ze zit te paard. Het is zo statig. Precies dat stukje is voor mij het beeld van 'The Hollows'.

Het blijft echter niet bij deze op Engelse, mystieke folk gebaseerde muziek. Dat is echter wel de basis. Muziek zoals deze circa 50 jaar geleden werd gemaakt door Sandy Denny en Fairport Convention en vele anderen. Deze gedragen pracht is waar The Hollows start en eindigt.

En vandaar begint Thompsett samen met producer Harvey Summers nummers in te kleuren. Wat dan vooral op gaat vallen, is de lead gitaar van David Kent die af en toe zijn kooi uit mag. Die stevigheid geeft The Hollows de, voor mij, broodnodige variatie mee, waarmee de plaat de middelmaat snel ontstijgt. Dit eindigt in het, in perspectief gezien, totaal knallende 'Hollow Hill'. Het nummer is zo krachtig dat ik mijzelf zelfs afvraag waar het vandaan komt.

The Hollows is een van die albums die perfect zijn om af te spelen als je alleen bent. Laat de mystiek en stemmigheid toe en Kim Thompsett c.s. leggen een warme deken over je heen. Het is nog even een vraag in hoeverre het album gaat groeien, maar als dat het geval is, kan dit een van mijn favorieten van 2019 worden. Altijd leuk zo'n verrassing vanuit het niets.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

King Crimson - Discipline (1981)

4,0
Door een tweet van een goede bekende kwam dit album ineens voorbij. Ik zag de rode hoes met Keltisch patroon direct voor me. Ik heb de LP in 1981 gekocht en zeker sinds ergens in de jaren 80 nooit meer gedraaid. King Crimson was mijn band echt niet, met een beetje uitzondering voor de eerste. Het absurde gitaarwerk van en naam van Adrian Belew (Zappa, Bowie) en de single (?) 'Matte Kudasai', het was in ieder geval op de radio te horen, hadden mij verleid het album aan te schaffen.

In 2018 heb ik de plaat weer eens opgezet door die tweet. Zonder heel veel verwachtingen overigens. Het begin klonk allemaal bekend. Het zat nog gewoon in mijn hoofd en klonk net als dik 30 jaar geleden goed. De openbaring kwam op kant 2. Wat toch altijd een halve miskoop is gebleven, ook al was hij min of meer vergeten, blijkt 37 jaar later een prima koop geweest, voor fl 21,99 bij King in Breda. Het gele stickertje zit er nog op. Op deze kant wordt prima en uiterst inventief muziek gemaakt. Ja, ook ik hoor (nu) enige gelijkenis met Talking Heads hier en daar, die mij toen niet is opgevallen, maar ik had in 1981 ook niets van de band op de single 'Psycho Killer' na. Ja, het is progrock, maar geheel afwijkend wat ik met het genre zoals het in de jaren 70 klonk associeer. Dit is veel klinischer, in zekere zin absurder. Binnen zekere grenzen kon alles zo lijkt het en dat maakt deze plaat uitzonderlijk avontuurlijk, hoe strak Robert Fripp het allemaal ook aanpakte. Er is heel veel te horen en volstrekt onvoorspelbaar.

Met het pakken van het album kwam er wel een vergeten iets tevoorschijn: 'Islands'. Geen idee dat ik dit album had noch hoe ik er aan kom. Ook maar eens spelen dus.

Kinlaw - The Tipping Scale (2021)

3,5
Kinlaw kwam op mijn radar door de release van twee singles in de afgelopen maanden. Alhoewel deze elektronische muziek zich ver van mijn geregelde muzikale dieet bevindt, trok de sfeer die de zangeres/kunstenares hier optrekt mij toch aan. Die sfeer wordt natuurlijk doorgetrokken naar The Tipping Scale.

Ik heb één cd van Enya, die met 'Orinico Flow', natuurlijk. (En even terzijde. Werden cds niet aangeprezen in de jaren 80 als "voor de eeuwigheid"? Wel, toen ik de plaat recentelijk opzette, na waarschijnlijk bijna 30 jaar, bleek hij het niet zo goed meer te doen. Het schijfje had geen vlekken, geen krassen, niets. Als nieuw en toch loopt het ding vast. Bekend probleem iemand?) Als The Tipping Scale mij ergens aan doet denken, is het die typische Keltische sfeer van Enya, met als verschil dat de geluiden bij Kinlaw allemaal uit kastjes komen.

Zodra er dansbeats onder gelegd worden, hoe bescheiden ook, haak ik wel af. Verschillende songs kunnen waarschijnlijk omgebouwd worden tot dansvloerkrakers, maar daar heb ik minder verstand van.

Kinlaw lijkt zich continue op de grens tussen serieusheid en losgaan en mystiek en hedonisme te bevinden. Als ik haar voor me zie, die hoes helpt hier niet echt, maar is wel een onderstreping van de voorgaande zin, dan is het zittend precies in het midden van de wip, het evenwicht bewarend. De balans op deze plaat is enorm strak geregisseerd, de naam van de plaat goed gekozen.

Ik betwijfel of ik deze plaat vaak zal draaien, maar ik ben heel blij dat ik hem ken. Het is een soort verrijking, net als die ene van Enya toen was.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Klangstof - Close Eyes to Exit (2016)

3,0
Hier boven lees ik dat Klangstof het voorprogramma was van Alt-J. Dat was ik helemaal vergeten. Ik verstond de naam niet goed en heb het wellicht ook niet meer opgezocht. Ik weet het niet meer, maar inderdaad: het klonk niet onaardig.

De plaat is ook langs me heen gegaan, tot dat ik las dat de bassist van Moss was opgestapt en een eigen band was begonnen. Een goed moment om te gaan luisteren.

Vanaf de eerste luisterbeurt weet ik niet helemaal wat ik met het album aanmoet. Een paar nummers vond ik direct geweldig, veel drive, power en focus, bij een aantal andere hield ik mijn aandacht er maar niet bij. Ik heb het wel een kans gegeven door regelmatig te spelen en in een enkel geval betekende dat een overwinning voor de song. 'Sleaze' viel me bijvoorbeeld nooit zo op na het bombastische en wat atypische begin van de plaat. Inmiddels is 'Sleaze' een van mijn favorieten.

Daar staat een aantal zeer eenvormige nummers tegenover, die in mijn oren althans, maar niet tot leven willen komen. Het blijft vlak, met minimale elektronica er onder. Op die momenten help de stem van Koen van der Wardt Klangstof niet. Die blijft bescheiden, zacht en ietwat vlak. In de hardere, meer levendigere nummers is zijn stem juist een mooi rustpunt. Ondersteunt en versiert hij de dromerige passages in de muziek.

Kortom, ik weet nog steeds niet echt wat ik aan Close Eyes To Exit heb. Omdat de plaat wel gegroeid is tijdens de luistersessies heb ik er een halve * bij gedaan ten opzichte van mijn eerste idee.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Klangstof - The Noise You Make Is Silent (2020)

3,5
Iedere recensie van dit album moet beginnen met hetgeen de aanstaande luisteraar het eerste ziet. Ik ben absoluut gefascineerd door de schoonheid van de coverart. De manier waarop de kleuren doorlopen, bij uitvergroting het geel er steeds onder blijft schijnen, de intrigerende zwarte vorm die maar aan een kant staat van de omgekeerde helft. Echt heel erg fraai en alleen daarom al het kopen van de LP waard.

Maar het gaat natuurlijk om de muziek. Die had iets langer nodig voordat er links en rechts kwartjes begonnen te vallen. Dat gold niet voor single en eerste nummer 'Blank Page', dat vind ik nog steeds het beste nummer van het album. Waarschijnlijk omdat de muziek directer is en daarom ook makkelijker te verwerken.

Het experiment gaat dieper in de rest van het album en soms zweeft het wel heel erg. Dance, elektronische elementen, zitten allemaal verwerkt in The Noise You Make Is Silent (een zin uit 'Blank Page') en dan sta ik meestal niet vooraan.

Wat mij overhaalde toch te gaan schrijven, heeft alles te maken met dat in veruit de meeste gevallen, het liedje of melodieën op mooie manieren in het moderne deel terecht komen. Er zijn heel veel details om te ontdekken en om van te genieten.

Daarnaast heeft Koen van der Wardt zeker naar Thom Yorke (en dat bandje waarin hij speelt) geluisterd. Die elementen komen mooi naar voren in een album dat voldoende eigens heeft om dat deel probleemloos te absorberen.

Dit schrijven is eigenlijk een moment opname. Het is voor mij echt een vraag of The Noise You Make Is Silent nog verder gaat groeien. Voor nu *** voor de muziek en een 1/2 voor de voorkant, maar met kans op meer in de toekomst.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Komraus - Untie the Ropes (2019)

3,5
Untie The Ropes is een album waarmee ik een bijzondere sensatie onderging. Als ik een plaat in de huiskamer afspeel, dan heeft de muziek, in ieder geval als ik het hard genoeg opzet, de neiging alles over te nemen. Het sluit uit, is 100% dominant. Bij Untie The Ropes had ik heel sterk het gevoel dat de muziek een werd met de omgeving en met mij. Dat klinkt bijna meditatief. Ik kan me dan ook voorstellen dat een aantal nummers op deze plaat daar geschikt voor zijn.

Wie naar Komraus luistert, hoeft niet ver terug te graven om de voor de hand liggende invloeden te ontdekken. Portishead is wel de nummer 1. De zachte triphop beats en zwevende klanken waar overheen een zangeres zingt, geeft die invloed wel weg. Op deze plaat zijn de drums prominent aanwezig, terwijl ze toch versmelten met het geheel. Zangeres Sara Rioja zingt juist niet perfect. Af en toe neemt ze duidelijk iets te veel hooi op haar vork. Dit zorgt echter voor een menselijk randje in dit bad vol perfectie.

Ik had het nooit zo op triphop, maar voor deze plaat maak ik een uitzondering. Het is gewoon heel erg mooi wat hier gebeurt.

Dit is een bewerking van een Engelstalig post op WoNoBloG.

Kristin Hersh - Possible Dust Clouds (2018)

4,0
Ik moest echt heel hard nadenken bij wat ik ook al weer wist over Kristin Hersh. Sinds ik ergens in 2008 definitief, zo leek het, koos voor MP3 opslag tref ik helemaal niets aan van haar in de harde schijven vol muziek. Dan blijkt vervolgens dat het hitje met Michael Stipe alweer 24 jaar oud is en daar schrok ik best wel van eerlijk gezegd.

Ja, het verloop van de tijd uit zich ook in de stem van Kristin Hersh. Die is behoorlijk aan het vergaan, maar is verre van erg. Het past prima bij de alternatieve rock waar zij zich op stort op dit album. Het knalt er aan alle kanten af. Dat begint meteen met mijn favoriete track op het album: 'LAX'. Dat is wel een openingsstatement, ja. Alle poespas overboord en er meteen inknallen. Wat stem betreft, is er hoop. Stevie Nicks zingt immers ook nog steeds.

Dat is toch wel de overall teneur van Possible Dust Clouds. Subtiliteit is voor anderen. Bas, drums en gitaren trekken een ruige muur op, waarover de lead gitaren scheuren en Hirsh haar geraspte en gebutste stem laat gieren. Als titel klopt het dan ook geen meter: wie zo tekeer gaat creëert stofwolken; toegegeven, als er stof ligt.

Een akkoordenprogressie bij Led Zeppelin lenen, zoals in 'Foxpoint' en 'Lethe', moet kunnen. Jimmy Page was daar zelf immers een meester in.

Ik kon niet meer verzinnen hoe haar band uit de jaren 80 heette en heb er ook niets van. Wel kwam Belly naar boven. Die heb ik inmiddels weer eens opgezet. De hoogste tijd om dat goed te gaan maken. Als je als 50+ zulke lekkere muziek kan maken als Kristin Hersh hier doet, dan moet het als (begin) 20ger toch spectaculair geweest kunnen zijn. Op zoek dus.

Deze bijdrage is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

KT Tunstall - KIN (2016)

3,5
Nu nog een 3,5 * maar ik sluit niet uit dat KIN naar 4 kan stijgen. Eigenlijk voor het eerst sinds 'Eye To The Telescope' hoor ik een KT Tunstall die op zoek is naar het perfecte popliedje en zich niet laat afleiden door het randgebeuren of artistieke ambities.

Dat klinkt heel overtuigend hierboven, maar bij het zien van de hoes en de klanken van het eerste nummer ging ik van schrik naar angst. Wat is ze aan het doen? Op dat moment was ik het volledig eens met popdroidmusic en dacht ik dat het opnieuw een matig album zou worden. Een waar ik niet meer dan een half keer naar hoef te luisteren, zoals de vorige twee. Gelukkig brak de zon al snel door. Vanaf het tweede nummer vindt KT Tunstall haar stem op dit album en weet telkens de weg naar de betere popsong te vinden, zo niet iedere afslag naar perfectie te vinden. Glad? Wellicht, maar daarvoor klinkt het te organisch. Daarvoor is de akoestische gitaar, de basis van dit album, te dominant. Op een gegeven moment benadert ze de perfectie van Fountains of Wayne, zoals nu te horen op 'Look Park'. Dat is een compliment volgens mijn standaard.

Het is nu nog afwachten hoe het album zich ontwikkeld. Nee, een 'Universe & Me' noch een 'The Other Side Of The World', twee van de beste ballads ooit gemaakt, staan op KIN. Wel vele andere pareltjes die zich behoorlijk aan me hebben opgedrongen. Ik ben heel benieuwd waar dit avontuur gaat eindigen.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Kwartet Niek Hilkmann - Een Teken aan de Wand (2021)

4,0
Meligheid? Dat is toch het woord dat mij bij beluistering van de eerste noten van Een Teken Aan De Wand te binnenschieten en, als ik eerlijk ben, mij niet meer verlaat. Ik sluit niet uit dat de makers van de plaat, Kwartet Niek Hilkmann, het gewoon met mij eens zijn. Er klinkt gewoon een zekere verveeldheid door in de muziek die doorgaans gepaard gaat met meligheid.

Toch is dit maar een deel van het verhaal. Wie doorzet, merkt al gauw dat Een Teken Aan De Wand ook iets aanstekelijks heeft en dat dat ouderwets klinkende orgeltje onder de huid weet te kruipen.

Ouderwets is een tweede woord dat genoemd mag worden. De liedjes op de plaat klinken voor een deel alsof ze in de late jaren 60 zijn opgenomen. Ieder liedje had op de Nederlandse 'Nuggets' verzamelaar, 'Nederlandse Beat, Bluf en Branie' kunnen staan. De atmosfeer is totaal 60s, Armand, Het, om maar twee acts te noemen. Vooral ook omdat in de teksten ook van die vondsten staan als in de teksten van Armand en Bob Bouber. Het is niet alleen de spacey muziek. Dan kom ik in de moderne tijd ook bij The Kik uit, maar die band is poppier dan Kwartet Niek Hilkmann, melodieuzer ook, minder confronterend.

Een modernere naam, maar van een artiest wiens roots in de muziekscene van de jaren 80 liggen, is Spinvis. In de kleinere liedjes op deze cd schiet die naam wel bij mij binnen. Luister naar albumafsluiter 'Zaamslag' en je weet genoeg.

Het verschil is een band die steviger doordreunt, meedogenlozer is in zijn keuzes. Er zit een element van circa 1980 in de muziek, die niet voor optimale melodie gaat, maar het effect. Juist doordat Kwartet Niek Hilkmann die combinatie tussen jaren 60 pop, psychedelica en new wave weet te leggen, is de muziek in 2021 in mijn oren uitermate geslaagd. Hoor hoe The Velvet Underground ritmes 'Turbo Polyp' voortjagen. 'What Goes On' in een volledig nieuw jasje. Een feest voor de oren kan ik wel stellen. Over lekkere nummers gesproken, dan staat deze dit jaar wel vooraan wat mij betreft.

Tot vandaag had ik nog nooit van Kwartet Niek Hilkmann gehoord. Het is een Rotterdamse band die eerder twee singles uitbracht en nu aan de eerste cd toe is. Niek Hilkmann zingt en speelt gitaar, Arie van Vliet bas, Ruud Hilkmann toetsen en Joris Frowein drums en percussie. Ik ben behoorlijk blij dat daar verandering is gekomen.

Van de meligheid die mij te binnenschoot, is niet veel over nu ik vaker naar het album heb geluisterd. Het is gewoon heerlijk om naar Een Teken Aan De Wand te luisteren, inclusief de wat aparte, soms absurdistische teksten. Soms is het goed om even voorbij de eerste indruk te gaan. In dit geval meer dan goed. Een Teken Aan De Wand is een poppareltje, dat bovendien raad weet met de erfenis van Drs. P..

Deze post staat ook op WoNoBloG.