menu

Hier kun je zien welke berichten WoNa als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

A Blaze of Feather - A Blaze of Feather (2017)

3,5
Het duurde bij mij een paar luisterbeurten voordat het kwartje echt viel. Per luisterbeurt vielen de puzzelstukken beter in elkaar en ontdekte ik de innerlijke schoonheid van de muziek van Mickey Smith en consorten. Dat Ben Howard in deze band gitaar speelt en Smith in de band van Howard, is inmiddels bekend -of niet- maar irrelevant. Het gaat om wat hier gepresenteerd wordt.

A Blaze of Feather begeeft zich op een aantal terreinen. Dire Straits ten tijde van "Love Over Gold' wordt vermengd met indie rock, toefjes alternatieve Coldplay. Zelfs Dinosaur Sr. komt voorzichtig voorbij. Waar het album mij het meeste aan doet denken is het nieuwe album van het Amsterdamse Maggie Brown, 'Another Place', dat dezelfde dromerige kwaliteit heeft. Uiteindelijk komt alles samen in de liedjes van A Blaze of Feather, waarin de gitaren heerlijk meanderen en in elkaar vervloeien.

Eigenlijk is het eerste nummer 'Valkyrie' een test. Als dit nummer je bevalt, dan is de kans groot dat A Blaze of Feather je in zijn geheel zal bevallen. Het is dus ook niet nodig om er meer nummers uit te halen. Ze hebben allemaal een eigen, intrinsieke kwaliteit.

Een minder punt vind ik de stem van Mickey Smith. Hij zingt niet onaardig en past zeker bij dit dromerige album, maar is weinig karakteristiek. Het album had met een betere zanger minstens een halve * meer gekregen van me. Dit neemt niet weg dat A Blaze of Feather een album is dat er mag zijn en gehoord mag, misschien zelfs moet worden.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Aafke Romeijn - Je Doet Je Best Maar (2016)

3,5
Het heeft even geduurd, maar toch is er een genuanceerde mening gekomen over dit album. Nadat ik, eigenlijk tot mijn verbazing, best vaak naar de verganger 'Chin.Ind.Spec.Rest.' had geluisterd, kwam de opvolger prettig vroeg. Het knalde er direct in met de nummers 'Blokken' en 'Je Doet Je Best Maar'. Wow, dacht ik, dit wordt geweldig, maar liep vrijwel direct stuk op 'XOXO'. Dit nummer irriteerde me zo mateloos, dat ik niet meer hoorde wat er na kwam.

Na enige tijd herinnerde ik me mijn eerste reactie en besloot de forward knop te gebruiken aan het einde van de derde nummer. Vanaf dat moment kwam het goed tussen mij en Je Doet Je Best Maar.

Wat mij opviel is dat de geluiden uit het begin van de jaren 80 waar ik nog wel iets mee kon, let wel iets, zoals Ultravox, John Foxx, OMD, op een heel prettige manier verwerkt zitten in de singer-songwriter liedjes van Aafke Romeijn. Tekstueel zitten er enorm leuke vondsten en observaties verwerkt in haar verhaaltjes. Het afsluitende nummer is daar het beste voorbeeld van. Dat had van mij ook 'Zappen' mogen heten. De aandachtsspanne van de moderne maatschappij verwoord in een nummer. Bijna niets wordt meer lineair gevolgd. Afleiding is overal en geduld heel klein.

Het niveau van de eerste twee songs haalt Je Doet Maar Verder haalt Aafe Romeijn niet meer, maar er staan een aantal heel prettige luisterliedjes op de plaat. De combinatie met ouderwetse elektronica werkt prima. Aafke Romeijn is een talent.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

AAPNOOTMIES - AAPNOOTMIES (2016)

4,0
Als iemand me verteld had dat dit de nieuwe cd is van zingende lerares Aafke Romeijn was, dan had ik het direct geloofd. De stemmen lijken op het eerste gehoor veel op elkaar. De muziek is iets anders, de manier van zingen kent overeenkomsten.

Aapnootmies bevalt me echter een stuk beter dan de nieuwe cd van Aafke Romeijn. Die laatste begint heel sterk, maar slaat daarna een richting in die mij veel minder bevalt. Vooralsnog geen recensie dus en wel van 'Aapnootmies'.

De recensie van 'Aapnootmies' hoeft niet lang te zijn. Het zijn meisjes luisterliedjes. Zacht, lieflijk en vooral dromerig. Dromen van "supersoakerkracht". Met een hoge, zachte en wat astmatisch, hijgerige stem laat Dinaira Scheffers ons kennismaken met haar belevingswereld. De overeenkomst met Aafke Romeijn zit dan ook het meeste in de stem of beter het stemgebruik. De liedjes zijn veel zachter, weidser uitgewerkt en liefdevoller.

Ik zal toegeven dat er momenten zijn dat ik spontaan jeuk krijg van de liedjes, maar als ik in de stemming ben -en dat ben ik opvallend vaak, valt mij op- dan zit ik stilletjes te luisteren naar de liedjes van Aapnootmies. Er is sprake van een weelderige instrumentatie, met veel ruimte voor blazers, die maar net uit het muzikale tapijt mogen komen, dat achter de stem van Dinaira Scheffers geweven is. De mix klinkt heel compact, waaroverheen de stem ligt. Gedrapeerd als een sjaal om een hals op een koude winteravond. Dat komt het allerbest tot uiting in 'Saartje Kom Je Buiten Spelen'. Een heel luchtig onderwerp op een prachtig donkere achtergrond. Zoals een keer, lang geleden dat ik, te ver, van huis aan het spelen was met mijn vriendjes, een prachtige dag en er een enorme onweersbui aankwam. Dat was rennen. Zo voelt dit prachtige nummer.

'Aapnootmies' wordt voor een groot deel gedragen door de sfeer die het album oproept. Daarin is het album helemaal geslaagd te noemen. Dat het erg braaf is en geheel ongevaarlijk, neem ik graag op de koop toe. Zulke albums heb ik bij de vleet. Alles overziend, trek ik hier de conclusie dat een nieuw talent zich aan Nederland openbaart. Aapnootmies verdient een groter publiek en de daarbij behorende aandacht. Als ze deze muziek kan vertalen naar het podium is er niets wat Dinaira Scheffers tegen gaat houden.

Dit bericht komt van het blog van Wono Magazine.

Adna - Closure (2017)

3,5
Een bijzondere plaat, die net iets van mijn gewone pad af ligt. Mooi donker, zoals de hoes eigenlijk al aankondigt. Afwisselend met de piano en de gitaar als lead instrument, schotelt Adna Kadic de luisteraar een bijna gefluisterde sprookjeswereld voor, met zachte klanken met donkere, soms licht dreigende ondertoon. Zoals alle sprookjes zijn, maar vaak goed aflopen. De kinderen zijn weer bij pappa en mamma die de kinderen om te beginnen bewust in het bos lieten verdwalen, zoiets. Eind goed, al goed?

Bij Adna wel. Haar muziek werkt betoverend. Als ik hier echt voor ga zitten, sleept ze mij zo mee haar eigen wereld in. Wat zij heel goed doet, is dat ieder nummer iets speciaals mee krijgt. Hoe donker de wolken die zij ons laat zien ook zijn, er zit altijd een zilveren randje aan, dat wijst op mogelijk betere tijden. Door de mix ruimtelijk te houden, creëert Adna enerzijds een zeer gelaagd geluid, bereikt met een minimum aan instrumenten, anderzijds lijk ik ik de stiltes te kunnen horen van ruimtes die zij niet betreedt met haar muziek. Bij elkaar opgeteld is sprake van een bijzonder album.

Je kunt het hele verhaal hier lezen op WoNo Magazine.

Adrianne Lenker - Abysskiss (2018)

3,5
Adrianne Lenker was voor mij een nieuwe naam en dat geldt ook voor haar band, Big Thief. (Eerste induk: ga luisteren.) Op Abysskiss, wat een prachtig woord trouwens, waarbij ik me van alles voor kan stellen, slaat Lenker een geheel ander pad in dan met haar (folk)rockende band. Alles is klein en atmosferisch. Veel ruimte en o zo zachte en bescheiden zang. In de teksten wordt wat gesoulsearched en donkere krochten afgestruind waar hier een daar wel een demon zijn kop op steekt. Van het soort waar, gelukkig, de meeste mensen met het ouder worden afstand van kunnen nemen of gewoonweg accepteren en door leven.

Op Abysskiss creërt Adrianne Lenker een sfeer die ik ook aantref bij bijvoorbeeld Courtney Barnett. De plaat waar het me het meest aan doet denken is overigens 'Heroes Waking Up' van Anna Tivel. Maar waar dit album lieflijk klein is en zingt over de hoop dat haar vader met zijn bootje van de vispartij op de grote rivier mag terugkomen, is Abysskiss, de titel indachtig, donker en daarmee veel aansprekender -en beter. Ook als het geluid af en toe wordt opgepompt, is Abysskiss nog steeds een goed en misschien wel beter, want gevarieerder album.

Abysskiss is geen easy listening, daarvoor is het te donker. Dat wil niet zeggen dat het album niet de moeite waard is. Ik zou zeggen het omgekeerde. Wie in deze plaat investeert, komt rijker thuis. Voor nu nog 3,5* op weg naar meer, maar om dat zeker te weten, ga ik nog meer tijd stoppen in dit album in de komende weken.

Deze bijdrage is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Afterpartees - Life Is Easy (2018)

3,0
Afterpartees lijkt wat op twee gedachten te hinken op Life Is Easy, maar knalt er geregeld gewoon lekker in. De gezochte en gevonden verdieping zorgt voor voer voor de geest, de knallende garagerockers voor het lichaam. Live heeft de band er zeker een aantal winnaars bij.

Dit alles levert wellicht een ietwat onevenwichtig album op, maar niet minder leuk. Ik sluit dan ook niet uit dat hier nog een iets hogere waardering uit kan komen in de nabije toekomst. Nu nog niet.

Ten opzichte van de eerste plaat laat Afterpartees een gezonde groei zien. Die plaat was gewoon leuk, aardig, maar niet meer dan dat. Live vond ik de band tijdens een Record Store Day festival in Leiden zeer overtuigend. Het enthousiasme, speelplezier en overtuiging van eigen kunnen spatte er vanaf. Dat gaf de nummers dat beetje extra mee, dat de debuutplaat in mijn oren ontbeerde.

Met Life Is Easy zet Afterpartees die stap op de plaat. Na een rustig, alles is relatief, begin, krijgt de plaat steeds meer vaart. De meer luisterliedjes zijn zeker aardig, maar de garagerockers overtuigen. Kortom, wie doorluistert, hoort de verdieping die Afterpartees zoekt. Warm word ik echter van het tweede deel.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

Aldous Harding - Designer (2019)

4,5
De combinatie van de donkerte van 'Party' en de enorm donkere hoes van Designer maakte dat ik afzag van beluistering van het laatste album van Aldous Harding. Ten onrechte, zo bleek nadat ik het toch een keer probeerde. De jaarlijstjes hier en daar zullen daar bij geholpen hebben.

Het eerste nummer 'Fixture Picture' viel me meteen op, omdat met zo weinig middelen een prachtig resultaat wordt behaald. Nadat de titelsong hetzelfde effect op me had, ben ik er eens echt goed voor gaan zitten. Eigenlijk scoort de hele plaat goed, al heb ik moeite met de manier waarop Aldous Harding zingt in de songs 'Damn' en 'Pilot'. Het is knap dat haar stem zoveel verschillende klankkleuren heeft, maar deze werkt voor mij wat minder.

Dan blijven er zeven songs over, waarin dat niet het geval is. De een nog mooier dan de andere en of het nu bijna volledig kaal is of dat er een bescheiden bandgeluid om Harding opgetrokken wordt, het effect is geserreerde schoonheid. Pracht die achter een sluier is gestopt, maar niet tegen te houden is. Een paar pianonoten zijn vaak al voldoende.

Inmiddels heb ik de plaat op LP aangeschaft, kan ik hem heerlijk hard afspelen en alle details ondergaan. Wat is het toch leuk om zo af en toe heerlijk muzikaal verrast te worden.

Dit is bewerking van een Engelstalig post op WoNoBloG.

Alex Culbreth - The High Country (2016)

4,0
Dankzij erwinz kwam ook ik uit bij The Parlor Soldiers. Sterker, het was de eerste recensie op mijn eigen blog, vier jaar geleden. Niet veel later gevolgd door een interview met zanger Alex Culbreth. Met The High Country en het aangekondigde nieuwe album van Karen Jonas staan we er dubbel goed op dit jaar.

The High Country is een titel die dubbel de lading dekt: hoge kwaliteit en country muziek, die in allerlei facetten voorbij komt. Van bluegrass punk tot singer-songwriter en fieldhollering tot country. Wel heb ik hier af en toe het idee dat dit meer een collectie liedjes is die Culbreth's favoriete muzieksoorten goed weergeeft, dan dat hij zelf "echt" aanwezig is. Dat laatste was veel meer het geval op zijn eerdere platen. Als mijn gevoel juist is, dan geeft dat heel weinig. Hij zingt en speelt op superieure wijze, met een stem die steeds meer begint te klinken alsof hij een van zijn favoriete onderwerpen op dit album, het drinken van whisky, vaak in de praktijk brengt. Doorleeft is hier het juiste woord.

Dit album is van het begin tot het einde genieten. Van het bluegrass turbo nummer 'Corn Liquor', dat ook op het a.s. album van The Hackensaw Boys, zou kunnen staan, tot het ingetogen op een banjo gespeelde 'Vagabond Blues, het overtuigt. Tussendoor klinkt regelmatig een country fiddle in de hoofdrol, wat The High Country nog meer recht doet. Alex Culbreth lijkt met dit album een perfecte volgende stap in zijn carrière te hebben gezet. Een carrière die door meer mensen mag worden opgemerkt wat mij betreft.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Allusinlove - It's Okay to Talk (2019)

3,5
allusinlove heette hiervoor allusondrugs. Als dat een tendens is dan staat ons in de nabije toekomst allusaremarried, iets later alluswithkids en nog iets later allusonexwives te wachten. Of zoiets. De bandnaam aanpassen aan de levensfase. Het zou ook iets zijn voor De Jeugd van Tegenwoordig bijvoorbeeld.

Maar, alle gekheid op een stokje. allusinlove is een band die zich niet vreselijk onderscheidt van het gros van bands in het rock/punkrocksegment, maar wel iets doet wat niet alle bands goed kunnen, de energie die in hun muziek samengebald zit succesvol op plaat vangen. Dat is toch de hoofdgedachte die bij mij opkomt als ik naar It's Okay To Talk luister.

Daarnaast is dit een Engelse band en die zijn over het algemeen melodisch iets sterker dan hun Amerikaanse voorbeelden. Ook allusinlove laat dat maar weer eens zien.

Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? allusinlove maakt dat Nederlandse gezegde meer dan waar op deze plaat. Mijn eerste indruk was die van een album dat begint, doorraast en ineens ophoudt. Bij betere beluistering werkt de band wel degelijk met meer subtiele lagen, maar het feit dat de hoofdindruk daardoor niet verandert, geeft aan dat het met het vangen van energie wel goed gezeten heeft.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

alt-J (∆) - Relaxer (2017)

4,0
Hoe controversieel kan een plaat zijn? Heel erg, zo blijkt. In tegenstelling tot de rest van wereld kon ik niets met 'An Alternative Wave'. Vijf jaar later heb ik er op zijn best naar leren luisteren, maar nog altijd niet met heel veel plezier. Dat was wel het geval met 'This Is All Yours', de plaat die ik in 2015 zeker het vaakst gedraaid heb en nog steeds regelmatig voorbij komt.

Dat maakte dat ik met belangstelling naar 'Relaxer' uit zag. De impact die de voorganger had, die wordt, natuurlijk, niet gehaald, maar wat is alt-J lekker bezig op de nieuwe plaat. Hij is iets minder extreem in een aantal nummers, waardoor de onderliggende componenten ook tot hun recht komen. Dat levert een aantal prachtige songs op en een paar waar een experiment niet geschuwd wordt. Een orkest en een kerkkoor in 'Pleader'? Toch echt een hoogtepunt. Hoe dat live moet, wens ik de band succes mee, maar op de plaat werkt het volkomen.

Het begint al zo lekker, met dat typische alt-J gitaar riffje, waarna zich een spannend nummer ontwikkeld (waar een prachtige, maar heel rare videoclip bij hoort). Die lijn trekt 'In cold Blood' door. Dat geldt ook voor de cover 'House Of The Rising Sun'. Bijna onherkenbaar, maar heel spannend. Waarom zou een band in 2017 zo'n nummer uit 1840 of wie weet hoe oud, niet door mogen geven, zoals Dylan en The Animals dat begin jaren 60 deden en Frijid Pink in 1970? Zeker als het totaal is omgebouwd tot een alt-J song.

De plaat is op vinyl in huis en heeft al menige draaibeurt gehad in de afgelopen dagen. Ogen dicht en luisteren maar, naar alle merkwaardige wendingen, het rare stemgeluid van Joe Newman, de geluiden en stemmen die invliegen, de structuur, de afwijking van vrijwel al het andere. De muziek van alt-J is een avontuur. Ik ben fan.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Amber Arcades - Cannonball (2017)

4,0
Een nieuwe EP van Amber Arcades. Annelotte de Graaf zet er lekker de vaart in, zonder aan kwaliteit van de liedjes in te boeten. Het kan dus wel. Gewoon liedjes blijven schrijven, opnemen en uitbrengen tussen het vele toeren door. Sterker, met 'It Changes' heeft Amber Arcades haar beste nummer tot op heden uitgebracht. Het nummer swingt, rammelt, stuwt, maar is bovenal onweerstaanbaar. Alternatieve pop van de bovenste plank. Het nummer straalt een enorme positieve kracht uit. Iets dat laat zien dat alles ten goede kan keren als je je er voor open stelt. Een nummer dat de hele tijd een enorme lach op mijn gezicht tovert. 'It Changes' toont niet alleen hoe goed muziek kan zijn, maar ook de oerkracht die er van uit kan gaan en hoe muziek het gemoed van mensen direct kan raken. Amber Arcades doet dit allemaal met dit ene nummer. 'Fading Lines' is niet langer mijn favoriet in het repertoire.

De andere vier zijn niet zo goed, maar bestendigen de reputatie die Amber Arcades in een dik jaar heeft opgebouwd meer dan voldoende. Opener 'Which Will' kondigt al aan dat dit geen tussendoortje gaat worden. 'Wouldn't Even Know', een duet met de zanger van The Coral, is een nummer waar menig zuchtmeisje in de jaren 60 een dikke hit mee had gescoord. Gewoon een heerlijk melancholiek pop nummer.

Daarna wordt de sfeer serieuzer. Daar laat Annelotte de Graaf een andere kant van haar muzikantschap zien. Ingetogen nummers, langzamer ook, waarin de begeleiding kleiner is en ze moeiteloos overeind blijft als zangeres.

Cannonball is een vervolgstap waar Amber Arcades heel blij mee mag zijn. Een die heel benieuwd maakt naar wat mij nog meer staat te wachten.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Amber Arcades - European Heartbreak (2018)

4,5
De grote stap voorwaarts, die zet Amber Arcades met European Heartbreak. Liedjes die qua thematiek en sfeer perfect bij elkaar passen en elkaar onderling versterken. De stap van 'Fading Lines' naar European Heartbreak is een verrassende. Van de lekker alternatief rockende songs naar jaren 60 zuchtmeisjes en beat filmsoundtracks, is er een die ik niet had zien aankomen. Deze stap loopt echter via de EP Cannonball uit 2017, die achteraf hier en daar al wat weg gaf en niet zonder 'It Changes' te schenken, Amber Arcades beste (rock) nummer tot op heden. Eigenlijk gaat Amber Arcades nog een stap verder terug in de tijd. Van sommige nummers kan ik mij voorstellen dat ze, in een ander arrangement, gezongen hadden kunnen worden door de helden van mijn ouders generatie die ook groot waren in de jaren 50. Frank Sinatra, Doris Day, Pat Boone.

Het grote verlangen was een andere goede titel geweest voor deze plaat. De dingen die zijn, geweest zijn en anders gewenst zijn, grote en kleine gevoelens, ze komen allemaal voorbij op deze plaat. Muzikaal allemaal omlijst door zachte songs, die gevaarlijk voortkabbelen. Tot dat de details gaan opvallen. Heerlijke gitaarlijntjes, niet zelden voorzien van een Beatles/George Harrison invloed, en de trompetters en violen, die bij deze nummers een aanwinst zijn in het Amber Arcades universum.

De manier waarop Annelotte de Graaf zingt past perfect bij deze nummers en tilt ze daarmee naar een hoger niveau. Het wachten op iets groters omgezet in enorme daden, dat is wat European Heartbreak voor mij symboliseert. Als zij al twijfels had over haar eigen kwaliteiten dan zijn deze in het afgelopen jaar wel overboord gezet. Iets wat afgelopen vrijdag ook live het geval bleek te zijn in de Sugar Factory.

European Heartbreak is op dit moment een van mijn favoriete albums van 2018. Gezien de frequentie waarop de plaat voorbij blijft komen in huize WoNa, zal dat nog wel even zo blijven. Prachtplaat!

Deze bijdrage is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Amber Arcades - Fading Lines (2016)

4,0
Mooi te lezen dat de waardering voor deze plaat alle kanten uitschiet en dat is ook zeer voor te stellen. Mijn persoonlijke kritiek is dat de plaat uiteindelijk te uniform is. Wie daar over valt, zal hem niet hoog waarderen. Wie aan de andere kant gegrepen wordt door de stem van Annelot de Graaf en de manier waarop in de muziek gespeeld wordt met licht en duisternis, komt vanzelf aan de goede kant uit van de sterren. (Wel een puntje wellicht voor plaat twee.)

Voor mij is het het laatste. Daarbij moet ik geregeld denken aan 'The Unbearable Lightness Of Being'. Amber Arcades weet dat gevoel op te roepen in haar beste songs. In de gitaarlijntjes schijnt de zon, terwijl de sfeer en stem daar geregeld flinke wolken voor schuiven. Aan de randen flonkert het, maar niet persé op een schitterende manier. De zachte kant van The Velvet Underground, Franse zuchtmeisjes en 80s gitaarsferen komen samen en vechten om de meeste aandacht. Daarbij is het meer elektronische, up tempo 'Turning Light' een welkome afwisseling, maar niet meer dan dat: een vreemde eend.

Wat rest is de schitterende single en titelnummer te noemen die all over 3FM is in de afgelopen weken. Wat een prachtplaat en zeker een van de betere nummers van 2016, zoals Fading Lines als geheel in potlood staat genoteerd voor het jaarlijstje 2016.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Amber Arcades - Patiently EP (2015)

3,5
Dankzij een interview in NRC kennis gemaakt met Amber Arcades. Ik ben eigenlijk vrij vlot gevallen voor de muziek op deze EP. Het dromerige in de zang is eigenlijk alles wat de onderliggende muziek ooit niet was. Ik hoor toch eigenlijk een rechte lijn naar de zachte nummers van The Velvet Underground en op een stuk overtuigendere wijze dan de Spaanse dames van Hinds vorige maand.

Annelotte de Graaf presenteert zich op een overtuigende wijze. Dat is knap gezien de minimalistische, elementaire wijze van invulling van de nummers. Het maakt mij ook benieuw naar wat er gebeurt als er wel een band inknalt in deze nummers. Daar sluit ik mij aan bij Thetinderstick hierboven,
'Patiently' is meer een tussendoortje
. Een hint daarvan wordt gegeven in 'What a Heart Can Contain', maar misschien is dit Amber Arcades wel. Het neurotische 'Turning Light' dat op Spotify staat, suggereert echter iets anders.

De toekomst zal het leren. Voor nu is Patiently genieten.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine

Amber Run - Philophobia (2019)

3,0
Sterk gespeeld, maar alles bij elkaar heel erg veel leentjebuur bij bekendere, maar niet per sé betere bands. Het enorme verschil tussen nummers zorgt voor een matige flow van het album. Een aantal nummers steekt er goed bovenuit. 'I Dare You' en 'Neon Circus' bijvoorbeeld, maar andere halen het niveau weer naar beneden. Tussen een 2,5 en 3 ***. Waarbij ik nogmaals opmerk dat ik vrijwel geen nummer kan horen zonder te denken, o, dat is die band of die artiest. Dat is op zich niet erg, maar kan ook hinderlijk zijn, afleiden. Dat is zeker het geval op dit album. Voor nu het voordeel van de twijfel, omdat het muzikaal zeker goed in elkaar zit. Wel vrees ik dat het een gevalletje van Philophobia gaat worden tussen het album en ik.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

And They Spoke in Anthems - Money Time (2019)

3,5
Dit is een heel erg prettige plaat, die het heel goed doet tijdens maaltijden en avondlijke luistersessies. And They Spoke In Anthems weet een prachtige sfeer neer te zetten, die zonder er veel moeite voor te hoeven doen in je hoofd gaat zitten en het leven voor een tijdje aangenamer maakt.

Wie goed luistert, hoort hoeveel aandacht aan deze plaat is besteed. Hoe gedetailleerd de songs zijn uitgewerkt. Hoeveel details er te voorschijn komen, zelfs na meerdere luisterbeurten. De liefde voor (zijn) muziek druipt er af bij Arne Leurentop, want hij is de man achter de ietwat pretentieuze naam.

Het deed mij direct denken aan ...And They Will Know Us By The Trail Of The Dead. Muzikaal echter voor geen seconde, met als uitzondering die details die ook bij de Amerikaanse rockband vaak uitstekend zijn.

Als er iets echt uitsteekt op Money Time dan is het dat de plaat doordrenkt is door een diep gevoel van nostalgie. Naar dingen die voorbij zijn, maar ook voor dingen die nog moeten komen. Dat uit zich vooral in het feit dat Leurentop zijn muzikale invloeden uit het verleden weet te doordrenken met moderne geluiden en sferen. Zelfs zijn muzikale tanden legt hij soms heel even bloot door een gitaar te laten gieren in de achtergrond. Daarmee het heden benadrukkend.

Money Time is geen uitblinkend album in de zin van absolute top. Het is wel een uitermate prettig en gewoon mooi album en daar is niets mis mee. Sterker ik vind dit album een echte aanwinst.

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Andy Frasco & The U.N. - Change of Pace (2019)

3,5
Een album waarop zoveel gebeurt, dat ik de weg af en toe kwijtraak. Zeker als ik niet het geduld/tijd heb om (echt) te luisteren. Dan is het geduld met Change Of Pace zo op. In de andere gevallen, is het prima. Dus geen vier sterren, maar ook geen drie. Het is voor het eerst sinds de laatste plaat van Blind Willies (al vier jaar heel stil) dat een plaat me zo heerlijk op en neer schud tussen stijlen, stemmingen en inspanningen. Dat is ook iets waard. De kwaliteit van veel nummers is overigens gewoon prima te noemen.

Ane Brun - After the Great Storm (2020)

3,5
After The Great Storm kan ik wel een verrassing noemen. De muziek van Ane Brun deed me tot op heden helemaal niets. Bij deze plaat viel het kwartje eigenlijk direct. Vooral het titelnummer is zo intrigerend. De pulserende elektronica geeft me het gevoel alsof ik aan de rand van een vortex sta, waarbij ik niet weet of Ane Brun me als een sirene de draaikolk in wil roepen of me juist probeert te redden door me van de rand weg te roepen. Het blijft stuivertje wisselen bij dit een enorm indrukwekkende nummer.

Op de plaat is sowieso veel elektronica te horen, maar op zo'n organische manier gebracht dat het geen moment stoort. Sterker het staat allemaal in dienst van de zangeres. De manier waarop de plaat is gemixt, laat hier geen moment twijfel over bestaan: Ane Brun is de ster waar alles omheen draait.

In het verleden vond ik de eerste nummers van haar platen altijd extreem vlak klinken, met als resultaat dat ik stopte met luisteren. Daar is op After The Storm geen sprake van, met als gevolg dat ik mij nummer voor nummer het album in liet zuigen om er aan de andere kant zeer tevreden uit te komen. Het is altijd leuk om verrast te worden op een positieve manier.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Angel Olsen - My Woman (2016)

4,0
Omdat Angel Olsen een beetje van mijn netvlies was verdwenen, na het heel prettige 'Burn Your Fire For No Witness', lag My Woman niet bovenaan mijn luisterprioriteiten. Dat was ten onechte, ben ik achter gekomen.

Op haar nieuwe plaat schiet Angel Olsen alle kanten op. Zij is aan het experimenteren geslagen met haar songs, die haar uit de lofi folk halen -of ze heeft nu wel een budget om mee te werken natuurlijk. Het onderschrijft mijn theorie dat de huidige praktijk in de muziekindustrie het ontwikkelen van schrijftalent volledig de nek omdraait. We horen op My Woman 10 liedjes die circa twee en een half jaar na de vorige plaat worden uitgebracht. Iedereen "geschokt" door de veranderingen. Terwijl we ook al twee Angel Olsen platen verder hadden kunnen zijn als zij in de jaren 60 en 70 platen had uitgebracht. Dat brengt druk, maar ook het continue aan schrijftalent moeten werken met zich mee.

De verandering bevalt mij prima, inclusief 'Shut Up, Kiss Me. Een prima, bijna punky nummer. Mij valt op dat Olsen in een aantal nummers de Lara Del Ray route neemt, iets alternatiever, maar onmiskenbaar. 'Intern' heeft dat bijvoorbeeld sterk in zich. Dat brengt haar automatisch bij vroege jaren 60 girlpop liedjes. Met de wijze van uitvoering sluit ze aan in de rij van de vele V.S. girl bands van dit moment, die punkpop mengen met het schrijven van mooie liedjes, zoals 'Not Gonna Kill You.

In de tweede helft van het album gaat het tempo en volume omlaag en komt een andere kant van Angel Olsen boven. Fleetwood Mac is al vaak genoemd. Ook deze ballades passen goed bij haar. Uiteindelijk gaat alles uit met een piano ballade, 'Pops'. Weer iets heel anders

Dus mijn advies. Experimenteer lekker door, maar laat het de resultaten aan ons horen in het voorjaar van 2017, het najaar van 2017 en zo door en niet pas in 2019. Dat komt de rest van haar carrière ongetwijfeld ten goed. My Woman is daar een prima begin van.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Angie McMahon - Light, Dark, Light Again (2023)

4,0
Een heel sterk album, van iemand die in haar teksten overkomt als iemand die haar uitdagingen succesvol overwint. Ze heeft een bijzondere stem, of beter stemmen. De muzikale ondersteuning, is wat het is: het ondersteunt haar vocale kracht. Het grappige is dat ik haar vorige album 'Salt' kennelijk heel indrukwekkend vond, maar ik heb er, om met Mark Rutte te spreken, geen enkele actieve herinnering aan. Mijn conclusie was hetzelfde met Light Dark, Light Again, indrukwekkend. Daarna vond ik uit dat haar wel eerder was tegengekomen. Tijd om Salt weer eens op te zetten.

Anna B Savage - A Common Turn (2021)

3,5
Best bijzonder eigenlijk dat ik hier aan het schrijven ben, want na anderhalf nummer was ik al helemaal klaar met de stem van deze dame. En maar trillen, en tegen het valse aan uithalen en alles nog gedragen ook. Ondertussen vond ik de muziek maar zo, zo. Normaal betekent dat digitale vergaar- en soms afvalbak.

Het album kreeg een tweede kans en dat opende het album en mijn brein. Zonder Anna B Savage op hetzelfde niveau te zetten als Kate Bush in de winter van 1978, is het effect wel enigszins van toepassing. Ook Savage gebruikt haar stem zeer eigenzinnig in songs, begeleidt door arrangementen die niet alledaags zijn.

Dit had tot gevolg dat ik meer op de muziek ging letten en vanaf dat moment viel de stem regelmatig op zijn plaats. Het irritante, om niet te zeggen super irritante, verdween en kwam muzikaal avontuur er voor in de plaats. Er gebeurt nogal wat op dit debuut album en dat mag best worden geprezen. 'The easy road is one well taken', maar niet op A Common Turn. Het album verbaast zelfs en dat is best knap gezien de vele jaren aan muzikale ervaring die ik inmiddels mee tors.

Is het album verschrikkelijk goed? Dat weet ik nog niet en 'The Kick Inside' blijft 'The Kick Inside'. Wel is het opvallend hoeveel verrassende platen van dames er de laatste maanden bij mij binnen komen. Van goede, heel gewone platen tot zeer buitenissig of gewoonweg heel avontuurlijk. Het begint zelfs aardig scheef te trekken. Kortom, toch een vrouwenrevolutie in pop/rock? Het heeft er alle schijn van.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Anna Calvi - Hunter (2018)

3,5
Afgelopen juni zag ik Anna Calvi als onderdeel van het Stargaze orkest olv Jerek Bisschoff optreden in het Concertgebouw. Dit Berlijnse orkest speelde een interpretatie van Bowie's Blackstar album, omlijst met enkele hits. Calvi zong enkele nummers en speelde gitaar.

Het kan daarom zijn dat ik de volgende indruk heb van delen van Hunter. Ik hoor de invloed van Bowie enorm. In deze wijze waarop ze zingt, het geluid van de lead gitaar en de spanningsboog die zij in veel nummers weet op te roepen. Het mooie daarbij is, dat zij zichzelf overduidelijk daarin gevonden heeft.

De afgelopen jaren zijn ook gebruikt om zichzelf te ontplooien en duidelijke standpunten in te nemen. Die komen allemaal naar voren in de teksten, waar zij delen van haar soul searching en nieuwe liefde in verwerkt. Inclusief de zelfverzekerdheid die daarmee gekomen is.

Dat leidt muzikaal tot enorme erupties, maar ook tot eenzame vergezichten. Vrijwel ieder nummer heeft een innerlijke spanning, die dan wel en dan niet wordt losgelaten. Toegegeven, 10 nummers lang is dit misschien iets te veel van het goede. Iets wat nog wel goed kan komen. Daarin ben ik het eens met erwinz: dit is een groeiplaat, die (veel) verder kan komen dan mijn eerste sterren inschatting, 3,5. Nu nog niet.

Wat in ieder geval voor spreekt, is de geweldige opbouw die sommige nummers hebben. Zoveel laagjes, zoveel te ontdekken, zoveel fantasie en ja, ook heel stoer soms. Dat Anna Calvi daarin af en toe enorm uithaalt met haar stem, onderstreept haar persoonlijke betrokkenheid bij wat ze zingt en speelt. Het maakt een nummer af. Nu is inderdaad de vraag: waar gaat het eindigen?

Dit stuk is een hertaling van een Engelstalig post op WoNoBloG.

Anna Tivel - Heroes Waking Up (2016)

4,5
Een favoriet nummer uitzoeken op Heroes Waking Up is eigenlijk zinloos. Alle nummers zijn welbeschouwd eenvormig en hetzelfde. Wel pakt het album me op alle kanten. Het is puur, echt, schoon, sober en volkomen overtuigend in een. Eigenlijk is het zinloos om meer te schrijven dan dit. Anna Tivels stem pakt je of niet. Als dat gebeurt, wordt je als luisteraar het album ingezogen en hoor je verstilde verhalen en prachtige arrangementen met producer Austin Nevins in de hoofdrol op vrijwel alle snaarinstrumenten. Het is allemaal zo subtiel en verstild, dat intens luisteren de enige optie is voor dit album. Wie zich openstelt, gaat van de ene de andere verbazing in over hoe met zo weinig middelen zo'n overweldigend effect bereikt kan worden. Pure schoonheid dit Heroes Waking Up.

En waarom dan toch dat ene nummer aangestipt hier boven? Omdat het extra ontroert in de tekst.

Het hele, ook kleine verhaal, kun je hier lezen op WoNo Magazine.

Ansatz der Maschine - Tattooed Body Blues (2016)

3,5
Op basis van de bandnaam en de titel van de plaat verwachtte ik eigenlijk alles behalve de heerlijke en soms lome dreampop met softe elektronica die uit mijn speakers kwam zweven. De vooroordelen gingen direct opzij en ik liet mij meevoeren op de klanken van Ansatz Der Maschine. Het knappe van de plaat is de eenheid die hij uitstraalt, ondanks de keur aan zangeressen die voorbij komt. Alleen bij intensieve beluistering komt het eigen naar boven en wordt het verschil evident (met die ene mannelijke bijdrage als uitzondering natuurlijk.)

Als de plaat twee gezichten heeft, dan is het in de instrumentale nummers waarin Matthijs Bertel zich iets meer uitleeft in de elektronica, met veel aandacht voor melodie over de softe beats en de gezongen nummers, waarin er echt een front persoon de nummers draagt. De wisselwerking zorgt voor een gevarieerd, interessant maar bovenal heel plezierig album.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.

Apneu - Silvester (2020)

4,0
Amsterdamse band Apneu slingert een album de wereld in dat uiterst direct is. De totale alternatieve rock en roll beleving wordt maximaal gepresenteerd. Voor deze plaat toog de band naar Stuttgart om daar op te nemen met producer Ralv Milberg, bij mij vooral bekend door de uiterst prettige (punk)rock platen van Die Nerven.

Samen hebben ze een manier gevonden om zonder weinig compromissen te sluiten in het spelen en het geluid toch een uiterst toegankelijke plaat te maken. Toegegeven, voor hen die van een stevig potje alternatieve rock op zijn tijd houden. Alle anderen zullen waarschijnlijk snel uitstappen en iets anders gaan luisteren. Het is duidelijk dat op Silvester de vijl die alle hoekjes plat maakt en de rondjes echt rond, in Amsterdam is achtergelaten of door Milberg uit het raam gegooid.

Het gevolg is rock, rock en nog eens rock, die aantoont dat er in Apneu een goede songschrijvers en -uitvoerders zitten. Hoeveel herrie de band ook produceert, het liedje is nooit verdwenen. Door af en toe te doseren, zit het met de dynamiek op de plaat helemaal goed en dat maakt hem duidelijk beter. Af en toe moest ik denken aan de eerste twee platen van Maxïmo Park, maar wat die band live wel aandurfde, doet Apneu ook op plaat: het totale feestje bouwen.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Arcade Fire - Everything Now (2017)

4,5
Arcade Fire is een band waarbij het bij mij alle kanten op kan gaan. En dat bleek ook weer toen ik na de vakantie Everything Now op Spotify opzocht. WTF, ABBA? DIsco? Reggae? Nog meer disco? En toch heb ik de plaat inmiddels op vinyl naast de platenspeler staan. Ik merkte al snel dat het aanstekelijke van de titeltrack in mijn hoofd bleef spelen en dat de thematiek van het nummer volkomen vandaag op het hoofd slaat. Met een aantal andere nummers gebeurde precies hetzelfde, met de prachtige violen, die fraai vertraagd de herkenningsmelodie van de titelsong heerlijk overdoen, als apotheose.

Arcade Fire is op het punt in haar carrière uitgekomen dat zij kan doen wat zij wil. Het enige wat dan nog nodig is, is dat het publiek de muzikale moves volgt. In grote lijnen zal dat gebeuren, is mijn inschatting. Voor mij blijft het met de plaat de zaak aankijken en met Everything Now valt het na meerdere luisterbeurten de goede kant op.

Niet alle nummers vallen even goed, maar er staan een aantal zeer sterke broeders op de plaat met invloeden van ABBA tot Talking Heads en offshoot Tom Tom Club. Naar de betere disco is duidelijk ook geluisterd, zonder dat het dus echt disco wordt. Daarnaast vallen er telkens weer nieuwe geluidjes te ontdekken. De keyboards en synthesizers zijn zeer uitbundig gebruikt in veel nummers, waardoor er veel verrassingen in de nummers zitten.

Al met al was het even doorbijten op Everything Now, maar ik wist eigenlijk direct al al dit zinvol zou zijn, waar ik bij 'Neon Bible' en 'The Suburbs' bij de tweede luisterbeurt al wist dat het niets tussen ons zou worden. Kortom, intrigerend album dat Everything Now.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel + Casino (2018)

4,5
Is dit het album wat ik verwachtte? Is dit het album waar ik op hoopte? Allemaal nee. Is dit album goed? Ja, per luisterbeurt ontvouwt zich een steeds wisselend muzikaal landschap, gevarieerder, mooier en meer geaccidenteerd dan het bij de eerste beluistering ooit voor mogelijk werd gehouden. Tranquility Base... is een album dat alles behalve overrompelt. Het is een album voor de lange termijn en dat vergt aandacht, de intentie om er samen iets van te maken en tijd om er in te investeren. Als de gedachte aan een quick win achter is gelaten, ontvouwt zich de rijkdom die dit album in zich houdt.

Bowie is al veel genoemd rondom dit album en dat is volkomen terecht. De nummers waar Bowie de diepte inging en allerlei jazz structuren in zijn songs en melodieën toeliet, komen hier terug. Dat waren niet de makkelijkste Bowie nummers en zeker niet zijn grootste hits. De vergelijkingen met Alex Turner's andere band zijn eveneens niet van de lucht en dat is terecht. Het is zelfs een vraag om Arctic Monkeys nog wel helemaal een band is. Kijk maar naar de credits. Er ontbreken geregeld leden en sommige instrumenten kennen een dubbele bezetting, alsof er sessies door elkaar zijn gemixt. Naar buiten toe is het wel een band. Zoveel is duidelijk.

Na diverse luisterbeurten is het voor mij wel duidelijk. Arctic Monkeys verrast, opnieuw, en het is te vroeg om van een meesterwerk te spreken, maar het album is zeker op de goede weg. Ik betwijfel wel of ik ook maar een van deze nummers ooit spontaan mee ga zingen. Daarvoor is het te ongewoon en complex, maar niet minder goed.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That's What I'm Not (2006)

5,0
Het overdonderende debuut van een band die in de afgelopen 12 jaar is uitgegroeid tot de meest interessante nieuwe band van deze eeuw. Ook ik heb de plaat niet heel veel gedraaid de afgelopen jaren, maar sinds ik hem op vinyl had aangeschaft, komt hij weer voorbij en eigenlijk is de impact op mij niet veranderd. Met een groot verschil: ik vind het midden stuk van de plaat nu een enorm stuk beter dan in 2006. FWN heb ik altijd hoger aangeslagen, maar dat is nog maar de vraag anno laat in 2018.

De energie die uit deze plaat knalt, is fenomenaal. De muziek slaag continue hard in het gezicht, laat geen moment los en verdient in de beste nummers geen 5* maar 10*. 'Dancefloor', 'The View', 'Faketales', 'Dancing Shoes', 'Sun Goes Down', zijn allemaal fenomenaal.

In de jaren daarvoor was ik al weggeblazen door Franz Ferdinand en Kaizers Orchestra en daar kwam AM even moeiteloos overheen. Daarna is er geen band meer geweest die in dit genre een dergelijke impact heeft gehad. Misschien word ik oud, omdat het nu bands zijn in het "mid-tempo" segment die mij diep raken. TMGS, The LVE, Maggie Brown en Elene May. Misschien daarom dat alles na 'Humbug' (het minste album voor mij) het ook zo goed doet op mijn lijstjes?

Dat neemt niet weg dat 'Whatever' nog steeds fantastisch is. Daarom denk ik dat er daarna nooit meer een dergelijk goed album is gemaakt, m.u.v. FWN, met de power, energie en kunde die AM hier uitstraalt.

Arlo Parks - Collapsed in Sunbeams (2021)

2,5
Op basis van twee singles had ik me veel voorgesteld van dit debuut. Maar na drie luisterbeurten geef ik het op. Het is vlak, soms bijna ongeïnspireerd klinkend en vooral heel veel van hetzelfde. Alles behalve een debuutplaat, maar meer als een uitgebluste artiest van in de 70 die nog een plaat moet maken. Misschien iets te negatief, maar dit is wel de associatie die bij me op kwam. Het eindoordeel: heel matig.

Asaf Avidan - Anagnorisis (2020)

4,0
Het heeft er alle schijn van dat Asaf Avidan voor altijd een one hit wonder in Nederland zal blijven en dan nog met dank aan een Duitse remixer, Wankelmut. Tijdens een optreden op het Haarlemse Bevrijdingspop in 2013 viel me al op dat de man meer te bieden heeft dan alleen dat ene nummer, ook al suggereerde de live versie van Joost mag weten hoeveel minuten anders. En daarna vergat ik hem. Dus nooit iets anders gehoord.

Recentelijk viel Anagnorisis op mijn digitale deurmat. Met enige scepsis zette ik de plaat op en was direct geïntrigeerd. Hier gebeurde heel veel. Misschien een aantal dingen die aan de rand van mijn muzikale smaak zitten, maar opvallend vaak bleven nummers aan de goede kant zitten of bleken zelfs behoorlijk in het midden thuis te horen.

Alles Asaf Avidan begint met zijn stem. Een wonderlijke mix van vrouwelijkheid, helium inademen en een onbehagelijke onbestemdheid. Des te opvallender is dat op Anagnorisis een heel breed palet aan stemmen te horen is -en het is allemaal Asaf Avidian. Dat gevoel had ik al, vraag me niet waarom, maar het blijkt zo te zijn. Een bewuste keuze zegt hij zelf. Kortom, hij blijkt ook een "normale" stem te hebben, meerdere zelfs.

Anagnorisis, een Aristotelisch begrip, is een opvallend volwassen en uitgebalanceerde plaat. Diverse invloeden zijn subtiel verwerkt in de nummers, waar traditie en elektronica met elkaar in evenwicht zijn. Avidan verstopt zijn inspiratiebronnen niet, maar heeft hen zich eigen gemaakt. Zo kun je jaren tien "hey ho (of omgedraaid) muziek" verbonden horen worden met de sfeer op Bowie's 'Black Star' in het prachtige 'Earth Odyssey'. Later ook iets als Billie Eilish en dat gaat me maar zo zo af. Als geheel echter is Anagnorisis in balans. Een heel mooie plaat.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Aura Blaze - Aura Blaze (2015)

4,0
Psychedelisch? Symfonische rock? Jaren 60 pop? ELO? Geloof het of niet, maar het komt allemaal voorbij en nog overtuigend ook. Aura Blaze is een 20ger uit New Jersey genaamd Rhode Rachel. In zijn eentje heeft hij als een moderne Mike Oldfield dit hele album in elkaar geknutseld, waarbij ik iedere keer weer verbaasd ben wat één persoon nog meer kan verzinnen, wat er nog meer bij kan, zonder het eindresultaat en het grote geheel ook maar een moment uit het oog te verliezen. De enige uitzondering op zijn solowerk is een orgel solo van zijn vader in een van de nummers.

Horen is geloven waar het Aura Blaze betreft. Het komt echt allemaal voorbij en meer. Het is het soort muziek waar het op het puntje van je stoel zitten voor uitgevonden is. Ik viel van de ene verbazing in de andere bij de eerste beluistering en de vele malen daarna. Het is enkel op de momenten dat het iets te oosters begint te zweven dat ik lichtjes afhaak, om daarna al snel weer tot de orde te worden geroepen. In het interview dat ik met hem heb gedaan, vertelt Rachel haarfijn over zijn motivatie om alleen te werken. De perfectie die hij zegt na te streven is te horen op Aura Blaze. De naam is dan ook meer een missie statement dan een bandnaam. De plaat is te beluisteren op Bandcamp. Laat het niet na, want Rhode Rachel is een talent die het verdient om gehoord te worden.

Het hele verhaal staat hier op WoNo Magazine.