menu

Hier kun je zien welke berichten Don Cappuccino als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Periphery - Periphery (2010)

4,0
Het album staat nu eindelijk op MusicMeter, tijd voor het eerste bericht en de eerste stem bij dit album. Periphery is een band die is ontstaan uit het brein van Mischa Manoor. Hij componeerde dit meesterwerk alleen en ging daarna met een band dit materiaal spelen. Er zijn hiervoor nog 2 zangers geweest, daardoor heeft het maar liefst 4 jaar geduurd voor dat dit album klaar was. Het album is vandaag in Amerika uit dus ik heb het al gehoord. Wat een monsteralbum van 72 minuten lang. De polyritmiek van Meshuggah, de melodie van Textures en de vette riffs van Mnemic. Kan het nog beter? De zang van Spencer Sotelo is heel goed, goede screams en geweldige cleane zang, vooral als het de hoogte ingaat. En als je op je debuutalbum al een gastsolo hebt van Jeff Loomis, dan ben je goed bezig. Racecar is een episch nummer van 15 minuten wat op geen een moment verveeld. Dit album blies me gelijk weg bij de eerste luisterbeurt, de variatie is enorm en er wordt goed gebruik gemaakt van 3 gitaristen. Zo, ik geef hem de volle mep, en als je fan bent van Meshuggah, Textures en Mnemic moet je dit zeker eens een keer checken.

Phideaux - Snowtorch (2011)

4,0
Phideaux, sinds een maand geleden kende ik de band alleen maar van naam. Ik kijk vaak op Progarchives en daar kwam ik Snowtorch tegen en die kreeg alleen maar de hoogste beoordeling. Daar stond ook het nummer Snowtorch (Part One) online en die staat ook op ons blog. Nu is dan het complete album er.

Phideaux speelt progressieve rock zoals het in de jaren ´70 werd gemaakt. Maar wat zo knap van Phideaux is is dat ze die sound echt eigen hebben gemaakt. Heel veel bands in dat genre hebben geen eigen gezicht en als je deze band hoort weet je gelijk: Dat is Phideaux! Het album bestaat uit het titelnummer Snowtorch die uit 2 delen bestaat en de ballad Helix.

Snowtorch (Part One) zet gelijk de toon voor dit album. Het begint heel mysterieus maar daarna wordt het steeds meer opgebouwd en word je 19 minuten meegenomen zonder verveling. Het nummer bestaat uit verschillende thema´s maar het gaat niet fragmentarisch klinken. Keyboards zijn ook niet te overheersend, iets wat bij veel andere bands in dit genre wel het geval is. In het midden komt er ook vrouwelijke zang bij en die klinkt ook erg goed. Aan het eind werken ze geweldig naar de climax en komt er nog een heerlijke saxofoonsolo.

Helix is de ballad van het album en is vrij zweverig. Het is een hele mooie adempauze tussen het geweld van Snowtorch. De zangeres heeft een erg mooie stem. Ook dit nummer wordt geweldig opgebouwd en is aan het eind echt prachtig!

En dan komt deel 2 van Snowtorch. Het begin is volledig instrumentaal. Er zit een heel lekker basloopje in. De beste drumpartijen van het complete album zitten hier. En dan ook nog een heerlijke keyboardsolo, alles wat je wilt in progressieve rock zit hier in. En van die mooie harmonieën tussen saxofoon en gitaar, het past heel goed bij elkaar. Pas rond de 12 minuten wordt er weer teruggegrepen op een thema van deel 1.

En dan komt er ook nog . (zo heet het nummer). Dit grijpt weer terug op Helix, een mooi einde voor dit meesterwerkje. Wat Phideaux hier namelijk neerzet is een staaltje Prog-perfectie. Een album wat je ook meerdere keren na elkaar opzet. 2011 is tot nu toe een mooi jaar voor de progressieve rock, zo zijn er ook erg goede albums van Van Der Graaf Generator en Beardfish uitgekomen. Maar Phideaux steekt er met kop en schouders boven uit en ook bij alle albums die ik in 2011 heb geluisterd. Voor degene die benieuwd zijn naar het album: Het is compleet te beluisteren op Bandcamp

Pink Floyd - A Saucerful of Secrets (1968)

4,5
A Saucerful of Secrets, het tweede album van Pink Floyd en het eerste met David Gilmour.

Het album opent erg lekker met Let There Be More Light. Remember A Day is ook erg goed. Maar dan komen we bij een van de hoogtepunten namelijk Set The Controls For the Heart of the Sun wat niet echt een nummer is, maar meer een soundscape. Het heeft iets mysterieus over zich. Dan komen we bij de eerste misser, namelijk Corporal Clegg, maar dan is er weer een hoogtepunt met het titelnummer. Chaos is er in het begin, dan komt Nick Mason met een hypnotiserende drumbeat en komt er een mooi einde. Jammer genoeg komen er na dit nummer nog 2 missers.

Wel een goed album, maar te veel missers om dit hoog te beoordelen. Ik geef het 3 sterren.

Pink Floyd - Animals (1977)

5,0
Animals is het achtste album van Pink Floyd, uitgebracht in 1977. Hier begon Roger Waters meer op de voorgrond te treden.

Het begint mooi met Pigs on the Wing (Part I)

Dogs, een van de beste Pink Floyd-nummers aller tijden, 17 minuten lang genieten. De sfeer is anders geworden, niet echt zweverig meer, maar meer to the point, dit nummer gaat over zakenmannen die zichzelf kapot maken. De muziek zelf is al geweldig en Gilmour en Waters zijn beide in topvorm in dit nummer. Wright komt ook met een keyboardsolo, hij doet weinig op dit album.

In Pigs is Roger Waters weer behoorlijk boos op de overheid en noemt ze dan ook varkens. In de tekst is dit goed te lezen. Ook een heel erg goed nummer.

Sheep begint rustig met wat keyboards en wordt opgebouwd en is heel erg goed. Meer kan ik er niet over zeggen. En wat hoor ik daar nou, nog een echo van Dogs op de achtergrond! Pigs on the Wing (Part II) sluit het album goed af

Een heel ander album, weinig zweverige dingen, maar dit is wel mijn favoriete album van Pink Floyd. Geen slechte nummers, ik kan niks slechts vinden, dus deze krijgt 5 sterren van mij, dat doe ik niet bij DSOTM en WYWH.

5*

Pink Floyd - Atom Heart Mother (1970)

4,0
Atom Heart Mother, het vierde album van Pink Floyd, uitgebracht in 1970 heeft in ieder geval een iconische albumhoes.

Het titelnummer is echt geweldig, behoort tot een van de betere nummers van Pink Floyd. Spannend, donker, experimenteel, maar wel met structuur. Het orkest is een mooie meerwaarde. De 3 volgende nummers zijn rustig en erg mooi. Het enige minpunt is Alan´s Psychedelic Breakfast, dat is onzinnig. Dat is een best groot deel van het album. Daarom geef ik het album 4 sterren.

Pink Floyd - Meddle (1971)

4,0
Meddle is het vijfde album van Pink Floyd, uitgebracht in 1971.

Het album begint erg sterk met One of These Days. Het intro wordt door 2 basgitaren gespeeld. Als de stem one of these days I´m going to cut you in little pieces zegt komt het nummer pas echt op gang.

Dan krijgen we 2 goede nummers, namelijk A Pillow of Winds en Fearless en 2 enorme missers, namelijk San Tropez en Seamus.

Maar dan zijn we bij het hoogtepunt gekomen, namelijk Echoes. Voor mij is dat het mooiste nummer van Pink Floyd en ook een van de beste nummers aller tijden. Het begint rustig en komt dan op die o zo mooie dubbele zang die de geweldige mooie tekst zingt:
"Overhead the albatross
Hangs motionless upon the air
And deep beneath the rolling waves
In labyrinths of coral caves
An echo of a distant time
Comes willowing across the sand
And everything is green and submarine."

Daarna wordt het een beetje funky en gaat het naar een geluidsexperiment wat heel veel sfeer heeft. Daarna gaat het weer terug en eindigen we weer met het keyboard waar het begon. Eigenlijk is Echoes een muzikale palindroom.

Een goed album met paar enorme uitschieters, namelijk One of These Days en Echoes, 2 missers en 2 normale nummers. Ik kom uit op 3,5*

Pink Floyd - The Dark Side of the Moon (1973)

4,0
Dark Side of the Moon is het zesde album van Pink Floyd, uitgebracht in 1973. Het wordt door velen een klassieker genoemd.

Het album begint met hartkloppingen en een grote schreeuw om daarna heel sfeervol verder te gaan met Breathe, waar een mooi stuk tekst in zit:
Breathe, breathe in the air.
Don't be afraid to care.

On The Run is een geslaagd geluidsexperiment.

Ik schrik van de klokken en hoor onheilspellende dingen in het begin van Time. Erg spannend. De solo in dit nummer is geweldig.

The Great Gig in the Sky: wat moet ik daar over zeggen? Niks. Net als de zangeres op dit nummer, die deden improviseren met melodie en niet met een tekst.

Money is een lekker nummer met een aparte maatsoort, namelijk 7/4

Us and Them vind ik persoonlijk het mooiste nummer van het album, klein, maar met veel gevoel en een mooie tekst.

Brain Damage is geschreven voor Syd Barrett. Hij wordt in dit nummer The lunatic on the grass genoemd. Mooi nummer.

Eclipse moet toch een van de mooiste afsluitingen zijn op een album. En die laatste regel:
But the sun is eclipsed by the moon

4,5*

Pink Floyd - The Piper at the Gates of Dawn (1967)

4,5
Ik ga eens chronologisch door de albums van Pink Floyd. Dus dan ben ik natuurlijk begonnen met The Piper at the Gates of Dawn, het debuutalbum van Pink Floyd, opgenomen in de legendarische Abbey Road Studios en uitgebracht in 1967. Het was het eerste en gelijk het laatste album met Syd Barrett.

Het album begint echt geweldig met Astronomy Domine, een van de beste Pink Floyd-nummers aller tijden. Op dit nummer is de donkere sfeer van het latere werk al te horen. Veel nummers zijn geinspireerd door de Beatles. Nog een hoogtepunt is Interstellar Overdrive met heerlijke gitaar. Aan het eind vind ik het album een beetje afzwakken. Maar hoe kom je erop om het album af te laten sluiten met eenden? Dit album krijgt 4 sterren. Ik ga door naar A Saucerful of Secrets.

Pink Floyd - Ummagumma (1969)

3,0
Ummagumma, het derde album van Pink Floyd, uitgebracht in 1969, was een live-cd en een studio-cd waarop ieder lid een individueel gedeelte had. Geslaagd of niet geslaagd?

Richard Wright: Sysyphus: Begint mooi, maar jammer genoeg moeten we experimenteel zijn en een beetje te gaan zitten te klooien met je instrument. Ik kan er echt geen structuur in vinden.

Roger Waters: Grandchester Meadows: Een folknummer wat echt heel, maar ook heel saai is, het blijft allemaal heel vlak.

Roger Waters: Several Species Of Small Furry Animals Gathered Together In A Cave And Grooving With A Pict: Als het nummer klaar is ben ik nog steeds niet klaar met het typen van de titel. Gaaf geluidsexperiment, maar ook niet meer dan dat.

David Gilmour: The Narrow Way: Begint erg goed, een beetje bluesy. Daarna gaat het over een rare riff. En het eindigt ook goed. Geen onzinnig experimenteren, maar een goede verzamelingen van stukjes muziek, wat het klinkt niet echt als een volledig nummer.

Nick Mason: The Grand Vizier´s Garden Party: Begint met fluit en daarna komt er veel percussie. Alleen gaat het geen kant op. Weer overdreven experimenteel, na 2 minuten is mijn aandacht weg en ik ben dan een drummer. En het eindigt weer met fluit.

Het antwoord op de vraag is: Niet geslaagd! De live-cd is geweldig, de studio-cd is echt te veel experimentatie, alleen Gilmour doet het goed. Voor de live-cd 4,5 sterren, voor de studio-cd 1 ster, dan kom ik uit op 2,75, dat kan ik afronden naar 3 sterren of naar 2,5. Ik ga voor 2,5*

Pink Floyd - Wish You Were Here (1975)

4,0
Wish you Were Here is het zevende album van Pink Floyd, uitgebracht in 1975.

Dit album opent geweldig met Shine On You Crazy Diamond (Parts I-V). Een enorm sfeervol keyboardintro (dus daar heeft Dream Theater het van op Octavarium ) en de eerste echo´s van gitaar komen, het nummer wordt steeds meer opgebouwd. Dit nummer is geschreven voor Syd Barrett. Dit merk je in de tekst:
Remember when you were young, you shone like the sun.
Shine on you crazy diamond.
Now there's a look in your eyes, like black holes in the sky.
Shine on you crazy diamond.


Welcome to the Machine vind ik niet zo geweldig, het begint me de laatste tijd enorm op mijn zenuwen te werken.

Have a Cigar is een lekker nummer met goede gitaar.

Wie kent er het gitaarintro van Wish you Were Here niet? Een van de bekendste ooit! Voor de rest is het nummer ook erg mooi. Bij Shine on You Crazy Diamond (Parts VI-IX) heb ik niks te zeggen.

4*

Pixies - Doolittle (1989)

4,5
Ik heb het album voor de eerste keer geluisterd en tijdens het luisteren heb ik een review geschreven voor het album:

Doolittle, een album wat in menig muziekblad als beste album van 1989 staat en ook bij de 100 beste albums ooit. Het blad NME zette het zelfs op nummer 2 van beste album ooit gemaakt en in Rolling Stone staat het in de 500 beste albums ooit gemaakt. Genoeg feiten, naar de muziek.

Het album opent heel, maar dan ook heel sterk met Debaser, met gelijk een pakkende gitaarriff. Tame begint ook gelijk geweldig met de zin ´´Lips like Cinderella´´ en het begin echt fluisterend om in het refrein helemaal uit te barsten. Wave of Mutilation was al bekend was bij mij en heerlijk in het gehoor ligt. Het zijn ook allemaal van de heerlijke, pulserende basloopjes. Niet te moeilijk, maar wel pakkend

I Bleed is een van mijn favorieten, het begint normaal, maar aan het eind wordt de riff helemaal verdraaid op een geweldige manier. Here Comes The Man is een heel vrolijk nummer, erg zomers met een pakkende gitaarriff. Dead is een raar nummer vergeleken met de rest tot nu toe, de gitaren zijn erg dissonant. Monkey Gone to Heaven is een van de betere nummers op het album, erg mooi met de strijkers erbij en de zinnen in het midden zijn echt geweldig

Mr.Grieves begint met een beetje reggae om je daarna helemaal op het verkeerde been te zetten door daarna heel swingend verder te gaan. Crackity Jones is dan erg punky en kort, 1 minuut 20. La La Love You vind ik niet zo geweldig, maar het wel te doen. Het minste nummer op het album tot nu toe.

No.13 Baby is ook erg goed, vooral de gitaar bevalt me erg goed in dit nummer. There Goes My Gun is dan ook weer erg kort, maar wel geinig. Hey is een van de mindere nummers op het album, vind er niet veel aan. Silver is echt heel anders dan de rest van het album, met slide-gitaren. Een goed nummer. Gouge Away is dan geweldig, een van de betere nummers op het album, weer met een pakkend basloopje.

Een erg goed album, ik snap wel waarom het op nummer 70 staat in de top 250. Hij krijgt 4,5* sterren van mij

Premiata Forneria Marconi - Per un Amico (1972)

4,0
Premiata Forneria Marconi, een Italiaanse Prog-band? Italiaans, zijn die er?, dacht ik. Ja dus, er was zelfs een hele Italiaanse Progressieve Rock-stroming in de jaren ´70, namelijk Rock Progressivo Italiano. Ik kan geen woord verstaan wat hij zegt, maar de muziek is wel erg goed, soms heerlijk rustig en de instrumentale stukken gaan heerlijk tekeer. De Italiaanse taal irriteert me ook niet, ik vind het een beetje raar dat ze hem ook in het Engels hebben gedaan, dat hebben al meer bands gedaan en dat flopte enorm. Bij La Banchetta zweef ik lekker mee en ik vond het jammer dat in het midden het nummer ineens een twist nam die ik niks vond, maar daarna werd het weer goed. Lekkere rustige CD met een uitbarsting die Generalo heet! 4 sterren, de andere dingen die ik had geluisterd van deze stroming konden mij niet bekoren, maar deze wel.

Dit album staat trouwens op 10 in de ProgArchives top 100, staan meer albums in die in het algemeen niet bekend zijn, gelukkig kom ik nu wat vaker op die site.

Primus - They Can't All Be Zingers (2006)

Alternatieve titel: Singles

4,5
Mijn eerste kennismaking met Primus zal zoals heel veel mensen de Theme Song van South Park zijn wat een van mijn favoriete tv-series is. Toen kocht ik de boxen van Rockthology (4-dvd boxen, had ik voor 5 euro per stuk!!) en daar stonden 2 interviews met Primus op waar kleine stukjes van Tommy the Cat en John the Fisherman in zaten. Daar werd ik erg enthousiast van.

Dus ik vroeg aan mijn ouders (zijn ook gek van muziek): Kennen jullie Primus? Ja, die kenden ze wel, zelfs live gezien en ze hadden er een CD van, namelijk Rhinoplasty, maar dat was niet echt de beste kennismaking, er stonden bijna alleen maar covers op, en de beste nummers vond ik Too Many Puppies en Tommy the Cat. Toen kwam ik deze best-of tegen en ben ik die online gaan luisteren.

En dat is geweldig! Bij het eerste nummer denk je dat ze met YYZ van Rush gaan beginnen, maar daarna wordt het funky en raar. Die baspartijen van Les Claypool zijn echt niet normaal! Wat een gave muziek is dit! Ik hoor er Zappa in en Red Hot Chili Peppers en System of A Down is ook erg beinvloed door deze band. 4,5 ster en ik ga zeker wat meer opzoeken!

Protest the Hero - Scurrilous (2011)

4,0


Laat ik daar maar mee beginnen. Je zou bijna door de nieuwe van Radiohead vergeten dat er nog meer geweldige albums uitkomen of nog moeten uitkomen. De nieuwe van Protest the Hero is vandaag gelekt en vanaf luisterbeurt 1 ben ik er al helemaal gek op. Protest the Hero was altijd een opvallende band maar met Scurrilous gaan ze toch nog een stapje hoger komen. Vooral de zang is geweldig, lang geleden dat ik zo´n goede zanger heb gehoord in de moderne metal als Rody Walker samen met Tommy Rogers (Between the Buried and Me, ook bekend als Thomas Giles). In een tijd waar juist Pig Squeals en Grunts de overhand nemen in deze stijl is dit echt een verademing, wat een stem. De screams zijn helemaal weggelaten en daar ben ik heel erg blij mee, want dat was juist het ding wat ik bij Protest the Hero niks vond.

En dan de instrumentatie, wat een instrumentenbeheersing! De gitaristen soleren er echt op los en je hoort de bas echt heel erg goed. Protest the Hero maakt echt een geweldige mix van de Heavy Metal uit de jaren ´80 en de moderne metal van nu. 2011 was tot nu toe al een geweldig muziekjaar en daar helpt dit album nog meer bij. Dit album is de eerste om de eer te krijgen voor de eerste volle mep bij een album uit 2011. 5 sterren, wat een album. Zo zat ik ongeveer achter mijn computer tijdens de eerste luisterbeurt:



Nog een keer!

Psyopus - Odd Senses (2009)

3,5
Na het lezen van mijn bericht van 3 jaar geleden heb ik besloten om het album weer eens op te zetten en eens een wat duidelijkere bespreking neer te zetten.

Vier jaar na dato heb ik nog steeds geen gekkere metal gehoord dan dit. Dit mag echt Avant-Garde Metal genoemd worden. De gitarist (Christopher Arp) speelt op een zeer onconventionele manier gitaar, hij tapt bijna alleen maar op de hals. De ritmesectie speelt alsof ze bij een opgefokt free jazz collectief zitten.

In de eerste helft van het album zitten paar ijzersterke nummers. Medusa, The Burning Halo en Duct Tape Smile zijn namelijk knettergek maar er zit wel degelijk structuur in. Er komt een ware kakofonie van geluiden op je af met voornamelijk dissonante tonen. Het tweede gedeelte van het album lijkt af en toe op luisteraartje pesten. Zo is Boogeyman een stuk waarin met samples gewerkt wordt om een gedicht te maken maar ieder woord wordt door een ander persoon gezegd. Imogen's Puzzle Pt. 3 is een stuk wat achterstevoren is omdat het dan bij het eerste deel past. Interessantdoenerij, net als Choker Chain. Een bepaalde sample van een vrouw die heel de tijd vraagt om liefde wordt tot vervelends toe gebruikt.

Daarna komen er nog twee zeer interessante composities. Bij Ms Shyflower wordt het tempo omlaag gegooid wat zorgt voor een zeer onheilspellend sfeertje. A Murder To Child is zelfs prachtig te noemen en kunnen we zeker moderne klassieke muziek noemen. Er wordt een verscheidenheid aan strijkinstrumenten gebruikt. In het begin klinkt het even jazzy door de akkoordenkeuze van Christopher Arp maar daarna neemt het stuk een heel andere gedaante aan. Het wordt heel dreigend en wringend en zeer intrigerend. Hier laat Psyopus horen dat ze meer zijn dan een metalband.

Odd Senses is een erg wisselvallig album. Er staan een aantal ware mathcorekrakers op die The Dillinger Escape Plan bang zouden maken. Ook staan er een aantal avant-gardistische experimenten op die niks opzienbarends doen. En aan het eind staan twee prachtige langere stukken die de veelzijdigheid van de band laten horen. Ik kom uiteindelijk uit op 3,5 ster.