menu

Hier kun je zien welke berichten Kaaasgaaf als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

War Child: Heroes (2009)

2,5
Een paar weken geleden recenseerde ik hier een mooi verzamelalbum dat was uitgebracht door de Red Hot Organisation, een organisatie die zich inzet voor de bestrijding van Aids. Dankzij prachtige bijdragen van ondermeer The National, Yeasayer, Grizzly Bear en Sufjan Stevens is 'Dark Was The Night' een plaat die ik nog steeds met zeer veel plezier draai.

Inmiddels is er nóg een charity-album uitgebracht, nu door War Child. Deze heet War Child Heroes en de lijst van meewerkende artiesten is niet misselijk. Het idee van het album is volgens wikipedia: 'to have music legends select a track from their own canon and nominate an artist from the next generation to create a modern reworking of that song.' Zo werd bijvoorbeeld aan Sir Paul McCartney gevraagd welke nieuwe ster de taak op zich mocht nemen een nummer van hem te coveren en welk nummer dat moest zijn en koos hij voor zijn Bond-tune Live And Let Die met Duffy als uitvoerende artiest. Het resultaat is geen onaangenaam behang, maar wel heel erg voorspelbaar. Dat kan helaas gezegd worden over de meeste nummers op dit album. Het concept van War Child Heroes is interessant, maar de resultaten zijn nogal teleurstellend.

Neem nu het titelnummer, 'Heroes' dus, natuurlijk een van de mooiste songs die David Bowie ooit schreef. Dat hij TV On The Radio aanwees om dit nummer door hun sonische gehaktmolen te halen mag weinig verbazing wekken. De Britse dandy is immers al jaren goed bevriend met deze hippe vogels uit New York en werkte eerder met hen samen. Dat mag echter nog geen garantie bieden voor kwaliteit, want deze klassieker klinkt nu als een bedroevend slechte grap. Toch valt het nog reuze mee vergeleken met Hot Chip die zich aan Joy Division's 'Transmission' waagt. Hot Chip vind ik een van de leukere electrobands van de afgelopen jaren en Transmission is natuurlijk een van de mooiste nummers aller tijden. De som is hier echter weer beduidend minder dan haar delen. Het klinkt gewoon ongelooflijk flauw en overbodig.

Eigenlijk kan dit over alle tracks op dit verzamelalbum gezegd worden: The Kooks doen The Kinks, Franz Ferdinand doet Blondie, Peaches doet The Stooges, Scissor Sisters doen Roxy Music en ga zo maar door. Het stelt niet alleen teleur in de uitvoerende artiesten, maar ook in de 'groten der aarde'. Is het geen vorm van gemakzuchtige ijdelheid om je songs aan obligate epigonen toe te vertrouwen? En dan vaak ook nog je bekendste nummer uit te kiezen? Ik had wel wat spannenders kunnen bedenken. Bijvoorbeeld MGMT die 'Dear Boy' van McCartney doet, of Deerhunter die zich over Bowie's 'Lady Grinning Soul' mag ontfermen. Ik zeg ook maar wat.

Toch staan er drie tracks op War Child Heroes die wél de middelmaat ontstijgen. Ten eerste is daar de 'Allergrootste der Groten' Bob Dylan die eeuwig wonderkind Beck een van zijn ruigste songs, 'Leopard-Skin Pill-Box Hat', toevertrouwt. Ik vind het moeilijk te beschrijven, maar het vervult me met een enorm warm gevoel dat Bob Beck 'cool' genoeg vindt. Eigenlijk klopt het ook gewoon. Dylan heeft veel meer gemeen met Beck dan met de vele singer-songwriters van tegenwoordig die normaliter met hem vergeleken worden. Niet zozeer qua muziek, wel qua attitude. Beide zijn aan elkaar gewaagd in hun ongrijpbaarheid en grilligheid. Deze cover klinkt ook gewoon waanzinnig en opent het album als een knallend orgasme (waardoor de rest nog meer tegenvalt dan het sowieso al zou doen).

De andere twee lichtpuntjes op deze zwakke verzamelplaat zijn Elbow's pastorale bewerking van U2's 'Running To Stand Still' en Rufus Wainwright's griezelig-perfecte uitvoering van 'Wonderful/Songs For Children' dat Brian Wilson ooit voor The Beach Boys' verloren meesterwerk 'Smile' schreef. Vervelend misschien voor die oorlogskinderen, maar de rest van dit album delete ik uit mijn illegale digitale bibliotheek en mijn muzikale geheugen. Als het zo moet, dan maar een ouderwetse donatie.


Bron: http://kasblog.punt.nl/

Warhaus - Ha Ha Heartbreak (2022)

4,5
Wow, wat een plaat dit! Nu vond ik de muziek van Warhaus altijd al reuzefijn, maar ook net iets te weinig onderscheidend van Balthazar. In mijn beleving staat dit album vele malen meer op zichzelf. De weelderige semi-jazzy arrangementen geven het op momenten een Bowieësque sfeer, en elk nummer is even melancholisch als troostend knus. Een album om je door mee te laten voeren.

Warpaint - The Fool (2010)

4,0
In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.

Washed Out - Within and Without (2011)

4,0
In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik gisteren dit album besproken, beluister het hier.

Weyes Blood - And in the Darkness, Hearts Aglow (2022)

5,0
Wat een plaatje dit! Daar krijg ik nou een magisch mistroostig kerstgevoel van.

WHY? - Eskimo Snow (2009)

5,0
Oh, wat baalde ik ervan dat ik het concert van Why? begin deze maand in de Tivoli door omstandigheden moest missen. Het optreden dat ik vorig jaar van de band in de bovenzaal van Paradiso zag, is namelijk misschien wel het beste concert dat ik ooit gezien heb. Daarnaast was Alopecia mijn favoriete album van 2008. Dat album was mijn kennismaking met de band uit Californië, maar met terugwerkende kracht leerde ik ook de eerdere LP's Oaklandazulasylum en Elephant Eyelash kennen. En nu is er dus alweer een nieuw album, getiteld Eskimo Snow. Why? is een band naar mijn hart, vanwege de muziek die tegelijk bevreemdend en catchy is en de teksten van de immer verveeld en verkouden klinkende rapper/zanger 'Yoni' die ziekelijk, obsessief, gestoord, komisch, surrealistisch, duister en ergens heel erg romantisch kunnen worden genoemd.

Yoni beschreef Eskimo Snow in een interview als 'the least hip-hop out of anything I've ever been involved with'. Inderdaad klinkt het album behoorlijk anders dan voorganger Alopecia. Dat album was heel erg rauw, direct en in-your-face. Eskimo Snow werkt subtieler, onderhuidser, is moeilijker te vangen. De indie-hiphop heeft grotendeels plaatsgemaakt voor folk, psychedelica en pure pop. De liedjes intrigeren doordat ze enerzijds kort en fragmentarisch klinken, maar door briljante melodieuze wendingen vaak een epische richting in gestuwd worden. Yoni's teksten behandelen nog steeds de onderwerpen seksueel verlangen, eenzaamheid en de dood, maar zijn meer bespiegelend en minder anekdotisch dan voorheen. De vocalen staan minder op de voorgrond dan op Elephant Eyelash en Alopecia en daardoor kost het soms meer moeite de teksten te volgen. Maar bij de albums van Why? is het altijd zo dat hoe vaker je ze hoort, hoe meer frases blijven hangen en hoe vaker je die frases hoort, hoe meer betekenis ze krijgen.

Hier een aantal citaten van het nieuwe album die indruk op mij maakten bij de eerste paar luisterbeurten:

''and when i'm really buried i'll be buried in cleaveland,
with a new pair of skis and someone's old set of keys to their car,
and bottom floor apartment door and health club locker,
throw the scent of my true purpose from god and grave robbers''
(Even The Good Wood Gone)

''a man should die gaunt,
and not bloated and overdone,
there should be new words hidden,
in the shadows on his face,
and like a wine glass, in a perfect pitch, he breaks''
(One Rose)

''I wanna speak at an intimate decibel
with the precision of an infinite decimal,
to listen up and send back a true echo
of something forever felt but never heard.
I want that sharpened steel of truth in every word''
(This Blackest Purse)

Deze constante zoektocht naar 'sharpened steel' is wat Yoni een van de allergrootste tekstschrijvers in de huidige popmuziek maakt en Why? meer, zóveel meer, dan het zoveelste 'leuke bandje van het moment'. Op Eskimo Snow klinkt hij tegelijk breekbaarder en strijdvaardiger dan voorheen. Dit album is een fascinerend grillig schetsboek uit de krochten van een unieke creatieve geest en zijn avontuurlijke mede-muzikanten.


Bron: http://kasblog.punt.nl/

WHY? - Mumps, Etc. (2012)

4,0
Het hele album is gelekt. Vreemd genoeg is het nog onduidelijk of het nummer Sod In The Seed, dat we al kenden van de gelijknamige EP, nou op het laatste moment van de tracklist is gehaald, of simpelweg in de gelekte versie ontbreekt. Hoe dan ook mis ik dat te gekke nummer hier zeker niet en dat zegt wel wat over het niveau van het album (zou ook sterk zijn als het nummer echt alleen voor de EP is, want dan staat dat meer op zichzelf en heb je dus niks dubbel). Hoe dan ook zullen we binnenkort wel weten hoe het nu precies zit. Dit album voelt ieder geval echt als een geheel, terwijl het tegelijk het meest veelzijdige is dat de band heeft gemaakt. Voelt soms bijna als een White Album van speelse stijlen en dwarse keuzes. Het is vaak wat luchtiger en poppier dan andere Why?-albums, zit op een paar momenten zelfs gevaarlijk dicht tegen het randje van lollig aan, maar is vooral op een zeer innemende manier gekunsteld en in essentie vol van duister zelfbeklag en pure poëzie zoals altijd. Ik zie er weer erg naar uit om, zoals met elk Why?-album, de komende tijd met deze plaat vergroeid te raken. Hun muziek verveelt gewoon nooit (en dat terwijl het toch vol verveling zit), omdat er zowel muzikaal als tekstueel zoveel te ontdekken blijft.

WHY? - Sod in the Seed (2012)

4,0
'Voorgerechtje' voor het langverwachte nieuwe album Mumps, Etc. dat over anderhalve maand verschijnen zal. Duurt maar een ruime kwartier, maar is meteen bijzonder verslavend en wordt per luisterbeurt ook echt steeds sterker; zoals altijd met deze band moet je het vaker horen en dan blijft er steeds meer hangen, tot je het niet meer raakt en nooit meer kwijt zou willen raken!

Met andere woorden, dit voorgerechtje doetwat een voorgerechtje behoort te doen: het smaakt naar meer.

Wilco - Cousin (2023)

4,5
Wát een goeie zet van deze band - nog meer dan ik op voorhand al kon vermoeden - om met de magistrale geluidenarchitect Cate Le Bon (heerlijk productief is zij de laatste tijd, zo verscheen nog geen week geleden de door haar geproduceerde nieuwe Devendra Banhart) in zee te gaan. Zij heeft het mysterie teruggebracht in de band. En voor de goede orde: een Wilco zónder mysterie vind ik ook al een behoorlijk fantastische band. Hun laatste paar platen wisten mij in al hun oerdegelijkheid toch nog met grote regelmaat te ontroeren. Waarschijnlijk kan Tweedy nog in zijn slaap liedjes schrijven die klinken alsof ze altijd al bestaan moesten hebben. Maar wat mij ooit zo dolverliefd op deze band maakte, met platen als Summerteeth en Yankee Hotel Foxtrot, leek inmiddels wel erg ver naar de achtergrond verdwenen. Zonder als deze klassiekers te willen klinken - maar juist door heel erg als zichzelf te klinken! - is dit verliefdmakende mysterieuze element op Cousin weer hélemaal terug. Elke track voelt als een opzichzelfstaande - wonderlijke maar ook wonderlijk vertrouwde - plek en deze plaat als een reisje langs al die wonderplekken, om per keer weer meer in te ontdekken. Een schijnbare simpelheid, een zogenaamde achteloosheid, wordt altijd intact gehouden, maar geen enkel geluidje lijkt op een andere plek te staan dan waar het zou moeten staan, deze plaat klopt van begin tot eind en zal vast (zo heb ik sterk het vermoeden) steeds kloppender worden (kan iets kloppender dan kloppend zijn? Ach, muziek weet nu eenmaal vaker de wetten der logica te tarten...). Deze plaat is speels en ongrijpbaar, dromerig persoonlijk, afwisselend maar toch ook vloeiend, onderscheidend, geheel. Wat een verwennerij om in dit al zo machtige oeuvre nu zomaar deze toevoeging erbij te krijgen en wie weet wat er nog komen gaat…

Wilco - The Whole Love (2011)

4,5
In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik gisteren dit album besproken, beluister het hier.

Wild Beasts - Smother (2011)

5,0
In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik afgelopen donderdag dit album besproken, beluister het hier.

Wild Beasts - Two Dancers (2009)

4,5
Maanden geleden raadde een vriend mij het album Two Dancers van de Britse band Wild Beasts aan. Het zou echt iets voor mij zijn, maar waarschijnlijk kende ik het al. Wel, ik had weleens van de band gehoord, maar je kan natuurlijk niet alles kennen. Ik beluisterde Two Dancers een keer en toen nog een keer en toen legde ik het weer weg. Het klonk niet als iets waar ik wat mee kon, ik werd er niet bepaald koud of warm van zogezegd. Bovendien was er nog genoeg andere muziek te beluisteren. Natuurlijk zou ik het album wel nog eens een kans geven, maar voorlopig even niet. Op dinsdagavond geef ik een filosofiecursus in Dordrecht en als ik dan met de trein terug naar Amsterdam door het donker heenreis luister ik graag muziek op mijn koptelefoon die ik nog niet zo goed ken. Zo was ik gisteren door mijn iPod aan het scrollen en kwam daarop weer die Wild Beasts tegen. Ik had er helemaal geen idee meer van hoe deze band nou ook alweer klonk, was dus eigenlijk wel erg nieuwsgierig. Daarom zette ik het op. En daarna nog een keer en toen nog een keer. Het is niet zo'n lang album en ik had een trein gepakt die een niet bepaald voor de hand liggende route reed, vandaar. Het vreemde is dat ik me helemaal niet kon herinneren deze muziek eerder gehoord te hebben, het klonkt aboluut nieuw in mijn oren. Al helemaal kon ik mij niet voorstellen dat deze muziek mij eerder zo weinig had gedaan, want nu werd ik juist meteen diep geraakt. Maar ja, zo werkt dat nou eenmaal soms met muziek, daar is geen pijl op te trekken. Ben nu helemaal verslaafd aan deze plaat, heb hem vanmorgen ook nog twee keer gedraaid en nu staat het weer voor een derde keer op. Wat is er dan zo goed aan? Wel, ten eerste de vocalen. Wild Beasts kent twee zangers, waarvan de ene klinkt als een kruising tussen Bryan Ferry en Antony Hegarty en de andere als de falsetto van Sparks met een vleugje Morrissey. Maar ook Grace Jones, Boy George, David Byrne, Kate Bush en Jeff Buckley zijn nooit ver weg. Het zijn stemmen die drenken in de melancholie, maar tegelijk juist iets heel erg sensueels hebben. De muziek is een soort indie-wave-disco-artrock die steeds nét niet dansbaar is, maar je wel het dwingende gevoel geeft dat je de deur uit zou moeten gaan. Wat ik meekrijg van de teksten is behoorlijk duister en agressief in alle bevreemdende associaties, zoals in de tegelijk opzwepende en beklemmende single Hooting & Howling: ''Carry me hooting and howling to the river to wash of my hands of the hot blood, the sweat and the sand. Any rivel who goes for our girls will be left thumb sucking in terror and bereft of all coffin bearers.'' Qua sfeer doet Two Dancers me ook vaak denken aan de platen die David Bowie eind jaren zeventig met Brian Eno in Berlijn maakte, in dat het enerzijds heel erg luchtig en poppy is en aan de andere kant haast verstikkend emotioneel geladen. Two Dancers van Wild Beasts is een van de meest atmosferische en indringende popplaten van het jaar en hoogst aan te bevelen voor nachtelijke treinritten of andere baarmoederlijke momenten.

Bron: http://kasblog.punt.nl/

Wild Nothing - Gemini (2010)

4,5
In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hier.

Woods - Songs of Shame (2009)

5,0
Eens in de zoveel tijd ontdek ik een band met een totaal ongrijpbare en eigenzinnige sound en sfeer. Het is dan lastig er iets zinnigs over te schrijven, de referentiekaders ontbreken immers. Als ik zou moeten proberen Songs Of Shame van de New Yorkse band Woods (hun vierde album, maar de eerste die ik ken) te beschrijven kom ik niet verder dan: 'Bon Iver meets Pavement'. Net als eerstgenoemde zit er een enorme puurheid in de muziek, iets kampvuur-achtigs en desolaats. Deze band schijnt dan ook de stad te hebben verlaten om de bossen in te trekken en daar hun muziek te schrijven, vandaar de bandnaam. Net als de tweede heeft het een speels lo-fi geluid en gekke valse gitaartjes. De zang doet dan weer erg aan Neil Young denken. Ook staat er een lang instrumentaal psychedelisch nummer tussen (September with Pete) dat het midden houdt tussen 13th Floor Elevators en Can. En een Graham Nash-cover (Military Madness). Voor de rest zijn The Byrds (de harmonieën), de vroege Beck (de bizarre geluidsmix), My Morning Jacket (het country-gehalte) en The Velvet Underground (de monotonere stukken) ook nooit ver weg. Al met al toch nog best wat referenties als je erover na gaat denken. Toch dekt het de lading allemaal nét niet. Een band als Woods heb ik nooit eerder gehoord en Songs Of Shame is een betoverend album. Een nieuwe lente, een nieuw geluid!

Bron: http://kasblog.punt.nl/