menu

Hier kun je zien welke berichten james_cameron als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Apartment 26 - Hallucinating (2000)

3,5
Ik kende deze engelse band van het lekkere nummer Backwards, afkomstig van de soundtrack van Mission: Impossible 2. Die song opent dit debuutalbum, dat verder niet bijster originele maar wel goed uitgevoerde industrial metal biedt. Het geheel is helaas een beetje rommelig geproduceerd. Meest opvallende feitje is dat zanger Terence Butler de zoon is van de bassist van Black Sabbath, Geezer Butler. Er volgende nog een tweede album, Music For The Massive, maar daarna hield de band het voor gezien.

Apartment 26 - Music for the Massive (2004)

3,5
Het debuut, Hallucinating uit 2000, was meer industrial en onstuimig; op dit tweede album doet de band het wat rustiger aan. De mengeling van rock en metal (en hier en daar een vleugje jazz en swing) is ditmaal wat lomer en rustiger, met meer aandacht voor detail binnen de songs. Leuke band, die er na dit album helaas mee ophield.

Apocalyptica - 7th Symphony (2010)

4,0
Ik vind dit het beste album van de band tot nu toe. Natuurlijk is het inmiddels gewoon meer een 'normale' metalband geworden (wanneer je de cello's wegdenkt uit bepaalde songs maakt dit weinig verschil), maar wat maakt het uit als de kwaliteit zo hoog ligt. Ditmaal zijn alle songs de moeite waard, van de instrumentale tracks tot die met gastoptredens. Alle gastvocalisten zijn zeer de moeite waard, met als uitschieters Brent Smith van het machtige Shinedown en Joe Duplantier van Gojira. Duplantier's bijdrage heeft zelfs geresulteerd in de meest heavy song die Apocalyptica tot nu toe heeft gemaakt. Fraaie plaat, al met al.

Apocalyptica - Cell-0 (2020)

3,5
Terug naar de basis dit keer: geen zangers, geen aanvullende instrumenten, slechts cello (en drums). Dat is best even wennen en niet overal even geslaagd, aangezien de eigen composities soms wat aan de onopvallende kant zijn, maar overwegend klinkt het instrumentale materiaal door de nieuwe/ oude aanpak fris en energiek. En in de ruigere uptempo stukken gaat de band helemaal los. Heerlijk.

Apocalyptica - Shadowmaker (2015)

3,5
Het cello-collectief uit Finland heeft inmiddels een vaste zanger ingelijfd, maar helaas blijkt dit een stap terug te zijn. Het werken met gastzangers beviel mij toch een stuk beter. Het ligt echter niet alleen aan de nieuwe zanger dat dit album niet echt weet te overtuigen. Het songmateriaal is gewoonweg niet zo sterk. De meeste songs neigen naar simpele hardrock, voorzien van al even simpele teksten. Productioneel is de boel ook aan de wat karige en kale kant. Gelukkig komt de boel sporadisch toch tot leven, zoals in het lange titelnummer. De beste tracks zijn echter de instrumentale, wat dus eigenlijk al genoeg zegt over de nieuwe zanger.

Apocalyptica - Worlds Collide (2007)

3,5
Degelijk album, niet beter of minder dan het voorgaande werk. Sterke gastzangers, dat zeker, en Dave Lombardo op drums is natuurlijk niet te versmaden. De verrassing is er inmiddels wel een beetje af en als de muzikanten zo doorgaan (min of meer als rock/ metalband) verliezen ze waarschijnlijk dat element dat hen oorspronkelijk nu juist zo bijzonder maakte: het nabootsen van alle instrumenten op de cello.

Appearance of Nothing - A New Beginning (2014)

3,5
Iets minder sterk dan het vorige album, maar dik in orde. De stevige progressieve metal (met hier en daar zelfs een grunt) staat in ieder geval nog steeds als een huis. Het songmateriaal op dit vierde album is echter gewoonweg niet zo heel memorabel. Afwisseling en vakmanschap genoeg, dat wel.

Appearance of Nothing - All Gods Are Gone (2011)

4,0
Verrassend sterke progressieve metal, afwisselend melodieus en lekker heavy. De boel wordt overtuigend gebracht en de plaat is uitstekend geproduceerd. Sterke zang en lekker vet gitaarwerk. De toevoeging van keyboardpartijen en hier en daar zelfs pompende techno-deuntjes maakt het geheel alleen maar interessanter. De songs zijn zonder uitzondering de moeite waard, met het avontuurlijke The Call Of Eve als positieve uitschieter.

Appearance of Nothing - Wasted Time (2008)

3,0
Middelmatige licht progressieve metal, redelijk qua songs maar nogal oubollig qua uitvoering. Vooral de zang gaat herhaaldelijk over de top. Jammer, want de band heeft zeker kwaliteit in huis. Het gitaarwerk is prima en er zijn een aantal sterke tracks, zoals Man In The Mirror en het titelnummer. Het volgende album is in ieder geval een stuk beter.

April Divine - Redemption (2010)

3,5
Degelijke (daar gaan we weer) amerikaanse rock die zich in weinig onderscheidt van vele genregenoten. Het gitaarwerk is wellicht wat steviger dan gebruikelijk en leunt hier en daar tegen metal aan. De zanger is uitstekend en de songs zijn van een acceptabel niveau, maat nergens wil het echt spetteren. Meest opvallende song is de gewaagde (maar niet helemaal geslaagde) cover van Seal's Kiss From A Rose.

April's Motel Room - Black 14 (1994)

4,0
In de latere jaren '90 een album dat ik vaak draaide, maar ook nu nog is het songmateriaal de moeite waard. Duidelijk zwaar beïnvloed door tijdgenoten Nirvana en Alice In Chains, maar meer ingetogen en veel minder zwaar op de hand. Het levert een reeks lekker luchtige en compacte rocksongs op die onderling genoeg variatie kennen om te blijven boeien tot het einde. Jammer dat het bij dit ene album is gebleven.

Arcane Roots - Blood & Chemistry (2013)

3,5
Sfeervolle progressieve britse mengeling van pop, rock en metal, dat qua geluid wel wat doet denken aan The Mars Volta. Het songmateriaal weet me niet over de hele linie te raken, maar goed is dit zeer zeker, zowel in de ingetogen als in de ruige passages. Het album dat de band hierna zou maken, Melancholia Hymns uit 2017, is zelfs nog iets beter.

Arcane Roots - Melancholia Hymns (2017)

3,5
Sfeervolle mix van dromerige alternatieve rock en stuwende metal. Het songmateriaal is overwegend ingetogen, maar soms gaat de boel lekker los. Het geluid doet soms wel wat denken aan een band als Sleep Token, al zijn daar de extremen nog wat groter. Arcane Roots heeft de zaakjes duidelijk op orde en komt hier overtuigend voor de dag, al weet het album niet over de hele linie te boeien en zeuren bepaalde tracks iets te lang door, zoals het afsluitende Half The World.

Arcane: League of Legends (2021)

3,5
Sterke, afwisselende soundtrack met een mengeling van popnummers en hiphop. De sfeer is lekker donker en dreigend, net als in de uitstekende animatieserie zelf. De sfeervolle opener Playground van Bea Miller zet direct de juiste toon en het album sluit fraai af met Sting's What Could Have Been.

Arch Enemy - Covered in Blood (2019)

3,5
Met 24 tracks krijg je in ieder geval waar voor je geld, al is de kwaliteit van de covers nogal wisselend, zowel qua produktie als uitvoering. Leukste aspect van het album is dat de vroegere zanger (Johan Liiva) en zangeres (Angela Gossow) ook te horen zijn op een paar tracks, naast huidige brulboei Alissa White-Gluz. Beide zangeressen vertillen zich hier en daar aan het songmateriaal, maar Liiva presteert naar behoren. Een bonte stoet songs komt voorbij, van onwaarschijnlijke tracks als Shout (Tears For Fears) en Shadow On The Wall (Mike Oldfield) tot meer voor de hand liggend werk als Symphony Of Destruction (Megadeth) en Aces High (Iron Maiden).

Arch Enemy - Deceivers (2022)

4,0
Weinig nieuws onder de zon, uitgezonderd enkele tracks aan het einde van het album die een enigszins afwijkend geluid en een andere sfeer hebben, maar toch wel weer lekker. De gitaarriffs zijn weer heerlijk vet en de ruige zangpartijen van Alissa White-Gluz passen perfect bij het meer dan degelijke songmateriaal. Hier en daar dreigt de boel iets te flauw en meezingerig te worden, maar dan dient zich steevast een ruige beuker aan die het album weer vlot trekt. Luister bijvoorbeeld maar eens naar het erg fijne Deceiver, Deceiver.

Arch Enemy - Khaos Legions (2011)

4,0
Ik vind het wel weer een fijne plaat. De schuurpapieren zang van Gossow is nog steeds niet optimaal sterk, maar passend genoeg. Aleen haar zangpartijen op de cover van Scorpions' The Zoo zijn behoorlijk misplaatst. Die hadden ze beter instrumentaal kunnen doen. Het songmateriaal is ditmaal iets gestroomlijnder, met veel ruimte voor melodie en heerlijke gitaarpartijen. Sommige melodielijnen doen wat denken aan de eerste albums van de band, toen Liiva nog de zanger was. Andere elementen zijn weer iets moderner qua sfeer en uitvoering. Het is in ieder geval smaakvol uitgewerkt allemaal en uitstekend geproduceerd.

Arch Enemy - Rise of the Tyrant (2007)

4,0
Prima album, vol heerlijk gitaarwerk en beukende riffs. Overwegend sterke songs, maar inderdaad: de zang van Gossow is er nogal ongelukkig ingemixed en ook het drumgeluid klinkt af en toe wat slapjes. Jammer, want verder klinkt het album als een klok.

Arch Enemy - War Eternal (2014)

4,0
Een nieuwe zangeres, Alissa White-Gluz, die me beter bevalt dan Angela Gossow, nu de manager van de band. White-Gluz, voorheen oa bekend van The Agonist, heeft meer bereik en power en sowieso een betere stem. Jammer dat het songmateriaal soms wat aan de luie kant is, waardoor het album net geen knaller is geworden. Halverwege de plaat halen een paar vrij nietszeggende songs (zoals het Accept-achtige You Will Know My Name) het niveau danig naar beneden. Verder blijft het natuurlijk wel weer smullen van het spetterende gitaarwerk en een flinke reeks fijne krakers.

Arch Enemy - Will to Power (2017)

4,0
Beter en meer geïnspireerd dan voorganger War Eternal uit 2014. Zangeres Alissa White-Gluz is helemaal ingeburgerd en klinkt overtuigend binnen het afwisselende en sporadisch lekker brute songmateriaal. Ook ditmaal veel ruimte voor fraaie melodielijnen, die gelukkig nergens te zoet of te oubollig worden. Dat is in het naaste verleden wel eens anders geweest. De band is op zijn best in de woeste uptempo beukers, maar ook een semiballad als Reason To Believe mag er zeker zijn. Vet album.

Architects - All Our Gods Have Abandoned Us (2016)

3,5
Weer een prima album van dit engelse Architects. De zwaar groovende metalcore, doorspekt met galmende soundscapes, staat nog steeds als een huis en klinkt, mede door de intense zang, overweldigend en bombastisch. De band blijft moeite houden om een heel album te blijven boeien en ook ditmaal is de rek er tegen het einde wel een beetje uit, maar dat doet weinig af aan de stootkracht van het geheel.

Architects - Daybreaker (2012)

3,0
Voorganger The Here And Now was vrij toegankelijk; blijkbaar reden voor de band om pas op de plaats te maken en ditmaal de luisteraar een taaier album voor te schotelen. De songs zijn steviger en meer abstract, met minder ruimte voor melodie. Wat mij betreft geen verbetering, omdat ik door het voortdurende geschreeuw en het hak-op-de-tak gitaarwerk weinig binding krijg met het materiaal. Het is allemaal vrij vermoeiend.

Architects - For Those That Wish to Exist (2021)

4,5
Het is even wennen aan de zware electronica en de overwegend poppy zanglijnen, maar damn, dit is echt wel een fijn album. Het songmateriaal is belachelijk aanstekelijk en door het loodzware gitaarwerk wordt het nergens al te zoetsappig. Op een paar zweverige ballads na dan. Architects volgt hier duidelijk de koers van het bevriende Bring Me The Horizon, maar weet hier veel beter een brug te slaan tussen woeste metalcore en toegankelijke electronische stadionrock. Knap gedaan.

Architects - For Those That Wish to Exist at Abbey Road (2022)

3,5
Een ambitieuze onderneming dit: de band fuseert hier live het geweldige album For Those Who Wish To Exist met een heus symfonie-orkest. Het resultaat is helaas aan de wisselvallige kant, vooral omdat het originele album dermate complex en gelaagd is dat dit in deze meer uitgeklede versie gewoonweg minder goed uit de verf komt. De zang van Sam Carter is daarnaast ook veel rauwer en meer schreeuwerig, iets dat het luistergenot niet bepaald ten goede komt. Niettemin goed uitgevoerd en knap gebalanceerd, maar geef mij maar het origineel.

Architects - Hollow Crown (2009)

3,5
Overtuigende mengeling van zo'n beetje alle moderne metal-stijlen, resulterend in een energiek, keihard album. De zang wordt op den duur wat eentonig, ondanks de zeer welkome cleane gedeeltes vaak aan het einde van de songs, maar de muziek is dik in orde, net als de produktie.

Architects - Holy Hell (2018)

3,5
Meer toegankelijk en melodieuzer dan eerder werk, al beuken de tracks hier en daar nog steeds flink door. De scherpe randjes zijn er echter wel af, met veel ruimte voor ingetogen passages, opgeleukt door allerlei electronica. De technische metalcore van deze engelse band steekt gelukkig nog steeds kunstig in elkaar en zanger Sam Carter keert zich op overtuigende wijze binnenstebuiten.

Architects - Lost Forever // Lost Together (2014)

3,5
De band speelde afgelopen zondag op Fortarock en deed dat zeer verdienstelijk. De vrij complexe, afwisselend zweverige en knalharde metalcore kwam live goed uit de verf. Op dit album klinkt de band ook opperbest. De songs staan bol van de dynamiek en door de prima produktie komt het materiaal optimaal tot zijn recht. De voortdurende schreeuwzang heeft op den duur zijn beperkingen en na verloop van tijd wordt het massieve geluid enigszins vermoeiend, maar het is al met al weer een knap album geworden.

Architects - Nightmares (2006)

3,0
Het latere werk van deze engelse band vind ik te gek, maar met de vrij technische, schreeuwerige deathcore op dit debuut kan ik helaas niet zo veel. De nummers bieden te weinig houvast en het is allemaal erg eenvormig. Een half uur is dan nog best een beproeving.

Architects - Ruin (2007)

3,0
Absoluut beter te verhapstukken dan het nogal abstracte debuut, maar ook hier weet de vrij technische metalcore van deze engelse band amper te boeien. Men speelt wat meer met groove, vette riffs en sporadisch wat cleane zang, maar het songmateriaal is nog steeds niet bepaald memorabel en de voortdurende schreeuwzang werkt op den duur flink op de zenuwen. Gelukkig maakte men hierna een flinke stap vooruit met het derde album, Hollow Crown.

Architects - The Classic Symptoms of a Broken Spirit (2022)

4,0
De britse band borduurt hier veilig door op het geluid van het vorige album, For Those Who Wish To Exist. Dat album betekende een flinke koerswijziging, met een meer electronisch, toegankelijk geluid, dat mij goed beviel. Ook dit album is sterk, alhoewel minder verrassend en meer eenvormig. De midtempo tracks liggen stuk voor stuk goed in het gehoor en zijn zowel poppy als loodzwaar, maar iets meer variatie had geen kwaad gekund. Slechts het afsluitende en vrij opgefokte Be Very Afraid wijkt iets af van de formule.