menu

Hier kun je zien welke berichten frolunda als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Alice in Chains - The Devil Put Dinosaurs Here (2013)

4,0
Sterk en degelijk rock album zonder (voorlopig) echte hoogte of dieptepunten al kunnen Stone en Phantom limb dat zeker nog worden.Daarom toch een fractie minder dan zijn voorganger die wel enkele absolute uitschieters kende.Denk wel een plaat die je erg vaak moet draaien voordat je hem echt op zijn waarde kan schatten.Vier sterren lijkt me een mooi uitgangspunt

Alpheus - Light of Day (2018)

3,5
Vroeg me in het begin af of dit album wel uit 2018 kwam want Light of Day heeft zo'n heerlijk authentieke sound dat ik veertig tot vijftig jaar eerder ook zou geloven.
Verder is me eigenlijk niks bekend van de artiest Alpheus,ja ik zie hier dat ie uit het verenigd koninkrijk komt maar dat is het dan ook wel.Voor Light of day maakt dat allemaal niet zoveel uit want die werkt toch wel.De elf songs vormen een heerlijk,ontspannen mix van Ska en Reggae,die zeer aanstekelijk klinkt en een positief effect op je humeur hebben.Met name Fantasy,No way en Nah Go Tek It kunnen me erg bekoren,al is het geheel hier wel groter dan de som der delen.
Ook de productie is sterk en Alpheus heeft een aangename stem,en dat alles maakt van Light of day een positieve verrassing.

alt-J (∆) - An Awesome Wave (2012)

2,0
Een wat saaie plaat die me ook na meerdere draaibeurten niet echt kan boeien.Alt-J zal best kwaliteiten hebben maar ik hoor ze er niet aan af.De irritante zang helpt trouwens ook niet echt mee.

Amebix - Arise! (1985)

4,0
Snoeiharde combinatie van metal en crust punk,alhoewel de band af en toe ook wel wat gas terug neemt.Ik had wel eens van Amebix gehoord maar dit is m'n eerste kennismaking en die bevalt prima.De logge,lompe sound,de ijzingwekkende vocalen en de bijbehorende groezelige productie maken van Arise een klassieker (zeker gezien het release jaar) in het genre.
Met geweldige nummers als Largactyl,Slave,het meeslepende Drink and Be Merry en het meedogenloze Axeman wordt ik zeer benieuwd naar ander materiaal van de band.
Voorlopig blijft deze echter nog wel een tijdje op de draaitafel liggen.
Erg goed.

Ann Peebles - Straight from the Heart (1972)

4,5
Hier dekt de titel de lading misschien wel beter als ooit te voren.Tien prachtige nummers van Ann Peebles,een fantastische soul zangeres waar ik wel wat bekend mee was maar door dit wonderschone album nog veel beter wil leren kennen.
Haar heerlijke stem (met een fijn ruw randje) vormt hier een ijzersterke combinatie met de wel heel erg overtuigend en in het belang van de muziek spelende begeleidingsband.
Het materiaal,veelal geschreven door Ann Peebles zelf, in samenwerking met haar echtgenoot en songschrijver Don Bryant is dan ook zonder uitzondering van hoog niveau met Trouble, Heartaches and Sadness,I Pity the Fool,What You Laid on Me en I Feel Like Breaking Up Somebody's Home voorop.
Een Geweldige plaat derhalve en ongetwijfeld een klassieker in zijn genre,alleen erg jammer dat ie zo kort duurt.

Anna von Hausswolff - Dead Magic (2018)

3,5
Ben en raak nog steeds meer onder de indruk van Dead Magic,een plaat die mijn aandacht trok door de wat onheilspellende hoes en de gevaarlijk klinkende naam.Verder had ik nog nooit iets van haar gehoord maar dat donkere sfeervolle trekt me wel en platen die je door de nacht heen helpen kun je nooit genoeg hebben.
Bij licht is het vooral het prachtige en meeslepende The Mysterious Vanishing of Electra dat me kan bekoren maar na zonsondergang is het één groot mysterieus en bezwerend geheel.
Dead magic waar ik wel wat raakvlakken met onder andere Dead can dance,Björk,Diamanda Galas en Kate Bush in terug hoor,hoewel ik tevens vind dat Anna von Hausswolff een eigen geluid heeft,zal hoogstwaarschijnlijk bij mij nog wel in waardering gaan stijgen maar het zal ook bij dit éne album blijven .Dat lijkt me wel genoeg.

Anthrax - Persistence of Time (1990)

3,5
Sterke afsluiter van de eerste periode met Belladonna.Persistence of time kent een constant,vrij hoog niveau zonder zwakke momenten en dat is bij Anthrax wel eens anders geweest.Van de andere kant zijn er ook geen echte uitschieters naar boven bij,al komen Blood,In my world,Time en One man stands wel aardig in de buurt.Dat de nummers hier wat langer zijn dan voorheen ervaar ik als een pré.

Anthrax - State of Euphoria (1988)

3,5
Misschien een fractie minder dan Among the living maar toch een beter album dan in mijn herinnering.State of euphoria bevat degelijk songwerk zonder echte uitschieters zowel naar boven als naar beneden.Make me laugh en Who cares wins bevallen me in eerste instantie het best en ook de Trust-cover Anti social is leuk en goed.Verder is er weinig kwaliteitsverschil.Wel een sterke productie deze keer en dat is in het verleden bij Anthrax wel eens wat minder geweest.Muzikaal klinkt het ook allemaal prima,de zang,riffs,solos en drumwerk zijn allemaal dik in orde en maken dit toch wel een goede plaat.

Anti-Pasti - The Last Call (1981)

4,0
(H)eerlijke Straatpunk die je maar blijft draaien en draaien.No Government,en Another dead Soldier zijn de bekendste nummers (volgens mij singles) maar de rest doet daar niks voor onder.Lekker,beetje gruizelig soundje ook......aanrader!

Anti-System - A Look at Life (1986)

4,5
Sublieme anarcho-punk met een flinke scheut metal-gitaren.Alle nummers zijn geweldig.In tegenstelling tot vergelijkbare bands is de muziek vrij traag wat hier een extra pluspunt is.

Anti-System - No Laughing Matter (1985)

3,0
Aardige anarcho-punk maar niet van het nivo van hun E.P. A look at life.De langzamere nummers zijn de beste.

Arcade Fire - Funeral (2004)

3,0
The National en Arcade fire,twee bands die in het begin van deze eeuw vooral bij het,laten we zeggen wat muzikaal gevorderde publiek erg groot werden.
Kennelijk was ik in die periode met iets anders bezig want ik heb ze beide gemist,waarna ik zo'n vijf jaar geleden besloot een inhaalslag te gaan maken.Liefde op het eerste gezicht was het wat dat betreft beslist niet maar met Sleep well beast viel bij mij ook het kwartje aangaande the National.
Met Arcade fire wil het echter nog steeds niet lukken,ook niet nu ik de band met The Funeral hun,wellicht zwaarste geschut laat inzetten.Niet dat ik de band uit Montreal, Quebec geen kwaliteiten toedicht,die hebben ze zonder twijfel,iets wat een nummer als Neighborhood #3 (Power Out),wat me wel kan overtuigen,ook laat horen.
Maar in de meeste gevallen vind ik Arcade fire te gekunsteld klinken,krijgt hun muziek geen ruimte om te ademen en mis ik de echte extremen/risico's.Komt nog bij dat de zang mij niet echt aanspreekt.
Naast het al eerder genoemde Neighborhood #3 (Power Out) zijn Haiti en Rebellion (Lies) de uitzonderingen maar in zijn geheel kom ik ook bij Funeral weer niet verder dan een kleine voldoende.

Arch Enemy - War Eternal (2014)

3,5
Opnieuw een goed en degelijk album van Arch enemy.Toch knap dat de band ondanks alle bezettingswisselingen door de jaren heen zo sterk voor de dag blijft komen.Songmateriaal op War eternal is weer dik in orde met Avalanche,As the pages turn en het titelnummer op het eerste gehoor als (lichte) uitschieters maar de rest doet daar dus nauwelijks voor onder.Ook de nieuwe zangers voldoet prima.Dit is (melodieuze death) metal zoals ik 'em graag hoor.

At the Drive-In - Relationship of Command (2000)

4,0
Gisteren tijdens een nachtelijke autorit nog eens opgehad en het blijft toch een fantastische plaat.Vooral de agressie viel me weer op,dat gecombineerd met de vele breaks en vreemde teksten maakt van dit alles toch iets bijzonders.Een ander voordeel is dat je in Relationship of command steeds weer nieuwe dingen ontdekt zodat het album nooit gaat vervelen.Kortom een prima rock cd met wat punk invloeden en nog een hele hoop meer.

Audio Bullys - Ego War (2003)

4,0
Ijzersterk debuut,nummers als 100 million en real life galmden hier jarenlang tijdens nachtelijke feestjes uit de speakers.Een goede combinatie van dance en hiphop.Daarna ging het echter snel bergafwaarts......

Automatic 7 - Automatic 7 (1995)

3,5
Niks wereldschokkends maar best een aardige punkpop-plaat.De sterke zang en het rauwe geluid maken het allemaal net iets heftiger dan gebruikelijk in dit genre.Één nummer steekt er bovenuit,het werkelijk heerlijke Wreck.

Avenged Sevenfold - The Stage (2016)

1,0
Muzikaal houdt het al niet echt over,matige productie,lelijk gitaarspel en slechte nummers (vooral Sunny Disposition met die blazers is verschrikkelijk) maar de vreselijke zang spant echt de kroon.Ik had wel eens van Avenged sevenfold gehoord (ze draaien het wel regelmatig bij NHL wedstrijden) maar na één album heb ik al genoeg gehoord.
Totaal niet mijn ding/smaak en die ene ster is voor het aardige drumwerk.
Voor de rest bagger.

Avishai Cohen - Big Vicious (2020)

3,5
Dit is het vierde album wat ik hoor van de trompettist Avishai Cohen,en voorlopig ben ik over Big Vicious nog niet zo enthousiast als over de andere drie,respectievelijk Triveni II, Into the Silence en Playing the room.Niet dat dit geen goede plaat is want dat is het uiteindelijk wel,maar Big vicious is ook wisselvallig en de elf nummers vormen niet echt een eenheid,zeker in vergelijking met zijn eerder werk.
Of dat komt door de wat andere sound,twee drummers,elektronica en een verschuiving naar pop/fusion.
Het zal er zeker mee te maken hebben,misschien moet Avishai Cohen zijn weg nog vinden in dit nieuwe geluid,met Big vicious slaagt hij daar slechts ten dele in.Dat ligt overigens meer aan de songs als aan zijn spel want dat is zoals altijd fantastisch.
De plaat opent nochtans sterk met Honey Fountain en Hidden Chamber,nummers die nog redelijk aansluiten bij zijn vorige werk.De 'rocker' King Kutner is de eerste echte stijlbreuk met het verleden,en dat was wel even wennen echter hoe meer ik het nummer draai hoe beter het me begint te bevallen.Dat geldt ook voor de twee covers Moonlight Sonata en Teardrop van achtereenvolgens Beethoven en Massive attack,waar ik waarschijnlijk wel het voordeel heb dat ik de originelen niet ken.
De overige songs halen dat niveau niet meer met uitzondering van het sterke slotakkoord Intent zodat Big vicious over het geheel genomen wel een goed,maar niet volledig geslaagd album is geworden.Dat echter ter gelijkertijd intrigerend genoeg is om het de komende tijd nog een flink aantal draaibeurten te gunnen.

Avishai Cohen - Into the Silence (2016)

4,5
Jazz is zeker geen muzieksoort die ik vrij regelmatig draai,laat staan dat ik een kenner ben,maar toch is er in de loop der jaren een lijstje ontstaan van albums die ik prachtig vind en ter gelijkertijd onder de noemer Jazz vallen.Een groot gedeelte daarvan zijn Miles Davis platen,en verder onder andere Money jungle van het trio Duke Ellington, Charles Mingus en Max Roach, en nog albums van Wes Montgomery en John Coltrane ,om er maar een paar te noemen.
Sinds vandaag hoort daar ook Into the Silence van de Israëlische trompettist Avishai Cohen bij.De eerste keer dat ik de plaat hoorde was ik direct zwaar onder de indruk,van zowel de schoonheid als de kalmte en rust die er van Into the silence uitging.Nu ben ik niet helemaal onbekend met het werk van Avishai Cohen,want Triveni II uit 2012 heb ik ook eens aan een paar draaibeurten onderworpen en vond ik al erg sterk en ook heb ik wel wat live fragmenten gezien maar door dit album is mijn waardering voor de trompettist toch wel flink gestegen.
De sound geeft me een beetje hetzelfde gevoel als Sketches of Spain van Miles Davis en sommige gedeeltes van de Twin peaks soundtrack van Angelo Badalamenti,en dat gevoel bevalt prima.
Een voorkeur voor bepaalde nummers heb ik niet echt,al zijn de opener en het titelnummer op dit moment de meest indringende stukken.En in zijn geheel is Into the Silence dan ook een voortreffelijk album.

Avishai Cohen & Yonathan Avishai - Playing the Room (2019)

4,5
Werd eigenlijk onmiddellijk gegrepen door dit heerlijke,rustgevende album dat me zo nu en dan deed denken aan Sketches of Spain (maar dan zonder de flamenco connectie) van Miles Davis en ook (vreemd genoeg) de muziek van de film Chinatown (1974) door Jerry Goldsmith.
Van het werk van trompettist Avishai Cohen ben ik sowieso een liefhebber en zijn kompaan hier,Yonathan Avishai is,als ik het goed heb de vaste pianist van zijn band (in welke vorm dan ook).Beiden leveren ze ook elk één nummer voor Playing the room (Cohen the opening,Avishai Two lines) die in kwaliteit niet veel voor elkaar onderdoen.Intiem,sfeervol en sober,in de goede zin van het woord,zijn hier de gedachten die het eerst bij me opkomen.
Dezelfde combinatie van trompet en piano passen ze toe op het vervolg van het album dat onder meer bestaat uit een wonderschone interpretatie van John Coltrane's Crescent,een mooie versie,met een prachtige gedempte trompet,van Azalea een nummer dat oorspronkelijk van Duke Ellington is.
Dat aanzienlijk hoog niveau weten ze op het einde niet helemaal te handhaven,al is Shir Eres (Lullaby) wel een geweldig slotakkoord,maar in zijn geheel genomen vind ik Playing the Room toch een voortreffelijk album waar ik de komende tijd nog veelvuldig van zal genieten.

Aztec Camera - Knife (1984)

3,0
Was deze niet geproduceerd door Mark Knopfler? Hoe dan ook,een stuk minder dan hun debuut High land,hard rain dat spontaner was en betere songs herbergde.Knife klinkt bij tijd en wijle wat saai,slechts de singles Still on fire en All i need is everything en het nummer Just like the USA ontkomen hieraan...............All i need is everything had op de B kant nog wel een alleraardigste,akoestische versie van Van Halen's Jump staan.