menu

Hier kun je zien welke berichten lennert als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Ace Frehley - Ace Frehley (1978)

4,0
Wat hoor ik nu? Echte hardrock? Het zou eens tijd worden. Muzikaal vuurwerk? Eindelijk!

Ja, Ace Frehley maakt nog steeds niet helemaal mijn soort hardrock, maar ik hoor hier zoveel meer passie en kwaliteit dan wat hij als bandlid van Kiss heeft voortgebracht. Iets als Speedin' Back To My Baby is nog steeds poep, maar zo'n compositie als Ozone is spannend, stevig en afwisselend. What's On Your Mind is meer catchy, maar heeft nog steeds mooie gitaarpartijen en zang die net werkt. New York Groove geeft een goeie vibe. Rip It Out en Snowblind rocken goed. I'm In Need Of Love begint aardig, maar heeft dan ineens een fantastische versnelling halverwege. Wiped Out rockt heel goed en afsluiter Fractured Mind is prachtig.

Ja, het is zover: er is een album dat ik goed vind, iets dat ik oprecht vaker wil horen! Frehley als muzikant heeft veel meer visie, creativiteit en technische vaardigheden dan Kiss als complete band (tot dit punt toe in ieder geval) en hoeft het niet te hebben van simpele teksten over seks en rock n' roll. Het is niet geniaal, maar het wel goed, en dat is iets waar ik op dit moment echt naar snakte. Petje af meneer Frehley!

Tussenstand:
1. Ace Frehley
2. Kiss
3. Love Gun
4. Hotter Than Hell
5. Destroyer
6. Rock And Roll Over
7. Dressed To Kill

Acid Reign - The Fear (1989)

4,0
Eigenzinnig debuut van deze Britten. Het is aan de ene kant ruwe rammelthrash, maar aan de andere kant is het ook zeer technisch en afwisselend. Alsof Annihilator een dosis punk voor het ontbijt heeft genuttigd en een Brits accent ontwikkelde. Vooral het titelnummer is van bovengemiddelde klasse, maar ook het vloeiend in elkaar overgaande All I See/Lost In Solitude is fenomenaal. De zang is weinig verheffend en de drums zijn soms bijzonder onstrak, maar als het er hard in gaat, dan speelt de band een originele bak gave muziek met een intensiteit om U tegen te zeggen. Leuke verrassing!

Agent Steel - Alienigma (2007)

4,0
Ik herinner me Alienigma toentertijd nog vooral als een album waarop Hall erg weinig hoge zang lied horen en de muziek me meer deed denken aan een band als Nevermore dan als Agent Steel. Valt nu in de tussentijd best mee, al is het duidelijk dat het album iets van de melodieuze afwisseling mist van de twee voorgangers. Hybridized en W.P.D. komen in dat opzicht gewoon niet zo heel denderend voor de dag. Zo'n track als Wormwood is echter wel genieten en laat dit nu net het nummer zijn dat ook het meest afwisselende is. Fashioned From Dust, Wash The Planet Clean en Tiamat's Fall zijn echter ook fantastische tracks en het afsluitende Lamb To The Slaughter heeft ineens een intrigerende deathmetalintensiteit die toch lekker klinkt. Voorlopige hekkensluiter, maar toch zeker geen verkeerde plaat.

Tussenstand:
1. Order Of The Illuminati
2. Omega Conspiracy
3. Unstoppable Force
4. Skeptics Apocalypse
5. Alienigma

Agent Steel - No Other Godz Before Me (2021)

2,5
Dat Cyriis terug zou keren was een verrassing, maar bij nader inzien heeft deze Agent Steel buiten de zang niets te maken met de band van weleer. Dat Cyriis een groep muzikanten om zich heen verzameld heeft die in ieder geval de sound van de eerste twee albums perfect benadert, is natuurlijk lovenswaardig, maar godnondeju nog aan toe...

Cyriis klinkt als een voice actor die probeert een antropomorfe tekenfilmkat in te spreken. Ik lees hierboven dingen als over the top en dat dit goed zou zijn. Ik snap dit voor een aantal zaken helemaal, maar dat beknepen gezwalk wat ik hier hoor doet mijn oren pijn en levert me echt geen luistervreugde op. Het is lachwekkend slecht en ik ben vooral niet benieuwd naar hoe dit live gaat klinken.

Het is jammer, want muzikaal gezien is het echt nog best wel te doen. Fijne solo's, lekkere riffs, de drums spetteren etc. maar het lukt me niet goed om bewust iets van teksten of zanglijnen te onthouden omdat ik oprecht mijn oren dicht wil stoppen. Veterans Of Disaster heeft in dat opzicht nog het meeste iets dat op een weldoordachte structuur, inclusief zanglijnen, heeft. Jammer als dit de manier is hoe de band door zou gaan. Ik hoop dat het Versailles en Garcia ergens anders goed gaat.

Eindstand:
1. Order Of The Illuminati 4.5*
2. Omega Conspiracy 4.5*
3. Unstoppable Force 4.5*
4. Skeptics Apocalypse 4*
5. Alienigma 4*
6. No Other Godz Before Me 2.5*
Gemiddelde: 4*

Agent Steel - Omega Conspiracy (1999)

4,5
Unstoppable Force voel me honderd procent mee, maar ik ben toch fan geworden van Agent Steel met Bruce Hall op zang. Omega Conspiracy luister ik wel altijd beduidend minder dan de opvolger, maar ik vraag me op het moment af waarom dit eigenlijk zo is. Het album is stevig, melodieus, vlot en tegelijkertijd erg afwisselend. Hall heeft een paar perfecte uithalen die nergens zo over the top zijn als Cyriis het hiervoor deed, maar zijn midrange is beduidend beter en zuiverder. Het zorgt ervoor dat Agent Steel op dit moment in de loopbaan een serieuze, volwassen band is geworden die nog steeds een flinke portie rauwheid heeft. En dan is er Bleed Forever, een ballad die ook nog eens geslaagd is. Wonderbaarlijk. Afsluiter It's Not What You Think is samen met New Godz een hoogtepunt te noemen. Topalbum dat misschien net nog een iets betere productie had kunnen hebben.

Tussenstand:
1. Omega Conspiracy
2. Unstoppable Force
3. Skeptics Apocalypse

Agent Steel - Order of the Illuminati (2003)

4,5
Omgekeerde wereld voor mij ten opzichte van Ruud met betrekking tot dit album: Order Of The Illuminati was niet alleen het eerste album dat ik van de band hoorde, het was ook de bijbehorende tour (met oa Nuclear Assault en Exodus) die me fan deed worden. Het album is tot dit moment toe het meest harde dat de band heeft gemaakt, maar op songs als Ten Fists Of Nation en Insurrection zit zoveel afwisseling dat het tegen de prog/thrash aan zit. Verder een hoop aanstekelijk materiaal, vooral Avenger en Dead Eyes zijn lekkere meeschreeuwers. Eens kijken of ik de longsleeve van dit album nog ergens in de kast heb hangen, dit voelt echt weer als thuiskomen. Ook tevens het album waarop het voor mij extra duidelijk werd dat Hall voor mij de betere zanger is.

Tussenstand:
1. Order Of The Illuminati
2. Omega Conspiracy
3. Unstoppable Force
4. Skeptics Apocalypse

Agent Steel - Skeptics Apocalypse (1985)

4,0
Ja, ik ben fan van Agent Steel, maar ik ben geen Cyriis idolaat. Ik weet niet of het zijn persona is, of toch het feit dat hij op een song als Children Of The Sun qua zanglijnen en zuiverheid echt compleet de plank misslaat, maar de meer gecontroleerde kracht van Hall heeft het voor mij altijd beter gedaan dan de overstuurde gillen van Cyriis (die het echt niet slecht doet verder, vooral de uithalen op Agents Of Steel zijn fantastisch).

Gruizige, bij vlagen rammelende speedmetal, maar de charme is niet te ontkennen. Agent Steel gooit er op het debuut zoveel energie en enthousiasme tegenaan, dat het ook onmogelijk is om er niet van te genieten. De productie gooit wel wat roet in het eten, want buiten zang en leads, staat de rest van de instrumentatie dermate ver naar achteren gedrukt, dat er iets van impact verloren gaat. Zodoende een tof, maar ook wat flawed debuut.

Agent Steel - Unstoppable Force (1987)

4,5
lennert schreef:
Ben een groot fan van dit soort zang, maar Cyris gaat mijns insziens hier toch echt te vaak 'over the top'. Het album met Bruce Hall vind ik dan persoonlijk beter.

Desalniettemin best een lekker album, de voorganger en de latere albums doen me echter allemaal meer.


Het duurt even 13 jaar, maar dan is de mening ook goed aangepast. Unstoppable Force is in ieder opzicht een enorme verbetering ten opzichte van het onstuimige debuut. Betere productie, Cyriis die zijn zanglijnen veel beter onder controle heeft en nog steeds heerlijk losgaat en bovenal een interessant uitgewerkte sound met meerdere invloeden. Waar het debuut pure speedmetal was, hoor ik hier meer technische thrashmetal afgewisseld met de US power-invloeden van een band als Queensryche en bij vlagen hints naar wat Helloween op dat moment in Europa aan het doen was. Het zorgt voor een gevarieerd album dat bij vlagen snoeihard uit de hoek komt en op andere momenten bijna progressieve genialiteit laat horen. Zo'n instrumentale track als The Day At Guyana is ware genialiteit te noemen. Blij dat ik de score nu flink omhoog kan gooien!

Tussenstand:
1. Unstoppable Force
2. Skeptics Apocalypse

Agony - The First Defiance (1988)

4,5
Slechts een enkel album uitgebracht? Ik wil meer! Agony (Zweedse thrash was me niet echt bekend) heeft inderdaad een flinke klassieke Megadeth vibe met iets meer blaffende zang, maar verdomd als het niet heel goed is. De riffs komen constant aan, het geheel is uitzonderlijk energiek, maar in de solo's en gitaarmelodielijnen gebeurt er iets dat hier aan de ene kant haaks op staat en aan de andere kant een perfecte aanvulling is op het hakkende geweld. Technische, intelligente thrash uit een land dat ik doorgaans alleen associeer met melodeath en klassieke metal. Onbegrijpelijk dat hier maar een album door is uitgebracht, Agony had met gemak een van de grotere Europese bands kunnen worden.

Tussenstand:
1. Agony - The First Defiance
2. Acid Reign - The Fear
3. Apocalypse - Apocalypse
4. Asphyxia - Exit Reality

Alquin - Best Kept Secret (1976)

3,0
Ik moet toegeven dat ik de band hier toch langzaamaan echt te gladjes en jazzy ben gaan vinden. Een lange track als One More Night (With The Deadcenter Boys) voelt eigenlijk vooral aan als twee verschillende voortkabbelende songs die aan elkaar geplakt zijn. Het rockt nergens echt en is vooral wat mak. Opener Fool In The Mirror is in dat opzicht de beste track. Ik hoop dat de band op de reunie-albums toch weer iets spannender klinkt.

Voorlopige tussenstand:
1. The Mountain Queen
2. Marks
3. Nobody Can Wait Forever
4. Best Kept Secret

Alquin - Blue Planet (2005)

3,0
Ik ga ook niet zeggen dat dit slecht is, maar ik vind het vooral klinken als een amateurband met behoorlijke muzikanten die genoeg geld bijeen gespaard hebben om dan toch eindelijk hun album te kunnen uitbrengen met werkelijk al het materiaal dat ze hebben. Het album is veel te lang en uitzonderlijk eentonig qua tempo en instrumentatie. De frivole en swingende prog van de jaren '70 is nergens te horen, in plaats daarvan is het vooral middle of the road pop/rock met een ouderwets klankje en vrij matige zang. Het klinkt wel oprecht, maar niet spannend. Toegegeven: The Beach is wel een erg mooi nummer.

Voorlopige tussenstand:
1. The Mountain Queen
2. Marks
3. Nobody Can Wait Forever
4. Blue Planet
5. Best Kept Secret

Alquin - Marks (1972)

4,0
Ik heb de Alquin-marathon zonder enige kennis van de band voorgesteld: wist alleen maar dat het een Nederprogrockband is. Het jazzy aspect van de muziek zou mij flink kunnen tegenstaan, maar ik moet toegeven dat saxofoonpartijen hier wonderbaarlijk goed werken. Sterker nog, met de manier hoe Oriental Journey en The Least You Could Do Is Send Me Some Flowers in elkaar overlopen, is de saxofoon hier een essentieel instrument. Mr. Barnum's Jr's Magnificent and Fabulous City is nog wel mijn favoriete track door de heerlijk opzwepende vioolpartijen.

I Wish I Could begint ijzersterk in de beste Pink Floyd-traditie, maar loopt helaas tegen het grootste minpunt van het album aan: de zang is echt verschrikkelijk slecht. Zolang het vervormd op de achtergrond is, is het geen probleem, maar op de voorgrond hebben we buiten de slechte (Nederlandse) uitspraak ook nog eens het probleem dat het vrij vals en slap is. Jammer, want tot dit punt was het nummer heel erg goed. De instrumentale passages met op het einde fantastische toetsen zijn gedurende het hele nummer ook erg hoogstaand. Marc's Occasional Showers is gelukkig weer echt fantastisch met de koorzang en prachtige blaasstukken, terwijl Catharine's Wig een lekkere instrumentale afsluiter is.

Marks is verre van perfect, maar over de algehele wel erg sterk. Met betere zang zou het helemaal een pareltje zijn, nu vooral nog een ruwe diamand.

Alquin - Nobody Can Wait Forever (1975)

3,5
Nog steeds leuk en met een beduidend betere zanger, maar ik mis nu toch de echt spannende stukken die op de vorige albums wel te vinden waren. Wheelchair Groupie is wel een fijne single met lekker gitaarwerk en Darling Superstar heeft ook enkele prachtige passages, maar verder vind ik het nu net iets te gestroomlijnd klinken om helemaal fantastisch te zijn. Overigens luistert het nog steeds allemaal prima weg en is het zeker geen schande wat de band hier heeft uitgebracht. Ik ben echter toch meer van de jazzy progmuziek gaan houden dan ik dacht, waardoor dit me net te radiovriendelijk is.

Voorlopige tussenstand:
1. The Mountain Queen
2. Marks
3. Nobody Can Wait Forever

Alquin - Sailors and Sinners (2009)

3,5
Bij de eerste nummers bekroop me een vrij naar gevoel door de tergend valse zang en flauwe teksten, maar ergens halverwege het album sloeg de sfeer toch om naar positief. Vooral Holland en de titeltrack zijn toch best mooi en de invloeden van latere Pink Floyd slaan goed aan. Dat de band op het moment echter lang niet meer in de schaduw van het oudere en spannendere werk kan staan is voor mij echter wel duidelijk. Desalniettemin klinkt het allemaal nog steeds behoorlijk sympathiek.

Voorlopige tussenstand:
1. The Mountain Queen 4.*
2. Marks 4*
3. Nobody Can Wait Forever 3.5*
4. Sailors And Sinners 3.5*
5. Blue Planet 3*
6. Best Kept Secret 3*
Gemiddelde: 3,58*

Alquin - The Mountain Queen (1973)

4,5
De verbetering die nodig was, is doorgevoerd. De zang is nog niet ijzersterk, maar absoluut niet hinderlijk meer. Zodoende is er nog meer aandacht voor de instrumenten en die mogen er wederom zijn. 'Funky' is iets dat ik voorheen als positieve term niet zou hebben verbonden aan progrock, maar Alquin slaagt er goed in. Geeft wederom aan dat er hier in de jaren '70 een hoop eigenzinnigheid en kwaliteit rondliep. Ben het met Ruud eens dat de lange nummers beduidend het beste zijn, maar ook de rest mag er zeker wezen. Topplaat!

Voorlopige tussenstand:
1. The Mountain Queen
2. Marks

Ambrose Slade - Beginnings (1969)

Alternatieve titel: Ballzy

3,5
Leuk dit! Mijn keuze voor Slade was op basis van het feit dat ik vorige zomer op een Duitse radiozender Far Far Away voorbij hoorde komen en later begreep dat Slade vooral onder hardrock/glamrockbands nog best wel wat credits heeft opgebouwd. Het debuut is in dat opzicht met alle covers op zijn minst interessant te noemen. Leuk uitgevoerd, maar als ik eigen track als Pity The Mother hoor, dan hoor ik toch liever meer van dit. Lekker psychedelisch en rauw nog. Vooral de zang van Holder is een flink verschil met de wat lievere sound van andere bands uit dezelfde tijd.

Goed, Mad Dog Cole is me dan weer teveel rock 'n roll en If This World Were Mine is dan wel weer baltergend vals gezongen. Bijna ook weer leuk op zichzelf, maar niet heel plezierig om aan te horen. En het zal wel heiligschennis zijn, maar Born To Be Wild vind ik in deze variant eigenlijk veel leuker. Compleet goed is dit zeker niet, maar leuk is het absoluut wel.

Amorphis - Am Universum (2001)

4,0
Een van de twee albums die door de fans wat minder gewaardeerd wordt, maar ik geniet toch echt heel erg van Am Universum. Sterker nog, ik vind Alone echt een ultieme soort radiohit. Het type dat je vroeger op TMF bij Rockzone of Wet & Wild voorbij had kunnen komen. Terecht dat het de bovenste notering in de Finse hitlijst had. Deze radiovriendelijke versie van Amorphis bevalt me sowieso prima, al ontbreekt er toch wel iets van de kenmerkende Finse folkloristische mystiek. Maar de emoties zijn oprecht en het materiaal is erg mooi. Als je de cijfers mag geloven een van de albums uit een mindere periode, maar ik voel dat toch anders.

Tussenstand:
1. My Kantele
2. Elegy
3. Tuonela
4. Tales From The Thousand Lakes
5. Am Universum
6. Privilege Of Evil
7. The Karelian Isthmus

Amorphis - Circle (2013)

4,0
'Niets aan de hand'

Circle zit een beetje tussen de glorie van Silent Waters/Skyforger en post-Under The Red Cloud in. Mooie nummers, helemaal vanaf de tweede helft, maar als geheel springt het er iets minder tussenuit. Single Hopeless Days (die gitaarmelodie aan het einde!) hoort wel bij mijn Amorphis top-20 en ook de afsluiter A New Day gaat er prima in. Als geheel gewoon iets minder spectaculair. Dat is op objectief vlak nog steeds enorm goed.

Tussenstand:
1. My Kantele
2. Elegy
3. Silent Waters
4. Skyforger
5. Eclipse
6. The Beginning Of Times
7. Tuonela
8. Tales From The Thousand Lakes
9. Circle
10. Am Universum
11. Privilege Of Evil
12. Far From The Sun
13. The Karelian Isthmus

Amorphis - Eclipse (2006)

4,5
Flinke heruitvinding van de band. Het is misschien niet zo dat de songs compleet qua sound verwijderd zijn van de composities van voorgaande albums, maar de productie en vooral fantastische zang van Joutsen zorgen ervoor dat alles zoveel spetterender en harder klinkt. Met House Of Sleep ook wel een ideaal soort hitje in huis: super catchy, maar die synthesizer solo is dan weer echt iets anders. Verder weer lekker veel folkinvloeden (dwarsfluit!) en spetterende riffs. Opener Two Moons is een van de stevigste nummers die de band sinds tijden heeft uitgebracht. Kort en bondig, goed geproduceerd en zo energiek. Die tweede jeugd heeft de band echt goed gedaan!

Tussenstand:
1. My Kantele
2. Elegy
3. Eclipse
4. Tuonela
5. Tales From The Thousand Lakes
6. Am Universum
7. Privilege Of Evil
8. Far From The Sun
9. The Karelian Isthmus

Amorphis - Elegy (1996)

4,5
Tales From The Thousand Lakes was goed, bijna briljant, maar Elegy toont voor het eerst hoe Amorphis echt een band met een eigen smoelwerk is. De death metal is met uitzondering van wat grunts bijna verdwenen en in plaats hiervan krijgen we sfeervolle folk, psychedelica, heavy metal en wat stoner. De titeltrack is voor mij een van de ultieme Amorphis-songs: de grunts en cleane zang wisselen elkaar zo mooi af en de track werkt toe naar zo'n mooi hoogtepunt met de solo's. De akoestische reprisal van My Kantele is nog een stapje mooier dan de elektrische versie en als het rockt, dan rockt het ook enorm goed. Het album is enorm afwisselend en verveelt geen minuut, een klein raar puntje wel op Cares als er ineens een raar dansbaar stukje ingezet wordt dat meer elektronisch klinkt. Een kleine smet op een verder nagenoeg perfect album.

Tussenstand:
1. Elegy
2. Tales From The Thousand Lakes
3. Privilege Of Evil
4. The Karelian Isthmus

Amorphis - Far from the Sun (2003)

3,5
Het minst gewaardeerde album van deze band en eentje die ook niet heel erg makkelijk te vinden was. Slecht? Nee, natuurlijk niet. Ik vind in een bepaald opzicht de composities op dit album stiekem ook spannender en experimenteler dan op Am Universum het geval was, maar bij vlagen zit er toch iets tussen dat me minder trekt. Ethereal Solitude werkt voor mij niet. Dat nummer zou heel mooi kunnen zijn, maar de zang faalt gewoon om oprechte emoties op te wekken. Killing Goodness vind ik aan de andere kant van het spectrum: heerlijk opzwepende riffs, sterk toetsenwerk en de baspartijen zijn fantastisch. Langzaamaan begint wel duidelijk te worden dat Pasi Koskinen qua bereik aan zijn max zit en wat achter blijft op het materiaal. Het zorgt voor een iets lagere notering, maar nog steeds geen slechte.

Tussenstand:
1. My Kantele
2. Elegy
3. Tuonela
4. Tales From The Thousand Lakes
5. Am Universum
6. Privilege Of Evil
7. Far From The Sun
8. The Karelian Isthmus

Amorphis - Halo (2022)

5,0
Halo was het eerste Amorphis album dat ik aanschafte/beluisterde afgelopen jaar en het is daarna snel geëscaleerd met hoe snel ik alle albums heb aangeschaft. Amorphis is voor mij gewoon een praktisch perfecte metalband. Men vergeet nooit om 'mooie' muziek te maken, hoe hard het af en toe kan klinken. Met Joutsen heeft men ook wel een van de beste zangers ooit in de gelederen en Esa Holopainen is een ware gitaargoochelaar. Ik heb death/doom/folk/prog/power gehoord en ben aan de hand meegenomen door een vergeten mythologie.

Oh ja, het album zelf. Halo is perfect. Tientallen keren gehoord, alles is mee te zingen, alle melodielijnen zijn pure treffers. Extra mooi is het nog dat er weer meer prog aanwezig is. Vooral de prachtige toetsenpartijen gaan er zo ongelooflijk goed in hier. Prachtig om te horen hoe de band na zo'n lange loopbaan eigenlijk alleen nog maar beter is geworden.

Eindstand:
1. Under The Red Cloud 5*
2. Halo 5*
3. My Kantele 4,5*
4. Queen Of Time 4,5*
5. Elegy 4,5*
6. Silent Waters 4,5*
7. Skyforger 4,5*
8. Eclipse 4,5*
9. The Beginning Of Times 4,5*
10. Tuonela 4,5*
11. Tales From The Thousand Lakes 4,5*
12. Circle 4*
13. Am Universum 4*
14. Privilege Of Evil 4*
15. Far From The Sun 3,5*
16. The Karelian Isthmus 3,5*
Gemiddelde: 4,34*

Amorphis - My Kantele (1997)

4,5
Kostte even wat moeite om de EP te vinden, maar dan heb je ook wel meteen wat. Grappig hoe My Kantele dan zelf het minste nummer van dit plaatje is, want het wordt helemaal weggespeeld door de opvolgende vier tracks. De twee covers blazen de originelen helemaal omver en het The Brother-Slayer/The Lost Son is perfecte psychedelische folk. De band had het hier echt helemaal voor elkaar qua sound.

Tussenstand:
1. My Kantele
2. Elegy
3. Tales From The Thousand Lakes
4. Privilege Of Evil
5. The Karelian Isthmus

Amorphis - Privilege of Evil (1993)

4,0
Dit is echt compleet anders dan wat Amorphis verder gemaakt heeft. Het debuut was absoluut wel death metal, maar had nog die melodieuze doompassages die melodie toevoegden. Dit is duistere death metal, evil shit en eigenlijk stiekem erg tof. Het gaat snel voorbij en beklijft prima. Zang kan echter nog steeds een stuk beter, maar dat is in het genre al snel een heikel punt, maar de sfeer en techniek zitten echt helemaal goed.

Tussenstand:
1. Privilege Of Evil
2. The Karelian Isthmus

Amorphis - Queen of Time (2018)

4,5
Ik snap de populariteit helemaal, maar uiteindelijk is het materiaal op Under The Red Cloud toch beduidend aanstekelijker. Voor mij voelt Queen Of Time als een perfect geproduceerd album dat echter net die ene x-factor mist om perfect te zijn. Maar goed, een dikke 9/10 is ook geen probleem. Het Hellscore Choir levert een fantastische ondersteuning en er zit lekker veel afwisseling in de songs. Met Daughter Of Hate ook echt weer een snoeihard lied zelfs en The Golden Elk schreeuwt heerlijk mee. Rond dit punt moge het duidelijk zijn dat Amorphis het beste was dat er op dat moment in Finland te was.

Tussenstand:
1. Under The Red Cloud
2. My Kantele
3. Queen Of Time
4. Elegy
5. Silent Waters
6. Skyforger
7. Eclipse
8. The Beginning Of Times
9. Tuonela
10. Tales From The Thousand Lakes
11. Circle
12. Am Universum
13. Privilege Of Evil
14. Far From The Sun
15. The Karelian Isthmus

Amorphis - Silent Waters (2007)

4,5
Een album dat ik veel vaker al had moeten aanzetten. Eclipse was een uitstekende comeback, maar Silent Waters voelt completer en afwisselender. Mysterieuzer. Folkloristischer. Het concept over Lemminkäinen werkt fantastisch, helemaal omdat er zoveel prachtigs over de bizarre verhaalloop van deze bard/krijger te vertellen is. Qua sfeer is er weer wat van Elegy te horen, maar dan met betere productie en matige songs zijn nergens te vinden. Het stevige Towards And Against en het melodieuze Enigma springen er het meeste uit, maar dat zegt meer over de kwaliteit van het geheel dan dat zij echt per se heel veel beter zijn. Topplaat!

Tussenstand:
1. My Kantele
2. Elegy
3. Silent Waters
4. Eclipse
5. Tuonela
6. Tales From The Thousand Lakes
7. Am Universum
8. Privilege Of Evil
9. Far From The Sun
10. The Karelian Isthmus

Amorphis - Skyforger (2009)

4,5
Skyforger en Silent Waters staan eigenlijk op gelijke hoogte. De laatstgenoemde is wat mysterieuzer en Skyforger is overduidelijk radiovriendelijker (Silver Bride is gewoon een ideale hit), maar voor beide albums zijn hun perfecte momenten te vinden om het te luisteren. Skyforger is wel het album dat ik het eerste zou aanraden als instapplaat van de band, omdat er voor ieder wat wils is. Sampo is een ultieme opener en From Earth I Rose is een van de beste afsluiters van de band, maar het machtige Skyforger zelf is ook een ultieme kraker. Joutsen's zang is op het allerbeste en de algemene sound houdt perfect het midden tussen folklore, power metal en melodische death metal. Zeker wel een van de beste platen uit de carriere van deze band!

Tussenstand:
1. My Kantele
2. Elegy
3. Silent Waters
4. Skyforger
5. Eclipse
6. Tuonela
7. Tales From The Thousand Lakes
8. Am Universum
9. Privilege Of Evil
10. Far From The Sun
11. The Karelian Isthmus

Amorphis - Tales from the Thousand Lakes (1994)

4,5
Een album dat ik nu toch beduidend beter waardeer dan de eerste keer dat ik hem hoorde. Zo vlak achter The Karelian Isthmus en Privilege Of Evil wordt zoveel meer duidelijk hoe bijzonder Amorphis op Tales From The Thousand Lakes was. Ik hoor nog steeds Paradise Lost's Gothic-album er tussendoor, maar er is dit keer prog en folklore terug te horen die ervoor zorgt dat de muziek in geen enkel opzicht meer simpele death metal is en toch ook nergens klinkt als wat vikingmetalbands later zijn gaan spelen. Amorphis is hier goed op pad om Amorphis te worden en op songs als The Castaway, Black Winter's Day en To Father's Cabin hoor ik echt heel veel creativiteit voorbij komen. Het mist nog wat echt goeie zang en een betere productie, maar Tales From The Thousand Lakes gaat er toch echt wel heel erg goed in hier.

Tussenstand:
1. Tales From The Thousand Lakes
2. Privilege Of Evil
3. The Karelian Isthmus

Amorphis - The Beginning of Times (2011)

4,5
Väinämöinen, de god-bard waar Gandalf grotendeels op gebaseerd is, is een fenomenaal personage om te gebruiken voor een conceptalbum. The Beginning Of Times lijkt echter niet bijzonder populair te zijn onder fans met wat meer matige scores. Toegegeven, zoveel uitschieters als op de voorgangers staan er niet op, maar de plaat is een zeer consistent melodieus metalalbum dat gewoon wederom goed laat horen hoe goed de band in staat is om goed in het gehoor liggende nummers te schrijven. Het zijn dit keer de meest proggy/folky songs die het verreweg het beste doen, namelijk Song Of The Sage, The Beginning Of Time en de bonustrack Heart's Song. Misschien wel het meest 'power' metal dat de band verder tot nu toe heeft geklonken, maar het zit nu eenmaal in Finnen om mooie muziek te willen maken. Het deert allemaal niet, dit album is voor mij wederom een schot in de roos.

Tussenstand:
1. My Kantele
2. Elegy
3. Silent Waters
4. Skyforger
5. Eclipse
6. The Beginning Of Times
7. Tuonela
8. Tales From The Thousand Lakes
9. Am Universum
10. Privilege Of Evil
11. Far From The Sun
12. The Karelian Isthmus

Amorphis - The Karelian Isthmus (1992)

3,5
Sympathiek debuut dat vooral nog wat tegen wordt gehouden door het feit dat de grunts wat aan de saaie kant zijn en de zwierige gitaar melodieën van de latere platen hier echt nog missen. Wat The Karelian Isthmus wel heeft is een berg sfeer en composities die toch spannender zijn dan het gros van de oldschool death metal die er aan het begin van de jaren '90 te vinden was. Er zit een flinke portie Paradise Lost in, maar dan met wat meer Finse mystiek. Al met al echt wel een leuk album, maar net niet spannend genoeg om heel vaak te draaien.