menu

Hier kun je zien welke berichten lennert als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Tasavallan Presidentti - Lambert Land (1973)

3,5
Na het magistrale Tasavallan Presidentti II is Lamber Land voor mij wel een flinke tegenvaller. Niet door het musiceren, maar toch door het feit dat de jazz hier echt de overhand heeft genomen en mij zodoende een stuk minder kan bekoren. Helemaal The Bargain is gewoon absoluut niet mijn muziek. De nieuwe zanger Eero Raittinen bevalt me ook minder dan het warmere en klaaglijkere stemgeluid van Frank Robson. Het opzwepende gitaarwerk van Dance maakt echter een hoop goed en Last Quarters is zeker ook een charmant lied.

Tussenstand:
1. Tasavallan Presidentti II
2. Magneettimiehen Kuolema
3. Lambert Land
4. Tasavallan Presidentti

Tasavallan Presidentti - Milky Way Moses (1974)

3,5
Vrij consistent qua sound, maar nog steeds geven songs als Jelly en Confusing The Issue me jeuk. Bij de langere tracks als Caught From The Air en How To Start A Day hoor ik de kwaliteit echter wel, ook al is het gewoon nog steeds niet helemaal mijn pakkie an. Daarvoor mis ik toch nog teveel echte songs en een zanger die me aanspreekt. De wat improvisatorisch aanvoelende mompelingen die hier voor zang moeten doorgaan trekken me gewoon veel minder in vergelijking met wat er op de eerste twee albums te horen was. Nu wel benieuwd naar wat het laatste album uit 2006 precies zal brengen.

Tussenstand:
1. Tasavallan Presidentti II
2. Magneettimiehen Kuolema
3. Milky Way Moses
4. Lambert Land
5. Tasavallan Presidentti

Tasavallan Presidentti - Six Complete (2006)

4,0
Ok, ik had dit niet verwacht, maar de band keert op Six Complete echt verbazingwekkend sterk terug. Meer gitaar en de herintroductie van oorspronkelijke zanger Frank Robson zorgen voor een sound die mij toch wat meer aanstaat. Extra grappig iets is dat Robson bij vlagen flink klinkt als wijlen Mark Shelton, een zanger uit een compleet ander genre.

Er is een flinke hoeveelheid dreigendere gitaarmuren (Don't Ask Why, Five Leaves Left) die ervoor zorgen dat de blazers als ze te horen zijn minder frivool over komen, maar eerder angstig. Op een track als Dance is de dwarsfluit ook echt fantastisch bezig. Op Chesterfield Blue is er ook een mooie toevoeging van blues, die ik voorheen nog niet echt had gehoord in de sound van de band. Mooie afsluiting zodoende!

Tussenstand:
1. Tasavallan Presidentti II 4.5*
2. Six Complete 4*
3. Magneettimiehen Kuolema 4*
4. Milky Way Moses 3.5*
5. Lambert Land 3.5*
6. Tasavallan Presidentti 3.5*
Eindscore: 3,83*

Tasavallan Presidentti - Tasavallan Presidentti (1969)

3,5
Een marathon van een band waar nog geen stemmen voor zijn! Dat geeft toch wel een beetje een kick. Ik had nog nooit van deze groep gehoord, maar Ruud heeft een vriend in Finland die hem hier op wees. Eerste indruk: de zanger klinkt als Gary Brooker van Procol Harum! Niet heel vreemd, de beste man is kennelijk een Brit, dus dat klaaglijke zit er misschien wel gewoon in. Tweede indruk: de muziek lijkt op Alquin. Niet gek met die fusion/jazz vibe die er in zit, maar met zo'n zanger als dit is het wel beter aan te horen dan de niet bijster goeie vocalen die onze eigen band op dat moment tentoon spreidde.

Prog/jazz is niet helemaal mijn genre, maar ik kan toch niet ontkennen dat ik niet wel lekker heb gegrooved met de koptelefoon op. De teksten van een nummer als Drinking zijn hilarisch en de ritmesectie op een lied als Driving Through is heerlijk strak en opzwepend. Iets als Wutu-Banale is me dan weer net te jazzy (met een overduidelijke She's Not There melodielijn), maar het vreemde van een track als Ancient Mariner bevalt me dan wel weer prima. Woman Of The World en Roll Over Yourself doen het ook niet voor mij. Geen genre dat ik echt uit mijzelf gekozen had (of nou ja, ik had Alquin ook aangedragen natuurlijk), maar alsnog best interessant.

Tasavallan Presidentti - Tasavallan Presidentti II (1971)

4,5
Kijk, dit lijkt er meer op! Helemaal een song als Sinking is puur genieten door het mooie gitaarwerk en het warme, broeierige sfeertje. Meer rock in de progrock is sowieso voor mij een pluspunt en dit album voelt beduidend meer gitaargeoriënteerd aan dan zijn voorganger. Introductiesong Introduction is al lekker opzwepend en de uitgerekte gitaarsolo op Struggling For Freedom brengt me ook in vervoering. Hele fijne verrassing!

Tussenstand:
1. Tasavallan Presidentti II
2. Magneettimiehen Kuolema
3. Tasavallan Presidentti

Testament - Brotherhood of the Snake (2016)

4,0
Ach, soms zijn Ruud en ik het ook echt niet met elkaar eens, al is het bij Brotherhood Of The Snake wel echt een flink verschil. Ik hoor een heerlijk energieke plaat met zeer gemotiveerd soleerwerk en een Chuck Billy die in opperbeste doen is met toptracks als Stronghold, Seven Seals, Neptune's Spear en Cana-Business en daarmee ook het beste album sinds The Gathering en kan daarmee de marathon in ieder geval nog in majeur afsluiten. Testament is verre van de beste thrashmetalband ooit, maar voor het gros hebben ze mijn goedkeuring zeker gekregen. Toch maar eens een keertje een volledige live-set van aanschouwen, want die 20 minuten van vorig jaar waren toch wel schandalig weinig.

Einstand:
1. The New Order 4.5*
2. Low 4.5*
3. The Gathering 4*
4. The Legacy 4*
5. Brotherhood Of The Snake 4*
6. Souls Of Black 4*
7. The Ritual 3.5*
8. Practice What You Preach 3.5*
9. The Formation Of Damnation 3.5*
10. Dark Roots Of Earth 3*
11. Demonic 2*
Gemiddelde: 3,68*

Testament - Dark Roots of Earth (2012)

3,0
Waar The Formation Of Damnation later wel op gang kwam, voelt Dark Roots Of Earth ondanks de spetterende productie en aardige gitaarsolo's over het algemeen aan als een vermoeiend album waar het allemaal net niet op wil lukken. Nog steeds geen ramp om naar te luisteren, maar er blijft dit keer wel erg weinig hangen. Rise Up vind ik een vrij beschamend slecht refrein hebben zelfs, nooit een goed teken voor een openingstrack. Ballad Cold Embrace bevalt dan nog het beste, terwijl dit nu ook geen echt spectaculaire track is. Vooruit, het afsluitende Last Stand For Independence kan er ook best mee door. Verder is het allemaal vooral 'net niet'.

Voorlopige tussenstand:
1. The New Order
2. Low
3. The Gathering
4. The Legacy
5. Souls Of Black
6. The Ritual
7. Practice What You Preach
8. The Formation Of Damnation
9. Dark Roots Of Earth
10. Demonic

Testament - Demonic (1997)

2,0
Op deze website valt de score van het album nog best mee, want de 36% op metal-archives en 2,95/5 op rateyourmusic zijn toch nog iets lager dan hier. Als metalalbum mankeert er oppervlakkig ook niet per se iets aan Demonic, want het is allemaal behoorlijk hard. Nadat ik echter afgelopen albums (en helemaal op Low) toch wel overtuigd ben geraakt door de kwaliteiten van Testament, valt het hier gewoon allemaal songtechnisch heel erg tegen. Chuck Billy's grunt is heel erg saai en eentonig. De muziek is daarnaast zo voortkabbelend allemaal. Op de tweede helft (vanaf Murky Waters) komt de thrash weer iets meer terug en heel soms horen we Billy's normale zang er nog tussendoor, waardoor het niet allemaal kommer en kwel is. New Eyes Of Old en Hatreds Rise vind ik nog best wel te behappen. Goed is het echter allemaal zeker niet. Eerste echte flinke tegenvaller. De sound van de snare drum doet me bij vlagen ook echt pijn.

Voorlopige tussenstand:
1. The New Order
2. Low
3. The Legacy
4. Souls Of Black
5. The Ritual
6. Practice What You Preach
7. Demonic

Testament - Low (1994)

4,5
De rest van thrasmetalland is ingestort en speelt industrial, hardrock of groove en Testament brengt ineens het hardste album tot nu toe uit. De grunts van Chuck Billy ben ik nog steeds niet enthousiast over, omdat zijn normale zangstem al agressief zat is, maar ik ben er eigenlijk vrij snel aangewend geraakt. Ik dacht ook dat men met het vertrek van Skolnick een flinke creatieve aderlating zouden hebben, maar nieuwkomer Murphy speelt zijn rol met verve. De solo's zijn minder esoterisch dan ze bij Skolnick waren, maar in de huidige stijl werken ze fantastisch. Soms vliegt er ineens een dosis oosterse mystiek doorheen, waardoor ik ook ineens aan Iced Earth moet denken. Favoriete tracks zijn Trail Of Tears (lekker sfeervol, zelfs met de matige zang in het begin), het rossende Shades Of War en instrumental Urotsukidōji. Potverdomme wat heeft dat laatste nummer een fantastische bassolo en een maniakale sfeer! Ik had het niet verwacht, maar Low is een waanzinnig goed 'modern' thrashmetalalbum!

Tevens heb ik The Legacy toch een half puntje verlaagd nu blijkt dat deze bij herhaald luisteren toch wat chaotisch overkomt en vrij eentonig drumwerk heeft. Low is wat mij betreft toch echt meer waard.

Voorlopige tussenstand:
1. The New Order
2. Low
3. The Legacy
4. Souls Of Black
5. The Ritual
6. Practice What You Preach

Testament - Practice What You Preach (1989)

3,5
Ik kende de titeltrack al een tijdje en dacht op basis hiervan toch dat het album best een vergelijkbare kwaliteit zou kunnen hebben met de twee voorgangers, maar in de praktijk valt dit toch tegen. Chuck Billy's zang gaat daarvoor teveel alle kanten op. De semi-grunt is echt verdomd lelijk en de zangstukken bij het refrein van Time Is Coming klinken vreemd radiovriendelijk op een onplezierige manier. Blessed In Contempt is dan weer wel een track die zich met gemak kan meten met het materiaal van de vorige albums. Greenhouse Effect en Sins Of Omission zijn ook beide lekkere thrashsongs en het intro van The Ballad laat toch ook horen dat Skolnick zich kan meten met een Friedman. Jammer dat laatstgenoemde lied echt baggerslecht gezongen is. Dit had nooit op het album mogen komen. Afsluitende twee tracks zijn dan wel weer lekker.

Vreemd album zodoende. Echt niet slecht, maar het voelt allemaal net gewoon te inconsistent om echt goed te zijn. Alsnog heb ik er voor het gros toch best van genoten.

Voorlopige tussenstand:
1. The New Order
2. The Legacy
3. Practice What You Preach

Testament - Souls of Black (1990)

4,0
In hetzelfde jaar als Megadeth's Rust In Peace, Slayer's Seasons In The Abyss en Anthrax' Persistence Of Time maakt Testament met Souls Of Black een album dat zich prima met de werken van de 'groten' kan meten. Waar men op Practice What You Preach nog wat rare experimenten erdoorheen gooide, is het hier zowel technisch als toegankelijk te noemen. Vooral Malpractice is een fantastische thrasher met supersolo's, terwijl de groove van Souls Of Black erg fijn in het gehoor ligt. The Legacy is een beduidend betere (vooral beter gezongen) ballad dan The Ballad van het vorige album. Souls Of Black is niet zo overstuurd als de eerste twee albums, maar wel goed in het gehoor liggend en wederom doordrenkt met weergaloos gitaarwerk van Skolnick. Die overgangen in Seven Days Of May brengen me zelfs helemaal in vervoering! Jammer dat de productie redelijk waardeloos is.

Voorlopige tussenstand:
1. The New Order
2. The Legacy
3. Souls Of Black
4. Practice What You Preach

Testament - The Formation of Damnation (2008)

3,5
Skolnick terug en Paul Bostaph op de drums, het kan bijna niet beter! Jawel, want ondanks dat het album klinkt als een return to form (Old Testament) duurt het lang voordat het geheel op gang komt. Intro For The Glory Of... begint sfeervol, maar eindigt uiteindelijk in een openingstrack die niet heel spannend is. Vanaf The Persecuted Won't Forget begint de kwaliteit weer een beetje toe te nemen, maar dan beginnen we toch helaas net aan de tweede helft. Het is allemaal niet slecht in ieder geval: goeie productie, Chuck Billy die ten minste weer zingt ipv brult en erg sterke solo's, maar de klik is er net niet. Helemaal nadat The Gathering zo ongelooflijk sterk bleek te zijn.

Voorlopige tussenstand:
1. The New Order
2. Low
3. The Gathering
4. The Legacy
5. Souls Of Black
6. The Ritual
7. Practice What You Preach
8. The Formation Of Damnation
9. Demonic

Testament - The Gathering (1999)

4,0
Dave Lombardo en Steve DiGiorgio in de ritmesectie... dat moet toch wel iets spectaculairs opleveren? Ja, dat doet het zeker. Waar ik Lombardo bij Slayer nooit heel boeiend heb gevonden (lang verhaal, maar gewoon echt niet mijn band), vind ik zijn drums hier heel erg afwisselend en spectaculair te noemen. En waar Demonic oppervlakkig hard was, zjin de composities hier intens en tot op het bot ruig. Ik geloof niet dat ik de band ooit zo'n heavy nummer heb horen spelen als Legion Of The Damned.

Niet alleen dat: de songs zijn heerlijk afwisselend. Als ik een punt van kritiek moet geven, is het feit dat ik Chuck Billy nog steeds iets teveel vind grunten (ik hoor hem toch echt het liefste normaal zingen), maar omdat het songmateriaal gewoon veel beter is, kan ik hier moeilijk echt boos over worden. DiGorgio speelt daarnaast ook echt de sterren van de hemel. Ik zou zodoende bijna vergeten dat er wat mij betreft nog te weinig solo's op het album staan. Ik vind Low persoonlijk net iets meer hoogtepunten hebben, maar ik voorzie dat The Gathering in de toekomst nog wel een hogere score kan krijgen.

Voorlopige tussenstand:
1. The New Order
2. Low
3. The Gathering
4. The Legacy
5. Souls Of Black
6. The Ritual
7. Practice What You Preach
8. Demonic

Testament - The Legacy (1987)

4,0
Na de slepende muziek van Moonsorrow, had ik ineens zin in het tegenovergestelde voor een marathon: thrash metal! Testament is geen band waar ik heel erg bekend mee ben. Heb het debuut op cd sinds vorige zomer en ik had Souls Of Black ook nog (weggedaan omdat hij me niet heel erg boeide), maar na het toch best sterke en veel te korte optreden op Dynamo Metalfest in 2017 ben ik toch benieuwd geworden hoe de rest van de band nu klinkt.

Het is in ieder geval compleet duidelijk waarom The Legacy zo'n klassieker is. In het begin dacht ik nog even wat punky vibes te bespeuren, maar Testament is eigenlijk behoorlijk technische thrash metal te noemen. Vooral het zwierige gitaarwerk van Skolnick en Peterson zorgen ervoor dat de band onder het oppervlakkige geros, nog steeds erg intelligente composities hebben. De band werd ook ooit door een goede vriend van me verkocht als 'eigenlijk stiekem een betere Metallica'. Of dat op de lange termijn zo blijft weet ik nog niet, maar dat The Legacy wat mij betreft prima de strijd aankan met Kill 'Em All als debuut (misschien zelfs nog wel beter). Het enige puntje van kritiek dat ik zou kunnen leveren, is het feit dat de drums voor een flink aantal songs achter elkaar echt precies dezelfde partijen lijken te spelen. Maar goed, de songs zijn wel allemaal erg tof en Chuck Billy's zang is fantastisch. Erg fijn begin!

Ligt het overigens aan mij, of is het duidelijk dat Blind Guardian hier ook flink de mosterd vandaan heeft gehaald voor de eerste twee albums?

Testament - The New Order (1988)

4,5
Mmm, op bijna iedere reviewsite wordt The Legacy hoger gewaardeerd dan The New Order, maar ik hoor hier toch echt een beter album dan het debuut. Nog steeds rauw, maar ook gestroomlijnder en technischer met een paar werkelijk weergaloze tracks. Vooral Disciples Of The Watch, The Preacher en Musical Death (A Dirge) zijn werkelijk fantastisch. Ik heb ook het gevoel dat het album veel afwisselender is en bovenal een betere drumsound heeft dan op het vorige album het geval was. Wat mij betreft zodoende toch echt nog een tandje beter dan zijn voorganger en wederom een thrashpareltje!

Voorlopige tussenstand:
1. The New Order
2. The Legacy

Testament - The Ritual (1992)

3,5
Begint vrij sterk en bevat met de titeltrack zelfs een behoorlijk punt, maar de nummers op de tweede helft die niet van Skolnick's hand zijn, zorgen er toch voor dat het geheel weer iets begint in te kakken. Als het aankomt op de 'metal-light' albums die we begin jaren '90 van thrashmetalbands hoorden, dan is het echter helemaal niet verkeerd. Ben nu wel benieuwd hoe de band klinkt zonder Skolnick, want ik heb wel heel erg het idee dat hij de ultieme smaakmaker is.

Voorlopige tussenstand:
1. The New Order
2. The Legacy
3. Souls Of Black
4. The Ritual
5. Practice What You Preach

Testament - Titans of Creation (2020)

4,0
Verrassing, maar Testament levert met Titans Of Creation het beste thrashalbum dat de Four Horsemen niet konden. Gezegend met de ideale ritmesectie (Hoglan/DiGorgio), Peterson's dartelende gitaarriffs en Skolnick's zwierige leads is Testament hier op hun best: een band die eigenlijk met gemak kan wedijveren met de grote vier. Goed, we hebben Chuck Billy alsnog als het meest 'standaard' onderdeel van de band, maar hij gaat hier niet te ver met brullen en wisselt op het juiste moment af met dikke screams. Zo'n black metal stuk als op Curse Of Osiris is verschrikkelijk vet.

Verder blijft het genieten van Skolnick's soleerwerk. Duidelijk een van de betere gitaristen uit het genre en een perfecte tegenhanger van de mokerzware riffs. Zo hoor ik Testament graag!

Einstand:
1. The New Order 4.5*
2. Low 4.5*
3. The Gathering 4*
4. Titans Of Creation 4*
5. The Legacy 4*
6. Brotherhood Of The Snake 4*
7. Souls Of Black 4*
8. The Ritual 3.5*
9. Practice What You Preach 3.5*
10. The Formation Of Damnation 3.5*
11. Dark Roots Of Earth 3*
12. Demonic 2*
Gemiddelde: 3,71*

The Alan Parsons Project - Ammonia Avenue (1984)

4,0
In mijn vroege tienerjaren had ik dit album als gekopieerde cd omdat ik Don't Answer Me zo mooi vond. Toen ik ineens ethische bezwaren tegen kopiëren kreeg (andere discussie) heb ik het album weggedaan en verder nooit meer actief stilgestaan bij het opnieuw aanschaffen. Tot nu dan.

Ammonia Avenue is overduidelijk een echt breekpunt met de meer symfonische stijl van de eerdere albums. Nog steeds is het onmiskenbaar Alan Parsons Project, maar het is wel het eerste album dat echt optimaal jaren '80 klinkt (of de drums echt zijn, weet ik niet, want het heeft een ultieme drumcomputersound). Het is allemaal ook qua composities wat oppervlakkiger, al heb ik wel het idee dat er bij vlagen iets meer gitaar te horen is.

Toch vind ik het allemaal nog steeds erg sympathiek. Vrij veel Wolfson op zang en dat vind ik altijd een fijn iets. Prime Time heb ik altijd een erg sterke opener gevonden en Don't Answer Me is nog steeds een hit die de gevoelige snaar bij me raakt. De titeltrack is daarnaast ook van grootse schoonheid.

Het verdere materiaal intrigeert eigenlijk wel genoeg. Let Me Go Home is een rocker die me aan Blue Oyster Cult's Revolution By Night doet denken, One Good Reason is weer wat speelser en electronischer, Dancing On A Highwire weer een meer lichtvoetige ballad: afwisseling genoeg. Since The Last Goodbye is me dan weer net iets te suikerzoet. You Don't Believe is dan weer een track die ik helemaal vergeten was, die nu als een van mijn favoriete tracks naar boven komt. Lekker futuristische jaren '80 sound.

Wel een album waarvan ik me de afkeer ergens wel kan voorstellen. Toch vind ik het in deze donkere maand een mooi album om met koptelefoon op te beluisteren. Ik zet deze ook weer even op de 'nog te kopen'-lijst.

Voorlopige tussenstand:
1. Pyramid
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe
3. The Turn Of A Friendly Card
4. I Robot
5. Eye In The Sky
6. Ammonia Avenue
7. Eve

The Alan Parsons Project - Eve (1979)

3,0
Opener Lucifer zette me op het verkeerde pad, want deze instrumental is erg goed te noemen. Meteen daarna is het echter wel duidelijk dat dit album op zowel muzikaal als tekstueel vlak wat achter blijft bij de eerste drie delen. I'd Rather Be A Man heeft een problematische tekst, maar wel muzikaal vuurwerk, maar op het moment dat het muzikale vuurwerk uitblijft erger ik me vooral aan de vrouwonvriendelijke teksten. Damned If I Do heeft wel weer wat van de oude klasse met die triomfantelijke keyboardtrompetten. Voor de rest prikkelt het me weinig.

Wel weer een 'first' met zangeressen, maar daarvan is alleen If I Could Change Your Mind wel aardig. Geen album dat ik snel nog een keer op zal zetten en ook eentje die dit keer beduidend minder beluisteringen nodig heeft.

Voorlopige tussenstand:
1. Pyramid
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe
3. I Robot
4. Eve

The Alan Parsons Project - Eye in the Sky (1982)

4,0
Eye In The Sky was mijn eerste Alan Parsons Project cd in de kast (buiten een kopie van Ammonia Avenue, maar dat is veeeeeeel langer geleden en die heb ik snel weggedaan) en ergens verwachtte ik ook dat deze best nog wel eens hoge ogen zou kunnen gooien door een aantal zeer geliefde tracks. Maar goed, nu ik de gruwelen van You're Gonna Get Your Fingers Burned en Step By Step tot me heb laten doordringen, merk ik toch wel dat het eindcijfer lager uitvalt. Niet veel, maar genoeg, want deze twee songs doen het hem helemaal niet voor mij. De zang komt niet goed tot uiting en het geheel is me veel te poppy en glad zonder enige diepgang.

Maar gelukkig valt er nog een hoop te genieten. Opener Sirius/Eye In The Sky is fenomenaal, Silence And I heeft zo'n glorieus orkestraal middenstuk waar ik altijd blij van word, Psychobabble heeft een hele aanstekelijke baslijn en weer wat meer agressieve zang, instrumentaaltje Mammagamma blijft altijd aantrekkelijk en Old And Wise is een van mijn favoriete ballads ooit. Toen ik Alan Parsons en band eind 2017 live zag heb ik tijdens de uitvoering van deze track tranen gelaten. Blunstone's breekbare zang en de hartverscheurende tekst raken me altijd.

Voorlopige tussenstand:
1. Pyramid
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe
3. The Turn Of A Friendly Card
4. I Robot
5. Eye In The Sky
6. Eve

The Alan Parsons Project - Gaudi (1987)

3,5
Aangezien het laatste album bestaat uit onafgemaakte demo's, houden we het even bij Gaudi als laatste album. Ik dacht dat alles mij onbekend was, maar Standing On Higher Ground blijk ik toch te kennen van de Alan Parsons Live-cd. Verder een intrigerend album dat met La Sagrada Familia echt een weergaloze opener heeft, maar verder ook een aantal typische jaren '80-songs die echt totaal niet klinken als Alan Parsons Project. De algemene indruk is echter wel goed. Too Late is zo'n typisch voorbeeld van een lied dat ik eerder aan Foreigner zou koppelen, maar ook bij Foreigner had ik het goed gevonden. Standing On Higher Ground is er ook eentje die ik prima kan waarderen, al heeft dit nummer meer een Toto-vibe.

Bij Money Talks is de APP-vibe echter dermate ver te zoeken dat het van mij niet hoeft. Te oppervlakkig. Closer To Heaven en Inside Looking Out zijn ook niet de beste ballads met Woolfson. Zeker wel mooi, maar niet erg eruit springend. Het afsluitende Paseo de Gracia grijpt wel weer mooi terug naar de opener. Al met al een aardige afsluiter waar ik na Vulture Culture toch echt vreesde voor het ergste.

Fijne act was dit in ieder geval. Glad, maar oh zo kundig geschreven en geproduceerd. Ben stiekem toch ook benieuwd naar wat Alan Parsons solo nog gedaan heeft.

Eindstand:
1. Pyramid 4.5*
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe 4.5*
3. The Turn Of A Friendly Card 4.5*
4. I Robot 4.5*
5. Eye In The Sky 4*
6. Ammonia Avenue 4*
7. Gaudi 3.5*
8. Stereotomy 3.5*
9. Eve 3*
10. Vulture Culture 2.5*
Gemiddelde: 3.85*

The Alan Parsons Project - I Robot (1977)

4,5
Eind 2017 heb ik de integrale uitvoering van dit album in het nieuwe Luxor meegemaakt. Topavond, tevens het beste concert van het hele jaar voor me en het bewijs dat Alan Parsons live ook gewoon goed mogelijk is. Het ironische is dat ik van dit hele album werkelijk niets kende op dat moment. Eye In The Sky, Ammonia Avenue en een live-album uit de jaren '90 waren het enige dat ik thuis vaak hoorde, maar een tegenvaller was het geenszins.

Om de een of andere reden doet het album me denken aan Dark Side Of The Moon (logisch met Parsons' achtergrond), maar dan in combinatie met een musical-vibe als War Of The Worlds. Als concept loopt het geheel in ieder geval vloeiend en is er meer ruimte voor experimenten met geluidseffecten en koren. De verschillende zangers klinken ook consistenter als groep dan de voorganger (waar Arthur Brown een klein beetje buiten de toon viel, al was het nummer heel gaaf). Waarom dan toch het debuut boven deze? Ik ben niet zo'n fan van I Wouldn't Want To Be Like You, waar ik op het debuut alles goed vond. Verder een hoop moois, waarbij vooral Some Other Time er uit springt als een prachtige track. Breakdown staat me tegenwoordig extra bij, omdat powermetalband Gamma Ray hier een stuk 'geleend' heeft op het lied Heading For Tomorrow.

Net zoals bij het debuut is het allemaal erg glad en klinisch, maar ik kan niet anders dan respect hebben voor de manier hoe het geheel loopt. De teksten zijn ijzersterk, de emotie is oprecht en het experiment is lekker aanwezig. Zo'n track als Genesis Ch. 1 V. 32 heeft ook nog een naargeestige 2001: A Space Odyssey-vibe. Op naar de volgende, dit gaat voorlopig prima.

Voorlopige tussenstand:
1. Tales Of Mystery And Imagination - Edger Allan Poe
2. I Robot

The Alan Parsons Project - Pyramid (1978)

4,5
APP luisteren en recenseren is voorlopig ingewikkelder dan ik dacht, omdat de albums per luisterbeurt meer en meer vrijgeven en ik zodoende het idee heb nooit 'klaar' te zijn.

In het begin had ik deze vier sterren gegeven na een drietal keer beluisterd te hebben met de conclusie "tof, maar de zangpartijen vallen hier toch wat tegen in vergelijking met de vorige twee albums'. Nog een drietal luisterbeurten erbij (internet faalde op vakantie, dus de recensie werd niet geplaatst) en nu vind ik het de beste plaat. Bijna vijf sterren zelfs, ware het niet dat ik Pyramania te jolig vind tussen het andere songmateriaal. Met Hyper-Gamma-Spaces meteen ook een van de eerste elektronische songs van Alan Parsons en dit soort muziek bevalt me stiekem best. De andere instrumental In The Lap Of The Gods is ook van pure schoonheid met de bombastische orkestraties en het grootse koor. Eveneens prachtig zijn The Eagle Will Rise Again en Shadow Of A Lonely Man, terwijl Can't Take It With You een grappig onderonsje is tussen de Dood en een zojuist overleden persoon die zijn leven niet achter wil laten.

Net zoals op de vorige twee platen het geval was, is Pyramid glad, maar oh zo goed geschreven en uitgewerkt. De derde klassieker op een rij. Wat me ook opviel tijdens The Eagle Will Rise Again, dat er zowel qua compositie als qua sound stukken van dit nummer terug te vinden zijn bij Virgin Steele op The Marriage Of Heaven And Hell-albums. Grappig, nu naast Gamma Ray de tweede keer dat ik hoor dat APP invloed heeft achtergelaten op het powermetalgenre!

Voorlopige tussenstand:
1. Pyramid
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe
3. I Robot

The Alan Parsons Project - Stereotomy (1985)

3,5
Ik voel me hier tegendraads (en licht opgelucht), maar Stereotomy vind ik zelf wel degelijk een flinke opknapper van Vulture Culture. Sowieso is het album beduidend minder soft en heeft het bij vlagen best wat pit. Daarnaast geniet ik ook weer eens van een flink aantal tracks en zijn er weer een stuk minder die me niets doen. In The Real World en Light Of The World zijn me dan weer iets te poppy (nog steeds beter dan heel Vulture Culture), maar de titeltrack is lekker fel en de instrumentals zijn tof. Limelight is een beetje hit or miss, maar bevalt alsnog genoeg. Geniaal is het niet, maar ik kan dit alsnog behoorlijk goed aan.

Voorlopige tussenstand:
1. Pyramid
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe
3. The Turn Of A Friendly Card
4. I Robot
5. Eye In The Sky
6. Ammonia Avenue
7. Stereotomy
8. Eve
9. Vulture Culture

The Alan Parsons Project - Tales of Mystery and Imagination - Edgar Allan Poe (1976)

Alternatieve titel: Tales of Mystery and Imagination

4,5
Alan Parsons Project is het soort symfopop die ik altijd een warm hart heb toegedragen, maar waarvan ik ook prima kan begrijpen als mensen het echt niet trekken. Ik vind het debuut Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe in ieder geval weergaloos. Klinisch en glad geproduceerd, maar compositorisch wel doordacht. Invloeden van Pink Floyd en The Beatles zijn nooit ver weg, maar het geheel klinkt mysterieuzer, meer soundtrack-achtig. The Raven (en het eerste gebruik van een vocoder in popmuziek) is in ieder geval prachtig bombastisch, terwijl de maniakale zangprestaties van Arthur Brown The Tell-Tale Heart opzwepen. Het instrumentale (nou ja, met voice-over van Orson Welles) The Fall Of The House Of Usher is eveneens prachtig. Ja, aalglad allemaal, maar het is uitermate geschikt om op weg te dromen en vandaag de dag staat vooral de productie nog steeds als een huis. Ik heb er zin in om dit weer allemaal tot me te nemen!

The Alan Parsons Project - The Turn of a Friendly Card (1980)

4,5
Een album dat ik eerst wilde afdoen als 'minder dan de eerste drie, veel beter dan Eve', maar waar ik na weer extra luisterbeurten toch meer liefde voor ben gaan ontwikkelen. Het loont in het geval van Alan Parsons Project om eigenlijk alles minstens zes keer te luisteren voordat ik echt een goede mening kan vormen.

Games People Play en I Don't Wanna Go Home zijn de vriendelijke niemendalletjes van het album, maar voor de rest is het allemaal erg fijn. Time doet niet alleen qua titel denken aan The Dark Side Of The Moon van Pink Floyd, het had er ook qua sound helemaal op gepast.The Gold Bug is wederom een leuke instrumentale track. Maar het is vooral de titeltrack die met orkestrale bombast (soms een beetje Middeleeuwse vibes?) en gevoelige zang van Chris Rainbow de show steelt. Ook een van de weinige keren dat het gitaarwerk op een APP-album echt vlamt. Zeker een van mijn favoriete APP-tracks!

Voorlopige tussenstand:
1. Pyramid
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe
3. The Turn Of A Friendly Card
4. I Robot
5. Eve

The Alan Parsons Project - Vulture Culture (1985)

2,5
Ik ben toch blij dat dit album niet samen met Ammonia Avenue is uitgebracht, anders zou de score voor dat album toch beduidend lager zijn geworden. Opener Let's Talk About Me is in dat geval nog best hoopvol, maar het gros van wat er daarna komt voelt vooral oppervlakkig aan. Ik weet dat Ammonia Avenue bij fans al wat slechter valt, maar die songs voelden voor mij toch beduidend gelaagder aan dan wat ik hier hoor. Days Are Numbers (The Traveller) voelt helemaal aan als compleet inwisselbaar met andere jaren '80 songs en dit ondanks de vrij mooie zang van Chris Rainbow. Sooner Or Later valt precies in dezelfde valkuil.

De tweede kant voelt wat meer up-tempo en iets spannender aan. Bij Somebody Out There schrik ik in ieder geval wakker als ik Colin Blunstone hoor, maar de compositie zelf doet me alsnog denken aan een motivational montage-song uit een jaren '80 sportfilm. The Same Old Song is beduidend het beste nummer van het album, maar op een ander APP album was het niet boven middenmoot geweest. Jammer, maar dit is het voor mij gewoon niet.

Voorlopige tussenstand:
1. Pyramid
2. Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe
3. The Turn Of A Friendly Card
4. I Robot
5. Eye In The Sky
6. Ammonia Avenue
7. Eve
8. Vulture Culture

The Assemble Head In Sunburst Sound - Ekranoplan (2007)

4,0
Stapje naar voren! De productie is in ieder geval beduidend beter geworden, waardoor het geheel meer lijkt te ademen. De cleane vocalen die ook iets meer aanwezig zijn, zorgen voor een fijne reis door het zwevende muzikale landschap. De band klinkt op zijn best bij de speelse, folky passages op een song als The Chocolate Maiden's Misty Summer Morning, waarbij je als luisteraar gewoon lekker kunt wegdromen. In hoeverre het nu zoveel verschilt van andere bands zou ik nog wat lastig kunnen zeggen, maar het luistert in ieder geval prima weg.

Tussenstand:
1. Ekranoplan
2. The Assemble Head in Sunburst Sound

The Assemble Head In Sunburst Sound - Manzanita (2012)

4,0
Leuk laatste album. Het heeft een beetje het probleem wat ik vaak bij dit soort bands heb en dat is het feit dat psychedelica uiteindelijk vooral uitstekende achtergrond muziek is, maar uiteindelijk toch net teveel achtergrondmuziek blijft. Ik hoor deze band echter wel graag nog een keertje terug bij een volgende truffeltrip, want de muziek ademt prima en het gitaarwerk is prima. Low Island Blues is zelfs nog verbazingwekkend catchy.

Tussenstand:
1. When Sweet Sleep Returned 4*
2. Manzanita 4*
3. Ekranoplan 4*
4. The Assemble Head in Sunburst Sound 3.5 *
Gemiddelde: 3,88*

The Assemble Head In Sunburst Sound - The Assemble Head in Sunburst Sound (2005)

3,5
Kende deze hele band niet, daarom leuke keuze van RuudC voor een marathon. Psychedelische rock heeft in potentie een paar van de mooiste stukken muziek in het repertoire, al hangt het heel erg af van hoe dit vorm gegeven wordt. Zolang de band mooie, melancholische stukken als Tolkonaut of Kurtz's Shroud heeft is het namelijk echt prachtig, maar op de wat meer schreeuwerige stukken als Phantom Ramjet vind ik het allemaal net te chaotisch om er goed van te genieten. Ben op zich wel benieuwd hoe dit zich verder ontwikkeld en vooral of er nog wat meer in gezongen gaat worden.