menu

Hier kun je zien welke berichten lennert als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Magnum - Brand New Morning (2004)

4,0
Brand New Morning was ik al iets langer bekend mee en het album is me altijd bevallen. Ietsjes beter dan Breath Of Life doordat de songs over de algehele linie iets sterker zijn. Productie heeft nog steeds prima zware gitaren en de refreinen zijn over het algemeen ook lekker aanstekelijk. Brand New Morning, We All Run, Immigrant Song en Hard Road hebben allemaal lekkere solo's en luisteren gewoon goed weg. Afsluiter The Scarecrow is me dan persoonlijk net iets te voortkabbelend, maar alsnog zet ik dit album altijd met plezier op.

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Wings Of Heaven
5. Magnum II
6. Kingdom Of Madness
7. Breath Of Life
8. Rock Art
9. Sleepwalking
10. Goodnight L.A.
11. Vigilante

Magnum - Breath of Life (2002)

4,0
Wow, dit is het laagst gerate album? Ik kan me er met de beste wil van de wereld niet aan ergeren. Kan ook liggen aan het feit dat ik de klik met Sacred Blood "Divine" Lies eigenlijk meteen had nadat ik deze aanschafte en de nieuwe Magnum mij zodoende niet ergert. Als dit de ergste is, dan ga ik nog een fijne tijd tegemoet. De vriendelijke melodieuze symforock die de band hier speelt kan ik namelijk met alle liefde meerdere malen beluisteren. De gitaren klinken steviger, de toetsen zijn terug en Catley zingt nog steeds prima, wat kan me vervelen? Alleen de songs, maar dat is hier allemaal prima. Vooral Breath Of Life en Just Like January bevallen uitstekend.

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Wings Of Heaven
5. Magnum II
6. Kingdom Of Madness
7. Breath Of Life
8. Rock Art
9. Sleepwalking
10. Goodnight L.A.
11. Vigilante

Magnum - Chase the Dragon (1982)

4,5
Ik geloof niet dat de band ooit zo sterk een album heeft geopend als het geval is met Soldier Of The Line. Goed, How Far Jerusalem is natuurlijk ook monsterlijk goed, maar Soldier Of The Line is zo'n heerlijk sfeervolle en vooral rockende song, dat ik iedere keer weer in vervoering raak. Met The Spirit en Sacred Hour hebben we eveneens een aantal songs te pakken die de titel 'klassieker' absoluut verdienen. Met We All Play The Game hebben we nog een lichte dosis van de frivole progrock van de eerste twee albums, maar voor de rest voelt het toch vooral wat meer aan als stevige hardrock/proto-heavy metal. De vurige gitaarsolo in The Teacher is hier een mooi voorbeeld van. Absoluut een aanrader!

Voorlopige tussenstand:
1. Chase The Dragon
2. Magnum II
3. Kingdom Of Madness

Magnum - Escape from the Shadow Garden (2014)

4,0
Ook al is de zin 'You're gonna live 'till you die' vrij... logisch te noemen, het openingsnummer is wel een monsterlijk goede track. Dit ondanks dat de openingsriff toch wel behoorlijk veel lijkt op Saxon's 747 (Strangers In The Night), de zangpartijen en gitaarsolo zijn beduidend anders en erg mooi. Ik heb verder het idee dat Magnum de laatste albums weer aan het opklimmen is, aangezien Escape From The Shadow Garden weer net iets beter is dan On The 13th Day, welke weer beter was dan The Visitation die ook weer beter was dan Into The Valley Of The Moonking. De eerste ballad Midnight Angel is zelfs erg mooi, terwijl Magnum's ballads in deze tijd vaker toch minder bevallen dan de rockers. Don't Fall Asleep valt helaas wel in dit kamp, maar dan is het album ook al bijna klaar. Wisdom's Had Its Day vind ik namelijk wel weer een sterke ballad en Burning River is weer een van de stevigere songs waarop Catley nog steeds laat horen een uitstekend zanger te zijn. Het album sluit met The Valley Of Tears ook glorieus af en toont hiermee dat Magnum nog lang niet uitgespeeld is. Tot nu toe (en nog een album te gaan) verreweg het beste album van na de reünie dat ik met deze koude winter nog wel vaker zal draaien!

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Wings Of Heaven
5. Escape From The Shadow Garden
6. Magnum II
7. Princess Alice And The Broken Arrow
8. On The 13th Day
9. Kingdom Of Madness
10. The Visitation
11. Brand New Morning
12. Breath Of Life
13. Rock Art
14. Sleepwalking
15. Goodnight L.A.
16. Vigilante
17. Into The Valley Of The Moonking

Magnum - Goodnight L.A. (1990)

3,5
Magnum goes Bon Jovi. Althans, de opener Rockin' Chair doet me toch het meest denken aan de New Jersey era van Bon Jovi. Niet per se een slecht iets, want die stadionrock kan het echt wel degelijk goed doen. Volgende songs Mama is zelfs een uitstekende AOR/hardrocksong te noemen. Catley's iets rauwere manier van zingen hier werkt ook goed, terwijl het gitaargeluid van Clarkin ook lekker bluesy is. De Queen-esque zanglijnen op Only A Memory zijn eveneens een lust voor het oor en laten duidelijk horen dat de band het op dit moment nog lang niet verleerd was om sterke melodielijnen te schrijven. Reckless Man is net zoals Mama een prima rocksong.

Matter Survival is dan echter de eerste song die een beetje een misser is. Veel te soft en de sax is wat misplaatst. Ook Heartbroke & Busted zit hem in het hoekje van songs die toch echt te kazig zijn. No Way Out lijdt dan weer een beetje onder het feit dat het net iets te simpel is. Pas bij Born To Be King wordt het weer een stukje beter. Begint zodoende sterk, maar kakt halverwege wat in. Nog steeds wat mij betreft geen mislukt experiment qua sound.

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Wings Of Heaven
5. Magnum II
6. Kingdom Of Madness
7. Goodnight L.A.
8. Vigilante

Magnum - Into the Valley of the Moonking (2009)

3,0
Het moest er toch een keer van komen met zoveel cd's, maar Into The Valley Of The Moonking is het eerste album waar ik me vooral bij verveeld heb. Princess Alice And The Broken Arrow bood veel meer dynamiek en bovenal spanning, dit kabbelt vooral maar voort. Het geluid is prima hoor en ik heb ook weinig klachten over het musiceren in het algemeen, maar ik kan gewoon geen nummer vinden dat er uitspringt. Dan duurt een klein uurtje speeltijd ineens toch een stuk langer. Van het vorige album kon ik de hoogtepunten makkelijk opsommen, hier lukt het gewoon niet. Time To Cross That River, If I Ever Lose My Mind en A Face In The Crowd achter elkaar zorgt er bij mij voor dat ik weg dut in plaats van geïnvesteerd blijf. Plaats die softere songs gewoon uit elkaar! Tegen de tijd dat het vlottere Feels Like Treason eindelijk begint is het album bijna voorbij en voel ik me niet heel enthousiast meer. Blood On Your Barbed Wire Thorns is duidelijk het beste nummer van het album en zorgt ervoor dat het album geen onvoldoende krijgt, maar tot nu toe is dit album wel de grootste tegenvaller.

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Wings Of Heaven
5. Magnum II
6. Princess Alice And The Broken Arrow
7. Kingdom Of Madness
8. Breath Of Life
9. Rock Art
10. Sleepwalking
11. Goodnight L.A.
12. Vigilante
13. Into The Valley Of The Moonking

Magnum - Kingdom of Madness (1978)

4,0
lennert schreef:
Voor www.metalfan.nl heb ik in de tussentijd mijn tweede stukje geschreven voor de reeks 'de stenen roots van de heavy metal', aangezien ik het afgelopen jaar een groot Magnum-liefhebber ben geworden en Magnum in mijn ogen een belangrijke rol heeft in de geschiedenis van de zwaardere muziek!

Column: De Stenen Wortels van Heavy Metal: Magnum - Kingdom Of Madness | Metalfan.nl


Iets grotere samenvatting: het debuut schuurt nog het hardste tegen de jaren '70 progrock aan. De Queen-invloeden zijn nog het meeste aanwezig, terwijl ook het frivole van acts als Jethro Tull en Genesis duidelijk hoorbaar zijn. De titeltrack heeft nog een lekkere heavymetalriff, terwijl een song als The Bringer lekker episch is. De afsluitende drie tracks zijn allemaal ook lekker opzwepend en aanstekelijk. Een prima debuut.

Magnum - Lost on the Road to Eternity (2018)

4,5
Even tussendoor de Ultravox-marathon inlopen met de bombastische (hard)rock van Magnum die ik om een of andere reden altijd associeer met kutweer en verwarmde kamers. Het is in de tussentijd ook weer even geleden, maar ik heb het album nog wel gereviewd voor metalfan.nl en daar voorzien van een 87/100 en de titel 'beste album sinds de jaren '80'. En ja, ik sta hier nog steeds achter.

Het is verder duidelijk een album waar de fans compleet mee weg zijn gelopen. De productie is warm, de melodielijnen zwierig, de refreinen zijn aanstekelijk en de stem van Catley heeft nog even veel charme als altijd. De gitaarpartijen van Clarkin zijn wel beter geworden in het solodepartement ten opzichte van Sacred Blood "Divine" Lies. Welcome To The Cosmic Cabaret is daar een perfect voorbeeld van, wat een prachtige melodie die hij daar halverwege uit de koker tovert. Het duet met Tobias Sammett is ook een hoogtepuntje. Heerlijk om die twee eens samen te horen buiten Avantasia, want hun stemmen vullen elkaar prima aan. Een ander hoogtepuntje is het groovende Without Love (heerlijke baslijn). Slechts Glory To Ashes (verder fraai gezongen) doet me iets minder, maar ik ben alsnog heel erg blij met hoe mooi dit album is uitgepakt en ik heb het maandelijks wel een keer op staan.

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour 4,5*
2. Chase The Dragon 4,5*
3. On A Storyteller's Night 4,5*
4. Lost On The Road To Eternity 4,5*
5. Wings Of Heaven 4*
6. Escape From The Shadow Garden 4*
7. Sacred Blood "Divine" Lies 4*
8. Magnum II 4*
9. Princess Alice And The Broken Arrow 4*
10. On The 13th Day 4*
11. Kingdom Of Madness 4*
12. The Visitation 4*
13. Brand New Morning 4*
14. Breath Of Life 4*
15. Rock Art 4*
16. Sleepwalking 3.5*
17. Goodnight L.A. 3.5*
18. Vigilante 3*
19. Into The Valley Of The Moonking 3*

Magnum - Magnum II (1979)

4,0
Het tweede album (toepasselijk genaamd Magnum II) wordt nooit echt genoemd in gesprekken over beste albums of songs. Slecht is het album echter zeker niet, al begrijp ik wel dat het bij niemand favoriet zal zijn. De songs zijn vooral frivool en gezellig, maar in het begin van het album nog niet heel erg bijzonder te noemen. If I Could Live Forever is echter wel een erg fijne uitschieter en ook de proggy track Reborn (nog met dwarsfluit!) luistert erg makkelijk weg. So Cold The Night heeft daarnaast een introriff die bijna doom metal-achtig aandoet (voor de songs weer overgaat in iets lichtvoetigere, maar toch nog spannende progrock. Afsluiter All Of My Life doet het ook erg goed, waardoor uiteindelijk alleen het gelukkig erg korte Foolish Heart niet echt aanspreekt. Weet je, geheel onverwachts is dit tweede album eigenlijk nog best consistent leuk, misschien zelfs nog wel iets beter doordacht dan het ook erg leuke debuut.

Voorlopige tussenstand:
1. Magnum II
2. Kingdom Of Madness

Magnum - On a Storyteller's Night (1985)

4,5
On A Storyteller's Night wordt wat mij niet onterecht gezien als een van de betere Magnum-albums. De progrocksound van de eerste albums is vanaf hier ook wel echt weg, maar het is toch moeilijk om niet in vervoering te raken van de meer bombastische (hard)rock op een track als How Far Jerusalem. De toetsen geven een fantastische jaren '80 sciencefiction-sfeer, terwijl songs als On A Storyteller's Night en Les Morts Dansant prachtige winternacht/openhaard-beelden oproepen (dit ondanks de vrij nare tekst van Les Morts Dansant dan).

De rockers zijn niet bijster hard of heel erg energiek, maar trekken me op de een of andere manier bijna allemaal wel. Before First Light is zelfs een van mijn favoriete tracks van het album, terwijl iets als Two Hearts me ook een beetje een Billy Idol vibe geeft. Steal Your Heart is me misschien net ietwat te frivool, slecht zou ik het zeker niet noemen. All England's Eyes blijft echter wel weer een van de mooiste tracks van het album, met zo'n zelfde mystieke sfeer als het geval is op de opener.

On A Storyteller's Night is niet zo spannend als enkele van de eerdere albums, maar bevat wel een flinke collectie mooie songs en een mooie balans tussen bombast en rock. Laten we tevens niet onderschatten hoe goed Catley hier ook zingt. Een album dat in de classic rock hoek wat mij betreft best nog wat meer aandacht mag krijgen!

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Magnum II
5. Kingdom Of Madness

Magnum - On the 13th Day (2012)

4,0
Ok, So Let It Rain is ook wel een van mijn minst favoriet Magnum-tracks ooit, maar voor ik daar kwam heb ik met flink wat plezier de eerste vier tracks ondergaan. Putting Things In Place doet me eveneens weinig, maar het is dan ook nu duidelijk dat ik beter op zoek kan gaan naar dingen die me ergeren, dan dingen die me wel bevallen. Het is voor mij ook wel duidelijk dat Magnum op dit punt in hun loopbaan waarschijnlijk nog wel enkele albums uitbrengen die eigenlijk allemaal hetzelfde zullen klinken en dat ik het alsnog wel blijf aanschaffen. Broken Promises is zelfs een erg sterke opzwepende track, terwijl ook See How They Fall me prima bevalt met een mooie opbouw en lekker euforische orkestraties. Een lekker album wederom.

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Wings Of Heaven
5. Magnum II
6. Princess Alice And The Broken Arrow
7. On The 13th Day
8. Kingdom Of Madness
9. The Visitation
10. Brand New Morning
11. Breath Of Life
12. Rock Art
13. Sleepwalking
14. Goodnight L.A.
15. Vigilante
16. Into The Valley Of The Moonking

Magnum - Princess Alice and the Broken Arrow (2007)

4,0
Voor de review verder gaat: When We Were Younger is een van de beste tracks die Magnum ooit heeft geschreven. Op het verzamelalbum Evolution klinkt hij door de betere productie en elektrische gitaarsolo ipv akoestische gitaarsolo nog een tandje beter, maar de compositie en vooral de tekst grijpen me iedere keer aan.

De rest is overigens ook goed te genieten. Eyes Wide Open en Dragons Are Real zijn de voornaamste pluspunten, maar echt slechte songs zijn er sowieso niet te vinden. Wel neemt het album tegen het einde wat meer stoom af, maar alsnog zet ik Princess Alice altijd met plezier op.

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Wings Of Heaven
5. Magnum II
6. Princess Alice And The Broken Arrow
7. Kingdom Of Madness
8. Breath Of Life
9. Rock Art
10. Sleepwalking
11. Goodnight L.A.
12. Vigilante

Magnum - Rock Art (1994)

4,0
Dit is... vreemd. Inderdaad een album waar weinig herkenbaarheid op terug te vinden is. Wel meteen even een enorm pluspunt eruit: wat klinkt de productie lekker zeg! Ik heb geen re-master in mijn bezit, maar het valt op hoe het album voor een cd uit 1994 echt heel levendig en dynamisch klinkt. Goed basgeluid, heldere gitaarklank, warme keys en spetterende drums. Het materiaal is vooral heel vreemd. Met The Tall Ships staat er wel echt een kraker van formaat op, terwijl songs als We All Need To Be Loved en Tell Tale Eyes echt lekker rocken. Grappig is wel dat de meest oldschool track Love's A Stranger me dan eigenlijk toch ook het meeste doet, aangezien de melodie hier ten minste wel aanwezig is. Verder kan ik me best voorstellen dat de band in de tijden dat Bon Jovi met Keep The Faith/These Days en Aerosmith met Get A Grip flinke successen boekten, probeerden om iets harder te gaan. Just This Side Of Heaven had in ieder geval niet misstaan op een van deze albums. Wordt tegen het einde met I Will Decide Myself toch weer wat duffer, maar sluit sterk af met het prachtige On Christmas Day. Geen perfect album, maar ik zal deze graag wat vaker opzetten!

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Wings Of Heaven
5. Magnum II
6. Kingdom Of Madness
7. Rock Art
8. Sleepwalking
9. Goodnight L.A.
10. Vigilante

Magnum - Sacred Blood "Divine" Lies (2016)

4,0
Enkele posts naar boven linkte ik al naar de review die ik toentertijd voor Metalfan.nl schreef. Sacred Blood "Divine" Lies belande dat jaar al in mijn top 10 albumlijst en ik heb de plaat sindsdien zeker minstens eenmaal opnieuw per maand gedraaid. Tevens was dit ook de cd waardoor ik besloot om mezelf toch fan van de band te noemen, ondanks dat ik superieure albums als On A Storyteller's Night en Wings Of Heaven al lang in de kast had staan. De gedachte dat een band die al zo lang bestaat en nog steeds met flinke regelmaat albums uitbrengt, sprak me in ieder geval behoorlijk aan. Magnum heeft zich in de tussentijd omhoog geworsteld als mijn ultieme 'winterband'. De albums zijn al jaren geen enorme uitschieters meer, maar de sound die de band de laatste decennia heeft ontwikkeld is gezellig en voelt als een warme trui die ondanks zijn lelijke uiterlijk alsnog goed zit.

Dit album wordt (tegen Magnum standaarden in) tegen het einde op zijn best. De enige song die ik nog steeds niets vind is Your Dreams Won't Die, terwijl de ballad Don't Cry Baby misschien wel een van mijn favoriete Magnum-tracks is. Ik ben dan ook benieuwd of de band deze kwaliteit kan volhouden op het volgende album dat begin 2018 zal verschijnen.

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour 4,5*
2. Chase The Dragon 4,5*
3. On A Storyteller's Night 4,5*
4. Wings Of Heaven 4*
5. Escape From The Shadow Garden 4*
6. Sacred Blood "Divine" Lies 4*
7. Magnum II 4*
8. Princess Alice And The Broken Arrow 4*
9. On The 13th Day 4*
10. Kingdom Of Madness 4*
11. The Visitation 4*
12. Brand New Morning 4*
13. Breath Of Life 4*
14. Rock Art 4*
15. Sleepwalking 3.5*
16. Goodnight L.A. 3.5*
17. Vigilante 3*
18. Into The Valley Of The Moonking 3*

Gemiddeldes:
1. Domine 4,7*
2. While Heaven Wept 4,4*
3. Finntroll 4,36*
4. Sonata Arctica 4,33*
5. Primordial 4,25*
6. Psychotic Waltz 4,25*
7. Thyrfing 4,21*
8. Virgin Steele 4,13*
9. Bruce Dickinson 4,08*
10. Rhapsody (Of Fire) 4,04*
10. Manilla Road 4*
11. Stratovarius 4*
12. Brainstorm 4*
13. Symphony X 4*
14. Magnum 3,92*
15. Helloween 3,9*
16. Iced Earth 3,88*
17. Black Sabbath 3,6*
18. Rainbow 3.5*
19. Solitude Aeturnus 3.5*

Magnum - Sleepwalking (1992)

3,5
Sleepwalking was het lastigste om op cd te vinden en ook het laatste album dat ik nog miste in mijn Magnum collectie. Een absolute hit zou ik het niet noemen, maar in vergelijking met Goodnight L.A. is het songmateriaal hier wel beduidend consistenter en minder geforceerd stadionrockerig. Opener Stormy Weather is zelfs erg mooi en ook de latere tracks Sleepwalking en The Long Ride (met lekker saxofoonwerk) mogen er zeker zijn. Beste track is echter het melodieuze Only In America. Verder moet ik toegeven dat er ook nog niet heel erg veel andere nummers zijn die ik meteen heb onthouden, maar het had een stuk erger gekund. Volgens mij ook het laatste album in de meer mainstreamstijl?

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Wings Of Heaven
5. Magnum II
6. Kingdom Of Madness
7. Sleepwalking
8. Goodnight L.A.
9. Vigilante

Magnum - The Eleventh Hour (1983)

4,5
Onderschat album. Sowieso de laatste in de reeks albums die nog die jaren '70 progrock-vibe hebben, maar wel met een collectie sterke songs. In een bepaald opzicht is het album wat mij betreft zelfs consistenter dan Chase The Dragon, al had dat album wel beduidend betere uitschieters. Goed, Hit And Run heb ik altijd een beetje een gezapige track gevonden, maar The Prize, Breakdown, The Great Disaster, So Far Away, The Word, Young And Precious Souls en Road To Paradise zijn voor mij stuk voor stuk schotten in de roos. Iets minder hardrock dan zijn voorganger, maar sterke rocksongs waar de toetsen en gitaren subtiele rollen hebben.

Wat vooral opvalt is de ijzersterke productie. Vooral de bassound (en de baspartijen) zijn erg fijn en het album klinkt nergens te volgeproduceerd en daardoor lekker in your face. Catley's zang blijft echter nog steeds de voornaamste smaakmaker. Wat mij betreft een zeer onderschat album dat veel meer aandacht verdient.

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. Magnum II
4. Kingdom Of Madness

Magnum - The Serpent Rings (2020)

4,0
Aan de gemiddelde scores te zien is de Magnum-moeheid bij een hoop mensen toegeslagen, maar ik vind het heel frappant dat mensen zo'n groot verschil ervaren tussen dit album en de enorm hoog gerated voorgangers. Ik hoor een logische voortzetting qua sound en songmateriaal en vind het amper onderdoen voor het fantastische Lost On The Road To Eternity en heb nog steeds weinig problemen met de oubollige, maar oh zo catchy ouwelullen symforhardrock. Ja, opener Where Are You Eden heeft een riff die al eens gehoord is bij Saxon en de stuwende opbouw doet heel erg aan Vigilante denken. Ja, The Great Unknown is verre van de beste ballad van de band. Maar er is iets in die stem van Catley en de algehele melodiestructuur van de songs die me net zo bekoort als altijd. Had iets korter gemogen, maar vooral aan het begin en einde erg fijn.

Eindstand:
1. The Eleventh Hour 4,5*
2. Chase The Dragon 4,5*
3. On A Storyteller's Night 4,5*
4. Lost On The Road To Eternity 4,5*
5. Wings Of Heaven 4*
6. Escape From The Shadow Garden 4*
7. Sacred Blood "Divine" Lies 4*
8. The Serpent Rings 4*
9. Magnum II 4*
10. Princess Alice And The Broken Arrow 4*
11. On The 13th Day 4*
12. Kingdom Of Madness 4*
13. The Visitation 4*
14. Brand New Morning 4*
15. Breath Of Life 4*
16. Rock Art 4*
17. Sleepwalking 3.5*
18. Goodnight L.A. 3.5*
19. Vigilante 3*
20. Into The Valley Of The Moonking 3*

Magnum - The Visitation (2011)

4,0
The Visitation had ik al een tijd in de kast staan vanuit de gedachte 'die zetten we aan zodra we Sleepwalking eindelijk gevonden hebben. Na enkele negatieve recensies gelezen te hebben, valt het me toch in ieder geval op dat ik Black Skies al meteen sterker vind dan het hele vorige album. Spin Like A Wheel vind ik zelfs weer een ouderwets sterke track. Ook Freedom Day is een sterke song met een fijne epische opbouw en enkele bombastische uitbarstingen. Midnight Kings is ook een lekker stevige rocker met een erg fijne gitaarriff. Afsluiter Tonight's The Night is ietwat gezapig, maar heeft alsnog wel een erg leuk Beach Boys-achtig stuk dat het nummer toch nog wat kleur geeft. Tegen alle verwachtingen in heb ik hier toch echt behoorlijk van genoten!

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Wings Of Heaven
5. Magnum II
6. Princess Alice And The Broken Arrow
7. Kingdom Of Madness
8. The Visitation
9. Brand New Morning
10. Breath Of Life
11. Rock Art
12. Sleepwalking
13. Goodnight L.A.
14. Vigilante
15. Into The Valley Of The Moonking

Magnum - Vigilante (1986)

3,0
Na het majestueuze On A Storyteller's Night valt het me toch op dat Vigilante het eerste 'simpele' album van Magnum is. Waar het vorige album vol zat met sfeervolle toetsenlagen, is de focus hier toch iets meer op eenvoudigere hardrock. Dit werkt op een aantal momenten prima (Red On The Highway, Holy Rider en Vigilante), terwijl de ballad Need A Lot Of Love zeker ook de moeite waard is, maar Lonely Night, Midnight (You Won't Be Sleeping), Back Street Kid en zelfs When The World Comes Down (beetje matige Queen-track wat mij betreft) me toch behoorlijk vervelen. Op deze tracks is het net niet bombastisch genoeg en zelfs vrij zoet. Catley zingt nog steeds goed en de muzikanten leveren goed werk, maar ik mis gewoon spanning. Vigilante is zodoende tot nu toe verreweg mijn minst favoriete album.

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Magnum II
5. Kingdom Of Madness
6. Vigilante

Magnum - Wings of Heaven (1988)

4,0
Magnum's kortstondige doorbraak en gelukkig ook weer een stuk beter dan zijn voorganger Vigilante. Neem nu zo'n prachtige, dromerige track als Wild Swan met misschien wel Catley's meest bevlogen zangpartijen of de epische afsluiter Don't Wake The Lion. Ook het onderschatte Pray For The Day en het vreemde One Step Away zijn pareltjes. Eigenlijk zijn alleen Start Talking Love en in iets mindere mate Different Worlds dan toch de wat zwakkere songs, waardoor ik het album niet hoger kan waarderen, maar alsnog ben ik erg blij met het feit dat men hier de catchy hardrock/AOR beter kan vertalen naar goede songs dan op de voorganger het geval was. Terecht dat dit album een succes was.

Voorlopige tussenstand:
1. The Eleventh Hour
2. Chase The Dragon
3. On A Storyteller's Night
4. Wings Of Heaven
5. Magnum II
6. Kingdom Of Madness
7. Vigilante

Manilla Road - Atlantis Rising (2001)

4,0
Dat Mark Shelton na The Circus Maximus nog zin had om het opnieuw te proberen is een wonder, maar het levert ons gelukkig wel een erg sterk album op dat tevens een nieuwe Manilla Road stijl inluidt. De kenmerkende gitaarsolo's zitten er nog wel in, maar het geheel heeft veel meer een doom metalsound. De komst van nieuwe zanger Bryan 'Hellroadie' Patrick geeft in ieder geval een leuke wisselwerking, aangezien hij toch net wat meer kracht en bereik heeft dan Shelton. Shelton zelf doet gelukkig zelf nog steeds goed mee, al is het duidelijk dat hij het gros van zijn kracht hier wel kwijt is. Maakt niet uit, op rustigere tracks als Lemuria, Sea Witch en Flight Of The Ravens klinkt hij nog steeds fantastisch. Hoogtepunten zijn voor mij echter wel de rifffesteinen March Of The Gods en Siege Of Atland, waar Shelton bewijst nog steeds een van de beste gitaarmeesters in het genre te zijn.

Allemaal net wat minder spontaan en explosief dan voorheen, maar de songs zijn consistent goed tot zeer goed, de productie is stevig en het geheel laat alsnog een zeer positieve indruk achter.

1. Mystification
2. The Deluge
3. Open The Gates
4. Mark Of The Beast
5. The Courts Of Chaos
6. Atlantis Rising
7. Crystal Logic
8. Invasion
9. Out Of The Abyss
10. The Circus Maximus
11. Metal

Manilla Road - Crystal Logic (1983)

4,0
De gedoodverfde klassieker onder het gros van de fans, maar toch absoluut niet mijn favoriete Manilla Road album. De productie is me daar toch echt te zompig voor en een aantal tracks (Feeling Free Again vind ik zelfs een draak van een nummer) hebben de tand des tijds niet goed doorstaan. Waar Metal teveel de rock 'n roll kant benadrukte, is Crystal Logic in ieder geval wel voor het gros van de tijd absoluut een metal album, waarbij op tracks als The Riddle Master en The Veils Of Negative Existence (een van de gaafste titels ooit) nog een flinke proto-doommetal vibe te bespeuren is. Bij andere tracks is de sound zelfs punky te noemen (The Ram). Het zijn echter Necropolis (een van mijn all-time doucheklassiekers), Flaming Metal Systems en het magistrale Dreams Of Eschaton die me het meeste beroeren.

Laatstgenoemde track verdient nog wel een paar extra woorden. Het akoestische intro waarbij Mark Shelton zijn visioen van een vernietigde wereld bezingt, is bijna spookachtig. Het plagiaat van Angelwitch' Angel Of Death terzijde (en ja, daar komt Shelton ook gewoon voor uit als fan van de band), zijn de riffs stevig, de tekst episch ('Before the Gods of Hell sentence you to die, remember well my friend a warlord never cries') en de eindsolo gewoonweg bezwerend. Een van de beste Manilla Road tracks ooit.

Dit alles maakt Crystal Logic absoluut wel een klassieker, maar geen persoonlijke favoriet. Daarvoor is de sound hem toch 'net niet' en zitten er toch net teveel mindere broeders op. Desalniettemin zal ik live iedere track die hiervan gespeeld wordt met alle plezier meezingen.

1. Mark Of The Beast
2. Crystal Logic
3. Invasion
4. Metal

Manilla Road - Gates of Fire (2005)

4,0
In vergelijking met voorganger Spiral Castle hebben we hier een consistent album zonder slechte songs, maar ook met minder uitschieters. Waar ik echt helemaal weg kan dromen bij Seven Trumpets, merk ik dat op dit album wel een aantal hele goede songs staan (Behind The Veil, Epitaph To The King), maar er geen enkele is die echt het keurmerk 'fantastisch' van me krijgt. Daar komt ook bij dat het geheel net wat te lang duurt (vooral The Fall Of Iliam) om echt compleet lekker weg te luisteren.

Wat wel heel fijn is, is het feit dat de solo's en thema's heel enerverend zijn. Riddle Of Steel thrasht daarnaast ook weer eens lekker en Patrick's Halford-achtige uithalen klinken fantastisch. Dit maakt Gates Of Fire gewoon een lekkere release.

1. Mystification
2. The Deluge
3. Open The Gates
4. Mark Of The Beast
5. The Courts Of Chaos
6. Atlantis Rising
7. Crystal Logic
8. Gates Of Fire
9. Spiral Castle
10. Invasion
11. Out Of The Abyss
12. The Circus Maximus
13. Metal

Manilla Road - Invasion (1980)

3,5
Tot het eindelijk 4 mei is en Manilla Road voor het eerst in Nederland te bewonderen zal zijn in Leiden, moesten we twee keer naar België afreizen om Manilla Road daar in behoorlijk goed gevulde zaaltjes te zien spelen. Onze zuiderburen weten wat lekker is, maar hier moet een band (en de fans) 40 jaar wachten voor een zaal eindelijk besluit er eens wat mee te doen. Goed, de archaische epic heavy metal met doom/thrash invloeden zal voor Nederlandse begrippen wel weer 'te oubollig' zijn, maar verdomd als MR niet een van mijn favoriete bands is. Voor de volgende marathon gaan Ruudc en ik dan ook even flink wat eerste cijfers en recensies plaatsen bij deze band.

Invasion is een album dat nog ver van de klassieke sound afstaat, daar het vooral psychedelica is die hier gebracht wordt. Dat levert prachtige gitaar- en baspartijen op, maar op tekstueel vlak valt het nog erg plat allemaal. The Dream Lives On, Cat And Mouse en Street Jammer zijn vooral simpeltjes, ook al valt er muzikaal een hoop te genieten, en zanger Mark Shelton heeft zijn stembanden zeker nog niet compleet warmgedraaid. Compleet erg is dit echter niet, want tracks als Far Side Of The Sun, het folkloristische Centurian War Games en het weergaloze The Empire gaan er met gemak in. Het rammelt bij vlagen nog een beetje (en doet daardoor denken aan Rush' Caress Of Steel), maar laat wel al genoeg muzikaal vakmanschap horen om meer van te willen meemaken. Verre van het beste werk, maar voor zover psychedelische metal bestaat is Invasion zeker niet het minste album dat hiervan te horen zou zijn.

Manilla Road - Mark of the Beast (2002)

4,5
We maken even een sprong in de toekomst naar Mark Of The Beast uit 1981. Ja, dit album was oorspronkelijk het tweede album van de band, maar is om onverklaarbare reden tot 2002 nooit uitgebracht. Om het nog verwarrender te maken is Mark Of The Beast in 2016 nogmaals opnieuw uitgebracht met een bonuscd onder de naam Dreams Of Eschaton, omdat dit de oorspronkelijke titel was. Juistem, dit hele album bevat het concept van de magistrale gelijknamige track van Crystal Logic.

Mark Of The Beast is de afgelopen jaren wel uitgegroeid tot een persoonlijke favoriet bij een hoop fans. Het pakt de psychelische proto-metal van Invasion, maar is veel consistenter in de uitwerking. Shelton's gevoelige, nasale zang klinkt hier zeer overtuigend en zetten de mysterieuze teksten vol overtuiging neer. De gitaarsolo's zijn wonderschoon. Wat echter nog het belangrijkste is, dat de productie nu vol en stevig is, waardoor de term 'metal' een stuk toepasselijker is dan op het vorige album was. Buiten het vrij flauwe The Teacher bestaat het album in ieder geval uit pure kwaliteitsmuziek die weinig andere bands zo hebben gemaakt. Vooral Venusian Sea, Timetrap en Mark Of The Beast zijn ware pareltjes waarvan ik zou willen dat de band ze meer live zou spelen.

Voorlopige tussenstand:
1. Mark Of The Beast
2. Invasion

Manilla Road - Metal (1982)

3,0
Metal is in tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden vooral rock 'n roll met lichte psychedelica invloeden, maar nog zeker niet de epische heavy metal die de band later zou gaan maken. Goed, met de titeltrack hebben we in tekst in ieder geval wel een echte anthem, terwijl Cage Of Mirrors de blauwdruk van latere epics als Dreams Of Eschaton en Mystification is. De herbewerking van Far Side Of The Sun is eveneens lekker, maar de andere vier tracks zijn me toch net iets te simpel om echt aan te slaan. Nog steeds geen kwelling om te luisteren en vrij constant in kwaliteit. Echter niet de kwaliteit die ik zo graag bij de band hoor! In dat opzicht is het vooral vreemd dat men zo ontevreden over Mark Of The Beast was en daarna maar Metal als tweede album heeft uitgebracht. Dit album is in ieder geval een van mijn minst favoriete Manilla Road albums.

1. Mark Of The Beast
2. Invasion
3. Metal

Manilla Road - Mysterium (2013)

3,5
In 2013 heb ik dit album nog voor Metalfan.nl gerecenseerd met een 75/100 (te vinden via Manilla Road - Mysterium | Metalfan.nl Review om het album vervolgens niet heel erg veel meer extra te beluisteren. Mysterium is een heel stabiel album, maar het ontbeert wel een paar echt bijzondere tracks. Goed, The Fountains is pure poëzie en een van de beste ballads die ze ooit geschreven hebben, maar verder kabbelt het allemaal voor mij net teveel voort. Stand Your Ground heeft een lekker tempo en stevige uithaal van Hellroadie, terwijl Only The Brave ook lekker rockt, maar daar is het allemaal wel een beetje mee gezegd. Slecht is het niet en ik herken zeker het gros van de nummers nog wel, maar in vergelijking met de andere albums die ik de afgelopen tijd heb beluisterd, is het er voor mij toch eentje die wat minder prioriteit heeft met opnieuw luisteren. Wel een fijne productie, goed drumwerk en wederom prima gitaarpartijen zoals altijd!

1. Mystification
2. The Deluge
3. Open The Gates
4. Mark Of The Beast
5. The Courts Of Chaos
6. Voyager
7. Atlantis Rising
8. Crystal Logic
9. Playground Of The Damned
10. Gates Of Fire
11. Spiral Castle
12. Invasion
13. Mysterium
14. Out Of The Abyss
15. The Circus Maximus
16. Metal

Manilla Road - Mystification (1987)

5,0
Hey, een Manilla Road album dat wel stemmen heeft? Goeie keuze was dat in ieder geval, want Mystification is ook mijn absolute favoriet van de band. Op en top epische thrash metal met een paar van de meest rossende riffs en stuiterende drums die de band ooit op plaat heeft gezet. Dat het psychedelische en duistere Mystification en het ruige Masque Of The Red Death mijn favorieten zijn is makkelijk bepaald, maar ik kan er niet omheen dat eigenlijk alles fantastisch is. Children Of The Night is ook een song met fantastische opbouw, terwijl Death By The Hammer een van de hardste nummers van Manilla Road. Het middenstuk met allesverpulverende drums is pure waanzin! Of de band dit album ooit nog gaat overtreffen zal de toekomst leren, maar aangezien dit niet alleen een mijlpaal is uit het Manilla Road oeuvre, maar uit het hele traditionele metalgenre, betwijfel ik het ten zeerste.

1. Mystification
2. The Deluge
3. Open The Gates
4. Mark Of The Beast
5. Crystal Logic
6. Invasion
7. Metal

Manilla Road - Open the Gates (1985)

4,5
Skyrim spelen met Open The Gates, wat een heerlijke tijd was dat! Na heel lang alleen Crystal Logic in mijn bezit te hebben gehad, was dit mijn eerstvolgende aanschaf en ook meteen een flinke verbetering. De productie is nog steeds erg gruizig, maar de toevoeging van Randy Foxe op drums zorgt in ieder geval voor veel dynamischere partijen, waardoor het allemaal iets minder opvalt. Shelton heeft daarnaast een flinke portie galm op zijn solo's aangebracht, waardoor de algemene sound buiten 'metal', nog steeds een flinke portie psychedelica heeft.

De psychedelica komt het beste naar voren op The Ninth Wave. Ik kan niet genoeg benadrukken hoeveel liefde ik voor deze track voel. Mark Shelton klinkt als een geestesbezweerder die eenzaam op een rots tussen de golven met gitaarsolo's kwade geesten van zich afslaat terwijl hij ze vervloekt met zijn maniakale zang. Een episch meesterwerk waar weinig metalbands overheen kunnen komen. Deze sfeer komt op Astronomica, The Fires Of Mars en Witches Brew ook terug, terwijl Open The Gates en Heavy Metal To The World de oude rock 'n roll-vibe nog steeds handhaven. Waar ik dit op Crystal Logic hinderlijk vond, erger ik me er hier echter een stuk minder aan. Het voelt gewoon allemaal 'af' aan.

Het artwork behoort tot het beste dat de band heeft voortgebracht en zat wat mij betreft ook een perfecte ondersteuning neer voor wat epic metal als subgenre precies inhoudt. Perfect is het nog steeds niet, maar het zit er dicht in de buurt. Open The Gates is wat mij betreft een goeie verbetering ten opzichte van zijn voorganger en zeker een van de beste MR albums.

1. Open The Gates
2. Mark Of The Beast
3. Crystal Logic
4. Invasion
5. Metal

Manilla Road - Out of the Abyss (1988)

3,5
Vreemde gewaarwording na het weergaloze en majestueuze Mystification. De productie gooit ook wel een hoop roet in het eten, aangezien het allemaal gortdroog en dunnetjes klinkt. Op het vorige album was de band al druk bezig om zichzelf de thrashmetalsound eigen te maken, maar op Out Of The Abyss slaat men net iets te ver door. Te weinig melodie en teveel ros-ros-roswerk is het resultaat. Op zich is het geen heel groot probleem, aangezien een aantal songs (Rites Of Blood, Return Of The Old Ones, War In Heaven, Helicon) wel degelijk heel tof zijn. Grappig ook om te horen dat Out Of The Abyss en Black Cauldron eigenlijk qua rifftechniek een soort van blauwdruk voor Iced Earth's Night Of The Stormrider lijken te zijn. Benieuwd of Jon Schaffer hier toon ook naar geluisterd heeft.

Shelton's falsettogilletjes blijven verwonderen. Doorgaans heeft hij vooral een klaaglijke stem, maar de Halforduithalen werken bij vlagen best goed. Dat hij ze verder niet meer kan doen verbaast dan weer niets, maar op zich zorgt het hier voor een leuk effect. Dat Out Of The Abyss verder een wat minder album is in de catalogus is wel een feit, maar leuk kan ik het nog steeds wel noemen.

1. Mystification
2. The Deluge
3. Open The Gates
4. Mark Of The Beast
5. Crystal Logic
6. Invasion
7. Out Of The Abyss
8. Metal