menu

Hier kun je zien welke berichten lennert als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Savatage - Dead Winter Dead (1995)

4,0
Solide album, maar toch niet zo goed als de andere cd's met Stevens op zang. Dit komt vooral omdat Starlight vrij saai is en is er net iets teveel aan instrumentaaltjes om het tempo er goed in te houden. Wat wel tof is, is het feit dat Oliva weer meedoet op een tweetal toffe nummers en dat er met One Child wederom een tof counter-vocal-stukje te vinden is. This Isn't What We Meant blijft ook een weergaloze ballad en Dead Winter Dead rockt lekker. Een prima album verder, echter absoluut niet het beste.

Voorlopige tussenstand:
1. Handful Of Rain
2. Edge Of Thorns
3. Streets
4. Gutter Ballet
5. Dead Winter Dead
6. Hall Of The Mountain King
7. The Dungeons Are Calling
8. Fight For The Rock
9. Power Of The Night
10. Sirens

Savatage - Edge of Thorns (1993)

4,5
Valt me nu eigenlijk pas op dat Edge Of Thorns nog best wel een flinke portie oude Savatage heeft. Of nou ja, ik bedoel de lijn die men op Hall Of The Mountain King/Gutter Ballet heeft ingezet dan, want het gaat hier toch beduidend meer om losse songs dan een bepaald concept. Ligt ook wel aan het feit dat het gitaarwerk van Criss Oliva nog steeds leidend is en hij zijn stempel nog goed op de muziek zet.

Edge Of Thorns had in deze opstelling kunnen leiden naar een grotere doorbraak. Het is in heel veel opzichten een ideaal toegankelijk metalalbum. Bij vlagen stevige riffs en een goed gillende Zach Stevens, maar vooral melodie en vriendelijke songs. Stevens is wat mij betreft ook een fijnere zanger om naar te luisteren dan Oliva. De titeltrack bevat een van de mooiste gitaarsolo's ooit, maar ook het stevige He Carves His Stone, het glorieus gezongen Follow Me en het emotionele Sleep zijn hoogtepunten. Jammer dat Labyrinth en Exit Music wat van de vaart weghalen, maar verder nog steeds een van mijn favoriete Savatage albums.

Voorlopige tussenstand:
1. Edge Of Thorns
2. Streets
3. Gutter Ballet
4. Hall Of The Mountain King
5. The Dungeons Are Calling
6. Fight For The Rock
7. Power Of The Night
8. Sirens

Savatage - Fight for the Rock (1986)

3,5
Dat valt dus echt wel mee. Ja, dat nummers 2-4 allemaal ballads zijn, is een vreemde keuze, maar de opener, Hyde, The Edge Of Midnight, Lady Midnight, Red Light Paradise en de The Free-cover Wishing Well bevallen me prima. Ik had een compleet pop-rock album verwacht, maar krijg eigenlijk nog best een aantal songs die prima de naam Savatage waardig zijn. Het is in ieder geval leuker dan Power Of The Night en heeft een betere sound. Kon een stuk erger.

Voorlopige tussenstand:
1. The Dungeons Are Calling
2. Fight For The Rock
3. Power Of The Night
4. Sirens

Savatage - Gutter Ballet (1989)

4,5
Oef, lang geleden heb ik dit album toch een beduidend lagere score gegeven, terwijl ik hem nu weer met echt heel veel plezier beluister. Had toen vooral te maken met het feit dat ik er te weinig Gutter Ballet/When The Crowds Are Gone op stond en nog teveel oude Savatage. Uiteindelijk vind ik nu alles wel tof, al is het rond nummer 8 weer net ietsjes minder dan op de eerste helft van het album. Vooral tof hoe men Queen-invloeden er nu goed inkrijgt en de muziek toch een stuk intelligenter maakt. Oliva krijst ook op zijn best.

Voorlopige tussenstand:
1. Gutter Ballet
2. Hall Of The Mountain King
3. The Dungeons Are Calling
4. Fight For The Rock
5. Power Of The Night
6. Sirens

Savatage - Hall of the Mountain King (1987)

4,0
Bij veel fans de favoriet, maar ik ben toch altijd meer een fan geweest van de meer bombastische Savatage. Dat wil niet zeggen dat Hall Of The Mountain King niet geroemd mag worden als heavy metal-klassieker, helemaal met een titeltrack als deze! Toch zijn er in de vorm van Legions, Strange Wings en The Price You Pay een aantal tracks die me toch wat minder doen, al zijn ze geen van allen slecht te noemen. In ieder geval wel een fijn en gevarieerd album dat ik zeker graag op mag zetten.

Voorlopige tussenstand:
1. Hall Of The Mountain King
2. The Dungeons Are Calling
3. Fight For The Rock
4. Power Of The Night
5. Sirens

Savatage - Handful of Rain (1994)

5,0
Streets, Edge Of Thorns, Handful Of Rain en Wake Of Magellan vechten nog wel eens om de eerste positie in mijn 'wie is de favoriete'-competitie en op het moment pakt Handful Of Rain de hoogste positie met de eerste volledige notering. Merkwaardig, want dit album heeft na de dood van Oliva voor het eerst een andere gitarist en een Jon Oliva die zich nog verder terugtrok van het speelproces. Maar verdomd... Alex Skolnick levert echt een topprestatie af en om eerlijk te zijn denk ik dat in dit meer bluesy materiaal Oliva's stijl niet helemaal gewerkt had. Skolnick is technisch minder begaafd, maar kan prima riffen en heeft een bluesy/rauwe stijl die fantastisch werkt. Taunting Cobras en Nothing's Going On zijn heerlijk stevig, Chance is een moderne Bohemian Rhapsody en Handful Of Rain is een fantastische down to earth rocksong. Stevens zit beter in zijn vel, de nummers bevatten een perfecte combinatie van oudere Savatage sound met een moderne upgrade en het album heeft een prima speelduur. Wie had dit nog verwacht?

Voorlopige tussenstand:
1. Handful Of Rain
2. Edge Of Thorns
3. Streets
4. Gutter Ballet
5. Hall Of The Mountain King
6. The Dungeons Are Calling
7. Fight For The Rock
8. Power Of The Night
9. Sirens

Savatage - Poets and Madmen (2001)

4,5
Dat bevalt een stuk beter dan ik dacht! Geen idee waarom, maar om de een of andere reden luister ik van dit album vaak niet meer dan Morphine Child, maar dat blijkt nu gruwelijk onterecht te zijn, helemaal omdat de productie toch echt spettert en de songs een stuk zwaarder laat lijken dan op The Wake Of Magellan het geval was. Morphine Child blijft nog steeds wel mijn favoriet, maar nu valt het extra op hoe sterk tracks als Commissar, The Rumor en Man In The Mirror ook zijn. Ik had ook verwacht Stevens te missen, maar dit valt toch nog mee. Qua songmateriaal werkt het waarschijnlijk ook beter om de meer sinistere zanglijnen en de stukken die wat meer 'schwung' hebben gewoon door Oliva te laten zingen. Een erg fijne afsluiter van de marathon en daardoor extra zuur dat de band er niet langer is. Gelukkig kunnen we met John Oliva's Pain en Circle II Circle toch nog wat moois voorgeschoteld krijgen.

Streets heeft uiteindelijk toch wat plaatsen moeten inleveren. Ik blijf fan van het album (score heb ik niet aangepast), maar nu ik toch de beter lopende conceptalbums heb gehoord valt het me op dat het geheel wat fragmentarisch aanvoelt muzikaal. Zowel Dead Winter Dead (al is het songmateriaal daar net minder dan op Streets), The Wake Of Magellan als Poets & Madmen lopen als concept gewoon beter. Geen schande, nog steeds een erg gaaf album. Tevens is het voor mij wel duidelijk dat de meer orkestrale Savatage vanaf Gutter Ballet toch echt beter bij mij past.

Eindstand:
1. The Wake Of Magellan 5*
2. Handful Of Rain 5*
3. Edge Of Thorns 4.5*
4. Gutter Ballet 4.5*
5. Poets & Madmen 4.5*
6. Streets 4.5*
7. Dead Winter Dead 4*
8. Hall Of The Mountain King 4*
9. The Dungeons Are Calling 4*
10. Fight For The Rock 3.5*
11. Power Of The Night 3*
12. Sirens 3*

Gemiddeldes:
1. Domine 4,7*
2. While Heaven Wept 4,4*
3. Finntroll 4,36*
4. Sonata Arctica 4,33*
5. Primordial 4,25*
6. Psychotic Waltz 4,25*
7. Gamma Ray 4,23*
8. Thyrfing 4,21*
9. Blue Öyster Cult 4,19*
10. Virgin Steele 4,13*
11. Savatage 4,13*
12. Bruce Dickinson 4,08*
13. Rhapsody (Of Fire) 4,04*
14. Manilla Road 4*
15. Stratovarius 4*
16. Brainstorm 4*
17. Symphony X 4*
18. Magnum 3,92*
19. Helloween 3,9*
20. Iced Earth 3,88*
21. Black Sabbath 3,6*
22. Rainbow 3.5*
23. Solitude Aeturnus 3.5*
24. Thin Lizzy 3,38*

Savatage - Power of the Night (1985)

3,0
Beter dan het debuut omdat Oliva hier in ieder geval zuiver zingt en omdat enkele nummers wel degelijk goed zijn, maar alles bij elkaar is dit een geval van 'eigenlijk net niet'. De productie zorgt er helemaal voor dat de songs punch missen en dat is jammer. Het beledigt me nergens, maar heeft ook weinig waardoor ik het nog een keer zou willen opzetten.

Voorlopige tussenstand:
1. The Dungeons Are Calling
2. Power Of The Night
3. Sirens

Savatage - Sirens (1983)

3,0
De complexe Savatage die we vanaf Gutter Ballet horen is hier toch nog ver te zoeken. Jon Oliva gilt er heerlijk op los, het gitaarwerk van broer Criss is om van te smullen en de ritmesectie ronkt naar hartelust, maar toch valt het me op dat het materiaal nog wat aan de simpele kant is en nuance mist. Daar komt ook bij dat Jon Oliva bij vlagen als hij niet gilt ook echt tegen het valse aan zit. Buiten Holocaust en Scream Murder kan ik ook niet meteen iets noemen waarvan ik zeg 'hey, dat is echt een fantastische track'. Afsluiter Out On The Streets is zelfs tenenkrommend zoet te noemen en wordt enigszins gered door de solo, maar de band heeft hier echt nog een flinke weg te gaan.

Savatage - Streets (1991)

Alternatieve titel: A Rock Opera

4,5
Altijd gedacht dat dit album commercieel succesvoller was dan het daadwerkelijk is. Een beetje vergelijkbaar met The Crimson Idol van WASP qua concept (rise and fall verhaal van een rockster), maar waar dat album in mineur eindigt, zit er hier verlossing aan het einde. Zoetsappig en ik ben nooit zo'n fan van het religieuze aspect in dit soort verhalen, maar ik kan toch niet anders dan Believe een prachtig nummer vinden. Tonight He Grins Again, Can You Hear Me Now en If I Go Away zijn eveneens favorieten en het is niet voor niets dat dit allemaal de ballads zijn. Oliva raakt hier de juiste gevoelens en de composities zijn prachtig. Misschien had het iets korter gekund, maar alsnog zeker een van mijn favoriete Savatage-albums.

Voorlopige tussenstand:
1. Streets
2. Gutter Ballet
3. Hall Of The Mountain King
4. The Dungeons Are Calling
5. Fight For The Rock
6. Power Of The Night
7. Sirens

Savatage - The Dungeons Are Calling (1984)

4,0
Met een speelduur van 25 minuten en 6 nummers die niet op Sirens staan, nemen we deze toch even De teksten hier zijn duisterder, het materiaal is minder eentonig en er zijn mooie sfeerverschillen te horen. Savatage is hier niet meer zomaar een bikermetalband zoals ze op het debuut waren, hier zit meer melodie en visie. Grappig temeer omdat het allemaal tegelijkertijd is opgenomen en het voor mijn gevoel toch echt allemaal duidelijk beter is. Mist nog steeds de kwaliteit van het latere werk, maar is als EP echt een ideale collectie duistere heavy metal-tracks.

Voorlopige tussenstand:
1. The Dungeons Are Calling
2. Sirens

Savatage - The Wake of Magellan (1997)

5,0
Misschien wel het meest ambitieuze album dat de band ooit heeft uitgebracht. Waar Streets tekstueel goed loopt, voelen de nummers daar in het concept muzikaal nog wel eens wat fragmentarisch aan, waar dat voor mijn gevoel bij The Wake Of Magellan minder het geval is. Ik verwachtte al dat deze en Handful Of Rain zouden strijden om de eerste plaats en ik twijfel zelfs nu ik dit album op de eerste positie zet nog steeds over. Het is denk ik een voortdurende momentopname, maar dat het een van mijn favorieten is ga ik niet ontkennen.

Dit album heeft in ieder geval de meest gevarieerde en krachtige zangprestatie van Zack Stevens. Van het musical-achtige Welcome naar het afwisselende Turns To Me en het opera-achtige Anymore: alles klinkt vurig, gepassioneerd en tegelijkertijd gevoelig. Ook Oliva's bijdragen op Another Way en Paragons Of Innocense (een van hun beste refreinen ooit) zorgen voor een lekkere dynamiek. De afsluitende songs The Storm (weergaloze gitaarpartijen) en The Hourglass (de bombast!) horen bij de beste nummers die de band ooit heeft gespeeld en brengen me iedere keer weer in vervoering.

The Wake Of Magellan is een waar (prog)metalmeesterwerk dat veel meer positieve aandacht van zowel de Savatage-fans als de algemene muziekwereld verdient.

Voorlopige tussenstand:
1. The Wake Of Magellan
2. Handful Of Rain
3. Edge Of Thorns
4. Streets
5. Gutter Ballet
6. Dead Winter Dead
7. Hall Of The Mountain King
8. The Dungeons Are Calling
9. Fight For The Rock
10. Power Of The Night
11. Sirens

Saxon - Battering Ram (2015)

3,5
Helemaal niet verkeerd, ook al is het wederom verre van bijzonder. De teksten zijn gelukkig een stuk minder simpele rijmelarij dan op de voorgangers en met Battering Ram, The Devil's Footprint en Kingdom Of The Cross staan er een aantal echt sterke tracks op. Zelfs de ietwat jolige afsluiter bevalt wel. Daar staat alsnog tegenover dat het album gewoon niet bijzonder genoeg is om een hogere score te krijgen, maar op deze manier kan ik er nog best van genieten. Op naar de laatste dan maar!

Tussenstand:
1. Solid Ball Of Rock
2. Power And The Glory
3. Strong Arm Of The Law
4. The Inner Sanctum
5. Wheels Of Steel
6. Lionheart
7. Metalhead
8. Unleash The Beast
9. Killing Ground
10. Denim And Leather
11. Saxon
12. Battering Ram
13. Rock The Nations
14. Into The Labyrinth
15. Sacrifice
16. Forever Free
17. Innocense Is No Excuse
18. Crusader
19. Call To Arms
20. Destiny
21. Dogs Of War

Saxon - Call to Arms (2011)

2,5
Doe mij nog maar een dooddoenertje! Muzikaal gezien staan er best aardige nummers op, maar ik heb de mannen tekstueel gezien nog nooit zo weinig interesse horen tonen. Allemaal verschrikkelijk standaard rijmschema's en woordkeuzes, het doet gewoon pijn. Call To Arms is wel degelijk een toffe ballad en ook Mists Of Avalon gaat er best aardig in, maar eigenlijk valt het toch op dat zo'n stevig nummer als Afterburner verder niets om het lijf heeft. Zeer teleurstellend album en wat mij betreft onbegrijpelijk dat de score hier zo hoog ligt.

Tussenstand:
1. Solid Ball Of Rock
2. Power And The Glory
3. Strong Arm Of The Law
4. The Inner Sanctum
5. Wheels Of Steel
6. Lionheart
7. Metalhead
8. Unleash The Beast
9. Killing Ground
10. Denim And Leather
11. Saxon
12. Rock The Nations
13. Forever Free
14. Innocense Is No Excuse
15. Crusader
16. Call To Arms
17. Destiny
18. Dogs Of War

Saxon - Crusader (1984)

3,0
Ik heb de titeltrack altijd hoog zitten, maar buiten Sailing To America, de gave cover van Set Me Free en Do It All For You is het gros het hier gewoon net niet. Erg ingespeeld op een meer commerciele kant met obligate meezingers over 'rock', maar de band onwaardig. Niet gek dat er van dit album buiten Crusader om zelfs bijna nooit live iets gespeeld wordt. Echt geen grote ramp omdat de muzikanten goed zijn, maar de teksten en composities zijn gewoon teleurstellend.

Tussenstand:
1. Power And The Glory
2. Strong Arm Of The Law
3. Wheels Of Steel
4. Denim And Leather
5. Saxon
6. Crusader

Saxon - Denim and Leather (1981)

3,5
Tegen verwachting in toch een flinke stap terug. Waar Strong Arm Of The Law heel vurig en stevig was, klinkt de band hier gezapig en soms zelfs gemakzuchtig. Het valt hier ook extra op dat de teksten echt bij vlagen uitzonderlijk ondermaats zijn, waardoor ik toch tot een lagere score kom dan voorheen gedacht. Niet dat het album geen lekkere nummers heeft, want Princess Of The Night, Fire In The Sky en de fan-ode/omschrijving van de hele N.W.O.B.H.M.-scene Denim And Leather zijn allemaal fantastisch. De rest is echter een stuk minder en veel te rockerig. Zeker niet verkeerd, maar het voelt alsnog aan als beduidend minder.

Tussenstand:
1. Strong Arm Of The Law
2. Wheels Of Steel
3. Denim And Leather
4. Saxon

Saxon - Destiny (1988)

2,5
Ik wil de band graag een hart onder de riem steken en begrijpen hoe moeilijk het was om te proberen hits te scoren in de VS, maar man man man, wat heeft Destiny bij vlagen toch moeilijke nummers om door te komen. Ik vind S.O.S., Song For Emma, For Whom The Bell Tolls en Red Alert nog best tof, maar de rest is suikerzoet en Saxon-onwaardig. Het jammere is dat Biff nog best goed zingt en dat de solo's en het baswerk echt wel degelijk goed zijn, waardoor helemaal For Whom The Bell Tolls en Red Alert echt nog best wel behoorlijke songs zijn. Als ik de gemiddelde scores zo zie hebben we nu gelukkig het ergste wel gehad...

Tussenstand:
1. Power And The Glory
2. Strong Arm Of The Law
3. Wheels Of Steel
4. Denim And Leather
5. Saxon
6. Rock The Nations
7. Innocense Is No Excuse
8. Crusader
9. Destiny

Saxon - Dogs of War (1995)

2,0
Dogs Of War is een visieloos album dat alle kanten opgaat, maar slechts zelden echt interessant is. Don't Worry is een flauwe countryrock-achtige song en de boogie-woogie op Big Twin Rolling (Coming Home) doet het hem ook al helemaal niet. De flauwe hardrock op Hold On is tenenkrommend en de lichte productie redt het ook allemaal niet.

Frappant hoe het album toch nog enigszins stevig begint, maar verder erg lastig 'metal' genoemd kan worden. Destiny vond ik nog goeie nummers hebben, maar ik kan hier echt weinig vinden dat me blij maakt. The Great White Buffalo is de minst erge, maar Walking Through Tokyo klinkt weer als een melige Def Leppard track. Ik snap dat het halverwege de jaren '90 voor traditionele metalbands echt lastig was om hun identiteit te behouden, maar wist niet dat Saxon het zo moeilijk had. De relatief hoge score verbaast me dan ook echt, want ik vind dit het slechtste dat ik tot nu toe van de band gehoord heb.

Tussenstand:
1. Solid Ball Of Rock
2. Power And The Glory
3. Strong Arm Of The Law
4. Wheels Of Steel
5. Denim And Leather
6. Saxon
7. Rock The Nations
8. Forever Free
9. Innocense Is No Excuse
10. Crusader
11. Destiny
12. Dogs Of War

Saxon - Forever Free (1992)

3,0
Toch weer een stap terug. Waar Solid Ball Of Rock klonk als een eigentijds en spetterend album, is Forever Free het restant van de jaren '80/'90 overgang oftewel: de periode waarin klassieke metal stierf. Er staan een aantal goeie tracks op zoals Iron Wheels (beste Saxon-ballad tot nu toe) en Nighthunter, maar het voelt toch voor het gros weer alsof de band achter de feiten aanloopt in plaats van dat ze zich iets compleet eigen maken. Kon alsnog erger, kon ook veel beter. Get Down And Dirty, Grind en die verschrikkelijke Just Wanna Make Love To You-cover hoef ik niet nog een keer te horen.

Tussenstand:
1. Solid Ball Of Rock
2. Power And The Glory
3. Strong Arm Of The Law
4. Wheels Of Steel
5. Denim And Leather
6. Saxon
7. Rock The Nations
8. Forever Free
9. Innocense Is No Excuse
10. Crusader
11. Destiny

Saxon - Innocence Is No Excuse (1985)

3,0
Ik kan er op zich altijd wel wat mee die jaren '80 sound, al valt het in dit soort gevallen gewoon altijd heel hard tegen wat voor belabberde teksten bands als Saxon meenamen in de commercie. Toch zijn Broken Heroes, Rockin' Again en Raise Hell zeker wel goed te noemen, is de productie binnen de stijl prima en zijn de gitaarsolo's erg goed. Het mag gewoon allemaal wat minder party-rock, al is het gelukkig nog stevig genoeg om me te interesseren.

Tussenstand:
1. Power And The Glory
2. Strong Arm Of The Law
3. Wheels Of Steel
4. Denim And Leather
5. Saxon
6. Innocense Is No Excuse
7. Crusader

Saxon - Into the Labyrinth (2009)

3,0
Oef, ik herinnerde me deze cd als erg goed, maar kennelijk heb ik alleen de echt goede tracks onthouden. Want ja, Battalions Of Steel, Demon Sweeney Todd, Valley Of The Kings en Hellcat zijn nog steeds gaaf, maar voor de rest is het flauwtjes en erg standaard te noemen. Biff heeft wel eens sterker geklonken en van Crime Of Passion of Voice wordt ik echt niet blij. Jammer. Nog steeds wel een voldoende, want de productie is goed verzorgd en de solo's zijn prima, maar daar is het buiten de toffe nummers ook wel mee gezegd.

Tussenstand:
1. Solid Ball Of Rock
2. Power And The Glory
3. Strong Arm Of The Law
4. The Inner Sanctum
5. Wheels Of Steel
6. Lionheart
7. Metalhead
8. Unleash The Beast
9. Killing Ground
10. Denim And Leather
11. Saxon
12. Rock The Nations
13. Into The Labyrinth
14. Forever Free
15. Innocense Is No Excuse
16. Crusader
17. Destiny
18. Dogs Of War

Saxon - Killing Ground (2001)

3,5
Anno 2001 is het gelukkig voor de fans onomstotelijk bewezen dat Saxon weer gewoon echt een metalband is. Killing Ground is voor het gros gewoon een swingend en stoer album dat het hart op de juiste plaats heeft. In vergelijking met Metalhead vind ik echter de hoeveelheid matig tot redelijke songs ook weer te groot. Zowel Coming Home, Hell Freezes Over, Deeds Of Glory en Running For The Border hebben leuke stukjes, maar voelen tegelijkertijd in zijn geheel niet heel sterk aan. Nee, dan liever Killing Ground, de King Crimson-cover of Dragons Lair. De rare groove op Shadows On The Wall voelt vooral misplaatst met de vervormde vocalen, terwijl de mid-tempo melodieuze stukken juist weer erg mooi zijn. Afsluiter Rock Is Our Live is ondanks de matige tekst dan weer best lekker.

Op zich niets verkeerds met het album, oppervlakkig zelfs best goed. Mag alleen echt toch net een tandje beter nog wil het helemaal goed genoemd kunnen worden.

Tussenstand:
1. Solid Ball Of Rock
2. Power And The Glory
3. Strong Arm Of The Law
4. Wheels Of Steel
5. Metalhead
6. Unleash The Beast
7. Killing Ground
8. Denim And Leather
9. Saxon
10. Rock The Nations
11. Forever Free
12. Innocense Is No Excuse
13. Crusader
14. Destiny
15. Dogs Of War

Saxon - Lionheart (2004)

4,0
Lionheart was toentertijd al een album waar ik met alle liefde een aantal nummers van beluisterde nadat het me een hoop moeite had gekost om het van Kazaa te trekken. Witchfinder General, Beyond The Grave, Lionheart en To Live By The Sword deden het allemaal goed en inmiddels bevalt ook Searching For Atlantis me prima. Het album heeft een vette productie, het drumwerk van Jorg Michael is spetterend en Biff klinkt nog verbazingwekkend veel feller dan hij op de afgelopen albums klonk. Gewoon een fijn en modern heavymetalalbum dat de band voor mij nog relevant liet klinken in 2004.

Tussenstand:
1. Solid Ball Of Rock
2. Power And The Glory
3. Strong Arm Of The Law
4. Wheels Of Steel
5. Lionheart
6. Metalhead
7. Unleash The Beast
8. Killing Ground
9. Denim And Leather
10. Saxon
11. Rock The Nations
12. Forever Free
13. Innocense Is No Excuse
14. Crusader
15. Destiny
16. Dogs Of War

Saxon - Metalhead (1999)

4,0
Ik denk dat het rond deze tijd voor het eerst was dat ik zou stellen dat Saxon landgenoten Iron Maiden echt goed voorbij waren gestreefd. Rond 1998 brachten zij het ronduit saaie Virtual XI uit, terwijl Saxon een jaar later met Metalhead een lekker sfeervol en relatief modern klinkend album uitbrachten. Unleash The Beast zat al in de goede richting, maar hier vind ik toch net meer sterke songs te vinden. Vooral afsluiter Sea Of Life is een van de betere songs die de band in lange tijd heeft gemaakt. Are We Travelers In Time en Conquistador zijn ook ware pareltjes te noemen. Of er nog een Strong Arm Of The Law rond deze tijd te verwachten mocht zijn kan ik lastig zeggen, maar ik neem hier zeker al genoegen mee!

Tussenstand:
1. Solid Ball Of Rock
2. Power And The Glory
3. Strong Arm Of The Law
4. Wheels Of Steel
5. Metalhead
6. Unleash The Beast
7. Denim And Leather
8. Saxon
9. Rock The Nations
10. Forever Free
11. Innocense Is No Excuse
12. Crusader
13. Destiny
14. Dogs Of War

Saxon - Power & the Glory (1983)

4,5
De productie zal altijd wel een punt van discussie blijven onder de fans, maar ik vind Saxon op dit album veel spetterender, melodieuzer en epischer tegelijkertijd klinken. Van het begin tot het einde toffe songs en met The Eagle Has Landed een van de beste afsluiters uit hun hele carrière. Het ritmewerk heeft met de komst van Nigel Glockler een flinke dosis peper gekregen, maar ook de baspartijen zijn nu veel beter in beeld. Hoor dat prachtige loopje onder het refrein van Power And The Glory! Met songs als This Town Knows How To Rock weer een lekker snelle stamper en Midas Touch heeft gave teksten. Absoluut topalbum.

Tussenstand:
1. Power And The Glory
2. Strong Arm Of The Law
3. Wheels Of Steel
4. Denim And Leather
5. Saxon

Saxon - Rock the Nations (1986)

3,5
De productie is in ieder geval een flinke verbetering ten opzichte van zijn voorganger. Veel minder overdreven gladjes, het rockt bij vlagen zelfs behoorlijk. Ik kan echt niet boos worden over het feit dat de band Elton John op twee nummers gebruikt heeft, aangezien Elton John gewoon een gave artiest is waarbij het gewoon tof is dat hij zichzelf leent voor dit soort dingen. Battle Cry, Rock The Nations en Northern Lady zijn gewoon mooie nummers, terwijl ik de humor van een Party 'Till You Puke ook wel kan waarderen. De hoes is daarnaast erg mooi. Grappig dat deze dan zoveel minder wordt gewaardeerd dan Innocense Is No Excuses?

Tussenstand:
1. Power And The Glory
2. Strong Arm Of The Law
3. Wheels Of Steel
4. Denim And Leather
5. Saxon
6. Rock The Nations
7. Innocense Is No Excuse
8. Crusader

Saxon - Sacrifice (2013)

3,0
Ik merk langzaamaan toch dat het lastig wordt om een duidelijke rangschikking aan te brengen in de Saxon-marathon aangezien een hoop albums het gewoon net niet hebben. Ik vond A Call To Arms over de algehele linie zwakker, maar Sacrifice heeft buiten de titeltrack en Night Of The Wolf ook niet bijster veel uitschieters. Het verhaal dat de band hier meer oldschool zou spelen kan ik alleen vinden in Warriors Of The Road waar ik ieder moment verwacht dat Biff 'MOTORCYCLE MAN!' gaat schreeuwen. Standing In A Queue is overigens een nummer dat ze van mij niet nog een keer hoeven te schrijven. Over de gehele linie kan het erger, maar ik hoor ook weinig dat me echt prikkelt.

Tussenstand:
1. Solid Ball Of Rock
2. Power And The Glory
3. Strong Arm Of The Law
4. The Inner Sanctum
5. Wheels Of Steel
6. Lionheart
7. Metalhead
8. Unleash The Beast
9. Killing Ground
10. Denim And Leather
11. Saxon
12. Rock The Nations
13. Into The Labyrinth
14. Sacrifice
15. Forever Free
16. Innocense Is No Excuse
17. Crusader
18. Call To Arms
19. Destiny
20. Dogs Of War

Saxon - Saxon (1979)

3,5
Saxon. Zanger Biff is inmiddels 67 jaar oud en klinkt nog steeds verbazingwekkend goed live. Sowieso is Saxon altijd een van de betere live bands geweest als het op heavy metal aankomt. Misschien niet zo over the top qua show als een Iron Maiden of met de zorgvuldig gekozen kledij van een Judas Priest, maar vaak energiek en qua sound gaan ze nog lekker met de tijd mee. Ik heb de band nog slechts twee keer live gezien, maar in beide gevallen was het absoluut genieten!

Tijd weer voor wat oldschool heavy metal. Of nou ja, echte, stevige heavy metal is het hier toch nog net niet. Saxon's debuut heeft met Rainbow Theme/Frozen Rainbow een dromerige set openers, maar op Big Teaser en Still Fit To Boogie is het vooral rock 'n rollerige hardrock die de boventoon voert. Het mist een paar echte krakers om helemaal goed te zijn, maar luistert zeker lekker weg zonder teveel problemen. De potentie is echter wel duidelijk hoorbaar.

Saxon - Solid Ball of Rock (1991)

4,5
Een gedateerd album done right! Eindelijk klinkt de band nu alsof ze iets doen dat een beetje modern is en niet oubollig. Kijk, alsnog is dit album nu een slachtoffer van zijn tijd (klinkt nog steeds als zo'n overgangsalbum van jaren 80/90), maar het is geen vervloekte hairmetal/cockrock/suikerzoete AOR zoals Destiny dat wel was. Het rockt en heeft nog steeds een klein beetje dat klinische in de productie, maar het is vooral weer echt stevig. De ballads als Requiem (We Will Remember) en Overture In B-Minor Refugee klinken fantastisch, maar vooral de rockende songs doen het op zijn best. Altar Of The Gods en Crash Drive als geschikte voorbeelden. Grappig hoe dit dan toch meer doet dan een Wheels Of Steel. Ook benieuwd of dit dan toentertijd wel in smaak viel bij de fans.

Tussenstand:
1. Solid Ball Of Rock
2. Power And The Glory
3. Strong Arm Of The Law
4. Wheels Of Steel
5. Denim And Leather
6. Saxon
7. Rock The Nations
8. Innocense Is No Excuse
9. Crusader
10. Destiny

Saxon - Strong Arm of the Law (1980)

4,5
In deze tijd konden die twee albums per jaar nog gewoon. En het jaar ervoor een en het jaar erna ook gewoon een! Strong Arm Of The Law is in ieder geval wederom een stap in de goeie richting ten opzichte van Wheels Of Steel, helemaal openingstrack Heavy Metal Thunder is met zijn woeste snelheid en fantastische solo's een van de beste openers ooit op een Saxon-album. Een ware proto-speedmetalsong. Opvolgers To Hell And Back Again en Strong Arm Of The Law rocken ook nog stevig door, terwijl ik me met een openingsriff als Taking Your Chances ook moeilijk kan voorstellen dat mensen teleurgesteld zijn.

Waar ik Wheels Of Steel nog wat oubollig vond klinken, vind ik dat Strong Arm Of The Law zich met gemak kan meten met Iron Maiden's debuut en Priest's British Steel overtreft. Hungry Years is een licht inkakmoment, maar gelukkig sluit het met Dallas 1 P.M. weer erg sterk af. Prima album, absolute aanrader voor mensen die Saxon eens een keer willen proberen en geen idee hebben welk album het beste is om mee te beginnen.

Tussenstand:
1. Strong Arm Of The Law
2. Wheels Of Steel
3. Saxon