menu

Hier kun je zien welke berichten lennert als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Yes - 90125 (1983)

4,0
Een album dat ik al erg lang in huis heb (en die ik nooit veel geluisterd heb). Zo'n lp van 2 euro op de rommelmarkt. Ik zie nu ook pas dat Howe geen onderdeel meer van de band was op dit moment. Op zich logisch qua sound, want de meer directere riffs van Owner Of A Lonely Heart of City Of Love zouden wat onkarakteristiek zijn.

90125 is verder een prima plaat. Hold On laat een paar steekjes vallen, maar verder is de sound van het album erg plezierig. Rush (daar zijn ze weer) heeft op Power Windows en Hold Your Fire een vergelijkbare sound die me ook prima beviel. Anderson's stem is daarnaast nog steeds in topvorm en de Sting-achtige zanglijnen gaan hem prima af. Als pop/rock plaat met lichte prog invloeden wat mij betreft een prima geslaagd product.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Drama
5. Fragile
6. Time And A Word
7. 90125
8. Tales From Topographic Oceans
9. Yes
10. Tormato
11. Relayer

Yes - Big Generator (1987)

3,5
De lage score stemde me wat ongerust (en de titeltrack maakte dit niet veel beter), maar Shoot High Aim Low is toch wel echt een hele mooie track en het materiaal vanaf daar mag er best wezen. Nog een stapje meer vergelijkbaar met Rush (ten tijde van Hold Your Fire) en ditmaal ook met Genesis rond dezelfde tijd, wat betekent dat het rock-element, en helemaal het prog-element, toch wel langzaamaan goed verdwenen is. De band kan echter nog steeds wel mooie songs schrijven, het verschil is alleen dat het in vergelijking met de voorganger toch echt wel mierzoet is geworden en daarmee iets extra's mist dat ik op 90125 nog wel kon horen. Ik besef me nu ook weer eens extra dat er vanaf deze plaat ook echt helemaal niets is overgebleven aan materiaal wat ik ooit eerder heb gehoord, dus ik ben benieuwd waar we dan nu heen gaan qua sound.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Drama
5. Fragile
6. Time And A Word
7. 90125
8. Tales From Topographic Oceans
9. Yes
10. Tormato
11. Relayer
12. Big Generator

Yes - Close to the Edge (1972)

5,0
Oef. Ik weet dat we met acts als Rush, Genesis en Kansas wel al wat technische progbands gehad hebben en dat er met een act als King Crimson nog wat zwaar materiaal (waarschijnlijk) in het verschiet ligt, maar ik geloof niet dat er nog een progalbum aan gaat komen dat zo goed klopt als Close To The Edge. Drie weergaloze klassieke songs waarop de band perfect heen en weer springt tussen prachtige, melodieuze passages en ook all-out priegelgeweld. Dat openingssoleergeweld van de titeltrack alleen al: Dream Theater's sound had nooit zo hard kunnen ontwikkelen zonder die instrumentale strijd die je hier hoort. Het nummer heeft met het "I get up, I get down"-stuk ook een stukje aan Beatles-herinnerende psychedelica dat de luisteraar wonderschoon naar hogere sferen brengt. En die dreigende orgels die Wakeman er daarna onderzet om over te gaan in een fantastisch virtuoze solo: orgasmisch! Een van de beste, zo niet DE beste titeltrack ooit uit progrockgeschiedenis.

Nummer 2, And You And I, is veel meer ingetogen, maar bevat minstens even veel kwaliteit. Omdat de instrumentaties hier iets meer gericht zijn op akoestische gitaren en meer subtiel keyboard gebruik, krijgt Anderson de kans om even helemaal te schijnen. Wonderschone, spirituele teksten leveren fantastisch materiaal op als:

"Coming quickly to terms of all expression laid
Emotion revealed as the ocean maid
As a movement regained and regarded both the same
All complete in the side of seeds of life with you"

De orkestraties en trage gitaarmelodie onder dit stuk zijn fenomenaal goed. Ergens heb ik het idee dat er ook iets van de melodie en/of zangpartijen door Peter Gabriel is gebruikt in een Genesis-song, maar ik kan de vinger er niet precies op leggen welk lied dit zou moeten zijn. Supper's Ready misschien? Het is niet erg, het geeft in ieder geval aan hoe sterk deze melodielijn is.

"And you and I climb, crossing the shapes of the morning
And you and I reach over the sun for the river
And you and I climb, clearer, towards the movement
And you and I called over valleys of endless seas"

Kippenvel!

Siberian Khatru is het meest jolige nummer met veel jazzy speelsheid en instrumentale afwisseling van onder andere een steel gitaar solo en klavecimbelpartijen. Na And You And I schudt het je niet alleen goed wakker uit een roes, het is zo verdomd opzwepend in alle muzikale frivoliteit met de verschillende ritmes die door elkaar lopen. Squire en Howe op hun best als ze tegen elkaar opspelen.

Close To The Edge is niet alleen een hoogtepunt in progrock, het is een mijlpaal in muziekgeschiedenis en met recht een van mijn favoriete albums ooit. Ik kan me tevens niet voorstellen dat ik ooit nog een progrockplaat ga tegenkomen die zo compleet 'af' aanvoelt als deze plaat doet.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. The Yes Album
3. Fragile
4. Time And A Word
5. Yes

Yes - Drama (1980)

4,5
Ook bij mij krijgt Drama een hoge score. Dit album doet in dat opzicht heel erg denken qua sound aan wat Canadese vrienden Rush toentertijd ook maakten: invloeden vanuit de new-wave, iets klinischere producties en een meer radiovriendelijke sound. Yes verloochent de Yes-sound echter nergens en zorgt nog steeds voor imposante (te kleine) hoeveelheid prachtige composities.

De rol van de twee nieuwelingen Downes en Horn mag hierin niet onderschat worden. Horn klinkt bijna hetzelfde als Anderson en Downes brengt hele sfeervolle toetsenpartijen aan. Ik moet ook maar eens wat van Asia gaan beluisteren. Horn's fretloze baspartijen op Run Through The Light (inclusief Sting-achtige zangpartijen) zorgen ook voor een hele fijne toevoeging aan de muziek, terwijl Squire's bassolo aan het einde van Does It Really Happen ook een stukje kippenvel geeft. Afsluiter Tempus Fugit geeft Howe weer even de mogelijkheid iets zwaarder te spelen. Oh ja, het erg stevig en logge beginnende Machine Messiah is een van de zwaarste tracks tot nu toe, bijna heavy metal te noemen! Wat mij betreft een fantastisch album.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Drama
5. Fragile
6. Time And A Word
7. Tales From Topographic Oceans
8. Yes
9. Tormato
10. Relayer

Yes - Fly from Here (2011)

3,0
Benoît David doet Anderson in ieder geval niet vergeten. Ik vind zijn stem in de verte misschien overeen komen, maar hij mist echt wat van de grandiositeit en zonder het lyrisch talent van Anderson ontbreekt er ook een stukje diepgang. Het zorgt ervoor dat Fly From Here niet slecht klinkt, maar op mij vooral oppervlakkig over komt. Waar Magnification me vaak te hoogte in tilde, kom ik hier niet verder dan de begane grond.

Het is geen slecht album en in ieder geval overduidelijk prog, maar waar ik op Drama nog wel degelijk Yes herkende, voelt het hier aan alsof ik toch naar een andere band aan het luisteren ben. Het wil me niet echt grijpen. Hour Of Need heeft wel een heel mooi afsluitende solo. Goed gemaakt, maar zielloos.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Drama
5. Fragile
6. Time And A Word
7. Magnification
8. 90125
9. Tales From Topographic Oceans
10. Yes
11. The Ladder
12. Talk
13. Tormato
14. Relayer
15. Big Generator
16. Fly From Here
17. Open Your Eyes
18. Union

Yes - Fragile (1971)

4,5
Mijn initiële gedachte was ook 'te weinig echte songs', maar bij meerdere luisterbeurten valt toch altijd op dat ook de instrumentaaltjes enkele ware pareltjes bevatten. Vooral het baswerk op The Fish (Shindleria Praematurus) en het gitaarwerk op Mood For A Day is fenomenaal. Wat ook intrigeert, zijn de klassieke invloeden die in de composities beginnen door te schemeren. Time And A Word had een orkest, maar Heart Of The Sunrise klinkt veel meer als iets dat door een orkest uitgevoerd hoort te worden. Het is ook deze afsluitende track met zijn furieuze baspassages (deed me wat denken aan hoe Rush later Cygnus X-1 zou doen) die hier met het goud vandoor gaat en niet het eveneens fenomenale Roundabout. Laatstgenoemde track was een van de eerste songs ooit waardoor ik me ben gaan verdiepen in de basgitaar als instrument, omdat ik nog nooit eerder zulke klanken had gehoord.

Tussenstand:
1. The Yes Album
2. Fragile
3. Time And A Word
4. Yes

Yes - Going for the One (1977)

5,0
Dit was voor mij ook een blinde vlek in de Yes-geschiedenis (nou ja, dat is sowieso alles tussen Relayer en Drama), maar het blijkt een van de meeste platen van deze band te zijn. Mijn kritiek op Relayer was vooral dat het teveel gefocust was op techniek en te weinig op melodie. Prompt is Going For The One een van de meest melodieuze albums uit de band's geschiedenis tot nu toe. En stiekem ook een van de beste.

Hoe gaat ik iets als The Yes Album ook vind, die esotherische toetsenklanken die op Going For The One heen en weer vliegen, brengen me echt in hogere sferen. Zo'n ballad als Turn Of The Century met dat prachtige akoestische gitaarwerk en die fenomenale zanglijnen van Anderson: puur kippenvel. En die tekst over liefde, hoop en verlies doen me een beetje aan Lamplight Symphony van Kansas denken. Maar ja, natuurlijk kunnen we ook niet om Awaken heen, een van de beste lange tracks van de band tot nu toe. Ik denk dat ik slechts de titeltrack van Close To The Edge een mooier nummer vind, want hoe Howe hier fel en melodieus tekeer gaat, gesteund door die machtige ritmesectie en de hemelse klanken van Anderson's zang en Wakeman's toetsen (dat kerkorgel rond 5:45 minuten!): het is werkelijk waar subliem.

De muziek klinkt al iets gepolijster dan het vroege jaren '70 werk, maar de composities en overgave waarmee gespeeld wordt zorgen er echt geen moment voor dat dit ergert. Een onverwachte verrassing en een album dat ik als de sodemieter moet gaan aanschaffen.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Fragile
5. Time And A Word
6. Tales From Topographic Oceans
7. Yes
8. Relayer

Yes - Heaven & Earth (2014)

2,5
Laat hier alsjeblieft nog eenmaal een album uitgebracht worden met Anderson op zang, want de laatste twee albums van Yes mogen niet de definitieve hekkensluiters worden. Wederom is het feit dat hij zijn grootse proza niet mag verspreiden een groot probleem voor het album, maar de muzikanten hebben dit keer ook een flink gedeelte schuld er aan. De zang is vlak, het muzikale vuurwerk ontbreekt. Ik was geen fan van Fly From Here, maar dat album was in ieder geval nog prog te noemen. Dit is... middle of the road symfopop zonder enige scherpte. Laat dit niet het einde zijn.

Yes is namelijk gedurende deze marathon wel een van mijn favoriete progbands geworden. De verscheidene dvd's die ik onlangs heb aangeschaft, hebben me dit nog extra doen beseffen. Maar zonder Anderson zie ik de toekomst niet bijster rooskleurig in.

Eindstand:
1. Close To The Edge 5*
2. Going For The One 5*
3. The Yes Album 4,5*
4. Drama 4,5*
5. Fragile 4,5*
6. Time And A Word 4,5*
7. Magnification 4,5*
8. 90125 4*
9. Tales From Topographic Oceans 4*
10. Yes 4*
11. The Ladder 4*
12. Talk 4*
13. Tormato 4*
14. Relayer 3,5*
15. Big Generator 3,5*
16. Fly From Here 3*
17. Open Your Eyes 3*
18. Union 3*
19. Heaven & Earth 2,5*
Gemiddelde: 3,95*

Yes - Magnification (2001)

4,5
Ik ben stiekem een beetje voor gaan lopen op de marathon door van het weekend eerst twee live dvds aan te schaffen en te kijken, namelijk Keys To Ascension en het in de Heineken Music Hall opgenomen Symphonic Live. Daar speelde men in ieder geval al de titeltrack, In The Presence Of en Don't Go, waardoor ik toch wel benieuwd werd naar Magnification als album. Geen toetsenist? Dat is sowieso al een vreemd iets op een Yes-album...

Toch werkt het geheel wel. Het heeft een beetje een rock-opera/musical-vibe (en The Moody Blues' Days Of Future Past, maar de band en orkest werken prima met elkaar samen in de composities. En dan is er de productie: verdorie, wat klinkt Squire hier vet. Vooral in het vrij stevige Spirit Of Survival komen zijn Rickenbacker-klanken zo heerlijk naar voren. Zijn leadzang op Can You Imagine is overigens ook zeker de moeite waard. Ik had de beste man nog nooit zo hard naar voren horen komen, maar begrijp nu goed hoe hij en Anderson samen perfecte harmonieën kunnen maken. Ook Anderson's gerijpte stem is nog steeds genieten.

Het materiaal is bijna allemaal raak. Ja, het blijft absurd dat men live dan Don't Go moest spelen, want dit liedje is dan weer precies alle suikerzoete hippieliefde van Anderson samengeprakt in een flauwe meezinger. De rest... veel beter tot werkelijk waar prachtig. We Agree werkt dan echter ineens wel. Het komt veel oprechter over en heeft dat obligate meezinggehalte van Don't Go. Howe speelt hier tevens mooi ingetogen partijen die me goed raken. Het type song dat een band eerder aan het einde van de carriere maakt dan aan het begin, maar verdomd als het niet mooi is. Hetzelfde geldt voor het folkloristische Soft As A Dove waar Howe's akoestische partijen en de fluit een hoofdrol spelen. De soundtrack van een rustig landschap bij een zonsopgang.

Het echte muzikale geweld komt het beste naar voren bij de twee openingstracks en de epics aan het einde. Op Dreamtime zijn de sitar van Howe en basgitaar van Squire in duel met dreigende strijkers en blazers, terwijl Anderson een opzwepend betoog zingt om mij over te halen de teksten er weer bij te pakken. Wat een heerlijk spannend nummer dat vertrouwd en toch vernieuwend klinkt voor de band! In The Presence Of kondigde Anderson live al aan als de gedachte dat we omgeven zijn met het goddelijke. Gezapig en suikerzoet... maar toch ook oprecht en mooi.

"And I know this love is real
(Deeper than every river)
Realize this is meant to be
That's what your eyes they say to me
You are listening to how I feel
So expectedly
(Brighter than every morning)
From the ocean to the sky
(Beautiful as the sunset)
Every river to the sea
Nature surrounds me constantly
We can hear love constantly
This is for you and me"

Het musicalgehalte is hier wederom hoog, maar onder de juiste beelden werkt het prima. Howe speelt daarvoor toch ook prima partijen onder Anderson's zang en White's galmende drums slaan op het juiste moment terwijl het orkest verder aanzwelt en Anderson de volgende teksten spuit:

"Can you imagine
Any reason
To know you're only fooling yourself
And then you'll understand why
You'll understand why"

Okay man, ik denk dat ik je snap. En ik ben helemaal niet spiritueel, maar ik maak hier wel een uitzondering voor. Ik had niet verwacht dat ik in het nieuwe milennium de band nog zo'n score zou geven. Als dit daadwerkelijk de laatste plaat met Anderson is, dan heeft hij in ieder geval zijn alles gegeven.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Drama
5. Fragile
6. Time And A Word
7. Magnification
8. 90125
9. Tales From Topographic Oceans
10. Yes
11. The Ladder
12. Talk
13. Tormato
14. Relayer
15. Big Generator
16. Open Your Eyes
17. Union

Yes - Open Your Eyes (1997)

3,0
Ben ik dan in de tussentijd zo'n fanboy geworden dat het me allemaal echt niet zo ergert? Een 2,44 uit 5 gemiddeld op het moment van schrijven... ik verwachtte audio-diarree, maar kreeg in ieder geval Howe's gitaarwerk dat toch beduidend minder standaard/gelikt over komt dan dat van Rabin. Het zorgt ervoor dat de songs nergens te poppy worden. Het klinkt in ieder geval meer Yes dan de vorige albums, omdat het beduidend meer proggy songstructuren zijn.

Dit wil overigens niet zeggen dat het album niet zonder zonden is. Man In the Moon vind ik echt een behoorlijk belabberd nummer. Love Shine doet het ook niet, maar tracks als New State Of Mind, Universal Garden, The Solution en Wonderlove vind ik echt best mooi. Briljant is het niet, maar voor op de achtergrond ergert het me echt niet. En als ik hier het slechtste mee gehad heb, dan kan ik daar alleen maar blij mee zijn.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Drama
5. Fragile
6. Time And A Word
7. 90125
8. Tales From Topographic Oceans
9. Yes
10. Talk
11. Tormato
12. Relayer
13. Big Generator
14. Open Your Eyes
15. Union

Yes - Relayer (1974)

3,5
Relayer heb ik al een tijdje in mijn cd-kast staan. Niet een album dat ik het snelste zal opzetten, maar wel eentje die (zoals voorlopig met alle Yes-albums het geval is) op zijn minste diep intrigeert. De band slaat hier echter bij vlagen toch teveel door naar fusion/jazz en laat dit nu niet mijn favoriete genre zijn. Sound Chaser is hier het beste voorbeeld van met heel veel technisch gefreak (en vervelend snerpende gitaarsound van Howe) en relatief weinig van dat majestueuze dat Yes Yes maakt. The Gates Of Delirium werkt echter als epische track wel erg goed voor me, waardoor ik het album zeker nog wel kan waarderen voor wat het is. Ik zet echter dan toch liever het meer afwisselende Tales From Topographic Oceans op en hoop op de terugkeer van iets meer melodie voor het volgende album.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. The Yes Album
3. Fragile
4. Time And A Word
5. Tales From Topographic Oceans
6. Yes
7. Relayer

Yes - Tales from Topographic Oceans (1973)

4,0
Hehe, dit is wel het type album dat je opzet als je mensen wil zieken die echt niets met progrock kunnen. Het gaat bij mij bij vlagen ook net 'te ver' ('The Ancient' / Giants Under the Sun zoekt bij de soleerstukken het randje voor mijn tolerantie wel op, maar zodra Howe's akoestische gitaarspel begint vergeef ik ze alles weer), maar mijn eindoordeel is toch echt wel positief. Dit komt omdat de composities me flink uitdagen en het musiceren nog steeds top notch is. Toegankelijk is het album echter totaal niet en dat is dan ook voor de eerste keer bij deze band echt het geval, maar als over the top concept kan ik het toch echt nog wel waarderen. Prachtige cover ook.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. The Yes Album
3. Fragile
4. Time And A Word
5. Tales From Topographic Oceans
6. Yes

Yes - Talk (1994)

4,0
Talk is eigenlijk een wonderbaarlijk sterk AOR/prog album te noemen, helemaal voor het rare tijdstip waarop dit gemaakt is (1994 was nu eenmaal vanuit commercieel oogpunt niet echt meer een goed moment voor dit soort muziek). Mierzoet allemaal, maar het klinkt toch gemotiveerder en coherenter dan albums als Big Generator en Union. En vooral de tweede helft heeft met het ingetogen Where Will You Be en de epic Endless Dream weer eens twee echt sterke Yes-tracks. Vooral de epic voelt aan als iets dat de band ook in de hoogtijdagen had kunnen maken. Wat ik nog steeds mis is Howe's meer kunstzinnige gitaarwerk, maar Anderson's zang/teksten en Kaye's sfeervolle toetsenwerk maken het toch allemaal zeer te genieten. Het suikergehalte is dan misschien erg hoog, mooi vind ik het zeker wel.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Drama
5. Fragile
6. Time And A Word
7. 90125
8. Tales From Topographic Oceans
9. Yes
10. Talk
11. Tormato
12. Relayer
13. Big Generator
14. Union

Yes - The Ladder (1999)

4,0
Ik vind dit qua sound toch wel weer een behoorlijke terugkeer naar wat de band tot en met eind jaren '70/begin jaren '80 maakte. Het is allemaal nog iets minder technisch, maar wel weer atmosferisch, met een stevige voet in de progroots met de toevoeging van wat wereldmuziek. Zo'n track als Lightning Strikes is daarmee heerlijk speels, maar het is vooral opener Homeworld (The Ladder) waar mijn ontzag voor de band weer helemaal terug is. En ja, ook ik vind Anderson echt nog steeds wonderschoon klinken.

Met een lied als If Only You Knew is er nog een portie suiker, maar het maakt het lied niet slecht. In tegendeel, als ballad werkt het prima. De favorieten zijn toch echter de meest klassieke songs zoals het eerder genoemde Homeworld (The Ladder), Finally en New Language. Ook het Bob Marley-eerbetoon The Messenger (was al even bang voor Abrahamitische relirock) is erg mooi door Squire's opzwepende baswerk en de prachtige solo's.

Ouderwets mooi artwork overigens. En de productie van Fairbairn is perfect: Squire's bas is goed te horen, zonder allesoverheersend te zijn en het album klinkt nergens te vol of overgeproduceerd. En daarmee ook meteen een stuk minder kitscherig dan het had kunnen zijn. Zeker de beste plaat sinds 90125.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Drama
5. Fragile
6. Time And A Word
7. 90125
8. Tales From Topographic Oceans
9. Yes
10. The Ladder
11. Talk
12. Tormato
13. Relayer
14. Big Generator
15. Open Your Eyes
16. Union

Yes - The Yes Album (1971)

4,5
Geen perfect album, daarvoor vallen de laatste twee songs toch net een beetje voor in het niet ten opzichte van Yours Is No Disgrace, Starship Trooper en I've Seen All Good People. Maar verdomd als deze drie songs niet voldoende zijn om het album de absolute klassieker-status te geven. Vooral het weergaloze Starship Trooper springt er bovenuit als een bovengemiddeld waanzinnig prog-epos, waar bezwerende teksten en spannende melodielijnen/ritmes de boventonen voeren. I've Seen All Good People is dan weer een ultieme feel-good track en ondanks de mindere status, vind ik het jazzy instrumentale stuk van Perpetual Change echt verdomd aanstekelijk.

En Ruud noemde het al: het is niet vreemd dat een band als Rush hier aan doet denken. Niet alleen die prachtige Rickenbacker-klanken van Chris Squire, maar ook de hoge zang van Anderson. Yes was toch uiteindelijk beduidend meer symfo/prog dan Rush dat ooit is geworden, maar de overeenkomsten zijn heel duidelijk aanwezig. Erg fijn album.

Tussenstand:
1. The Yes Album
2. Time And A Word
3. Yes

Yes - Time and a Word (1970)

4,5
Knap album weer. Dat orkest was de eerste keer even wennen, maar uiteindelijk komt vooral het sterke songmateriaal goed naar voren. Wat mij betreft ook een puntje beter nog dan het debuut, helemaal zo'n song als Everydays is in deze uitvoering echt ongelooflijk knap. Sweet Dreams kende ik zelfs al, ondanks dat ik dit album zelf niet heb, dus ik vermoed dat Arrow Classic Rock deze af en toe draait? En mijn marathon-kompaan heeft gelijk, The Prophet is een fantastische track. Astral Traveller heeft ook echt fenomenale instrumentatie qua bas/toetsen/gitaar.

Het debuut had al een weergaloze sound, maar hier is songmateriaal voor mijn gevoel toch net een stapje beter. Heel erg fijn dit.

Tussenstand:
1. Time And A Word
2. Yes

Yes - Tormato (1978)

4,0
Ik heb er niet zoveel issues mee. Ja, de productie voelt wat lichtjes aan, waardoor het nergens zo vol en episch klinkt als op de voorgaande albums, maar het songmateriaal is toch niet zo slecht? Het is iets meer poppy, maar vooral het gitaarwerk van Howe en de zang van Anderson zijn nog steeds subliem. Madrigal is een prachtige track en de meer directe rockende aanpak van Don't Kill The Whale en Release, Release bevallen eigenlijk ook prima,

De voornaamste kritiek die ik zou uiten is dat het allemaal goed is, maar niet geniaal. De songs hebben nog steeds wel schwung en klinken in hun uitgeklede vorm nog steeds onmiskenbaar als Yes. Het is vooral dat ik ze toch beter vind als het allemaal wat grootser uitgepakt wordt, maar ik kan hier toch echt nog van genieten. Circus Of Heaven zit wel een beetje op het randje van te whimsical.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Fragile
5. Time And A Word
6. Tales From Topographic Oceans
7. Yes
8. Tormato
9. Relayer

Yes - Union (1991)

3,0
Heel vreemd. Ik kom ook nu pas achter het bestaan van Anderson Bruford Wakeman Howe (dat album ook maar eens proberen te vinden) en hoor hier overduidelijk een onderscheid tussen halfbakken progrock en echte pop (het wanstaltige Saving My Heart). Het is niet de grootste belediging die ik had kunnen denken, maar als project is het gewoon mislukt. Het is dat het op de achtergrond zonder al teveel te beledigen gewoon makkelijk wegluistert en bij vlagen aardige songs heeft (I Would Have Waited Forever is een behoorlijke opener).

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. Going For The One
3. The Yes Album
4. Drama
5. Fragile
6. Time And A Word
7. 90125
8. Tales From Topographic Oceans
9. Yes
10. Tormato
11. Relayer
12. Big Generator
13. Union

Yes - Yes (1969)

4,0
Yes! Enkele albums van in huis die ik af en toe op zet en door Chris Squier de voornaamste reden dat ik een Rickenbacker bas wilde (ok, en door Geddy Lee) spelen. Door het ronkende baswerk en die hoge piepzang is het ook niet vreemd dat ik vroeger deze band nog wel eens met Rush verwarde.

Het debuut was me nog compleet onbekend, maar de songs werken hier goed. De zang is nog wat onwennig, maar de composities vertonen veel muzikale krachtpatserij (die ronkende bas is goddelijk!) en de jazz-invloeden werken hier voor mij echt heel goed. En dan is daar nog een Beatles-cover, die mij zoveel meer bekoort dan het origineel. Vijf keer op repeat en nog steeds verveelt het niet. Ik houd het echter wel op een dikke 4 sterren, omdat de zang echt nog een stuk beter kan en de composities ook nog strakker kunnen. Maar het is zeker een mooi en beloftevol debuut!