menu

Hier kun je zien welke berichten lennert als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Kansas - Audio-Visions (1980)

4,0
Toch beduidend beter dan ik had verwacht, maar op zich is dit ook niet gek zolang Steinhardt en Walsh nog steeds aanwezig zijn. Ik ben ook geen arena-rock/AOR-hater, dus mits goed uitgevoerd zul je mij ook niet horen protesteren. Het kenmerkende vioolspel en hun prachtige zang zorgen er in ieder geval voor dat de Kansas-sound niet compleet verloren is. Hold On vind ik eigenlijk best een mooie track zelfs. Ja, het is mierzoet, maar de uitvoering (Walsh' uithalen vooral) is helemaal in orde. Dit nummer zou in Nederland in al die toplijsten best wel eens wat meer aandacht mogen krijgen. Op een song als Curtain Of Iron hoor ik zelfs de jaren '70 sound met gemak terugkomen. Heerlijke gitaarsolo, vioolpartijen en toetsenriedeltjes.

Ehart's drumwerk is over de gehele linie trouwens ook een earcatcher. Heerlijke fills, het zorgt echt voor een energieke sound waar andere bands doods zouden klinken. Hij en Hope zijn een fundering waar menig band jaloers op mag zijn. No One Together heeft musicalaspiraties en klinkt gewoon erg tof in al zijn bombast. Geen proggeweld, maar alsnog wel erg toegankelijke symforock. Zo vind ik het album wonderbaarlijk genoeg nog beter dan zijn voorganger. Ik mis de sterke teksten van de eerdere albums, maar muzikaal kan ik er echt niets op aanmerken. Ik vrees nu wel voor de komende Walsh-loze albums...

Tussenstand:
1. Point Of Know Return
2. Song For America
3. Leftoverture
4. Masque
5. Kansas
6. Audio-Vision
7. Monolith

Kansas - Drastic Measures (1983)

2,5
Zullen we hier inderdaad maar niet teveel over praten? Allemaal heel erg AOR hoor en daar is ook alle kritiek wel geuit, want ik ken weinig mensen die echt dol zijn op dit toch wel erg Amerikaanse genre. Ik heb er niets tegen, maar met zo'n album als dit kan ik ook lastig zeggen dat ik er veel mee heb. De productie is standaard klinisch, de gitaarsound overstuurt en de koortjes aalglad. De nummers zijn niet absurd slecht, maar nergens goed. Mag ik Walsh nu weer terug?

Tussenstand:
1. Point Of Know Return
2. Song For America
3. Leftoverture
4. Masque
5. Kansas
6. Audio-Vision
7. Monolith
8. Vinyl Confessions
9. Drastic Measures

Kansas - Freaks of Nature (1995)

4,0
Dit is een album die echt compleet onder mijn radar is gebleven. In de jaren '90 progrock maken blijft sowieso altijd tricky, maar Kansas komt er hier heel goed mee weg. De terugkeer van de viool (Ragsdale in dit geval dan) zorgt weer voor een stukje dynamiek en het drumwerk op tracks als I Can Fly en Desperate Times is om van te smullen! Tegen het einde komt er met Peaceful And Warm zelfs een throwback naar de klassieke sound. Tegen verwachting in is Freaks Of Nature zodoende een erg tof album geworden. Nergens de echte hoogstandjes van de jaren '70, maar alsnog veel kwaliteit. Dat Walsh' stem dan minder is gaan klinken valt me nergens echt op. Ja, hij klinkt ouder, maar alsnog vind ik dat hij zich zeer goed staande houdt.

Tussenstand:
1. Point Of Know Return
2. Song For America
3. Leftoverture
4. Masque
5. Kansas
6. Freaks Of Nature
7. Power
8. Audio-Vision
9. Monolith
10. In The Spirit Of Things
11. Vinyl Confessions
12. Drastic Measures

Kansas - In the Spirit of Things (1988)

3,5
Ik zeg niet dat In The Spirit Of Things een slecht album is, maar het is vooral een vreemd album nadat Power weer wat echte magie liet horen. Er staan een paar erg toffe songs op (Rainmaker, Bells Of Saint James), maar de terugkeer van de AOR sound maakt me toch niet helemaal blij. Het gitaarwerk van Morse is nog steeds prima, maar verder voelt het album vooral wat gezichtsloos aan. Tevens merk ik nu toch echt hoe hard ik Steinhardt's spel en zang begin te missen.

Tussenstand:
1. Point Of Know Return
2. Song For America
3. Leftoverture
4. Masque
5. Kansas
6. Power
7. Audio-Vision
8. Monolith
9. In The Spirit Of Things
10. Vinyl Confessions
11. Drastic Measures

Kansas - Kansas (1974)

4,5
Kansas staat al lange tijd bij mij in de wachtrij om voor mijn reviewersthuisbasis www.metalfan.nl nog eens om te zetten in een analytisch stuk over hun invloed op de ontwikkeling van (prog)metal. Geen slecht woord over hun Britse voorgangers, maar Kansas heeft in het progdepartement voor mijn gevoel altijd wat meer schwung en rock-n-roll gehad dan een band als Genesis (en geen kwaad woord over die band vanzelfsprekend!). Het debuut was me nog vrij onbekend, maar bevalt wel meteen uitstekend. De afwisseling in zang tussen Sasquatch/Steinhardt en Walsh werkt heel erg goed, de vioolpartijen zijn opzwepend en de teksten zijn erg mooi.

Het album brengt me al een flink aantal keer goed in beroering. Journey From Mariabronn is de eerste sophisticated epic van het album, maar het is het instrumentale toetsen/gitaar/viool-stuk van Apercu waardoor ik zin krijg om wild door het huis te dansen. Wat een weergaloos krachtig musiceren! Virtuoos, jazzy en toch stevig en rockend. Als tegen het einde de viool en gitaarsolo's elkaar afwisselen voel ik me helemaal verlost. Dat euforische gevoel neemt weer af door het agressieve Death Of Mother Nature Suite, waar stevige gitaarriffs en een woest schreeuwende Steinhardt in combinatie met melancholische vioolpartijen me weer terugtrekken naar de aarde.

Ik ben oprecht verbaasd door de relatief lage score van dit pareltje! Er staan een paar mindere goden op (The Pilgrimage is ietwat te boogiewoogie), maar over de gehele linie hoor ik hier een spetterende progrockalbum waar de term 'rock' de boventoon voert.

Kansas - Leftoverture (1976)

4,5
Het eerste echt consistente Kansas-album qua sound. Het heeft niet de agressieve sound van songs als Icarus, Incomudro en Death Of Mother Nature Suite, maar wel een collectie compactere pareltjes waarvan hitsingle Carry On Wayward Son, Miracles Out Of Nowhere en Cheyenne Anthem me het meeste bij blijven. Geen boogie woogie, nog steeds prog, maar ook een meer radiovriendelijke sound die Leftoverture eigenlijk een ideaal symfo/progrockalbum maken. Toch vind ik Song For America net nog wat spannender, maar we zijn wel al op de vierde 4.5 sterren terecht gekomen!

Tussenstand:
1. Song For America
2. Leftoverture
3. Masque
4. Kansas

Kansas - Masque (1975)

4,5
Derde 4.5 sterren achter elkaar. Hier leggen de openingssongs het toch echt af tegen het glorieuze proggeweld van tracks als Icarus (Borne On Wings Of Steel) en The Pinnacle of zo'n stevige hardrocktrack als Child Of Innocense. Helemaal in het geval van de twee epics, is het duidelijk dat Kansas op dit moment tot de meest heroïsche muziek hoort die de rockwereld op dat moment te bieden heeft. Waar de Britten vaak nog wat gladjes of conservatorium-achtig klinken, gooit Kansas er een paar heerlijk zware riffs tussendoor die duidelijk laten horen dat progmetal er langzaamaan zit te komen. De teksten zijn op en top majestueus, met hoogstandjes als

Lying at my feet I see the offering you bring
The mark of Cain is on our faces, borne of suffering
O, I long to hear you say it's not been wrong
I stand before you now, a riddle in my song
The answer is that sweet refrain
Unheard it always will remain
Beyond our reach, beyond our gain


De wisselwerking tussen beide zangers is fantastisch en roept beelden op van paladins op queeste. De reden dat dit album in dat opzicht niet nog boven Song For America staat, is vanwege het feit dat ik hier toch de hoogtepunten er meer vind uitspringen ten opzichte van de mindere songs en dat de vorige plaat net wat consistenter was. Desalniettemin een ware klassieker.

Tussenstand:
1. Song For America
2. Masque
3. Kansas

Kansas - Monolith (1979)

4,0
Met Monolith eindigen de jaren '70 en bewijst Kansas dat ze ook in 'light'-vorm nog steeds aantrekkelijke muziek maken. Het grootste minpunt is het feit dat de teksten allemaal wat simpeltjes zijn geworden, maar de songs lopen voor het gros prima en helemaal Walsh is qua zang helemaal op zijn best. Het album lijkt ook iets gitaargerichter te zijn. Helemaal die felle en hakkende openingsriff op How My Soul Cries Out For You (in combinatie met die heerlijke drumroffels) rockt behoorlijk lekker. Door de tekst voelt het minder als een epic aan, maar als je het instrumentale middenstuk uit context pakt, voelt het toch echt aan als iets dat op een van de vorige albums had kunnen staan.

Away From You heeft eveneens een fantastische vibe met een intro dat me wat aan een band als The Who doet denken. Stay Out Of Trouble is een van de weinigen die me ondanks de fijne zang dan weer niet zoveel doet. Te simpeltjes als thematiek. Met betere teksten had dit album een nog hogere score gehad, maar zoals het nu is kan ik het nog steeds prima behappen.

Tussenstand:
1. Point Of Know Return
2. Song For America
3. Leftoverture
4. Masque
5. Kansas
6. Monolith

Kansas - Point of Know Return (1977)

5,0
De eerste Kansas-plaat die ik ooit aanschafte en ook nog eens puur voor, jawel, Dust in The Wind. Dit nummer blijft nog steeds fantastisch, maar het is hier nog wel eens extra duidelijk dat het als hitje verder wat buiten de toon van symfo/progsongs valt. Portrait (He Know), Closet Chronicles en Hopelessly Human lopen allemaal erg goed. Iedere song is spannend en technisch, maar het loopt allemaal vlotter zonder dat het gehaast aanvoelt. Dit maakt dat Point Of Know Return wat mij betreft terecht het beste album uit de jaren '70 van deze band is. Sterke teksten wederom ook!

Tussenstand:
1. Point Of Know Return
2. Song For America
3. Leftoverture
4. Masque
5. Kansas

Kansas - Power (1986)

4,0
Geen terugkeer naar progvorm, maar wel een behoorlijke terugkeer naar kwalitatieve vorm. Walsh op zang is voor mij toch in ieder opzicht een vooruitgang ten opzichte op de wat gezichtsloze zang van Elefante. Daar komt ook nog eens bij dat Steve Morse echt een werkelijk fantastische gitarist die op een song als We're Not Alone Anymore echt een dosis energie en vuur in het spel stopt waardoor Kansas overtuigend als een hardrockband werkt. Taking The View is daarnaast ook echt een prachtige ballad die de klassieke sound weer een beetje terughaalt.

Het duurt even voor het album compleet op gang komt en helemaal de titeltrack doet me niet zoveel, maar met Power heeft de band over het algemeen een erg sterke (hard)rockplaat neergezet die ik toch echt met heel veel plezier meerdere malen zal beluisteren.

Tussenstand:
1. Point Of Know Return
2. Song For America
3. Leftoverture
4. Masque
5. Kansas
6. Power
7. Audio-Vision
8. Monolith
9. Vinyl Confessions
10. Drastic Measures

Kansas - Somewhere to Elsewhere (2000)

4,0
Klassieke Kansas-sound met wat zwaardere gitaren! Steinhardt en Walsh op zang, Livgren op gitaar (en kennelijk alle composities)... waarom kon dit niet zo blijven?

Icarus II heb ik altijd een mooie aanvulling gevonden op het origineel, maar ook met songs als The Coming Dawn (Thanatopsis) en Byzantium wordt de gevoelige snaar geraakt. Jammer dat Disappearing Skin Tight Blues er in dat opzicht op staat, anders was dit album een 4.5 geweest. Verder wel een erg sterk album en het bewijs dat oudere bands het echt nog wel eens goed kunnen hebben!

Tussenstand:
1. Point Of Know Return
2. Song For America
3. Leftoverture
4. Masque
5. Kansas
6. Somewhere To Elsewhere
7. Freaks Of Nature
8. Power
9. Audio-Vision
10. Monolith
11. In The Spirit Of Things
12. Vinyl Confessions
13. Drastic Measures

Kansas - Song for America (1975)

4,5
Ik sluit me aan bij kompaan Ruud: er wordt te weinig over dit heerlijke album gesproken. Zelf zou ik hem net een klein tandje boven het debuut zetten, want Lamplight Symphony en zijn hartverscheurend mooie tekst en het agressieve up-tempo eindstuk van Incomudro zijn echt fantastisch. Ook de korte songs pakken nu net iets beter uit, vooral het aan Death Wish doen denkende Lonely Street is lekker pakkend.

De epics zijn vanzelfsprekend weer het beste. De titeltrack heeft heerlijk opzwepende gitaarpartijen, maar Lamplight Symphony als ultieme wintertrack is een van de mooiste songs die ze ooit hebben opgeschreven. De teksten over liefde, verlies, verdriet en hoop zijn werkelijk fantastisch. Livrgren is een waar lyrisch talent en Walsh brengt de teksten met een prachtige dosis emotie en dramatiek over.

Tussenstand:
1. Song For America
2. Kansas

Kansas - The Absence of Presence (2020)

4,0
Lekker weer hoor. De ballads zijn dit keer niet aan mij besteed, maar door de spetterende drums, het bij vlagen lekker stevige gitaarwerk en de toename van vioolpartijen is het allemaal toch net nog een tandje beter dan het eveneens zeer fraaie The Prelude Implicit. Knap hoe de band nog steeds zulke goed in het gehoor liggende progsongs kan schrijven, want er is verder weinig materiaal te vinden dat niet bekoort. De opener hakt er meteen goed in en zo'n instrumentaaltje als Propulsion 1 is ook echt ijzersterk. Nu ik iets meer aan de zang gewend ben, mis ik Walsh stiekem toch ook wel een beetje aangezien het nu een klein beetje gezichtsloos is, maar dat mag de pret verder niet drukken. The Absence Of Presence toont dat de band terecht nog niet afgeschreven is.

Tussenstand:
1. Point Of Know Return 5*
2. Song For America 4.5*
3. Leftoverture 4.5*
4. Masque 4.5*
5. Kansas 4.5*
6. Somewhere To Elsewhere 4*
7. The Absence Of Presence 4*
8. Freaks Of Nature 4*
9. Power 4*
10. The Prelude Implicit 4*
11 Audio-Vision 4*
12. Monolith 4*
13. In The Spirit Of Things 3.5*
14. Vinyl Confessions 3.5*
15. Drastic Measures 3*
Gemiddelde 4*

Kansas - The Prelude Implicit (2016)

4,0
De komst van een nieuw Kansas-album was in 2016 toch een verrassing voor me. Ik had daarvoor als laatste de live-dvd met orkest gezien (waar toch wel opviel dat Walsh heel erg tegen zijn bereik aanzat) en was dan ook niet verbaasd dat Walsh er als zanger mee was gekapt. Zonder Steinhardt, Livgren en Walsh is het echter wel weer een flink uitgeklede variant van de band, maar in tegenstelling tot het geval was in de jaren '80 klinkt de band hier nog flink als Kansas. De nieuwe zanger kwijt zich goed van zijn taak en de productie is (zoals gebruikelijk bij bands die op Inside Out zitten) perfect.

Minpunten? Ja, het klinkt allemaal wat klinisch waar de vorige twee albums vooral speels en spontaan klinken. Dat maakt deze cd alsnog niet slecht, de kwaliteit is namelijk flink aanwezig. Refugee is een prachtige ballad en The Voyage Of Eight Eighteen en Crowded Isolation zijn progpareltjes. Zo mag deze band nog wel even blijven klinken!

Tussenstand:
1. Point Of Know Return 5*
2. Song For America 4.5*
3. Leftoverture 4.5*
4. Masque 4.5*
5. Kansas 4.5*
6. Somewhere To Elsewhere 4*
7. Freaks Of Nature 4*
8. Power 4*
9. The Prelude Implicit 4*
10 Audio-Vision 4*
11. Monolith 4*
12. In The Spirit Of Things 3.5*
13. Vinyl Confessions 3.5*
14. Drastic Measures 3*
Gemiddelde 4*

Kansas - Vinyl Confessions (1982)

3,0
Ik moet toegeven dat ik Play That Game Tonight altijd best lekker heb gevonden. Simpele AOR met een catchy refrein en mooie zanglijnen, gaat er zodoende prima in. Grappig genoeg vind ik zo'n ballad als Chasing Shadows ook erg mooi. Niet briljant zoals voorheen, maar in al zijn gezapigheid goed te doen. Afsluiter Crossfire is het enige lied dat een beetje in de buurt komt van de technische krachtpatserij van vroeger, maar dan is het ook wel echt een heel klein beetje.

Geen slecht album, gewoon goedgeproduceerde AOR. Wel bij vlagen veilig en uitzonderlijk mak. De nieuwe zangers doen het prima, maar het mist een eigen gezicht en uitschieters. Kan nog steeds erger, maar dit wordt er niet een die ik nog graag vaker ga luisteren.

Tussenstand:
1. Point Of Know Return
2. Song For America
3. Leftoverture
4. Masque
5. Kansas
6. Audio-Vision
7. Monolith
8. Vinyl Confessions

Karl Jenkins - Rubber Riff (1976)

2,0
Vreemd album. Vrij fragmentarisch en qua sound lijkt het echt totaal niet op de voorgangers. Wikipedia leert dat het hier gaat om een compilatie-album uit 1976 met stock music. Kan me dan ook niet voorstellen dat dit oprecht een studio-album is waarvan het de bedoeling was dat mensen er naar zouden luisteren. In ieder opzicht komt het gewoon over als liftmuziek. Voor op de achtergrond bij een tuincentrum (als je echt niet hoeft op te letten) komt dit waarschijnlijk nog aardig tot zijn recht.

Tussenstand:
1. Seven
2. Bundles
3. Volume Two
4. The Soft Machine
5. Fourth
6. Third
7. Six
8. 5
9. Rubber Riff

King Diamond - "The Eye" (1990)

Alternatieve titel: The Eye

4,0
In mijn hoofd was dit de beste, maar bij herbeluistering valt het vooral op als een lekker 'niets aan de hand'-album. Fijne productie, King in goede doen en mooie solopassages, maar het is helemaal in vergelijking met de vorige twee wat meer gewoontjes in kwaliteit. Into The Convent is een absolute uitschieter, al zijn Eye Of The Witch en The Meetings (weergaloze versnelling!) ook erg lekker. Insanity valt daarnaast weer onder het kopje 'fijne KD-instrumentals'. Niets mis mee en erg fijn, maar ook niet het eerste album dat ik meteen zou aanraden aan een beginnend King Diamond luisteraar.

Tussenstand:
1. Conspiracy
2. "Them"
3. Abigail
4. The Eye
5. Fatal Portrait

King Diamond - "Them" (1988)

4,5
Lekker weer! Them/Conspiracy was een dubbel-cd uitgave die ik lang geleden van mijn neef heb gekregen en welke zodoende nog steeds vrij bekend is. Net als Abigail is het album een flinke stap vooruit ten opzichte van het debuut, al geef ik deze nog net de voorkeur boven zijn voorganger. Abigail had de sfeer al goed zitten, maar Them heeft als plaat voor het gevoel een veel beter lopend verhaal. De songs vloeien beter in elkaar over, de interludes zijn nog net wat beter en de productie voelt nog net wat scherper aan. Zo gaat het goed!

Tussenstand:
1. "Them"
2. Abigail
3. Fatal Portrait

King Diamond - Abigail (1987)

4,5
Flinke verbetering ten opzichte van het debuut! De productie is beter, de songstructuren zijn veel beter uitgewerkt en King zorgt voor een veel betere afwisseling in zijn ijzingwekkende gillen lagere stemmen. De toetsen zorgen ook voor een fantastische sfeertoevoeging en de solo's zijn subliem. Het verhaaltje is niet heel hoogstaand, maar alsnog komt het in de teksten nu wat beter tot leven dan bij Fatal Portrait het geval was. Eentje die ik met alle plezier vaker zal beluisteren en een terechte klassieker!

Voorlopige tussenstand:
1. Abigail
2. Fatal Portrait

King Diamond - Abigail II: The Revenge (2002)

4,0
Of een vervolg op Abigail nu echt nodig was weet ik nog steeds niet, maar in die tijd kwamen er wel meer bands met vervolgen (Helloween, Gamma Ray, Queensryche) waarvan we ons afvroegen of het nodig was. Abigail II begint vrij stroef, maar wordt gered door een tof verhaal en enkele momenten die wel als vanouds angstaanjagend zijn. Het verhaal is naargeestig en halverwege het album komt er ook muzikaal een hoeveelheid kruiden bij die ervoor zorgen dat het allemaal goed aanslaat. Spirits en Mommy sluiten het album in ieder geval glorieus af en zorgen ervoor dat ik Abigail II toch graag vaker wil horen!

Tussenstand:
1. Voodoo
2. Conspiracy
3. "Them"
4. Abigail
5. Abigail II
6. The Eye
7. House Of God
8. The Graveyard
9. The Spider's Lullaby
10. Fatal Portrait

King Diamond - Conspiracy (1989)

4,5
Het eerste echt 'volwassen' King Diamond album. De songs hebben veel afwisseling zoals op de vorige twee het geval was met puntige en opzwepende gitaarsolo's en prachtige atmosferen, maar nu gooit King ook voor het eerst subtiliteit en nuance in de strijd. A Visit From The Dead heeft een prachtig rustig intro, terwijl ook het compleet instrumentale Something Weird een fantastische afwisseling is tussen al het gegil. At The Graves is overigens ook de beste opener tot nu toe, terwijl ook het dromerige Sleepless Nights meteen de juiste snaar raakt. Voorlopig de beste voor mij.

Tussenstand:
1. Conspiracy
2. "Them"
3. Abigail
4. Fatal Portrait

King Diamond - Fatal Portrait (1986)

3,5
Nieuwe marathon! Ik heb heel lang alleen Conspiracy en Them in huis gehad en vond dat wel best. Niet dat ik me ergerde aan de zang, maar ontbrak ook iets in de muziek waardoor ik het vaker wilde opzetten. Zonder teksten en refreinen die je makkelijk zelf kan meezingen (mijn falsetzang is echt kut) ontbreekt er namelijk toch iets van aanstekelijkheid. Ik denk dat het pas 3 jaar geleden is geweest toen ik van de nieuwe band Portrait iets aanschafte en mijn vriendin (geen King Diamond fan) reageerde met 'King Diamond voor mensen die niet van King Diamond houden'. De afgelopen twee jaar heb ik toch wat meer King Diamond verzameld, dan is zo'n marathon nu toch een stuk leuker.

Fatal Portrait heeft wel al een probleem met de erg zwakke productie die ervoor zorgt dat de songs toch beduidend minder rockend overkomen dan het geval zou moeten zijn. Het voelt sowieso in vergelijking met Don't Break The Oath van Merciful Fate nog wat slapjes aan. Minder duister en kwaadaardig. Toch gaat het vanaf de beste track Dressed In White wel langzaamaan steeds meer de goede kant op. Voices From The Deep is een daarnaast ook een hele gave instrumental waar de dreigende piano nog een flinke portie sfeer toevoegt die doorloopt in het galopperende Haunted. Dit nummer heeft lekker veel afwisseling, spectaculaire baspartijen en mooie keyboardtoevoegingen om een optimaal griezelgevoel op te wekken.

Fatal Portrait is geen fantastisch album, maar ook zeker geen straf om te luisteren. De band kan echter toch nog een stukje beter qua songwriting, al zit het hier qua zang en gitaarsolo's zeker al goed!

King Diamond - Give Me Your Soul... Please (2007)

4,0
Fijne afsluiter en ik denk ook echt dat dit het laatste is dat onze King nog gaat uitbrengen. Je hoort op dit album ook wel dat zijn stem het niet helemaal meer trekt om die ijzingwekkende gillen er nog uit te persen. Net zoals op The Puppet Master heeft hij gelukkig de zanglijnen zo aangepast, dat het niet heel erg opvalt, maar het is toch net wat minder maniakaal. Gelukkig is het muzikaal allemaal helemaal in orde, waarbij vooral de latere nummers Cold As Ice en Shapes Of Black in positieve zin opvallen. Gewoon een lekker luisteralbum, waar het concept lekker op de luisteraar inwerkt.

Alles bij elkaar een hele goeie marathon gebleken. King Diamond heeft wat mij betreft geen enkel slecht album uitgebracht en zelfs de mindere albums hebben nog hun pluspunten waardoor ze het luisteren waard blijven. Als dit het einde is van de loopbaan, dan is het in ieder geval zo tot een goed einde gekomen!

Eindstand:
1. The Puppet Master 4.5*
2. Voodoo 4.5*
3. Conspiracy 4.5*
4. "Them" 4.5*
5. Abigail 4.5*
6. Abigail II 4*
7. Give Me Your Soul... Please 4*
8. The Eye 4*
9. House Of God 4*
10. The Graveyard 3.5*
11. The Spider's Lullaby 3.5*
12. Fatal Portrait 3.5*

Gemiddeldes:
1. Domine 4,7*
2. While Heaven Wept 4,4*
3. Finntroll 4,36*
4. Sonata Arctica 4,33*
5. Nevermore 4,31*
6. Primordial 4,25*
7. Psychotic Waltz 4,25*
8. Gamma Ray 4,23*
9. Thyrfing 4,21*
10. Blue Öyster Cult 4,19*
11. Virgin Steele 4,13*
12. Savatage 4,13*
13. King Diamond 4,08*
14. Bruce Dickinson 4,08*
15. Rhapsody (Of Fire) 4,04*
16. Manilla Road 4*
17. Stratovarius 4*
18. Brainstorm 4*
19. Symphony X 4*
20. Magnum 3,92*
21. Helloween 3,9*
22. Iced Earth 3,88*
23. Black Sabbath 3,6*
24. Rainbow 3.5*
25. Solitude Aeturnus 3.5*
26. The Who 3.45*
27. Pink Floyd 3,43*
28. Led Zeppelin 3,39*
29. Thin Lizzy 3,38*
30. Bad Company 3,13*

King Diamond - House of God (2000)

4,0
Het album met de laagste score op deze website blijkt nog steeds meer dan behoorlijk te zijn. In vergelijking met het vorige album dat vol stond met zware en bijna groovende heavy metal, lijkt House Of God veel melodieuzer en hardrockeriger. Dit betekent niet dat het album soft is, maar het heeft bij vlagen meer het elan van een Judas Priest dan de Iced Earth-achtige trekjes die ik op het vorige album hoorde. Het verhaal is voor King's doen niet bijster griezelig, maar de zang en solo's trekken de aandacht nog steeds zoals vanouds. Gewoon een leuk album, al had het niet iets korter mogen duren.

Tussenstand:
1. Voodoo
2. Conspiracy
3. "Them"
4. Abigail
5. The Eye
6. House Of God
7. The Graveyard
8. The Spider's Lullaby
9. Fatal Portrait

King Diamond - The Graveyard (1996)

3,5
Beter dan ik me herinnerde. King's zang is hier verre van optimaal en de productie is me ook wat te muffig, maar uiteindelijk zijn de solo's weer beduidend beter dan op de voorgaande albums en is het verhaal wel weer naargeestig. Af en toe levert dit lachwekkende zang/praatstukjes op, maar ik kan hier toch wel aardig van genieten. Een meevaller is altijd fijn!

Tussenstand:
1. Conspiracy
2. "Them"
3. Abigail
4. The Eye
5. The Graveyard
6. The Spider's Lullaby
7. Fatal Portrait

King Diamond - The Puppet Master (2003)

4,5
Mijn favoriet, al is het album voor King Diamond's standaard wat aan de 'lichte' kant. King werd hier overduidelijk al wat ouder, wat betekent dat er veel minder focus ligt op hoog gegil, maar veel meer op mid-range, sinistere zang. Hierdoor ligt de focus veel meer op de teksten en kom ik toch tot de conclusie dat ik dit een van de meest naargeestige verhalen van King Diamond to date vind. De wisselwerking tussen hem en zangeres Livia Zita is daarnaast ook fantastisch en levert met So Sad een nummer op dat me altijd rillingen geeft ('I can't see you anymore').

De productie is modern en stevig en de orkestraties blijven compleet achterwege, waardoor de riffs veel beter naar voren komen. Af en toe doet het album me zodoende denken aan oude Savatage of Megadeth, wat absoluut een compliment is.

Tussenstand:
1. The Puppet Master
2. Voodoo
3. Conspiracy
4. "Them"
5. Abigail
6. Abigail II
7. The Eye
8. House Of God
9. The Graveyard
10. The Spider's Lullaby
11. Fatal Portrait

King Diamond - The Spider's Lullabye (1995)

3,5
De enige KD die geen compleet conceptalbum is begint in ieder geval wel meteen stuk vuriger dan voorganger The Eye. From The Other Side blaast me meteen omver en ook opvolger Killer gaat er goed in. Met Moonlight komt er echter weer een behoorlijk vervelende track aanzetten en ook opvolger Six Feet Under komt niet echt aan. Het eindconcept is dan weer best leuk, al is er alsnog weinig blijven hangen. Niet eens heel veel minder dan The Eye, maar ik hoor toch liever een concept dan losse tracks.

Tussenstand:
1. Conspiracy
2. "Them"
3. Abigail
4. The Eye
5. The Spider's Lullaby
6. Fatal Portrait

King Diamond - Voodoo (1998)

4,5
Oh wow. Ik had niet verwacht dat het dit album zou zijn die zijn weg naar boven zou worstelen, maar alsnog is het Voodoo die met een voorlopige hoofdprijs in de lijst staat. De productie is erg vet, zonder te modern te klinken, King is weer op top-kunnen na het wat tegenvallende The Graveyard en de sfeer is super luguber. Het is bijna onmogelijk om een favoriet solomoment te noemen, maar The Exorcist staat zeker in mijn achterhoofd. Onbegrijpelijk dat juist dit album zo laag gewaardeerd wordt op musicmeter!

Tussenstand:
1. Voodoo
2. Conspiracy
3. "Them"
4. Abigail
5. The Eye
6. The Graveyard
7. The Spider's Lullaby
8. Fatal Portrait

KISS - Animalize (1984)

3,0
Het album begint nochtans erg sterk met I've Had Enough (Into The Fire), waarbij vooral de sterke riffs en Stanleys krachtige zang positief opvallen. De Simmons nummers doen dit wederom niet. Burn Bitch Burn is een standaard track van zijn hand met oversekste lyrics en Lonely Is The Hunter is wel een uitzonderlijk saaie song. De Stanley-bijdrages zijn dan weer het beste, al zorgen ze vooral voor (met spectaculaire solos ingekleurde) standaard hairmetalsongs waar, als ik het goed begrijp, de fans en critici dan weer niet heel blij mee waren. Het zal me verder worst wezen, Animalize is weer zo'n album dat op de achtergrond best gaat, maar nog steeds bijster veel voorstelt. Dat de beste songs ook de hand van Desmond Child hebben is tekenend. Mark St. John kon overigens wel spelen, tragisch verhaal verder.

Tussenstand:
1. Creatures Of The Night
2. Music From The Elder
3. Ace Frehley
4. Paul Stanley
5. Dynasty
6. Kiss
7. Animalize
8. Lick It Up
9. Love Gun
10. Hotter Than Hell
11. Unmasked
12. Destroyer
13. Rock And Roll Over
14. Dressed To Kill
15. Peter Criss
16. Gene Simmons

KISS - Asylum (1985)

2,5
Ik begin nu heel erg veel moeite te hebben om de albums uit elkaar te houden, tevens begin ik ze ook een beetje zat te worden. Het enige dat de aandacht af en toe weer terugbrengt is de snelle gitaarsolo's van Kulick. Wikipedia geeft zonder onderbouwing aan dat dit album de laatste tijd 'in high regard' is bij metal fans in het bijzonder. Ik betwijfel het persoonlijk. Opener King Of The Mountain is nog best aardig, verder kak ik vooral steeds in bij het middle of the road songmateriaal. Deze periode valt dan uiteindelijk toch niet mee. Uh! All Night is ook weer een nieuw frivoliteitsdieptepunt van de band.

Tussenstand:
1. Creatures Of The Night
2. Music From The Elder
3. Ace Frehley
4. Paul Stanley
5. Dynasty
6. Kiss
7. Animalize
8. Lick It Up
9. Love Gun
10. Hotter Than Hell
11. Unmasked
12. Asylum
13. Destroyer
14. Rock And Roll Over
15. Dressed To Kill
16. Peter Criss
17. Gene Simmons