menu

Hier kun je zien welke berichten Sir Spamalot als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Amorphis - An Evening with Friends at Huvila (2017)

4,0
Als gewone burger op MusicMeter hield ik me graag bezig met projecten, ik koos voor een land en begon dan maar met toevoegingen en correcties. Sinds de mooie dag van mijn toetreding tot de crew zet ik die lijn voort en is momenteel Finland aan de beurt.

Amorphis komt natuurlijk uit Finland en ik kwam dit album tegen met het vooroordeel, “hoe officieel is dit?” Het label Nuclear Blast zegt genoeg zeker? Deze is te koop op de website van dit platenlabel en op iTunes en wellicht nog elders maar hoe klinken de opnames?

Verrassend is het sleutelwoord hier. Laat Amorphis gekend zijn voor de enorme power die het bezit en zeker in de persoon van meestergrunter Tomi Joutsen, de eerste vier nummers laten de akoestische en ingetogen kant horen van deze groep. Het is muziek met alles erop en eraan, viool, fluit, saxofoon en het klinkt goed. Minder metaal, meer folk.

Vanaf nummer vijf begint het prachtige bruut melodieus geweld waarvoor Amorphis bekend is met opnieuw Tomi Joutsen in die glansrol, die haast geen verkeerde noot kan zingen. Het blijft een indrukkend spektakel, hoewel de saxofoon sporadisch in de weg loopt. Of het ligt aan mij want de saxofoon is niet mijn favoriete instrument. Bloedmooi is wel de bijdrage van Anneke van Giersbergen in het laatste nummer Here Alone.

Het was een beetje zoekwerk maar de opnames dateren van 27 augustus 2016 in Helsinki toen Amorphis twee sets van één uur speelde, de eerste set bevatte de nummers van dit livealbum, de tweede set bevatte een integrale uitvoering van het album Under the Red Cloud. Benieuwd of ze deze ook uit de kooi laten. Eerlijk is eerlijk: ik had graag de volledige opnames gehoord.

Amorphis - His Story (2016)

Alternatieve titel: Best Of

3,5
Op 2 september 2016 komt deze verzamelaar uit van het Finse Amorphis op het Japanse label Victor. Het is een verzamelaar van twee bomvolle cd's en één verdacht lege cd. Waar zijn de tijden dat je nog met zekerheid kon zeggen dat deze enkel in Japan is uitgekomen?

De eerste cd telt zeventien nummers in chronologische volgorde, startende met het album The Karelian Isthmus (1992) en eindigend met het album Far from the Sun (2003), zeg maar gerust het pre-Tomi Joutsen tijdperk.

De tweede cd telt opnieuw zeventien nummers in chronologische volgorde, startende met het album Eclipse (2006) en eindigend met het album Under the Red Cloud (2015). Dit is het tijdperk met de wervelende geweldenaar meesterzanger Tomi Joutsen.

De derde cd telt slechts vier nummers. My Future, Illusion en His Story zijn bonustracks van het album Circle 2(013), Winter's Sleep is een bonustrack van het album Under the Red Cloud (2015).

Met mijn geestesoog zie ik iemand op MusicMeter zijn hand opsteken. Inderdaad, deze verzamelaar is volstrekt overbodig. Het is eerder bedoeld voor de Japanse markt want de laatste vier tracks zijn nooit eerder verschenen in Japan. Maar in Japan hebben ze ook internet en vraag ik me af wie dit gaat kopen. Leuk om al die nummers nog eens te horen, zeker die van de tweede cd.

Amorphis - Queen of Time (2018)

5,0
Omdat in 2009 het album Skyforger mij zo enorm beviel, trouwens nog altijd, mocht ik Amorphis toen toevoegen aan mijn lijst “altijd interessante groepen”, althans de periode vanaf 2006 met het album Eclipse met daarop het debuut van de geweldige zanger Tomi Joutsen.

Ondertussen zit Tomi Joutsen al jaren bij Amorphis en bij ieder album doet hij mij toch rechtveren met zijn cleane zang, zijn sporadische screams maar vooral die overdonderende grunt. In een eerder bericht heb ik al erop gealludeerd dat het de consolidatie is van de eerdere en hardere albums maar de talrijke ideeën zijn nog beter uitgewerkt door toedoen van een gastzangeres in het nummer Amongst Stars, een verrukkelijke Anneke van Giersbergen trouwens, door medewerking van een koor en een orkest, maar vooral door de nummers die vaak snoeihard kunnen zijn maar nooit hun melodieuze inslag verliezen en door een indrukwekkende productie. Twee favoriete tracks hierop aanduiden was moeilijk (Heart of the Giant en Amongst Stars natuurlijk), bijzondere vermeldingen krijgen trouwens ook The Bee, We Accursed en Pyres on the Coast.

De echte verrassing mag er misschien af zijn maar dat is het lot van zovele albums. Amorphis probeert het echter voor zichzelf natuurlijk en voor hun volgers zo interessant mogelijk te houden. Dat is nooit gemakkelijk maar als het lukt zoals bij deze Queen of Time (waarvan ik de cd heb zonder bonustracks), dan zorgt dat bij mij voor een hoog aantal sterren. Dit is tevens mijn nummer één van 2018 en ik wil niet in hun plaats staan om een setlist samen te stellen, heel zeker niet...

Amorphis - Skyforger (2009)

5,0
Een klein twee weken kreeg ik deze Skyforger van Amorphis in “bruikleen” en toen viel ik al achterover. Ik diende mijn enthousiasme te temperen, want je kunt toch moeilijk na één of twee luisterbeurten de verdiende beloning geven?
Deze plaat bevat alles maar dan ook alles wat ik zoek in goeie muziek, of het nu mijn geliefde Metal is of een occasionele zijstap: intensiteit, inventiviteit, bezieling, passie, geloof in eigen kunnen, goede songs, goede muzikanten en het belangrijkst van al: een heerlijk gevoel na het einde van het album. Amorphis heeft dit voor mij allemaal: van pure heavy beukers (Majestic Beast, hallelujah!) tot gedreven songs. Die zanger is fenomenaal en de plaat is verslavend. Ik kan niet anders dan de verdiende beloning geven.

Anata - The Conductor's Departure (2006)

3,0
Technische Death Metal, ai, Anata, Egyptische godin van de oorlog, rrr, bassist Henrik Drake is doctor in de geologie, proficiat! Waar Metal Archives al niet goed voor is. Ik moet zeggen dat dit, hun vierde album, een zware dobber is geworden.

Dit is geen voer voor de traditioneel ingestelde metalhead – sic en snik – die houdt van een krachtige zanger, melodieus heavy gitaarwerk en memorabele hooks en liederen. 53 minuten dat gebrul en dat ADHD-drumwerk ook al niet. Aan de muziek kan ik met de tijd wennen, aan de “zang” niet. De nummers die me het meest aanspreken, zijn dan ook de nummers waarvan de zeer onderlegde heren “samenspelen”: Complete Demise en Better Grieved Than Fooled. Children’s Laughter is een heel welgekomen instrumentaal rustpunt. Andere songs zijn moeilijker te verteren omdat ze juist naast elkaar lijken te spelen en daar houd ik niet zo van. Memorabele stukken, ja dat wel, memorabele songs daarentegen?

Na een klein uurtje van dattum ben ik murw gebeukt, voor de ene een zegen, voor mij niet. Even bekomen in de gezonde berglucht van Wallis in Zwitserland en het gezang van de lokale vogeltjes…

Ancient Wisdom - ...And the Physical Shape of Light Bled (2000)

4,0
Dit derde album bevalt me veel beter dan hun debuut For Snow Covert the Northland, die ik deze morgen heb besproken. Nog altijd atmosferische Black Metal uit Zweden maar het lijkt beter uitgewerkt, logische vooruitgang door ervaring.

Zelfs die schreeuwerige stem begint iets te wennen. Overwegend trage doomy nummers maar telkens goed opgebouwd en afwisselend genoeg door het gebruik van de double bass. In With His Triumph Came Fire vind ik prachtige pianostukken terug en een mooie meeslepende gitaarsolo. As The Morningstar Shineth bevat heerlijke rustige muziek met symfonische elementen en gitaarsolo’s.

Nummer acht, The Spell, is een cover van de groep Demon, album The Unexpected Guest (1982), ook de moeite waard om eens te beluisteren. Het leert mij nog maar eens een lesje: kijk altijd verder dan een eerste ontgoochelende ervaring, als je voelt dat het erin zit (het debuut), probeer er nog één uit. Mooi album.

Ancient Wisdom - For Snow Covert the Northland (1996)

3,0
Atmosferische black metal uit Zweden die ik een paar keren heb beluisterd in mijn zoektocht voor een album van Het Metal Album van de Week. Ik heb deze niet weerhouden omwille van die schreeuwerige hese stem en het overwegend trage doomy karakter van de nummers.

Ik durf toegeven dat mijn aandacht naar het einde toe verslapt omdat het niet genoeg vooruitgaat, het tempo wordt wel eens opgedreven (They Gather Where Snow Falls Forever is wel redelijk mooi) maar niet genoeg voor mijn smaakpapillen. Het einde van Through Rivers of the Eternal Blackness is knap gedaan. Halverwege het album verschijnt het eerste instrumentale nummer, As Snow Covers The Northland, The Serpent’s Sleep Is Not Eternal is een kort akoestisch nummer. Telkens een verademing.

Velen proberen “evil” te klinken maar slagen daar niet in, ik ga eerder achteruitgaan voor Lemmy van Motörhead dan voor al die black metal schreeuwers. Beste nummer vind ik nog Forest of Summoned Spirits. Een drieke.

And So I Watch You from Afar - And So I Watch You from Afar (2009)

3,5
Ook in het kader van het Rock Album van de Week heb ik dit debuutalbum van deze vier Noord-Ieren beluisterd. De term post-rock werd gelanceerd, ik hoor instrumentale rock muziek met een geluid dat mij soms erg doet denken aan Mastodon en Tool. Het zijn ook lang uitgesponnen stukken met dikwijls bijtende dan weer grommende gitaren, een ronkende bonkende bas en drums die onheil voorspellen.
Instrumentale albums roepen bij mij twee gevoelens op, perfect als achtergrondmuziek maar dan niet in de pejoratieve betekenis van het woord, een lange rit door het gemis aan zang. Het is wel een redelijk intense ervaring en een album dat nu en dan eens een rondje mag draaien, niet te veel, niet te weinig. Leuke kennismaking.

Angel Witch - Angel Witch (1980)

4,5
Sinds gisteren heb ik hem ook ter vervanging van een oude tape/cassette en de belevenis is heel anders met deze lp in mijn handen, weliswaar is de hoes tamelijk beschadigd maar de plaat zelf is in goede staat.

"Side 1" is dartel en quasi perfect met zijn geweldige songs en fantastisch gitaarspel van Kevin Heybourne maar één van de hoogtepunten is de sublieme break met gitaar- en keyboardsolo in Sorcerers. Het is zo swingend, het drumwerk doet mij soms denken aan het drumwerk van Brian Downey (Thin Lizzy): ondersteunend tot en met.

"Side 2" is minder speels en bevat onder andere Sweet Danger, welke ook op single/EP is verschenen, de andere single was het titelnummer. Hoogtepunt voor mij is het doorleefde Free Man, met klagerige zang en sublieme gitaarwerk. Ik heb vroeger moeite gehad met Angel of Death en Devil's Tower omdat dezen als een anticlimax aanvoelden, nu weet ik veel beter natuurlijk.

Mijn gevoel bij deze plaat? Eentje van absolute zaligheid en geluk, het zijn de songs en de gitaarsolo's die het hem doen. Dit is inderdaad zo'n plaat die je niet mag laten liggen. NWOBHM. Vakmanschap. Pareltje. Meer!

Angel Witch - As Above, So Below (2012)

4,0
Hun debuutalbum uit 1980 is een klassieker en vind ik van eenzame klasse. De opvolgers uit 1985 en 1986 waren inderdaad “genen vetten”, want het werd iets minder avontuurlijk met een andere zanger. Ik blijf er bij dat ze destijds beter een tweede gitarist in dienst hadden genomen in plaats van een zanger. Het stemgeluid van Kevin Heybourne is Angel Witch, hoe je het ook draait of keert. Hij heeft een timbre dat uniek is, een tikkeltje vals misschien maar ook perfect om wanhoop uit drukken. Raar maar waar.

Veel leg ik deze plaat niet op, uit tijdsgebrek, ook uit een zekere angst. Angst om ontgoocheld te worden? Geen probleem met dit album. Welke angst dan? De angst voor die melancholische nostalgie naar de tijden van dat debuutalbum uit de jaren tachtig, want dit ademt the glorious eighties uit langs alle poriën. Deze plaat overtreft het debuutalbum niet, gelukkig maar. Kan iemand zich dat voorstellen? Dat debuut is glorieus, deze vierde is heel goed. Klein kniezerig puntje van kritiek, soms duurt het nummer iets te lang. Toch ben ik blij, Angel Witch telt mee.

Angel Witch - Sinister History (1999)

3,5
“Soms vraag een mens zich af.” Het is niet alleen een liedje van Gorky (Gorki), maar een idee dat hier vaak rond dwarrelt. Ik vraag me dan af wat het nut is van sommige releases, in het bijzonder als het gaat om verzamelalbums of nooit eerder verschenen opnamen. Doe je hier iemand een plezier mee?

Deze verzamelaar bevat twee delen, demo-opnames en live-opnames. De eerste zeven nummers zijn afkomstig van hun eerste demo uit 1978, de volgende zes nummers komen van diverse optredens in het Verenigd Koninkrijk in 1978 en 1981 (bron: Metal Archives en Discogs). Hier is de link van Discogs: Angel Witch - Sinister History (CD, Album) at Discogs .

De demo-opnames staan volgens mij echter ook op Angel Witch 30th Anniversary Expanded Edition uit 2010, dus wie die heeft, heeft weinig aan de eerste zeven nummers. De live-opnames daarentegen zijn inderdaad tof om te horen, hoewel ik nergens publiek hoor en het soms bootleg kwaliteit is. Afficionado's van Angel Witch weten als sinds 2010 welke versie van welke plaat ze zeker in huis moeten halen.

Angel Witch - Sweet Danger (1980)

4,5
Een klein woordje uitleg past wel bij deze EP van deze cult NWOBHM groep. Hiervan bestaan twee versies : bovenstaande versie met "Baphomet" cover en een versie zonder cover, maar met dezelfde songs.
Sweet Danger was de A-kant van de gelijknamige single, Flight Nineteen de B-kant en op de B-kant van de 12-inch kwam ook nog Hades Paradise. Van het debuutalbum Angel Witch uit 1980 werden twee singles getrokken: Angel Witch en Sweet Danger. Flight Nineteen en Hades Paradise staan alleszins op de verzamelaar Sinister History uit 1999, want deze EP zul je niet meer vinden, ben ik haast zeker van. Wie het debuut goed vindt, zal hier ongetwijfeld aan zijn trekken komen want het debuut is een klassieker.

Annihilator - Alice in Hell (1989)

4,0
Het begint een gewoonte te worden maar ik zit in een debuutalbum-periode, zo ook met deze Annihilator. Thrash? Ja toch, maar zo verzorgd: alles puntgaaf ingespeeld en geweldige originele gitaarpartijen. Jeff Waters is een schitterende gitarist zoals ik ze graag heb: veel vuurwerk met perfecte balans tussen techniek en melodie.
Het begint al met een prachtig akoestisch intro Crystal Ann en dan worden de jonge honden losgelaten. Hier staat geen enkel zwak nummer op, zoek maar, je zult ze niet vinden want dit is alles wat ik zoek in heavy metal: veel tempowisseling en evenwicht tussen agressie en melodie. Toch bijzondere vermeldingen voor: W.T.Y.D., Schizos Are Never Alone (geinig instrumentaaltje met geinige titel), Word Salad en afsluiter Human Insecticide.
Zoals gewoonlijk geen commentaar over diverse bonustracks, het originele album volstaat ruimschoots voor mij.

Annihilator - Set the World on Fire (1993)

3,0
Annihilator: Alice In Hell, prachtig debuut, Never Neverland, bevestiging van hun kunnen en deze derde ... Voor mij een dubbeltje op zijn verkeerde kant: eindelijk heeft Jeff Waters een redelijk goede zanger, maar wat vind ik de songs in zijn geheel zwak. Het zegt al veel dat ik opveer bij nummer elf, een cover van Judas Priest notabene. Veel te commercieel album met een aantal povere songs en werkelijk bedenkelijke teksten. Heeft hij dan eens goeie muzikanten die hij de vrije hand laat op een album, dan komen ze met zoiets af. Verre van onvergetelijk, noem ik dit. Ik heb er nog eens mijn oude Aardschok 6/1993 bij gehaald. Deze kreeg zowaar een 8/10 destijds, ik begrijp het nog altijd niet. Die zanger heet trouwens Aaron Randall, just for the record.

Anthem - Explosive (2020)

Alternatieve titel: Studio Jam

4,0
Volgens Metal Archives draait het Japanse Anthem mee sinds 1981 met een kleine hiaat tussen 1992 en 2000, wat betekent dat ze tot het alsmaar groeiend legioen oudere knaken behoren met een nog actieve loopbaan. Lid van het eerste uur is bassist Naoto Shibata die nog op een aantal albums van landgenoten en bekendere naam Loudness heeft meegespeeld tijdens die hiaat.

Het album bevat acht nummers in nog geen zevenendertig minuten, een verwijzing naar de jaren tachtig, toen albums tussen 35 en 45 minuten eerder de norm dan de uitzondering waren? Laat Loudness eerder naar Metal aanleunen, dan vind ik Anthem het meer rockend en melodieuzer broertje van eerstgenoemden én een groep die quasi nooit teleurstelt.

Nadere studie van de tracklist laat bekende nummers zien, een eerste blik naar de eerste drie nummers die ook verschenen op het album Heavy Metal Anthem uit 2000 met eveneens Graham Bonnet als gastzanger, een tweede blik naar de overige vijf nummers, bekender van Rainbow (4 en 5), MSG (6) en Alcatrazz (7) en wie heeft daarbij ook gezongen? De Graham. Nummer acht Night Games staat origineel op het soloalbum Line Up van Mr. Bonnet.

Alles klinkt live en tamelijk rauw maar natuurlijk weinig verrassend gezien de bekende nummers, het is eerder een prettig terughoren van een aantal rasklassiekers, zelfs de verguisde Russ Ballard cover Since You Been Gone. Pittig tempo hoor ik ook hierop met uitzondering van The Witchwood en sappig binnen de lijntjes kleurend gitaarwerk van Akio Shimizu, waardoor je nooit denkt de originele en niet de minste gitaristen te missen, onder andere Ritchie Blackmore en Maestro Michael Schenker. Hier en daar hoor je ook de op de achtergrond blijvende toetsenpartijen van ene Yusuke Takahama.

2020 is door gekende omstandigheden een bijzonder ongewoon jaar met een muziekindustrie die nog meer op zijn gat ligt (en volgens mij kan dat nog lang duren). Dit album zal Anthem niet boven het maaiveld van de minder talrijke releases van dit jaar brengen, maar ik vind het een prettig album met heel bekende nummers die ik niet snel beu zal geraken. Klein puntje van kritiek blijft de herhaalde recyclage van grosso modo dezelfde nummers door Mr. Bonnet sinds zijn tweede jeugd, maar artistieke vrijheid in zijn zuiverste vorm geeft hem dat voorrecht.

Anthrax - Fistful of Metal (1984)

4,0
1984 was een jaar waarin verdomd veel goeie metal platen zijn uitgekomen en in mijn ogen een topjaar (Mercyful Fate, Iron Maiden, Hellstar, Metallica, …) en dit debuut komt in mijn ogen niet echt in de buurt, hoewel ik weeral moet toegeven dat het al een heel end geleden was, ik heb ook maar twee oren…
De line-up was Neil Turbin (zang), Dan Spitz (gitaar), Scott Ian (gitaar), Danny Lilker (bass) en Charlie Benante (drums). Ik herinner me Anthrax altijd als een groep met een ultrastrakke ritmesectie en hier is dat ook het geval. De hoes is een onding en de zang is ook je dat niet, maar het kan er mee door. Lekkerste nummers blijven bij Anthrax de beukers: Deathrider, Panic en Death From Above. Niet altijd de sterkste songs (Soldiers of Metal), maar moddervette riffs. I’m Eighteen is een cover van een Alice Cooper en de zwarte kat geweest voor Danny Lilker: hij slaagde er maar niet in om de basslijn op band te krijgen en had enorm veel pogingen nodig, dus na dit album mocht hij opkrassen.
Volume op hoog niveau zetten en laat de buren maar meegenieten.

Anthrax - I'm the Man (1987)

3,0
Over deze single kan ik het volgende zeggen:
1. I'm the Man [Censored Radio Version]: één keer grappig
2. I'm the Man [Def Uncensored Version]: één keer grappig
3. Sabbath Bloody Sabbath: mooie cover van de Black Sabbath klassieker
4. weeral dat onding
5. Caught in a Mosh [Live]: lekker beuken
6. I Am the Law [Live]: lekker beuken
conclusie: 1 leuke cover, 2 lekkere livenummers en 3 overbodige nummers die destijds een groot deel van de geloofwaardigheid van Anthrax een knauw hebben gegeven.

Anthrax - Spreading the Disease (1985)

4,5
Andere overigens uitstekende zanger in de persoon van Joey Belladonna en andere bassist in de persoon van Frank Bello. Zij kwamen in de plaats van respectievelijk Neil Turbin en Dan Lilker, ik durf zeggen dat dit met voorsprong mijn favoriete album van Anthrax is gebleven na al die jaren.

Na een mooi debuut hoor je duidelijk de vooruitgang in de nummers en dit energiek album kwam netjes uit tussen twee albums van groot voorbeeld Metallica die in 1985 geen album uitbracht. Het is een kraker met een ongelooflijk goede strakke drummer en fantastische staccato riffs. Charlie Benante is een fantastische drummer. Ook durfden ze het aan om het album niet te openen met de obligate snelheidsduivel, ze houden ze iets langer achter de hand. Het klinkt nog altijd geweldig en pure klassiekers staan hierop met de razendsnelle S.S.C. / Stand or Fall, Aftershock en het verrukkelijke Gung-Ho. Ik heb zelden een sterkere verzameling gitaarriffs gehoord dan op dit album en een Medusa boort zich onmiddellijk een vaste plaats in de hersencellen. Crimineel goed en nefast voor de geteisterde nekspieren, ik noem het “het Benante syndroom”.

De productie van dit album werd gedaan door Carl Canedy, drummer bij The Rods. Toen al durfde men klagen over het totaalgeluid, ik klaag niet want de kwaliteit van dit album overstijgt het zogezegd mindere geluid. Laat het maar rauw zoals het is, het zijn tenslotte geen slaapliedjes. Album om te koesteren.

Anthriel - The Pathway (2010)

4,0
Derde Finse inzending in ronde drie van Het Metal Album van de Week en debuutalbum van vijf Finnen. Altijd interessant in mijn belevingswereld, debuutalbums hebben altijd iets fris en onbevangen. Anthriel zou in een of ander gedoe de engel van evenwicht en harmonie moeten zijn, een halve hippie met vleugels dus.
Progressieve metal met een sterke zanger, een sterke gitarist en best wel sterke composities. Hier en daar worden stevige instrumentale prestaties geleverd. Het zijn overwegend nummers met een normale lengte met enkel drie korte instrumentaaltjes, mooi evenwichtig verspreid over het album, en het lange slotnummer als vreemde eenden in de bijt. Ik heb het al dikwijls gezegd en ik blijf het herhalen, je mag nog zo goed zijn als muzikant, het zijn de composities die tellen en ik werd niet ontgoocheld, van dartele composities tot het ietwat zwaardere werk heb ik nergens het “dit-spreekt-mij-niet-aan”-gevoel gehad. Mijn voorkeur gaat uit naar de zwaardere nummers: Mirror Games, Dark Divided Minds en Light Divine. Haven of Grace vind ik iets minder.
Scandinavië, mooie vrouwen, mooie natuur en waar blijven ze gadverdamme die goede metalgroepen halen. Het goed debuut is er, hun visitekaartje ligt op tafel, nu nog bevestigen met de volgende albums.

Apocrypha - The Forgotten Scroll (1987)

3,5
Stevige Power Metal debuutalbum van een viertal uit Las Vegas, US of A. Laat ik de line-up ook maar meegeven: Steve Plocica (zang), Al Rumley (bass), Mike Poe (drums) en Tony Fredianelli (gitaar en keyboards). Deze laatste moet een belletje doen rinkelen.

Het was al geleden van 31 oktober 2011 dat ik dit album had afgespeeld. Deze morgen had ik al na een minuut door dat dit een Shrapnel productie is van eigenaar Mike Varney, de axeshredder(s) met hun uit duizenden herkenbare gitaarcapriolen, de stoere matige zanger als noodzakelijk kwaad en die donderende drums. Ik moet wel zeggen dat dit verre van slecht is, de nummers zijn overwegend uptempo en zitten goed in elkaar, de gitaarsolo’s hebben hun plaats in de nummers en zijn mooi opgebouwd, de ritmesectie doet zijn werk, enkel de zang kan een beetje vermoeiend werken. Fall of the Crest hapert toch aan alle kanten voor mij. Op Tablet of Destiny houdt hij mooi halverwege het album even zijn klep. Broken Dream is het rustigste nummer hierop.

Nog een slechte karaktertrek van mij: ik heb dikwijls de neiging om standaarden op te roepen en daarmee te vergelijken. Bij mij is Digital Dictator van Vicious Rumors een standaard in Power Metal, schitterend album, daarom ook een kanttekening bij de zang op dit album want een Carl Albert (RIP) van Vicious Rumors zou dit albums een aantal niveaus omhoog duwen.

Appice - Sinister (2017)

3,0
Beide broers Carmine en Vinnie Appice hebben een lange staat van verdienste in de wereld van Rock en Metal, maar Vinnie drumde in de mij bekendere groepen Black Sabbath, Heaven & Hell en Dio. Misschien hebben ze voordien links en rechts eens samengewerkt maar volgens mij is dit hun eerste studioalbum samen.

Laat ik mezelf wat werk uitsparen betreffende de gastartiesten op dit album: Appice (2) - Sinister (CD, Album) at Discogs. Veel vond ik niet aan dit album met twee opmerkelijke nummers. Zanger Robin McAuley (ex-MSG) doet mee op het nummer Riot afkomstig van het geweldige eerste album van Blue Murder, waarin Carmine Appice toen drummer van dienst was. Zoals zo vaak is ook deze cover tijdverlies. De titel van het nummer Sabbath Mash dekt volledig de lading, een puree van twee Black Sabbath nummers, War Pigs en Paranoid. Beide zaken had men beter niet gedaan.

Veel vond ik er dus niet aan omdat nergens de nummers en zeker de zangpartijen boven het maaiveld uitstijgen: ik beluister dit voortdurend met het gevoel dat ik dit binnen de vijf minuten zal vergeten zijn en dat is jammer gezien de tonnen aan ervaring aanwezig op dit album. Wie is de betere drummer van de twee? Ik herinner me vooral Vinnie als de iets houterige drummer, Carmine als de iets vlottere vellenmepper. Broederparen genoeg in muziek maar twee drummers?

Arch / Matheos - Winter Ethereal (2019)

4,5
Uit op 10 mei 2019 op het roemrijke Metal Blade label is dit tweede album van John Arch en Jim Matheos er de hoofdoorzaak van dat ik maar met moeite door mijn - zo recent niet meer - aangekocht torentje Fates Warning cd’s geraak. Beide heren zijn bekend van Fates Warning “Mk. 1”, respectievelijk als ex-zanger en gitarist vanaf het begin. Hun samenwerking in de jaren tachtig levert drie albums op, waaronder Awaken the Guardian uit het gouden Metal jaar 1986 waarna John Arch de muziekwereld vaarwel zegt. Of toch niet helemaal want…

In 2003 neemt hij de EP Twisted Fate op, er volgen nog het studioalbum Sympathetic Resonance (Arch / Matheos) en het livealbum Awaken the Guardian Live (Fates Warning). Van de EP herinner ik me niet veel meer, Sympathetic Resonance was al een sterke prestatie maar voor mij slaat Winter Ethereal momenteel alles.

Grootste reden hiervoor is de heer John Arch zelf, sinds 15 mei 2019 rijdend op tram zes. Dat op zich maakt al indruk maar er zijn nog zangers en zangeressen die op rijpere leeftijd nog zo indrukwekkend voor de dag komen. Bij hem zit er wel een hiaat vanaf 1986 tot 2003, met daarna opnieuw acht jaren stilte. Bekijk ook eens de lange periode tussen Sympathetic Resonance uit 2011 en Awaken the Guardian Live uit 2017 met opnames uit 2016. Arch en Matheos vinden de tijd rijp voor een nieuw album en wat mogen wij onze beide handjes kussen voor deze verstandige beslissing.

John Arch is natuurlijk niet de enige reden waarom ik tonnen plezier beleef aan dit album. Natuurlijk is er die muziek met een overvloed aan fikse en ingetogen riffs, aan snelle nummers en tragere nummers maar ook een “specialleke” in de vorm van Tethered, beginnend met een rustig gitaarintro en opbouwend naar een prachtig nummer met een zweverige gitaarsolo. Een volgende favoriet is al heel snel het slotnummer Kindred Spirits geworden, waar Arch nogmaals zijn zangkunsten etaleert met mooie teksten barstensvol emotie. Er is nog zoveel meer maar ik wil niet alles verklappen: de afwisselende opener natuurlijk, de prachtige meeslepende gitaarriff met veel synergie tussen muziek en zang in Wanderlust, de groovende chorus in Solitary Man, het ultraheavy en tekstueel beladen Wrath of the Universe. Never in Your Hands loopt voor mij iets ten echter tegenover de rest van het album, maar bevat dan die prachtige versnelling met vlammende gitaarsolo’s met onder andere dank aan ene Frank Aresti. Indrukwekkend vind ik het spektakel qua dubbele en afwijkende gitaarlijnen, wel vallen me de vaak sombere teksten op.

Ik houd natuurlijk rekening met de dik drie maanden die nog komen, maar er zal nog heel veel moeten gebeuren voor dit album als mijn huidige favoriet voor de topplaats in 2019 het niet haalt. Dit is progressieve Metal, met fantastische melodielijnen, met wervelende zanglijnen, met spraakmakende muziek en met veel emotie en spanning ingespeeld door een keur aan ervaren, deskundige muzikanten. Meer van dit graag, heren Arch en Matheos, neem jullie tijd maar liefst geen acht jaren meer want de tijd vliegt snel en jullie potentieel blijft ontzagwekkend.

Arkona - Goi, Rode, Goi! (2009)

3,5
Alle muziek, hard of zacht, snel of traag, melodieus of atonaal, heeft eenzelfde kenmerk: je moet ervoor in de stemming zijn. Je moet er ook voor openstaan en het genoeg kansen geven. Folkmuziek doet mij niet zoveel, laat staan folkmetal. Dit beloofde een bijzondere ervaring te worden. Houden zo, leve de diverse stromingen in metal!

Arkona uit Rusland dus met overwegend folkmetal (weet iemand hoeveel verschillende instrumenten op dit album werden gebruikt?) gelardeerd met een felle diepe grunt en ook met gastartiesten en Nederlandstalige zang op nummer vier In My Land, waarvan ik al dadelijk zeg dat ik dat het mooiste nummer vind. Het duurt wel een kwartier maar het boeit me. Ze zingen in het Russisch en vermits ik die taal niet ken, is het onmogelijk volgen, moet ik eens navragen aan een neef die momenteel een opleiding Russisch-Duits volgt in Antwerpen. Op Metal Archives staat wel telkens een korte Engelse uitleg bij iedere song. Het zijn best wel sombere tekstonderwerpen.

Ik let dan maar op de klanken en denk soms aan Urban Trad uit België, geen metal maar een deelnemer aan Eurosong enkele jaren geleden. Die taal en die samenzang, hé! Kenmerken van de traditionele metal zitten er genoeg in: felheid qua gitaarwerk, variatie in toon en snelheid en genoeg melodie voor een goede luisterervaring. Er zitten ook genoeg non-metal instrumenten in. Een goed voorbeeld hiervan is het instrumentale en akoestische Korochun (nummer tien en rustpuntje).

Als het Duitse Haggard (voorgesteld in ronde één van HMAvdW) klassiek met metal mag mengen, mag folk ook met metal worden gecombineerd zolang er maar genoeg binding is. Het is wennen maar het heeft zijn verdiensten. Ik denk dat dit album bij mij nog progressiemarge heeft, alleen jammer dat het tachtig minuten duurt, mocht iets minder. Ik wil deze groep eens zien optreden.

Armageddon - The Money Mask (1989)

2,5
Naar aanleiding van één of ander positief bericht op het internet of in de Aardschok heb ik dit album maar eens geleend, intrigerende hoes en het is een beetje mijn tijdperk. Ik was op zoek naar een album om voor te stellen in Het Metal Album van de Week. Wel even opletten want er bestaan meerdere groepen met deze naam! Deze vier Amerikanen zijn afkomstig uit Falls Church, Virginia.

Een eerste luisterbeurt leverde volgende aantekening op: “Doe ze dit niet aan.” Inderdaad, Metal Archives zegt Power Metal maar veel te traag ingespeeld om leuk te zijn. Deze leden zijn overtuigde Christenen en hun teksten weerspiegelen dit: zou White Metal geen betere benaming zijn? Pff, al die genrebenamingen. Elk zijn overtuiging en zolang ze mij met rust laten, is het allemaal goed voor mij. Alles is midtempo, met veel koortjes en enkele leuke gitaarsolo’s: Mercenaries of Injustice valt nog best mee alsook More Than Conquerors, alleen die koortjes zorgen voor zure oprispingen. Wat een bizar begin van Looking For You! Nu begint de kruisgang van Sir Spamalot: Stryper en Dokken drinken samen een Heineken in één of andere abdij op de tonen van The Ship of Changes. (Liberation From) Blazing Wasteland is een lichtpunt: lekker tempo, iets rauwere zang en geen koorknapen tijdens de chorussen. De volgende nummers zorgen enkel voor tandengeknars. We’re Outta Here is hun snelheidsmonster op dit album.

Los van hun thema’s die mij niet storen zou dit album veel beter kunnen: een paar snellere nummers, inventiever drumwerk en het weglaten van de honingzoete koortjes zou een positiever cijfer opleveren. Thank God that’s over and done with!

Armored Saint - La Raza (2010)

4,0
Laat me even zeggen dat ik dit een buitengewoon album vind van Armored Saint, de nummers zitten knap in elkaar (die hooks!), er wordt geweldig samengespeeld en John Bush is een kanjer van een zanger. Dit album zou iets rustiger in elkaar zitten?

Ik vind de eerste vier nummers enorm knallen in de beste Armored Saint traditie in een heerlijk geluid. Vanaf Chilled gaat het tempo iets omlaag, maar de songs zitten nog steeds goed in elkaar. Het titelnummer met opvallende percussie en basslijn is een buitenbeentje. Little Monkey is opnieuw een lekker stevig nummer. Armored Saint is nooit de snelste geweest, noch de zwaarste, noch de beste Metal groep ter wereld, ze hebben altijd wel hun identiteit behouden in voor- en tegenspoed en voor veel lekkere muziek gezorgd. Voor mij moeten ze geen tien jaar meer wachten om een nieuw album te maken.

Dergelijke albums hoor je niet zo vaak meer, denk ik, want ze worden niet zo veel meer gemaakt. Ambachtelijke plaat van een ambachtelijke groep en mijn verlanglijst wordt weer groter. Ik heb veel respect gekregen voor Armored Saint, want ik blijf na al die jaren dat gevoel behouden dat ze verder kon geraakt zijn.

Armored Saint - March of the Saint (1984)

4,0
Amerikaanse groep uit Los Angeles laat in 1984 (goed tot uitstekend metaljaar) zijn debuutalbum los op de mensheid: John Bush (zang), David Prichard (gitaar – RIP 1990), Phil Sandoval (gitaar), Joey Vera (bass) en Gonzo Sandoval (drums). Na de EP Armored Saint uit 1983 kwamen ze bij een major terecht, namelijk Chrysalis.
Afwisselend uptempo (March of the Saints, Madhouse) en midtempo (Can U Deliver, Take a Turn) songs met twee op elkaar ingespeelde gitaristen. De zang kan soms een beetje schreeuwerig overkomen maar dat gebeurt gelukkig niet veel.
Beste nummers vind ik nog altijd March of the Saint en Glory Hunter. Stricken by Fate vind ik dan weer minder. Best van al vergelijkbaar met Judas Priest (het nummer Envy!) en Queensrÿche destijds en een klassieker uit 1984.

Armored Saint - Punching the Sky (2020)

4,5
Tijdgeest wellicht waarom ik dit album van harte verwelkom, laten we het jaar 2020 zo snel mogelijk achter ons laten (en gezond blijven want gezondheid is niet te koop). De huidige tijdgeest zorgt ervoor dat ik dit album heel sterk vind want ik hoor een aantal absolute krakers: Standing on the Shoulders of Giants, End of the Attention Span, Missile to the Gun, Fly in the Ointment en Unfair. Armored Saint heeft altijd al songs met kop en staart geschreven, songs waarin de diverse leden kunnen uitmunten, haast een certitude. Een puntje van “neuten” (Westvlaams voor zeuren) toch want ik ging het nummer Unfair als laatste nummer zetten op dit album als afsluiter om die overdosis adrenaline (en momenteel stress) als een nachtkaars te laten uitdoven, maar dat is mijn heel persoonlijk gevoel. Dit is top tien materiaal voor mij in een verder – door de gekende omstandigheden – kalm muzikaal jaar. Armored Saint is weeral in topvorm met een nog altijd geweldige zanger, John Robert Bush.

Ascend - Ample Fire Within (2008)

2,0
Mijn verontschuldigingen voor de liefhebbers van dit “genre” (that ugly word) maar ik kan er totaal geen weg mee. Drie keren heb ik het geprobeerd, de eerste keer haakte ik na twee nummers af, de tweede keer halverwege het album en de laatste keer heb ik het volgehouden.

Ik heb me doodverveeld. Goed en wel wetende dat sommige schotels me niet zullen bevallen, vind ik dat je van alles moet proeven in het leven maar dit heb ik degusteerd met lange tanden.

Zo traag, dat is mijn groot probleem en eerlijk gezegd heb ik weinig of geen geduld met dergelijke albums, hoezeer de liefhebbers hiervan de kwaliteiten weg kunnen smaken. Een nummer vond ik nog te doen omwille van de hypnotiserende werking en dat was V.O.G.

Asgard - In the Ancient Days (1986)

Asgard, uit Nederland en ze spelen heavy metal en/of speed metal. Eerlijk is eerlijk en deze keer ga ik er niet veel woorden aan vuil maken: dit is echt "deirlijk", West-Vlaams voor huilen met de pet op. Stoere hoes, stoere songtitels maar dit is als een pudding klaargemaakt met zout in plaats van suiker.
Ik respecteer zangers die niet in hun moedertaal zingen, maar de zanger hierop had toch beter dictielessen Engels gevolgd. De muziek is niet onvergetelijke, ahem... Lichtpuntjes van 0,50 Watt: het Spaans aandoende akoestisch gitaarstukje Granadinas en de laatste noot van dit album.

Attacker - The Second Coming (1988)

4,0
Acht nummers in achtentwintig minuten? De geringe kwantiteit staat in tegengestelde verhouding met de aanzienlijke kwaliteit van het geboden materiaal. Dit is US Power Metal met vet gitaarwerk, een zanger die zowel hoog als laag kan zingen en veel double bass. Lords of Thunder is een geweldig snel openingsnummer, Octagon is het instrumentaal nummer.

Nieuwe zanger John Leone kwam van de eveneens Amerikaanse Speed Metal groep Phantom Lord (met twee albums op hun conto), in 1994 overleed hij. Raven drummer Rob Hunter assisteerde Alex Perialas bij de productie van dit album.

Originele versie van Mercenary Records uit 1988 telt de acht nummers, heruitgave van Sentinel Steel Records uit 1999 telt drie extra nummers afkomstig van een demo en een gewijzigde trackvolgorde.

Avenger - The Slaughter Never Stops (2014)

3,5
En als je denkt dat niets je nog kan verrassen... hé, een nieuwe van Avenger uit het Verenigd Koninkrijk. Bekend, nou ja, van twee albums in de jaren tachtig, Blood Sports (1984) en Killer Elite (1985).

Ik herinner me enkel nog mijn middelmatige scores aan beide albums, verder bitter weinig. Op dit album staat een cover van Iron Maiden, namelijk Killers van hun tweede album. Twee leden van het eerste albums spelen nog mee op dit album, drummer Gary Young en zanger Ian Swift. De stijl is opnieuw uptempo NWoBHM maar met moderne productie natuurlijk.

Buiten het instrumentale intro en natuurlijk die cover blijft het middelmatig, goed ingespeeld (bijvoordeeld Shot to Hell) maar opnieuw verre van onvergetelijk, een beetje de schuld van de zanger die zingt als John Gallagher van het eveneens Britse Raven. Laat het verleden rusten, denk ik dan soms. Ofwel eens goed nadenken over de zang(lijnen).

Axe Attack (1980)

4,0
Als ik me niet vergis en het me nog goed herinner, is het label K-Tel vooral bekend voor het uitbrengen van verzamelaars die een zelfde thema hebben. De hoes laat in dat geval niets aan duidelijkheid over, het gaat hier om nummers van Hard Rock groepen van 1980 en vroeger en in de stijgende populariteit hiervan probeert men dan ook maar een graantje mee te pikken.

Verwacht hierop geen exclusieve hebbedingetjes, het gaat louter om studioversies hoewel Doctor Doctor van UFO publieksgeluid laat horen. Een jaar later verscheen de opvolger hiervan, Axe Attack Vol. II (1981). Ik heb beide vinylplaten voor een heel zacht prijsje kunnen kopen op het internet.

Opgelet, er bestaat nog een verzamelaar met de titel Axe Attack, maar deze werd uitgebracht door het Belgische label Mausoleum: Axe Attack (1985). Verre van essentieel, aardig snuisterijtje.

Axe Attack Vol. II (1981)

4,0
Langs de gunstige wegen van het internet kwamen beide exemplaren van Axe Attack van het label K-Tel in mijn bezit op tweedehands vinyl, de prijs was navenant: twee euro per album. Afgelopen maandag heb ik het een en ander verteld over voorganger Axe Attack uit 1980.

Volgens mij heeft het Britse label K-Tel een aanzienlijk aantal verzamelaars op haar/zijn (?) conto die één bepaald thema behandelen en dit is hier niet anders, Hard Rock of Metal van 1981 en vroeger. Voor mij zijn het allemaal bekende namen en bekende nummers, voor de liefhebbers van deze periode veronderstel ik hetzelfde. Het is een samenwerking tussen de labels Polydor, Bronze, CBS, Phonogram, Virgin, EMI, Chrysalis en Gem. Ik benieuwd welke labels hiervan nog bestaan. Ik verschiet er ook een beetje van hoe oud sommige nummers wel zijn maar ik weet verdomd goed welke nummers pure klasse zijn, bijvoorbeeld Die Young van Black Sabbath met Ronnie James Dio (RIP) op zang.

Studioversies zijn het allemaal met één uitzondering (Whitesnake), niets nieuws onder de zon, de nieuwe kleren van de keizer en toch blijft het plezierig om eens zo'n formaat te beluisteren. Wie weet, misschien wordt dit in de toekomst nog twintig euro waard maar daarvoor doe ik het nooit. Wel voor “Het Heilige Hebben”. Dat zorgt voor volle kasten. Ach. Trip down memory lane.