menu

Hier kun je zien welke berichten herman als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Daniel Avery - Drone Logic (2013)

4,5
Pittige, maar fascinerende plaat dit. Spartaanse midtempo techno met hier en daar een toefje acid, zonder al te veel melodie verder. Dat Avery ook wel melodieuze tracks kan produceren bewijst hij met de afsluiter, maar het had wellicht iets meer mogen zijn. De tijd zal het uitwijzen of dit album een blijvertje is of dat ik genoegen neem met uitstekende singles als Water Jump en Drone Logic. Wellicht hoor ik Avery ook wel liever als dj dan als producer.

David Bowie - "Heroes" (1977)

5,0
Ik vind Ziggy Stardust meer een meezingplaat en dit meer een luisterplaat. Beide albums zijn wel fantastisch hoor, daar niet van.

Dit album kocht ik ook ooit voor weinig, in een winkeltje met veel tweedehands vinyl. Ik meen dat dit mijn eerste 'oude' Bowie is, of het moet toch Ziggy zijn geweest. In ieder geval waren beide platen een startpunt voor mijn ontdekkingsreis door Bowie's oude werk. Ik heb de Berlijn-trilogie inmiddels compleet. Verder heb ik Hunky Dory, Aladdin Sane en Ziggy Stardust, dus het wordt tijd voor iets nieuws.

4,5* voor deze, alhoewel ik Low de beste plaat uit de Berlijn-trilogie vind (en misschien wel Bowie's beste sowieso).

Hoogtepunten:
1. Secret Life Of Arabia
Een mooi mystiek nummer met een grandioze melodie. Als een oase na de ontberingen in de duistere 'ambientsuite'.
2. Blackout
Erg krachtig nummer na het wat tamme Sons Of The Silent Age. Kan hier niet stil blijven zitten. Best een onwaarschijnlijk nummer ook gezien de verschillende stukjes. De snel uitgesproken tekst en het stuk waarin hij verder gaat met:

"If you don't stay tonight
I will take that plane tonight
I've nothing to lose,
nothing to gain
I'll kiss you in the rain
Kiss you in the rain"


vind ik echt geweldig!

3. Sense Of Doubt
Prachtige duistere ambient. Heel sfeervol. Het nummer dat het meest 'Berlijn anno 1977' bij me oproept.

David Bowie - Earthling (1997)

4,0
Vandaag deze CD ook weer eens gedraaid. Volgens mij had ik hem al zeker 10 jaar niet gehoord, dus het was wel een mooie trip back to the 90s.

In 1997 was ik nog niet zo'n Bowie-fan als nu: wat albums betreft kende ik eigenlijk alleen 1. Outside en volgens mij had ik die toen alleen nog op tape. Verder kende ik Bowie vooral van zijn top 40-hit met Tina Turner en het kleine hitje (in de UK dan) Strangers When We Meet van de TV-serie Buddha of Suburbia.

Het kwam door Kink FM dat ik in het voorjaar toch dit album kocht: daar werd de single Little Wonder veel gedraaid en ik was er al snel helemaal weg van. Een paar maanden later zag ik Bowie live op Torhout (toen nog een dubbelfestival met Werchter) en dat was echt een fantastische ervaring. Een van de beste grote optredens die ik ooit heb gezien, al kende ik lang niet alles wat er gespeeld werd.

Nu ik hem weer beluisterd heb, valt me op dat Little Wonder nog steeds een geweldig nummer is. De break halverwege doet inmiddels wel wat gedateerd aan, maar echt ergerlijk is dat niet. Het slotstuk is daardoor misschien wel des te indrukwekkender. De twee nummers daarna zijn heel wat minder. Destijds tolereerde ik dat nog wel, maar nu vind ik er toch weinig speciaals aan. De klassieke Bowie-song op een bedje van drum & bass-beats werkt hier niet zo goed.

Seven Years in Tibet is voor mij nu wel een verrassend nummer. Naast Bowie-fan ben ik ook wel fan van Nine Inch Nails en daar heeft dit nummer best wel veel van weg. Met drum & bass heeft dit niets meer te maken, met de bombastische gitaarsound van Nine Inch Nails - waarmee Bowie ook tourde - des te meer. In '97 was ik nog niet echt bekend met NIN (dat kwam pas in '99 met The Fragile), dus heb die link nooit eerder gelegd.

Dead Man Walking was destijds de tweede single en nu ik het zo hoor snap ik wel waarom: echt een fantastische danceplaat die na een kort intro er vol in knalt. Geweldige vocalen ook van gitariste Gail Ann Dorsey (vond ik destijds altijd wel een charismatische vrouw) en mooi subtiel pianospel van Mike Garson ook weer. Wel bijzonder dat hij en Bowie al zo lang samenwerken. Wat dat betreft wel leuk dat hij nog even een hoofdrol krijgt in het prachtige outro. Het intro van DMW is trouwens gebaseerd aan dat van Bowie's The Supermen (van The Man Who Sold the World) en ontleend van een gitaarriff die een jonge Bowie in de '60s van ene Jimmy Page leerde. Beste nummer van Earthing? Ik denk het wel!

Na de bombast van zojuist hier weer een hoogtepunt: Telling Lies doet qua duisternis weinig onder voor het meeste werk op 1. Outside. Heerlijk sombere track en in dit geval ook een sublieme combinatie van drum & bass-ratels, een genadeloos sluimerende baslijn en een grootse gitaarriff. Weergaloos nummer.

The Last Thing You Should Do heb ik nooit zoveel mee gehad. Beetje saai nummer op de een of andere manier. Het bombastische gitaarwerk is wel weer duidelijk door Nine Inch Nails beïnvloed. Dat horen we ook weer terug in I'm Afraid of Americans; Trent Reznor speelde zelfs in de videoclip van dit nummer (ik geloof terug te vinden op de cd single van Hours). Destijds vond ik dit één van de absolute hoogtepunten en ik weet ook nog wel wat dat dit er goed in knalde op Torhout, maar nu doet het me minder dan toen. De atmosferische break hier is daarentegen ronduit majestueus, al had het oosters getinte melodietje (ik denk van de hand van Eno, die meeschreef aan dit nummer) best wat langer aangehouden mogen worden.

Het laatste nummer heb ik dan weer minder mee. Klinkt een beetje als een Nine Inch Nails-afdankertje, eigenlijk. Niet echt slecht, maar zeker geen memorabel nummer. Dat maakt dat er voor mij 5 echte toppers op dit album staan, maar ook 4 beduidend mindere tracks.

Een top 3 om mee af te sluiten:

1. Dead Man Walking
2. Telling Lies
3. Little Wonder

David Bowie - Is It Any Wonder? (2020)

4,0
Ik was alweer vergeten dat Keane een nummer heeft dat zo heet. Wel een aparte release dit, met nummers uit compleet verschillende hoofdstukken uit Bowie's carrière. De muziek mag ik graag horen in ieder geval.

Bowie zag ik live in 1997 en toen speelde hij een drum & bass versie van The Man Who Sold The World, destijds mijn kennimaking met het nummer (los van de Nirvana-cover). Leuk dat er nu dan ook zo'n versie te beluisteren valt.

Uit dezelfde tijd stamt Nuts, dat misschien teveel klonk als pure drum & bass om op Earthling te passen. De Bowie-signatuur is duidelijk hoorbaar, maar kan me voorstellen dat dit voor veel oudgediende Bowie-fans een brug te ver was. Zelf vind ik het wel een heel fijn nummer. Doet denken aan de atmosferische drum & bass van pakweg Photek en LTJ Bukem.

Stay (oorspronkelijk van Station to Station) rockt hier een stuk harder, al is er ook een subtiel middenstuk met piano. Hele fijne versie ook.

Misschien is dit uitmelkerij, maar aangezien mijn Bowie-interesse ongeveer begon in '97, de enige keer dat ik hem live zag, vind ik het wel tof dat deze release er nu is.

David Bowie - Let's Dance (1983)

4,5
Deze maar weer eens gedraaid. Het was een van mijn eerste Bowie's, maar ben er nooit echt fan van geweest. Doe mij ook maar het jaren '70 werk, zoals zovelen...

Maar eigenlijk is het toch wel een puike popplaat zonder al te veel pretenties. De eerste drie nummers zijn geweldig en ook Ricochet en Catpeople zijn goed (al vind ik de originele versie van laatstgenoemde nog beter) en dan heb je al 5 van de 8 nummers gehad. Punten verliezen doet dit album op Without You, Criminal World en het matige Shake It. Nummers die me eigenlijk helemaal niets doen.

Nu eens zien hoe lang het duurt voordat ik me aan Tonight durf te wagen.

David Bowie - Lodger (1979)

4,5
Nou, ik ben inmiddels bij Boys Keep Swinging en ik weet wel weer waarom ik deze minder vind. Het is eigenlijk heel simpel, ik vind de liedjes helemaal niet zo geweldig, eigenlijk.

Ik zie mijn stem van 3,5* prima gerechtvaardigd, want er staat eigenlijk niets op wat er echt bovenuit schiet. Misschien het vervreemende Yassassin, maar dat is het dan ook wel. Een nummer als Look Back In Anger vind ik ook maar een standaardrocknummer eigenlijk.

Het haalt het gewoon niet bij Heroes en Low. Minder goede nummers, minder sfeer, minder emotie.

David Bowie - Station to Station (1976)

5,0
Beetje bij beetje kam ik de hele David Bowie-discografie uit. Ik koop pas een volgende plaat als ik degene die ik in mijn bezit heb volledig doorgrond heb. Begin dit jaar was het de beurt aan Station To Station.

In eerste instantie greep het me allemaal niet zo; de muziek was wat ontoegankelijker dan ik van Bowie gewend was. Nu kom ik er steeds meer in. Het openingsnummer is fantastisch met die trein die van links naar rechts (of is het andersom?) zoeft in het intro. Later in het nummer horen we nog 's een trein. Het beste aan het nummer is het gedeelte na die prachtige wending. En wat een subliem refrein ook:

"Its not the side-effects of the cocaine
Im thinking that it must be love
Its too late - to be grateful
Its too late - to be late again
Its too late - to be hateful
The european cannon is here"


Bowie op zijn best!

Golden Years vind ik daarna een beetje flauwtjes, maar spookt al wel de halve dag door mijn hoofd. De latere nummers heb ik nog niet zo goed in mijn hoofd zitten, maar ik weet wel dat ik TVC15 ook erg goed vind.

Al met al een mooie plaat; ik denk dat er nog wel een hogere stem dan de huidige 4* in het verschiet ligt. Ik ga maar 's kijken wat de volgende Bowie voor mij wordt.

David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars (1972)

Alternatieve titel: Ziggy Stardust

5,0
Deze plaat toch maar weer naar 5* gegooid, waar ie thuis hoort.

Ik heb altijd wel een voorliefde voor Bowie gehad, eigenlijk vanaf dat ik als puber-in-de-dop een keertje Jump They Say op TV zag. Ik luisterde niets anders dan top 40 en dit was toch wel erg goed...

Later eens Ziggy Stardust meegenomen uit de bieb, maar behalve het titelnummer (dat ik bij Kink FM had gehoord - ik luisterde als 15/16-jarige heel veel Kink FM) kon ik er niet echt mee uit de voeten.

Nadat ik eindexamen had gedaan vielen de Ziggy Stardust-kwartjes eindelijk wel. Ik had in de 5e meegedaan aan een uitwisselingsproject met een school in Moskou en zo wat leuke mensen daar leren kennen. Na ons eindexamen ging ik met een vriend terug om er nog een aantal weken te verblijven en dat werd echt een hele leuke vakantie. Hij was nogal into Bowie en had o.a. Ziggy Stardust meegenomen. Hij hield ook nogal van zingen, dus bv. Five Years kwam ook regelmatig langs, of de CD nu op stond of niet. Uiteindelijk heb ik de plaat daar dus ontdekt en alhoewel het voor mij niet de beste Bowie-plaat is, is het wel degene waar ik de mooiste herinneringen aan heb.

David Bowie - Tonight (1984)

2,5
Vanavond voor het eerst in maanden weer eens beluisterd. Waar ik Let's Dance echt een heerlijk album vind (met weliswaar 1 of 2 mindere nummers), slaat de weegschaal hier toch de andere kant uit: ongeveer de helft van dit album is aardig, maar niet meer dan dat. Nummers die ik wel heel goed vind zijn Loving the Alien, dat melodieus en tekstueel erg boeiend is. Dit reken ik zo tot zijn beste songs uit de 80s. Tonight en Tumble and Twirl vind ik ook prima: mooie nummers, waarvan de laatste een heerlijk muzikaal outro heeft. De rest neight al snel naar standaard jaren '80 pop en dan niet van het hoogste niveau. Aan Blue Jean hoor ik ook (nog) niet af wat iedereen daar wèl zo goed aan vindt.

Toch geen album dat ik overigens al 'af heb geschreven': ik kan best wennen aan een wat meer croonende Bowie zoals op God Only Knows.

David Bowie - Young Americans (1975)

4,5
Heb me maar eens aan een nieuwe Bowie gewaagd. De platen tussen Aladdin Sane en Station to Station ken ik nog niet, dus daar heb ik nog een gat te overbruggen.

Vooralsnog ga ik wel mee in de algemeen heersende kritiek: een prima plaat, maar voor Bowie's doen toch een wat minder album.

Wat de songs betreft: het openingsnummer vind ik fantastisch. Het deint echt ongelooflijk lekker en het valt op hoe goed Bowie eigenlijk wel niet zingt. Het achtergrondkoortje is trouwens nagenoeg gelijk aan dat van Lady Stardust. Fantastisch ook die regel uit A Day in the Life. Een voltreffer.

Win is zeker niet slecht, maar steekt een beetje af tegen het openingsnummer en het heerlijke funky Fascination. Ingetogen swingend en Bowie's stem contrasteert mooi met de achtergrondkoortjes. Right is zelfs nog beter. Een mooi slepend nummer waarin Bowie en het achtergrondkoor elkaar vocaal opzwepen. Het tweede hoogtepunt wat mij betreft.

Somebody Up There Likes vind ik wat saai en de cover van Across the Universe is inderdaad niet heel geweldig. Ik ben geneigd Bowie heel veel credit te geven, maar ik heb veel en veel betere covers van dit nummer gehoord, bv. door Fiona Apple. Can You Hear Me valt vooralsnog ook in de categorie 'ene oor in, andere oor uit'. Fame kende ik al wel, maar ik heb altijd gedacht dat dit nummer uit de jaren '80 kwam. Het is een beetje Prince avant la lettre. Heerlijk funky nummer, wat mij betreft de derde voltreffer.

Later ongetwijfeld meer, ben benieuwd of ik de mindere nummers nog meer ga waarderen.

De Staat - Wait for Evolution (2009)

2,5
Aardig plaatje, maar de quasi-stoere "owwwyeaahhs" en andere rocknroll-clichés zijn niet van de lucht en dat doet toch wel een beetje afbreuk aan de muziek die op zichzelf lekker genoeg is.

Hier en daar had het wel wat puntiger gemogen (48 minuten is eigenlijk net een minuut of 10 te lang). Qua sfeer heeft het wel een beetje iets van Claw Boys Claw en andere garagerockers, vind ik. Verder doet de zang ook wel een beetje aan die van de zanger van The The - luister maar 's naar een nummer als Dogs of Lust en daarna Meet the Devil van dit album - denken.

Voor mij wel een plaatje met potentie dit, maar liever zou ik hebben dat De Staat voor een volgend album zijn maniertjes achterwege laat.

Death Cab for Cutie - You Can Play These Songs with Chords (1997)

3,5
Een fijne plaat, maar wel een tikje lang. Na de geweldige Smiths-cover This Charming Man zakt het een beetje in en pas bij het experimentele Flustered-Hey Tomcat! word ik weer een beetje bij de les getrokken. Wat dan volgt is een heerlijk laatste deel.

Het is wel duidelijk dat Death Cab met het volgende album, Transatlanticism, er een stukje op vooruit ging. De prachtige stem komt veel beter uit de verf en bovendien is dat album ook 20 minuten korter.

Maar al met al ben ik toch ook wel benieuwd geworden naar het nog oudere werk van Death Cab.

Depeche Mode - Songs of Faith and Devotion (1993)

3,5
Voor het eerst in jaren weer eens beluisterd. Viel me toch niet mee . De eerste drie nummers blijven fier overeind en ook In Your Room en Rush vind ik erg goed, maar verder is het toch niet best eigenlijk.

dEUS - Pocket Revolution (2005)

5,0
Beetje bij beetje begin ik deze plaat dan toch steeds beter te vinden. Niet dat ik hem ooit slecht vond (4*), maar hij mist(e) voor mij het magistrale dat de andere dEUS-platen wel hebben. Het is als een goede fles wijn; je kan er af en toe best een slok van nemen, maar hoe langer je hem laat staan, hoe lekkerder ie wordt.

Het is toch knap hoe Barman cs. weer zo'n mooie sound hebben weten neer te zetten. En prachtige liedjes ook. Net kwam het zwoele, maar majestueuze The Real Sugar voorbij en nu het bijna WCS-aandoende Sun Ra.

Uiteindelijk zal deze plaat ook wel naar 4,5* gaan voor mij.

Digitalism - Idealism (2007)

4,0
Ik twijfel een beetje tussen 4* en 4,5* bij deze plaat. Het klinkt allemaal fantastisch, maar toch ook wat oppervlakkig soms. Ben benieuwd waar het uiteindelijk op uitkomt.

Zdarlight blijft na anderhalf jaar nog steeds een schandalig vet nummer.

En ook grappig die bewerking van The Cure bij Digitalism in Cairo. Normalitair word ik er altijd een beetje moe van als favoriete dance-producers (Boratto, Trentemoller) laten doorschemeren dat ze fan zijn van dit bandje, maar Digitalism komt daar wel mee weg.

Iemand trouwens enig idee wie de gastvocalisten zijn op dit album? Ik denk een paar keer Tom Vek te horen, o.a. op Pogo.

Diplo - Diplo Rhythm (2007)

4,0
Ik begin Diplo meer en meer een fascinerende producer en DJ te vinden; vooral omdat ie alle (ook dance) muziek mixt vanuit een hiphop-esthetiek: Geen lange overgangen met veel overlap, maar kortstondige mixen om het geheel dynamisch te houden. Tegenwoordig heeft ie zich een beetje op de baile funk gestort, de stroming Braziliaanse dansmuziek die de laatste maanden steeds meer in zwang raakt.

Eigenlijk bestaat deze EP uit een lange track waarop diverse gastartiesten rappen of zingen over muziek waarin de ritmiek van Kraftwerk's Tour de France de basis is. Vooral het tweede nummer is erg sterk, wat mij betreft.

Ik hoop dat Diplo nog wat meer gaat uitbrengen, want hij draait echt de meest fantastische eigen producties in zijn DJ-sets.

Diplo - Fabriclive. 24 (2005)

3,5
Geinige mix-CD met veel oldschool hiphop, al vind ik de tegenwoordige output van Diplo wel stukken beter. Apart ook hoe slordig sommige mixen (bv. van Cybotron naar Yazoo) klinken. Misschien dat ie dat bewust doet, ik weet het niet...

Discovery - LP (2009)

2,0
Ra Ra Riot ken ik niet, maar Vampire Weekend hoor je er wel heel duidelijk in terug. En ergens is het ook wel een beetje Merriweather Post Pavillion-light. Klinkt allemaal leuk, maar omdat fatsoenlijke liedjes uitblijven en de houdbaarheidsdatum daarom te wensen overlaat geen al te hoog cijfer van deze kant.

Diskjokke - Sagara (2011)

2,5
Na de kosmische disco van En Fin Tid gaat DiskJokke hier opeens flink de diepte in: de beats zijn helemaal overboord gegooid en het tempo is flink omlaag geschroefd. De vraag is of dat wel zo'n goede zet is, want een heel onderscheidend werkje is dit niet. Sagara komt op mij meer over als een stijloefening dan een echt goede ambientplaat, want de emotie en memorabele melodieën ontbreken hier toch wel een beetje. In slotstuk Panutup is wel weer een nummer met een beat, maar de melodie van dat nummer is dermate melig dat ik dit nummer eigenlijk niet om aan te horen vind.
Ik zet liever nog eens een oude plaat van Eno, Woob of Aphex Twin's SAWII op.

Dominik Eulberg - Heimische Gefilde (2007)

4,0
Erg bijzondere plaat van deze jonge Duitser, die doorspekt is met dierengeluiden (sommige nummers bestaan zelfs alleen uit dierengeluiden, maar klinken desondanks als hedendaagse minimal). Eulberg, afgestudeerd bioloog en boswachter, geeft tussen de nummers door college over de dieren in kwestie. Zo is het net alsof er een natuurdocumentaire op CD is gezet.

Al met al de apartste CD die ik in tijden heb gehoord. Muzikaal gezien is het dik in orde, getuige fantastische tracks als Adler (al is die al 2 jaar oud).

Duran Duran - Seven and the Ragged Tiger (1983)

3,5
Vanochtend voor het eerst beluisterd, al kende ik de drie singles al wel. Gevoelsmatig klinkt dit album wat ongeïnspireerd, alsof het snel gemaakt moest worden na het eerste hitsucces en de echt goede songs inmiddels waren opgebruikt voor de eerste albums. New Moon on Monday vind ik wat dat betreft exemplarisch, dat voelt nog een beetje als een 'Rio'-song, ware het niet dat de sprankeling ontbreekt.
The Reflex en in mindere mate Union of the Snake onttrekken zich aan de misère en zorgen ervoor dat ik zowaar nog een kleine 3,5* hieraan kwijt kan. Ben benieuwd of er nog meer in het vat zit, maar ik vrees van niet.