menu

Hier kun je zien welke berichten wizard als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

AC/DC - Highway to Hell (1979)

3,0
Na Let There Be Rock en Powerage zie ik dit laatste album met Bon Scott toch als een stap(je) terug voor AC/DC. Dit album heeft een aantal sterke nummers: het titelnummer, Girls Got Rhythm, If You Want Blood, en in mindere mate ook Night Prowler, hoewel dat laatste nummer naar mijn mening beter was geweest als het iets korter was gehouden. Veel van de overige nummers zijn ok, maar missen toch het scherpe dat ik van AC/DC gewend ben. Ook de productie van Mutt Lange kan daaraan bijdragen. Ik denk dat ik toch de voorkeur geef aan het wat rauwer klinkende werk van Vanda&Young.

Een aantal goede nummers, en veel liedjes die wel aardig zijn.

3.0*.

AC/DC - If You Want Blood You've Got It (1978)

Alternatieve titel: If You Want Blood

4,0
Wie nog niet overtuigd was dat AC/DC vooral een liveband was/is, is dat wel na beluistering van dit album! Voor dit album wordt zwaar geleund op de albums Powerage en Let There Be Rock (in ieder geval de versies van die albums die ik ken). Laat dat nou ook net mijn favoriete AC/DC-albums zijn...Op If You Want Blood klinken de nummers echter allemaal net een beetje strakker en intenser. Uiteraard is er een maximum lengte voor een LP, maar wat mij betreft had dit album nog wel een paar extra nummers mogen hebben.
Wellicht had het album dan ook wat meer overgekomen als een concertregistratie: nu vind ik het vooral een verzameling livenummers, die een kop en staart en een korte pauze voor een enventuele toegift mist. En communiceerde Bon Scott niet met het publiek, of is alle gepraat tussen de nummers hier weggeknipt? Tweede zwakke punt van dit album is voor mij The Jack. Ik heb nooit wat aan dat nummer gevonden, en ook door deze liveuitgave kan ik nauwelijks heenkomen. Meestal skip ik maar direct van Bad Boy Boogie naar Problem Child.

Ondanks dat is If You Want Blood You’ve Got It erg sterk: vier sterren.

Accept - Balls to the Wall (1983)

3,5
Voor mij is Accept het metalbroertje van AC/DC: simpele liedjes die je makkelijk meebrult, weinig diepgaande (understatement) teksten, veelal weinig variatie in het tempo en een zanger met een nogal kenmerkend geluid. Zowel Udo als Brian Johnson wekken bij mij altijd de indruk nogal geforceerd te zingen. Maar goed, Balls to the Wall is het enige album van Accept dat ik ken, dus ik weet niet of het hele oeuvre van deze band net zo constant monotoon is als dat van AC/DC.

Ik had weinig van dit album verwacht toen ik het een paar jaar geleden in handen gedrukt kreeg met de mededeling ‘ga dit eens luisteren’. Toch maar gedaan, en ik ben blij dat ik dat gedaan heb. De muziek is weliswaar simpel, maar ligt wel erg makkelijk in het gehoor. Ik was er al snel door overtuigd in ieder geval. En de stem van Udo Dirkscheider ligt me ook wel. Zoals ik hierboven al zei, het klinkt wat geforceerd, maar tegelijkertijd ook erg gemeen en met een scherp randje. Bovendien, de remaster die in mijn cd-kast staat, knalt de boxen uit.

De eerste 2 nummers vind ik meteen de minste 2 nummers, uitgezonderd Winter Dreams. Die ballad is wel leuk als afsluiter van het album om een beetje weer bij te komen van het meebrullen, maar verder vind ik het een weinig hoogstaand nummer. Als ik had mogen kiezen, had ik het vervangen door een heel heftig en zwaar nummer. Tussen London Leatherboys en Winter Dreams staat echter een hele rij knallers. Als ik er eentje uit zou moeten zoeken om als beste te benoemen, zou ik voor Losers and Winners gaan, en daarbij meteen de andere nummers tekort doen.

4*. Een hele fijne plaat, lekker hard en hersenloos, maar aan de andere kant ook weer niet zo briljant dat ik er dagenlang van overhoop ben geweest.

En ja, Balls to the Wall is toch wel een van de lelijkste covers in mijn cd-collectie.

Accept - Stalingrad (2012)

Alternatieve titel: Brothers in Death

3,5
Vorig jaar (zomer 2013) was ik bij een optreden van Accept op een festival. Voordat Accept geboekt werd voor dat festival, zou ik hebben getwijfeld wanneer iemand vroeg of de band nog bestond.
Dat was dus wel het geval. Ze kwamen met een paar nummers van een nieuw album (Stalingrad dus) en die klonken goed. Een paar dagen later het hele album gehoord op youtube. Stalingrad was een behoorlijk verslavend plaatje dat ik best vaak (te vaak) heb gehoord. Toen ik het later weer terugluisterde, en dat gebeurt zo nu en dan nog steeds, blijf ik het een goed album vinden.
Het album moet het naar mijn mening vooral hebben van de eerste twee nummers (Hung Drawn and Quartered en het titelnummer), die beide toppers zijn. Daarna komt een heel rijtje solide nummers dat op zichzelf misschien niet geweldig is, maar mee kan liften op de indruk die de eerste twee nummers maakten. Voordat het album echt in kan zakken, wordt Stalingrad afgesloten met een derde erg sterk nummer, The Galley.

Oerdegelijke heavy metal met een paar uitschieters. Dit is niet een album waar je me wakker voor mag maken, maar zo overdag is dit toch wel lekker op z’n tijd.

3.5*

Acid - Black Car (1984)

3,5
Snelle, energetische heavy metal van onze zuiderburen. Meest opvallende aan deze band is mijns inziens de vrouwelijke vocalist. Toch een zeldzaamheid in de wereld van heavy metal. Overigens zijn haar teksten veelal knullig, maar goed. Daarnaast vind ik het drumwerk behoorlijk saai, maar daar staan weer een aantal goede solo's en veel energie tegenover.
Deze EP kwam ik halverwege vorig jaar op een platenbeurs tegen en heb geen moment geaarzeld. Dit schijfje heeft precies de goede lengte. Fijn om zo nu en dan eens op te leggen.

3.5*

Acid Bath - When the Kite String Pops (1994)

4,0
Dit album heb ik deze week een paar keer goed beluisterd. Toen het Metal Album van de Week was, wist het me niet heel erg te boeien, en vond ik het vooral een bak geluid waaruit je zelf maar moest halen wat interessant was. Er zat wel afwisseling in, van rustige nummers waarin akoestische gitaren voorbij komen tot harde nummers waarin alleen maar geschreeuwd wordt, maar alle nummers achter elkaar klonken toch wat teveel als een eenheidsworst. Ik kon de nummers niet uit elkaar houden. Daardoor werd het album een te lange zit.

Na het album vaker gehoord te hebben, is mijn mening eigenlijk niet veranderd. Het enige wat veranderd is, is dat ik erachter gekomen ben dat de productie van de plaat me niet aanstaat. De zanger is te ver naar de achtergrond gedrukt, en ik denk dat het geluid me daarom overkomt als een geluidsbrei. Of het daarom is dat de zanger me niet echt weet te overtuigen, weet ik niet. Het zou goed kunnen.
Al met al staan op dit album een paar nummers die me wel kunnen bekoren, maar erg positief ben ik niet. Een erg lange zit. Als ik dit album nog ga draaien, zal het vooral als achtergrondmuziek zijn tijdens de afwas of zo...

3.5*

Adam Green - Friends of Mine (2003)

3,5
Dit is niet een album dat ik veel draai, maar stiekem is het best een leuk plaatje. Zoals Thomasco hierboven zegt: 'leuk voor tussendoor'. Inderdaad. De nummers klinken allemaal redelijk ontspannen en ontdaan van elke vorm van pretentie. Hoewel Adam Green en ik niet helemaal dezelfde vorm van humor hebben, is dit een van de weinige albums die ik ken waar de teksten een glimlach op mijn gezicht kunnen laten verschijnen.
Een voordeel is de lengte van het album. Als er nog een paar nummers bij waren gezet om de veertig minuten (normaalgesproken een ideale tijd voor mij) vol te maken, had ik het waarschijnlijk wat teveel van het goede gevonden.

3.5*

Agalloch - Marrow of the Spirit (2010)

2,5
Dit album heb ik behoorlijk vaak beluisterd intussen. De 3 'meningen' die bij dit album geschreven zijn, zijn behoorlijk positief en bovendien werd bij de door mij erg gewaardeerde EP van Gallowbraid (Ashen Eidolon) de vergelijking met Agalloch meer dan eens gemaakt.
Toch zijn de keren dat ik dit album beluisterde, vooral pogingen geweest om dit album voor mij te laten groeien. De eerste paar keren luisteren waren namelijk niet overtuigend.

Nu, ruim 2½ jaar nadat ik dit album leerde kennen, moet ik toch constateren dat ik qua Marrow of the Spirit niet overtuigbaar ben. Het begin van het album is nog redelijk overtuigend: een stemmig intro, dat helaas net iets te lang is, gevolgd door een intens begin van Into the Painted Grey. Binnen een minuut gaat het voor mij mis in dat nummer als dat intense opeens omslaat in een übersimpel gitaarriedeltje.
Dat is het probleem dat ik met een groot deel van deze plaat heb: er zitten goede stukken in, maar ook te vaak wat simpele melodietjes. Daarnaast missen sommige nummers de kwaliteit om te kunnen blijven boeien, zeker als ze allemaal minimaal 10 minuten zijn. Black Lake Nidstång en To Drown zijn voor mij wat dat betreft de ergste missers.
Daarbij beginnen de gefluisterde vocalen met tegen het einde van het album ook wat tegen te staan. Het idee is goed, maar het wordt te vaak gebruikt. Misschien is het voor mij ook wel een soort van bliksemafleider voor alle andere dingen die er niet goed zijn aan dit album.

Ik ga er vanuit dat het doel van dit album niet zozeer een bak herrie maken is, maar juist sfeer scheppen. Daar slaagt Agalloch hier helaas niet in, aangezien ze mijn aandacht nauwelijks vast weten te houden.

2.5*

Aghora - Formless (2006)

3,0
De zang ligt voor mij de vergelijking met Mandylion van The Gathering nogal voor de hand bij dit album, hoewel de muziek verder lastig te vergelijken is. Formless klinkt technischer en is sneller, de nummers van Mandylion klinken organischer. Bovendien word ik rustig van de zang van Anneke van Giersbergen, terwijl die van Diana Serra het tegenovergestelde effect heeft.

De zang is dus niet het sterkste punt op het album. Met name bij het titelnummer vind ik het zwak, maar ook op andere nummers komt het niet altijd uit de verf. Daarbij lijken veel melodielijnen ook nogal op elkaar. Helaas is dat niet alleen bij de zang zo. Over de hele lijn vind ik de nummers op dit album zich niet heel sterk van elkaar onderscheiden.
Daarbij is de lengte van 70 minuten voor mij teveel van het goede. Twintig minuten eraf en dit album had best nog een half sterretje meer kunnen krijgen.

Nu blijft dit album, vooral vanwege de zangeres, steken op een magere 3.0*.

Agrypnie - 16[485] (2009)

3,5
Dit Metal Album van de Week was niet een nieuwe kennismaking voor mij: ik had een review van dit album op Zware Metalen gelezen en het naar aanleiding daarvan beluisterd. Bijna had ik dit album zelf gekozen als mijn inzending in de 3e ronde, maar ik ben uiteindelijk voor Urfaust (Der freiwillige Bettler) gegaan.

Hoe dan ook, dit album was voor mij dus niet echt een grote verrassing, maar het was zeker geen straf om het een paar extra luisterbeurten te geven. Bij de eerste keer luisteren klonk 16[485] als iets dat ik nog nooit eerder had gehoord, maar bleef ik er geboeid naar luisteren. Doordat er weinig variatie tussen de nummers zit, duurde het even voor ik het idee had het album een beetje te leren kennen.
Intussen is het nog steeds niet een album dat ik heel vaak draai. Omdat het album lang is, redelijk monotoon en een apart soort pessimisme om zich heen heeft hangen, moet ik ervoor in de stemming zijn. Anders kom ik toch snel in de verleiding om wat anders te luisteren.
Met name Kadavergehorsam, Zorn en 16[485]/Brücke aus Glas zijn voor mij uitschieters en tussen de 2 laatstgenoemde nummers verslapt mijn aandacht een beetje, maar echte misperen zijn er op dit album niet te vinden.
Toch nog een minpuntje: ik weet niet of het de productie is, of mijn mp3's, maar de blastbeats klinken een beetje rommelig en losstaand van de rest van de muziek.

Dit is bijna zeker top-5 materiaal voor deze ronde van het MAvdW. 8 Prima nummers, in- en uitgeleid door Figur 109-3 en 109-1.
Voor nu 4 sterren, maar ik sluit niet uit dat ik binnenkort de verleiding niet kan weerstaan om er nog een halfje bij te doen.

4.0*

Ahab - The Call of the Wretched Sea (2006)

4,5
Als dit niet het album van de week was geweest, had ik deze plaat nooit beluisterd. Niet omdat het een slechte plaat is, maar omdat ik nog nooit van Funeral Doom, laat staan Ahab had gehoord.
De eerste keer luisteren was wel even wennen, want de somberste muziek die ik in mijn kast heb staan, is My Dying Bride, maar deze cd was toch nog een stuk trager en bruter. Maar, hoe vaker ik luister, hoe beter deze cd me begint te pakken. Elke keer hoor ik net weer andere geluiden. De grunts zijn zo traag en dreigend dat het lijkt alsof Moby Dick vanuit de oceaan commentaar zit te geven op wat kapitein Ahab aan het uitspoken is, terwijl de gitaarpartijen door kunnen gaan voor de wind die om het schip huilt. Nou ja, zo komt het op mij over iig.

Ik vind het beluisteren van de cd een hele zit, maar desondanks denk ik dat dit een cd is die ik vaker ga luisteren. Qua waardering zit ik te twijfelen tussen 3.5 en 4.5*. Dat eerste omdat ik niet altijd de cd uit kan luisteren, het laatste omdat de muziek verder wel erg goed is vooral sfeervol is. Voorlopig houd ik het op 4*.

Akercocke - Antichrist (2007)

3,0
Dit album is mijn kennismaking met Akercocke en waarschijnlijk ook het laatste album dat ik van deze band ga horen. Dat betekent niet dat dit Antichrist een slecht album is, maar het nodigt me ook niet uit om ander werk van de band op te zoeken.
Akercocke maakt black metal met afgewisseld met clean gezongen stukjes. De productie van dit album is goed verzorgd (geen stofzuigers hier) en het album wordt mooi gestructureerd door de korte en rustige opener en afsluiter (mijn versie heeft overigens nog 2 covers, Chapel of Ghouls en Leprosity, als bonusnummer). De teksten lijken te gaan over seks en de duivel, maar zijn het grootste gedeelte van de tijd toch niet te verstaan door de diepe grunt.
De muziek zit goed in elkaar, hoewel ik het een beetje monotoon vind worden naar het einde van het album toe. In het kolderieke einde van Distant Fires Reflect... vliegt de band wat mij betreft uit de bocht.

Die 2 minpuntjes in ogenschouw nemend kom ik uit op 3,5*.

Alcest - Les Voyages de l'Âme (2012)

3,0
Naar aanleiding van de recensie van AOVV hierboven dit album toch nog maar eens weer herbeluisterd. Nou ja...volgens last.fm heb ik deze laatste worp van Alcest 15 keer beluisterd, en daar zit een aantal keren op mijn werk nog niet bij.

Over Souvenirs d’un Autre Monde was ik erg enthousiast, Écailles de Lune heb ik overgeslagen en voor dit Les Voyages de ‘Âme had ik hoge verwachtingen. Verwachtingen die in eerste instantie niet werden ingelost. Naar aanleiding van AOVV’s bijdrage ben ik dus gaan herbeluisteren, in de hoop net zo enthousiast te worden als hij.

Maar helaas.

Voor mij blijft Alcest’s debuutalbum het referentiepunt waaraan ik dit album spiegel. Souvenirs was een lichte, sprankelende, dromerige plaat die ik veel heb geluisterd in de zomer van 2010. Het album paste perfect bij de zonnige dagen van die zomer.
Zelfs na 15 luisterbeurten blijft dit album een redelijk grijs geheel. De muziek lijkt een beetje zwaarder geworden en mist het sprankelende dat ik zo waardeerde aan het debuutalbum. Weg zijn de hoge, zwevende gitaarpartijen. De zang lijkt me een klein beetje lager waardoor het dromerige verdwenen is. Hier en daar duikt wat krijsende zang op. Vermoedelijk om het geluid uit te diepen, wat slechts deels lukt. Het stoort nergens, maar om nou te zeggen dat het wat toevoegt...nee, dat ook niet.
Daarnaast hebben de nummers aan eigen gezicht ingeboet. Ik vind het lastig, bijna onmogelijk de nummers uit elkaar te houden. Jammer.

Uiteraard wordt het nergens slecht of irritant of komt er een skipmomentje. Daar zijn Winterhalter en (vooral) Neige teveel vakmensen voor, maar het album raakt nergens aan het niveau waarop ik gehoopt had.

Zoals ik Souvenirs associeer met de zomer van 2010, zo past dit album bij het voorjaar van 2012 (tot dusverre, laat ik hoop houden): grijs en grauw.

Het is geen straf dit album te beluisteren, maar na 50 minuten is er eigenlijk niks voorbijgekomen dat is blijven hangen.

Een dikke 3.5*

Alcest - Souvenirs d'un Autre Monde (2007)

4,5
Ik vind dit een heel mooi album. Rustgevend door de dromerige vocalen, en tegelijkertijd gaat er een gevoel van dreiging uit van de nummers door de gitaarpartijen. Gelukkig zijn de gitaren niet alleen maar lomp 'shoegaze gescheur' (om in de termen van tribaltyn hierboven te blijven), maar is er ook ruimte voor wat subtiliteit, zoals in het titelnummer.
Op Nan Tir Og slaat de balans voor mij een beetje te ver door richting New Age/mediteermuziek, maar op de 5 nummers daarvoor heb ik niks aan te merken.

Tenslotte nog even een cijfer op dit kunststukje plakken: 4.5*

Alchemist - Organasm (2000)

4,0
Je hoeft niet in de jaren '60 met beide armen in luchtgitaarhouding in de Vlaamse klei geland te zijn om van dit album te houden, kan ik uit ervaring bevestigen: ook voor mensen die in de jaren '80 in de Friese Wouden (waar overigens nauwelijks bos is) op het zand ploften, is dit een geschikt album.
Als metalliefhebber ben ik uiteraard geneigd alles in een hokje te willen stoppen, maar daar is dit album te veelzijdig voor. Over het algemeen is het geluid van dit album behoorlijk zwaar, en wordt het gelardeerd met instrumenten en geluiden die niet alledaags zijn in metal. De zanger heeft een stem die me meteen aanspreekt, niet te geforceerd, met genoeg emotie. Daarnaast was me de 'etnisch aandoende percussie' ook opgevallen.

Dank aan Sir Spamalot voor zijn bijdrage aan de vierde ronde van het Metal Album van de Week. Dit Oganasm is een van de beste platen van deze ronde.

Voorlopig 4*, kan eventueel nog wat bij komen.

4*

Alice Cooper - Greatest Hits (1974)

4,0
Zo uit mijn hoofd was Nederland een van de weinige landen waar Halo of Flies een grote hit was. Dus dat zou een goede reden zijn waarom dit nummer mist.

Ik ken bijna geen albums van Alice Cooper, maar de nummers die hier op staan vind ik in meerderheid erg goed. De karakteristieke zang van Alice Cooper kan ik wel waarderen, de muziek vind ik ook prima. De eerste keer dat ik deze plaat beluisterde, een paar jaar terug, klonk het allemaal wat braver dan ik had verwacht op basis van de verhalen die ik over Alice Cooper had gelezen. Maar dat was toen.
Met name de eerste nummers op de cd zijn erg goed. Kort maar krachtig. School's Out (ach, gruwel), Teenage Lament '74, Muscle of Love, en in mindere mate Elected doen me dan weer niet zoveel, maar al met al scoort deze plaat een dikke voldoende.

Erg leuk om zo nu en dan eens op te zetten.

4*

Alice Cooper - Killer (1971)

3,0
Alice Cooper vind ik vaak wat lastig om serieus te nemen: aan de ene kant is daar Alice Cooper, de shockrocker met zwarte make-up om z'n ogen, aan de andere kant is daar Vincent Furnier, born-againchristen die het liefst golft. Dat geeft me het gevoel dat Alice Cooper een soort toneelstukje is in plaats van gemeende rock 'n roll.

Hoe dan ook, ik heb dit album geprobeerd te luisteren zonder me af te laten leiden wat ik van Alice Cooper zelf vind. Op dit album is AC tenslotte ook de naam van de band en nier per se die alleen van de frontman.
Under my Wheels, Be my Lover en Desperado ken ik al van Alice Cooper's Greatest Hits. Aardige rocknummers, maar niet hemelbestormend. Wereldhit in Nederland Halo of Flies vind ik een van de betere nummers op dit album. Het nummer staat qua opbouw sterk in contrast met de meeste andere nummers die op dit Killer terug te vinden zijn. Aan de andere kant is Halo of Flies als lang, zich langzaam ontwikkeldend nummer natuurlijk wel typisch voor de tijd waarin hij geschreven is.
Van de tweede helft van dit album vind ik de laatste 2 nummers het best. You Drive Me Nervous valt vooral op door de manier waarop de drums klinken, maar is anders behoorlijk onopvallend. Yeah yeah yeah vind ik nog iets minder dan dat. Dead Babies is een van de betere nummers op dit album, al moet die het vooral van z'n tekst hebben. Met het titelnummer sluit dit album in stijl af. Een van de hoogtepunten van dit album wat mij betreft. Het nummer klinkt zowaar een beetje griezelig.

Veel meer dan een aardig rockalbum hoor ik toch niet in Killer. Of, zoals Aerodynamic het in augustus 2006 formuleerde: 'Categorie "ouwe meuk". Het klinkt allemaal erg gedateerd in mijn oren, maar dat wil niet zeggen dat het dan ook niet leuk meer is.'

3.0*

Alice in Chains - MTV Unplugged (1996)

3,0
Dit soort unplugged-optredens zijn wat mij betreft vooral interessant om te zien hoe een band haar nummers weet te brengen in een hele andere setting en vorm dan gewoonlijk. Gevolg daarvan is dat het een voordeel is om bekend te zijn met het werk van de betreffende artiest alvorens het unplugged-album te gaan beluisteren. Daar heb ik meteen een achterstand: van Alice in Chains ken ik alleen Dirt.
Daarom kan ik maar 4 nummers vergelijken met hun 'originele' variant. Down in a Hole vind ik hier fantastisch goed werken, maar Angry Chair juist niet. Rooster blijft ook in deze akoestische setting goed, Would? vind ik hier de versie van Dirt niet overtreffen.

Qua MTV unplugged albums ken ik verder alleen dat van Nirvana. Daar deed dit album me zo nu en dan aan denken: de nogal depressieve presentatie (zo'n 'Like to thank you all for coming out to see us, uhm, means a lot to us', vlak en zonder emoties), de introductie halverwege het optreden van een 'vriend' dit gitaar meespeelt.
Dan de muziek. Nutshell, Brother en Sludge Factory vind ik ook erg mooi, hoewel ik me bij de eerste nummers wel afvroeg of dan elk nummer van Alice in Chains over verslaving gaat. Tegen het einde van dit album komen er een aantal mindere nummers (Heaven Beside You, Frogs) en begin ik te merken dat ik eigenlijk wel uitkijk naar iets anders om te horen.

Zo intens als ik dit album had verwacht, naar aanleiding van de commentaren hier, was het toch lang niet. Er zit emotie in de nummers die hier gespeeld worden, maar echt raken doet het me dan ook weer nergens.

3.5*

Amesoeurs - Amesoeurs (2009)

4,0
Toen dit album Metal Album van de Week was, deed ik nog niet mee aan dat topic. Omdat dit album als beste beoordeeld werd van alle albums in de eerste ronde, heb ik toch de schade maar even ingehaald.
Gelukkig maar, want dit is een erg goed album. De sfeer is lekker dromerig, trippy bijna. De muur van gitaarherrie die wordt opgetrokken is goed, maar met de vocalen erbij wordt het bijna magisch.
Wat ik minder vind aan Amesoeurs zijn de black metal uitspattingen. Met de harde snelle gitaarstukken heb ik geen probleem, maar de shrieks vind ik niet echt bij de sfeer van het album passen. Heb je net het gevoel dat je aan het zweven bent, komt er ineens iemand doorheen bulderen...

Wel een beetje paradoxaal overigens, bij een voormalig Metal Album van de Week neer te pennen dat met name de metaldelen wat tegenvielen.

Al met al een erg goed album. Overigens ben ik naar aanleiding van de berichten hierboven ook naar Alcest gaan luisteren, en dat vond ik net een stukje beter dan dit album.

4*

Amorphis - Tales from the Thousand Lakes (1994)

4,0
Het enige album van Amorphis dat ik echt goed ken. Ik heb wel ander werk van deze Finnen gehoord, maar dat was of te monotoon of te licht naar mijn smaak. Op dit album vallen alle stukjes op hun plek. Of liever: dit album zette de standaard waarmee ik alle andere Amorphisalbums vergeleek. En ze daarna allemaal te licht bevond.

Ik weet het niet helemaal zeker meer, maar volgens mij was dit het eerste album waarop gegrunt werd dat ik kon waarderen. Niet gewoon uitluisteren, maar de schoonheid ervan inzien. Waarschijnlijk omdat Amorphis erin slaagt, onder andere met toetsenpartijen, een wat melancholische en dreigende sfeer neer te zetten waarin de grunts heel goed aarden. Als ik deze cd afspeel, vind ik mezelf altijd terug in een donker en koud landschap, met alleen het licht van de maan. Veel bos, overal eigenlijk zover ik kan zien, behalve natuurlijk in het water waar ik voor sta. Naast donker is het hier vooral leeg. Ja, in de verte is een licht. Maar dat is aan de andere kant van het water, en ik heb geen idee hoe ik daar moet komen. Dat wil zeggen: als ik al naar dat licht toe wil. Want hoezo zou er in dat huis iemand wonen die me wil helpen of me onderdak wil geven? De kans dat de bewoner van het huis narigheid in de zin heeft, lijkt me veel groter. Daarom loop ik maar verder, verder, verder, totdat ik in de sneeuw in slaap val.

Hoogtepunten: Into Hiding, Black Winter Day, en Magic and Mayhem.

4.0*

Anata - The Conductor's Departure (2006)

3,0
Technische death metal zonder koekjesmonsterbrul. Helaas is de hier gebruikte grunt dan weer erg eentonig. Als ik het een fijn stemgeluid had gevonden, was dat geen probleem geweest. Hier gaat het echter toch vervelen na een tijdje.
Wat ik wel erg goed vind aan dit album, is de manier waarop de gitaarlijnen om elkaar heendraaien. Iets wat ik nog niet vaak gehoord heb, en een mooie afwisseling met het eindeloos herhalen van riffs zoals in metal gebruikelijk is. Daar staat dan weer tegenover (zoals ook door Sir Spamalot hierboven genoemd) dat het vooral momenten zijn die echt indruk maken, terwijl de nummers als geheel niet noodzakelijkerwijs sterk zijn.
Sterker nog, als geheel vind ik het behoorlijk inspannend om dit album helemaal uit te luisteren. Een paar nummers gaan nog, maar daarna wordt het toch een aanslag op mijn oren en concentratievermogen.

The Conductor's Departure heeft zo z'n momenten, maar over de gehele linie kan het mijn aandacht toch niet vasthouden.

3,0*

Annihilator - Alice in Hell (1989)

4,0
Omdat Annihilator binnenkort bij me in de buurt op gaat treden en omdat ik eerder dit jaar in de Aardschok een interview met Jeff Waters had gelezen, heb ik Alice in Hell maar eens opgeduikeld. Een album waarvan de gitarist zichzelf meerdere malen “de beste gitarist van de wereld” noemt, zou de moeite waard moeten zijn, nietwaar?

Chrystal Ann zette me meteen op het verkeerde been. Ik had thrash metal verwacht, geen akkoestisch gepingel, hoe mooi uitgevoerd dan ook. Op Alison Hell is het voor mij vooral zanger Randy Rampage die de show steelt. Ik zou wensen dat er meer bands waren met zo’n zanger. Zijn zang klinkt rauw, agressief en heel erg eng tegelijkertijd. “Alice isn’t is frightening/Alice aren’t you scared?” Als Alice nog niet bang was, wordt ze het wel van de manier waarop Randy Rampage het vraagt.
Pas bij het derde nummer krijg ik wat ik van Alice in Hell had verwacht: snelle thrashmetal met spetterende solo’s. En erg strak gespeelde riffs. Om Waters de beste gitarist ter wereld te noemen gaat me een beetje te ver, maar hij weet wel erg veel uit z’n gitaar te halen. Bovendien is de productie van het album uitstekend, waardoor alle instrumenten goed tot hun recht komen.
Hoogtepunten van het album (behalve Alison Hell) zijn voor mijW.T.Y.D., het grotendeels instrumentale Schizos Are Never Alone. Human Insectide is tenslotte het echte hoogtepunt van de plaat. Alsof er een op hol geslagen stoomwals over je heenrijdt.
Burns Like A Buzzsaw Blade en Ligea vind ik iets minder, maar over de gehele linie is dit een meer dan ijzersterk album.

Ik ga binnenkort maar eens in een cd-winkel krijgen of Alice in Hell er toevallig ligt, want als metalliefhebber vind ik dat dit album niet in mijn verzameling mag missen.

4.5*

Annihilator - Never, Neverland (1990)

3,5
Never, Neverland had ik al een tijdje in de kast staan, maar de afgelopen tijd heb ik het wat intensiever beluisterd. Conclusie: na Alice in Hell valt dit album toch wat tegen.
Daarvoor is een drietal redenen: het stemgeluid van Coburn Pharr bevalt me minder dan die van Randy Rampage, de productie van het album is gelikter dan op Alice in Hell, waardoor logischerwijs het rauwere geluid verdwenen is, en dit album is iets minder thrashy.

Het album op zichzelf beoordelend is het nog steeds een goed album, met een aantal uitstekende nummers: The Fun Palace, Road to Ruin, Reduced to Ash en I Am in Command. Sixes and Sevens en Kraf Dinner vind ik de zwakste nummers hier, de laatste vooral door de nogal mislukt-puberale tekst die het geheel verpest.
Mijn (her)uitgave heeft dan nog 3 bonusnummers, die ik altijd oversla.

3,5*

Apocalyptica - Cult (2001)

3,0
Er staan heel veel mooie nummers op dit album, maar als ik alle nummers achter elkaar afluister, is 52 minuten cellogeweld toch teveel van het goede voor mij. Met name de laatste 3 nummers hadden van mij weggelaten mogen worden: Hall of the Mountain King heb ik intussen bij voldoende metalbands voorbij horen komen om er genoeg van te hebben, en de twee Metallicacovers vind ik duidelijk minder dan de rest van het album.
Hoogtepunten daarentegen zijn Path, Hyperventilation (een goed gekozen titel voor de sfeer op dit nummer) en Hope.

Dit album is een buitenbeentje qua metal, speciaal genoeg om zo nu en dan beluisterd te worden. Maar, zoals gezegd: het is net te lang.

3,0*.

Arcturus - The Sham Mirrors (2002)

3,0
Dit album heb ik ooit binnengehaald omdat het een van de best gewaardeerde albums in de eerste ronde van het Metal Album van de Week was, meende ik. The Sham Mirrors staat echter niet tussen de albums die in dit topic voorsgesteld zijn, dus hoe ik er dan bij kwam om het album te beluisteren...

In ieder geval heb ik het een hele tijd niet geluisterd, omdat ik er weinig aan vond. Te bombastisch. Nu ik het een flink aantal keren herbeluisterd heb, blijkt dat ik mijn mening moet bijstellen: The Sham Mirrors is stukken beter dan ik me herinnerde.
Openingstrack Kinetic is sterk en zet de toon voor de rest van het album: spacy. Wellicht niet gek voor een band die vernoemd is naar naar een ster.
Als ik de tekst goed beluisterd heb, is opener Kinetic (en misschien de rest van het album ook wel) een teken van leven vanaf een andere planeet, waar kennelijk mensen zijn beland die nu graag weer naar huis willen. De muziek is redelijk stevig, met keyboardeffecten en toch ook de nodige bombast.
Garm zingt hier heel anders dan ik van zijn werk bij Ulver gewend was (van Ulver ken ik slechts de eerste 3 albums). De zang hier is een beetje op het randje van wat ik goed vind.

Kinetic is een prima nummer, en behoort met het behoorlijk stevige Radical Cut en For to End Yet Again tot mijn favoriete nummers op dit album. Ad Absurdum gaat qua zang inderdaad richting het absurde. Een van de mindere nummers, wat mij betreft.

Dit album een positieve verrassing bebleken. Ad Absurdum en de zang kost Arcturus wat punten. Blijven er drie en een halve ster over.

3,5*

Artillery - When Death Comes (2009)

3,0
Na Inheritance is dit het het tweede album van Artillery waar ik me aan gewaagd heb. Aangezien Inheritance een van de betere thrashalbums is die ik ken, had ik hier wel iets van verwacht, hoewel de verwachtingen wel wat getemperd werden door de commentaren van Kronos en Edwynn.
Het album begint lekker knallend met het titelnummer, Upon My Cross I Crawl en 10000 Devils. Daarna begint op te vallen dat de nummers onderling niet veel verschillen, en dat ze hier en daar ook wat te lang doorgaan.
Bij Sandbox Philosphy begint de tekst me een beetje tegen te staan, dan komt er een obligate semi-metalballad in de vorm van Delusions of Grandeur. Die had van mij weggelaten mogen blijven, hoewel het wel even de sleur van eenvormigheid verbreekt. De laatste vier nummers zijn ok, maar komen niet in de buurt van speciaal.

Samenvattend: ik houd het voor nu maar bij Inheritance. Dit album is niet meer dan een thrashalbum dat nergens boven een gemiddeld niveau uitkomt.

3,0*

At the Gates - With Fear I Kiss the Burning Darkness (1993)

3,0
Dit album was een paar jaar geleden mijn eerste kennismaking met At the Gates. In Flames kende ik via mijn broer, dus Gothenburgmetal op zich was niet nieuw voor mij. At the Gates sprak me meer aan, vanwege de wat furieuzer klinkende death metal die ze maakten. Meer agressie, iets minder melodie.
With Fear I Kiss the Burning Darkness bevat een aantal goede nummers, zoals Raped by the Light of Christ, Primal Breath en Ever-Opening Flower, maar toch weet dit album me niet te overtuigen.
Grootste schuldige daaraan is de productie. Ik vind dit album belabberd klinken. Wat het precies is, vind ik lastig in woorden te beschrijven, behalve dat de zang te hard staat. Verder komen de zang, gitaar en drums over als aparte eilandjes van geluid, die nauwelijks interactie met elkaar hebben.
Daarnaast klinken de nummers soms niet helemaal af, zoals bijvoorbeeld het wel heel erg plotselinge einde van Raped by the Light...

Dat maakt het dat ik dit album nauwelijks luister, vooral ook omdat Slaughter of the Soul zoveel beter klinkt en qua nummers minstens net zo sterk is.

Vier sterren, maar een ster aftrek voor de productie:

3.0*.

Autumn - Altitude (2009)

4,0
De eerste albums van Autumn vind ik niet meer heel interessant, ben inmiddels wel over mijn gothicfase heen. Ik had Autumn voor mezelf al afgeschreven, maar vorig jaar werd ik opeens gegepen door My New Time. Afgelopen weekend zag ik dit album bij Plato liggen. Blind gekocht, en dat is me goed bevallen.
Nienke de Jong is niet meer aanwezig, maar Marjan Welman, haar vervanger, doet het ook prima. Qua stemgeluid is er (gelukkig) niet veel veranderd. Als ik niet had geweten dat er een andere zangeres dit album volzong, had ik het ook niet meteen gehoord.
De nummers zitten, net als op My New Time, prima in elkaar. Melodieus, maar toch redelijk hard. De zang is redelijk dominant, en wordt mooi omlijst door de gitaren. Er zijn voor mij niet echt nummers die eruit springen, maar over de gehele linie is het album gewoon erg sterk. De productie vond ik aanvankelijk een beetje rommelig, waardoor ik de instrumenten niet echt goed van elkaar kon onderscheiden. Echter, na een paar keer luisteren is dat geen probleem meer. Kennelijk een kwestie van een keer goed luisteren, op een iets harder volume .

Ik zet in op 3.5*, wellicht dat ik later nog een halve ster erbij doe.