menu

Hier kun je zien welke berichten west als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

B.B. King - King of the Blues (1960)

4,0
King of The Blues is wel enigszins vergelijkbaar met Singin' the Blues van 3 jaar daarvoor. B.B. King zingt de plaat weer vol met zijn fraaie stem op allerlei wijzen: langzaam of snel, met big band of met name begeleid door de elektrische gitaar & bluesy of iets meer jazzy. Toch is dit album iets minder afwisselend dan Singin' the Blues, daarvoor speelt de big band een net te grote rol. De songs zijn goed, maar over het geheel net wat minder. De solo's zijn weer uitstekend, zeker de elektrische gitaar van King. Maar de hele band speelt echt goed, ook hier weer zeker de piano & de blazers. Alles bij elkaar toch weer een prima plaat van B.B. King.

B.B. King - Live & Well (1969)

4,5
Het voortreffelijke B.B. King album Completely Well uit 1969 blijkt inderdaad net als kant 2 van dit Live & Well ook opgenomen te zijn in The Hit Factory in New York. Studiokant Well komt dus uit dezelfde opnamesessies. En dat is te horen, want ook deze vijf nummers mogen er allemaal meer dan wezen. Mijn favorieten zijn I Want You So Bad en Friends, met B.B. King die geweldig gitaar speelt. Vlak daarna zit That's Why I Sing The Blues, maar ook met Get Off My Back, Woman en Let's Go Down To Business.

Het live gedeelte op kant 1 van de LP mag er ook wezen, maar is niet van hetzelfde hoge niveau van de studiokant. Het is wel erg prettig om naar te luisteren en leuk om zo'n concert uit het New York van 1969 te horen. Ook hier mag de gitaar van B.B. King er weer wezen. Don't Anwser the Door, Just A Little Love & Sweet Little Angel springen eruit.

B.B. King - Singin' the Blues (1957)

4,0
Singin' the Blues is inderdaad wat B.B. King doet op deze prima plaat uit 1959. Hij doet dat met zijn fraaie stem op allerlei wijzen: langzaam of snel, met big band of met name begeleid door de elektrische gitaar & dramatisch of meer jazzy. De songs zijn erg goed: het is moeilijk om maar 3 favorieten aan te vinken. De solo's zijn uitstekend, zeker de elektrische gitaar van King. Maar de hele band speelt echt goed, zeker ook de piano & de blazers. Een vroege prachtplaat van B.B. King.

B.T. Express - Do It ('Til You're Satisfied) (1974)

4,5
Dit is allang één van mijn favoriete soul / funk platen uit de eerste helft van de jaren '70. Do It is vaak al bekend, maar dit hele album zit goed in elkaar. Er staan alleen maar (hele) goede songs op, die echt voortreffelijk worden uitgevoerd. Deze band kan spelen mensen!
Naast Do It, springt allereerst het psychedelische Mental Therapy eruit: echt een geweldig 'Temptation' - achtig nummer. Zelf vind ik de instrumentale opener Express ook erg lekker. En Do You Like It gaat onvervalst door waar Do It ('til You're Satisfied) ophield. En zo dondert deze funky expres door: heerlijk!

B.T. Express - Non Stop (1975)

3,5
Naast de rauwe funk van hun debuut Do It, horen we op dit Non Stop ook meer gladdere producties met discosongs & soulballads. Het is niet altijd een vooruitgang te noemen, maar er staan nog genoeg (hele) aardige - met name funk - tracks op, om deze plaat de moeite waard te laten zijn. Voorop loopt het uiterst fijne You Got It - I Want It, maar ook opener Peace Pipe & Give It Watcha Got zijn lekkere funk nummers. Devil's Workshop is niet onverdienstelijke discofunk en ook Happiness zit leuk in elkaar.
Je krijgt dus een beetje een mixed bag aan stijlen en songs, met nog wel de nadruk op funk. Niet zo goed als Do It, maar zeker niet onaardig.

Baby Driver (2017)

4,5
Dit is een werkelijk geweldige soundtrack van een heerlijke gangster movie. Deze muziek stond ook aan de basis van de film. De regisseur en schrijver Edgar Wright, begon pas film scenes te schrijven als hij er een song bij had. De muziek is letterlijk de basis van de film en van het leven van de hoofdrolspeler Baby, de driver. De soundtrack staat vol met overheerlijke soul, rock/blues, wat hip hop en een paar uitstekende 'rare grooves'/samples. Met uitstekende acteurs, geweldige scenes, en deze muziek kan ik alleen maar adviseren: ga dat zien & horen!

Baby Huey - The Baby Huey Story (1971)

Alternatieve titel: The Living Legend

4,5
Met de 50e stem zet ik dit geweldige funky soul album op gemiddeld 4* precies. Logisch: want deze plaat uit 1971 heeft alles wat een top soulplaat nodig heeft. Een geweldige zanger: wat een stem heeft Baby Huey! Niet te vergeten: een uitstekende band. En alleen maar goede tot geweldige songs. Echte overheerlijke nummers zijn Listen To Me & Hard Times, maar bijvoorbeeld ook Running is erg lekker. En dan is er ook nog die hele fraaie Otis Redding cover A Change Is Gonna Come. Fantastisch!

Back to the 80's (1996)

Alternatieve titel: De Hits Uit de Jaren '80

3,0
Een redelijke jaren '80 compilatie met iets teveel fillers en een aantal echt mindere tracks. Vele boxen uit deze eeuw, met name die samengesteld in the UK, zijn beter, zoals 100 Hits en 101x. Vooral de themagerichte boxen zijn echt leuk. Een voorbeeld daarvan uit deze serie is Back to the 80's Pop & Wave:
Back to the 80's - Pop & Wave (2001)

Ook zie je veel compilaties met de lange 12 inch versies. Die waren juist in de jaren '80 buitengewoon interessant. Ook in deze serie heb je daar 2 voorbeelden van:
Back to the 80's: The Long Versions (2002)
Back to the 80's the Long Versions 2 (2003)

Beiden zijn een stuk interessanter dan deze basis verzamelaar. Check it out, zou ik zeggen.

Back to the 80's: Pop & Wave (2001)

Alternatieve titel: De Hits Uit de Jaren '80

4,0
Veel New Wave compilaties staan vol met niet New Wave nummers en krijgen daarom flink wat kritiek. Hier is er slim mee omgegaan, door deze verzamelaar Pop & Wave te noemen en dat is voornamelijk wat je krijgt. De eerste cd is de beste, echt een erg goede verzamel cd, maar ook op de andere twee cd's staan prima nummers. Favoriete tracks zijn die van: ABC, The Cure, Fine Young Cannibals, Yazoo, the Stranglers, Black, Talk Talk, Propaganda, Soft Cell, Wang Chung, The Buggles, Heaven 17 & Nena. Flink wat van de nummers van deze verzamelbox zijn ook interessant om als 12 inch versie te horen. Die waren juist in de jaren '80 hot. Ook in deze serie zijn ze zo uitgebracht:

Back to the 80's: The Long Versions (2002)
Back to the 80's the Long Versions 2 (2003)

Balthazar - Applause (2010)

4,0
Dinsdag komen ze hier naar Tivoli aan de Oudegracht ( ). Daarom ook dit Applause er weer eens bij gepakt, ook omdat ik Rats één van de betere albums van 2012 vind. En wat blijkt: het kwartje valt nu nog wat beter, ik vond dit al goed, maar dit is toch wel een sterk debuut hoor.

Het begint stemmig met Fifteen Floors, een echt mooie openingssong. Hunger At The Door is een geweldig (en) intens nummer, met een erg prettige gitaar. De bas opent Morning fraai en zorgt voor een lekker (lopend) nummer. Inmiddels is de link met the Arctic Monkeys weer gelegd (gelukkig). Wire is heerlijk relaxed, met lekkere percussie. I'll Stay Here is een meer gedragen nummer, wat verderop een mooie wending neemt.

Dan volgt Portishead, ik bedoel Blues For Rosann. En oh, oh, wat is dat mooi! Prachtige gitaar, fraai gezongen. Een lekkere beat? Jazeker, als we een bal gaan gooien. Ah, ook nog een lekkere bas erbij. Die hoor je ook goed op More Ways, wat een fraaie retrosound heeft en mooie strijkers. The Boatmen loopt lekker en heeft bovenal een origineel eigen geluid. Intro is een aangenaam intro van het fraaie slotnummer Blood Like Wine.

Dit Applause is een afwisselende fraaie plaat met een mooie (retro-) sound en daarmee een echt knap debuut van deze Belgische band.

Balthazar - Fever (2019)

4,5
De indie-rock/pop van Balthazar klinkt inderdaad soms wat meer catchy dan voorheen. Zeker vergeleken met de soms wel erg rustige voorganger Thin Walls keert de dynamiek meer dan terug op dit album. Ik hoor af en toe vleugjes Arctic Monkeys voorbij komen (en vind dat niet erg). Sterker nog: ik lees dat ook terug bij wat ik bij Applause & Rats schreef. Alleen hoor je het nu nog wat sterker. In de (wendingen in de) melodieën, maar ook in de samenzang en in de bas, die hier vaak heerlijk aanwezig is. Verder blijft de muziek uiterst verzorgd tot in het kleinste detail, zoals we van ze gewend zijn.

Wat dit album toch wel bijzonder maakt is de ongehoorde songkwaliteit. Er staan zoveel goede tot heerlijke liedjes op, ik zou ze allemaal kunnen opsommen. Voor mij hebben nog net iets meer het fantastische Fever, het lekkere Changes, het prachtige Wrong Faces, het erg prettige Entertainment & het briljante Grapefruit. Op dat laatste nummer en nog een paar keer hoor ik ook nog wat invloeden van the XX sound terug. Hoe dan ook een fantastische plaat van deze Belgische groep en dat is ook te zien aan de prachthoes.

Balthazar - Rats (2012)

4,5
Lastig als je zo'n sterk debuutalbum hebt gemaakt en dan moet je met een vervolg komen. Ik was heel benieuwd en werd zeer aangenaam verrast met opener Oldest of Sisters, wat zo op het laatste Arctic Monkeys album had kunnen staan. Die invloed hoor je op meer nummers op dit album, net als dat van de aanverwante Last Shadow Puppets, waarin ook Miles Kane een belangrijke rol speelt.

Toch is dit een eigen plaat geworden, met bovenal een hele fraaie warme sound. Dit hoor je goed terug op het oh zo mooie Sinking Ship. De tempoversnelling zit er weer in op 'Later', een andere nummer waarop de zanger klinkt als Alex Turner. Ik kan het niet bepaald erg vinden, zie mijn top 10. 'Later' is poprock van het hoogste niveau, gemaakt in België.

De blazers van de opener komen uitgebreider terug op Joker's Son, alleen is dit een meer uitgesponnen, gedragen nummer. Maar wel met een luchtige toon: mooi gedaan. Die luchtigheid verdwijnt op The Man Who Owns The Place, wat aangedikt met fraaie strijkers een stuk pompeuzer klinkt. Side A van de plaat is wel zeer geslaagd.

Lion's Mouth (Daniel) neemt vervolgens melancholische vormen aan. Daar kan je vaak veel moois mee, maar de aangedikte slome inslag van het lied vind ik net te. Gelukkig volgt het contrast gelijk: de openingsgitaar van het meer catchy liedje Do Not Claim Them Anymore. Ook dit is een enigzins gedragen nummer, maar met meer variatie en sterker melodieën. Kortom, alweer een topnummer.
Weer een catchy gitaartje op Listen Up. Toch is dit best een triest liedje, wat tegelijkertijd mooi is. De B-kant van dit album is een stuk zwaarder, blijkt als Any Suggestions start. Dit is geen hapklare brok. Dat hoeft ook niet, maar de sloomheid lijkt wat overdreven. Tot het pianootje volgt, net als de strijkers. Dan neemt het nummer een verrassende maar ook weer mooie wending.
Sides tot slot is werkelijk een prachtige afsluiter, met schitterende duo zang.

Rats is een heel knap vervolgalbum voor het Belgische Balthazar. Het hoort bij mijn favoriete albums van dit jaar.

Band of Horses - Everything All the Time (2006)

4,0
Ben Bridwell kan maar één ding echt goed, vindt hijzelf, en dat is muziek maken. Verder maakt(e) hij weinig af en leefde af en toe zelfs als een zwerver. Maar zijn grote muzikale talenten werden wel degelijk opgepikt, wat allereerst tot deze plaat Everything All the Time leidde.
Wat allereerst opvalt is de prachtige stem van Ben. Hoog en loepzuiver zingt hij zich een weg door het album heen. Daarnaast een belangrijk detail: de fraaie piano die je veel terug hoort. En tot slot en niet onbelangrijk: het hoge niveau van de songs. Inderdaad is The Funeral de indrukwekkendste, maar er staan toch nog een flink aantal (erg) goede songs op dit album. Overall wil ik zelfs niet spreken van mindere nummers, want daarvoor is alles toch te goed.
Origineel is het artwork wat je erbij krijgt: 3 mooie losse foto's van ene Christopher Wilson. Prettig is de overall sound van het album. Een heldere productie, goed hoorbare details: mooi gedaan. Het levert een pracht van een plaat op, die Ben Bridwell gelukkig van de straat houdt.

Barrio Nuevo (1999)

4,0
De uitblinker voor mij op deze aardige verzamelaar van Soul Jazz is Kongas met Anikana-O in the ruim 10 minuten durende Tom Moulton mix. Ook goed zijn de songs van Chakachas met ook het bekendere Jungle Fever, War met ook het sterke Me & Baby Brother en Mandrill. De rest is aardig tot goed. Een leuke latin funk/rock/disco verzamelaar van Soul Jazz.

Barry White - Let the Music Play (1976)

4,0
Dit is één van de beste platen van Barry White, die in de jaren '70 toch een flink aantal (hele) aardige albums heeft gemaakt. Daar stonden regelmatig ook hits op, die vaak lekker funky klinken. Sterker nog: ze werden tot ver in de jaren '80 in de discotheken gedraaid. Zoals van dit album: Let the Music Play, wat ook nog eens over een nacht in de disco gaat. Ander sterk nummer op deze plaat is natuurlijk het fraaie You See the Trouble With Me.

Barry White - Sings for Someone You Love (1977)

4,0
Alleen al de eerste 2 nummers in die heerlijke lange versies, maken de aanschaf van dit album de moeite waard. Later zijn deze 2 nummers bijvoorbeeld ook op 12-inch uitgegeven om op de dansvloer te draaien. Playing Your Game, Baby & It's Ecstasy When You Lay Down Next to Me zijn werkelijk erg fraai en natuurlijk mooi gezongen door de diepe stem van Barry White. De instrumentale begeleiding en productie zijn uitstekend. Het derde nummer op kant A: You're So Good You're Bad, past hier trouwens prima achteraan. Alleen de hoes van dit album vind ik wat minder, gelukkig is het een gatefold lp.

Barry White - Stone Gon' (1973)

4,0
Dit Stone Gon' van Barry White uit zijn debuutjaar 1973 is gelijk één van zijn beste albums. Hierop hoor je een aantal zware soulnummers met de diepe stem van Barry White, maar ook twee songs met een versnelling erin: het sterke Honey Please, Can't Ya See en het fantastische en bekende Never, Never Gonna Give You Up. En die laatste ook nog eens in die heerlijke lange versie waar ik geen genoeg van kan krijgen. Het kortste nummer hierop is trouwens al ruim 5 minuten. De instrumentale begeleiding is al top op deze plaat, net als de productie van Barry White himself. De hoes mag er trouwens ook wezen!

Beach House - Teen Dream (2010)

4,0
BPDD schreef:
(quote)

Je moet hem zeker vaker luisteren.
Beach House heeft met 'Teen Dream' een flinke groeier afgeleverd.


Ik lees dat tot mijn verbazing bij meer mensen hier. Ik las een hele positieve recensie in Q-Magazine, zag dat hier op Musicmeter tot mijn verbazing al meer dan 70 stemmers waren en ging 'm daarom eens proberen. Bij mij sloeg dit album in als een bom. Ik vond het gelijk waanzinnig mooi en vind de sfeer die het oproept geweldig.
Saai kan ik dit al helemaal niet noemen: er zitten echt veel nuances in de muziek. Verrassend zou ik juist eerder zeggen. En bovenal vind ik de melodieën heel fraai. Ze worden uitgevoerd met betoverend mooie instrumenten, het heerlijke orgeltje voorop. De zeurderige zang past hier prachtig bij.

Ik vind het moeilijk om favorieten te kiezen, want veel nummers zijn (zeer) de moeite waard. Zebra, Silver Soul, Walk In The Park bijvoorbeeld. Maar ook het nog weinig genoemde Lover of Mine of Better Times: in beide nummers zit een heel lekker 'loopje'. En wat te denken van die oh zo mooie piano en geweldige zang op Real Love?

Ik lees ook vergelijkingen met the XX, maar dit vind ik nog mooier. U begrijpt het wel inmiddels: dit neigt naar 5,0* voor mij. Zo betoverend mooi is dit.

Beady Eye - BE (2013)

3,5
Bam, daar is Liam ineens weer, en hoe. De muziek op dit album doet op sommige nummers minder aan Oasis denken als op het debuut van Beady Eye. Je hoort natuurlijk wel het één en andere terug en daar is niks mis mee. De sfeer van dit Be is meer gedragen, soms neigt het naar filmisch, zeker op sommige lange instrumentale finales. Er is wat meer mooie rust, zonder dat de energie verdwenen is.

De meeste songs zijn (erg) goed, een enkele is aardig. Uitblinkers zijn sterke opener Flick of the Finger, het prachtige Soul Love, de heerlijke drum en blazers van Second Bite of the Apple, het mooie Oasis achtige Soon Come Tomorrow, het lekkere I'm Just Saying, het rake Don't Bother Me met een Air achtig slot & het fraaie energieke Shine A Light. Liam Gallagher flikt het weer met een prachtplaat.

Beady Eye - Different Gear, Still Speeding (2011)

3,5
tiemenve schreef:
Wauw wat een vernieuwing, had aan mezelf beloofd de vergelijking met Oasis niet te maken maar dat lukt gewoon niet aangezien het eigenlijk gewoon Oasis - Noel is.
Dit is weer het niveau van de eerste CD's die Oasis maakte.


Het lijkt ver te gaan om te stellen dat dit Different Gear, Still Speeding van hetzelfde niveau is als de eerste albums van Oasis. Maar het komt inderdaad in de buurt. Veel sterke songs, veel power, veel nummers gebaseerd op de jaren '60 Rock 'N Roll van the Beatles & the Stones. Niet voor niets heet de vierde track zo. Dat is gelijk 1 van de vele sterke songs op dit album. Net als de opener Four Letter Word, die er zo heerlijk in knalt!

The Roller mag er ook zijn, ook al is de link met Instant Karma van John Lennon wel heel makkelijk gelegd. Maar beter goed gejat, dan met een matig nummertje komen opdraven. Zelf vind ik de single Bring The Light wel een heel sterke rocksong. Prima gitaren, prima zang van Liam. Wat klinkt dat toch lekker zeg!
Kill For A Dream is een andere favoriet: die gitaar is zo simpel, maar zo goed! Wig Wam is enigzins psychedelisch. Na dit nummer een aantal malen te hebben gehoord, vind ik 'm beter en beter worden. Prachtige drums, mooie opbouw, fraaie zang (I'm coming out!). Mij kan het niet lang genoeg duren. Een eervolle vermelding tot slot voor de afsluiter het oh zo mooie The Morning Son.

Eigenlijk staan er vooral (hele) goede liedjes op dit album en dat is nou ook de verrassing. Dit leek het probleem te worden voor Beady Eye, omdat Noel de meeste Oasis songs heeft geschreven. Hoewel gezegd moet worden dat op het laatste en erg goede album van Oasis al de helft van de songs door deze heren van Beady Eye geschreven was. Ze slagen op Different Gear, Still Speeding hiervoor met vlag en wimpel!

Instrumentaal zit het natuurlijk erg goed in elkaar. De rol van Noel als leadgitarist wordt prima overgenomen door Gem Archer. En ook al speelt Noel niet meer mee, de band blijft staan als een huis. Sterker nog: ze klinken bevlogen als nooit tevoren. En zo heeft de breuk met Noel tot iets echt goeds geleid. Wie had dat gedacht 1,5 jaar geleden? Ik ben in ieder geval erg blij met deze nieuwe "Oasis" cd!

Beastie Boys - Check Your Head (1992)

4,0
Afwisselende beats / drums: soms hard rockend, soms (meer) funky, soms meer relaxte muziek, soms behoorlijk hard: de Beastie Boys tappen uit een aantal vaatjes op dit Check Your Head. Maar toch weten zij er met hun eigen stijl een mooi stevig funky geheel aan te geven. Ook door vaak echte instrumenten te gebruiken.

De afwisseling in de stijl zie je ook in de kwaliteit van de songs terug. Sommige zijn erg goed, een paar zijn niemendalletjes. Overall ligt de kwaliteit behoorlijk hoog, zoals aan het begin van de plaat: de eerste drie nummers zijn klasse. Verderop staat het geweldige So What'cha Want, met daarvoor Finger Lickin' Good. Andere klasbakken zijn Something's Got To Give, the Maestro & Groove Holmes. Genoeg om van te genieten dus.

Beastie Boys - Licensed to Ill (1986)

4,0
Dit album vond en vind ik nog altijd erg lekker: de geweldige beats & samples, de hier erg goed werkende combi van old skool hip hop & rock en natuurlijk de enthousiaste raps van the Beastie Boys.

Geen slecht nummer staat op Licensed to Ill. Fight for Your Right to... Party heb ik honderden keren gedraaid, maar hij blijft zo goed. Maar ook Rhymin & Sealin', The New Style, Slow Ride, No Sleep 'till Brooklyn & Paul Revere zijn errug goed. Oh ja, ook de hoes is cool.

Beatwaves of the 80's (1983)

4,0
Wij gingen eerste helft van de jaren '80 in Utrecht regelmatig naar Studio Cartouche op de Mariaplaats waar veel dance en disco werd gedraaid. Maar daarnaast gingen wij ook naar de alternatieve discotheek vlakbij het Janskerkhof om juist deze muziek te horen. Leuk is dat je op de cover de dansende mensen ziet staan. Ook zie je dat het meisje en de jongen een bepaalde stijl hebben die bij de muziek hoorde. Dat had je toen best veel, tot op school aan toe.

De titel Beatwaves of the 80's is dan ook goed gekozen, net als de meeste songs op dit verzamelalbum uit 1983. Een paar favorieten van mij hier zijn The Maisonettes, Soft Cell, Heaven 17, OMD, The Human League, de dance remix van Chant No. 1, I Ran & Promised You a Miracle. In plaats van Sniff 'n' the Tears was ikzelf voor bijvoorbeeld the Talking Heads gegaan voor deze New Wave/ Synth-pop verzameling. Alles bij elkaar een uitstekende verzamelaar in ook nog eens een goede geluidskwaliteit. Achteraf had ik in 1983 beter deze verzamelaar kunnen kopen, dan de 9 losse singletjes die ik hiervan heb.

Bee Gees - Mythology (2010)

Alternatieve titel: The 50th Anniversary Collection

3,5
Uiteindelijk is de definitieve keuze voor de songs per zanger op dit Mythology, gemaakt door Barry & Robin plus de weduwe van Maurice en Andy's dochter. Zelf vind ik de opzet juist geslaagd, omdat nu voor mij blijkt dat de disc van Barry het absolute hoogtepunt is. Zeker driekwart van die tracks kan ik nog steeds (zeer) waarderen. Natuurlijk staan er op de andere drie discs ook mooie nummers, maar toch ook heel wat 'vergane glorie'. Hoewel ik wel moet zeggen, dat Andy's aparte disc toch ook deels zeker interessant is.Voor mij zelf heb ik er 1 (Barry) Disc van gemaakt, plus wat aanvullingen. Alles bij elkaar een interessant overzicht dus.

Behind Closed Doors (2012)

Alternatieve titel: Where Country Meets Soul

4,0
Ongeveer gelijktijdig uit in 2012 zijn het uitstekende verzamelalbum Country Funk 1969-1975 en dit Behind Closed Doors: Where Country Meets Soul. Het vist zo in dezelfde vijver als Leo Blokhuis zijn box. Zoals je begrijpt 'ontmoet' de muziek van deze albums elkaar enigzins. Aan de andere kant ook helemaal niet. Op Country Funk staan met name country artiesten die muziek met een bluesy-/funky- inslag maken. Dit verzamelalbum is gemaakt vanuit de Soul insteek (door Kent Soul). Er staan vooral (maar niet alleen) southern soul artiesten op die crossover soulmuziek maken met (dus) een country inslag. Is dat erg? Helemaal niet. In de jaren '60 / begin jaren '70 waren zij het juist die ons geweldige muziek bezorgden. Dat is dus ook terug te horen op deze verzamelaar. Minpuntje is wel, dat er een paar wat mindere tracks tussen staan. Maar goed, overall is dit een prettig album met een aantal hele fraaie uitschieters.

Benjamin Clementine - At Least for Now (2015)

4,0
Benjamin Clementine neemt je met zijn prachtige en uiterst vaardige stem mee op een emotionele intense muzikale trip aan de hand van fraaie teksten. Haast nog mooier is zijn uiterst knappe pianospel wat samen een niet te weerstaan geheel vormt. Iemand die dat ook zo kon en waar zelfs zijn stem(-techniek) en pianospel op lijkt was Nina Simone. Ik was stomverbaasd toen ik voor het eerst stukken van dit album hoorde, zo sprekend is dit voor mij. Een veel groter compliment is er niet. Naast dit alles hoor ik in sommige wendingen binnen de nummers ook wat fraaie Afrikaanse invloeden.

Het album vormt een prachtig geheel, toch heb ik een aantal absolute hoogtepunten. Dat zijn Winston Churchill's Boy, London, Nemesis, The People And I, & Cornerstone. Onvoorstelbaar intens mooie intieme prachtsongs zijn het. Dit moet één van de mooiste platen van de afgelopen jaren zijn. Wat een onvoorstelbaar sterk debuut.

Benjamin Clementine - I Tell a Fly (2017)

4,5
Absoluut briljant pianospel, wonderschone melodieën, onverwachte soms absurde wendingen, dat krijgen we te horen op de eerste ruim 24 minuten op LP1. De mengeling van klassieke, populaire en avant-garde stijlen is razend knap en ingenieus gedaan. Wat mij betreft hebben we het hier over een uniek stuk muziek. De pianoklanken van Farewell Sonata, het fraaie God Save the Jungle, het mooie Better Sorry Than a Safe, het briljante Phantom of Aleppoville en prachtige Paris Cor Blimey klinken achter elkaar fantastisch.

Daarna volgen (hele) mooie songs, die vaak wat makkelijker in het gehoor liggen, zoals Jupiter, Ode from Joyce & For The Ports of Europe. Hoewel ook hier soms van die fraaie wendingen in de muziek zitten. Quintessence grijpt weer terug naar het eerste deel van de plaat en is alweer zo'n prachtig nummer.
I Tell a Fly is werkelijk een meesterlijke en razend knappe plaat van Benjamin Clementine.

Beth Hart - Bang Bang Boom Boom (2012)

4,0
Het album van Beth Hart met de aparte titel Bang Bang Boom Boom begint met de hele fraaie Bluesballad Baddest Blues, gevolgd door de wel aardige catchy titelsong. Het nummer Better Man, is dan weer catchy en bluesy, maar klinkt mij net te mainstream. Het volgende rustige nummer is weer helemaal raak: Caught Out in the Rain is broeierig en spannend.

Swing My Back Around is Jazzy en doet, jawel, denken aan wijlen Amy Winehouse. Maar de ballads doen het 'm echt, want oh wat is With You Everyday een pracht van een soulsong. Thru the Window of My Mind is meer een lekker lopende popsong. Maar Hallelujah, daar is de gospelsoul van The Spirit of God: geweldig! ("...knocking devil's out on the floor...")
There In Your Heart sluit dit mooie gedeelte van de plaat net iets te soft af.

The Ugliest House on the Block is weer een wel aardige, maar wat toch te mainstream popsong. Everything Must Change klinkt ineens nogal down, zeker voor een slotsong, van een toch behoorlijk dynamisch album.
Een afwisselend album dus met ook wel afwisselende songkwaliteit, waarbij toch vooral de (erg) goede songs de overhand hebben en dit album de moeite meer dan waard maken. Zeker ook omdat die songs door de fraaie stem van Beth Hart gezongen worden.

Betty Davis - This Is It! (2005)

4,5
Deze 2 funkin' LP's van Betty Davis heten terecht: This Is It! Ook de subtitel klopt helemaal: "A Funk Anthology". Want op deze fantastische verzamelaar staan grotendeels twee van haar funk albums uit de jaren '70: Betty Davis (1973), They Say I'm Different (1974) & de helft van Nasty Gal (1975).

Vanaf haar geboorte heette ze Marby, maar het werd Betty Davis, nadat ze eind jaren '60 even met Miles Davis was getrouwd. Betty Davis vond de funk samen met James Brown, Funkadelic en Sly & the Family Stone zo ongeveer uit. Door haar uitstraling, geëmancipeerde teksten en geweldige live optredens kan je haar zelfs zien als een soort vroege vrouwelijke Prince en tevens voorvechter van vrouwenrechten. Maar dan wel uiterst swingend. R.I.P Betty Davis, gisteren overleed ze. Gelukkig is haar geweldige muziek er nog.

Bettye LaVette - Do Your Duty (2006)

Alle elf nummers van Do Your Duty staan ook op het recent uitgebrachte Nearer To You (16 tracks). Bettye LaVette heeft deze nummers eind jaren '60 / begin jaren '70 in Memphis opgenomen voor de Silverfox en SSS International labels. Vandaar dat het zo goed is. Alles straalt Southern Soul uit, de fantastische stem van Bettye LaVette snijdt soms dwars door je heen. Werkelijk prachtig mooi en steengoed!

Ik zie trouwens net dat deze nieuwe Nearer To You als 'nog nooit eerder zo uitgebracht' gepresenteerde digipak op 1 nummer na exact gelijk is aan... Nearer To You uit 1990. Zelfs de titel is hetzelfde. Maar ok, momenteel is dit de betaalbare versie van dit Memphis soulwerk van haar. Je hebt dus eigenlijk 3 verschillende cd's met grotendeels dezelfde muziek, deze Do Your Duty en Nearer To You (uit 1991 en 2012).