menu

Hier kun je zien welke berichten west als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

A Taste of Honey - Taste of Honey (1978)

4,0
Wat een negativiteit op Musicmeter bij dit lekkere funky album van A Taste of Honey. Gevuld met lekkere boogie uit 1978, wat mooi gezongen en goed gespeeld wordt. Met ook de grote hit Boogie Oogie Oogie in de lange versie, het prettige World Spin, You en het fijne Disco Dancin'. De funk spat er soms vanaf. De laatste 3 nummers zijn mooie soulballads. En wat een fraaie hoes heeft deze plaat!

A Tribe Called Quest - The Love Movement (1998)

4,0
Het schijnt dus dat producer Dilla een flinke invloed op dit album heeft gehad. Verder hoor je met name Q-Tip en in mindere mate Phife en ook heel wat gasten. Het werd ook nog eens opgenomen vlak voor ATCQ uit elkaar ging, dus dat alles zorgt er vrij logisch voor dat deze laatste plaat het minste aansluit bij hun discografie. Hoewel? Je hoort toch regelmatig die relaxte wat jazzy sfeer, hier vaak met old skool (beats) aangevuld.

En, het belangrijkste, er staan naast een paar missers toch heel wat goede songs op. Denk aan Find A Way, Like It Like That, Steppin' It Up, 4 Moms, Busta's Lament & tot slot Rock 'n Roll Y'All. Samen met een paar aardige nummers heb je toch een heel aardig album zo, wat je als ATCQ liefhebber eigenlijk niet moet missen. En een waardering van zo'n 3,3 is wel verklaarbaar door de vergelijking met hun eerdere werk, maar aan de lage kant.

ABBA - ABBA (1975)

Alternatieve titel: Mamma Mia

3,5
Ik kende ABBA vanaf Arrival. Vanaf toen had en heb ik al hun platen. Ook hier zie je dat daar de hogere waarderingen beginnen. Dit album heb ik wel eens gehoord en vond het wel aardig. Nu ik de Studio Albums box heb, heb ik alle drie de albums voor Arrival achter elkaar gedraaid. Van een heel aardig begin jaren '70 pop debuut album, via Waterloo en Mamma Mia op weg naar de ABBA sound. Op dit gelijknamige album staan al weer wat meer nummers die deze kant op gaan.

Zoals natuurlijk één van hun beste songs S.O.S. en die andere bekende singles Mamma Mia en I Do, I Do, I Do, I Do, I Do. Zelf vind ik So Long en Rock Me ook heel aardig. Het leuke is dat dit terug kijkend een afwisselend album is met nummers die goed op de eerste twee albums zouden passen en songs die op Arrival hadden kunnen staan. Verder vinden we nog iets anders: een musical achtig instrumentaal nummer Intermezzo no. 1. Dat gaat weer richting Chess. Toch is het zeker geen ratjetoe geworden, het is en blijft ABBA. Alleen het mindere Tropical Loveland past hier minder bij. Alles bij elkaar toch zeker de moeite waard ABBA, Mamma Mia.

ABBA - Arrival (1976)

4,0
En hier op Arrival kwam het voor het eerst allemaal samen op één album. Top pop in balans met een mooie piano, een lekkere gitaar, een fijne synth, prima drummetje, sterke zang van Frida en Agneta en vaak (erg) goede songs van Bjorn en Benny. Toppers zijn natuurlijk de danssong die nog steeds mensen in beweging brengt: Dancing Queen, het mooie My Love , My Life, het ijzersterke Knowing Me Knowing You over relatieproblemen & het actuele Money, Money, Money. Met dat laatste nummer haalde ik ooit een pianograad en vond uit hoe lastig het was om het te spelen. De productie is ook nog eens om door een ringetje te halen. Een plaat uit mijn jeugd en 40 jaar later draai ik 'm nog steeds.

ABBA - Super Trouper (1980)

4,0
Een jaar na Voulez-Vous was Super Trouper er al. Waar op Voulez-Vous nog de nadruk op disco pop lag, staan er op Super Trouper ook meer sterke popsongs. Zoals de fraaie opener en titelsong Super Trouper, de geweldige, trieste en mooie single The Winner Takes It All en dan toch ook de fijne disco pop van On and On and On. Kant B start met het sterke Happy New Year en verderop vinden we het fantastische Lay All Your Love On Me. Dat het album niet meer dan 4* haalt bij mij komt door misser The Way Old Friends Do en een minder nummer als The Piper. Maar de goede nummers zijn wel erg goed op dit Super Trouper.

ABBA - The Visitors (1981)

4,5
Uiteindelijk kwam voor Abba alles samen op The Visitors. Uitstekende popmuziek met een flinke electronisch inslag samen met die mooie piano, gitaar, lekkere beats, sterke zang van Frida en Agneta en vaak (erg) goede songs. Op dit album is er een mooie afwisseling tussen (wat) snellere nummers en mooie ballads. Inhoudelijk hoor je sadness door de muziek heen: de 2 breuken die letterlijk in de band hebben plaatsgevonden. Het krikt zoals vaker het niveau verder omhoog.

Openingssong The Visitors moet toch wel één van de beste popsongs zijn die er is. Wat een geweldige haunted sfeer roept dat nummer op. Het gaat gelijk goed door met het sterke Head Over Heels. Ballad When All Is Said and Done is erg mooi, net als I Let the Music Speak. Hierna volgt de ijzersterke break-up single One of Us. Maar mijn favoriet na de titelsong is bonustrack (!) The Day Before You Came. Een ijzersterke synth drijft dit nummer met trieste inhoud, met bijpassende clip, werkelijk prachtige gezongen door Agnetha Faltskog. Abba stopte op haar hoogtepunt.

ABBA - Voulez-Vous (1979)

3,5
Hadden ze maar het BZN nummer I Have A Dream en bijvoorbeeld buitenbeentje The King Has Lost His Crown vervangen door de ijzersterke singles Summer Night City & Gimme! Gimme! Gimme! (A Man After Midnight), één van mijn favoriete ABBA songs. Dan was dit een hele goede ABBA LP geweest. Als puber vond ik de gemaakte keuzes al vreemd en dat vind ik nog steeds. Die twee singles passen namelijk ook veel beter bij de stijl van dit album, want dat is juist gevuld met prima pop en disco achtige songs.

Mijn favorieten zijn opener As Good as New, titelsong Voulez-Vous (waar ook een leuke 12 inch versie van bestaat), popsong Angeleyes, disco nummer If It Wasn't for the Nights en de fraai gezongen single Chiquitita met die fijne roffel, mooie piano erin en het leuke einde. Alles bij elkaar is de originele LP zonder de CD bonustracks net wat minder dan voorgangers Arrival en the Album, maar wel erg lekker.

ABBA - Voyage (2021)

4,0
Ik bestond gewoon in de tijd dat Abba groot was. Al die hits kwamen de hitparade in en de albums de albumlijsten. Je moest toen eigenlijk voor Abba of Queen zijn, of zoiets, maar ik vond beide bands erg goed. Om mijn piano examen te halen koos ik om Arrival te spelen. Dat moest wel te doen zijn dacht ik. Maar dat viel best wel tegen. Die lekkere popsongs zaten toch net wat ingewikkelder in elkaar dan gehoopt. Een grote pakkende pophit hoeft dus helemaal niet zo makkelijk te zijn om te schrijven. Björn Ulvaeus was er een meester in. Benny Anderson schreef de woorden erbij. Agnetha Fältskog en Frida Lyngstad zongen de nummers fraai in.

40 jaar na hun laatste geweldige album The Visitors is Abba back. En wat je er ook van vindt, historisch is het. Toen ik vannacht om 0.00 uur Voyage aanzette via Spotify op de koptelefoon deed mij dat best wat. Dat gebeurt niet zo vaak meer, dus dat was mooi meegenomen. Van de eerdere Abba albums wist ik dat niet alle nummers even goed zijn, maar een aantal vaak juist wel. Dat is ook op Voyage het geval. Natuurlijk zijn Don't Shut Me Down & I Still Have Faith in You nu al Abba classics. Derde single Just a Notion is dat niet, maar dat retro mid-70's nummer is best aardig.

When You Danced with Me is leuk, maar pas als je het een paar keer hebt gehoord. Little Things is een redelijk kerstliedje met helaas op het einde een kinderkoor. I Can Be That Woman is de tweede mooie Frida ballad, maar niet van het niveau I Still Have Faith in You. Keep an Eye on Dan is weer uit de hoogste Abba categoriën, echt zo'n fijn pop/disco nummer dat niet uit je hoofd gaat. De tekst is overigens niet zo vrolijk. Bumblebee is Fernando light, maar wordt gelukkig gevolgd door het sterkere No Doubt About It. Erg fraai is de gedragen afsluiter Ode to Freedom.

Dit is de afgelopen jaren gemaakt door Abba in hun 70's: een album met muziek wat zo afkomstig kan zijn uit de 70's. De stemmen van Agnetha en Frida zijn iets lager en er zit een beetje sleet op, maar ze klinken nog steeds erg mooi en het heeft ook wel wat. Ik vind het ontzettend leuk dat ze dit Voyage opgenomen hebben en vind het dus bij vlagen echt goed. Er staan hoe dan ook een flink aantal fijne nieuwe Abba nummers op. Wie had dat gedacht? In 2021? We kunnen het nu goed gebruiken wat mij betreft.

ABBA (Björn, Benny, Agnetha & Frida) - Waterloo (1974)

3,5
Nu ik de Studio Albums box heb, luisterde ik eindelijk naar het debuut Ring Ring. En dat is over het geheel genomen toch net wat beter dan dit album Waterloo van een jaar later. Er staan hier namelijk echt een paar mindere songs op zoals het ABBA onwaardige Sitting in the Palmtree. Ook King Kong Song kan ik niet echt waarderen. Deze LP zal ook wel snel zijn uitgebracht door het songfestivalsucces, wat niet onlogisch is natuurlijk. Gelukkig staan hier wel een paar fijne nummers op, zoals natuurlijk dat winnende nummer Waterloo, die andere goede popsingle Honey Honey, het sterke My Mama Said, het rockende Watch Out en het mooie Gonna Sing You My Lovesong. Daarom nog net een voldoende voor het hele album, wat ik wel het minste ABBA album vind.

ABC - The Lexicon of Love (1982)

4,5
Is deze plaat nou echt zo goed? Het is toch 'maar' een popplaat. Ok, er staan een paar grote hits op van toen, maar wat zegt dat? Ik vind het in ieder geval elke keer als ik muziek van dit album hoor weer erg prettig om te horen. Zo ging het met mij en mogelijk ook anderen toentertijd begin jaren '80. En uiteindelijk kwamen ikzelf en ook anderen erachter dat dit meer is dan een goede popplaat.

Er staan allereerst zoveel prachtige songs op, de kwaliteit is hoog. Verder is de mix van pop met new wave en soul subtiel en vakkundig gedaan en dat werkt wonderwel goed. Ook is het regelmatig catchy, pakkend of errug mooi. Het pakt je, eist je aandacht op. Dat is niet voor niets.
In deze tijd kocht ik nog meer singletjes dan LP's, maar uiteindelijk heb ik voor het succesvolle ABC van die tijd gelukkig voor de LP gekozen. En ik bleef 'm draaien. Een klasseplaat!

AC/DC - Ballbreaker (1995)

4,0
En dan, zoveel jaren later, vind ik Ballbreaker eigenlijk een stuk beter dan ik dacht. Ik vind de productie van Rick Rubin juist wel goed. Geen loudness war en alle instrumenten en de zang precies goed op zijn plek. De sound is wat meer retro AC/DC en daar is (dus) niks mis mee. Angus is natuurlijk in vorm, dus dat is weer genieten. En ik denk dat dit wel eens het album kan zijn waar Brian het beste op zingt, samen dan met Back In Black. Verder speelt de band weer zo strak als wat. Er staat eigenlijk geen minder nummer op. Wel springen er een paar uit: single Hard As A Rock, titelsong Ballbreaker, The Furor, Boogie Man, Hail Caesar, The Honey Roll & Burnin' Alive. Prima plaat, dat Ballbreaker!

AC/DC - Dirty Deeds Done Dirt Cheap (1976)

4,0
Een onevenwichtig album? Dit is een klassieke mix van bluesrock en hardrock, die ik prima in balans vind. Bon Scott zingt hier dus op allerlei manieren, maar steeds erg sterk. Angus speelt natuurlijk geweldig en de band staat hier al als een huis. Big Balls is melig is en past er niet zo bij, maar bijvoorbeeld de 2 bekendste songs Dirty Deeds Done Dirt Cheap & Problem Child, de 2 fraaie bluesnummers Ain't No Fun (Waiting 'Round to Be a Millionaire) & Ride On en hardrock nummer Squeeler zijn erg sterk. Ik vind dit een erg prettig plaatje en zet het graag op.

AC/DC - For Those About to Rock (1981)

Alternatieve titel: For Those About to Rock (We Salute You)

4,0
Toen ik deze For Those About To Rock eindelijk weer eens draaide, was ik blij verrast. Wat is dit eigenlijk een lekkere bluesrock plaat. Wat een prima sound heeft dit album: een beetje lazy AC/DC. En wat speelt de band steengoed en zingt Brian de longen uit zijn lijf. Er staan een flink aantal (erg) goede nummers op, waaronder de titelsong natuurlijk. Maar ook de drie nummer daarna Put the Finger on You,
Let's Get It Up & Inject the Venom zijn sterk. Kant 2 van de plaat begint geweldig met Evil Walks, gevolgd door het oh zo fijne C.O.D en de blues van Breaking The Rules. Echt een prima plaat van de mannen.

AC/DC - Highway to Hell (1979)

5,0
Is het alweer 35 jaar geleden? Highway To Hell, wat een ongelooflijk geweldig nummer is dat toch. Veel betere hardrock bestaat er niet. Net als het hele album geweldig gezongen door een in topvorm verkerende Bon Scott en een niet te houden Angus Young, die briljant speelt. En daarachter de fantastische tandem Malcolm Young / Phil Rudd.

Nu vond ik de LP altijd wat mat klinken, maar vandaag kreeg ik de geremasterde 180 gram Vinyl binnen. Goedemorgen: het klinkt geweldig: wat een sound, wat een goede productie blijkt dit album toch te hebben. Het dringt inmiddels in al mijn vezels door en deze plaat is onstopbaar, zoveel fraaie songs staan erop. Natuurlijk moet je ook het lekkere Girls Got Rhythm noemen, Shot Down in Flames en If You Want Blood (You've Got It), maar zelf vind ik bijvoorbeeld Walk All over You & Beating Around the Bush helemaal niet verkeerd. Historische hardrockplaat met een schitterende hoes!

AC/DC - If You Want Blood You've Got It (1978)

Alternatieve titel: If You Want Blood

4,0
Een LP kan echt niet voller dan deze. Ik heb 'm ook nog extra zwaar in 180 gram en geremasterd. Dat blijft link, haalt het de charme niet van de plaat af? In dit geval kan je voluit zeggen: nee. Want wat een fantastisch geluid voor een nog fantastischer live-plaat. Ik heb AC/DC live meegemaakt, weliswaar niet met Bon Scott, maar dat vergeet je nooit meer. En echt, hier op dit live document, hoor je daar wat van terug. De band staat werkelijk als in beton gegoten en Angus, goedemorgen: wat is hij op dreef! Soms krijg ik het idee dat Bon Scott zijn vele schitterende solo's alleen maar aan elkaar zingt.

Heerlijk ook dat je bij deze knetterharde pure rock 'n roll, ook de blues & de boogie hoort langs komen. En een enorme hoeveelheid heerlijke riffs bovenal. Dat begint natuurlijk al op Riff Raff. Opvallend sterk verder vind ik Hell Ain't A Bad Place To Be, Bad Boy Boogie, natuurlijk Whole Lotta Rosie & Let There Be Rock. Maar ja, alles klinkt super, dus ik verhoog één van de beste live albums ooit maar eens naar 5,0*.

AC/DC - Power Up (2020)

4,0
Na 6 jaar is er dan toch weer een nieuw AC/DC album: Power Up. De titel is gelijk veelzeggend en een goed advies. Op Power Up lijkt het wel of Angus Young voor twee speelt, nu broer Malcolm er niet meer is. Malcolm overleed in 2017 en dit album is een eerbetoon aan hem, zegt broer Angus. Wat speelt hij fantastisch op deze plaat. Brian Johnson en zijn stem zijn terug van weg geweest en is ouderwets op dreef. Ook Phil Rudd is na zijn contacten met justitie en maanden huisarrest weer achter de drums terug te vinden en dit klinkt vertrouwd, net als Cliff Williams die de bas weer oppakt.

Er staan alleen maar hele aardige tot erg goede songs op Power Up. Het album start uitstekend met Realize & Rejection. Single Shot In The Dark is goed, maar niet eens het beste van dit album. Verderop staan prima nummers als Kick You When You're Down, Demon Fire, Money Shot en Code Red. De productie klinkt glashelder en de band speelt weer ijzersterk. Echt een prima album dit Power Up. AC/DC is gelukkig terug van weg geweest!

AC/DC - Rock or Bust (2014)

4,0
AC/DC is back. En direct als je de plaat opzet weet je dat het goed zit. De band kiest met titelsong Rock or Bust de eigen klassieke weg: die van bluesy rock 'n hardrock. Stevig rock 'n roll met veel geweldige riffs van Angus en dit keer opvallend veel puntige 'direct raak' songs. Dit is ook goed te horen op de single Play Ball. Rock The Blues heeft inderdaad meer een blues invalshoek. Het gebruikelijke wat langzamere oorlogslied Dogs of War mag er zeker ook wezen. Erg lekker is ook Got Some Rock & Roll Thunder. Er staan eigenlijk geen fillers op dit Rock or Bust. Sterker nog, er staan juist opvallend veel (erg) goede songs op. Dit is AC/DC op zijn best en het is bijna 2015! Klasse mannen en sterkte Malcolm!

Adele - 21 (2011)

4,0
Wauzzer schreef:
Wat een grandioos album is dit zeg. Puur genieten!


En genieten is het met 21 van Adele. Je krijgt veel hele mooie liedjes, ondermeer uitgevoerd met violen, piano en de schitterende stem van Adele, die ook technisch knap zingt. Daarnaast een aantal heerlijke uptempo songs, met als hoogtepunt de single Rolling In The Deep.
Soms klinkt het als Motown, dan hoor je weer Soul en / of Pop uit de jaren '70, dan weer is het een singer/songwriter album. Ook Gospel lijkt om de hoek van de deur te kijken en dan weer wordt uit dit soort vaatjes tegelijk geput.

Vrijwel alle songs zijn goed tot echt sterk. En als Adele dit soort liedjes zingt is het dus raak. Het begint met een Motown achtig nummer wat echt fantastisch is. Zo goed is Rolling In The Deep dat het wat mij betreft nu al een instant klassieker is. Die Motown sfeer trekken we nog even door op Rumour Has It, ook al zo'n lekker nummer. Vlot, raak en goed.
Ik ben altijd kritisch op ballads, maar als er violen en piano uitrukken scheelt dat. En als Adele Turning Tables en Don't You Remember zo mooi zingt, dan zet ik de muziek harder. Set Fire To The Rain is een goed popnummer, maar klinkt mij soms wat te soepel. Het is het enige nummer waar ik de productie net wat te glad vind klinken. De muzikale klasse spat echter gelijk weer uit je speaker bij He Won't Go. Gebaseerd op een dijk van een bas en mooie piano vertelt Adele ons dat 2 mensen niet bij elkaar weg durven gaan. De 'bridge' in het nummer is werkelijk prachtig.

Take It All is wonderschoon: soul & gospel met piano en koor. Bijna over the top, maar toch niet: hallelujah! Hoe mooi kan je een nummer zingen? Veel mooier als Adele dat hier doet, bestaat niet. En dan gaan we uptempo met piano, toeters en een heerlijke beat op I'll Be Waiting. Dit oh zo lekkere nummer sluit perfect aan op Take It All. Let ook hier op de geweldige bridge in het nummer.
One And Only lijkt 'maar' een mooie popballad. Tot het orgeltje erbij komt en Adele er een tandje bij gooit en het nummer naar een hoger niveau tilt. Het wordt gevolgd door een prachtig nummer van The Cure: Love Song. Veel artiesten zouden wat mij betreft hier af moeten blijven, maar als Adele dit zingt in haar uitvoering met akoestische gitaar en orgeltje op de achtergrond klinkt dit zo mooi. Het snijdt dwars door me heen. Vergeleken daarbij lijkt Someone Like You een 'gewoon' mooi lied, maar de sterke zang zet ook dit nummer goed neer.

Echter: dan zijn er nog de bonustracks. If It Hadn't Been For Love klinkt bijna als een bluesy traditional. Een wat ander stijl dus dan de albumtracks, maar het is een niet te missen aanvulling op het album. Onder begeleiding van een akoestische gitaar gaat Adele helemaal los. Ook Hiding My Heart is een akoestisch nummer. Het is een triest liedje en duidelijk is dat Adele misschien nog wel meer trieste liedjes moet gaan opnemen, want ook dit lied is raak.

Daar waar Duffy vrij recent het niet redde met haar tweede album, slaagt Adele met vlag en wimpel. Ze is pas 22, maar wat een talent zeg! Zo veel soul, passie en klasse maken dit een topalbum.

Adele - 25 (2015)

3,5
Het is alweer 3 jaar na het fraaie Skyfall, het toenmalige James Bond thema. De nieuwe Bond draait inmiddels in de bioscopen en het is bijna 5 jaar na het sterke en succesvolle album 21. Kom maar eens met een vervolg op het meest verkochte album van deze eeuw tot nu toe (meer dan 30 miljoen exemplaren), wat veel geroemd werd en ook overladen met prijzen, zoals veel Grammy's.

De eerste single Hello viel mij wat tegen. Een beetje slappe ballad voor Adele, met teveel uithalen en ook de teksten waren niet om over naar huis te schrijven. Gelukkig openen ze 25 ermee, kan je zo naar track 2: Send My Love (To Your New Lover). Een net wat te happy popliedje, maar toch best aardig. En dan toch, jawel, gaat Adele met haar oh zo mooie stem ook mooie songs zingen.

Op de sterke ballad I Miss You horen we een lekkere trommel en daar overheen die fraaie zang. Op het nostalgische wat treurige When We Were Young zingt Adele erg mooi. Adele en alleen een piano: het klinkt prachtig op Remedy. Beide songs horen tot de mooiste nummers van het album.

Een prettige versnelling en lekkere drums zitten er in popliedje Water Under the Bridge. Daarna wordt het meer soulful in River Lea, één van de beste liedjes van het album. De piano en Adele's stem zijn weer mooi op Love in the Dark. Alleen de hier aanwezige strijkers, zijn (bijna) te veel (ze hadden weggelaten kunnen worden).

Hoe het wel moet laten ze gelijk horen op Million Years Ago. Alleen een gitaar en Adele die zingt: wat een mooi nummer zeg! Met piano lijkt ze rustig verder te gaan op All I Ask. Eerst geslaagd, maar helaas is het refrein iets over the top. Slotnummer Sweetest Devotion is wat apart: het klinkt wat speels, wat poppy, maar wel weer met een lichte gospel inslag. Niet het beste nummer van de plaat.

Adele kan met haar prachtige stem en technieken erg mooi zingen en dat doet ze ook op 25. Na een wat matig begin worden de songs beter en zingt ze het ene (best) mooie tot het andere hele fraaie nummer vol. Haar stem zit ook vol soul en dat geeft nog eens extra diepgang aan haar muziek. 25 is vaak een erg mooie plaat, maar niet altijd.

Adele - 30 (2021)

3,5
In 2008 zag ik Adele in Paradiso. Haar debuutplaat 19 was net uit en ik wilde haar graag zien, vanwege haar prachtstem en goede debuutplaat. Live klonk ze haast nog beter dan op de CD en grappig was dat ze tussen de songs door in plat dialect liep te vloeken van de zenuwen. Inmiddels 13 jaar later is er nogal wat gebeurd met Adele. Ze is intussen een superster geworden en ze had moeilijke laatste jaren, inclusief een verbroken relatie. Dat laatste heeft natuurlijk vaker tot goede muziek geleid. Op dit 30 van de inmiddels 33-jarige Adele is dat soms het geval.

Het is in alle opzichten een afwisselende plaat geworden, waarin Adele zowel tekstueel als muzikaal veel van zichzelf laat zien. Er hebben een aantal verschillende producers aan gewerkt en ook dat levert variatie op. Alleen is er soms ook sprake van variatie in de kwaliteit van de songs. Het ene nummer vind ik meer geslaagd dan het ander. Er staan een paar (heel) aardige nummers op en ook een paar hele sterke songs.

De stijl van de muziek is niet altijd echt meer de stijl van de eerdere albums van Adele. Die is nog wel te horen op de best mooie eerste single Easy on Me. Die wordt voorafgegaan door het hele aardige Strangers by Nature. My Little Love is naar mijn mening echt over the top. Er zitten privé gesprekjes in met haar zoontje, met ook nog een inhoud waarvan ik denk: hou dat privé. Een tikje genant om naar te luisteren wat mij betreft.
Cry Your Heart Out is een lekker R&B nummer met een catchy refrein. Oh My God is een prachtsong met een fijne beat en een uitstekende productie. Can I Get It is een heerlijke vlotte popsong met een lekker gitaartje en weer zo'n goede beat, die er meer dan wezen mag.

I Drink Wine is alweer een fraai nummer. Het middenstuk van de plaat is voor mij dan ook het beste deel van 30. Adele zingt erg mooi op I Drink Wine en dat op een pakkende melodie met fraaie begeleiding. Erg fijn is ook de combi van orgeltje en piano op het einde. Van dat gospel einde gaan we over naar het mooie jazzy All Night Parking met leuk achtergrondkoortje. Woman Like Me is meer dan aardig en natuurlijk fraai gezongen.

Hold On is het absolute hoogtepunt van 30: wat een prachtig nummer is dit. Adele op haar allerbest. En op het einde komt er ook nog een fraai gospelkoor in voor. Het vrijwel akoestische To Be Loved was erg mooi geweest, alleen al door de fraaie zang van Adele, als het niet zo verdraaide lang had geduurd. Bijna 7 minuten is iets teveel van het goede voor zo'n nummer. Love Is a Game is een prima afsluiter van dit album. Hoor ik daar een vleugje Amy Winehouse?

Ondanks wat uitglijders hier en daar staat er dus op 30 weer meer dan genoeg dat dit album de moeite waard maakt. Een aantal songs zijn niet te missen voor mensen die van echt mooie popmuziek houden. En met de fraaie stem van Adele klinkt het allemaal nog een beetje mooier.

Adrian Younge & Ghostface Killah - Twelve Reasons to Die (2013)

Alternatieve titel: Adrian Younge Presents Twelve Reasons to Die Starring Ghostface Killah

4,0
Dit conceptalbum lijkt op een soundtrack en doet mij denken aan een daadwerkelijke soundtrack. Delen van Django Unchained, de Quentin Tarantino film, lijken in sfeer en muziek op dit project. Daar gebruikte Tarantino zijn eigen oude single verzameling en jaren '60 (Italiaanse) filmmuziek, hier vind je dat ook terug in de hele fraaie muziek van Adrian Younge. En wat een fraaie beats zitten hierin zeg!

Het album begint nog wat steviger met het sterke Rise of the Black Suits en het oh zo geweldige I Declare War. Daarna volgt een mooi sfeervol middenstuk, vol met prachtsongs. Het slot met the Sure Shot (Parts 1 and 2) & het prachtige instrumentale Twelve Reasons To Die mag er wezen.
Dit is echt een prachtige ijzersterke donkere sfeervolle rauwe mooie hip hop plaat!

Adrian Younge & Ghostface Killah - Twelve Reasons to Die II (2015)

Alternatieve titel: Adrian Younge Presents Twelve Reasons to Die II Starring Ghostface Killah

4,0
En hij doet het toch weer. Ghostface Killah zet hier een fraaie plaat neer, samen met Adrian Younge. Wat een lekkere analoog opgenomen relaxte retro beats en veel instrumenten (opvallend zijn de orgeltjes) vormen de basis van het album. Bij deze muzikale retrosfeer hoort ook weer een retro gangsta verhaal, Ghostface doet zijn Killah eer aan.

Het begint dan ook verhalend met het sterke Return of the Savage met Raekwon en RZA. Raekwon doet ook mee op één van de beste tracks van de plaat King of New York. Rise Up met snel pianootje klinkt erg fijn. Wel is het jammer dat Daily News zo kort duurt, want dat klinkt lekker zeg. Gelukkig wordt het enigszins doorgetrokken op Get the Money. Lekkere echte diepe bas is hierop te horen.

Dan blijkt Tony ineens een verborgen zoon te hebben. Dat zal DeLuca weten krijgen we op een wel heel duidelijke wijze te horen van verteller RZA. Zijn teksten worden gevolgd door een bijzondere half verhalende, half hip-hop song, met geweldige flows: het hardere Death Invitation. Mooi is dat dit weer gevolgd wordt door een heerlijk piano- en orgelnummer met zelfs een retro titel: Let The Record Spin.

Op een fijne drum gaan Raekwon en Ghostface verder op Blackout. De basis van het echt mooie Resurrection Morning is een klassieke piano en ook hier doet Raekwon weer mee, samen met Bilal. Life's a Rebirth is in alle opzichten een waardige afsluiter van dit sterke album. En juist van deze plaat zijn ook de instrumentals de moeite meer dan waard.

Aerosmith - "Rocks" (1976)

Alternatieve titel: Rocks

4,0
En ook op het vierde album trekken de heren van Aerosmith weer de echte eerlijke rock ('n roll) lijn door van de drie albums ervoor. Weer echte pure rock, dan weer wat bluesy, dan weer wat funky, dan weer meer rock 'n roll. Saai wordt het zo nooit, ook al niet door de prettige zang van Steven Tyler en de uitstekende gitaar van Joe Perry. Opvallend sterk is de songkwaliteit op dit album: het rockt zo lekker door. Alleen slotnummer Home Tonight vind ik wat minder. De productie ligt weer wat meer in lijn met hun eerste twee albums: het klinkt weer net wat rauwer. Een uitermate prettig rockalbum dus.

Aerosmith - Aerosmith (1973)

Alternatieve titel: Make It

4,0
Wat een debuutplaat! Erg lekkere bluesrock van Aerosmith, soms slepend - zoals op het geweldige One Way Street - dan weer meer catchy, zoals op het lekkere Mama Kin. Of heel mooi, zoals op klassieker Dream On. De plaat is dus eigenlijk veelzijdiger dan je op het eerste gehoor zou zeggen.
Opvallend sterke productie - lekker ruw en rauw, zoals dat bij deze muziek hoort - en natuurlijk zijn de songs voortreffelijk neergezet door de band, waarbij Steven Tyler nog anders zingt dan op alle platen die volgden. Maar ook zo klinkt het prima.

Aerosmith - Draw the Line (1977)

4,0
Dit is de eerste Aerosmith plaat die wat minder aansluit bij de rauwe rock ('n roll) lijn van de eerste vier. Het is wat meer groovy, Steven Tyler zingt met meer uithalen, zoals hij dat ook eind jaren '80 (weer) ging doen. Belangrijker basis dan eerder vormt de baslijn van Tom Hamilton. Die levert echt vakwerk af. Soms klinkt de muziek op dit album lekker catchy. Net anders, maar daar is niks mee.

Mooi voorbeeld vind ik Milkcow Blues: een bluesdancerock nummer, echt geweldig! De titelsong Draw the Line is een sterke catchy rocksong. Critical Mass & Kings and Queens zijn juist weer prima rocknummers, terwijl I Wanna Know Why & Get It Up van die typisch eind jaren '70 lekker lopende liedjes zijn. Dit album is gevarieerder dan zijn voorgangers. Soms is dat geslaagd, soms wat minder. Maar net anders, is dit ook weer een prima plaat van Aerosmith, ondergewaardeerd hier op Musicmeter.

Aerosmith - Get Your Wings (1974)

4,0
Twee jaar na hun voortreffelijke debuut zingt Steven Tyler met zijn echte stem en dat zorgt voor een eerste verschil. Verder is dit Get Your Wings wat minder bluesy en licht het wat 'gemakkelijker' in het gehoor. Toch is dit ook een prima album geworden, met een aantal songs die er echt uitspringen. Bovenal is dat het geweldige Train Kept A Rollin', maar ook Same Old Song and Dance mag er zeker zijn. De ballad Season of Wither is ook mooi en Lord of the Thights mag er ook zijn. Een prima plaat, net wat minder dan hun debuut.

Aerosmith - Music from Another Dimension (2012)

4,0
Aerosmith is weer helemaal back in town met dit geweldige rock 'n roll album. Om het nu gelijk Music from Another Dimension te noemen, dat gaat wat ver, maar er staan veel (erg) lekkere en goede nummers op. Ze worden soms ouderwets goed neergezet door deze grote band, op hun eigen bluesrock wijze.

Opener Luv XXX knalt er ouderwets fijn in. Oh Yeah, dames en heren: wat een lekker soulkoortje hoor ik daar! Oh, gevolgd door zo'n ouderwets lekkere gitaarsolo. Hier raken Aerosmith en de Stones elkaar. Dat trekken ze deels nog even door op Beautiful.

Er staat vrijwel geen minder nummer op deze plaat. Ik hou niet zo van rockballads, maar zelfs die zijn of te pruimen of best heel aardig. Andere favoriete nummers zijn het fantastische oer-Aerosmith nummer Out Go the Lights met alweer dat lekkere koortje & het ijzersterke Street Jesus.

Een prima comeback album van Aerosmith. Jammer dat ik me even liet misleiden door wat negatieve geluiden, dan had ik 'm al eerder lekker aangezet.

Aerosmith - Night in the Ruts (1979)

4,0
Met het fantastische nummer Three Mile Smile grijpt Aerosmith weer terug naar de smerige bluesrock van hun gelijknamige debuut. Gitaar, bas en drum stuwen elkaar hier tot grote hoogten op. Die gitaar hoor je ook daarvoor zo lekker op Cheese Cake: zuigend, slepend, net als de zang van Steven Tyler en daarna op Reefer Head Woman. Je weet al genoeg: op dit album staat nog veel maar van deze smerige slepende muziek. Daarnaast een aantal (best) aardige catchy - Rolling Stones achtige - nummers, zoals No Surprize. Kortom: onbegrijpelijk dat dit Night In The Ruts zo laag gewaardeerd wordt hier. Heerlijke muziek!

Aerosmith - Pandora's Box (1991)

4,5
Er staan inderdaad een aantal sterke tracks niet op deze boxset. Het gaat dan om nummers van Rocks, Draw the Line & Night in the Ruts. Zelf heb ik die aan de box toegevoegd op een eigen bonuscd'tje, aangevuld met het beste van Rock In A Hard Place uit 1982.

Van debuut Aerosmith, Get Your Wings & Toys in the Attic (de eerste 3 albums) staat iha wel al het moois op deze boxset. Dat is niet altijd in de albumversie, soms ook in een liveversie. En daar is eerlijk gezegd niets mis mee, want juist die live-versies tussendoor zijn echt goed en vaak nog beter dan de albumtracks. Ook staan er op Disc 3 een aantal erg fijne tracks uit verschillende gaten en hoeken, waaronder de oudste van de band zelf: het slepende fraaie Major Barbara. Gevolgd door pure rock 'n roll in Stones stijl van Chip Away The Stone en een lekkere versie van Beatles' Helter Skelter.

Erbij krijg je een fraai boekwerkje met de geschiedenis van de band en per song uitgebreide info en commentaar van de band. De muziek bestrijkt het tijdperk van hun debuut in 1973 tot 1982: hun blues- rockende sterke tijd. Als je die paar tracks er zelf bij voegt, heb je het belangrijkste van de jaren '70+ niet alleen compleet, maar door de live versies zelfs in de beste uitvoeringen. Als je maar een beetje van Rock 'N Roll houdt is deze boxset een must!

Aerosmith - Rock in a Hard Place (1982)

4,0
Jimmy Crespo schreef de rif voor Jailbait - een sterke opener- en speelde gitaar op dit album ipv Joe Perry. Hij deed dat verdienstelijk, maar nog beter waren die rifs. Want er staan op dit album toch een paar goede nummers zeg! Eigenlijk is alles (steen-)goed, behalve het vreemde middenstuk - want wel erg anders dan anders en ook minder - met Cry Me A River en 2x Joanie.
Rock In A Hard Place vind ik echt geweldig: wat een supersong! Veel lekkerder rock 'n roll bestaat toch niet? Steven Tyler krakend en piepend op z'n best. Lightning Strikes, Bolivian Ragamuffin (kom er maar op...), Jig Is Up: allemaal prima songs.
Genoeg om ook het zesde album van Aerosmith geslaagd te mogen noemen. Kun je wel zeggen.