menu

Hier kun je zien welke berichten west als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

I Am Kloot - Sky at Night (2010)

3,5
Booyo schreef:
Op de valreep kennisgemaakt met deze plaat.


Ook ik pikte dit album nog net mee in 2010, via Amazon. Het is een mooi album, maar er zit wel een bepaalde wisselvalligheid in. Sommige (stukken van) nummers zijn hooguit wel aardig, terwijl andere delen echt erg mooi en goed gemaakt zijn. Van vrij saai tot werkelijk prachtig, je vindt het allemaal op dit Sky at Night.
Lately is een voorbeeld van een vrij saai nummer, terwijl het fraaie verrassende Radiation dat juist niet is. Wat een prachtige wending zit er in dat nummer zeg! Ik zie dat I Still Do door sommigen als een mooie ballad wordt gezien. Dat vind ik nou weer net niet: best mooi ja, deze ballad, maar toch ook wat saai. Hoe het wel moet hoor je op Fingerprints: ingetogen en raak is die song. De gitaarsolo op It's Just the Night is wel heel degelijk, terwijl de saxofoon en trompet op Same Shoes wel weer heel mooi zijn.

Alles bij elkaar staat er genoeg fraais op om dit album de moeite waard te maken, maar een echt topalbum is dit niet voor mij.

I'm Not There (2007)

4,5
De soundtrack van I'm Not There, de film over Bob Dylan, staat werkelijk vol met goede tot uitstekende covers. Maar een paar songs vallen in de categorie 'wel aardig'. Sterk is dat de meeste artiesten hun eigen stijl aanhouden en een eigen invulling geven aan de muziek van Dylan. Dat levert een verrassende, afwisselende en mooie soundtrack op.

Er staan teveel hoogtepunten op, om te noemen. Laat ik Sonic Youth met de titelsong erbij pakken, Jim James en Calexico met het heerlijke Goin' to Acapulco, echte Tombstone Blues van Richie Havens, het mooie One More Cup Of Coffee van Roger McGuinn en Calexico, het briljante Simple Twiste of Fate van Jeff Tweedy van Wilco, het ontroerende Senor van Willie Nelson en Calexico, het fraaie Ring Them Bells van SufJan Stevens, het beste nummer hier van Yo La Tengo: I Wanna Be Your Love, de ijzersterke Black Keys met The Wicked Messenger, het fraaie Cold Iron Bound van Tom Verlaine en The Million Dollar Bashers en tot slot de prachtige uitvoering Knocking On Heaven's Door van Antony & The Johnsons.
Mijn excuus voor al die andere mooie nummers die ik niet genoemd heb.

If Loving You Is Wrong (2002)

Alternatieve titel: 20 Cheatin' Heartbreakers

3,5
Dit album van het label Kent is meer een 'mixed bag'. Er staan een aantal prachtige meer Southern Soul ballads op, die mooi aansluiten op het thema en de titel If Loving You Is Wrong. Voorbeelden daarvan zijn Isaac Hayes, Millie Jackson, James Carr, Ann Peebles, Eddie Floyd & Candi Staton. Maar er staan ook meer zoete ballads op, zoals opener Woman To Woman, en niemendalletjes als Backfield In Motion van Mel and Tim. Zo zit je te genieten en zo valt het niveau terug. Ik zou voor een paar nummers gaan.

Iggy Pop - Post Pop Depression (2016)

4,0
Een prachtige titel met bijbehorende fraaie wat donkere sound heeft Post Pop Depression. Iggy is terug en hoe. (Op een foto letterlijk) aan de hand van Joshua Homme en met behulp van gitarist Dean Ferita en drummer Matt Helders wordt puur vakmanschap geleverd. Die fraaie sound van het album is een soort mix van the Stooges, the Queen of the Stone Age, maar ook van the Arctic Monkeys, niet toevallig de bands van de band. Gardenia lijkt een eerbetoon aan David Bowie, het ademt Bowie in al zijn vezels. Het is dan ook een fantastisch nummer.

Op de (wel) aardige nummers Vulture en German Days na vind ik ook de andere songs erg goed. Openingssong Break Into Your Heart bijvoorbeeld, met een QOTSA inslag. American Valhalla had op AM van the Monkeys kunnen staan, alweer raak dus. Hier vind ik de zang van Iggy sterk. In the Lobby is lekker tegendraads, met een goede gitaar. Sunday is erg fijn, ook hier zang en gitaar, maar ook het koortje en al helemaal het verrassende einde met de strijkers. Op Chocolate Drops horen we een lekker ritme en een mooie piano. En wat te denken van de geweldige slotsong Paraguay, met een heerlijk foeterende Iggy op het einde. Nu al een Iggy klassieker.

Producer Joshua Homme en de band met Iggy voorop, hebben werkelijk een dijk van een plaat gemaakt. Ook ontzettend leuk voor Iggy, hij verdient dit (afscheid?) zeker. Of smaakt dit naar meer? Hoewel: "I've had enough of you, yeah I'm talking to you!"

Ike & Tina Turner - Nutbush City Limits (1973)

4,0
Een erg lekker album weer van Ike & Tina Turner, vol met overheerlijke funky soulsongs, zoals zij ze zo goed konden maken. Om eerlijk te zijn begrijp ik het behoorlijke verschil in waardering tussen dit album en Workin' Together van 2 jaar daarvoor niet. Ook deze plaat mag er meer dan wezen. Het artwork is vermeldenswaard, niet alleen de fraaie voor- en achterhoes, maar zeker ook de getekende binnenhoes. Koop de LP niet zonder die originele hoes.

Om te beginnen is er natuurlijk de geweldige openingstrack & titelsong Nutbush City Limits: wow! Dit wordt gevolgd door het ijzersterke Make Me Over. Verder staat de plaat bomvol met (erg) goede nummers. De toen vernieuwde versie van River Deep Mountain High is ook erg leuk, Get It Out Of Your Mind is prachtig en op Club Manhattan gaat Tina tenslotte helemaal uit haar plaat met haar fraaie stem & Ike op de synthesizer. Uitstekende funky soul plaat, niet te missen deze!

Ike & Tina Turner - Workin' Together (1970)

4,5
Nou, de albumcover vind ik juist weer prachtig: mooie foto hoor. Ik vond 'm op vinyl bij de kringloop voor weinig. Ik kende een paar nummers, maar dit hele album blijkt echt goed te zijn. Side A is zelfs steengoed en daar staat Proud Mary nog niet eens op. Get Back vind ik wel een geslaagde 'cover': tussen aanhalingstekens, want wat klinkt zo'n nummer gelijk anders.

Side B is net een tikkie minder, hoewel ik geen genoeg kan krijgen van Proud Mary. Het ligt misschien ook aan de minder geslaagde afsluiter: Let It Be is nou net de verkeerde song om door Ike & Tina Turner te coveren. Maar goed: mijn pret mag het niet drukken.

Ilse DeLange - After the Hurricane (2013)

Alternatieve titel: Greatest Hits & More

3,5
Toch is er wel degelijk een goede reden om dit verzamelalbum uit te brengen: het is de eerste op dubbel 180 gram vinyl. In een mooie uitgave uitgebracht door Music On Vinyl. Wat ook goed is hieraan dat alles op chronologische volgorde staat en dat er een goede songselectie is gemaakt, hoewel er altijd discussie mogelijk is. Grappig is dat ze aardig de scores hier op Musicmeter volgen: nummers van het laagst gewaardeerde album staan er niet op en meestal de nummers met de meeste 'vinkjes' - de favorieten - per album. Die van mij zijn de eerste twee (van haar sterke debuutalbum), Livin' On Love, the Lovely One, Miracle, Hurricane & I'll Know.
En zo heb je op dubbel LP een prima overzicht van de muziek van Ilse DeLange, met veel (erg) goede songs en een enkel aardig of matig nummer.

Ilse DeLange - World of Hurt (1998)

4,0
Een Nederlandse countryplaat opgenomen in Nashville door een 18-jarig toen nog 'meisje' uit Twente met een fraaie stem met een prachtige snik daarin. Het album werd een groot succes in Nederland (5x platina) maar stiekem werd er ook op een grote doorbraak gehoopt. En ja, uiteindelijk lukt dat nu met the Common Linnets. Met dat album is ze weer terug op het niveau, zelfs nog iets hoger, als dit mooie debuutalbum.
Veel fraaie countrysongs staan hierop, met als hoogtepunten de titelsong World of Hurt, openingssong Flying Blind, Lonely Too, I'd Be Yours, Old Tears, I'm Not So Tough, When We Don't Talk & Tap Dancing on the Highwire. Echt knappe debuutplaat: 10 points!

Imagination - In the Heat of the Night (1982)

4,0
Een album gevuld met een aantal heerlijke groovy soultunes waarop het lekker dansen was in de discotheek. Maar ook thuis legde ik dit graag op, maar eigenlijk liever nog de 12-inches. Naast een paar wel aardige nummers zijn Just An Illusion, Changes, & Music and Lights echt prima songs. De productie is echt lekker helder en fris en dat zijn ook de beats en synthesizers en piano. Dat de heren op een piano staan op de hoes, is geen toeval. En ja, de zang is toch ook niet verkeerd. Prima jaren '80 plaatje.

Imagination - Night Dubbing (1983)

4,0
In de jaren '80 werden er vele mooie 12 inches gemaakt van singles. Ook goede albumtracks of zelfs sterke b-sides kregen een verlengde versie. Sommige artiesten maakten er echt wat van, waarbij de lange versie het origineel voorbij stak of als remix ook de moeite meer dan waard was. Dat was bij Imagination zeker het geval en hier op Night Dubbing zijn een aantal van hun betere remixen en dub-versies verzameld. Een flink aantal extra solo's en leuke wendingen levert veel luisterplezier op. Stand Out tracks: Music & Lights, Just An Illusion en Changes. Deze kwamen ook regelmatig voorbij in de discotheek toen.

Imagine Dragons - Night Visions (2012)

2,5
Radioactive, Amsterdam en vooruit Demons zijn nog wel te pruimen, maar de rest van de plaat is zo glad als zwart ijs. De smaak daarvan is regelmatig mierzoet, werkelijk soms niet om te pruimen. Opvallend, omdat ik de band Radioactive overtuigend zag brengen op Lowlands. Dat was een goed rock optreden. Dus naast het probleem van een aantal te zoete liedjes, is vooral de aalgladde popproductie de boosdoener op deze plaat. Jammer, er had duidelijk meer ingezeten.

InI - Center of Attention (2003)

5,0
Wat een heerlijke sfeer hangt er op deze plaat! Overheerlijke jazz-funk beats worden ons geserveerd, elk nummer weer. Daarop de prima passende relaxte MC's die in een groovy flow ons door dit album heen rappen. Als je Center of Attention op de koptelefoon beluistert is er niets saais aan en 'loopt' dit album als een trein.

Alle nummers zijn minimaal goed, de meesten errug lekker en/of geweldig. Mijn favoriete drie songs, achter elkaar: Step Up, Think Twice & Square One. Met de rest daar vlak achter. Eervolle vermelding ook voor To Each His Own, met een logische gast: Q-Tip ook van A Tribe Called Quest, de band waar je aan moet denken bij deze muziek.

Zelfs het artwork is fraai: wat een mooie cover. Heb ik dan niets negatiefs te melden? Nee, ik vind dit echt een hiphop meesterwerk. Nu gemiddeld op 4,20*, terecht in de top 10 van de hiphop lijst.

Interpol - Antics (2004)

4,0
Natuurlijk was de fraaie donkere sfeer van hun debuut ook nog te horen op Antics, alleen zitten er tussen de donkere dieptes door ook meer catchy riffs en liedjes. Antics klinkt daardoor wat afwisselender dan de voorganger, net anders dus. Er staan hier voornamelijk goede tot een paar erg sterke nummers op. Toch is het niveau niet constant hoog.

Erg goed zijn, natuurlijk zou ik haast zeggen, Evil & Slow Hands, de korte puntige songs. Maar zeker ook langere fraaie nummers als Take You On A Cruise, Not Even Jail & Public Pervert: dat zijn ook prachtsongs. Het levert alles bij elkaar een album op wat dus meestal van (behoorlijk) hoog niveau is, maar soms ook net wat minder. Daardoor is het voor mij de minste plaat tot nu toe van Interpol van de vijf die zijn verschenen. Maar ja, de rest is van een nog hoger niveau wat mij betreft. 4,0* is natuurlijk geen lage waardering.

Interpol - El Pintor (2014)

4,0
Vanaf het begin gaat het gas er voor Interpol begrippen behoorlijk op. De nummers en de plaat lopen als een tierelier door een stemmig en enigszins donker klankenpallet, zoals we dat kennen van deze band. De typerende stem van Paul Banks is toch wel weer echt prettig om naar te luisteren. Instrumenteel staat het ook weer als een huis, waarbij de bas naast de gitaar nu ook door Banks wordt gespeeld. Er zijn vele mooie details te horen en er wordt ook van de synthesizer goed gebruik gemaakt.

Opener All The Rage Back Home is echt een prachtnummer, My Desire een typische en sterke Interpol song. Opvallend mooi is het intro van het mooie Same Town, New Story, wat je daarna door het hele nummer heen hoort. Wat een mooie gitaar en klankenpallet zeg! Ook prettig om naar te luisteren is het 'catchy' Everything Is Wrong. Echt heel mooi is Breaker 1. Een ander hoogtepunt is tot slot Tidal Wave. Opvallend is dat er geen minder nummer op dit album staat. Het is zeer verzorgd, fraai gedetailleerd en ijzersterk neergezet.

Interpol - Interpol (2010)

4,0
Nanne-1995 schreef:
Bij deze nieuwe ontdek ik geen enkele sfeer, het is een beetje leeg, beetje plat... Er is niks spannends aan. Kortom ''ik vind het album geen eenheid'' het lijken wel allemaal losse nummer achter elkaar gezet...
Light, All of the Ways en The Undoing vind ik wel geniaal.


Ook de leegte die je hoort is een bepaalde sfeer. Dat hoor ik er ook in terug. Daarnaast zijn er melancholische stukken en is het regelmatig triest en dreigend. Ook het artwork is daarom niet voor niets donker. Dat zijn veel negatieve emoties. Mogelijk schrikt dat sommige mensen af?
Deze sfeer zorgt er bij mij juist voor dat ik dit album wel een eenheid vind. Sterker nog: ik vind de sfeer en de samenhang juist zo goed aan dit album. Ik moet als ik deze cd draai ook steeds vaker kijken waar ik ook alweer zit: het voelt als één lange donkere trip, die daarbij wel regelmatig ook heel mooi is.

Want er staat inderdaad heel wat geniale muziek op. Afgezien van Try It On & All Of The Ways vind ik vrijwel elk nummer geniaal. Om er een paar uit te halen: Barricade (1 van de beste Interpol songs ooit), de single Lights en het geweldige The Undoing. Wat een mooi einde heeft dat nummer en dus dit album (please, please...).

Voor mij één van de beste albums van 2010.

Interpol - Turn on the Bright Lights (2002)

5,0
In het geval van Turn On The Bright Lights is de aanschaf van de Deluxe editie wel de moeite waard. Het is fraai verpakt, in een boek op cd formaat, met geinige foto's van een jonge band en ook hun oefenstudio's.

Belangrijker is de muziek: hier zijn de demo's zeer interessant. Zo wordt er in volgorde gebruik gemaakt van drie verschillende demo-fases. Je hoort als het ware de songs en de donkerder sound van het album en eigenlijk van Interpol ontstaan. Ook klinkt het (behoorlijk) anders en die versies zijn leuk tot echt prettig om naar te luisteren. En, iets wat niet altijd gebeurd, ze zijn ook geremastered en klinken daarom prima. Oh ja, op Song Seven (Second Demo) gebeurt iets onverwachts... en het werkt ook nog.

De Peel sessions zijn leuk, maar voegen niet heel veel toe. B-Side Specialist daarentegen is een prima nummer, net als Gavilan/Cubed (Third Demo). Als je dit album waardeert, dan is dus deze disc 02 van de 10th Anniversary Edition zeker de moeite waard. En des te vaker ik 'm draai, des te beter ik 'm vind.

Iron Maiden - A Matter of Life and Death (2006)

3,0
B.Robertson schreef:
Leuk album, valt niet tegen maar weet niet zo te boeien als het oude werk.


Deze mening deel ik wel over dit album. De eerste drie nummers vind ik wisselend, sommige stukken goed, andere wat minder (ook binnen een nummer). Het middenstuk van dit album is niet bepaald sterk, zeg maar gerust vrij slecht: met The Pilgrim, The Longest Day & Out of the Shadows. Gelukkig worden deze nummers gevolgd door 2 echt goede tracks: The Reincarnation of Benjamin Breeg & For The Greater Good of God. Ook in Lord of Light zit eerst lekker wat vaart, gevolgd door een mooi stuk muziek. The Legacy duurt weer te lang, net als veel nummers op de opvolger The Final Frontier.

A mixed bag dus dit A Matter of Life and Death. Ook hier ga ik voor A Brave New World: dat is wel een echt sterk album van Iron Maiden uit deze eeuw.

Iron Maiden - Best of the Beast (1996)

4,5
JVT schreef:
wat een géwéldige band is dit!!! Deze cd is wel erg handig om ze te leren kennen, vele van hun bekendste nrs staan hier op dus. andere cds ga ik ook nog checken!


Geen 5,0* voor deze fraaie collectie, vanwege sommig jaren '90 materiaal op cd1, vooral de eerste vier nummers. Ook ik vind dat de matige saaie zang van Blaze Bayley de muziek naar beneden haalt. En dit terwijl Sign Of The Cross een erg goed nummer is. Gelukkig hebben we de live versie met Bruce Dickinson nog... Ook vind ik het openingsnummer speciaal voor dit album geschreven, Virus, echt niet goed.

Het leuke aan deze verzamelaar is dat de nummers terug gaan in de tijd. Vanaf 1995 terug naar 1978, verspreid over 2 cd's (de limited edition). Bij die editie zit ook een echt mooi boekje met uitgebreide info over alle albums uit die tijd, de songteksten van de songs, al het artwork en verschillende foto's. Echt super gedaan, zeker ook omdat het artwork van Iron Maiden vaak de moeite meer dan waar is (Eddie!).

Omdat dit een geweldige live band is, staan er dan ook een aantal live uitvoeringen op en die zijn niet slecht gekozen met Fear of the Dark, Rime of the Ancient Mariner & Running Free. Er staan verder (natuurlijk) vele hoogtepunten op dit album. Om er een paar te noemen: de genoemde live tracks, Can I Play With Madness, Heaven Can Wait, Wasted Years, 2 Minutes to Midnight, Aces High, the Trooper, The Number of the Beast, Run to the Hills, Hallowed Be Thy Name, Wrath Child & Iron Maiden.
Dat zijn er veel.... vandaar dat dit zo'n fantastisch Best of CD is. Ga verder naar start en check hierna met behulp van Musicmeter veel albums van deze band!

Iron Maiden - Brave New World (2000)

4,0
metallica1997 schreef:
begint goed met de eerste 4 nummers maar zakt steeds iets verder in


De eerste vier nummers vind ik echt heel goed, The Mercenary best aardig: zeg maar side A van de LP klinkt prima. Side B is wat minder, hoewel The Fallen Angel heel aardig is, stukken van The Nomad en het begin van Dream of Mirrors. Het slotnummer The Thin Line Between Love & Hate is wel weer een topper.
Bij elkaar levert dat toch heel wat goede (stukken) muziek op.

De productie had wat helderder gekund. Het klinkt mij wat te blikkerig allemaal. Ik vind dat vooral een nadeel voor de gitaren en de bas en juist die wil ik het liefst zo goed mogelijk horen. Als er overigens solo's gespeeld worden dan klinkt het geluid wat beter.

Je leest natuurlijk vaker dat Iron Maiden live nog beter klinkt dan op cd, maar hier vind ik dat nog wat meer dan anders. De nummers van Side A worden op Rock in Rio gespeeld. Afgezien dat de productie van dat album beter is, worden de nummers daar met meer power en diepgang neergezet. HET voorbeeld daarvan vind ik Blood Brothers wat hier een echt goed nummer is, maar daar fantastisch klinkt en overkomt.

Tot slot een eervolle vermelding voor het artwork van dit Brave New World. Wat een magistrale cover zeg!

Iron Maiden - Dance of Death (2003)

4,0
vielip schreef:
(quote)

Sinds Bruce terug is wordt het elk album minder. Met The final frontier als voorlopig dieptepunt wat mij betreft.


Dance of Death is voor mij (ook) het laatste sterke album van Iron Maiden met Bruce Dickinson als zanger. Het knalt er gelijk lekker in met Wildest Dreams en Rainmaker, die ook zowaar minder dan vier minuten klokken. Geen nutteloze oeverloze zangpartijen hier, gewoon bijna ouderwets degelijke harde rock.
No More Lies is het eerste echte hoogtepunt. Na een rustig begin dendert het fraaie refrein je om de oren: mooi nummer! Montsegur houdt de vaart er lekker in en zit mooi in elkaar. Dance of Death is net zo'n lange track als op de opvolgers van dit album veel aanwezig zijn. Alleen staan op dit nummer wel veel leuke wendingen, goede solo's en verrassingen.

Hierna komt een minder deel van het album. Gates of Tomorrow heeft nog wel aardige gitaren te bieden, maar New Fronter, Face In The Sand en Age Of Innocence zijn niet echt bijzondere nummers. Paschendale is een soort van mini rock-opera. Het gaat over de loopgraven in de eerste wereldoorlog die melo-dramatisch door Bruce worden bezongen. Het nummer is zeker niet mislukt, maar je moet er van houden (zeker van de gehanteerde zangtechnieken). Maar dan, maar dan: wat een verrassing: een prachtig rustig bijna klassiek nummer: Journeyman. Wat een afsluiter van dit album!

Als je zo alles op een rij zet, zie je dat er veel goede muziek op dit Dance of Death staat en ook een paar mindere nummers. Toch is het alles bij elkaar echt de moeite waard.

Iron Maiden - En Vivo! (2012)

Alternatieve titel: Live at Estadio Nacional, Santiago

4,0
Ik hoorde tot diegenen die het laatste album (vanwege een aantal tracks) deels wat minder vond. Als ze dan 6 nummers daarvan spelen op dit live album dan verwacht je dat het wat tegen kan vallen. Niets is minder waar. Allereerst speelt Maiden absoluut fantastisch en bewijst het dat de jaren voor hun helemaal nog niet gaan tellen. Veelal in een moordend tempo en met veel klasse wordt elk nummer neergezet. En bij de nummers die ze spelen van dat laatste album zitten dan ook nog precies de goede ertussen, die live er met meer pit uitkomen dan op de plaat.

Zelf zag ik ze voor deze tour in Arnhem en dan valt je op hoeveel plezier die gasten nog steeds hebben met hun live gigs. En dat hoor je ook meer dan terug op dit dubbelalbum. Een voortreffelijke liveregistratie en geweldig geproduceerd. Vakwerk dus, op alle fronten, wat leidt tot een livealbum van Iron Maiden dat tot hun beste behoort en dat wil wat zeggen in hun geval. Erg knap, om zo lang aan de top te blijven staan.

Iron Maiden - Flight 666 (2009)

4,0
ettio schreef:
Ik had ook liever 1 concert gehoord. Het is nooit een geheel al vind ik de band wel erg goed spelen.


24 jaar na Live After Death treedt Iron Maiden op deels identieke wijze op. Weer is het podium Egyptisch aangekleed, is er hetzelfde masker bij Powerslave en lijkt de setlist ook op die van toen. Net als AC/DC vrij behoudend allemaal. Aan de andere kant: het is en blijft natuurlijk erg lekker, ook al weet je deels wat er komt.

Wel anders - en daarom juist goed volgens mij - is dat het niet 1 concert is, maar dat de hele wereld overgevlogen wordt. Ikzelf vind het juist echt leuk gedaan. Steeds weer andere 'theaters' in andere steden (waar je ook wat van ziet) met een ander publiek. Maar wel natuurlijk die geweldige live band die staat als een huis.

Het 5.1 geluid van de dvd is super. Wat een kristalheldere gitaarsolo's, wat een beukende bassen, wat een dreunende drum. Het dondert zo mijn huiskamer in, wow. De band is anno 2009 nog steeds in absolute topvorm, zeker ook zanger Bruce Dickinson. Een absolute aanrader dus dit Flight 666 en een mooie warming up voor het concert van juni a.s. in Arnhem.
Als je nog aan de deluxe editie kan komen, dan is dat een aanrader. De dvd's zitten dan in een mooi boekje, met pagina's vol fraaie foto's en toelichtende teksten op de tour.

Iron Maiden - From Fear to Eternity (2011)

Alternatieve titel: The Best of 1990-2010

3,5
woordenaar schreef:
Geen slechte verzamelaar. Uiteraard missen er een paar persoonlijke favorieten, maar dat hou je altijd.


Twee maanden geleden meldde ik hier nog dat ik dit voor de jaren '00-10 matig samengesteld vond. Inmiddels ben ik van mening dat het eigenlijk best meevalt. Als je ook kijkt naar de jaren '90-'00: dat is echt prima gedaan. Kortom: zo slecht is de songkeuze niet. En inderdaad: je mist nu eenmaal altijd wat persoonlijk favorieten.

De minste periode - die met zanger Blaze Bayley - is hier maar met 3 songs vertegenwoordigd. Dat vind ik lef hebben, het is minder dus dan zie je dat op de verzamelaar terug. Gelukkig hebben ze ook nog eens gekozen voor de live versies gezongen door Bruce Dickinson, zoals de op zich sterke track Sign Of The Cross. Die vind ik in deze versie echt heel goed, terwijl ik de albumversie echt heel matig gezongen vind. Toch blijft het wel wat vreemd dat Blaze zo niet te horen is, ze hadden toch de albumversie van Man On The Edge erop kunnen zetten. Aan de andere kant: dan heb je één nummer met een andere zanger.

Het dubbelalbum staat natuurlijk vol met goede tot geweldige nummers. Normaal ben ik wel voor het chronologisch afspelen van deze nummers, zoals op Best of the Beast. Dit bezwaar speelt hier minder, omdat het dubbelalbum echt goed is neergezet. De nummervolgorde klinkt prima zo. Daarnaast staat achterin het vrij dikke boekje een mooi overzicht met Artwork van de 8 albums waaruit is geput, incl. hoogste notering in the UK en de nummers die gebruikt zijn. Zo doe je dat!

Kortom: ik kan iedereen die niet alle albums uit deze tijdsperiode heeft deze dubbelaar meer dan aanraden. Zelfs als je die albums wel hebt, dan nog is deze volgorde en samenstelling heel aardig om mee te pikken.

Iron Maiden - Rock in Rio (2002)

4,5
danmuz. schreef:
In mijn Collectie staan 2 Live albums van Maiden, Deze en Live after death.
Beide albums hebben ongeveer hetzelfde niveau, ook al zijn ze uit een heel ander tijdperk.


Tot mijn grote verbazing had ik nog niet eens een score gegeven aan dit magistrale live album. Voor mij is dit één van de beste live albums ooit, zelfs net wat beter dan Live After Death, hoewel: waarom zou je vergelijken? Ze zijn inderdaad uit een ander tijdperk.
Het wordt gespeeld door één van de beste live bands ooit, voor het fantastische publiek in Rio. De mix van muziek en publiek is ook precies goed: je hoort hun enthousiasme en het meezingen, maar dat gaat niet ten koste van de uitstekende live opnames, die voortreffelijk zijn geproduceerd.

De setlist is fantastisch samengesteld. Een hele mooie mix van het nieuwe album toen: A Brave New World en de beste 'gouwe ouwe'. Voor mij is dit extra plezierig, omdat A Brave New World één van mijn favoriete Maiden albums is. Het heeft hier op Musicmeter ook een hele hoge waardering. En zoals gewoon bij Maiden zijn de live versies nóg beter.

Het enthousiasme van band en publiek is enorm, mogelijk ook doordat zanger Bruce Dickinson er een tijdje uit was geweest bij Iron Maiden en er helemaal voor gaat. De band en het publiek doen met hem mee. De ene briljante gitaarsolo volgt de andere op en Nicko McBrain drumt die Brains uit zijn hoofd.
Kortom: dit is één groot hallelujah verhaal van mij over Rock in Rio. 5* dus.

Iron Maiden - The Book of Souls (2015)

4,5
Normaal schrijf ik snel op wat ik van een plaat vind, hier vond ik dat lastig. Niet omdat ik niet wist wat ik ervan vond: ik vind dit een geweldige plaat. Eerder omdat het lastig is om een vinger achter de hele plaat te krijgen. Ook was ik benieuwd hoe ik deze plaat vond na flink wat keren draaien. Nou, hij wordt steeds wat beter.

Eén van de pluspunten zijn de geweldige gitaren die hierop te horen zijn. En dat is extra lang en in verschillende tempo's te horen op de drie lange nummers. Van tevoren keek ik op tegen die hele lange nummers, zeker het slotnummer van 18 minuten. Maar Empire of the Clouds is nu voor mij één van de allerbeste nummers ooit van Iron Maiden. Ik snap niet dat mensen moeilijk doen over de piano op het einde en het begin: die is gewoon heel mooi en past er juist goed bij. En vervolgens al die schitterende gitaren en het prima drumwerk: echt fantastisch!
Een nummer wat daarbij in de buurt komt is The Red and the Black. Het kent een mooie opbouw in het begin, met fraaie zang van Bruce. Maar de minutenlange gitaarsolo's die dan volgen zijn absoluut geweldig.

Maar ook de 'kortere' songs mogen er zijn. Speed of Light knalt er aan alle kanten in en uit en lijkt mij een heerlijk live nummer. En het eerbetoon aan Robin Williams, Tears of a Clown, is erg mooi. Tot slot wil ik de opener If Eternity Should Fail nog noemen, wat echt een fraai begin van deze bijzonder sterke plaat is. Vol met erg goede tot geweldige songs, vol met afwisseling tussen en in de nummers, vol met fantastische gitaarsolo's en sterke tempowisselingen. Een waar meesterwerk van Iron Maiden en dat zoveel jaar na hun eerste plaat. Respect.

Iron Maiden - The Book of Souls: Live Chapter (2017)

4,0
Maar liefst 6 nummers van Book of Soul, wat ik een geweldige plaat vind. Ik was dus benieuwd. Helaas vind ik deze live uitvoeringen soms wat te schreeuwerig gezongen. Bruce is ook niet altijd even goed bij stem. En dan zit helaas wel zijn stem behoorlijk voorin de mix, terwijl het instrumentaal allemaal wel in orde zit. En ook iedere keer weer 'scream for me': doe ook eens wat anders. Toch staat er ook flink wat moois op. De uitvoeringen van bijvoorbeeld Speed of Light, the Red and the Black & the Book of Souls zijn bijvoorbeeld sterk. Daar tegenover staan ook een paar wel heel vaak uitgebrachte live tracks. Zoals: weer the Trooper & Fear of the Dark?

Iron Maiden - The Final Frontier (2010)

3,0
Eddie schreef:
Over de hele linie vind ik de plaat wat te langdradig. de nummers hadden wat korter gemogen dan had het had wat beter luisterbaar geweest.


Iedere keer als ik dit album draai - zoals nu - denk ik dit ook. Als je naar hun eerdere albums kijkt, dan zijn in ieder geval een aantal tracks minder langdradig. Hier duren veel nummers erg lang, zeker voor waar het op is gebaseerd. Het wordt vaak wel heel erg uitgesponnen. Dit gaat ten koste van de kracht van het nummer zelf en van de uitvoering. Op een bepaald moment denk ik: nee he, daar gaat Bruce NOG een stuk van hetzelfde zingen. Dit gaat ook weer ten koste van de solo's, die soms in de nummers verzuipen. En dat is jammer, want muzikaal zit het (natuurlijk) weer vaak goed in elkaar. Een voorbeeld van zo'n goede gitaarsolo waar je wel erg lang op moet wachten is die in The Man Who Would Be King. Overigens is mede daardoor het tweede gedeelte van dit nummer zeker de moeite waard.

Sir Spamelot had het over het gekabbel van het water bij hem in Oostende. Het kabbelt soms teveel voort. Ook ik betrap mezelf erop dat dit album lang niet altijd je aandacht vasthoudt. Bij het concert binnenkort, zou het spelen van een nummer van dit album wel eens kunnen leiden tot het halen van bier.
Een andere reden voor het 'gekabbel' is dat dit The Final Frontier nog wat meer progressieve rock herbergt dan eerdere albums. Het is toch wat anders dan de metal rock van vroeger (toen alles beter was?...). Overigens hebben ze zelf laten zien hoe die combinatie wel kan werken op het betere meer pakkende Brave New World.

Isaac Hayes - ...To Be Continued (1970)

4,5
Het is toch echt buitengewoon vreemd dat er bij dit album van Isaac Hayes uit zijn absolute toptijd, 1969-71, nog helemaal geen bericht staat. Het album heet niet vooor niets ... To Be Continued, want het is en klinkt ook als de opvolger van zijn klassieker Hot Buttered Soul uit 1969. Dit keer staat achterop ook het hele orkest vermeld met de verschillende instrumenten (violin, viola, flute, bass, trombone, trumpet, French horns). Want ook hier zingt Isaac Hayes met zijn fraaie stem met een compleet orkest en een sterk achtergrondkoor.

De gemaakte arrangementen zijn weer buitengewoon fraai gedaan, zeker van cover You've Lost That Lovin' Feelin'. De finale daarvan is fenomenaal. Daarvoor staat het oh zo mooie instrumentale en door hiphop'ers gesampelde Ike's Mood. Een ander hoogtepunt is het lange The Look of Love, met al weer zo'n prachtige finale. Kortom, ook deze plaat mag er meer dan wezen. Wat een fantastische muziek maakte de beste man toen!

Isaac Hayes - Hot Buttered Soul (1969)

5,0
Ik kwam dit Hot Buttered Soul tegen in een tweede hands bak, het vinyl in een hele goede staat. Toen ik de plaat oplegde, wist ik niet wat ik hoorde. Een prachtig nummer: Walk On By, met een fantastisch orkest, schitterende blazers (the Bar-Keys!) en de mooie donkere stem van Isaac Hayes. En op het moment dat je denkt: beter kan het niet worden, volgt het briljante Hyperbolicsyllabicsesquedalymistic, wat aan het einde ook nog eens een sublieme pianosolo tevoorschijn tovert.
One Woman is 'gewoon' een erg mooi liedje, maar de emotie komt weer vol terug, met alle dynamiek die daarbij hoort, op het fraaie By the Time I Get to Phoenix. Op mijn oude Stax plaat uit 1969 staat nog het lange 'praat-intro', maar ook als je dat over zou slaan dan nog heb je weer zo'n lang mooi Isaac Hayes nummer.
Op deze plaat weet Isaac Hayes ook een prachtige fusion van Soul, Funk en zelfs klassieke (film-)muziek te maken. In deze review heb ik voor Hot Buttered Soul woorden als prachtig, fantastisch, schitterend en briljant gebruikt. Niet zomaar: ik zet deze sublieme plaat in mijn top 10.

Isaac Hayes - Portrait of Isaac Hayes (1973)

4,0
Ik kwam deze verzamelaar van Isaac Hayes uit 1973 tegen en uitgezonderd de Shaft singles, kende ik maar sommige nummers. Ik heb het even opgezocht en dit is een verzamelaar van een aantal singles van Isaac Hayes, waarvan sommige nummers best moeilijk te vinden zijn. En als je het dan beluistert, blijkt het toch wel een klein goudmijntje te zijn. Want het grootste deel van de songs is (erg) goed en natuurlijk prima vertolkt door Isaac Hayes en consorten. En dat op het hoogtepunt van zijn kunnen: tot en met 1973. Als je Isaac Hayes ook maar een beetje waardeert, dan is deze verzamelaar de moeite meer dan waard.