menu

Hier kun je zien welke berichten west als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

L.T.D. - Something to Love (1977)

4,0
Ik heb als tiener de single (Everytime I Turn Around) Back in Love Again van Love Togetherness and Devotion helemaal grijs gedraaid. Die heb ik nog steeds trouwens. Wat een fantastisch funknummer is dat! En nu kwam ik de LP tegen bij de kringloop. Een mooie hoes, dat nummer erop, gewoon proberen. En wat blijkt: op 1 of 2 wel aardige soulballads na, staat de plaat vol met (hele) lekkere funky songs en betere ballads. Het valt me helemaal niet tegen, integendeel. Om nog eens 2 fijne nummers te noemen: opener Age of the Showdown en afsluiter Material Things. Bijvoorbeeld. Niets mis met deze LP.

Lady Gaga - Born This Way (2011)

2,0
NickMlV schreef:
Mijn favoriete plaats blijf The Fame Monster.


Op the Fame Monster en Fame stonden nog een paar aardige nummers. Born This Way staat vol met niemendalletjes en matige tot slechte tracks. Het is echt een flinke stap terug voor Lady Gaga. Ze leek slim aan te haken bij iemand als Madonna, maar dat redt ze met dit album van geen kanten.
De nummers zijn minder, de uitvoering ook. Alles is electro geworden: haar stem is wel 23 keer geremixed in the voicebox en laten we er voor de zekerheid nog maar een scherpe synthesizer bijgooien. Voor zover er al matige melodietjes inzitten, plamuren we het ook nog helemaal dicht. Vermoedelijk om het gebrek aan kwaliteit van de nummers op Born This Way te compenseren.

Stefan Raatgever gaf in het AD hier 4,0* voor: dat is echt ongelooflijk. Zij bepaalt hoe de muziek eruit ziet, zij is trendsettend, werd geschreven. Madonna was dat ooit enigzins voor de popmuziek, Lady Gaga is het met dit uiterst matige broddelwerkje echt niet.

Lakeside - Fantastic Voyage (1980)

4,0
Tot mijn verbazing is dit Fantastic Voyage al uit 1980 afkomstig. De titelsong was een grote clubhit begin jaren '80. Hij werd opgenomen in 1979, waarmee Lakeside eigenlijk 'sort of' trendsetters waren, want dit dance geluid met een grotere rol voor de synthesizer hoorde je juist eerder midden jaren '80. Ook de tweede en goede track Your Love Is on the One heeft die sound. I Need You is één van de drie soulballads, die alle 3 zeker te pruimen zijn. Strung Out & Eveready Man zijn de overige ook heel aardige dancesongs. Vooral Strong Out is sterk.
Vanwege de titelsong en de toch heel aardige overall kwaliteit rond ik de score naar boven af.

Lamb - Lamb (1996)

4,0
Deze klassieker is nu ook te beluisteren op 180 gram speciaal geremastered vinyl en wat klinkt deze plaat dan geweldig zeg!
Het geeft een extra dimensie aan alle verschillende geluiden in deze soms erg mooie, soms fraai dreigende muziek.

Van prettige en / of verrassende beats, via allerlei originele bliebjes en geluidjes naar de klassieke bas en cello als begeleiding van de fraaie stem van Lou Rhodes.
Uitermate origineel en knap gemaakt werkt het op elk nummer en leidt het tot variaties binnen sommige nummers en variatie tussen de nummers.

Toch behoudt deze plaat zijn eigen herkenbare sound en opvallend is dat alle nummers van minimaal geslaagd tot vaak erg mooi zijn. Inderdaad: een zeer boeiende klassieker dus.
Op het genoemde dubbele vinyl krijg je er ook nog eens 3 zeer interessante remixen bij van 3 prijsnummers : Cotton Wool, Trans Fatty Acid & Gorecki. Weer een andere fraaie insteek, weer erg goed.

Lana Del Rey - Chemtrails over the Country Club (2021)

4,5
Net als op Norman Fucking Rockwell betovert Lana del Rey mij weer met haar mooie stem op fraaie liedjes. Er zit op Chemtrails over the Country Club minder afwisseling in de songs, minder tempo en minder beats tussendoor. Dat maakt ze echter niet minder mooi. De karige begeleiding van de zang zorgt ervoor dat dit album richting een singer-songwriter plaat gaat en soms haast meer als een folk plaat klinkt dan een pure popplaat. Naast de cover Free van Joni Mitchell schreef Lana del Rey op één na aan alle nummers mee.

Het is kortom een wat ander album dan NFR, waarmee Lana del Rey lekker eigenwijs haar eigen ding doet. Het hoge niveau zie je ook terug als ik favoriete songs wil noemen, want dat zijn er heel wat. Laat ik het houden bij titelsong Chemtrails over the Country Club, Tulsa Jesus Freak, Wild at Heart, Dark but Just a Game, Yosemite en Dance Till We Die. Echt een pracht van een plaat dit Chemtrails over the Country Club.

Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell! (2019)

Alternatieve titel: NFR!

5,0
Ik ga opbiechten wat ik nu ga doen: ik verhoog mijn score na flink wat draaibeurten dan toch naar 5*. Dit is een geniale plaat die mij inmiddels beet pakt en niet meer los laat als ik 'm ga draaien. Het is de meestal zeer melancholische sfeer van de plaat, de aparte zachte mooie (soms fluister-)stem van Lana del Rey, de prachtige productie, de opvallende teksten en natuurlijk de vele fraaie songs. Kant A van de LP is briljant met Norman Fucking Rockwell, Mariners Apartment Complex & Venice Bitch. Wat een waanzinnig gaaf nummer is die laatste toch die maar door en door gaat. Op kant B staat gelijk weer een favoriet van mij Fuck It I Love You. Om nog een paar juweeltjes te noemen: California, The Greatest, Happiness Is a Butterfly & hope is a dangerous thing for a woman like me to have - but I have it. Ruim een uur verdwalen in dit Norman Fucking Rockwell is erg fijn.

Late Night Tales: Fatboy Slim (2007)

3,0
Matige editie van Late Night Tales en dat is toch opvallend met Fatboy Slim als artiest die zijn roots mag uitzoeken voor dit Late Night album. Zeker het eerste deel is uiterst matig, vooral de gekozen reggae nummers. Pas vanaf Angie Stone wordt het beter, met daarna Labuat, & Oscar Brown Jr. Het leuke is dat ik dit veelal niet kende, en daar is deze serie ook zo goed voor: goede nieuwe muziek vinden dankzij al die artiesten die hun selectie maken.

Na een korte dip wordt het weer leuk vanaf Willie Nelson (natuurlijk!). Kenny Rogers is echt heel aardig zeg, maar mijn favoriet is het funky Don't Lay Your Funky Trip On Me. De eigen bijdrage van Fatboy Slim is wel goed, net als natuurlijk Sly & the Family Stone. Maar die laatste is ook maar het enige wat de moeite waard is van het slot van dit album. Pik er vooral uit wat de moeite waard is, zou ik zeggen.

Late Night Tales: Jamiroquai (2003)

4,0
Natuurlijk kiest Jamiroquai uit zijn platenkast voor de late nacht wat rustige funky disco. En inderdaad, er staan bekende namen tussen, maar niet met hele bekende nummers. Het leuke van deze verzamelaar samengesteld door JK is dat die onbekendere nummers ook nog eens vaak leuk tot erg goed zijn. En zo heb je ineens een album wat de moeite waard is.

Overigens kan een album al amper stuk als je opent met Happiness van the Pointer Sisters: wat een opener, heerlijk! Stay Free van Ashford & Simpson is ook zo'n prima funky nummer en Kleeer en Sister Sledge (!) verrassen ook. Maar wat is de versie van José Feliciano's California Dreaming mooi zeg, zoooo mooi.

Late Night Tales: Matt Helders (2008)

4,0
Ik ben Arctic Monkeys fan en breed geïnteresseerd in muziek, dus daarom dacht ik: ach ja, ik geef 'm een kans deze Late Night Tales met de muzikale roots en favorieten van Matt Helders. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Zelden een verzamelalbum meegemaakt dat zo divers was en toch een mooi geheel vormt, waar zoveel onbekende steengoede tracks op staan en maar weinig mindere nummers.

Alles bij elkaar heeft het ook nog eens een prachtsfeer met nummers die komen uit de tijdspanne vanaf 1971 tot 2008 plus zelfs nog een heerlijk instrumentaal nummer uit 1960. En het is prima aan elkaar gemixt, alle pop / rock / hip hop en dance muziek. Interessant voor Arctic Monkeys fans is het fantastische nummer van Little Barrie: Free Salute uit 2005. Wie zou nou door wie zijn geïnspireerd? Ook opvallend goed: The Coral met Grey Harpoon.

Geweldig album!

Late Night Tales: Sly & Robbie (2003)

4,0
In de tracklist hierboven is Curtis vergeten met Superfly. Dan noem je gelijk een bekend nummer en dat is een beetje het manco van deze Late Night Tales: er staan een aantal klassiekers op (ook Let's Stay Together, Track of My Tears & MFSB met Love is the Message). Er is natuurlijk helemaal niets mis met die nummers, maar ze staan al op zoveel (goede) soul / funk verzamelaars. In deze reeks hoor je juist vaak wat minder bekende nummers.

Die kom je hier natuurlijk ook tegen en die nummers vallen helemaal niet tegen. Ook wordt er soms gebruik gemaakt van fraaie (re-)mixen en is het geheel erg goed gemixt. Het levert alles bij elkaar toch een hele prettige - al is het soms wat (te) bekende - Late Night Tales op, die zeker de moeite waard is.

LateNightTales: Air (2006)

3,0
Uit de serie Late Night Tales / Another Late Night is dit de bijdrage van Air. Ik verwachtte er veel van en die verwachtingen worden alleen en deels op het eerste deel van het album ingelost. Daar staan een aantal fraaie nummers van artiesten waar ik nog niet of nauwelijks van gehoord had en fraaie songs van bekende artiesten, zoals the Cure, Black Sabbath en Japan.

Op het tweede deel van dit album zakt de boel enigzins in. Ook al is mellow, soft electronische en klassieke muziek natuurlijk te verdedigen op een Late Night album, zeker als de artiest met z'n eigen favorieten mag komen, dan nog moet het natuurlijk wel goede muziek zijn. En dat is het maar bij vlagen. Nee, dit hadden ze toch beter kunnen invullen blijft mijn gevoel. Daarom pik ik ook hier mijn nummers eruit en laat de rest achter, helaas.

LateNightTales: Trentemøller (2011)

4,0
Werkelijk geniaal album samengesteld en gemixt door Trentemöller. Het eerste deel is donker, the dark side horen we, zowel in muziek als tekst. Soms is het beklemmend, zoals bij de nummers La Lliarona van Kid Congo & the Pinky Monkey Birds (kom er maar op!) & Science Killer van the Black Angels. Die laatste band vind ik geweldig. Zij maken donkere psychedelische ritmische rockmuziek. Ik was zo gelukkig om ze in de kleine zaal van Paradiso te zien en te horen en het hoge niveau van dat concert hoor ik terug in deze mix. De sfeer van die muziek doet je soms denken aan de meer psychedelische nummers van the Doors en die sfeer hoor je ook terug op het eerste deel van dit album.

Een omslag zit er bij the Shrangi-La's met het geweldige Walking In The Sand. Dat wordt mooi gemixt met het Franse (!) 7 Heures Du Matin: ik vind het fraai gedaan. Een volgend hoogtepunt is Noise on the Line van de band: Darkness Falls. Hoe toepasselijk voor de serie Late Night Tales. Hier zitten we in een retro '60's / 70's sfeer.
De mix eindigt met veelal instrumentale sfeermuziek, soms weer wat richting het donkere van de eerste helft van het album. Het is mooi, maar (natuurlijk?) niet zo goed als de rest. Hoewel? Het is wel een mooi einde aan een bijzonder en echt prachtig album.

Laura Marling - I Speak Because I Can (2010)

2,5
WimvanNugteren schreef:
OOR vindt het maar niets.


Regelmatig kan ik mij ook niet in de recensies van OOR vinden, maar in dit geval wel. Een tegenvaller is dit I Speak Because I Can.

Alas I Cannot Swim vond ik nog wel een aardige plaat van Laura Marling, de voormalige zangeres van Noah and the Whale. Zeker omdat het haar solodebuut op jonge leeftijd betrof. In ieder geval inspireerde ze de zanger van die band tot grote hoogten. Zij brak met hem en daarmee ook met de band waardoor hun laatste album The First Days of Spring erg mooie intrieste gevoelsmuziek opleverde.

Ik was dan ook benieuwd naar haar tweede soloalbum, ook gezien de hoge score hier. Normaal groeit een singer/songwriter in haar rol, maar wat een teleurstelling is dit zeg. Veel nummers halen gewoon niet een fatsoenlijk niveau. Er staan veel te veel wel aardige niemandalletjes op. De mooie stem van Laura kan deze nummers ook niet redden. Spannend kan je het al helemaal niet noemen, eerder vrij saai en voorspelbaar. Alleen Blackberry Stone & Alpha Shallows zijn de moeite waard. Dat is echt te weinig voor een aardige beoordeling.

Laura Marling - Once I Was an Eagle (2013)

3,0
De hele mooie warme stem van Laura Marling zingt fraaie eigen songs op dit Once I Was An Eagle. Ze haalt een heel hoog niveau voor een singer-songerwriter, al helemaal als je bedenkt dat ze pas 23 jaar is. De eerste vier "nummers" zijn mooie klankpaletten die in elkaar overlopen. Ze worden gevolgd door het mooiste liedje van dit album Master Hunter. Een liedje met een kop en een staart, waar er wel degelijk ook heel wat van op dit album staan. Andere uitblinkers zijn I Was An Eagle, Undine, When Were You Happy & Where Can I Go. Maar eigenlijk staat deze plaat vol met fraaie juweeltjes. Bij Undine en ook op andere momenten moet ik zelfs aan de schitterende American Recordings van Johnny Cash denken, nogal een compliment. Dit Once I Was An Eagle is vaak een betoverend mooie plaat.

Laura Pausini - Laura Pausini (1993)

4,5
Dit is een Italiaanse popklassieker vol met goede songs, gezongen door de hele fraaie stem van Laura Pausini. Non C'e & La Solitudine zijn klassiekers. Perché Non Torna Piu en Il Cuore Non Si Arrende zijn ook erg mooi. Inmiddels ook op mooi doorzichtig blauw vinyl verschenen. Een aanrader!

Laura Pausini - Resta in Ascolto (2004)

4,5
Laura Pausini is een grote artiest: ze verkocht tientallen miljoenen albums, voornamelijk in het Italiaans en Spaans. Ze heeft succes (gehad) in Europa, Zuid- Midden- en Noord-Amerika. Ze doet dat met haar hele fraaie stem en vaak echt mooie popliedjes. Op dit Resta In Ascolto rijkt ze tot haar hoogste niveau: dit moet één van haar beste albums zijn. Alles klopt: de liedjes, de zang, de begeleiding en de productie. Ook het artwork is mooi. Er staat geen vuller op dit album en alle nummers zijn (erg) goed. Mijn favorieten zijn het ABBA achtige La Prospettiva Di Me, het hele fraaie Vivimi, titelsong Resta in Ascolto, het mooie Il Tuo Nome in Maiuscolo, het oh zo lekkere Benedetta Passione, Come Se Non Fosse Stato Mai Amore & Parlami. Echt een uitstekende popplaat, met een briljante kant A!

Lauryn Hill - The Miseducation of Lauryn Hill (1998)

4,0
Een album vol met heerlijk beats en ritmes en de mooie stem van Lauryn Hill. En de teksten gaan ook nog ergens over. Soms rapt Lauryn op de beats, soms zingt ze erop. De beats, vaak met fraaie bassen, zijn de backbone van het album en daarom is het voor mij wel degelijk vooral een hip hop plaat. De productie is haast perfect. Ik heb dit inmiddels op 2LP op 180 gram vinyl en dat klinkt echt super.
Er staan ook heel veel (erg) goede nummers op deze plaat, een slecht nummer staat er niet op. Hoogtepunten zijn Lost Ones, To Zion, Superstar, Final Hour, When It Hurts So Bad & de mooie Donny Hathaway cover Everything Is Everything. Een prachtplaat!

LCD Soundsystem - American Dream (2017)

4,5
De verschillende fijne gevarieerde ritmes vliegen ons om de oren. Een heerlijke bas hier, een geweldige gitaar daar. Elk nummer is tot in details uitgewerkt en uitgedacht door James Murphy. Er gebeurt van alles. En zijn productie, dit keer weer van zijn eigen album, is natuurlijk weer top.

De plaat opent met het vrij monotone maar wel mooie nummer Oh Baby. Other Voices kent een heerlijk ritme en een fantastische gitaar. Hier zijn voor het eerst invloeden van The Talking Heads terug te horen, die je verderop de plaat ook tegen komt.
New Wave / 80's invloeden horen we ook terug op dit album, zoals bijvoorbeeld op I Used To en op het oh zo fraaie How Do You Sleep. Een nummer met een lang fraai drum intro, wat overgaat in heavy synthesizers. Maar onmiskenbaar bevat dit album natuurlijk bovenal het eigen geluid van LCD Soundsystem. En dan ook nog op hun best.

Change Yr Mind kent weer zo'n supergitaartje. Deze keer lijkt het te praten met James Murphy. Het eindigt met een fijne instrumentale break. Wat een geweldige song is dit! Ook sterk zijn de lekkere singles Tonite & Call the Police en het maffe en tegelijk intense Emotional Haircut (mooie titel).
LCD Soundsystem is terug en hoe!

LCD Soundsystem - London Sessions (2010)

4,5
Ik ben een groot liefhebber van de studioalbums van LCD Soundsystem en zag ze live op tv een fantastisch optreden weggeven op Lowlands in 2010. Ik had al gehoord dat ze er live op het podium 'stonden', maar ondanks dat hun muziek eerder 'studiowerk' lijkt, was het echt een geweldig optreden. Wat een power, energie en enthousiasme werd er ingestopt en inderdaad werden er ook andere arrangementen gebruikt. Het geeft hun muziek weer een andere dimensie. Het is kortom werkelijk steengoed wat ze laten horen en daarom is het ook zo prettig dat deze live cd The London Sessions is verschenen. Mijn favorieten hier: Us v Them en ja hoor, daar is 'ie weer: Daft Punk Is Playing At My House, maar echt alles is de moeite waard!

LCD Soundsystem - The Long Goodbye (2014)

Alternatieve titel: Live at Madison Square Garden

4,5
James Murphy levert hier geen topprestatie met deze 5 LP boxset van het afscheidsconcert van LCD Soundsystem, het is bijna kunst wat hij hier voor elkaar bokst. Dit is mogelijk de beste geluidskwaliteit ooit geleverd op vinyl. Het klinkt werkelijk fenomenaal! Hij schrijft dat hij de radio-mix maar zo-zo vond en dat deze vinyl mix verschilt van de geluidsmix van de DVD. Hij heeft het speciaal voor vinyl gemixt: analoog naar tape en is er lang mee bezig geweest. De mix is naar 1/4 analoog tape speciaal voor vinyl gemixt en gemastered door Bob Weston.

LCD Soundsystem is live al geweldig, maar tijdens dit afscheidsconcert klopt alles. Een geweldige uitgebreide band, goede gastartiesten, mooie alternatieve arrangementen en James in topvorm. Ook het publiek klinkt dolenthousiast.
Er staan zoveel geweldige versies van (ijzer-)sterke songs op. Om er een paar te noemen: Get Innocuous! waarbij ik aan the Talking Heads moet denken, een explosieve versie van Daft Punk, een zuigende Too Much Love, een geweldige Out in Space en nog veel en veel meer.

Veel beter dan dit krijg je het niet. Als je een platenspeler hebt en LCD Soundsystem maar een beetje leuk vindt: sla snel je slag. Dit wil je niet missen!

Led Zeppelin - BBC Sessions (1997)

Alternatieve titel: The Complete BBC Sessions

4,5
Het tweede deel (CD2 / LP3&4) van dit BBC Sessions is Led Zeppelin In Concert en wel at Paris Cinema, London at Thursday, April 1, 1971. Als je ook nog de 2 bonustracks hiervan erbij pakt, heb je een uitstekend en compleet Led Zeppelin concert te pakken. In een klein theater zingt en schreeuwt Robert Plant zijn longen eruit en gaat Jimmy Page vakkundig uit zijn dak. Grappig om te horen is dat het publiek rustig moet reageren, want het moet immers 3 dagen later op de radio worden uitgezonden.

Eigenlijk is vrijwel alles erg goed, dus is het lastig om er hoogtepunten uit te pakken. Opvallend goed zijn in ieder geval Immigrant Song, Heartbreaker, Since I've Been Loving You, Black Dog, Stairway to Heaven, Whole Lotta Love (medley) & Thank You.

Op het eerste deel (CD1 / LP1&2) staan verschillende sessies opgenomen in een aantal studio's in London uit 1969. Ook hier speelt de band vaak intens en sterk en hoor je nog de bluesrock van hun eerste 2 albums terug. Soms klinkt het wat rommelig, maar dat heeft juist ook weer zijn charme. Opvallend goed vind ik hier o.a. de bluessongs You Shook Me (2x) & I Can't Quit You Baby (2x) + Dazed and Confused & Whole Lotta Love. Alles bij elkaar zijn deze BBC Sessions ijzersterk en zeer aan te raden.

Led Zeppelin - Celebration Day (2012)

4,5
Ik vind juist dat het adagium vroeger was alles beter niet opgaat. Led Zeppelin speelt als een stel jonge honden. Ze hebben zich 6 weken voorbereid op dit ene concert en nu komt alles eruit, als een uitbarstende vulkaan. Dit concert is absoluut briljant te noemen: de zang en uitstraling van Robert Plant, het drumwerk van Bonham jr., prima bas en toetsen van John Paul Jones en bovenal de absoluut geniale solo's van Jimmy Page. En dan heb je nog de band: na al die jaren spelen en improviseren ze nog perfect samen en hebben ze bovenal ontzettend veel lol erin. En dat straalt ook weer op de zaal af. Ook gisteren in de Imax bioscoop: de mensen om mij heen waren ook zeer onder de indruk.

Het geluid is werkelijk uitstekend: nog nooit heb je Led Zep zo mooi live kunnen beluisteren.
De vier openingstracks zijn direct raak. En dat gaat daarna maar door en door. Ik kan de geweldige uitvoeringen van Dazed & Confused, Trampled Underfoot en Whole Lotte Love noemen, maar dan doe ik de rest onrecht.

Wat betreft de beelden: De llichtshow om de band heen is fraai, maar beperkt: ook hier weer precies goed. En de concertfilm is ook al fantastisch. Je hebt het gevoel dat je op de eerste rij staat, of op het podium. Er is een mooie afwisseling tussen langere shots en flitsende: genoeg snelheid en genoeg om te zien.

Een subliem concert subliem gedocumenteerd: de release van het jaar.

Led Zeppelin - Houses of the Holy (1973)

4,5
lennon schreef:
Te veel afwisseling met nummers die het Zep niveau nog wel halen, en nummers die dat niet doen.

Nou, ik vind vier van de acht nummers van topniveau en klassiekers: The Song Remains the Same, The Rain Song, Over the Hills and Far Away & No Quarter. The Ocean is goed en The Crunge en Dancing Days zijn trouwens ook heel aardig. Vreemde reggae eend in de bijt D'yer Mak'er klinkt lekker.

Houses of the Holy zet ik op het niveau van Zep I - IV & Physical Graffiti. Voor mij de zes top albums en klassiekers van Led Zeppelin. De afwisseling in stijlen tussen sommige nummers op dit album is verfrissend en toch is het bandgeluid duidelijk herkenbaar. Robert Plant zingt buitengewoon sterk en natuurlijk speelt Jimmy Page weer de sterren van de hemel, net als John Bonham. De productie is kraakhelder.

Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969)

5,0
Je zal maar met zo'n debuutalbum op de proppen komen. Vol met goede tot ijzersterke nummers en met een geweldige sound. Van bluesrock tot hardrock tot briljante rustige rock, oh zo mooi. En dat alles fantastisch neergezet: de zuigende vocalen van Robert Plant, de briljante dynamische gitaren van Jimmy Page en de uitstekende backbone van de band: bassist John Paul Jones en drummer en geweldenaar John Bonham.

Opener Good Times Bad Times alleen al: hoe lekker kan een rocksong zijn? Tijdloos ook. Afwisselend is dit debuutalbum ook: Babe I'm Gonna Leave You is rustige maar wel dynamische rock. Ik vind dit zo'n prachtig nummer! Ik waardeer de stampende bluesrock van You Shook Me juist wel: alleen die orgelsolo al. Side A wordt afgesloten met één van de eerste hardrocknummers, en wat voor één: Dazed and Confused staat ook in 2012 nog steeds als een metalen huis met een betonnen fundering. Wat een dijk van een nummer is dat toch!

Side B is wat afwisselender in kwaliteit, hoewel de meeste van de songs toch van vrij goed tot super zijn, zeker het knallende Communication Breakdown en het hele mooie Your Time Is Gonna Come.
Een fantastisch debuutalbum kortom van een hele grote band, die in hetzelfde jaar met nog zo'n geweldige album zou komen.

Led Zeppelin - Led Zeppelin II (1969)

4,5
Dan heb je een dijk van een debuutalbum en kom je 'gewoon' in hetzelfde jaar met een opvolger van zo'n hoge kwaliteit als dit Led Zeppelin II. Zoiets zal toch in de muziekgeschiedenis zelden tot nooit zijn gebeurd. Want oh boy: wat is dit toch ook een geweldig album zeg!
Het is iets afwisselender dan het debuut, met wat meer rustiger stukken tussendoor. Maar ook dit album heeft die fraaie instense rocksound van het debuut. En ook hier heel veel goede tot geweldige nummers.

Persoonlijk favoriete tracks van mij staan hierop: Heartbreaker en vooral het utterly brilliant Ramble On. En ik ben en blijf Whole Lotta Love met zijn knallende gitaren fantastisch vinden.
Ik heb de Led Zeppelin albums Japans geremastered op Shm cd en Moby Dick is een echte masterclass in sublieme geluidskwaliteit: die draai ik hard. Vooral het percussie / drum gedeelte.

Een tijdloos album dus, vol met afwisselende, mooie, harde, ruige en fraaie rockmuziek. Een geweldenaar.

Led Zeppelin - Led Zeppelin III (1970)

4,0
Een jaar na hun debuut met maar liefst 2 topalbums, verscheen alweer Led Zeppelin III. Het opent bekend met de stevige bluesrock van het ijzersterke Immigrant Song. Friends is een wat rustiger rocksong, wat het begin is van een afwisselender album. Van folkrock, bluesrock tot hardrock. Celebration Day neemt van alles wat en het 'loopt' vooral erg lekker.

The blues horen we op het prachtig mooie Since I've Been Loving You, een absoluut topnummer. Briljant gezongen door Robert Plant, gelardeerd met een heel fraai orgeltje, sterk drumwerk van John Bonham en een heerlijke bluesgitaar van Jimmy Page.
Out on the Tiles is eigenlijk een behoorlijk catchy rocksong, gewoon een echt lekker nummer, en een prima afsluiter van een erg goede Side A van de LP.

Gallows Pole is eerst semi-akoestisch. Vervolgens ontwikkelt het zich tot een folkrock nummer. Erg aangenaam, ook alweer door het goede zingen van Robert Plant. Tangerine gaat nog een stap verder, want hier hebben we een aardige poprock song, met jawel country invloeden. That's The Way trekt deze semi-akoestische / folk- / pop- rock van Side B door. Het is een echt fraai nummer. Overigens heeft Supertramp ook goed naar dit lied geluisterd.
En dan volgt alweer een topnummer van Led Zeppelin: Bron-Y-Aur Stomp. Er zit een heerlijk ritme in en een lekkere melodie, waardoor je erg lekker liedje krijgt. Hats Off To (Roy) Harper is technisch knap gespeeld en gezongen, maar een wat aparte afsluiter.

Een ijzersterke meer rockende Side A van dit album en een fraaie afwisselende Side B zorgen voor alweer een geweldig album, wat vol staat met mooie nummers die natuurlijk ook weer uitstekend zijn neergezet door deze geweldige band.

Led Zeppelin - Led Zeppelin IV (1971)

5,0
Vaak had ik de neiging om dit album in mijn top 10 te zetten en ik geloof ook dat het er even in heeft gestaan. Dan heb je het natuurlijk niet over een misselijk album. Dit is dan ook bescheiden gezegd een mijlpaal in de hardrock. Hardrock met allerlei invloeden, prachtig aaneen gesmeed door Led Zeppelin. Ik vind met name de leading vocals van Robert Plant ijzersterk en bindend werken voor het geheel. Hoewel je fantastische kwaliteiten van de rest natuurlijk niet onvermeld mag laten.

Four Sticks is een goed nummer, de rest is geweldig tot briljant. Je kan toch niet beter openen als met de hardrock van Black Dog? Het meer catchy Rock and Roll trekt die lijn lekker door. The Battle of Evermore zorgt voor een fijne folkrock wending in het album.
Dan volgt Stairway to Heaven, dat ik na misschien wel 1000 luisterbeurten zo ontzettend mooi blijf vinden, vooral natuurlijk het moment als de drum erin komt en vervolgens als Jimmy Page één van de solo's aller gitaarsolo's speelt. Misty Mountain Hop is geweldige rock en Going to California is echt prachtig. Afsluiter When the Levee Breaks is briljante bluesrock, oh zo lekker.

Nu ik al dit moois ook nog geremasterd (2008) op een Japanse Shm cd hoor, spoedt dit album zich weer snel mijn top 10 in. Een echt meesterwerk.

Led Zeppelin - Mothership (2007)

4,5
Inderdaad: waanzinnig die remaster. Ook ik moet terugkomen op mijn mening, die deze uitgave als overbodig en commercieel bestempelde, omdat er al de verzamelcd -box 'Remasters' was. Na al die jaren heb ik 'm toch aangeschaft, vanwege de uitstekende geluidskwaliteit van het reunion (Celebration) concert, waarvan ik de IMAX voorproef mocht zien. En ja, eerlijk is eerlijk: dit Mothership is toch wel even een pak beter dan de jaren '90 remastered cd's.

Volgens mij zijn er al remasters van alle albums, echter die zijn tot nu toe alleen uitgegeven in de Led Zeppelin mini lp CD Boxset. Althans: de Japanse Shm uitgave dan. De Amerikaanse Rhino uitgave maakt weer gebruik van de jaren '90 remasters. Die Japanse uitgave is soms enigzins betaalbaar te krijgen op Ebay, voor de liefhebbers.

Lee Dorsey - Yes We Can (1970)

Alternatieve titel: Yes We Can ...and Then Some

4,0
Dit Yes We Can wordt zeer hoog gewaardeerd hier op Musicmeter. Het is een echt goede plaat, maar een klassieker vind ik het niet. Daarvoor staan er net te veel 'maar' aardig goede songs op, zoals O Me-O, My-O, When The Bill's Paid & Occapella. Would You? is een flauw einde van een mooie plaat.

Daartegenover staan veel uitstekende songs van Allen Toussaint, die de plaat ook produceerde. Ze worden fraai gezongen door Lee Dorsey en werkelijk prachtig uitgevoerd door the Meters. Wat een mooie details zijn er te horen. Het levert fijne nummers op als de titelsong (met een bis), het oh zo mooie Riverboat, het prachtig gezongen Sneakin' Sally Trough the Alley, het sterke Who's Gonna Help Brother Get Further? en het funky Gator Tail, met heerlijke bas en hoorns.

Echter: om deze plaat terug te vinden op nummer 5 in de toplijst funk gaat mij te ver. Boven klassiekers als Innervissions, Hot Buttered Soul, Curtis & The Payback? Als soulliefhebber zou ik daarentegen deze plaat niet willen missen.

Lee Fields - Emma Jean (2014)

4,5
Hé wie zie ik daar staan, onderin de rotatielijst: Lee Fields! Na zijn vorige 2 sterke albums en een geweldig concert in Tivoli de Helling ben ik heel benieuwd. En wat mijn oren te horen krijgen is buitengewoon aangename muziek. Een fraaie aankleding door zijn begeleidingsband the Expressions, die de mooie stem van Lee begeleiden op een wederom sterke plaat. Sterker nog: dit vind ik de beste van allemaal. Dat heeft te maken met het wel heel hoge niveau van heel wat songs en de verschillende muziekstijlen die naast de Soul gebruikt worden, zoals funk, gospel tot zelfs country aan toe.

Het album opent al goed met Just Can't Win, een mooie soul song. Buitengewoon goed vind ik Magnolia, een pracht van een nummer met country invloeden. De funk komen we, inclusief de bekende blazers, lekker tegen op Standing By Your Side. Het intro, de piano en de intense soul van Eye to Eye zijn prachtig. In The Woods is een gospelsoul nummer met een heerlijk koor: werkelijk fantastisch mooi, hallelujah!
De afwisseling in (leidende) instrumenten is ook een sterk punt van dit album. Het (grotendeels) instrumentale All I Need heeft een basis van gitaar en percussie, gevolgd door de blazers. Still Gets Me Down heeft weer een opvallend lekkere bas en Talk To Somebody heeft dat ook, net als een heerlijk orgel. Fijn gitaartje daarbij en een prima refrein.

Stone Angel is de derde gigant van deze plaat. Een juweel van een song, met een ronduit briljante groove en een fijn koortje. Op slotnummer Don't Leave Me This Way overschreeuwt Lee zich licht in het refrein, iets waarvan Charles Bradley op zijn tweede album ook soms wat last had, maar dit kan de pret niet drukken. Wat een fantastische plaat is dit! Niet alleen een topper in de categorie Soul, maar Emma Jean staat in mijn eindejaarslijst.