menu

Hier kun je zien welke berichten west als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

Gary Moore - Live from London (2020)

4,5
Ik heb dit album op dubbel oranje vinyl gekocht, wat mooi past bij de hoes en er heel fraai uitziet. En zo klinkt de muziek ook. De opnames zijn kraakhelder vanuit the O2 Islington Academy in London gemaakt op 2 december 2009. En dat Gary Moore gitaar en bluesrock kan spelen, dat weten we. Maar goedemorgen, wat laat hij dat op dit concert horen zeg. Hij is in absolute topvorm en speelt zich fantastisch door een heerlijke setlist heen. Het tempo is soms ongelooflijk en hij is ook nog goed bij stem en heeft een prima band bij zich. Vaak noem ik wat favoriete songs, maar dat is hier ondoenlijk: alles is echt heel goed. Absolute aanrader voor de (blues-)rock liefhebber!

Gazpacho - Demon (2014)

4,5
Voor mij is dit ook hele mooie duistere muziek. Van sprookjesachtig tot aan stukken die eerder in een fraaie donkere opera passen. De basis van het album is de werkelijk prachtige muziek die je de plaat inzuigt. Die muziek wordt gebracht met vele wendingen en in vele vormen, tot aan zigeunermuziek toe op The Wizard. Stukjes daarvan vind je ook nog op andere momenten.

De I've Been Walking stukken zijn bovenal erg mooi, maar wel steeds in een net andere 'vorm', ook met andere instrumenten. Dan de gitaar, dan de piano, dan de viool leidend. En toch kan je steeds verrast worden door de eerder genoemde wendingen. Eigenlijk bestaat I've Been Walking zo uit veel meer dan twee delen.
The Wizard lijkt met een wat luchtiger toon hierop aan te sluiten, maar eindigt met een pracht van een harmonica. Death Room behelst een eerst geweldige onderhuidse spanning, die verderop duidelijk aan de oppervlakte komt.

Wat een schoonheid van een plaat heeft Gazpacho weer gemaakt! De lat lag erg hoog, maar ze zijn erin geslaagd om het niveau van het ook al fantastische Night te halen. Erg mooi, erg knap.

Gazpacho - Tick Tock (2009)

4,0
flebbie schreef:
Eerste indruk: het album heeft zeker zijn momenten, maar "Night" was beter. 3,5*


Hier ben ik het helemaal mee eens. Dit album heeft zijn mooie momenten. Night was één prachtig samenhangend muzikaal hoogtepunt. Dat waardeerde ik met 5,0* en onwillekeurig ga je toch vergelijken.

Er staan ook op dit album hele fraaie stukken muziek, maar ook echt mindere - soms zelfs saaie - passages. De intensiteit van Night wordt zelden ergens bereikt.
Het openingsnummer is sterk, Gazpacho op zijn best. Een prachtige mix van gitaren, fraaie zang, violen en nog veel meer. Dan valt het vervolg met The Walk flink tegen. Waarom naar Oosterse, Arabische invloeden gegrepen? Ik zit te wachten op sprookjesachtige muziek uit de Noorse fjorden. Ik vind het een aardig probeersel, maar minder geslaagd. Ook de tekst is niet bepaald sterk en eindigt met "doesn't everyone have their own walk to walk". Tja.

Gelukkig volgt Tick Tock, de titelsong. Met name het tweede deel is ijzersterk, met een mooie afwisseling van zang, gitaren, violen en toetsen, dat wat Gazpacho ook zo goed maakt. Tick Tock had zo op Night kunnen staan.
Helaas valt dan het slotnummer erg tegen. Wat een saaie vrij zoetsappige track. Winter is Never komt nooit los en gaat als een nachtkaars uit. Jammer van dit einde.

Al met al een nogal wisselend gevoel bij dit album, vooral dus door de grote kwaliteitsverschillen tussen de songs en zelfs binnen de nummers. Het album haalt echt zelden het niveau van Night en als geheel al helemaal niet. Een teleurstelling was het, ook vanwege het hoge verwachtingspatroon verkregen door Night en door de naar mijn mening veel te hoge score hier op Musicmeter.

Geinoh Yamashirogumi - Osorezan / Dou No Kenbai (1976)

4,0
De schreeuw waarmee de plaat begint is werkelijk waanzinnig: ik wist dat die kwam en toch schrok ik me rot. Zet je schrap! Het eerste stuk van Osorezan is iets te traditioneel Japans, hoewel wel origineel natuurlijk, maar iets verderop komt er een erg mooi 'soundtrack-achtig' stuk met gitaar, gevolgd door een aanzwellend koor, met daar - nu zachtjes - in verwerkt de schreeuw. Aan het einde keert de rust enigszins terug op de berg van de angst. Hoewel er nog steeds spookgeluiden te horen zijn.

Daarna volgt de zwaarddans. De eerste helft bestaat voornamelijk uit traditionele koorzang en vind ik minder boeiend. Op het tweede gedeelte gebeurt veel meer en hoor je ook zwaardgekletter. Toch komt deze track voor mij niet in de buurt van Osorezan. Maar vanwege dat fraaie Osorezan en omdat dit toch wel een erg origineel en bijzonder album is rond ik de gemiddelde score naar boven af: 4*

George Harrison - All Things Must Pass (1970)

4,5
Waar in 1970 Let It Be van the Beatles het niveau van de platen van de jaren ervoor niet meer haalde, daar slaagt George Harrison er solo wel in op dit soms ontroerend mooie All Things Must Pass. Hoewel het natuurlijk wel een solo project is van George, met daarop pop rock in allerlei vormen en stijlen. Hoe je het ook went of keert, op dit album is te horen waarom de invloed van hem groter werd binnen the Beatles. Zeker op uitstekende nummers als I'd Have You Anytime, My Sweet Lord, Isn't It A Pity, I Live For You, What Is Life, Let It Down, Beware of Darkness, Apple Scruffs, Ballad of Sir Frankie Crisp (Let It Roll), All Things Must Pass, I Dig Love & Hear Me Lord. Met nog een speciale vermelding voor deze additional track: de fraaie akoestische versie van Let It Down. Daarnaast staan er ook een paar wel aardige nummers tussendoor gezien de lengte van 3 LP's, maar desondanks kan je toch wel van een meesterwerk spreken.

George Harrison - The Best Of (1976)

4,0
Ik kan kant 1 met het werk van George Harrison voor the Beatles juist wel waarderen. Die kant laat zien, hoe goed de songs wel niet waren die hij schreef voor the Beatles. Zo op een rij kan je zijn invloed mooi terug zien. Absoluut hoogtepunt is While My Guitar Gently Weeps, maar andere hele fraaie songs zijn Something & Here Comes the Sun.

Kant 2 met zijn solohits van de eerste helft van de jaren '70 is aardig tot heel goed. Mijn favoriet daar is My Sweet Lord, van zijn ijzersterke plaat All Things Must Pass. Net als het ook erg fijne What Is Life. Niks mis met deze verzamelaar wat mij betreft.

George Michael - Listen Without Prejudice, Vol. 1 (1990)

4,5
Ik zat al helemaal in de cd's in 1990, dus ik heb dit Listen Without Prejudice, Vol. 1 helemaal 'grijs' gedraaid op cd. Gelukkig heb ik sinds kort ook de lp, al is het al voor de fraaie hoes. Met dus een menigte op het strand van Coney Island in 1940. Nog fraaier is de muziek van George Michael en zijn stem waarmee hij het zo prachtig vertolkt. De muziek is een mooie mengeling van pop, soul, funk en rock wat wij hier voorgeschoteld krijgen. Een aantal songs zijn voor mij wel heel erg geslaagd: openingssong Praying for Time, funky Freedom 90, soul-/gospelsong They Won't Go When I Go, het wonderschone soulful jazzy Cowboys and Angels, popsong Waiting for That Day (met op het einde 'You Can't Always Get What You Want') & Heal the Pain. Een juweel van een plaat.

Get Your Lie Straight (2004)

Alternatieve titel: A Galaxy of Funky Soul

4,5
Get Your Lie Straight heeft een uitstekende subtitel: A Galaxy Of Funky Soul. En dat is wat je krijgt, echte lekkere funky soul. Uit Oakland, San Francisco, maar meestal met een Southern Soul Sound. Alleen wat luchtiger, soms wat meer bluesy, wat bij de sound van San Francisco hoort begrijp ik uit het boekje. En van het Galaxy label, een sublabel van Fantasy Records, uit de jaren 1968-1972.

Het is verbazingwekkend hoe sublabel BGP van Ace Records het weer voor elkaar heeft: alweer een prima soul / funk verzamelaar. Geen van de 22 songs is minder en er staan weer heel wat juweeltjes tussen. Wel moet gezegd worden dat de eerste 9 tracks allemaal (erg) goed zijn en dat het daarna meer een 'mixed bag' is. De opener Foxy Girls In Oakland klinkt zoals je verwacht: funky! De titelsong is ook zo'n lekkere lome funky soultrack. Een geweldige bas vormt de basis van het zwoele bluesy Chicken Heads. En daarna volgt een verborgen treasure van niemand minder dan (latere Salsoul ster) Loleatta Holloway.
Vette soul volgt met I Love Her Too van Lenny Williams. En dan dat heerlijk (openings-)gitaartje van People Say door J J Malone. Wat volgt is de geweldige instrumental The Iron Horse. Wat een gitaarsolo!!!

Er staan nog meer mooie nummers op de rest van de cd en een aantal aardige tracks. Bijzonder is ook dat een aantal nummers voor het eerst is uitgebracht en juist die nummers zijn zeker de moeite waard. Luister bijvoorbeeld eens naar Try The Life van Everyday People. Zo'n lekker gitaartje en ritme.
Een aantal artiesten keren ook terug, zoals de bluesy Malone, de meer funky Rodger Collins en de uitstekende zanger Lenny Williams met het uitermatige prettige Feelin' Blue. 2 bijdragen van Bill Coday naast de titelsong vind ik wat minder, maar When You Find A Fool is dan wel weer aardig. Maar ik zal niet te veel klagen over dit prima funky soulalbum, want als je alles hebt gehad komt ene Bobby Eaton er nog even inknallen met zijn krachtige stem en prachtige soul. En oh ja: parts 1 & 2 van I Want To Talk About It is echt heerlijke Soul. Go for it!

Ghostface Killah - 36 Seasons (2014)

4,0
Donderend valt het kwartje: dit is niet goed, dit is wederom een geweldige plaat van Ghostface Killah. Die overheerlijke soulsamples van producers The Revelations alleen al, variërend van lekker tot verrukkelijk. Ik moet dan ook soms denken aan de Wu-Tang sound. Ghostface is natuurlijk weer top, maar de gasten zijn dat ook. Dan de teksten: die zijn gekoppeld aan het stripboek wat bij mijn LP zit. Daar zie je in beeld wat op het album wordt 'verteld'. Gaaf gedaan zeg. Verder staat er geen minder nummer op deze LP, het staat eigenlijk vol met (erg) goede tracks. Alweer een klasseplaat van Tony Starks!

Ghostface Killah - Fishscale (2006)

4,0
Fishscale is een album met 2 gezichten. Aan de ene kant vind je nummers waar Tony Stark zichzelf overschreeuwt en / of de productie matigjes is, zoals Shakey Dog. Of er is gekozen voor een matige sample die door de MC heen gaat, zoals op Big Girl. Dan heb je ook songs die daar tussenin zitten, zoals the Champ: een mindere productie en iets teveel geschreeuw, maar wel een geweldige echte band met een lekkere tune en een toffe gitaarbreak. En je hebt een aantal tracks die wel (echt) geslaagd zijn, zoals alle nummers samen met Raekwon: Kilo, R.A.G.U. & Dogs of War.

Een andere topper is 9 Milli Brothers met the Wu Tang Clan, jawel! Andere goede songs zijn Crackspot, Back Like That & Be Easy met Trife. Verder is Jellyfish nog een goed nummer wat 'aansluit' bij de titel en het geinige artwork. Het slotnummer is ook een hoogtepunt: Three Bricks, ook met Raekwon & met Notorious B.I.G. himself. Jammer is de tekst op Whip You With A Strap: volgens Ghostface Killah zou dit 'ouderwetse' geweld DE manier zijn om kinderen ook nu op te voeden. Verzin wat beters man!

Dit is een plaat geworden met een behoorlijk onderscheid tussen prima producties en beats en een paar matige producties en mindere beats / samples. Ook is er kwaliteitsverschil tussen de 'schreeuw'-raps en de rest. Toch hou je een meerderheid aan goede tot erg goede nummers over en kan ik het door de slottrack net naar boven af ronden.

Ghostface Killah - Supreme Clientele (2000)

3,5
De beats op dit album zijn vrijwel allemaal erg goed, lekker en / of prettig donker. Door deze verschillen krijg je ook een afwisselend album, wat bepaald niet saai wordt. Ondanks de verschillende producers is het album toch een mooi geheel.

Er staan veel (erg) goede nummers op. Zoals Nutmeg, One, Ghost Deini, Apollo Kids, Buck 50, We Made It, Malcolm & Wu Banga, met leden van de Wu Tang Clan. Overigens zijn vrijwel alle gastbijdragen echt goed en voegen ze wat toe. Kortom: een erg goed hip hop album van Tony Stark, the Iron Man alias Ghostface Killah oftewel Dennis Coles.

Gianna Nannini - The Collection (1998)

4,0
Gianna Nannini is een grote artiest in Italia. Ze heeft 15 albums gemaakt, dus een grootste hits album als deze is geen overbodige luxe. Beter nog: de dubbel cd uit 2006. Daar vind je op cd1 meer haar poprock kant (voor mij favoriet) en op cd2 de gevarieerde popmuziek.
Nannini heeft een bijzondere stem: ze kan rauwe rock zingen tot gevoelige ballads. Het klinkt altijd typisch en erg goed. Aan te bevelen dus, zeker als je in Italië zit, zoals ik nu.

Gil Scott-Heron - Pieces of a Man (1971)

4,5
Wat moest ik toch met die stem van Gil Scott-Heron? Ik kende allang The Revolution Will Not To Be Televised, een eigenwijs eigengereid en geweldig nummer met een boodschap natuurlijk. Alleen die stem moest ik aan blijven wennen. Omdat ik een liefhebber ben van de soul / funk, zeker uit die van eind jaren '60 / begin jaren '70 vond ik dat ik deze plaat een paar keer moest draaien. Het was niet voor niets.

Inmiddels vind ik de bijzondere stem van Gil Scott-Heron een echt aangename. En die gebruikt hij bovendien op heel wat buitengewoon fraaie nummers. Nummers die een soort - alweer eigengereid - mengsel van soul, jazz en funk behelsen. Daar komen ook zijn directe en rake, deels maatschappij kritische, teksten bij en je hebt het hier toch over een bijzondere plaat.

Een aantal nummers springen eruit, zoals het eerder genoemde The Revolution Will Not Be Televised. Mijn favorieten zijn Lady Day and John Coltrane & Home Is Where The Hatred Is (wat een titel...). Maar inmiddels kan ik zelfs het wat simpeler When You Are Who You Are waarderen.
I Think I'll Call It Morning heeft een fijne piano en wordt erg mooi gezongen. Titelsong Pieces of A Man is een fraai jazz/soul nummer en het lange slotnummer The Prisoner mag er ook wezen.

Kortom, dit blijkt inderdaad toch een echte soul klassieker te zijn. Maar wel een originele met veel jazzy invloeden. En oh ja: in 2 dagen (!) opgenomen... April 19 & 20, 1971.

Gil Scott-Heron & Brian Jackson - Anthology: Messages (2005)

4,5
Op deze bijzonder verzameling songs van Gill-Scott Heron (& Brian Jackson) vind je vele mooie voorbeelden van zijn unieke muziek, uit de periode 1973-1980. Muziek met een boodschap, gecombineerd met allerlei fraaie ritmes. En ook nog eens in een fusion van allerlei stijlen: jazz, funk, soul samen tot één bijzonder geheel gemaakt. Het levert een prachtige sound op, die je door dit hele album heen hoort.
Opener the Bottle is natuurlijk bekend, maar wat blijft dit toch een fantastisch nummer. Daarna volgt het sterke It's Your World, van het gelijknamige album. Protestsong tegen apartheid Johannesburg wordt intens gebracht. Hoogtepunt van de eerste van twee LP's is de lange 12 minuten live versie van Home Is Where The Hatred Is, wat een juweel van een uitvoering. De band speelt echt subliem.
Op de tweede plaat staan op kant C 4 nummers van de uitstekende Bridges LP uit 1977. Op side D vinden we wat minder bekende nummers van de laatste 2 LP's (Secrets & 1980) die ook (erg) mooi zijn, zeker Alien (Hold On To Your Dreams). Kortom: dit is echt een uitstekend overzicht van wat Gil Scott-Heron & Brian Jackson hebben geproduceerd.

Gimme Shelter (2001)

Alternatieve titel: Kaleidoscope Funk Collision

4,5
Dit is een echt fantastisch verzameling gevuld met uitstekende funk rock & vleugjes soul. Er ligt een laagje psychedelische rock overheen, wat deze verzameling een heerlijke sound geeft. Er staan echt vele hoogtepunten op, zoals Gimme Shelter dit keer alleen door Merry Clayton gezongen. The Isley Brothers die Neil Young wat bleekjes achterlaten met hun versie van Ohio / Machine Gun. En superfunk van Sly & The Family Stone met I Want to Take You Higher en Grootna met I'm Funky. Ook Sweetwater met Compared to What is verrukkelijk. Net als deze hele dubbel LP trouwens.

Gino Soccio - Closer (1981)

3,5
Dit album Closer uit 1981 van Gino Soccio doet niet eens zo heel veel onder voor het meer bekende en hier op Musicmeter hoger gewaardeerde Outline. De score van 3,20 is wat aan de lage kant, maar ja er zijn ook niet veel waarderingen. Try It Out is net zo'n dance/disco klassieker als Dancer was. Zelf danste ik op beide songs begin jaren '80 in Studio Cartouche in Utrecht. De rest van de plaat klinkt van wel aardig (maar wat gedateerd) tot (best) goed. Met name (It's Been) Too Long & Hold Tight zijn leuk.

Goat - Commune (2014)

4,5
Via de koptelefoon komen alle ritmes, geluiden en klanken van Goat's Commune mij tegemoet. Vaak is dat buitengewoon aangenaam. De basis is fijn, maar alle uitstapjes en wendingen met stemmen, gitaren en andere instrumenten zijn vaak erg fraai. Je hoort rock, verschillende ritmes, elektronica en jawel funk door elkaar verweven. En niet onbelangrijk: er staan me toch een paar giganten van songs op deze plaat.

Words is geweldig, zeker vanwege de ijzersterke gitaar. Het ingenieuze Goatchild is erg mooi, de ritmes en wendingen op Goatslaves zijn echt fantastisch te noemen. En tot slot volgt de spetterende finale van the Gathering of the Tribes. Ook in de andere nummers zitten ijzersterke stukken, zoals de lange finale van Bondye. En als je het allemaal op je laat inwerken en vaker draait wordt het alleen maar beter. Prachtplaat!

Golden Earring - Contraband (1976)

4,0
Wat een heerlijke gitaarplaat is dit zeg! Het kan haast ook niet anders met George Kooymans & Eelco Gelling (van Cuby + the Blizzards) op gitaar. Uitstekend gitaarspel en voortreffelijke solo's zijn hierop te horen. Bijvoorbeeld op de fraaie songs Sueleen en Con Man op kant 1 van de LP, vooraf gegaan door de leuke hit Bombay. Kant 2 opent dan ook nog eens met één van mijn favoriete nummers van de Earring: Mad Love's Comin'. Ook de rest van de songs is heel aardig tot goed. Het levert alles bij elkaar een sterke plaat op.

Golden Earring - Greatest Hits Vol.2 (1971)

4,5
Dit is pas een interessante en goed samengestelde verzamelaar uit het jaar 1971. Van het album Golden Earring uit 1970 staat de uitstekende 'titelsong' The Wall of Dolls erop, net als de bekende nummer 1 single Back Home en super albumtrack I'm Going to Send My Pigeons to the Sky. Van Eight Miles High uit 1969 vinden we het sterke Song of a Devil's Servant en het geweldige Everyday's Torture. Van On the Double uit 1969 komt de succesvolle single Just a Little Bit of Peace in My Heart (nr 3 in de top 40) en albumtrack The Grand Piano.

Dan staan er nog een paar singles op, beiden uit 1969: Where Will I Be / It's Allright, but I Admit It Could Be Better dat 8 weken in de top 40 stond met als hoogste plek nummer 7 en Another 45 Miles, 9 weken in de top 40 en hoogste positie was 3.
De muziek van dit album komt dus uit de jaren 1969-1970 en bestaat uit verschillende singles en uitstekend geselecteerde albumnummers. De volgorde is ook nog eens prima gekozen, waardoor het haast een album op zich is. Het had eigenlijk een betere titel verdient dan Greatest Hits Vol.2.

Golden Earring - N.E.W.S. (1984)

Alternatieve titel: North East West South

4,0
Er was toch wel wat N.E.W.S. onder de zon toen Golden Earring deze plaat uitbracht. De sound is duidelijk meer 80's georienteerd. De productie klinkt wat gladder, gepolijster en er doet soms een synthesizer mee. Maar is dat erg? Nee, helemaal niet. Daarvoor staat er weer veel te veel moois op deze plaat, alleen klinkt het dus net anders.
Allereerst de grote hit, met de beruchte clip, die heel wat stof deed opwaaien: When the Lady Smiles. Ik moet zeggen dat de non in de clip toch wat over the top was. Het nummer daarentegen vond en vind ik nog steeds geweldig. Net als opener Clear Night Moonlight, echt een lekker nummer is dat.
Een ander erg goed nummer is I'll Make It All Up to You, ook Mission Impossible mag er meer dan wezen. De rest aardig tot best goed, waardoor het geheel helemaal niet zo slecht is als soms gezegd.

Golden Earring - Very Best Of (2008)

Madjack71 schreef:
Leuke verzamelaar, maar met 28 nummers, zijn er een hoop die gemist zullen worden, gezien het feit dat de band zo'n dikke 40 jaar bestaat en goede nummers heeft gemaakt.


Van mijn uitstekende Engelse 1 disc verzamelaar Best of Golden Earring (1992, label Connoisseur Collection, London) ontbreken maar liefst 6 van de 13 topnummers. Uit de jaren '70: Vanilla Queen, Sleepwalkin', Kill Me (Ce Soir), Eight Miles High (van Live). Uit de jaren '80: Mission Impossible en Turn the World Around. Waarbij dan ook nog eens op mijn verzamelaar de veel betere en langere live versie van Long Blond Animal staat.

Als je zoals ik, al zo'n verzamelaar hebt, dan kan deze Very Best Of een mooie aanvulling zijn. Heb je dat niet, dan zou ik een andere uitzoeken. Die uit 1992 is nog voor een goede prijs te krijgen op Amazon UK:

The Best of Golden Earring: Golden Earring

Good Times 2 with Joey and Norman Jay (2001)

Alternatieve titel: More Classic Party Tunes from the Good Times Sound System

4,5
Joey Jay en zijn broer Norman zijn tot voor kort het hart en de ziel van de Notting Hill Carnival geweest. Vanaf 2000 tot 2008 brachten zij vrijwel elk jaar een verzamelaar uit met de muziek die daar gedraaid werd. Dit is met name in the UK een hele populaire serie. De muziek reikt van Funk & Soul, via Hip Hop naar Elektronisch(e House). Soms is ook nog wat Reggae te horen. Maar funky is het meestal en regelmatig staan er ook fraaie lange versies/mixen op. Deze verzamelaars zijn op zowel 2CD als 4LP te krijgen.

Dit tweede deel vind ik de beste van allemaal. Ook de elektronische house nummers zijn nog zo swingend en funky dat ze erg lekker zijn. De meer (klassieke) funk is erg goed en de lange mixen zijn soms fantastisch. Bovendien zijn bijna alle songs meer dan de moeite waard. Het is genieten en swingen geblazen!

Mijn favorieten zijn hier Gladys Knight And The Pips met Bourgie, Bourgie, The O'Jays met de lange versie van For the Love of Money, Know How van Young MC, de Larry Levan mix van Ain't No Mountain High Enough door Inner Life met Jocelyn Brown, het geweldige It's Alright I Feel It door Nuyorican Soul met - jawel! - Jocelyn Brown, het fantastische All I Have in Me in de Musiquarium Mix van 10:22 door Young Disciples, Nitin Sawhney met Breathing Light, Harold Melvin And The Blue Notes met de lange versie van The Love I Lost, heerlijke hiphop van UMC's met One to Grow On (Growin' Like Weeds), jazz-funk van Side Effect met Always There & het fantastische Over and Over van Sylvester 9 en een halve minuut lang.

Gorillaz - Gorillaz (2001)

4,5
Inderdaad is het gemiddelde van dit toch vrij geniale debuut van the Gorillaz te laag: 3,65* maar?!
De heerlijk lome beats, de geweldige melodielijnen, de lekker zeurderige zang, de uitstekende synthesizers en vooral het geheel van dit alles maakt het een (zeker voor toen) vrij unieke plaat.

De plaat staat vol met goede tot geweldige nummers. 5/4 is de eerste topper, maar fantastisch is Tomorrow Comes Today met superbeat en - harmonica. Clint Eastwood, met dat lekkere pianootje, kwam onlangs bij het 'best of (the Gorillaz)' forum van deze website niet onbegrijpelijk als beste uit de bus. En de clip en muziek van 19-2000 zijn onvergetelijk.

En oh ja, het is ondanks de herkenbare 'Gorillaz sound' een afwisselend album: Punk is leuk en (Gravity) Sound Check is somber en erg sterk. Rock the House heeft weer een lekkere Latin groove, inclusief trompet & pianootje, terwijl op Latin Simone zelfs Ibrahim Ferrer de piano bespeelt. Als je dit album dan ook nog hoort van 180 gram vinyl dan spettert het je boxen uit.

Gorillaz - Plastic Beach (2010)

3,0
Leonard91 schreef:
Dit album bevat inderdaad wat minder nummers die er echt bovenuit steken


Dit album blijkt ook nog eens geen groeier te zijn. Integendeel: het is een daler. En het viel me al zo tegen. Hier thuis kunnen wij de eerste twee albums van the Gorillaz zeer waarderen, maar deze valt dwars door de mand. Er is één overduidelijke reden voor: de kwaliteit van de songs. Er staan gewoon veel te weinig echt goede nummers op! En de rest is echt maar heel matigjes. Onbegrijpelijk dan ook, dat er voor 16 nummers gekozen is, terwijl hooguit 5 / 6 nummers goed genoeg zijn.

Ik kan mij dus vrij aardig vinden in de favoriete tracks hier op Musicmeter:
Stylo / Some Kind of Nature / Superfast Jellyfish / Rhinestone Eyes /
Empire Ants. Doe daar Broken bij en je hebt alle hooguit goede nummers op een rij. Redelijk kan je ook zeggen. Ze halen al niet het niveau van de beste tracks van de vorige albums.

Inmiddels vind ik de rest hooguit aardig, maar vaak matig tot slecht. Aerobag geeft hier terecht aan dat Sweepstakes een irritant nummer is. En wat te denken van de opener met Snoop Dogg? De man kan geweldig rappen, maar de muziek is veel te mager. Dat komt vaker terug: een veel te magere, slappe electronische basis. Alsof ze het even snel in elkaar hebben geflanst. En dat terwijl ze er 5 jaar over hebben gedaan.
Er staan ook een aantal semi-mislukte 'experimenten' op, zoals White Flag. Dat zet je toch niet zo op de cd? Ik krijg het idee, dat een aantal mensen een concept voor een nummer hebben uitgevoerd en ingevuld en dat was het. Er is te weinig gekeken of het resultaat wel goed genoeg was. Dat leidt er ook nog eens toe dat het album te weinig een geheel is.

Slordig, onaf, te mager, gewoon niet goed genoeg. Ik kan geen andere conclusie trekken.

Gorillaz - The Fall (2010)

4,0
JanBetonde2e schreef:
....dit is gewoon Gorillaz zoals ik ze wil horen, vooral Electronic en minder gemix van verschillende muziek stromingen. Simpele zang van Damon Albarn op de meeste nummers, maar dat is iets waar ik van hou.


Plastic Beach viel mij nogal tegen na de eerste twee geweldige albums van Gorillaz. Ze hadden er 5 jaar aan gewerkt. Ook ik vond het gebruik van wel heel veel verschillende muziekstromingen (mooi woord toch) minder geslaagd, het klonk soms wat overdreven uitgewerkt, maar het pakte me minder.

En dan deze The Fall: opgenomen in 32 dagen met een iPad en wat instrumenten tijdens de North American Tour (met dus ook nog concerten en pers en zo). Hoe groot kan een contrast zijn? Hoezo 5 jaar als een ultra-perfectionist aan je muziek werken? In een maand als een minimalist een compleet album opnemen. Ik vind het echt geweldig om dat beide in 2010 uit te brengen. Sommige mensen vinden dit album niet af. Natuurlijk is het wel af: Gorillaz hebben het zo uitgebracht na 32 dagen dus ipv na 5 jaar.

Het moet voor Damon Albarn als een soort van bevrijding hebben gewerkt, want daar zijn ze weer: die heerlijke beats, die geweldige electronica, de oh zo lekkere riedeltjes melodietjes en trucjes. Ook de hele sfeer van het album vind ik aangenaam. Leuk is dat je in sommige nummers wat terug hoort van de plekken waar hij is, zoals de Texas radio. En we horen Damon ook zelf weer vooral zingen en dat vind ik wel zo prettig. Gewoon lekker pielen met al zijn talenten en dat levert een naar mijn mening toch wel vrij geniaal werkje op. Een goede les dus voor alle perfectionisten: het contrast tussen Plastic Beach en The Fall.

Oh ja, er staan toch weer een paar goede nummers op zeg. Ze zijn al meer genoemd hier: Revolving Doors en Amarillo. Maar wat te denken van de opener: Phoner to Arizona: die wordt des te vaker je 'm draait steeds beter. Zelf vind ik Bobby (Womack) in Phoenix ook erg lekker. Heel mooi is Little Plastic Bags en zo staat er nog veel meer fraais op dit zeer originele fraaie muziekstuk The Fall.

Gorillaz - The Now Now (2018)

4,0
Gorillaz gaan op the Now Now wat mij betreft weer richting hun oude songniveau. Er staan heel wat fraaie liedjes op dit album. Die wisselen af van meer rustig naar sneller, van electronic richting pop / hip-hop. De arrangementen zijn regelmatig fraai en de productie klinkt kraakhelder. Favoriete nummers voor mij zijn Humility met good old George Benson, (hip-hop) Hollywood met Snoop-Dogg, het sfeervolle Idaho, het vlotte/lekkere Lake Zurich en de fraaie afsluiter Souk Eye. Fijne plaat!

Grace Jones - Nightclubbing (1981)

4,0
Ik wil graag ingaan op de tweede schijf van de recent uitgebrachte DeLuxe Edition. Die is juist essentieel en een ware traktatie. Daar staan namelijk alle (!) - ook moeilijk te vinden - extended or remixed 12" versies op. En juist daar had ik er ook een paar van en juist die waren toen zeer populair en werden ook in de discotheken gedraaid. Deze 12-inches van Grace Jones stonden toen terecht zeer goed bekend en hoorden tot de top van deze categorie. Fenomenaal waren I've Seen That Face Before (libertango) & Pull Up to the Bumper. Er werden alleen van dit album van zes nummers andere versies uitgebracht. Die vind je hier allemaal terug op de tweede cd of nog veel mooier: de tweede LP op 180 gram!

Grand 12-Inches (2005)

4,5
Ik ging daadwerkelijk in de jaren '80 naar Studio Cartouche in Utrecht. Het was eerst de tijd van de discodance muziek en later steeds meer van de synthesizer driven dance en later techno muziek. Ben Liebrand is in 2005 begonnen met deze geweldige serie, waarin het symbool van de dance muziek uit die tijd centraal staat: de 12 inch. Die lange versies werden gedraaid in de dansclubs en vaak was het ook nog eens zo dat singles in de hitparade verkorte versies waren van die lange 12 inch versies. Ik had ook nog eens koffers vol met 12 inches.

Dit eerste deel is een mooie start van de Grand 12 inches serie. Er staat veel op wat de moeite waard is. Het is ook een goede mix van 12 inch versies van wat bekendere en wat minder bekende nummers. Af en toe een ommissie met een echt minder nummer of alweer een 80's techno mix. Na deel 4 is dit deel de beste en zeer aan te raden. Rappers Delight is wel wat obligaat, want dat is al op verschillende verzamelaars in zijn geheel uitgebracht. Aan de andere kant: het is wel een erg lekker nummer en één van de basistracks van de rap / hip hop.

Grand 12-Inches 10 (2013)

4,5
En daar is 'ie dan: de jubileumeditie van de mooie reeks Grand 12-Inches van Ben Liebrand. Dit keer maar liefst 6 (!) schijfjes vol met van die fraaie extended versions en ook nu weer in een erg goede geluidskwaliteit. Er staat een enkele doublure op, eerder aanwezig in deze reeks, maar het zij 'm vergeven met zoveel nummers.

De eerste cd is een geweldige discoplaat met daarop de heerlijke 12-inches van Chic & Donna Summer, maar ook de gospel van the New York Community Choir. Tot nu toe alleen beschikbaar op bijzonder lastig te krijgen verzamelalbums. Ook de tweede cd is een discoplaat, goed maar net iets minder, hoewel opener Gary Bird natuurlijk wel weer een pareltje is!

De derde cd staat vol met hele aardige euro-disco, waarbij vooral Ian Dury en Valerie Dore positief opvallen. Op de vierde cd staan een aantal jaren '80 soul toppers, met die briljante Chic remix van Lost in Music als opener. George Benson & Jocelyn Brown natuurlijk zijn top, maar ijzersterk en lastig te vinden is the USA Remix van Sharon Redd. En op de vijfde cd een aantal jaren '80 dance nummers, waarbij alweer de opener sterk is: Visage met Fade to Grey.
Tot slot van alles in the mix (typisch Ben Liebrand ). Met prachtige nummers als Love Hangover, You'll Never Know & Hit and Run.

Kortom: een afwisselende verzameling met flink wat (erg) goede nummers en ook een paar bijzondere songs en/of mixes. Een pracht van een jubileumeditie dit Grand 12-Inches 10.

Grand 12-Inches 11 (2014)

3,5
Na de sterke jubileumbox Grand 12-Inches 10 was het een stapje terug met dit deel 11 uit deze fijne serie vol originele 12-inches van Ben Liebrand. Op deze 4 CD's staan helaas wat teveel fillers. Wel kan je 2 prima CD's vullen met (erg) goede mixen. Wat te denken van de volgende lekkere nummers: People's Choice met klassieker Do It Anyway You Wanna, Donna Summer met de complete MacArthur Park Suite, uit de club: René & Angela met Save Your Love (For #1), Italo Disco van Esavu: Sia-Sioù (Breakin' Up), de fraaie remix van Rock the Boat van Forrest, de geweldige Dance Mix van Street Player van Chicago, Jazz-funk van Al Jarreau met zijn nummer 1 Roof Garden, de Full Length Album Version van Street Life door Randy Crawford & the Crusaders, de net zo lange 12" versie van Don't Leave Me This Way van Harold Melvin & The Blue Notes en Life on Mars van Dexter Wansel. Genoeg moois om ook dit volume 11 interessant te maken dus.