menu

Hier kun je zien welke berichten E-Clect-Eddy als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

L.A. Salami - L.A. Salami Presents Lookman & The Bootmakers (2017)

4,0
Lastig om te definiëren, Blues, Blues Rock, Indie Rock, Folk Rock een mannelijke versie van Wendy James is wat me nu zo even te binnen schiet.

Deels heel energiek album maar ook een paar nummers die een overdaad aan tekst hebben maar net aan de goede kant van de streep blijven.

De vergelijk met Joni Mitchell en Neil Young die anderen maken, hoor ik niet zo, eerder een vleugje Bob Dylan. Maar vind dit minder poëtisch.

La Féline - Adieu L'enfance (2014)

4,0
Een verder verkenning van het Kwaidan label van Nouvelle Vague oprichter en producer Marc Collin. Daar zit veel lekker relaxed elektronische muziek tussen met vaak een zangeres als middelpunt, vaak ook nog uit landen als Libanon, Griekenland en die regio.

Zo ook deze van La Féline (Agnès Gayraud) die variatie's op Synthpop huist soms meer Elektro soms downtempo richting Ambient. Heel lekker in het oor liggend met zo af en toe een gitaar van zangeres Agnès Gayraud ertussen door. New Wave en Indie Pop lurken ook om de hoek.

Vooral erg lekker als het de Electro kant op gaat zoals in Adieu L'enfance en Le Parfait État

La Féline - Triomphe (2017)

4,0
Heerlijke Franse Indie Pop meer ingetogen dan echt somber, flirtend met Indie Rock.

Ditmaal niet geproduceerd door Kwaidan Records big boss Marc Collin (bekend van Nouvelle Vague). Geheel geschreven door singer-songwriter / gitarist Agnès Gayraud zelf. Marc heeft een goed oog en oor voor Françaises met iets meer in hun mars dan een Pop-deuntje.

De muziek is zeer goed toegankelijk.In Gianni gaat het tempo iets omhoog en wordt licht dansbaar en wordt ook wat in Spaans of Italiaanse gezongen. Gevolgd door een soort 60s geïnspireerde lullaby met de afsluiter Nu, Jeune, Léger.

De single was: Senga met Trophée als 'b-kantje' het titelnummer en de afsluiter zijn mijn favorieten na de eerste beluistering.

La Femme - Mystère (2016)

4,5
Ik wil al sinds de eerste beluistering een review schrijven voor dit geweldige album maar na 10x luisteren weet ik nog steeds niet hoe ik het moet beschrijven of vergelijken. Het album is bloedmooi en kandidaat voor mijn Top 10 albums van 2016 dat is zeker.

De Franse dames en heren achter deze muzikale mindtrip hebben al hun talent aangewend om iets heel eenvoudig te doen klinken op een complex album. Er is één lead-zangeres, maar als ik Discogs mag geloven zijn er maar liefst 8 gastvocalisten, toch denk ik alleen die ene zangeres te horen. Dat komt ook omdat de nummers lang zijn en zo verschillend zijn dat je nauwelijks in de gaten hebt dat er een andere zangeres is die de lead doet, toch is het zo. Alle zangeressen hebben die liefelijke zoete stem zo typisch voor Franse 50s 60s pop maar minder kinderlijk dan de eerste albums van de Belgische Lio.

Die stemmen zijn nodig om de sfeer op het album nog meer retro-future te maken. In principe zou je veel nummers onder Synthpop kunnen schuiven maar dan als of het was gemaakt in de 50s/60s in Frankrijk. De opener Sphynx behoort tot de mooiste nummers van 2016. Maar naast Synthpop zijn Psychedelische Rock en Franse Pop ook in vele nummers terug te horen, nauwelijks voorstelbaar dat dit allemaal goed kan maar het is zo. Ook uitstapjes naar het Oosten zijn te horen zoals in Al Warda waar je in de verte palmbomen bij een oase zou kunnen zien als je je ogen dichtknijpt.

Of Vagues dat maar liefst 13 minuten de spanning weet vast te houden in een nummer dat je inderdaad alleen maar als 'vaag' kunt omschrijven. Tegenstellingen die het een geweldige album maken, het is eigenlijk een rollercoaster/achtbaan maar dan alsof die soms vertraagt tot een slakkengang en dan weer opstoomt zoals in het punkerige Tatiana. Hoe kan het mogelijk zijn dat zo'n nummer op dit album kan staan en dat het niet storend of raar is.

Na elke beluistering blijf ik verwondert achter.... en vraag me af waar heb ik de afgelopen 71 minuten naar geluisterd? Ik kom niet verder dan: erg mooi.

La Gusana Ciega - Borregos en la Niebla I (2017)

4,0
Niks mis met deze Mexicaanse act die al 20 jaar diverse vormen van Rock gebruikt in zijn muziek: Pop Rock, Alternative Rock, Indie Rock en maar weinig Latin invloeden, alleen in Hambre y Sed zit wat meer Latin percussie. Het is wel allemaal in het Spaans gezongen, door zanger/gitarist Daniel Gutiérrez, de enig die is overgebleven van het oorspronkelijke drietal.

La Gusana Ciega > De Blinde Worm (gusano = worm, ga er hier vanuit dat ze de vrouwelijke vorm van het woord gebruikte en dat het geen straatdialect /scheldwoord of iets dergelijks is)

1987 prima Pop Rock met op het end een sax die even mee doet.
Cisne Negro > Zwarte zwaan
Ejército de Hormigas een troep / leger (?) mieren
Borregos en la Niebla > Schapen in de mist

Leuke Mexicaanse beestenboel. Niks vernieuwends, prima vermaak.

La Santa Cecilia - Amar Y Vivir (2017)

Alternatieve titel: Recorded 'Live' in Mexico

4,0
La Santa Cecilia is de beschermheilige van musici en ook een Amerikaanse band met Mexicaanse roots die gewoon goede muziek maakt. Haar zangeres Marisol "La Marisoul" Hernandez wordt regelmatig gevraag een strofe mee te zingen bij andere bands, zij beschikt dan over een zeldzaam lekker vuige Blues Rock strot. Vandaar dat je in hun muziek ook met regelmaat een uitstapje naar de Blues Rock en Latin Rock hoort.

Dit is een heerlijk live registratie van die band in topvorm en ook nog eens goed opgenomen en gemixt dat je soms denkt dat het in de studio is opgenomen.

Ingrata is een cover van Café Tacvba maar het Punk Rock origineel is nu omgezet naar een soort mariachi versie.

You've Really Got a Hold on Me is een cover van Smokey Robinson & The Miracles.

Leña De Pirul een cover van de Mexicaanse Rachera zangeres Lola Beltran

La Sonora Matancera & Justo Betancourt - Sonora Matancera con Justo Betancourt (1981)

4,0
Onder de noemer Latin geplaatst op Discogs: Salsa, Son Montuno, Bolero, Son, Merengue

De langst bestaande band ooit ter wereld (!) anno 1924 aldus Wikipedia, kent vele reïncarnaties telkens met een nieuwe frontman (of leading lady) die de lead zang doet. Deze uit 1981 met Justo Betancourt is ook een prima combinatie die veel meer de Salsa kant op gaat dan de Afro Cuban Son waar de band wereld beroemd mee is geworden met Celia Cruz.

Deze Cubaanse band met legendarische status kan telkens weer de beste musici en zangers aan zich verbinden. De opnames klinken weer prima en lijken allemaal originele nummers maar kan me vergissen want hun oeuvre is zo breed dat ik heel veel niet eens ken.

Zelf vind ik de mooiste nummers, die waar La Sonara Matancera een belangrijke bijdrage doen aan de achtergrondzang zoals op het openingsnummer en ook Cualquiera Resbala y Cae. Die klinken nog iets meer levendig dan de overige nummers.

Hier en daar, zoals op Antes, is wel een klein beetje een late 70s / early 80s productie ter horen maar mag de pret niet drukken. De stijl op Me Quede Sin Chivo klinkt nog het meest zoals de Son die ze in de 60s met Celia Cruz maakten. De teksten zijn even zo mysterieus als grappig "ik bleef achter zonder geit" is de letterlijke vertaling van die titel, het zal wel Cubaanse slang zijn.

Piano, blazers, percussionist en de rest van deze Latin Big Band maken er weer een zomers feestje van.

Lady Antebellum - Heart Break (2017)

3,5
Zeer toegankelijke Country Pop / Pop Rock.

Alleen de stem van die zangeres, typisch voor Country iets nasaal maar klinkt ook of daar af en toe auto-tune bijspringt maar kan ook een vreemd soort effect op haar vocalen zijn.

Het ingetogen Hurt driestemmig en met piano (en beetje dramatisch met violen) klinkt prima vanaf de eerste beluistering. Niet door henzelf geschreven als ik op Wikipedia mag afgaan, dat geldt ook voor de single You Look Good.

De sfeer is overwegend up en empowering, waarbij de bombast niet geschuwd wordt maar wel gedoseerd gebracht.

Ook aan te horen voor wie geen echte Country fan is, zoals mijzelf.

Lady Gaga - Joanne (2016)

4,0
Een nieuwe van Lady Gaga, op de vorige vond ik eigenlijk alleen één nummer boven de rest uitsteken. Van alle pulp-pop prinsessen zou LaGaga eigenlijk mijn favoriet moeten zijn vanwege die link naar Madonna en haar pogingen om wat artistiek verantwoordelijk te zijn. Maar het pakt me allemaal net niet, niet voor lang in elk geval. Vandaag de herkansing!

Diamond Heart is een prima openingsnummer waarin LaGaga haar vocalen mooi kan uitstallen, bij mij brengt het herinneringen boven aan de stem van Donna Summer in haar rockier nummers van begin jaren 80. Dat is een compliment want wat je ook van Disco mag vinden Donna Summer had een stem met veel kracht en mogelijkheden in huis. A-Yo is een ondermaats nummers dat doet denken aan Miley Cyrus, de plaats op het album is ook verkeerd, had een bonustrack moeten zijn.

Titeltrack Joanne en poging tot een soort singer-songwriter nummer, heeft niet al te veel om het lijf maar is niet slecht. John Wayne country-invloeden? Erg samenhangend is het album tot nu toe niet, gaat alle kanten op. Dancin' In Circles Oosterse invloeden in een slow groove en vage hinten naar These Boots Are Made For Walking, poging om naamgenoot Gwen Stefani na te doen? Verder wel een aardig nummer, zou graag M.I.A. hierbij gehoord hebben.

Perfect Illusion de eerste single, de stampende hit met herinneringen aan Poker Face, voorlopig beste nummer op het album. Heerlijk die bass-synth + bassdrum combinatie, heeft iets funky 70s van Earth, Wind & Fire. Ook haar stem gaat prachtig tekeer. Million Reasons ingetogen moment, maar het stukje an million reasons wordt te vaak al gebruikt in de eerste 30 seconden. Daarmee wordt het nummer daar al bijna gekilled, in de coupletten komt het dan nog redelijk goed.

Sinner's Prayer (met Sean Lennon op slide-gitaar) nog meer folky country invloeden en het klinkt bijna als een 'gewoon' nummer, nog meer herinneringen aan Donna Summer's eerste album uit haar pre-Disco periode. Come To Mama een soort 70s show-stopper, musical invloeden? en een fuzzy synthgitaar? en uiteindelijk ook een saxofoon, dit moet het werk van Mark Ronson zijn. Hey Girl Meer slow funk op het nummer samen met Florence Welch, een leuk nummer vooral door Florence en Mark Ronson (en een paar seconden aan harp en de synth-loopjes). Dit nummer is het meest uitgewerkte nummer op het album, op één na favoriet. Angel Down is de afsluiter van het reguliere album. Een mooi redelijke ingetogen nummer, die dan abrupt stopt, dat vind ik dan weer minder.

Eerste bonustrack Grigio Girls is wat mellow and slow en weer wat vage Country invloeden, had deze liever gehad dan A-Yo. Just Another Day een funky fuzzy begin en weer wat musical invloeden en eigenlijk een prima nummer net als het eerst bonusnummer waarin Stefani Germanotta prima haar vocalen kan tentoonspreiden. Aangezien bijna alle nummers 3:20 lang zijn had ze ook gemakkelijk een album kunnen maken met 12-13 nummers , A-Yo dumpen en dan heb je nog een aardig leuk album. Angel Down (Work Tape) is dus eigenlijk een soort demo / basis / akoestische versie van hetzelfde nummer. Prima misschien had ze deze gewoon als de 'b-kant' bij een single moeten doen.

Al met al valt het me niet tegen, ik denk dat ik dit album gemakkelijker op kan zetten dan het vorige album. Zeker de bonustracks hebben voor mij een toegevoegde waarde. Waarschijnlijk mijn album van de dag, verwacht niet dat ik deze meer dan 10x zal opzetten. Maar waarschijnlijk zullen er 2 of 3 nummers wel mijn playlist van 2016 gaan halen. Van de paar albums die ik ken van Stefani Joanne Angelina Germanotta is dit waarschijnlijk de meest interessante ook al gaat het alle kanten op en is de samenhang dus niet top en is het vooral haar stem die het verbind. Veel beter dan het nieuwe 'volwassen album' van Britney Spears omdat de digitale effecten op de vocalen weliswaar ook hier aanwezig zijn maar veel minder en veel minder storend uitpakken.

Na het debut wat mij betreft het beste album van LaGaga, na 7x luisteren overweeg ik zelfs de 3,5* ter verhogen naar 4*. Is gewoon een leuk Pop album.

Laibach - Also Sprach Zarathustra (2017)

4,0
Heb dit album nu 5x beluisterd en ik vergelijk het met een score: veel tekst en zang zit er niet in, plus veel muziek heeft een orkestraal karakter al dan niet uit synthesizers. Ik kan geen Rock herkennen in de nummers op dit album, dus mag Rock als genre hier vervangen worden met het beter passende NeoKlassiek.

'Also sprach Zarathustra' is een boek van Friedrich Nietzsche die ik niet gelezen heb maar Wikipedia biedt uitkomst. Zware kost die Richard Strauss inspireerde tot een muzikaal stuk die uiteindelijk z'n weg vond naar Stanley Kubric's 2001: A Space Odyssey en dat was mijn eerste kennismaking daarmee. De muziek van die wereldberoemde bombastische openingsscène komt hier niet terug. Dat zou dan track 11 moeten zijn op dit album, terwijl track 12 dan vergelijkbaar zou moeten zijn met de zgn Star Gate scene uit de film. Daar hoor ik dan wel de overeenkomsten in.

Ik ken het stuk van Strauss niet dus weet niet of er nog ander overeenkomsten zijn met dat stuk en dit werk van Laibach. Ik vermoed dat ze zelf een interpretatie hebben gemaakt op het werk van Nietzsche en Strauss links hebben laten liggen.

Het klinkt allemaal prima en zelfs prachtig, het combineert Experiment en elektronische muziek met de grootsheid en bombast van een orkest. In Von Gipfel zu Gipfel hoor ik ook wel iets terug van het filmische M83 op één van hun eerste albums, maar wel donkerder. Maar ik kan het gemakkelijker vergelijken met de scores die Matt johnson (The The) maakte voor oa Hyena (2015) die ook een duistere sfeer heeft.

Ik luister liever naar een dansbare versie van Laibach en zal dit album dus waarschijnlijk niet meer dan 10x beluisteren maar deze kan je zowel opzetten als achtergrond op een regenachtige avond met een donker boek maar ook als een album waar je voor kunt gaan zitten om aandachtig te beluisteren. Laibach stelt niet teleur.

Naast Von Gipfel zu Gipfel vind ik Die Unschuld I en 2 het meest toegankelijk, door dat er ook zang aanwezig is.

Laibach - Spectre (2014)

4,5
Het komt nauwelijks voor dat ik een album van Laibach luister maar circa 15 jaar geleden waren er een paar nummer die me bevielen. Het is zo'n groep (of is collectief een beter woord?) die net als Feindflug militarisme als basis lijken te hebben. En dan wel op een manier waarbij je je afvraagt 'wat zijn nu jullie bedoelingen?' Gemengde gevoelens dus!

Dit album is een aangename verrassing, zijn ze een nieuwe weg ingeslagen? Zeer toegankelijk, opvallend veel vrouwelijk vocale inbreng en eindigend op een positieve noot waarbij ik meen elementen van Alan Parsons Project in terug te horen. Het geluid is meer gepolijst maar is nog steeds zeer herkenbaar als Laibach iets wat je ook terugziet in de thema's en titels. Voorlopig mijn favorieten: 'We Are Millions and Millions Are One', 'Resistance is Futil' en afsluiter 'Koran'

Ze staan binnenkort op het podium bij Melkweg, ik denk dat ik ga.

LAKSHMI - LAKSHMI (2017)

3,5
Voor een Synthpop album gaat het redelijk relaxed aan toe zoals bijvoorbeeld op Take Me on a Trip.

Ze zingt op een manier die doet denken aan Emiliana Torrini en laat ik net precies hiervoor haar samenwerking met Kid Koala Music to Draw To: Satellite (2017) beluisterd te hebben. Dat is echt Ambient terwijl dit album eerder Downtempo Electronic Pop is met wat Jazzy Soul in de mix. Prettig stem van deze zangeres.

Favoriete nummer: The Lost Kult (Starry Eyed)

Lana Del Rey - Lust for Life (2017)

4,0
Mijn eerste echte kennismaking met deze zangeres, dat wil zeggen de eerste keer dat ik een heel album beluister, en dat bevalt prima. Weelderige nummers, en erg fijn die beats en percussie, goed gedoseerd en heel fijne klanken en rijke variatie. De zang neigt naar Pop Noir en ondanks dat ik geen fan ben van veel (geluids)effecten op de vocalen kan ik wel leven met deze iets wat doffe imitatie mono-50s-stijl.

Nummers als God Bless America - and All the Beautiful Women in It opent met een romantisch akoestische gitaar maar naar een paar seconden verdwijnt die weer om pas in de laatste seconden weer even terug te keren. Dit gebeurd met veel meer instrumenten en geluiden in dit nummer. Daarmee worden veel fijne details vastgelegd in het nummer en andere zoals deze. Hou ik wel van.

Ruim zeventig minuten is best wel lang en met dit relaxte lome tempo ook gewaagd, maar na de eerste 10 nummers (en 41 minuten) ben ik nog niet verveeld. De nummers lijken wel iets te veel op elkaar en weet nog niet of ik dat een pluspunt of een minpunt vind na de eerste beluistering. Kan ook moeilijk een favoriet noemen ook al zal dat (helaas) niet het nummer worden met Stevie Nicks want haar stem klinkt als een laagje er bovenop in het eerste helft.

Tomorrow Never Came heeft inderdaad enkele Beatelesque details, maar volgens mij niet uit Tomorrow Never Knows maar uit diverse andere nummers van de Fab 4.

De eerste 90 seconden van Get Free klinkt als een rip van een Radiohead nummer, maar kan er nu even niet op komen (Creep?).

Ik begin met 3,5* maar zodra ik 1 of 2 favorieten heb zal dit waarschijnlijk snel groeien in waardering.

Land of Talk - Life After Youth (2017)

3,5
Fijn Indie Rock album, de stem van de zangeres doet denken aan die van The Jezabels en ook de muziek doet denken aan het oudere werk van die band. Het vorige album Cloak and Cipher (2010) is wat ruiger en had een vleugje Shoegaze die meteen beviel. Dit album komt door allerlei tegenslagen pas 7 jaar na dat album uit en dat verklaard dan ook het 'andere' geluid op dit album. Iets mee breekbaar, de zang is minder gepolijst en er zit wat Lo-Fi in de opnames.

Is een album dat moet groeien... alhoewel bepaalde nummers wel meteen boeien zoals: This Time, Inner Lover en Macabre.

Laura Marling - Once I Was an Eagle (2013)

3,5
Ze stond heel even aan de top van de lijst van 3voor12 luisterpaal en normaal loop ik niet achter de kudde aan maar af en toe ben ik wel benieuwd waar al die interesse voor haar op gebaseerd is. Heb niet eerder iets van haar gehoord dus vuurdoop vandaag.

Heb nu driekwart beluisterd en ik vind haar stem wel mooi ook de verweving van oosterse invloeden doet me denken aan George Harrison (en India). De eerste nummers vind ik een wat trage opening en wel allemaal veel op elkaar lijken. Heb voorgaande reactie gelezen en zag dat dit een soort concept-album is en dan snap ik dat alles zo dicht op elkaar zit. Ik denk leuk om op de achtergrond te hebben als je een boek leest of zo. Ik zou er vaker naar kunnen luisteren maar is eigenlijk net niet teksten die mijn boeien, misschien ander album wel, maar muziek en stem zijn goed.

Laure Briard - Coração Louco (2018)

4,0
De Française Laure Briard zingt op deze EP in het Portugees en doet dan meteen denken aan Lio Canta Caymmi (2018) alleen dat is een homage aan de Braziliaanse singer-songwriter Caymmi in traditioneel Folky uitvoeringen, terwijl Laure kiest voor het experiment.

Tropische elementen uit Brazilië in combinatie met Psychedelica, hiervan is Numa Fria Noite nog het meest experimentele met verdronken klanken in wolken van galm, gesproken teksten waar af en toe een koortje doorheen prikt. Denk dan aan Jenny Hval. De eerste beluistering valt goed en is een welkome afwisseling op de vele Franse acts die de afgelopen maanden iets uitbrachten.

Janela (raam) en Cravado (bevestigd / vastgenageld) zijn op single verschenen. De meest toegankelijke nummers van het album. Cravado lijkt nog het meest op een wat zweverige Samba met wat apart vervormde klanken waarvan ik de bron niet kan herkennen (welk instrument er gebruikt wordt).

Het is soms beter om woorden, uit het Portugees, niet te vertalen om zo de mysterie rondom een nummer in stand te houden. Maar soms verhoogt het ook het mysterie al dan niet omdat je niet zeker weet of de juiste vertaling is gekozen.

Laure Briard - Sorcellerie (2017)

4,0
Aldus haar bandcamp pagina: Alternative, garage pop, indie, pop, psychedelic, synthpop, variété française

Broeierig, wat ingetogen en wat donkere Pop met zo'n typisch Franse Pop stem, helder haast vertellende manier van zingen.

Lauren Aquilina - Ocean (2015)

4,0
Hoeveel mooie gezichtjes met een goed stem zijn er wel in de wereld. Hier nog één die het in de Pop probeert te maken. Moeilijk, want er zijn er miljoenen zo als zijzelf.

Deze EP al eens opgezet maar nooit meer daarna. Just a face in the crowd - ships in the night etc.
Pop is natuurlijk heel breed en kan veel mensen bereiken, ja kan, alles kan. Aardige nummers alleen doen dat niet, je moet meer hebben, uitblinken in iets. Opvallen. Leuke hoezen bij de EP's leuke foto's maar ja die trekken maar een moment de aandacht en dan is die weg. Dan moet je indruk hebben gemaakt, met je muziek. Dat doet ze iets te weinig. Het is goed maar er is ook veel goed bij andere zangeressen. Hier zijn het de remixen die de nummers er boven uit tillen en nu, deze keer, hooken.

De herkansing komt nu het nieuwe album uit is gekomen op vrijdag en ik verwondert was dat ik deze zangeres al eens had gehoord, via deze EP. Dat album kan nu nog niet echt indruk maken op een nummer na die ook op deze EP staat. Ocean dat doet denken aan M83 en wel het album Saturday = Youth en dat album en M83 vind ik geweldig. Geluidsprocessoren op de vocalen op diverse nummers is niet altijd fijn maar wel de combinatie met een vocoder in Low denk aan O Superman van Laurie Anderson. Ik ga deze EP meteen 4* geven. Er broeit hier het één en ander en dat laat zich niet meteen in 1 luisterbeurt vangen maar genoeg redenen (deze keer) op het nog eens te luisteren.

Er komt veel elektronisch spul om de hoek kijken en Pop an sich dekt de lading niet. Neigingen naar Synthpop hier en daar en ook een remix voor de dansvloer a la Sophie Ellis-Bextor.

Lea Michele - Places (2017)

3,5
Het zat er een keer aan te komen, dat ik in contact zou komen met een GLEE actrice / zangeres. Ik behoor niet tot de GLEE fan-club en ik probeer dergelijke series te vermijden, één seizoen FAME in de 80s was voor mij wel genoeg. Ben ook niet zo van de soaps tenzij we het hebben over SOAP (komedie met Billy Crystal).

Een Spotify release die me opviel. Haar uiterlijk verraad de Italiaanse / Griekse achtergrond van deze Amerikaanse Pop zangeres. Eéntje die waarschijnlijk graag een Pop-diva wil worden en dat onderhoudend weet tentoon te stellen op dit album. Want ik kan het hele album afluisteren zonder te skippen of af te zetten.

Het is gewoon een aardig tot prima onderhoudende Pop album waarin duidelijk is dat ze kan zingen ondanks dat er hier en daar wel wat vreemde-effecten zitten op de stem (al dan niet om auto-tune te verdoezelen). Af en toe doet het me denken aan Celine Dion maar gelukkig niet te veel want ben ook daar geen fan van.

Leonard Cohen - You Want It Darker (2016)

4,0
Leonard Cohen, wie kent hem niet? Misschien wel ikzelf! Maar dat maakt niet uit want de weinige albums die ik wel gehoord heb stralen allen hetzelfde uit en vertellen hetzelfde verhaal alleen telkens anders. Is een beetje kort door de bocht maar ik ken maar 5 albums en heb er pas op 2 gestemd.

Het verhaal, dat is Leonard Cohen zelf en elke keer vertelt hij hoe met met hem gaat en waar hij nu staat. Bijna alsof je hem tegen het lijf loopt op een wandeling door het park en hij je even bijpraat. Zo komt het over op mij met zijn vertellende manier van zingen, met in elk nummer een verhaal op zichzelf. En net als met een oude vriend wordt je omringt door een warm deken van vriendschap telkens als je hem hoort, oud en vertrouwd. Nu wel erg oud is geworden, dat hoor je nu wel aan de stem.

Het album beoordelen na een paar luisterbeurten is niet wijselijk, het is alsof je whiskey wilt proeven die pas een paar dagen of weken in het vat zit. Zinloos eigenlijk. De nummers moeten rijpen in je hoofd maar er valt wel iets te zeggen na 3 luisterbeurten. Zoals dat het prachtig klinkt, sober muzikaal aangekleed met uitzondering van het titelnummer. Dat is ook mijn favoriet, heb daar iets langer aan kunnen snuffelen, niet dat dit nodig was. Het is het meest toegankelijke nummer, al doet Traveling Light ook een goede poging om ons te verleiden. Klinkt misschien nog het meeste als een nummer van de oude Lenny toen 'ie nog jong(er) was. Ook It Seemed the Better Way heeft een ontboezeming die heel oprecht overkomt en net als op vele andere nummers omlijst wordt met strijkerskwartet en een zacht ronkend orgelje. Zacht neuriede koortje erbij. Heel Mooi.

Goed album voor laat op de avond maar vermoed dat de twee voorgenoemde nummers zich lenen voor willekeurig welk moment van de dag. Misschien alleen niet opzetten als vervanging voor Barry White als je iets anders wilt horen op een ...uh.... romantische moment.

Leonel García - Todas Mías (2013)

4,5
Een album vol ingetogen Latin Pop duetten van Leonel García, een Mexicaanse singer-songwriter met bijna 20 jaar ervaring en een Latin Grammy op zak.

Bijna allemaal ballads, nergens te zoet noch te veel pathos en gelukkig is er ook het nummer met Lila Downs (Sirena / Zeemeermin) waar het tempo iets omhoog gaat en er Tex-Mex / Norteña invloeden te horen zijn.

De nummers zijn goed geschreven en gaan over relatieproblemen, nergens vernieuwend maar zitten prima in elkaar en de zangeressen die Leonel heeft uitgekozen passen qua stem goed bij hem. Zelf beschikt hij ook over een prima heldere stem met een wat melancholische klank. Hij weet ook precies wat hij hij wel en niet kan met die stem waardoor het allemaal heerlijk natuurlijk klinkt en ook nergens een auto-tune waar te nemen, is ook eens fijn.

Favorieten: Te Voy a Perder (ik ga (je) verliezen) met Ha-Ash, Cállate (still of hou je mond) met Latin legende Thalia, Que Lloro (wat gehuild) met de eeuwige kinderstem van Carla Morrison en het eerder aangehaalde nummer met Lila Downs.

Het lijkt er overigens op dat diverse nummers op dit album covers zijn van Leonel's eigen werk als lid van het duo Sin Bandera

Lera Lynn - Plays Well with Others (2018)

4,5
Was deze alweer bijna vergeten.

Zo als het een goed Folk album betaamt staan de vocalen en de akoestische gitaren voor in de mix en zit er verder weinig aankleding bij. Mochten er andere instrumenten meedoen dan staan die wat verder in de mix om zo niet te veel af te leiden. Ook de galm is beperkt en soms doen de nummers wat minimaal aan maar dat alles staat in dienst van de focus op stemmen, tekst en de akoestische gitaren. Terecht want die zijn mooi.

Same Old Song (feat. Peter Bradley Adams) opent met cello vrij donker en doet even denken aan R.E.M. door er ook even een ukelele bij te halen, maar die intro die je even op het verkeerde been zet is het toch Folk wat de klok slaat. De stem en stijl van zingen door Lera doet denken aan Judie Tzuke. Muzikaal ook meteen het meest aangeklede nummer met af en toe wat strijkers en contrabas.

What Is Love is prachtig en terecht een single. Ze hadden hier kunnen kiezen om er violen toe te voegen en het echt zoet romantisch te maken maar hebben dat gelukkig niet gedaan. De stemmen van Lera en Dylan passen heel goed bij elkaar, maar eigen kan ik dat over alle samenwerkingen zeggen.

Er staan ook wat uitbundigere nummers op zoals Nothin to Do with Your Love (feat. JD McPherson) die een 70s Folk Rock vibe heeft. Lera mag hier haar strot verder open trekken en iets buiten de lijntjes gaan van de rest van de sfeer van het album.

In Another Life met Nicole Atkins was de reden om dit album een kans te geven maar laat dat nou net het minst onderscheidende nummer zijn. Nicole doet alleen wat mee in de backing vocals. Terwijl Lera met lichte bibber in de stem klinkt als Luz Elena Mendoza, de zangeres van Y La Bamba.

Afsluiter Almost Persuaded neigt meer naar Country / Amerikana.

Het is lastig een favoriet te kiezen want het zijn allen bijna even sterk. Ik geef hier na de eerste beluistering dan ook meteen 4* aan.

Voor wie van het vroege werk van Low houd is dit een aanrader want de stem van Lera en manier van zingen lijkt wel wat op dat van Mimi Parker.

Zal wel knap lastig tot onmogelijk worden om dit live te spelen met zoveel verschillende samenwerkingen.

Les Rita Mitsouko - Cool Frenesie (2000)

3,5
Het was eind vorige maand al weer 10 jaar geleden dat Catherine Ringer's partner-in-crime Fred Chichin was overleden. Misschien dat er daardoor weer moeite is gedaan om de complete catalogus van Les Rita op Spotify te krijgen want lang was het heel beperkt.

Catherine en Fred doen het relaxed aan op dit album wat ik nog niet kende voor vandaag. Ook Felix da Housecat (synths) en Youth (producer/bassist Martin Glover van Killing Joke) schuiven op een aantal nummers aan in de tweede helft van dit album, dat dan weer iets minder Jazzy klinkt dan het eerste deel. Met de eeuwwisseling lag hun Punkerige Pop Rock al weer ruim 16 jaar achter hun en waren vooral de eerste 3 albums de meest interessante en ook de meest energieke. Maar Fred en Catherine hebben altijd getracht om kwaliteit te leveren en het experiment te blijven zoeken en zo doen ken ik eigenlijk geen slecht album van hen. Hooguit dat er met de tijd vaker een minder interessant nummer tussen het betere werk nestelde. Soms net iets te veel richting House muzak gestapt. Zo ééntje staat er ook op dit album... maar ja, toen deed 'iedereen' dat.

Leukste nummers:
Fatigué D'être Fatigué (neigt naar Trip Hop en met Youth op bass, gitaar en drums), ook het andere nummer met Youth Alors C'est Quoi (Chanson / Pop Rock) behoort tot de betere. Youth en Felix doen ook mee op de afsluiter Jam met Ambient en Oosterse invloeden, een leuk oefening maar zonder al te veel richting noch tekst... vooral een sfeervol vehikel voor Catherine om haar melancholische stem als een treurende oosterse prinses te doen klinken.

Les Rita Mitsouko - Système D (1993)

3,5
Na 4 albums onder de productie van Conny Plank en vooral Tony Visconti een eerste album die ze zelf produceren. Met een cover van Serge Gainsbourgh's L'Hôtel Particulier en Iggy Pop die prima bijspringt op het nummer My Love Is Bad. Ditmaal zijn er invloeden uit 90s Alternative Rock en Hip Hop (met name op Godfather of Soul ) te horen naast de waanzin die eigen is aan Les Rita Mitsouko.

Ik ken de band vanaf hun hit Marcia Baïla en heb de eerste drie albums in bezit maar daarna ben ik ze een beetje uit het oog verloren. Ook waren vele albums lastig (en duur) om aan te komen en ook online was er jaren lang weinig beschikbaar. Vandaar dat ik nu pas de gelegenheid heb om deze te beluisteren. Een feest der herkenning bij de eerste beluistering met weinig vernieuwing, Het blijft redelijk binnen de lijntjes ook als de theatrale en soms zeurderige zang van Catherine Ringer wel vaak daarbuiten kleurt en zo toch geen standaard Pop Rock nummers oplevert.

De singles waren: Y'a d'la Haine, Les Amants en Femme d’affaires, verder goed te pruimen: het nummer met Iggy Pop My Love Is Bad, La Belle Vie en Modern Baleine

Let's Eat Grandma - I, Gemini (2016)

3,5
Apart!

Deep Six Textbook en Rapunzel zijn het aanhoren waard en ook de Joel Wolf Alice Remix van Eat Shiitake Mushrooms .

Doet enigszins denken aan het Evelyn Evelyn project van Amanda Palmer alleen had die meer humor en sterkere teksten. Het neigt naar een novalty-act alleen is het daar eigenlijk iets te donker voor. En verder is het niet Erotisch om voor Burlesque door te gaan.

Lewsberg - Lewsberg (2018)

3,5
Een gevalletje apart.

Waarom dit album opent met geneuzel (in onverstaanbaar Nederlands?) in Vaan is me een raadsel, maar zeker origineel voor een Engelstalige act, in The Smile komt het geneuzel nog eens terug.

Op Discogs aangeduid met Rock en Indie Rock maar wel erg eigenwijze Rock, Post-Rock? Post-Punk? Het gezongen Engels van deze zanger doet denken aan dat van de Nits, geen steenkolenengels maar ze kunnen nog wel een paar lessen gebruiken. Het is duidelijk net als de Nits met een bepaalde vorm van humor gemaakt. Op het ingetogen Vicar’s Cross Pt. 2 een zangeres die dan weer doet denken aan Bettie Serveert en nog een act waar ik nu niet op kom.

Muzikaal klinkt het wel goed, beat-muziek, dat wil zeggen ik hoor wat 60s Velvet Underground hierin terug, ook wel wat Lo-Fi maar eigenlijk ook net niet. De bas en drums vormen een klinkende basis en de gitaar jengelt af en toe wat maar klinkt verder goed helder, prikt vaak naar de voorgrond.

Op de site van Album of the Year krijgt deze van 3 stemmers een gemiddelde score van 85. De eerste beluistering viel uiteindelijk goed, maar na opener Vaan had ik eigenlijk niet verwacht om meer dan 2,5* te geven. Nu begin ik toch wel bij 3,5*

Lhasa - Live in Reykjavik (2017)

4,0
Opgenomen op 23 en 24 mei 2009 aldus de info op Bandcamp, vlak na het uitbrengen van haar derde tevens laatste album Lhasa (2009). Maar ook net iets meer dan 7 maanden voor ze kwam te overlijden aan kanker op 1 januari 2010, na daar 21 maanden tegen gevochten te hebben, op 37 jarige leeftijd. Dus de totstandkoming van het laatste album en de optredens daarna zullen door haar ziekte beïnvloed zijn.

Lhasa is hier live nog goed bij stem maar met regelmaat hoor ik dat ze toch niet zo veel kracht heeft als in de albumversie's van deze nummers. Haar redelijk lage stem is uitermate geschikt voor nummers met veel melancholie. Hier klinkt ze in de eerste nummers echter eerder iets droevig en onzeker dan melancholisch. Gelukkig verdwijnt dit naarmate de set vordert en klinkt ze in de 'gesprekjes' tussen de nummers door een stem meer levendig en opgewekter. En zo klinkt de rest van het album een stuk mooier en lijkt Lhasa heel even de trieste situatie waarin ze zich bevind te vergeten. Het applause en enthousiasme van het aanwezig publiek lijkt haar even op een wolkje te hebben geplaatst.

LIFE - I Knew I Was a Rat (2015)

3,5
Pop Punk / Punk Rock : een fijne debuut EP maar de singles van 2016 en 2017 klinken toch net iets aanstekelijker dan deze, evengoed kan je hier wel een feestje mee beginnen.

LIFE - Popular Music (2017)

4,5
Sommige nummers zoals Sugar God klinken als live opnames.

Afgelopen vrijdag naar London Calling geweest en deze act klinkt inderdaad in het verlengde van HMLTD alleen met minder synths. Dit is meer (70s) Dance Punk of Pop Punk en doet ook denken aan de eerste albums van Adam Ant voor die doorbrak of de Au Pairs. De 11 nummers zijn kort tot heel kort en dus is het met 26 minuten gedaan. Leuk album, zeker een fijne opwarmer voor je uitgaat in het weekend. Zal hier zeker wel een paar keer naar luisteren als tussendoortje. Ook benieuwd hoe dit live klinkt en eruit ziet. Zeer genietbaar. Dit album zal mogelijk aan het einde van jaar nog wel mijn album Top 50 eindlijst halen...

Toch verwacht ik dat het nieuwe album (of EP?) van HMLTD een heel stuk interessanter zal zijn. Die neigen in de uitgebrachte singles meer naar New Wave, Synth Pop, New Romantics inclusief de make-up, video's die de grens van wansmaak opzoeken. Ik kan niet wachten...

Betere nummers op dit album: het ingetogen Beautifully Skint en verder het energieke Euromillions en het titelnummer Popular Music

Lila Downs - Salón (2017)

Alternatieve titel: Lágrimas y Deseo

4,0
Vandaag eindelijk toe aan de eerste beluistering van dit album.

Deze is meer te vergelijken met Border (La Linea) (2001), een album waar Latin Jazz heel veel ruimte kreeg. De eerste nummers klinken meer ingetogen en iets meer melancholisch dan de zonnig klinkende albums zoals La Cantina (2006). Maar gelukkig speelt Lila op al haar albums met tempo, stijl en stemming en ook hier zijn er dus wat uptempo nummers zoals El Querreque een traditioneel Huapanguero nummer dat hier een Mariachi Pop bewerking kreeg.

De stuwende kracht achter Lila's albums is haar man en muzikale partner Paul Cohen die verantwoordelijk is voor veel van de arrangementen en zelf wat (blaas) instrumenten bespeelt, ook tijdens live optredens. De afgelopen 10 jaar staan niet meer alleen in het teken van de carrière van Lila Downs want ondertussen is zij moeder (vermoedelijk van een geadopteerd jongetje), maar ook werd Paul Cohen getroffen door een ernstige ziekte en zag het er even heel somber uit voor het onafscheidelijke duo. Verder is de economische, sociale en criminele staat van moederland Mexico niet heel hoopvol. Terwijl in haar vaderland de Verenigde Staten ook donkere wolken hangen over alles wat Latino en/of immigrant is. Al die zaken lijken nu hun stempel te hebben gedrukt op dit album. Het tempo is iets omlaag, het is meer Jazzy Pop. Melancholie is iets wat in heel veel Mexicaanse muziek verwerkt is over de decennia en ook in alle albums van Lila een plek heeft, maar klinkt meer aanwezig op dit album.

Zoals vanouds is de auto-tune in geen velden of wegen te bekennen en is het warme geluid gebleven die zoals voorheen op een basis van akoestische instrumenten staat. Ook dit album sluit ik meteen in mijn armen ondanks dat het tempo iets omlaag is en minder energiek lijkt. De kwaliteit en aandacht voor composities en arrangementen is gebleven plus die prachtige stem van Lila en dat is alles wat nodig is om een prachtig album te maken.