menu

Hier kun je zien welke berichten Ronald5150 als persoonlijke mening of recensie heeft gemarkeerd.

a balladeer - Panama (2006)

3,5
Het Nederlandse a balladeer levert met "Panama" wat mij betreft een prima album af. De nadruk op "Panama" ligt op de melancholische luisterliedjes. Af en toe klinkt het wat ruiger, maar over het algemeen zijn het ingetogen liedjes. De instrumentatie klinkt sober en draagt bij aan de melancholische sfeer. De teksten zijn prima en worden met de nodige bezieling gebracht. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen de manier van zingen mooi vindt, maar ik vind het prima passen bij de liedjes op "Panama". a balladeer is niet een band van de vernieuwing of van de vooruitstrevende experimentele muziek, maar daar gaat het volgens mij op "Panama" ook niet om. Dit zijn gewoon mooie sfeervolle liedjes die je laten meevoeren met de gedachten van zanger en tekstschrijver Marinus de Goederen. "Panama" vind ik een van de betere Nederlandse releases van de jaren nul.

A Perfect Circle - eMOTIVe (2004)

2,0
"eMOTIVe" van A Perfect Circle is een moedige poging om een aantal covers te voorzien van een nieuw (progressief) jasje. Het blijft echter bij een poging, want echt geslaagd kan ik dit niet noemen. Nergens overstijgen of benaderen de nummers het niveau van het origineel en regelmatig is het ronduit tenenkrommend. Nee, respect voor de poging, maar niet meer doen. A Perfect Circle is een rockband die dit niet nodig heeft en zelf meer dan prima nummers kan afleveren. Schoenmaker blijf bij je leest zou ik in dit geval willen zeggen.

A Perfect Circle - Mer de Noms (2000)

3,5
Het meest intrigerende aan "Mer de Noms" van A Perfect Circle vind ik de verrassende structuur en opbouw van de meeste liedjes. Niet direct baanbrekend of zo, maar toch regelmatig verrassend. Zeker binnen het rockgenre. Ik ben niet gelijk onder de indruk van de vocale prestaties, maar de onderliggende muziek zorgt voor een constante spanning die de luisterervaring kracht bijzet. Nummers als "Magdalena", "Judith" en "3 Libras" nestelen zich in je hoofd en doen je verlangen naar meerdere luisterbeurten. "Mer de Noms" klinkt als een soort Tool light, maar dat vind ik in het geval van A Perfect Circle zeker geen schande.

AC/DC - '74 Jailbreak (1984)

4,5
Of deze liedjes nu wel of niet op AC/DC albums zijn verschenen, in welke uitgave of editie dan ook, deze set liedjes zijn in deze samenstelling geweldig. ”’74 Jailbreak” bevat in ieder geval drie wereldnummers. Uiteraard de titeltrack, het fenomenale ”Soul Stripper” en ook de bewerking van bluesklassieker ”Baby, Please Don’t Go” is top. De andere twee liedjes zijn gewoon goed. Dus ondanks dat dit slechts een EP is en maar vijf liedjes bevat, luister ik net zo lief naar ”’74 Jailbreak” dan naar een volwaardig AC/DC album. Voornamelijk omdat er op de studioalbums (en dan beperk ik me even tot de Bon Scott albums, want die vind ik vocaal zoveel beter dan Brian Johnson) zo af en toe liedjes staan die ik echt minder vind. Op deze EP zijn ze allemaal goed. Dus ondanks de korte lengte is ”’74 Jailbreak” een niet te stoppen rock & roll trein die geregeld op repeat gaat.

AC/DC - Back in Black (1980)

3,5
Na de dood van Bon Scott komt AC/DC terug met deze prima ongecompliceerde (hard)rockplaat. De plaat is doorspekt met typische AC/DC riffs en een stuwende ritmesectie. De songs zijn van een goede kwaliteit. Toch vind ik Brian Johnson een mindere zanger dan Bon Scott. De stem van Johnson past goed bij de muziek van AC/DC, maar de stem gaat me na verloop van tijd toch irriteren. Hij knijpt echt met zijn stem en dat komt geforceerd op me over. Desondanks zijn er een aantal nummers, waarbij ik dit gevoel minder heb. Ik refereer hierbij op het drieluik "Let Me Put My Love Into You", "Back in Black" en "You Shook Me All Night Long". Deze tracks zijn wat mij betreft dan ook de hoogtepunten van dit album. De solo in "Back in Black" is weergaloos. Angus klinkt sowieso ontketend van begin tot eind. Kortom: klassieke no-nonsense rockplaat, niets meer en niets minder. En dat is een kwaliteit!

AC/DC - Black Ice (2008)

3,0
AC/DC doet op "Black Ice" na een afwezigheid van acht jaar gewoon weer waar ze goed in zijn. No-nonsene rock gebaseerd op een beperkt aantal akkoorden. Dit lijkt gemakkelijk, maar consistent een dergelijke kwaliteit ten toon spreiden is gewoon knap. De gebroeders Young laten wederom horen wat een geweldige tandem ze eigenlijk zijn. Dat Angus de show steelt met zijn licks en solo's en daarmee altijd in de spotlight staat is één ding, daarentegen verdient Malcolm even zoveel respect met de heerlijke rhythm gitaarmelodieën. Ondanks dat ik vind dat Brian Johnson beter bij stem is op deze plaat, gaat mijn voorkeur nog steeds uit naar Bon Scott. Maar dat is weer een hele andere discussie. Geen hoogvlieger deze plaat, maar gewoon AC/DC.

AC/DC - Blow Up Your Video (1988)

2,5
Waar ik "Back in Black" een geslaagde comeback (na de dood van Bon Scott) vind en het een mooie introductie was voor Brian Johnson, ben ik de platen na "Back in Black" toch minder gaan waarderen. En zo ook deze "Blow Up Your Video". De eerste twee tracks zijn AC/DC klassiekers, maar de daaropvolgende nummers zijn matig tot zwak. Ik heb Brian Johnson altijd een mindere zanger gevonden dan Bon Scott en dat gevoel sijpelt toch weer door alle nummers heen als ik ernaar luister. De riffs zijn best aanstekelijk, maar in de meeste gevallen blijken de songs wel erg inwisselbaar.

AC/DC - Dirty Deeds Done Dirt Cheap (1976)

3,5
Simpel en pakkend rock album van AC/DC, eigenlijk precies zoals we gewend zijn van de Australische rockers. Opener en titelnummer "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" bevat direct weer de heerlijke riffs van de gebroeders Young, ondersteund door een solide ritmesectie en die krachtige stem van Bon Scott. Hoe meer ik naar de eerste albums van AC/DC luister hoe vaker ik moet concluderen dat Scott een veel betere zanger is dan Brian Johnson, de latere zanger van AC/DC. Verder staat "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" vol met recht-toe-recht-aan rockers, zonder veel franje, maar het ligt allemaal zo lekker in het gehoor. Overigens erger ik me wel aan het infantiele nummer "Big Balls". Ik hoef niet te horen over het scrotum van de heer Scott of AC/DC of van wie dan ook. Maak er dus ook geen nummer over. Ongetwijfeld grappig bedoeld, maar het bereikt bij mij het tegendraadse effect. Dit nummer skip ik dus ook steevast. Afsluiter "Ride On" is daarentegen weer heerlijk. Iets rustiger dan dat we van AC/DC gewend zijn, maar diep onder water een lekkere blues vibe. Kortom: gewoon weer een puike plaat, ondanks dat ene smetje.

AC/DC - Flick of the Switch (1983)

2,5
Na de dood van Bon Scott kwam AC/DC verrassend sterk terug met "Back in Black" met Brian Johnson als zanger. Zelf prefereer ik Bon Scott boven Brian Johnson, maar "Back in Black" is een prima plaat. Daarna gaat het toch wel bergafwaarts moet ik zeggen, zo ook op deze "Flick of the Switch". Uiteraard klinken de gebroeders Young als een ingewerkte gitaartandem, maar de stem van Johnson gaat me toch irriteren en de nummers zijn beduidend minder sterk dan voorheen. Het lijkt erop alsof de klad er wat in begint te raken.

AC/DC - Fly on the Wall (1985)

2,0
Na het teleurstellende "Flick of the Switch" volgt het nog meer teleurstellende "Fly on the Wall". Het lijkt alsof de inspiratie weg is en AC/DC vervalt in een herhalingsoefening. Nu weet ik ook wel dat het concept van AC/DC niet heel vooruitstrevend, complex of ingenieus is. Maar voor AC/DC begrippen vind ik dit toch echt heel matig. Ik mis de energie van de vroegere platen en de liedjes zitten ook gewoon minder goed in elkaar. Op "Fly on the Wall" heeft AC/DC het tij nog niet kunnen keren.

AC/DC - For Those About to Rock (1981)

Alternatieve titel: For Those About to Rock (We Salute You)

3,0
Brian Johnson's eerste plaat met AC/DC "Back in Black" was gelijk een schot in de roos, dus dat schept hoge verwachtingen. En hoge verwachtingen zijn altijd moeilijk in te lossen. "For Those About to Rock We Salute You" begint sterk met het gelijknamige titelnummer. Maar daarna zakt het in. De liedjes zijn ronduit matig en weinig memorabel. Brian Johnson knijpt erg met zijn stem, voor mijn gevoel nog meer dan dat hij normaal doet. Maar dan ineens, vanaf het geweldige "Evil Walks" keert AC/DC het tij. Het restant van de nummers zijn van een stuk hoger niveau en AC/DC herstelt zich van een middelmatige eerste helft van deze plaat. Het niveau van "Back in Black" wordt hier niet gehaald, maar uiteindelijk haalt "For Those About to Rock We Salute You" toch nog een voldoende.

AC/DC - Highway to Hell (1979)

3,5
"Highway to Hell" is de laatste plaat van AC/DC met Bon Scott in de gelederen, voordat de zanger onder tragische omstandigheden om het leven komt. Sindsdien is AC/DC voor mij nooit meer hetzelfde geweest. Natuurlijk heeft AC/DC met zanger Brian Johnson goede platen afgeleverd (met name "Back in Black"), maar ik prefereer toch duidelijk Bon Scott. Albumopener en titeltrack "Highway to Hell" is direct raak en een instant klassieker. Voor bijna alle nummers geldt dat Angus Young een onweerstaanbare riff produceert, zijn broer Malcolm dit ondersteunt met aanstekelijke slagritmes en Bon Scott hier furieus over heen zingt met zijn unieke en karakteristieke stem. Andere hoogtepunten voor mij zijn "If You Want Blood (You've Got It)" en de bluesy afsluiter "Night Prowler". "Highway to Hell" is een waardig afscheid van een uniek persoon en zanger.

AC/DC - If You Want Blood You've Got It (1978)

Alternatieve titel: If You Want Blood

3,5
Dit is een lekker live album van AC/DC. Deze Australische rockers laten op hun studioalbums al een no-nonsense rockgeluid horen, maar live wordt het tot in de overtreffende trap uitgevoerd. Geen gedoe, geen gezeur, aftellen en spelen maar. Op "If You Want Blood You've Got It" horen we een gedreven band met Bon Scott achter de microfoon. Live brengt hij nog meer energie dan op de studioalbums, en daarnaast prefereer ik Scott boven Brian Johnson als zanger. Angus strooit weer met de heerlijkste riffs en solo's en zijn broer Malcolm legt een groovende basis. Dit is echte rock & roll, al hoor ik onderliggend de blues als basis. Hoogtepunten zijn wat mij betreft "The Jack" en het fantastische "Whole Lotta Rosie". Maar eigenlijk geldt voor alle tracks: spierballenrock van de bovenste plank!

AC/DC - Let There Be Rock (1977)

4,0
"Let There Be Rock" is een geweldige AC/DC plaat, met zanger Bon Scott als frontman. Weer eens het bewijs en bevestiging dat ik Bon Scott een veel betere zanger vind dan Brian Johnson, ondanks de prima plaat "Back in Black". Maar "Let There Be Rock" is toch echt van een ander kaliber. Het titelnummer is ronduit fantastisch, net als een slepende "Overdose". Dat nummer is iets minder snel qua tempo, maar qua intensiteit wordt dat meer dan goed gemaakt. Gitarist Angus Young vlamt als vanouds met felle, agressieve solo's, maar altijd smaakvol en onweerstaanbaar als het om de riffs gaat. "Whole Lotta Rosie" is de perfecte afsluiter en is een van mijn favoriete AC/DC nummers. Wat een riff, wat een solo's en wat een refrein. "Let There Be Rock" is AC/DC is optima forma!

AC/DC - Live (1992)

2,5
Na de dood van Bon Scott moet ik eerlijk zeggen dat AC/DC me niet echt meer heeft kunnen bekoren. Ik denk dat ik wat meer moeite heb met Brian Johnson als zanger in vergelijking met Bon Scott. AC/DC is een echte live band en dat spat ook wel van deze registratie af. Echter persoonlijk word ik er niet warm of koud van.

AC/DC - Powerage (1978)

4,0
Na het geweldige "Let There Be Rock" komt AC/DC met het even zo geweldige "Powerage". Dit album doet voor mij niet onder aan zijn voorganger, hoewel er misschien wat minder (grote) hits op staan. De opener "Down Payment Blues" is direct raak. Fantastische teksten van Bon Scott en een heerlijke bluesy ondertoon die tegen het einde van het nummer duidelijker komt bovendrijven in die afsluitende authentieke blues riff. "Riff Raff" heeft een fantastische riff en "Sin City" heeft een heerlijk dreigend middenstuk met die stuwende bas en een prekende Bon Scott. Ook de andere nummers zijn dik in orde: heerlijke gitaarspel van de gebroeders Young en Bon Scott die daarover heen fantastisch zingt. "Powerage" is wat mij betreft een topper uit de Bon Scott era.

AC/DC - The Razors Edge (1990)

3,0
Ondanks dat ik Bon Scott een veel betere zanger vind, is "The Razors Edge" best een aardig album. Na "Back in Black" een van de betere met Johnson op de vocalen. De eerste vier nummers zijn mijn inziens de sterkste, met "Thunderstruck" als mijn persoonlijke favoriet. Daarna wordt het toch wel wat minder. De geknepen stem van Johnson gaat me steeds verder tegenstaan, ondanks de prima muzikale invulling van de gebroeders Young op gitaar. Uiteindelijk vind ik "The Razors Edge" een voldoende, maar weet me zeker niet over de gehele linie te overtuigen. Wel zet AC/DC zich met "Thunderstruck" direct weer op de kaart in de jaren 90, en dat is toch knap!

Acda en de Munnik - Acda en de Munnik (1997)

3,0
Ik ben geen uitgesproken liefhebber van Nederlandstalige muziek, maar in het algemeen kan ik goede muziek altijd wel waarderen, ongeacht de taal. Deze plaat van Acda en de Munnik kan mij vooral bekoren door de goede teksten. Muzikaal is het vrij standaard en bevat zeker geen spannende vernieuwende arrangementen. De instrumentatie klinkt met name professioneel, de diepgang moet vooral van de teksten komen. Er is wel eens gezegd dat Acda en de Munnik de Beatles zijn van de Lage Landen. Die vergelijking gaat me te ver, maar ze bewijzen dat Nederlandstalige artiesten wel degelijk kwalitatief goede muziek kunnen maken. Hoogepunt is voor het prachtige "Lopen tot de Zon komt".

Acda en de Munnik - Groeten Uit Maaiveld (2002)

3,0
Tekstueel vind ik Acda en de Munnik op hun best. Dat bewijzen ze bijna op elke plaat, zo ook op "Groeten uit Maaiveld". Muzikaal vind ik het allemaal niet bijster spannend en/of origineel. Ik luister zelden hun albums in totaliteit, maar als ik dat toch doe dan stoort de muziek me evenmin. Wel vind ik dat Acda en de Munnik aan de top staan van de Nederlandse muziekscene. Op "Groeten uit Maaiveld" steken ze regelmatig de draak met hun eigen succes, en dat levert soms sarcastische en ironische teksten op met een zekere vorm van zwarte humor. Ook de bekende ballades komen voorbij, waarbij met name "Slaapliedje" er eentje is om in te lijsten. Acda en de Munnik doen eigenlijk gewoon wat ze altijd doen: mooie popliedjes schrijven met vernuftige teksten.

Acda en de Munnik - Hier Zijn (2000)

3,0
Over alle Acda en de Munnik platen heb ik min of meer dezelfde mening. Muzikaal niet heel spannend of origineel, maar tekstueel gewoonweg goed. Thomas Acda en Paul de Munnik weten de Nederlandse taal vernuftig te gebruiken in hun teksten, en dat is precies wat er op "Hier Zijn" ook gebeurt. "De Kapitein Deel II" is een aanstekelijke single met een licht humoristische tekst over relaties. Maar "Hier Zijn" heeft nog mooiere liedjes. Albumopener "De Beatles en de buren" is direct een goede binnenkomen met de mooie samenzang tussen Thomas en Paul. Ook de bewerking van Frans Halsema's "Kees" een mooi liedje. Maar het echte hoogtepunt is voor mij toch "Andere Maan". Een van de mooiste Nederlandstalige liedjes wat mij betreft. "Hier Zijn" is in het Acda en de Munnik oeuvre niets nieuws onder de zon, maar wel gewoon weer goed uitgevoerd.

Acda en de Munnik - Liedjes van Lenny (2004)

3,5
"Liedjes van Lenny" en de bijbehorende rockopera werden destijds met argusogen ontvangen en kregen niet malse kritieken. Ik heb de betreffende show gezien en ik was aangenaam en positief verrast. Zoals ook op "Liedjes van Lenny" is te horen treden Acda en De Munnik buiten hun geëffende paden. Het klinkt allemaal wat ruiger, harder en meer elektrische gitaar. Kortom: ik vind "Liedjes van Lenny" een geslaagd uitstapje en ik heb waardering voor het feit dat ze een paar stapjes buiten hun comfort zone zetten.

Acda en de Munnik - Naar Huis (1998)

3,5
"Naar Huis" vind ik een van de betere Acda en de Munnik albums. Vooral omdat ik het een van de meest consistente vind. Over het algemeen vind ik hun albums voldoende, maar om er eentje in het geheel te luisteren is toch soms best een opgave. Op "Naar Huis" heb ik dat gevoel een stuk minder. De grootste hit "Niet of Nooit Geweest" vind ik een aardig nummer, maar zeker niet de beste van dit album. Zo vind ik "Het Regent Zonnestralen" een mooi verhalend nummer en is "Slaap Zacht Elisabeth" pijnlijk mooi en tevens een mooie bewerking van het Counting Crows nummer. "Zitten voor de Blues" is zeker een van de favorieten en bevat zowaar een mooie bluesy elektrische gitaarsolo. "De Kapitein" vind ik eigenlijk een veel beter liedje dan het bekendere "De Kapitein deel 2". Die laatste is misschien meer catchy en meezingbaar, maar ik vind "De Kapitein" in muzikaal en tekstueel opzicht zoveel beter. Ook de samenzang is prachtig. Overigens vind ik dat sowieso een van de sterkste punten van Acda en de Munnik. "Naar Huis" vind ik een bijzonder genietbaar album met de typische Acda en de Munnik ingrediënten: geen vernieuwende muziek maar mooie melodieuze arrangementen, bovengemiddelde teksten en mooie samenzang. Gewoon een fijn album dus.

Adele - 19 (2008)

3,5
Met haar debuutalbum ”19” maakt Adele direct indruk. Haar stem is fantastisch en dat is op ieder liedje onmiddellijk hoorbaar. ”19” wordt dan ook gedragen door Adele’s geweldige vocalen. En daar knelt voor mij persoonlijk ook gelijk een beetje de schoen. Waar ik het vocaal goed vind, vind ik het muzikaal allemaal niet spannend en boeiend genoeg, althans niet over het gehele album gezien. Ik blijf luisteren, omdat de stem van Adele me pakt, anders had ik het album zeker voor het einde afgezet, of liedjes hebben geskipped. Dat maakt ”19” zeker geen slecht album. Sterker nog, het is een prima en sterk debuut. Alleen voor mij is de spanningsboog slechts gericht op een element, en niet zozeer op het geheel.

Aerosmith - "Rocks" (1976)

Alternatieve titel: Rocks

4,0
Heerlijke vuig en rauw album dit "Rock" van Aerosmith. "Rocks" klinkt smerig, dreigend en brutaal. Echte sleazy blues van de bad boys uit Boston. Iets meer dan een half uur de registers vol open. Althans, het afsluitende "Home Tonight" is enigszins een rustpuntje en vind ik dan ook een beetje uit de toon vallen ten opzichte van de rest van het album. Opener "Back Saddle" is exemplarisch voor het vroegere geluid van Aerosmith en het daaropvolgende "Last Saddle" is verrassend en heerlijke funky door de vette baslijnen van Tom Hamilton. Gitaristen Joe Perry en Brad Whitford zijn een van de beste gitaartandems in de rockscene en op "Rocks" krijgen ze alle ruimte. "Rats in the Cellar" klinkt alsof je opgejaagd wordt en de nummers "Sick as a Dog", "Nobody's Fault" en "Lick and a Promise" hebben heerlijke riffs en stuwende solo's. Persoonlijk vind ik "Rocks" behoren tot een van Aerosmith's beste albums uit hun beginperiode. Aerosmith op zijn best dus!

Aerosmith - A Little South of Sanity (1998)

4,0
Alleen de titel van dit album, "A Little South of Sanity" is al geweldig, laat staan dat het een geweldige concertregistratie is van Aerosmith. De band speelt fantastisch en de setlist is een mooie mix van liedjes uit de jaren '70, '80 en '90. Eigenlijk laat "A Little South of Sanity" een mooie dwarsdoorsnede horen van het oeuvre van Aerosmith. Daarnaast is het geluid heel mooi gemixed, waardoor alle instrumenten goed en uitgebalanceerd zijn te horen. De typische gitaartandem Joe Perry en Brad Whitford blaast uit je speakers en de ritmesectie Joey Kramer en Tom Hamilton grooved als de neten. Steven Tyler scheurt hier met zijn kenmerkende stem dwars doorheen en het Aerosmith plaatje is compleet. Persoonlijk geef ik de voorkeur uit de nummers uit de jaren '70, zoals "Same Old Song and Dance", "Back in the Saddle", "Mama Kin", "Walk This Way" en "Sweet Emotion". Dit zijn de nummers waar de bluesinvloeden nog het grootste zijn, en daar hou ik van. Maar eigenlijk klinkt alles top op "A Little South of Sanity". Dit live album laat een band horen in bloedvorm, op de top van hun kunnen.

Aerosmith - Aerosmith (1973)

Alternatieve titel: Make It

3,5
Deze debuutplaat van Aerosmith is een degelijke rockplaat zonder franjes. Er staan een aantal zeer goede songs op zoals "Move It", "One Way Street", "Movin' Out" en de absolute hoogtepunten "Mama Kin" en het intense "Dream On". Aan de andere kant staan er ook wel een aantal zwakke broeders op deze plaat. Over de gehele linie is het een meer dan geslaagd debuutalbum, maar nog niet over de hele linie consistent. Je hoort de invloeden uit de blues en deze plaat maakt duidelijk dat Aerosmith geen eendagsvlieg is en dat hebben ze waargemaakt! Overigens is de hoes wel spuuglelijk .

Aerosmith - Done with Mirrors (1985)

2,5
De eerste twee tracks op "Done with Mirrors" doen gelijk denken aan de vuige combinatie van rock en blues van Aerosmith. Maar daarna vind ik dat het niveau van de liedjes snel minder wordt. De riffs zijn minder memorabel en de liedjes halen niet het niveau van het begin van deze plaat. Over de gehele linie vind ik "Done with Mirrors" dan ook maar matig. Gelukkig pakt Aerosmith het hierna goed op en komt de echte comeback. Iets commerciëler wellicht dan het oudere werk, maar niet minder genietbaar. Ik beschouw "Done with Mirrors" dan maar als een tussendoortje, een oefensessie voor hetgeen wat komen gaat vanaf "Permanent Vacation".

Aerosmith - Draw the Line (1977)

3,0
"Draw the Line" wordt over het algemeen niet beschouwd als een van de beste platen van Aerosmith. Echte hits staan er eigenlijk niet op, al is dat nauwelijks een criterium te noemen voor een goede of slechte plaat. Ik reken "Draw the Line" zeker niet tot op mijn favoriete Aerosmith platen, maar slecht vind ik hem ook niet. Op de hele plaat hoor je die smerige vuige bluesrock van Aerosmith doorklinken. Steven Tyler gaat af en toe best lekker over de top met zijn stem en de gitaartandem Joe Perry en Brad Whitford stoomt de gehele plaat lekker door. Af en toe klinkt het behoorlijk rommelig, maar daar zullen de gewoonten van de Toxic Twins ongetwijfeld een bijdrage in hebben gehad. Hoofdrol vind ik overigens weggelegd voor bassist Tom Hamilton. Op een behoorlijk aantal nummers klinkt die vette rollende bas door, en dat zorgt voor een soms ongekende groove. Daarnaast bevat de plaat in mijn ogen twee absolute hoogtepunten in "Kings and Queens" en "Sight for Sore Eyes". Geen hoogdravende plaat, maar alleen al lekker door het heerlijke baswerk en twee uitschieters.

Aerosmith - Get a Grip (1993)

3,5
Deze plaat is het meest bekend vanwege de drie rockballads "Cryin'", "Crazy" en "Amazing". Ook wel bekend van de prikkelende videoclips met Alicia Silverstone en Liv Tyler. Voor Aerosmith begrippen behoorlijk commercieel gerichte songs, maar ze zijn zeker niet slecht. Maar deze plaat heeft meer te bieden dan alleen maar rockballads. Er staan ook een aantal zeer prettig in het gehoor liggende rock songs op. De gitaartandem Joe Perry en Brad Whitford werkt als een tierelier. Dit is het beste te horen op tracks als "Eat the Rich" en "Fever". Toch mis ik het echte vuige bluesrock geluid van de jaren 70. Op "Get a Grip" klinkt het allemaal wat gelikter en meer gericht op het grote publiek. Dat maakt het zeker geen slechte plaat, integendeel, deze plaat steekt ver boven het gemiddelde uit.

Aerosmith - Get Your Wings (1974)

3,5
Ook op deze tweede plaat van Aerosmith, staan weer een aantal klassiekers. "Get Your Wings" opent met het stuwende "Same Old Song and Dance". Heerlijke riff en pompende baslijnen. Een andere geweldige rocktrack is het rollende "Train Kept a Rollin' ". De titel van dit nummer doet zichzelf eer aan, de energie is gelijk aan een op gang komende trein en vooral het middenstuk is fantastisch. "Seasons of Wither" is een mooie midtempo song. De genoemde tracks steken er wel bovenuit in vergelijking met de rest. Dit maakt de andere nummers niet slecht, maar ze steken wel af bij de genoemde klassiekers. Al met al is "Get Your Wings" net als het debuut van Aerosmith een meer dan prima plaat. Met de aanwezigheid van een drietal fantastische songs nestelt Aerosmith zich al snel in de eredivisie van de rock. Daarnaast produceren ze een karakteristiek geluid door hun rockmuziek te omlijsten met een vuig en rauw bluesrandje. Gewoon goed!