menu

Muziek / Algemeen / OORdelen

zoeken in:
avatar van Poek
Ik kan het niet verstaan, ik wil het niet verstaan.


Nou, die heeft dus niet echt geluisterd. En de zang is juist heel belangrijk bij MBV!

avatar van dazzler
OOR 89/04

cover: Yazz

artikels: Pollka! / Rai / Simply Red / Projectleiders / Yazz
/ Tegentonnen / Elvis Costello / Tone Loc / Mathilde Santing

Fine Young Cannibals - The Raw & The Cooked (1988)
https://www.mupload.nl/img/tc67hbei3u.jpg

Pas bij herhaalde beluistering begon het product me mateloos te irriteren. FYC hebben namelijk niets van zichzelf. Het geknepen stemmetje van Roland Gift heeft akelig veel weg van een Al Green imitatie. Vooral de beproefde Motown sound moet het ontgelden. Dat alles uiteraard ruimschoots overgoten met een saus van synthesizers, drummachines, dansritmes en een verdwaalde scheurgitaar. Als je goed naar de CD van The Raw And The Cooked kijkt, kun je het plastic zien zitten. Te vinden in het vak ingeblikte consumptiepop.

Jan Vollaard **

Skid Row - Skid Row (1989)
https://www.mupload.nl/img/tk5a3isuv.jpg

Na Cinderella is Skid Row de tweede hardrockband die door Jon Bon Jovi in het zadel werd geholpen. De groep bewandelt een originelere weg, al blijven de elf songs wel keurig binnen de perken van de instant meezingbare FM hardrock. Pakkend zoals verplicht, boordevol flitsend gitaarwerk en met vocalen die aan de goede kant blijven. Verder zorgt de ruige maar eerlijke productie ervoor dat Skid Row geloofwaardig klinkt. Zet die band maar eens in Paradiso. Ik maak me sterk dat het een leuk avondje zal opleveren.

Mark van Schaick ***

avatar van deric raven
MBV ?

En ergens begrijp ik de recensist volledig.

avatar van dazzler
OOR 1989/05

cover: Tröckener Kecks + De Dijk

artikels: Gene Pitney / Festivallus / Afrikaanse Ambassade / Simple Minds / Meat Beat Manifesto
/ Tröckener Kecks / De Dijk / Pop in Israel / FA Onrust / Moby Grape / Plankenkoorts / Controle

De La Soul - 3 Feet High and Rising (1989)
https://i.ibb.co/31JtsVk/delasoul-3feethighandrising-am7p.jpg

Nadat Public Enemy de eigenwaarde definitief heeft hersteld, is De La Soul de volgende stap: van macho naar militant naar madeliefjes. Een wereld vol love, peace and happiness, een eigen vocabulaire en zijn eigen soul. Zonder wack of soft te klinken ontbreekt die druipende dreiging, die benauwende agressie die zoveel hiphop kenmerkt. Een samplecollage die boven alles funky is. Er zijn 20 tracks met zo'n 60 minuten geluid, korte sketches, grapjes, rare stemmetjes en een experimenteel stukje Frans. Een meesterlijke plaat.

Marcel Wouter *****

Masters of Reality - Masters of Reality (1988)
https://i.ibb.co/nMD7y3R/5370.jpg

Masters Of Reality is geen hardrockgroep in de zin van een gecastreerde zanger en eindeloze solo's. Hun muzikale spectrum is veelzijdig: na het bijna symfonische intro-grapje volgen melodieuze heavy popsongs, terwijl het viertal zich niet hoeft te schamen voor de manier waarop de blues nieuw leven krijgt ingeblazen. Het meest weldadige is daarbij de fantastische productie van Rick Rubin, die de samples uit het Def Jam archief heeft toegepast op een ouderwets goede rockplaat, het beste debuut dat ik in jaren gehoord heb.

Jan Vollaard ****

Cowboy Junkies - The Trinity Session (1988)
https://i.ibb.co/X3fKRcw/6967.jpg

De sfeervolle en bij vlagen uiterst sombere plaat werd in één dag (live) opgenomen in de Church of the Holy Trinity van Toronto en straalt zo'n rust uit dat je de Heer bijna kan horen meeluisteren. The Trinity Sessions is een plaat die geen noot, geen klank en geen emotie onbenut laat om de luisteraar in een stemming van allesomvattende weemoed te brengen. Zonder synthesizer en met fiddle, pedal steel, dobro, een jammerende harmonica en een verre accordeon maken de Cowboy Junkies meeslepend mooie muziek.

Jan Vollaard ****

Gavin Friday & The Man Seezer - Each Man Kills the Thing He Loves (1989)
https://i.ibb.co/TL4Kqqy/6253.jpg

Friday, the beloved entertainer, haalt uit in dertiens ongs, die stuk voor stuk met veel zorg en smaak zijn opgenomen. Op een enkel rocknummer na speelt het meeste zich af in de sfeer van donkere nachtcafés, cabarets en music halls. De sfeer is die van zwierige decadentie met een flinke scheut zwarte romantiek. Je denkt aan de liederen van Brecht en Weill. Ergens tussen Marc Almond en Tom Waits moet toch een plaatsje te vinden zijn voor de verdoemde muziek van Gavin Friday. Bitterzoet en gevaarlijk als nachtschade.

Bert van de Kamp ****

New Model Army - Thunder and Consolation (1989)
https://i.ibb.co/LdM3xp2/thunder-and-consolation-56c83fae46e31.jpg

Wederom een portie bitterzoete rebelrock van vijf sterrenkwaliteit, zwemmend in hooks en linkse directen. Muziek vol hoop, vertwijfeling en vechtlust, maar verre van U2's zweverigheid of The Alarms heroïek. New Model Army staat met beide benen op de grond, dicht bij haar roots. Hun zorg geldt meer dan ooit voor het behoud van Moeder Aarde, zij het genuanceerder verklankt dan vroeger, met veel ruime voor melancholie en bespiegeling. Maar altijd is er die ondertoon van onrust en dreiging. Prachtplaat.

Swie Tio *****

XTC - Oranges & Lemons (1989)
https://i.ibb.co/d7TQkVZ/7842.jpg

Het intellectualisme wordt succesvol ontweken met een aantal ongecompliceerde songs. Houdt XTC hiermee uitverkoop en ligt het middle of the road succes op de loer? Ik vrees van niet, want de 61 minuten van Organes & Lemons zijn vergeven van muzikale vondsten en grappen, onverwachte stemmingswisselingen en vervreemdende arrangementen. Zoals gewoonlijk zijn de (drie) songs van bassist Colin Moulding wat introspectiever dan de twaalf van de humorist Andy Partridge. Gewoon een toffe plaat, weetjewel.

Jan Vollaard ***

avatar van dazzler
OOR 1989/06

cover: Madonna

artikels: Mam / Madonna / Ozzy Osbourne / Roachford / Edie Brickell / Aboriginals / Moebius

Madonna - Like a Prayer (1989)
https://i.ibb.co/JmCq8VT/madonna-likeaprayer12-6wx6.jpg

Like A Prayer heeft Madonna opgedragen aan haar moeder, die haar heeft leren bidden. Behalve dit heeft de plaat alles in zich om continuïteit in haar carrière te brengen, niets meer en niets minder. Ze bevat namelijk die afgewogen mix van nieuwe invalshoeken en bekende geluiden, die zowel voor hernieuwde interesse als voor herkenning zorgt. Mocht je geïnteresseerd zijn in de persoon Madonna dan vind je in de teksten genoeg aanwijzingen. Deze meerwaarde in de elf stukjes maatpop rechtvaardigen Madonna's positie als superster.

Mark van Schaick ***

avatar van dazzler
OOR 1989/07

cover: The Nits

artikels: Gavin Friday / Polluitslagen / The Nits / Paula Abdul / Remitti
/ Specs Hildebrand / The Cult / Bonnie Raitt / Tattoo You / Paul Haenen / Globetrotters

Pixies - Doolittle (1989)
https://i.ibb.co/H7gsK8B/346.jpg

Natuurlijk bevat Doolittle die fascinerende noisy pop die de Pixies groot maakte: dynamisch, trashy en felle songs met een explosieve zanger, een sensuele bassiste en rücksichtsloze gitarist. Maar ook klinkende de Pixies gepolijster en conventioneler dan ooit. En dat werkt perfect als Black Francis met sterke melodietjes op de proppen komt of de songs een zekere spanning mee geeft. Hij slaagt er evenwel niet in om 15 even hoogstaande composities te leveren. En dan komen we vanzelf bij de gemiste kansen.

René Megens ****

De Dijk - Niemand in de Stad (1989)
https://i.ibb.co/KLv62qt/9910.jpg

Niemand In De Stad is het voorlopige hoogtepunt van een sympathieke band die grote gedrevenheid koppelt aan muzikale professionaliteit. De plaat met rock, blues en stuwende Stax soul kent een enkele mindere compositie maar de Hans de Booij kneuterigheid die in het verleden nog wel eens haar kop opstak ontbreekt gelukkig. De teksten zijn soms wat clichématig en krampachtig, maar een aantal keren komt Huub van der Lubbe sterk uit de hoek met in enkele woorden geschetste mistroostige sfeertekeningen.

René Megens ****

The Cult - Sonic Temple (1989)
https://i.ibb.co/nM3rq07/sonic-temple-51c8b22fa8cae.jpg

Producer Bob Rock zorgde voor een zwaar maar toch etherisch geluid met een prettig soort bombast als resultaat. Bovendien kleurde hij Ian Astbury's dunne jammerzang in met een flinke dot mosterd. De andermaal open en bloot geëtaleerde Zeppelin invloeden strepen we goedhartig weg tegen de gedurfde experimenten met onder andere Hammondorgel, slidegitaar en cello's en de weer rijk gevulde mand met wereldintro's en vijf sterren hooklines, en we stellen vast dat Sonic Temple een dijk van een rockplaat is.

Swie Tio ****

Depeche Mode - 101 (1989)
https://i.ibb.co/sgGSvrd/depechemode-101-bh33.jpg

Bij mij leefde het vooroordeel dat de vaak met behulp van tapes ten gehore gebrachte synthipop van Depeche Mode live geen steek anders klinkt dan op de in de studio opgenomen plaat. 101 weet dit vooroordeel wel voor een deel weg te nemen. Wat deze Pasadena Rosebowl registratie vooral illustreert is dat er tijdens een concert van Depeche Mode een verrassend intense wisselwerking tussen de groep en het publiek tot stand komt. Net iets meer dan een simpele registratie van alle grote Depeche Mode hits live.

Harry van Nieuwenhoven ***

avatar van dazzler
OOR 1989/08

cover: Simple Minds

artikels: Simple Minds / Wendy & Lisa / De La Soul / Brave Combo
/ Anton Corbijn / Miles Copeland / Filthy, Rich & Gatflap / James Brown

Simple Minds - Street Fighting Years (1989)
https://i.ibb.co/Jyyg7gb/3676.jpg

Ondanks de progressie van de weer gedreven zingende Kerr is dit het album van de fantastische gitarist Burchill en keyboardspeler McNeil, die evenwel net iets te vaak de plaat met gezwollen toetsen een pathetisch karakter geeft. Tegenover de pompeuze zoetigheid en de grootheidswaanzin staat de gracieuze ingetogenheid, die de Simple Minds van een directere kant laat zien. Kerrs teksten bevatten ook niet meer die grote gebaren. Als geëngageerd en historicus stipt hij problemen als Noord-Ierland en Zuid-Afrika aan.

René Megens ***

Joe Jackson - Blaze of Glory (1989)
https://i.ibb.co/k3YmSXK/joejackson-blazeofglory-a92v.jpg

De twaalf stukken lopen, slechts onderbroken door één stilte, naadloos in elkaar over. De songs vormen dan ook het levend verhaal van Jackson zelf. Tegelijkertijd pretenderen ze een beeld te schetsen van een generatie. Voor wie Jacksons oeuvre kent, wordt hier dus niets nieuws verteld. Bovendien dreigt het geheel, volgepropt met muzikale pretenties en gemaakt met een diepdoordachte koelheid, voortdurend topzwaar te worden, al blijft de balk op het nippertje in evenwicht door een handvol songs die op zichzelf ijzersterk zijn.

Herman van der Horst ***

The Triffids - The Black Swan (1989)
https://i.ibb.co/YRYPYsP/8907.jpg

Een Triffids album dat toegankelijker en veelzijdiger is dan veel van hun vorige materiaal. Inhoudelijk is David McCombs thematiek nauwelijks veranderd, het draait bij hem om broeierige onrust ingegeven door hevig verlangen en heimwee, maar muzikaal onderscheidt The Black Swan zich van zijn voorganger Calenture door het afzweren van de pathosvolle orkestraties en de sobere introductie van elektronica. We mogen onze handen dichtknijpen dat we in de popmuziek nog zulke lieden hebben.

Tom Engelshoven ****

Kreator - Extreme Aggression (1989)
https://i.ibb.co/Hqhc2Q2/extreme-aggression-539e8acb63e7a.jpg

Kreators vorige plaat, Terrible Certainty, kan als een van de hoogtepunten van de Duitse trash stroming worden gezien. Reeds bij de eerste beluistering van Extreme Aggression valt op dat Kreator nauwelijks de moeite heeft genomen de fans iets nieuws te bieden. Als ik pas bij het laatste nummer aangenaam verrast wordt door een fraai gitaararrangement, dan denk ik dat Kreator zich beter iets langer had kunnen bezinnen. Op deze manier ontstijgt de groep niet aan de mede door haarzelf getitelde Eurotrash norm.

Mark van Schaick ***

avatar van dazzler
OOR 1989/09

cover: The Cure

artikels: The Cure / King Swamp / Jewel / The Wipers
/ Jack Of Hearts / Schrijvers-trojka / Controle + Live '89

The Cure - Disintegration (1989)
https://i.ibb.co/1MQGhtB/thecure-disintegration-6b4d.jpg

Het tempo ligt bij voorkeur laag, de zang melodieën blijven binnen Smiths halve octaaf en de mineurstemming hangt als een donkere wolk boven de audio-installatie. Disintegration gaat over de angst om ouder te worden, de angst voor de dood en de angst voor de angst. Je moet er stalen zenuwen voor hebben, maar als je nog nooit de neiging hebt gevoeld om van veertien hoog uit het raam te springen en als de ultieme depri muziek je niet afschrikt, dan is Disintegration een aanrader van het zuiverste ijs.

Jan Vollaard ****

Tom Petty - Full Moon Fever (1989)
https://i.ibb.co/9VxBg5F/tompettytheheartbrea-fullmoonfever-a4b7.jpg

Jeff Lynne is de rechterhand van Petty op Full Moon Fever, zijn solodebuut waaraan de meeste Heartbreakers overigens wel een steentje bijdragen. Het album bevat dertien sprankelende popliedjes in een dozijn, die niets meer lijken te pretenderen dan het verschaffen van ongecompliceerd luisterplezier. Schijnbaar moeiteloos wordt middels akoestische slaggitaren de ene na de andere pakkende melodie uitgezet, terwijl de invulling fantasievol mag heten. Een prachtplaat vol wegwerpmuziek om te bewaren.

Geert Henderickx ****

Texas - Southside (1989)
https://i.ibb.co/WVCYS6v/texasspiterietal-southside-98xx.jpg

Met de verschijning van zangeres Sharleen Spiteri kunnen postmodernisten zich identificeren. Anderen zullen onder de indruk raken van de krachtige vocale presentatie waarin ze stoer naadloos aan sensueel paart. De instrumentaties omvatten transparante gitaarrock waarin vooral wortel wordt geschoten naar de blues. Bovendien is Southside met slechts een handje vol echt schitterende liedjes niet meer dan een bescheiden sensatie. De andere composities zijn of niet bijster origineel of ze sudderen.

Harry van Nieuwenhoven ***

Black Sabbath - Headless Cross (1989)
https://i.ibb.co/rHjT0ZQ/8561.jpg

Dat Headless Cross helemaal niets nieuws biedt is te begrijpen, maar niet echt goed te praten. Voorheen bewees Tony Iommi de stijl van Black Sabbath uitstekend in de jaren tachtig te kunnen plaatsen. Nu Tony Martin echter voor de tweede keer zijn bijdrage levert, gaan de melodieën toch vrij snel vervelen. Toegegeven, er zijn vandaag niet veel groepen die klinken als Black Sabbath en daarom kan Headless Cross voor diegenen die de groep niet constant gevolgd hebben een welkome afwisseling bieden.

Mark van Schaick ***

avatar van dazzler
OOR 1989/10

cover: Guns N' Roses

artikels: Jeff Healey / Pixies / Guns N' Roses / Los Angeles / Boys & Flowers / Tom Petty
/ Mary Margaret O'Hara / B.B. King / Mudhoney / Xymox / Peter Zegveld / Papa Wemba

Queen - The Miracle (1989)
https://i.ibb.co/gTY9C8c/235.jpg

The Miracle opent met twee vrijblijvende nummers. De plaat begint pas echt bij het titelnummer, evenals de hitsingle een sterk nummer met spanning in de instrumentale opbouw, perfecte zang en een zinnige tekst. Daarnaast op de CD nog acht nummers van deze genereuze Queen. Zij houden de aandacht goed vast, doch zijn ze soms iets teveel lichtgewicht pop en te weinig rock. The Miracle is de moeite waard, maar met een minder sleetse en meer stijlvaste Queen was het een wonder geweest waarop we zaten te wachten.

Harry van Nieuwenhoven ***

Dream Theater - When Dream and Day Unite (1989)
https://i.ibb.co/bz843b0/when-dream-and-day-unite-56d8aada968e3.jpg

Dream Theater is de link tussen Rush, Queensrÿche en de huidige metal-generatie. In een minuut of 50 zetten de vijf heren op het debuut zeven songs neer die bol staan van de ritmewisselingen die het bombastische tot deugd verheffen en die beslist niet van het begrip single gehoord hebben. Vette toetsenpartijen, gitaarsolo's à la Yngwie, bas- en drumwerk dat nauwelijks als basis omschreven kan worden. Heerlijk. Het moet wel vreemd lopen wil Dream Theater niet over de hele wereld een gewillig oor vinden.

Mark van Schaick ****

Chris Isaak - Heart Shaped World (1989)
https://i.ibb.co/jyrQyH8/6460.jpg

Al moet gezegd worden dat de songs wat afwisselender zijn opgebouwd dan die op de voorganger. De thematiek en de daarop aansluitende toonzetting zijn onveranderd gebleven. Buiten schijnt de zon, maar in Isaaks Heart Shaped world is het altijd nacht en regent het aanhoudend ongeluk en eenzaamheid, wat allemaal met de dames te maken heeft. Het is een even trieste als mooie plaat. Maar om er hierna nog een in hetzelfde stramien te maken lijkt me niet zo verstandig.

Herman van der Horst ***

Golden Earring - Keeper of the Flame (1989)
https://i.ibb.co/DY1k9QK/28264.jpg

Hay is de leadzanger met het meeste charisma en de best zittende jeans, maar een meer nadrukkelijker rol voor Kooymans als leadzanger is mij uit het kloppend hart gegrepen. Tegenover de macho en mystiek de warmte en meer doorleefde emotie. Dat levert eigentijds klinkende rocknummers op die een uitstekende aanvulling vormen op de meer in de rhythm 'n' blues gewortelde nummers. Al bij al een prima resultaat voor de groep die al bijna 25 jaar het heilige vuur in de Nederlandse rock 'n' roll brandende houdt.

Harry van Nieuwenhoven ***

avatar van LucM
4* voor het zwakste Golden Earring-album. Als dat geen chauvinisme is weet ik het niet meer.

avatar van deric raven
De Earring vertelde gisteren bij DWDD dat het zo lang duurde voordat OOR ze kon waarderen.

avatar van Mjuman
deric raven schreef:
De Earring vertelde gisteren bij DWDD dat het zo lang duurde voordat OOR ze kon waarderen.


Ik vertel jou nu dat ik DWDD nog steeds niet kan waarderen en de Earring vroeger wel

Overigens denk ik dat de love or hate-factor in het geval van Jip Golsteijn beduidend groter is

avatar van deric raven
Ja dat denk ik ook wel.

avatar van dazzler
LucM schreef:
4* voor het zwakste Golden Earring-album. Als dat geen chauvinisme is weet ik het niet meer.

*** was een optie. Er worden een paar minpunten opgesomd, maar de teneur is van die aard dat de groep met het desbetreffende album er weer helemaal stond. En een aanrader is in mijn scorelogica **** waard.
*** is aardig maar dan vooral voor de fans en ***** is verplichte kost voor elke muziekliefhebber.

Het is wel zo dat heel wat platen in OOR * of ** sterren zouden krijgen, maar dat gaat dan meestal om schijven die het op deze site ook nooit goed gedaan hebben en derhalve niet door mij geselecteerd werden (de ondergrens die ik hanteer is 60 stemmen voor de periode 1989-1992).

edit: ik heb er toch *** van gemaakt. Er was twijfel en die bleek gegrond.

avatar van dazzler
OOR 1989/11

cover: Joe Jackson

artikels: Soul II Soul / Joe Jackson / Masters Of Reality / The Feelies
/ Hithouse / Urban Dance Squad / The Triffids / Zvuki Mi / Globetrotters

The The - Mind Bomb (1989)
https://i.ibb.co/M91N9bc/thethemattjohnsoneta-mindbomb12vinyl-9py0.jpg

Naast de baas zelf bestaat The The tegenwoordig uit David Palmer, James Elner en voormalig Smiths gitarist Johnny Marr. Eén keer nog haalt Johnson uit naar de Infected maatschappij, maar voor het overgrote deel zoekt hij het vooral in een nadere beschouwing van de innerlijke mens. Daarbij staat het sarcasme nogal eens haaks op de huppelende melodietjes. Mind Bomb loopt als een trein door een indrukwekkend luilekkerland dat alleen maar kan ontsproten zijn aan de creatieve geest van een genie.

Corné Evers ****

Van Morrison - Avalon Sunset (1989)
https://i.ibb.co/v1rzNjg/vanmorrison-avalonsunsetremaster-6aoz.jpg

Alle tien nummers verwijzen zowel muzikaal als tekstueel naar eerdere momenten uit zijn oeuvre. Wel verwoordt hij zijn alles bindende thematiek (innerlijke rust, aarde en hogere liefde) ditmaal opvallend eenvoudig en direct. De arrangementen, met name die van de strijkers, zijn conventioneel gehouden, waardoor niet alle songs even krachtdadig kunnen overtuigen. Avalon Sunset is geen meesterwerk, maar vormt wel weer een hoogstaande schakel in Morrisons eindeloze muzikale speurtocht.

Herman van der Horst ***

Neneh Cherry - Raw Like Sushi (1989)
https://i.ibb.co/hY9YSh3/8675.jpg

Op dit debuut werpt Cherry zich op als de post-hip-hop Madonna. Zelfbewust maar soms gevoelig, bezig met de belangrijkste issues in de belevingswereld van meisjes die op weg zijn vrouw te worden. Onderwerpen die vorm krijgen in eigentijdse nummers met harde hip-hopbeats terwijl Cherry op geheel eigen wijze daar overheen zingt en rapt. Er is geen sprake van echte songs, maar van een opeenvolging van statements en een mix van beats en breaks. Een enkel matig nummer daargelaten is het niveau vrij constant en hoog.

Morales Wijngaarde ****

Tin Machine - Tin Machine (1989)
https://i.ibb.co/Y2JdCYt/8664.jpg

Met Tin Machine keert Bowie terug naar zijn roots. Als je niets meer weet, keer terug naar je roots, kid. Het resultaat is opwindend. Twaalf songs vol spetterende gitaarriffs en ongecompliceerde rock 'n' roll. In een paar nummers neemt Bowie een aantal eigentijdse maatschappelijke problemen op de korrel, maar lang niet zo doeltreffend als zijn voormalige buddy Lou Reed dat op New York deed. Tin Machine is dan ook geen meesterwerk. Wel is de plaat uiterst genietbaar en zonder meer het beste Bowie album van de jaren tachtig.

Bert van de Kamp ***

Anderson, Bruford, Wakeman, Howe - Anderson Bruford Wakeman Howe (1989)
https://i.ibb.co/B60MMGh/anderson-bruford-wakeman-howe-52a0c65177b8a.jpg

Eén of meerdere eigenaren van het gedeponeerde handelsmerk Yes hebben waarschijnlijk dwars gelegen. Toch liggen de symfonische rocknummers in het verlengde van het vroegste Yes-werk, zij het dat getracht is ze zo niet toegankelijk dan wel transparant te houden. Hierin slaagt men door de complexiteit te beperken tot de grillige opbouw, want qua uitvoering zijn ze gedisciplineerd. Een facet van de witte Yes is even slikken en dat zijn de teksten, waarin Anderson af en toe tekeer gaat als een Amerikaanse televsie-predikant.

Harry van Nieuwenhoven ***

Swans - The Burning World (1989)
https://i.ibb.co/Z6JnmRK/37226.jpg

In navolging van zijn helden Woody Guthrie en Waylon Jennings begeeft Gira zich op het traditionele songschrijverspad. Het zijn juist de contrasten die The Burning World tot een bovenmaatse klasseproductie maken. En niet alleen de eigen nummers vallen op door een uitgebalanceerde combinatie van Swans-zwaarmoedigheid enerzijds en oosterse melodietjes en poëtische kracht anderzijds. Een prachtplaat. In een brandende wereld blijken zwarte zwanen tot sierlijke wezens te kunnen groeien.

Corné Evers *****

avatar van bikkel2
Bowie enigzins op weg naar een artistiek herstel. Niet alleen, dan maar eens onder een bandnaam.
Terug naar de rock. Hij krabbelde langzaam overeind om met 1Outside (1995) weer met een meesterwerkje op de proppen te komen.

De loftrompet voor het gedrocht van The Earring ontgaat mij ook. Je zou bijna denken dat Harry van Nieuwhoven een goede bekende van de oude rockers was.

avatar van dazzler
OOR 1989/12

cover: Neneh Cherry

artikels: Deacon Blue / Neneh Cherry / Cowboy Junkies
/ Stray Cats / Sue Chaloner / Paul McCartney / Dame Edna / The The

Peter Gabriel - Passion (1989)
https://i.ibb.co/bJQCKBx/passion-music-for-the-last-temptation-of-christ-58c369a9167a9.jpg

Voor Passion heeft Gabriel gebruik gemaakt van bronnen uit allerlei muziekstijlen. Voor de film The Last Temptation Of Christ heeft hij over die brokken een dikke elektronische laag gesmeerd. Maar dan blijkt dat hij een paar maten heeft genomen, daarvan loops heeft gemaakt en daarover heen wat badkamergegalm heeft geplakt. Misschien werkte het in de film, maar op deze plaat kan deze smaakloze hutspot totaal niet boeien. Zelfs gebruikt als modieus achtergrondmuziekje (ambient, you know) irriteert hij mateloos.

Henk Tummers *

Paul McCartney - Flowers in the Dirt (1989)
https://i.ibb.co/C0xdCqQ/paulmccartney-flowersinthedirt-9eg6.jpg

De plaat klinkt Beatle-achtiger dan de meeste voorgangers en volgens Paul komt dat vooral door de inbreng van zijn nieuwe creatieve partner Elvis Costello. De samenwerking tussen Mac & Mac leverde op Spike al twee aardige liedjes op. De thematiek van Flowers In The Dirt is die van een volwassene. Paul probeert een beeld van zichzelf te verkopen dat met de werkelijkheid overeenstemt. Over het geheel genomen is het een integer werkstuk van een talentvol man die het klappen van de zweep nog niet is verleerd.

Bert van de Kamp ***

avatar van dazzler
OOR 1989/13

cover: R.E.M.

artikels: Tin Machine / R.E.M. / Indigo Girls / Youssou N'Dour / Peter Hammill
/ Techniek / Hallo Venray / Janet Street-Porter / Little Feat / Brasil Tropical / Johnny Baby / Controle

Prince - Batman (1989)
https://i.ibb.co/3YbSj2X/1667.jpg

Of Prince erin geslaagd is, zal eigenlijk pas goed vast te stellen zijn bij aanschouwing van de Batman film zelf. Er is sprake van een zoetige, gladgestreken ballad enerzijds en een uitgesponnen funk/rock nummer met veel wendingen anderzijds. Dansnummers, maar dan wel moeilijk om op te dansen. Batman als held, Prince als Batman. Charmante filmmuziek en muzikale diepgang. Kortom, de dubbele bodem als handelsmerk. Van de nood een deugd gemaakt. Wie dat doorheeft, begrijp waarom Prince regeert.

Morales Wijngaarde ***

Steve Reich, Kronos Quartet & Pat Metheny - Different Trains / Electric Counterpoint (1989)
https://i.ibb.co/LtspY2f/kronosquartetpatmeth-differenttrainselect-4jn5.jpg

Different Trains heeft als basis een klankcollage van stemmen met overlevenden van de holocaust en geluiden van treinen uit de jaren dertig en veertig. Voor de instrumentale omlijsting draagt The Kronos Quartet zorg. Electric Counterpoint werd door Reich speciaal geschreven voor gitarist Pat Metheny en heeft een opvallende melodieuze speelsheid. Beide stukken tonen twee nogal verschillende gezichten van de componist Steve Reich die in dat opzicht geloofwaardiger is dan zijn succesvolle collega Philip Glass.

Corné Evers ****

Ramones - Brain Drain (1989)
https://i.ibb.co/64PJDXL/4011.jpg

De Ramones hebben hiervoor een viertal wisselvallig platen gemaakt. Ze probeerden hun horizon te verbreden met als resultaat dat ze hun unieke karakter verloren. Vlak voor Brain Drain hebben ze evenwel een lichte hersenspoeling ondergaan, want hier zijn ze weer grotendeels op het goeie pad. Niets nieuws natuurlijk, maar gewoon ouderwets rechtuit en met al dan niet bedoelde humor. Twaalf knallers, eerlijk verdeeld tussen Dee Dee en Joey. De beste songs stralen ook weer zo'n naïef soort optimisme uit.

Herman van der Horst ***

Don Henley - The End of the Innocence (1989)
https://i.ibb.co/hD2KDFN/26116.jpg

Don Henley was het hart en het geweten van The Eagles. Door The End Of The Innocence loopt als rode draad het desintegratieproces van een liefdesrelatie. Meer dan eens richt de zanger zich rechtstreeks tot de vrouw die hem uiteindelijk verlaat. Het album wekt werkelijk geen seconde de indruk het product te zijn van een geblaseerde multimiljonair die uitsluitend muziek blijft maken omdat hij nu eenmaal niets beters te doen weet, integendeel, Henley lijkt net zo gedreven en geïnspireerd als in de dagen van Hotel California.

Geert Henderickx ****

avatar van dazzler
OOR 1989/14+15

cover: Cowboy Henk

artikels: David Bowie / Fishbone / Cyndi Lauper / Elmore Leonard / Brasil Tropical / David Byrne
/ Lyle Lovett / Spasmodique / Seven Slowhands / John Lydon / Cowboy Henk / Pete Townshend
/ 10.000 Maniacs / Spike Lee / Cowboy Henk in Disneyland / Globetrotters / Lou Reed

Beastie Boys - Paul's Boutique (1989)
https://i.ibb.co/FYRsXgV/pauls-boutique-524050d85d38f.jpg

Na de Beastie Boys bleef de verwachte stroom blanke rappers uit en het leek er veel op dat ook de Beasties het bij die ene plaat zouden laten. Maar ze leven nog en met Paul's Boutique hebben ze toch weer een verrassende plaat. De Beastie Boys kunnen nog steeds niet rappen maar hebben nu in elk geval uitstekende funky muziek gebruikt. De muziek is okay en funky maar de raps zijn, een vage uitzondering daargelaten, niet meer dan at gebral zonder inhoud, ritme of waarneembaar rijm.

Marcel Wouter ***

Les Négresses Vertes - Mlah (1989)
https://i.ibb.co/pb6b9pQ/6055.jpg

Het verleden van Les Négresses Vertes omvat een zeemansleven, een agit-punk groep en een circus. Dit alles klinkt door op Mlah, maar ook de Franse chansontradtie en vreugdevolle melodieën uit het variëté. Een unieke combinatie van stijlen en invloeden, die met een zwier wordt gebracht die uitermate aanstekelijk is, met smeuïge blazerspartijen, deinende accordeon en pannendeksel ritmiek. Daar overheen zingt en galmt Helno met een typische in drank gewortelde sensibiliteit zijn teksten, aldus menige schop uitdelend.

Corné Evers ****

Stevie Ray Vaughan and Double Trouble - In Step (1989)
https://i.ibb.co/XSYvmtx/in-step-5da35f577ef73.jpg

Zodra de SRV man begint te spelen is het alsof hij de Niagara watervallen aanzet. En zolang het Texaanse gitaarwonder zich laat begeleiden door het kwartet Double Trouble zullen zijn platen elkaar niet veel ontlopen. Twee dreunend rockers, drie spetterende bluescovers, vier bluesrock staaltjes waarin zijn spel een zeer hoge opwindingsgraad bereikt en tot slot even letter uitblazen als hij acht minuten lang op de jazzy toer gaat. Maar het opvallendste is dat hij ditmaal alle nadrukkelijke Jimi Hendrix imitaties achterwege laat.

Herman van der Horst ****

The Pogues - Peace and Love (1989)
https://i.ibb.co/MBN85RY/1530.jpg

In eerste instantie is Peace & Love iets minder verrassend omdat alle muzikale elementen van de voorganger hier ook weer opduiken. Ierse folk vormt weliswaar nog steeds de basis, maar daarbinnen raast de groep op een even vanzelfsprekende wijze door de jazz, de USA, Mexico en zelfs Spanje. Shane MacGowan mag dan naar buiten toe een reputatie hebben als notoire lolbroek en zuipschuit, hij laat wederom zien sterke, veelzeggende en soms zelfs ronduit poëtische songs in de pen te hebben.

Herman van der Horst ****

Frank Zappa - Broadway the Hard Way (1988)
https://i.ibb.co/3T8jkmy/13539.jpg

Broadway The Hard Way is de zoveelste langspeler waarop Zappa live zijn kunstjes doet. Het staat er allemaal weer op, de gebruikelijke instrumentale grappen en verbale spitsvondigheden. Er wordt goed gemusiceerd, met de nadruk op funky ritmes en big band blazersarrangementen. Tegelijkertijd klinkt een en ander ook wat aan de gladde kant, of de hoofdpersoon in kwestie het zelf inmiddels ook wel gelooft en langzamerhand meer en meer van handbediening op automatische piloot overgaat.

Corné Evers ***

Bad English - Bad English (1989)
https://i.ibb.co/jMXLKwZ/7043.jpg

Een potentiële supergroep, jazeker. Na tien keer draaien heb ik nog geen slecht nummer kunnen herkennen. De stevige rocksongs hebben de sfeer van het betere Journey werk, zij het met de typische Waits vocalen en harmonieën. De ballads, misschien te veel naar de smaak van de doorwinterde rocker, houden het geheel in evenwicht en staan weer dichter bij de Babys traditie. Het zal mij een zorg wezen dat het vijftal nauwelijks vernieuwend bezig is. Bad English beantwoordt volledig aan de verwachtingen.

Mark van Schaick ****

avatar van dazzler
OOR 1989/16

cover: The Blues Brothers

artikels: Malcolm McLaren / Ziggy Marley / Controle / Chake Khan
/ New York / Mucky Pup / The Blues Brothers / Wreckless Eric / Woodstock

The B-52's - Cosmic Thing (1989)
https://i.ibb.co/xXbJ2Y7/theb52s-cosmicthing-2lql.jpg

The B-52's kennen precies één kunstje. De muzikale uitgangspunten blijken in elf jaar nauwelijks veranderd. Een lullig orgeltje, de lijzige neuzelstem van Fred Schneider en de naïeve bakviskoortje van Kate en Cindy staan garantt voor herkenbare feestmuziek. Cosmic Thing is een terugkeer naar de oude formule. Minder synthesizer, meer orgel en nummers die weinig verschillen van de gezellig houterige muziek die op het debuutalbum The B-52's nog fris en verrassend klonk. Oude koek in kleurige nieuwe feestverpakking.

Jan Vollaard ***

avatar van dazzler
OOR 1989/17

cover: Axl Rose

artikels: Red Hot Chili Peppers / The Pogues / 24-7 Spyz / Kaz Lux / Axl Rose / The Paladins
/ Muziek & Milieu / Les Négresses Vertes / Mano Negra / Controle / Mavis Staples / Baron von Munchausen

The Stone Roses - The Stone Roses (1989)
https://i.ibb.co/hgMCWRN/2408.jpg

Het beste debuut van deze zomer en misschien wel het hele jaar komt uit Manchester en heet The Stone Roses. De groep lijkt beïnvloed door de psychedelische pop van de late jaren zestig, maar ook het soepele gitaarwerk van Johnny Marr (The Smiths) is niet onopgemerkt voorbijgegaan. Indrukwekkend is de graad van professionaliteit en de nagenoeg perfecte productie. The Stone Roses bewijst dat popmuziek steeds opnieuw kan worden uitgevonden en telkens weer even fris en stimulerend kan klinken.

Bert van de Kamp *****

Faith No More - The Real Thing (1989)
https://i.ibb.co/LttnszH/208.jpg

De songs worden vaak weinig inventief volgepropt met uitgewoonde hardrock riffs, vrijblijvend gitaar getokkel, pathetische toetsen etc. De teksten zijn pover en de tempowisselingen voorspelbaar. In vergelijking met de voorganger Introduce Yourself is het belangrijkste manco de middelmatige kwaliteit van de songs, die op de meer melodieuze momenten de grote airplay ambities van Faith No More duidelijk etaleren. Geen enkel nummer kan ook maar in de schaduw staan van de cult klassieker We Care A Lot. Faith? No more.

René Megens **

The Rolling Stones - Steel Wheels (1989)
https://i.ibb.co/8zQQ8p9/7240.jpg

Het resultaat valt beter uit dan Jaggers soloplaten, maar mist de persoonlijke stijl en atmosfeer van die van Richards. Drie nummers springen eruit. De rest is oerdegelijke, bij vlagen zelfs behoorlijk spetterende Stones rock, maar volledig op de automatische piloot in elkaar gedraaid. Een poging om de harde rock 'n' roll van Exile On Main Street te doen herleven. Het cruciale verschil is alleen dat alle donkerheid, soul en magie ontbreekt. Steel Wheels is in al zijn degelijkheid meteen ook de nekslag voor het opwindende Stones gevoel.

Herman van der Holst ***

Alice Cooper - Trash (1989)
https://i.ibb.co/Jjrt462/9164.jpg

Het T-shirt dat hij draagt op de hoes, dat is het enige dat ons herinnert aan de Alice Cooper van weleer. Helaas, kleren maken de man niet. Hoeveel pakkende hooks de songs mogen hebben, hoe netjes en volgens de regelen der FM rock ze worden gespeeld (gastrollen van Aerosmith), het resultaat ontstijgt geenszins aan de tientallen andere hardrockproducties die vergelijkbare collega's per jaar afleveren. Voor Alice is dit misschien vooruitgang, maar op zijn platen van een jaar of vijftien terug klonk hij heel wat progressiever.

Mark van Schaick ***

Testament - Practice What You Preach (1989)
https://i.ibb.co/y4MDxfw/practice-what-you-preach-5cda25f21624d.jpg

Chuck Billy's stem groeit met elke nieuwe plaat en komt het engagement van de meeste songs (duidelijk à la Megadeth of Nuclear Assault) ten goede. Wel is het zo dat hij hier en daar erg als Metallica's James Hetfield klinkt. Ook Slayer komt af en toe om de hoek kijken, maar ach, Testament is eerlijk genoeg en kan moeilijk van epigonisme beticht worden. Bovendien hebben geen van deze groepen een sologitarist als Alex Skolnick in huis. Practice What Your Preach is zonder meer één van de sterkste speedmetalreleases van het jaar.

Mark van Schaick ****

avatar van LucM
Henk Tummers was blijkbaar doof toen hij Passion beluisterde. Met de recensies van Rolling Stones en Alice Cooper kan ik mij vinden (al hanteerden Rolling Stones al vanaf Undercover de automatische piloot).

avatar van dazzler
OOR 1989/18

cover: The Rolling Stones

artikels: Boris Grebenshikov / The Beatmasters / Old Skull
/ The Rolling Stones / Captain Sensible / Ad van den Berg / Philly Soul

Nirvana - "Bleach" (1989)
https://www.mupload.nl/img/okyzmemqk5.jpg

Bij de muziek van Nirvana kun je wat je bij andere moderne bands niet kunt: je wentelen in een zompige brij van uitzinnig psychedelisch trash. Vergeleken bij het moderne magnetron-geluid staat luisteren naar Bleach gelijk aan vreten uit de vuilnisbak. Een jong viertal uit Seattle put namelijk vrijelijk uit de schroothoop van de pophistorie. Kurt Cobain zingt zijn composities met hemeltergend geweld. Het resultaat, gedompeld in veel feedback, is muziek die goed klote klinkt en om zich heen slaat. En zo hoort het.

Tom Engelshoven ****

Red Hot Chili Peppers - Mother's Milk (1989)
https://www.mupload.nl/img/blb52nfyn8io.jpg

De Peppers hebben een probleem. Ze weten hun teveel aan energie en ideetjes niet te kanaliseren tot sprankelende nummers die blijven hangen. Ze willen te veel: een vleugje funk, een stukje speedmetal, een pietsie rap, een likje hardcore, een kwakje hip-hop... En dat wordt allemaal achter mekaar geplakt zonder dat het een moment gaat spreken. Zo slaat ook de vaak op Zappa lijkende humor om in een vervelende pose. Zo plat als een dubbeltje en zo hol als een lege sok. Voorlopig lullen de Peppers beter dan ze platen maken.

Herman van der Horst **

Aerosmith - Pump (1989)
https://www.mupload.nl/img/ca3dg02x.jpg

De plaat klinkt bepaald niet alsof hij van restmateriaal aan elkaar hangt, sterker nog, het merendeel der composities klinkt nog vitaler dan de Permanent Vacation songs. Dat betekent dus naast alles platwalsende rockers, een sterke ballad, rootsy uitstapjes en kamerbrede, blues doortrokken Aerosmith stampers. Bruce Fairbairn drenkte de opnames in zo mogelijk nog meer dynamiek en zie daar, een plaat waar de meeste jonkies een puntje aan kunnen zuigen. Als Aerosmith zo oud wil worden hebben ze mijn zegen.

Mark van Schaick ****

avatar van dazzler
OOR 1989/19

cover: De Videodroom

artikels: Tears For Fears / Candy Dulfer / Slagerij Van Kampen / Fred Kienhuis / Working Week
/ Einsturzende Neubauten / Formule 1 / Adeva / Drivin' N' Cryin' / Phil Ochs / Controle + special Videodroom

Marillion - Seasons End (1989)
https://www.mupload.nl/img/pm9j60.jpg

Marillion is geen steek veranderd. Dat is jammer voor iedereen die met de komst van de nieuwe zanger ook een nieuwe Marillion had verwacht, maar een troost voor de fans die helemaal niet op veranderingen zitten te wachten. Waarom de band zo halsstarrig vastklampt aan het inmiddels uitgewerkte groepsgeluid is mij een raadsel. De keuze voor Steve Hogarth is gelukkig een juiste. Hij weet evenveel emotie in de stem te leggen en zingt met dezelfde agressiviteit als zijn voorganger. U raadt het al. Marillion speelt op safe.

Edwin Ammerlaan ***

Tears for Fears - The Seeds of Love (1989)
https://www.mupload.nl/img/1thrs8.jpg

Vier jaar, drie ontslagen producers, bijna twee geflipte muzikanten en een miljoen Engelse ponden later, weten we dat Orbazal alleen wat de temperatuur van de plaat betreft gelijk heeft gekregen. Het was de onbekende Amerikaanse zangeres Oleta Adams die TFF een emotionele schop onder de kont gaf. Minder synthesizers, meer gevoel werd het motto. Drie klassenummers en dan wordt het kouder. Want ondanks alle liefde die Smith en Orbazal in dit project hebben gestopt, zijn klassieke composities dun gezaaid. Helaas.

René Megens ***

Daniel Lanois - Acadie (1989)
https://www.mupload.nl/img/vpq3cgb.jpg

Als ik het goed begrijp wil de uit Frans-Canadese ouders stammende Lanois met Acadie zijn eigen culturele identiteit bepalen. De nummers worden afwisselend in het Engels en het Frans gezongen om de culturele gespletenheid te accentueren. Bovendien zijn er voortdurend allerlei religieuze verwijzingen. De halve Neville Brothers en de halve U2 helpen een handje, plus de gebroeders Brian en Roger Eno. Deze plaat ontvouwt zich als een vreemd dik boek. Acadie klinkt bij tijd en wijle zo adembenemend: het moet wel kunst zijn.

Bert van de Kamp ****

Galaxie 500 - Today (1988)
https://www.mupload.nl/img/5892ieqw3.jpg

Syd Barrett, III Wind, Virginia Astley, Jonathan Richman, The Feelies, TV Personalities, Rain Parade... Zegt dit rijtje je wat? Schaf dan onmiddellijk deze debuutelpee van Galaxie 500 aan. Dit trio uit Boston maakt uiterst smaakvolle, psychedelisch getinte softcore gitaarrock, die langzaam maar zeker haar verslavende werking uitoefent. De breed uitgesponnen instrumentale passages roepen iets van geheimzinnigheid op, terwijl de teksten balanceren tussen gelukzaligheid en melancholie. Een prima aanvulling op bovenstaand rijtje.

Bert van de Kamp ****

Melissa Etheridge - Brave and Crazy (1989)
https://www.mupload.nl/img/oilq5hy.jpg

Omdat het album tussen de verschillende tournees door tot stand is gekomen, heeft men uit het oog verloren dat lang niet alles wat in de zaal effect sorteert ook op plaat impact uitoefent. Zodoende mankeert het zeker de helft van de tien stukken aan de nodige instrumentale nuancering. Niettemin bevat de plaat een aantal aangrijpende liedjes. Wanneer Etheridge haar ongeloof in de ware liefde opbiecht, moet je als luisteraar wel een hart van steen hebben, wil je niet subiet voor haar op de knieën gaan.

Geert Henderickx ***

Mötley Crüe - Dr. Feelgood (1989)
https://www.mupload.nl/img/7crfsqy.jpg

Ik had de nodige terughoudendheid ten aanzien van de Dr. Feelgood en ik had zeker niet verwacht dat het de beste Motley Crüe plaat tot nu toe zou blijken te zijn. Solide partyhardrock 'n' roll, bij elkaar gejat zoals gebruikelijk in dit genre, maar wel op een erg goede manier. Vince Neil zingt voor zijn doen heel behoorlijk en de productie van Bob Rock (hij weer) laat gitaar, bas en drums lekker live tot hun recht komen, maar Dr. Feelgood rechtvaardigt voor het eerste het aanzien dat Mötley Crüe in Amerika geniet.

Mark van Schaick ***

avatar van dazzler
OOR 1989/20

cover: Batman

artikels: Eurythmics / Batmanie / Bad Brains / Ska / The Nits / Marillion / Gloria Estefan / Daniel Lanois

Lenny Kravitz - Let Love Rule (1989)
https://www.mupload.nl/img/5vmwx9vfbq.jpg

Wat nog te zeggen over een plaat die in diverse media al uitvoerig geprezen is? De songs overtuigen volledig door de spontane directheid waarmee ze opgenomen lijken, de geraffineerde inkleuring, de ijzersterke harmonieën en zijn bij vlagen hoogst emotionele voordracht. Bovendien heeft Kravitz gekozen voor een geluid dat haaks staat op het gangbare: grofkorrelig, zwart/wit, met drums die klinken als schoendozen. De songs koppelen ouderwetse emoties aan een gloednieuwe, hoogstpersoonlijke benadering.

Herman van der Horst *****

Neil Young - Freedom (1989)
https://www.mupload.nl/img/xuvyxsl622dtn.jpg

De Canadese Amerikaan rapporteert over verval, armoe, misdaad, verslaving en zelfdestructie in de wereld om hem heen, terwijl hij van het liefdesleven eveneens slechts de schaduwzijde belicht. De bezongen rampspoed in allerlei staten rechtvaardigt de nogal wanordelijk aandoende stilistische diversiteit van de twaalf stukken. Met wat misschien wel kan doorgaan voor zijn meest indringende plaat van de jaren tachtig, luidt Neil Young op niet mis te verstane wijze het fin de siècle in: Freedom klinkt als zijn Apocalypse Now!

Geert Henderickx ****

Bob Dylan - Oh Mercy (1989)
https://www.mupload.nl/img/o906zg2cuc1en.jpg

De beste sinds Infidels zou ik willen zeggen, want dat was de laatste Dylan plaat die 's mans naam eer aandeed. De plaat is opgenomen in New Orleans onder productionele leiding van Daniel Lanois en met medewerking van onder andere de Neville Brothers. Dylan geeft op Oh Mercy een treffend maar somber tijdsbeeld. Zijn kijk op de wereld is sinds de jaren zestig niet wezenlijk veranderd. Bij het luisteren zag ik diverse hedendaagse iconen van hun voetstuk tuimelen. Een dijk. Eindelijk.

Bert van de Kamp ****

Urban Dance Squad - Mental Floss for the Globe (1989)
https://www.mupload.nl/img/ah07iy7vhwmws.jpeg

De groep bevestigt haar reputatie van een vakkundige band die niet voor één gat te vangen is. Invloeden uit de hiphop, funk, blues, reggae en rock zijn samengesmolten tot een hechte groepssound waarin ruimte is voor het creatief gebruik van samples. UDS heeft een sound die op één lijn kan worden gesteld met de progressieve zwarte muziek van groepen als Fishbone, WAR en De La Soul. De groep overtreft zichzelf en deze ontwikkeling maakt de groep groter dan de Lage Landen kunnen bevatten. Een wereldplaat, jawel!

Morales Wijngaarde *****

Kate Bush - The Sensual World (1989)
https://www.mupload.nl/img/2myjjatucfqb.jpg

La Bush heeft vier jaar aan The Sensual World gewerkt en eist alle productie credits op, dus het stereobeeld zit boordevol geluiden en effecten. Het klinkt weer heel spectaculair, maar waar is Kate? De sterren van deze plaat zijn het Trio Bulgarka en doedelzakvirtuoos Davey Spillane. De artistieke eenheid is hier zoek, het is maatwerk, gefröbel. Kate haalt tekstueel weer erg veel overhoop. Het vrouw-zijn staat in ieder geval centraal. Ook komt ze met een paar betoverende melodieën. Mag ik bij de rest nog even mijn twijfels hebben?

Bert van de Kamp ***

Janet Jackson - Rhythm Nation 1814 (1989)
https://www.mupload.nl/img/11iw8xxw1i.jpg

Zet een half uurtje de Amerikaanse televisie aan en je hoort en ziet de meeste problemen die Janet hier in de teksten aansnijdt. De goedbedoelde oplossingen die zij hiervoor aandraagt, zijn sympathiek maar ook grenzeloos naïef. Zeker zonder videoclip beelden erbij is de funkdisco op Rhythm Nation 1814 een stuk minder overrompelend en aanstekelijk dan op Control. Gelukkig ondervangt Janet dit gebrek aan inzet door met verschillende ijzersterke ballades en zelfs een schitterende glitterrock pastiche op de proppen te komen.

Harry van Nieuwenhoven ***

Tracy Chapman - Crossroads (1989)
https://www.mupload.nl/img/08x9jq96jt44.jpg

Zij stond in één klap aan de top en dat het daar niet allemaal rozengeur en maneschijn is, mogen wij nu van haar horen op haar nieuwe elpee. De keerzijde van de roem. Vergeleken met haar eerste album zijn de nummers wat voller, is er meer aan geproducet, wat niet altijd een voordeel is. Het mooist zijn de nummers waarin met bescheiden middelen is gewerkt. Er doen nogal wat Dylan veteranen mee op deze plaat. Crossroads is een waardige opvolger, maar wel iets minder verrassend.

Bert van de Kamp ***

avatar van dazzler
OOR 1989/21

cover: Terence Trent D'Arby

artikels: Aerosmith / Queen Latifah / Terence Trent D'Arby / Cheb Mami
/ De Artsen / Beasts Of Bourbon / Nona Hendryx / Ian McCulloch / Alan Moore

N.W.A - Straight Outta Compton (1988)
https://www.mupload.nl/img/ukn9jtdnx6.jpg

Een zwarte jungle van dikke gouden kettingen, waar jongens rondrijden in flashy auto's met een automatisch wapen binnen handbereik, in een zonnig gebied met laagbouw, brede straten en crack dealers op de hoek. Straight Outta Compton staat bol van de ongecensureerde jive talk van een crazy motherfucker named Ice Cube. NWA's album is meer dan alleen maar wat heftig taalgebruik. Het is super funky shit, het beste uit de rap ontwikkeling. Het laat ons de harde zwarte realiteit van het Amerika van de jaren negentig horen.

Marcel Wouter *****

Nits - Urk (1989)
https://www.mupload.nl/img/qgcgm08e5.jpg

Over het algemeen zijn de 29 opgenomen nummers warmer en stemmiger dan ooit. Dat is te danken aan het muzikale vakmanschap van de vier. Rob Kloet profileert zich nog steeds als een inventief percussionist. Henk Hofstede heeft zich weten te ontwikkelen tot een prima gitarist en evenwichtig zanger. Het spel van Joke Geraets vormt inmiddels een sterke schakel in de Nits muziek en Robert-Jan Stips blijft natuurlijk een meester in het omtoveren van muzikale clichés tot artistiek verantwoorde thema's en klankkleuren.

Edwin Ammerlaan ****

The Jesus and Mary Chain - Automatic (1989)
https://www.mupload.nl/img/43k9z400j2.jpg

Het klinkt lui en vanzelfsprekend en heeft schijt aan... Muziekkenners zullen weer gruwen van deze pastiche van rock, pop, sixties, ouderwetse trash en bubblegum (aangevuld met een vleugje acid), maar geen ander huidige act geeft ons dit smerig voldane gevoel. Niet de Ramones, niet Prince, niet Public Enemy. Automatic klinkt als ene pornofilm op zondagsschool. Het Leger des Heils der popjournalisten zal er wel niks mee aan kunnen vangen. Jesus And Mary Chain, de ware apostelen van het zieleheil van de eeuwige tiener, amen.

Tom Engelshoven ****

Frank Boeijen Groep - Een Zomer Aan Het Eind Van De Twintigste Eeuw (1989)
https://www.mupload.nl/img/ku2j1yvj.jpg

Dans In Slow Motion kende een routinematige aanpak. Hier wordt het roer omgegeooid. Deze conceptplaat werd grotendeels live opgenomen. De tekstschrijver Boeijen is dit keer de beschouwende realist die de afgelopen 25 jaar nog een kritisch doorfietst. De toon wordt gezet door de teleurstelling over het feit dat van de idealen die er toen waren weinig terecht is gekomen. De plaat klinkt gevarieerder dan de voorganger. Van een revolutionair geluid is daarentegen geen sprake. Dit is dan ook veeleer een overgangsplaat.

Harry van Nieuwenhoven ***

Einstürzende Neubauten - Haus der Lüge (1989)
https://www.mupload.nl/img/fsevd5q1n5.jpg

Haus Der Lüge klinkt eerlijk en direct, vaak heftig en gaat naakt tot op het bot. Dit ondanks arrangementen die nu eens orkestraal, dan weer filmisch aandoen, meestal echter uitmonden in de industriële landschappen van noise en staal waarin de Neubauten heer en meester zijn en die zij toch iedere keer weer in songs weten te vangen. Blixa's stem klinkt bijtend en vol spot maar kan ook gevoelig uit de hoek komen. Het is een briljante plaat die op een heel unieke wijze de leugen van de moderne popmuziek ontmaskert.

Corné Evers *****

avatar van dazzler
OOR 1989/22

cover: Urban Dance Squad

artikels: Lenny Kravitz / Franco / Brendan Croker / Urban Dance Squad
/ Paul McCartney / Yes / Bad Manners / Phranc / Jerry Lee Lewis / Copernicus

The Blue Nile - Hats (1989)
https://www.mupload.nl/img/le8nj3u9.jpg

Hats wordt gevuld met zwaar impressionistische sfeerstukken waarin allerhande toetseninstrumenten en het stemgeluid van Paul Buchanan de sfeer bepalen. De zeven hypnotiserende geluidscolleges op universitaire grondslag en voorzien van vocalen waarijn Blue Velvet Love Story ontmoet, maken de luisteraar nieuwsgierig naar de exacte inhoud van de teksten. Hats van The Blue Nile is een aanrader, die onder het motto 'oefening baart kunst' net een tikkeltje puntiger is dan het debuut.

Harry van Nieuwenhoven ****

Billy Joel - Storm Front (1989)
https://www.mupload.nl/img/q68snsawpy.jpg

Billy Joel is weer op het oorlogspad. Met zijn huidige leven is Joel door zijn vrouw erg tevreden. Toch blijft hij de van nature recalcitrante angry (young) man en wordt hij van het wereldbeeld nog steeds niet vrolijker. Er zit weer pit in Joels teksten. mede door het inhuren van Foreigners Mick Jones als co-producer bruist daarnaast ook het af en toe halfzwaar aangezette geluid van de vitaliteit en kent bovendien aantrekkelijke rootsy ingrediënten. Storm Front is Royal Joel Class en het zoveelste bewijs dat het leven bij veertig begint.

Harry van Nieuwenhoven ****

Mano Negra - Puta's Fever (1989)
https://www.mupload.nl/img/rl9lhll.jpg

De teksten zijn in het Engels, Frans, Spaans en zelfs Arabisch. Mano Negra staat voor rock 'n' roll wereldmuziek in optima forma, altijd bruisend en opstandig. Zelf noemen ze het Patchanka, een afgeleide van een Spaans woord dat staat voor een vorm van populaire dansmuziek zoals die vooral in de straten en op de pleinen te vinden is. De muziek is puur en komt recht uit het hart, met een energie die geheel terecht vergeleken wordt met wat er in 1977 in Londen gaande was. Mano Negra is duizelingwekkend.

Corné Evers ****

Eric Clapton - Journeyman (1989)
https://www.mupload.nl/img/zzoj7cgodj.jpg

Eendrachtig de titel zou je deze plaat kunnen beschouwen als een reisje door zijn eigen oeuvre. Bijna ieder nummer citeert wel uit eerdere stadia van zijn carrière, al gebeurt dit nooit al te nadrukkelijk. Dit heeft vooral een zeer afwisselende lappendeken opgeleverd. En ondanks dat songschrijver Jerry Williams maar liefst vier stukken aandraagt, is er zelfs weer sprake van een onvervalste Clapton plaat. Journeyman zal geen aardverschuiving veroorzaken, maar Claptomanen hebben genoeg redenen tot opperste tevredenheid.

Herman van der Horst ***

Terence Trent D'Arby - Neither Fish Nor Flesh (1989)
https://www.mupload.nl/img/grq1f5vmsqbjx.jpg

Anders dan verwacht borduurt D'Arby niet voort op de hitgevoelige pop/soul die hem zoveel faam heeft gebracht. Hij waagt zich aan een experimenteler geluid. Klassieke en new age invloeden bepalen de fragmentarische sferen van de nummers. Vervolgens doen rockinvloeden zich gelden in het middenstuk dat wat flauwtjes afsteekt bij de slotnummers van dit album. Dit laatste gedeelte van sixties soul en gedreven funk overtreft het eerdere werk. Qua uitwerking van het concept is daarom sprake van teruggang.

Morales Wijngaarde ***

avatar van dazzler
OOR 1989 /23

cover: De 20 van 80

artikels: CD Video / Tracy Chapman / Van Morrison / Platenzaken Test / The Cure / Gilberto Gil
/ Wereld Labels / Miles Davis / Blondie / De 20 van 80 / Rory Block / Midi Test / Lee Clayton

Galaxie 500 - On Fire (1989)
https://www.mupload.nl/img/f6i1bflq.jpg

On Fire is een vuurbal waarbij Today een flakkerende kaars was. Waar Today het vooral moest hebben van een nostalgische sfeer, bevat On Fire echte songs met een kop en een staart, voor eenieder toegankelijk. Minder TV Personalities en meer Cowboy Junkies. De zang is vaag klagelijk, soms etherisch. De meeste nummers hebben nog altijd iets niet-van-deze-werelds. Een bezwaar kan zijn dat de nummer sterk op elkaar lijken. Dit is mogelijk het meest toegankelijke album dat Galaxie 500 zal maken. Doe er je voordeel me.

Bert van de Kamp ***

Chris Rea - The Road to Hell (1989)
https://www.mupload.nl/img/m494ipdf.jpg

Hij heeft het in zijn vingers, dat bewees Rea op Water Sign en Shamrock Diaries, het wachten leek alleen op die ene artistieke openbaring. Nu heeft hij het thema (de verloedering van Engeland) en de handvatten (de blues) voor een meesterwerk te pakken en dan maakt hij zich er weer eenvoudig vanaf. Zo klinkt de begeleiding weinig avontuurlijk, zijn de songs nauwelijks uitgewerkt en blijft Rea's zang en gitaarspel aan de oppervlakte. Is het faalangst, angst voor commerciële tegenvallers, of is het een gebrek aan werklust?

Edwin Ammerlaan ***

Whitesnake - Slip of the Tongue (1989)
https://www.mupload.nl/img/6tuprsgi05a2m.jpg

Zo te horen is Steve Vai verantwoordelijk voor al het gitaarwerk. Hij heeft niet aan de composities zitten pulken en de invulling blijft binnen de grenzen van wat het grote publiek kan bevatten. David Coverdale heeft aan bereik gewonnen sinds de vorige plaat en gaat er men ongekende kracht tegenaan. Waarbij Adje Vandenbergs partijen hem op het lijf geschreven lijken. Jammer van de relatieve minpunten die te Amerikaanse eenheidsworst of te slijmerig op MTV maat gesneden zijn. Bevredigend goed, maar veilig.

Mark van Schaick ***

John Lee Hooker - The Healer (1989)
https://www.mupload.nl/img/zmba8bjo3gbu.jpg

John Lee Hooker, de enige levende link tussen country, blues en rhythm 'n' blues, heeft zowaar een splinternieuwe plaat gemaakt. Eigenlijk is het een soort tribute aan de inmiddels 72jarige legendarische Boogie Man annex Stuttering Guitarist uit Detroit. In zeven van de tien songs wordt hij ondersteund door een aantal beroemheden. Tot slot zit Hooker weer alleen in zijn schommelstoel, mijmerend over z'n leven in een kille ruimte. The Healer is een afwisselend, uiterst sfeervol, bij vlagen ontroerend en geslaagd project.

Herman van der Horst ****


Dit waren volgens de OOR redactie de 20 van 80

01. Prince - Sign 'O' the Times (1987)
02. Public Enemy - It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back (1988)
03. John Hiatt - Bring the Family (1987)
03. Lou Reed - New York (1989)
03. Prince - Sign 'O' the Times (1987)4
06. Tom Waits - Swordfishtrombones (1983)
07. Captain Beefheart and the Magic Band - Doc at the Radar Station (1980)
08. Joy Division - Closer (1980)
08. Public Enemy - Yo! Bum Rush the Show (1987)
10. Sonic Youth - Sister (1987)

11. Pixies - Surfer Rosa (1988)
11. Youssou N'Dour - Immigrés (1984)
13. Bruce Springsteen - The River (1980)
13. Prince and the Revolution - Purple Rain (1984)
13. Scraping Foetus Off The Wheel - "Hole" (1984)
13. The Gun Club - The Las Vegas Story (1984)
17. Paul Simon - Graceland (1986)
17. R.E.M. - Lifes Rich Pageant (1986)
19. Tom Waits - Rain Dogs (1985)
20. Tabu-Ley Rochereau & Luambo-Makiadi Franco - L'Evénement! (1983)

Klik op de titel om te zien hoe goed deze "beste 20" van de jaren '80 het op MusicMeter doen.
Merk op dat album nummer 20 uit de OOR lijst van de eighties momenteel niet eens op de site staat.
Het is ook interessant om deze platen naast hun recensies te leggen: matcht eerder niet dan wel.

avatar van dazzler
OOR 1989/24

cover: Loïs Lane

artikels: Kate Bush / Galaxie 500 / Loïs Lane / The Wonder Stuff / China / J. J. Cale / Sugarcubes
/ Jah Wobble / Melissa Etheridge / Fugazi / House Of Freaks & Bob Mould / Boeken / Controle

Phil Collins - ...But Seriously (1989)
https://www.mupload.nl/img/fn5lnio.jpg

Intens zijn de teksten van Collins wel en ik vond die intensiteit ook terug in de avontuurlijke instrumentaties van een paar songs. Bij in totaal 10 (of 12) nummers is deze vlucht regenwulpen te gering van omvang van een artistieke triomf te spreken. Voor het overgrote deel is ...But Seriously een klantenbindertje waarop Phil Collins op zijn vertrouwde wijze in pastiches van Motown en de Earth Wind & Fire sound en in variaties op In The Air Tonight volstaat met het betere commerciële gooi- en smijtwerk.

Harry van Nieuwenhoven ***

Rush - Presto (1989)
https://www.mupload.nl/img/3678u7h2h8qn.jpg

Na vijftien jaar lang platen voor Mercury, tekende Rush vorig jaar een contract met Atlantic. Wat zou de volgende stap zijn? Een gedurfde, in ieder geval wat de producerskeuze aangaat. Rupert Hine draaide stevig aan het Rush totaalgeluid tot het nog toegankelijker was. Pakkend hooks, jazeker, mooi gespeeld ook, maar er is compositorisch te weinig afstand genomen van eerder werk. Het doet me als trouw fan pijn dit te moeten schrijven, maar volgens mij staat het heilig vuur op een wel erg laag pitje.

Mark van Schaick ***

Soundgarden - Louder Than Love (1989)
https://www.mupload.nl/img/vekes7y5.jpg

Het luidruchtige Louder Than Love kent een enkel rustig nummer, maar vooral ronkende psychedelica, ruige rock en hardrock. Zelf heeft het kwartet uit Seattle het liever over zen metal en acid punk. Het materiaal is niet altijd even sterk en origineel, Led Zeppelin en Black Sabbath zijn soms te duidelijke inspiratiebronnen. Het energiek doorharkende viertal knalt er echter onder leiding van de veelzijdige zanger Chris Cornell ook een aantal goede songs uit. Enkele nummers worden evenwel ontsierd door gewelddadige macho teksten.

René Megens ***

UB40 - Labour of Love II (1989)
https://www.mupload.nl/img/b1udp0c0p9239.jpg

Zwaktebod? Mijn moeder, een fan van het eerste uur, meldt mij dat ik niet moet zitten zeuren. Evenals op zijn voorganger gaat het op Labour Of Love II om gevoelige liefdesliedjes uit zowel de Jamaïcaanse reggae en rocksteady als uit de Amerikaanse rhythm 'n' blues en soul. Tot slot wil mijn moeder kwijt dat de van lekker sobere instrumentaties voorziene covers met name door de gedreven inbreng van Ali Campbell een dusdanig gloedvolle interpretatie meekrijgen, dat de kwalificatie covers hier eigenlijk een belediging is.

Harry van Nieuwenhoven **

Joe Satriani - Flying in a Blue Dream (1989)
https://www.mupload.nl/img/kubywv.jpg

Dat betekent afscheid van de hardrock noemer waaronder zijn vorige platen werden geplaatst. Wees niet bang dat er niet meer stevig wordt gerockt, er is veel meer te beluisteren. Nee, hij probeert zijn vorige werk niet te overtreffen, want hij gaf toen net zoveel als nu. Nee, zijn composities en zang zijn niet hemelbestormend vernieuwend, maar dat heeft Joe zelf ook allerminst beweerd. Het is puur het gitaarspel in ieder van de achttien stukken die deze plaat tot een intrigerend en zeldzaam eerlijke karakterschets maken.

Mark van Schaick ***

Roy Orbison and Friends - A Black and White Night Live (1989)
https://www.mupload.nl/img/tu77j55izhbt.jpg

Bevat de muziek van de gelijknamige kort voor zijn overlijden gefilmde live registratie. Hier valt pas goed op hoe schitterend de muziek die avond geweest is. Orbisons friends houden zich ver op de achtergrond en duiken slechts in een enkel geval herkenbaar op in een koortje. Het repertoire houdt zich vrij strikt aan de plaatversies, maar doet door een wat ontspannender geaccentueerde benadering geen moment overbodig aan. En Roy Orbisons voordracht tenslotte blijkt nog even indrukwekkend als in zijn topjaren.

Herman van der Horst ***

avatar van dazzler
OOR 1989/25+26

cover: De Jaren '80

artikels: Underground? / U2 / Femi Kuti / Frank Boeijen & Ernst Jansz / CD Heilstaat
/ Michael Schenker & Yngwie Malmsteen / De Wilde Wereld / The Ex / Boekenman Knipscheer
/ Le Mystère Des Voix Bulgares / Sound-Sampling / Ben Liebrand / Living Colour
/ Strips / China Nu / Kees van Kooten

EINDLIJST 1989

01. Lou Reed - New York (1989)
02. Neil Young - Freedom (1989)
03. Urban Dance Squad - Mental Floss for the Globe (1989)
04. The Neville Brothers - Yellow Moon (1989)
05. Lenny Kravitz - Let Love Rule (1989)
06. De La Soul - 3 Feet High and Rising (1989)
07. Peter Case - The Man with the Blue Postmodern Fragmented Neo-Traditionalist Guitar (1989)
08. Daniel Lanois - Acadie (1989)
09. Gavin Friday & The Man Seezer - Each Man Kills the Thing He Loves (1989)
09. Masters of Reality - Masters of Reality (1988)

Ik trek me een paar dagen terug om daarna weer te keren met 1990.
Ondertussen mogen hier natuurlijk weer de eigen lijstje geplaatst worden.

Blijkt nu dat ik dat album van de Neville Brothers over het hoofd gezien heb. Bij deze...

OOR 1989/08

The Neville Brothers - Yellow Moon (1989)
https://www.mupload.nl/img/f7tm3wk9zvkof.jpg

De Neville Brothers is nagenoeg de enige groep die de rijke New Orleans traditie levend houdt. In tegenstelling tot de rampzalige voorganger Uptown lukt dat op hun vijfde plaat weer bijzonder goed. Mede dankzij de sobere productie van Daniel Lanois, waarin hun prachtige contrastrijke vocalen en gortdroge percussie centraal staan. Subtiel ingekleurd door ijle toetsen (Brian Eno). Yellow Moon is een opvallend politiek geëngageerde plaat. Daarnaast kent de plaat ook enige handicapjes waarmee zeker te leven valt.

Herman van der Horst ****

Gast
geplaatst: vandaag om 09:51 uur

geplaatst: vandaag om 09:51 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.